The Blind Side of Love || COMPLETE

Chapter 22: There Goes Brian..

I wasn't able to go to work dahil masama ang pakiramdam ko. Hindi ako nilalagnat, pero I don't feel going to the office. I texted Lorraine to tell the HR department. Wala kasi akong contact number nila.

Pinaalis ko din muna yung mga katulong na kinuha ni Bryan. I don't want any help from anyone as long as kaya ko naman. As for the pent house na offer ni Bryan, wala na naman akong choice. My savings were already deposited sa room na dapat na uupahan ko. So the money that I have left with me would only be enough for my daily needs. And wala pa din naman ang sweldo. Sa panahon ngayon, I need to save lalo na at ako lang mag-isa. Hindi habang nagsstay ako dito sa Cebu ay makakapantante ako dahil may trabaho ako. At lalong hindi naman ako makakahingi sa mga magulang ko. So the best thing that I would do is save and use the resources that I have in order to survive whatever this is that I am doing in my life.

Lalo na ngayon na nangingialam si Bryan sa akin. Ayokong tumanaw ng masyadong na utang na loob sa kanya dahil hindi ko alam ang possibleng hihingin niyang kapalit.

I starred at my phone.

Pumunta ako sa messages at tinitigan ang text ng unknown number sa akin.

Bali-baligtarin man ang mundo, mapunta man ako sa ibang lugar, matuto man ako ng ibang lenggwahe, alam na alam ko kung kanino galing ang message na ito.

Kay Terrence.

He may be using a different number pero alam ko at nararamdamang kong siya to.

Woman’s instinct.

I didn't replied.

I didn't have the strength to answer a simple message from him.

Bakit kung kailan handa na akong lumimot pilit akong hinahabol ng nakaraan?

I sighed.

I silently starred at the ceiling for a while then I closed my eyes. Ayoko na siyang isipin pero pilit ko pa din siyang naalala. Hindi ko na alam kung anong dapat ko pang gawin para makalimutan siya.

His face suddenly popped up on my mind.

I miss him.

I won’t lie to myself. Namimiss ko siya. Pero hindi ko alam kung tama bang mamiss ko siya.

I placed my hand on my tummy. Tears finally escaped my eyes.

Kung hindi sana ako nagpabaya sa sarili ko, nasa akin pa din siguro siya ngayon. Napakinggan ko na sana ung heartbeat niya. Siguro, pareho kaming matutuwa ni Terrence kapag nakita na namin siya sa monitor kapag nagpacheck-up ako.

Pero hindi na mangyayari yon. Impossible nang mangyari yung iniisip ko.

Wala na siya. Hindi na kami magkasama ni Terrence. I’m trying to live up my life again. At gustuhin ko mang bumalik sa Manila, hindi ko na magagawa pa iyon.. sa ngayon.

There’s too much memories.

There’s too much pain.

I didn’t just lose one person, but two. Oo nga't nanjan lang si Terrence pero hindi ko siya kayang harapin ngayon.

A knock on the main door caught my attention. Ayoko mang bumangon kailangan kong pagbuksan ng pinto ung taong kumakatok. Hindi naman ako nageexpect ng kahit na sino ngayong araw kaya wala akong idea kung sino man ang kumakatok.

I didn't bother to take a peek sa door hole. When I opened it, I was surprised to see Brian standing at my door frame.

“Nabalitaan kong absent ka eh.” He flashed his killer smile then showed me a few brown bags of food from McDo.