Sinundan ng tingin ni Xian ang kinawayan at tinawag ni Kiara mula sa mga bisita. Lalo at interesado syang makita ang mukha nang kinahuhumalingan ng anak. Iisa sa may-ari ng boses na nagpagulo ng utak nya isang gabi.
BOOM!
Ano ang feeling na parang sumabog ang bomba sa mukha nya. Kahit yata mahirap na malaman kung ano pa ang feeling nun dahil malamang di na makakapagsalita kung literal na nangyari yun sa isang tao. But figuratively, naghalo-halo at nagkagulo na ang reaksyon nya... ang emosyon nya.
Shet...si Kim nga!
'Habang may panahon pa, takbo na!' parang nang-aasar na singit ng utak nya.
'O anong takbo? Akala ko ba handa ka na, kaya nga gusto mong ipahanap,kaya nga kayo umuwi ng Pinas di ba?...Kaya mo yan! Ano ba nman yung mablack-eye-an ka o maligo ka ng sampal at mura ng walang banlawan?' hirit ng lohikong utak nya.
Lahat ng yan, laking pasalamat ni Xian na hindi mababakas sa kalmado nyang mukha. Napakagaling nyang magtago ng tunay na saloobin. Pero hindi nya nman magawang alisin at mawala ang paningin sa asawa.
Hindi naging hadlang ang pagbabago ng estado sa buhay o ang paglipas ng taon kay Kim para mapingasan ang ganda na meron ito kahit pa noon. Kahit ang pinong mga kilos dahil lumaki ito noon sa rangya. Sa simpleng beige chiffon sleeveless blouse na suot nito at nakahalf ponytail na buhok, labas na labas pa din ang ganda nito. HIndi rin nakaligtas kay Xian ang basang pisngi nito ang pangingintab ng mata dahil sa pag-iyak.
Gusto nyang batukan ang sarili. Ngayon nya nakikita ang lala ng mga ginawa nya. Ang tindi ng pangungulila sa mukha ni Kim ay sapat nang indikasyon ng sobrang sakit ng pagkakahiwalay at pagkasabik sa anak nila.
Natapos ang seremonyas sa stage at nagbigay na ng hudyat na umpisa na ng kainan. Si Kim, nanatiling nakatingin at di naalis ang mata sa batang ngayon ay nagmamadaling lalapit sa kanya. Parang iisa ang damdamin nila ni Mei-mei.
Pagkasabik!
"Tita Kim!" tawag nito sabay yakap sa bewang nya.
Magkaperehong higpit ng yakap ang ibinigay ni Kim sa bata. Di na nman napigilan ni Kim ang pagluluha ulit ng mata. Na napansin tuloy nang humiwalay sa yakap ang bata.
"Tita Kim , bakit ka po umiiyak?"
"Eh kse nga na-miss kita," Dahilan nya. "Masama yata ang effect nang isang bwan nating di pagkikita..." mabilis na pinalis ang basang mata at nilangkapan ng ngiti ang boses. "...Happy Birthday! Ang ganda-ganda mo nman sa bihis mo . Bagay na bagay sa'yo ang maging princess!"
"Talaga po , Tita Kim? Eh kase gusto ko talagang maging princess katulad nung lagi mong kinukwento..pero ayaw ko maging forgetful!"
Natawa si Kim. "Oo naman! Princess ka din pero malayo ka dun sa Prinsesang makakalimutin."
"Sayang , wala si Lolo-Papa para nakita nya party ko!"
"Hayaan mo ikukwento ko na lang sa kanya kung gaano ka kaganda at ka-espesyal ang birthday party mo...pag nagkita ulit kayo , kwentuhan mo din sya .I'm sure matutuwa yun!"
Sigurado si Kim sa mga sinabi nya sa anak. Dahil di nya patatapusin ang araw na ito na hindi nakakausap ang magaling nitong tatay para makipag-usap tungkol sa karapatan nya dito! Tama na ang limang taong paghihirap at pangungulila nya. Ngayong araw na ito ang regalo sa kanya ng tadhana na mahanap ang matagal na inilayo sa kanya.
Saka lang nya napansin si Xian na nakatayo sa likod ng anak nila. Nakikinig habang matamang nakatingin sa kanilang mag-ina.
"Daddy! Sya po si Tita Kim yung lagi ko nakwekwento sayo . Sya nag-aalaga sa akin nung andun ako kina Raine!" excited at walang kamalay-malay ang bata sa tahimik na pagtutunggali ng mga mata nina Kim at Xian.
