Cuddling in Hostpital Beds || n.h. (slow updates) [ON HOLD]

Chapter 10

A/N; there u go. sorry dat ik m eerst bij een ander verhaal had geupdate im so stUIPID pls forgive meeee

********

Chapter 10.

Mijn hoofd klopte, en mijn borst trok zich samen telkens als ik aan Cassie’s naam dacht. En dat was eigenlijk alles.

In de cafetaria haalde Louis koffie voor me, en de kleur deed me denken aan haar haar toen ze vroeger klein was. Vervolgens had hij voorgesteld om naar het hotel te gaan om ons op te frissen, maar ik wilde onze hotelkamer niet meer binnenstappen. Ze hadden de badkamer vast al opgeruimd, maar toch zou ik het waarschijnlijk niet aankunnen om daar op dit moment te zijn. Cassie had ik, na ik de kamer uit was gelopen, niet meer gezien, terwijl ik op het zelfde moment haar gezicht in alles om me heen zag.

Alles probeerde me te vertellen dat dit niet zomaar een crush was, maar dat ik halsoverkop voor haar was gevallen. Te hard, en te snel. Ik wilde haar dichtbij me kunnen houden, ik wilde haar kunnen zoenen, haar huid langs het mijne kunnen voelen. Ik wilde de geur van haar kokosshampoo in mijn kussen en ik wilde haar zien lopen met mijn T-shirts. Mijn hele lichaam verlangde naar Cassie, en alles wat bij haar hoorde en het feit dat ze niet bij mij hoorde, deed zo verschrikkelijk veel pijn. Ik wist niet eens zeker of die pijn kwam van verlangen, of de gedachte dat ze dit nooit zal overleven. De afgelopen 6 maanden, zijn misschien de gelukkigste van mijn leven geweest, maar daarmee zal ze op een dag al het geluk uit mijn leven trekken, en waarschijnlijk geeft ze het nooit meer terug.

***

Ik beet op de binnenkant van mijn wang toen ik de kamer instapte. Er hing een grauwe, depressieve sfeer in de kamer. Cassie had de deken tot haar kin opgetrokken en lag met haar rug naar me toe.

Het geluid van de deur die in het slot viel, liet haar weten dat er iemand in de kamer was, en ze draaide zich om. Toen ze zag dat ik het was, glimlachte ze, en duwde ze zichzelf overeind.

‘Hey,’ zei ze. Haar stem was schoor en toen mijn blik op haar haar viel, sloeg ze haar blik neer.

Haar lange blonde haar, was kort geknipt tot een vlot jongenskapsel.

‘Hoe vind je het?’ lachte ze, zodra ze mijn geschrokken blik zag.

Ik slikte, ‘het is… anders?’

‘Het waren extensions,’ knikte ze, ‘dit is m’n echte haar.’

‘Right…’

Ze klopte op het dekbed naast haar, als teken dat ik naast haar plaats kon nemen, ‘Ik weet dat het niet mooi is, m-’

‘Nee! Het staat je goed,’ onderbrak ik haar met een glimlach.

De glinstering in haar ogen kwam terug en ze bloosde. ‘Hoe voel je je?’

‘I’m alright,’ mompelde ik, ‘Jij?’

Ze knikte voorzichtig. Haar blik was gezicht op haar nagels, die ze compleet at afgebeten. ‘Ik word alleen een beetje moe van de hele ziekenhuis stemming.’

Niall schoot in de lach, ‘je bent niet de enige…’ Het duurte een tijdje, voor één van de twee weer besloot te praten. ‘Hebben ze je verteld hoelang je nog hebt?’ vroeg ik voorzichtig.

Ze liet haar schouders zakken en glimlachte vriendelijk, ‘maak je geen zorgen, Niall. Dat duurt nog wel een tijdje.’

Ik keek Cassie met een vragende blik aan, en ze pakte even twijfelend mijn hand vast. Er liep een rilling over m’n rug, en het liefst had ik haar hand terug gepakt.

‘Het laatste anderhalf jaar heeft mijn leukemie zich met een traag tempo voortgezet, wat betekend dat het nog wel een jaar kan duren tot mijn lichaam het uiteindelijk opgeeft.’

‘Betekend dat dat je kan genezen?’ vraag ik hoopvol.

Cassie slaat haar blik neer en er verschijnt een droevige glimlach op haar gezicht. Vervolgens schud ze haar hoofd, ‘mijn lichaam reageert op geen enkele behandeling, Niall…’

Opnieuw valt er een stilte, en ik pak haar hand vast.

‘Ik hou van je…’ fluister ik na een tijdje.

Cassie heft haar hoofd en haalt speels een hand door mijn haar, ‘hou ook van jou, gekkerd.’

Ik schud mijn hoofd in frustratie en zucht, ‘nee, ik hou van je,

Cassie… Snap je dat dan niet?’

Cassie’s blik veranderd en ze staart me met een geschrokken blik aan. Haar lichaam beweegt gen spier en even ben ik bang dat er iets fout gaat, maar dan leunt ze opeens naar voren, en duwt haar lippen op de mijne. Ze grijpt de kraag van mijn T-shirt vast in haar vuist, en houd haarzelf rechtop, met de ander.

Even weet ik niet wat ik moet doen en ik duw haar weg. Ik hap naar adem en ze kijkt me met een spijtige blik aan.

Vervolgens leg ik mijn hand in haar nek en trek haar opnieuw naar me toe. Onze lippen passen perfect op elkaar, als twee puzzelstukjes.

Mijn hart klopt achter mijn ribbenkast en het word langzaam licht in mijn hoofd.

Uiteindelijk duwt ze me een stukje achteruit om op adem te komen en kijkt me met haar zachte, bruine ogen aan, ‘ik hou ook van jou.’