Cuddling in Hostpital Beds || n.h. (slow updates) [ON HOLD]

Chapter 1

A/N: hii! Dus, dit is het eerste hoofdstuk, en ik heb ook voor dit verhaal een playlist gemaakt. Ik weet niet of jullie allemaal 8tracks op jullie mobiel hebben, maar dat is een soort app waar je afspeellijsten kan draaien. Ik heb dus een afspeellijst gemaakt die bij dit verhaal hoort, en als je die app al hebt, ik heet RoseDavis1D, en daar kan je vanzelf mijn afspeellijst vinden :) Ik hoop dat jullie hem allemaal kunnen luisteren, want het is best belangrijk. anders is hiernaast in de sidebar een liedje dat je kan luisteren! xx

Chapter 1.

Normaal gesproken zou ik een kamer delen met één van de jongens, maar de laatste paar weken was ik liever alleen als het donker werd buiten. Het is mijn eigen keus, en ik weet hoe vaak Liam heeft geprobeerd om me te betrekken bij de gesprekken die de jongens 's avonds houden in één van de kamers, maar ik kwam nooit. Soms lag ik in bed en kon ik ze over me horen praten door de flinterdunne muren. Over hoe bezorgd ze over me waren, en zich afvroegen wat er met me aan de hand was. De rede waarom ik een eigen kamer wilde hebben, was omdat het lege gevoel pijnlijk voelbaar werd zodra het licht uit ging. Dan was het niks anders van leegte en pijn van binnen, en ik wilde niet dat iemand zou merken dat ik dagen had waarop ik mezelf in slaap zou moeten huilen. En ik probeerde zo hard om dankbaar te zijn voor wat ik had, en niet zou moeten zeuren over het feit dat ik iets miste, het ging niet weg. Het was als een tattoo dat voor altijd aan me vast zou kleven. Misschien zou het later vervagen, als ik zou vergeten dat het er was. Misschien zou ik gewent raken aan het gevoel, en niet eens meer merken dat het er was, maar tot die tijd zou komen, verborg ik mezelf in mijn eigen lichaam, achter een glimlach, ergens achter een stenen muur, die alsmaar hoger werd. En het vermoorde me van binnen. Het enige wat ik nog wilde doen was slapen. Want dan zou ik niks meer voelen. Dan was ik weg van alles en van iedereen. Dan kon ik wegrennen voor mezelf.

Woedend sloeg ik tegen de muur en de pijnscheur nam mijn lichaam over voor twee seconden. Voor enkel twee seconden was het lege gevoel weg. En ook al waren het maar twee seconden, het was het waard. Ik sloeg nog een keer, en nog een keer, tot mijn knokkels begonnen te bloeden. De pijn die ik voelde van buiten, nam de pijn van binnen over voor even. Ik sloot mijn ogen en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Waarom overkwam dit mij? Ik heb alles wat ik ooit wilde! Alles waar ik ooit over heb kunnen dromen! Ik ben zo klaar met alles!

*

De volgende ochtend werd ik wakker om iets voor vijven. De weker zou zo gaan. Ik draai me om voor een paar minuten en zodra ik het apparaatje op mijn nachtkastje hoor schateren, stap ik uit mijn bed en kijk in de spiegel. Ik zie er niet uit zo zonder make-up. Onder mijn ogen zitten dikke wallen, zwarte kringen en mijn haar zit letterlijk overal.

Uit mijn kast haal ik een joggingsbroek en een sweater en kijk uit het raam hoeveel fans er precies te wachten staan. Het zijn er maar een paar. Vlug probeer ik mijn haar in een toonbaar model te krijgen en was mijn gezicht zodat ik er niet zo onverzorgd uitzie. Vervolgens loop ik de kamer uit en maak mijn weg door de lobby, naar buiten waar ik op de foto ga met het kleine groepje fans dat buiten staat en geef ze een knuffel.

'Hebben jullie hier de hele nacht gestaan?' vraag ik bezorgd.

Een paar knikken, de rest noemt hun tijdstip sinds ze hier staan te wachten, in het ijskoude november weer.

'Jullie zouden echt naar binnen moeten gaan! Het is veel te koud hier buiten!' ik glimlach dankbaar naar ze. Het feit dat ze hier wachten op ons verwarmt mijn hart op zoveel verschillende manieren. 'Mogen jullie het hotel niet in om daar op te warmen?'

Eén van de meisjes schud haar hoofd, 'ze laten ons niet in...'

Als ik ze uiteindelijk naar huis stuur om daar op te warmen, loop ik de straat uit en besluit om een stuk te rennen. Een aardig groot stuk, eigenlijk. Omdat het nog donker is en ik mijn capuchon op doe, hoop ik dat niemand me ziet. Als één van de jongens erachter komt dat ik buiten ben zonder bodyguards, zouden ze waarschijnlijk boos op me zijn, maar eigenlijk maakt dat me niet zoveel uit. Als ik bij een park aankom, ga ik op een bankje zitten en kijk naar de rivier, waar de eenden en zwanen langzaam tot leven komen. Vogels beginnen te fluiten en waarschijnlijk staan de ooienvaars klaar om baby's te bezorgen. Of in ieder geval, dat is wat mijn moeder me altijd vertelde. Ik herinner me nog hoe boos ik op haar was toen in erachter kwam dat het allemaal maar een gezegde was. Ik was rond de 7 toen iemand me vertelde dat het niet waar was. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik zat verder onderuit. Ik steek mijn handen in mijn zakken en begraaf mijn kin in de kraag van mijn sweater. Het is koud buiten. Té koud. Hoe langer ik blijf zitten, hoe kouder mijn lichaam word. Mijn tanden klapperen en ik zucht. Mijn adem komt met wolkjes uit mijn mond. Na een tijdje sta ik op, rek me uit en ren terug. Eenmaal thuis is het bijna licht, en staan er veel meer fans buiten te wachten. Ik laat mijn schouders zakken. Ik wil niet dat ze me zo zien. Ik draai me om en glip een steegje in. Dan maar achterom.