Είναι δύσκολο να παρατάς τα όνειρα σου, τις φιλοδοξίες σου σε μικρή ηλικία και να αρχίζεις να σκευτεσαι τον εαυτό σου με ένα μωρό στο χέρι. Πως θα ήταν άραγε η αντίδραση του Louis αν θα του έλεγε η Νάταλι ότι ήταν έγκυος; Θα την χτύπαγε; Όχι.. Πότε δεν έχει απλώσει χέρι πάνω στην μονάκριβη του κόρη και ούτε θα το έκανε ποτέ... Έτσι πίστευε τουλάχιστον θα έδειχνε όμως ο χρόνος και ο καιρός. Μήπως θα της έδινε συγχαρητήρια και θα την αγγαλιαζε; Ποιος λογικός άνθρωπος όμως το κάνει αυτό;
Ήταν εδω και πέντε ώρες στο σπίτι της, κλειδωμένη στο δωμάτιο της και δεν έβγαινε. Έκανε πρόβες ξανά και ξανά την χαρακτηριστική ατάκα που θα έλεγε στον πατέρα της που σίγουρα θα τον αποτελειωνε.
'' Μπαμπά είμαι εγκυος" είπε σιγανά η Νάταλι καθώς έβλεπε τον εαυτό της στον καθρέπτη.
" Θεέ μου τι πάω να κάνω; " ρώταγε ξανά και ξανά τον εαυτό της και δεν ήξερα ούτε η ίδια
Ο Harry την άφησε μόνη σε αυτό. Της είπε ότι θα έπρεπε να κανονίσει τα χαρτιά για την βίζα του αλλά και την δικής της. Θα το εσκαγαν μαζί, οι δύο τους κάπου μακρυο που κάνεις δεν θα τους έβρισκε, κάπου που θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθεροι χωρίς νια νιώθουν τύψεις, κάπου που να μπορούν να ζήσουν τον έρωτα τους.
"Αγάπη μου τι κάνεις τόση ώρα εκεί μέσα; Βγες έξω!" φώναξε η μητέρα της έξω από την πόρτα
"Ναι μαμά σε λίγο θα κατέβω!" είπε και άρχιζε να νιώθει τα κόκαλα της να τρέμουν
"Αντε έλα μωρό μου, ήρθε και ο μπαμπάς σου πριν λίγο, έχω στρώσει το τραπέζι να φάμε"ειπε η μητέρα της και ύστερα άκουσε τον χαρακτηριστικό ήχο των τακουνιων της στις σκάλες. Πράγμα που σημαίνει κατέβηκε στον κάτω όροφο.
Με αργά και σταθερά βήματα η Νάταλι κατέβηκε στην τραπεζαρία όπου βρήκε την μητέρα της και τον πατερα της να έχουν κάτσει ήδη και να σερβίρουν ο ένας τον άλλον.
"Να τη επιτέλους!" αναφώνησε φανερά ευδιάθετος ο πατέρας της.
"Έλα κάτσε γρηγορα πριν κρυώσει."
Η Νάταλι τον κοίταξε με ένα βλέμμα που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Ένα αγνό και μελαγχολικό χαμόγελο και βλέμμα ήταν η απάντηση της Νάταλι πριν καθησει στην θέση της.
Κατά την διάρκεια του γεύματος δεν άνοιγε το στόμα της. Και το φαγητό που είχε μπροστά της δεν το άγγιξε, πράγμα που δεν έμεινε απαρατήρητο από τον μητέρα της πόσο μάλλον και από τον πατέρα της.
"Ωραία και τώρα που εγώ και η μητέρα σου φάγαμε μπορείς να μας πεις γιατί είσαι ετσι; Δεν εχεις αγγίξει το φαγητό σου και δεν έχεις μιλήσει καθόλου από την ώρα που έχεις έρθει εδώ. Έχει συμβεί κάτι σοβαρό;" την ρώτησε ο Louis και κατά βάθος ήξερε ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Το ένιωθε.
