Wishing, Alois |√

3rd Bloom

"Ba't ba sa tuwing makikita kita, lagi kang mag-isa? So introvert. Pero malala na ata 'yang sa'yo Lian. Believe me, that's gonna be a bad thing I tell you." Di na'ko nabigla sa muling pagsulpot ni Alois sa harap ko. I guess nasasanay na rin ang sistema ko sa presensya niya.

Lagi niya kasing ginagawa iyon sa tuwing makikita niya ko. So, here I am sitting in this grassy side of our campus habang prenteng nakasandig sa tapat ng puno at nagbabasa lamang ng libro. Then unfortunately, interrupted by a psycho.

"Why do you care? Tsk." Inirapan ko siya pero as usual parang wala lang naman sa kanya bagkos ay tumabi pa talaga sa'kin.

"Because I care." Diretso niyang sabi.

"Then stop caring. I'm not asking for that."

"Oh come on, Li. It's been what? Days? Weeks? Ah! Months. Months Li, hangang ngayon ba naman you still considered me as a nobody?"

"Di ba obvious?" tila pamimilosopo ko pa habang binabalik ang atensyon sa librong binabasa ko.

Napabuntong-hininga na lang tuloy siya which I always notice whenever I'm ignoring him.

"You know what? Fine, I'll just accept being a nobody. But can you at least talk to me like someone you can hold to?"

Nabigla ako sa sinabi niyang 'yon, saka napaisip. "Someone I can hold to. Like what Alois?" saka ako humarap sa kanya na nakalumbaba pa lang kumausap sa'kin.

"U-hm... Like... a Consultant?" Di pa niya siguradong sagot, wari ay natakot sa animo'y strikto kong anyo. "Hey! Stop giving me your villain aura. Nakakatakot ka." Pahabol tuloy niya habang umaakting na nanginginig sa takot.

Pilit kong pinipigilang matawa. I mean it, he really look so funny right there. Buti at napigilan ko pa. "Seriously? Consultant? What a lame excuse Alois. May sira ba'ko sa utak para ikonsulta mo? psycho ka nga kung gano'n. Gagawin mo pa kong tulad mo. No way." I sarcastically chuckled.

"Y-you... Laugh?"

"What?" Confused kong tanong.

"You did laugh." Siya na napangiti.

Napakunot naman na'ko sa sinabi niya, not until I realize what he mean. "Oh geez, Alois. That's not even considered a laugh, FYI lang ano? It's sarcastic. For pete's sake."

"Still you laugh, and I'm happy that I made you laugh." Taas-noo niya pang pagmamalaki sa sarili.

"No, I didn't." Pagtanggol ko sa sarili.

"Yes, you did!"

"No!"

"Yes!"

"I said no!" Konti na lang at masusungot na talaga ako. Lucky for him I still manage.

"I said yes!" he's already laughing. That's when I decided for a sudden outburst.

"Urggh! Fine! I did. What does it mean to you anyway? Sh*— And that's what I don't want you to do."

Biglang pagpigil niya sa bibig ko gamit ang palad niya. "Do what?!" lakas kong pagtaboy naman.

Ang kaninang maaliwas na mukha niya ay napalitan ng lungkot na di ko mawari. "Cursing. It doesn't suit you."

"Why do you care?!" Hindi ko alam pero that sudden outburst of mine made my secrets went through too. A thing I hate the most.