If Nothing Ever Changed

1

Alison p.o.v

Langzaam liep ik naar de deur. Achter deze deur zou ik de komende weken of zelfs maanden zitten. Achter deze deur bevind zich het ziekenhuis. 

'Ga maar zitten hoor' zei de dokter met een kinderachtige stem. 'Ik ben 20 hoor' zei ik mokkig. 'Ach kom op Alison ga nou maar zitten deze man wilt je alleen maar helpen' zei mijn moeder. Met veel tegenzin ging ik zitten,tegenover de man die de komende tijd mijn dokter zal worden, om tegen deze ziekte te vechten. Veel vrienden of familie had ik niet. Ik had een paar weken geleden nog een opa en een oma maar plotseling waren die overleden. Mijn moeder zei dat het met de buurt te maken had, dat het der spookte. Daarom waren we verhuisd naar dit kleine stadje genaamd Woodstock.

'Ik zal nog even uitleggen hoe we te werk gaan, kijk dit blokje is jouw rode bloedcel, en dit blokje is jouw witte bloedcel.' zei de man wijzend naar de blokjes. Ik had hier zo genoeg van, hij legde alleen maar uit hoe deze stomme ziekte langzaam mijn leven overneemt, en hoe ik dus langzaam dood ga. 'Als je teveel van deze blokjes hebt, dan word je ziek' zei de dokter. 'Ja en als je teveel van die blokjes hebt ga je dood, dat weet ik nu wel hoor!' schreeuwde ik tegen de dokter. Boos liep ik de kamer uit, op weg naar buiten. Plots liep ik tegen een jongen aan, met de mooiste groene ogen die ik ooit heb gezien. 'Uhh sorry' stotterde ik en keek omlaag. 'Geeft niks joh, hoe heet je?' vroeg de jongen. 'Uhh Alison, en jij?' vroeg ik verlegen. 'Harry, maar ik moet gaan, hier bewaar dit goed.' zei Harry en gaf me een papiertje. Beduusd bleef ik staan, deze jongen met zijn schattige Britse accent had me zo net zijn nummer gegeven. 

'Oh lieverd daar ben je!' riep mijn moeder en rende naar me toe. 'Ik wil niet terug,ik ga nog liever dood!' schreeuwde ik huilend en liep weg. Mijn moeder denkt dat ze me bij een achtelijke dokter kan dumpen, en dat ze daarna lekker kan feesten. 'Heey meid, kom mee ik snap je wel, het is ook allemaal te veel voor je, eerst verhuis je naar dit kleine stadje, en nu krijg je opeens een ernstige ziekte.' zei de dokter die achter me aan was gerend. Zijn woorden deden me wel wat en ik liep dus maar mee. Op naar het stomme ziekenhuis.

 'Goed Alison, morgen beginnen we met je aller eerste chemotherapie. Na deze chemotherapie krijg je de volgende de dag nog een, en dan gaan we kijken of de chemotherapie goed aanslaat.' zei de dokter en gaf me een kleine glimlach. Ik zat er niet echt met mijn hoofd bij. Straks ging ik dood, dan moest ik tenminste wel leuke dingen hebben gedaan. 'Ga ik dood?' vroeg ik met een brok in mijn keel. De dokter keek me moeilijk aan. 'Bij 90 procent slaat de chemo aan, dus je hebt 90 procent om te overleven,maar we gaan je nu naar je kamer brengen waar je de komende dagen gaat overnachten' zei de dokter en gaf me weer een klein glimlachje. 

Ik kreeg kamer nummer 8 , dat was mijn geluks getal dus ik zal snel beter worden zei de dokter. Mijn moeder was zoals gewoonlijk weer haar verdriet aan het weg drinken, in een of andere club hier in de buurt. Ik stond er nou niet echt op te wachten, dat midden in de nacht mijn dronken moeder binnen zal lopen, en een of andere dokter zal zoenen. Maar ik ga eerst wat rondkijken, ik zal wel eens willen weten wat Harry hier doet.  Ik liep de kamer uit en botste meteen tegen mijn dokter aan. 'Alison, je moeder is verongelukt, kom snel mee' zei de dokter zacht. Mijn leven stond stil, ookal drink ze teveel, en is ze er niet altijd voor me, het is en blijft toch mijn moeder. 'Alison gaat het?' vroeg de dokter. Ik knikte zachtjes en liep met hem mee. 

'Je moeder is aangereden door een bestelbusje en ligt nu in een zware coma. We weten niet zeker of ze eruit zal komen, sorry Alison.' zei de dokter nadat we de kamer in waren gelopen. Nadat hij dit had gezegt liep hij vrijwel direct de kamer uit. 'Mama wat is er toch gebeurd' zei ik huilend en pakte haar hand vast. 'Mama word wakker alsjeblieft' fluisterde ik en liet mijn hoofd op haar borst rusten. Zachtjes hoorde ik haar hart kloppen, en dat gaf me een rustgevend gevoel. 'Ze overleeft dit wel, ze kan me niet zomaar alleen laten' dacht ik bij mezelf en viel in slaap. 

Ik werd wakker van een harde piep. Slaperig keek ik om me heen tot ik op de hartmonitor alleen een rechte streep zag. Snel drukte ik op de rode knop naast mijn bed, en toen werd alles zwart.

Harry p.o.v

Ik liep door het ziekenhuis, tot ik opeens een harde piep uit een kamer hoorde. Alison lag naast het bed van een vrouw. Tientallen dokters kwamen binnen gerend, maar hadden alleen maar aandacht voor de vrouw. Snel rende ik naar Alison toe, en pakte haar op. Een van de dokters keek me aan en wenkte me weg. Hadden ze nou geen enkele belangstelling voor Alison? Ik had zin om te schreeuwen maar ik moest eerst Alison wakker krijgen. 

'Alison word wakker' fluisterde ik in haar oor nadat ik haar op een ziekenhuis bed had gelegd. 'Mam?' mompelde zachtjes. De vrouw naast wie ze lag was blijkbaar haar moeder. 'Nee ik ben het, Harry. Alsjeblieft word wakker' zei ik nu iets harder. Langzaam opende Alison haar ogen. 'Waar is mijn moeder?' vroeg Alison met haar ogen half dicht geknepen. 'Ik weet het niet Alison' zei ik zachtjes. In mijn ooghoeken zag ik de dokter aan komen rennen. 'Alison ik moet je wat vertellen' zei de dokter zacht en pakte haar hand. 'Je moeder is zo net overleden aan een hartstilstand.' zei de dokter zachtjes en vol medelijden. Alison's ogen sprongen wijd open, en vulde zich met tranen. Snel trok ik Alison in een omhelsing. 'Sorry' fluisterde ik zachtjes en wrijfde over haar rug. Alison begon nog harder te huilen. 'Misschien is het beter als je haar even naar haar kamer brengt. Kamer 8 om precies te zijn' fluisterde de dokter in mijn oor en liet Alison's hand los. Ik tilde met gemak Alison op en zocht kamer 8. Ik wist niet wat ze hier deed, maar ik hoop dat het niet ernstig is. Ze was zo'n mooi meisje, er mocht niks met haar gebeuren, en ik zal haar beschermen. Zachtjes legde ik Alison op haar ziekenhuisbed en stopte haar in. 

Alison p.o.v

Harry had me in bed gelegt, mijn moeder was overleden. Mijn enige familie lid was overleden spookte er in mijn hoofd. Mijn enige steun was overleden. Langzaam draaide ik me om met mijn rug naar Harry, en snikte zachtjes. Harry zat naast mijn bed voor zich uit te staren met tranen in zijn ogen. Harry kende ik niet, maar toch betekend hij nu al best wel veel voor me. Hij zal me toch weer verlaten, zoals al mijn familie leden en vrienden deden. Ik zal sterven, en niemand zal op mijn begrafenis komen. Met deze gedachten viel ik huilend in slaap. 

___________________________

Hey dit is het eerste hoofdstuk van mijn 2de boek 'If Nothing Ever Changed'. Wat vinden jullie van dit hoofdstuk? Wat kan ik verbeteren? Dit zal ik graag willen weten zodat ik dit boek erg mooi kan maken. 

xx Celine

.......................

© xAlive_