CINGULOMANIA.( Zayn Malik)

Part 93.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΈΝΟ

Παίρνει μια βαθιά ανάσα όταν επιτρέπει στο-σε κακή κατάσταση-όχημα να τοποθετηθεί μπροστά από το,τώρα,μόνιμο σπίτι του αδερφού του.
Τα δακρυσμένα,καστανά μάτια του,που είναι φωτεινότερα ακόμη και από τον πιο λαμπερό λίθο,στέκονται στα σιδερένια κάγκελα,τα οποία μοιάζουν να τον κατηγορούν για το γεγονός ότι δεν τον επισκέφτηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Ωστόσο,αρνείται να παραδεχτεί πως εκείνος φταίει για την απουσία του από το νεκροταφείο.
Η ανάγκη του να επισκεφτεί τον Jackson,όμως,ξεπέρασε σε μεγάλο βαθμό,τον φόβο του και την δειλία του για να το κάνει αυτό.
Αποχωρεί από το αυτοκίνητό του παρατηρώντας πάλι,την σιδερένια πόρτα.
Μπορεί να αισθανθεί το πρόσωπο του να καίγεται,την καρδιά του να χτυπάει δυνατά,τους ρυθμούς της αναπνοής του να κινούνται σε αφύσικο ρυθμό.
Η φωνή της ηχεί στα αυτιά του,γεγονός που τον κάνει να βρεθεί στην άκρη του γκρεμού που θέλει να αποφύγει.

''Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό,Zayn.''

Η Violet που γνώρισε,εξαφανίσθηκε μετά από τα λόγια αυτά.
Έμμεσα απέρριψε την πρόταση του και αυτό τον τρελαίνει,τον εκνευρίζει.
Η αλήθεια είναι πως απογοητεύτηκε.
Ήθελε να έρθει μαζί του,η κοπέλα που αγαπάει να είναι κοντά του.
Καθαρίζει οποιαδήποτε σκέψη που αφορά την Violet και ξεφυσάει όταν νιώθει το κινητό του να δονείται μέσα στην τσέπη της ζακέτας του.
Γνωρίζοντας ότι εκείνη τον καλεί,αποφασίζει να αγνοήσει την κλήση.
Εισέρχεται στον χώρο,μέσα στον οποίο,φιλοξενείται ο Jackson.
Οι σταγόνες της βροχής,αναμειγνύονται με τον παγωμένο αέρα προκαλώντας ανατριχίλα στο σώμα του.
Η μαύρη κουκούλα,τον προφυλάσσει από την φυσική,αυτή,καταστροφή.
Το βήμα του αργό και σταθερό.
Το βλέμμα του,ταξιδεύει στην απέραντη έκταση μπροστά του.
Οι λευκές μαργαρίτες στο χέρι του,δένονται μεταξύ τους με μία γκρίζα κορδέλα.
Ωω..πόσο πολύ αγαπούσε το γκρι χρώμα ο Jackson.
Σκύβει το κεφάλι του και έρχεται αντιμέτωπος με το λευκό χαλίκι που καλύπτει το τραχύ έδαφος.
Οι μαύρες μπότες του,έχουν λερωθεί με την λευκή,λεπτή σκόνη που προκαλείται από το περπάτημα του όσο εκείνος κλωτσάει τα πετραδάκια που εμποδίζουν τον δρόμο του.
Προχωράει,με μοναδική κατεύθυνση την κατοικία του αδερφού του.
Ποτέ δεν έχει επισκεφτεί το μέρος αυτό και τώρα σκέφτεται πως ήταν κακή ιδέα.
Ψάχνει με απόγνωση να βρει το όνομα του αδερφού του χαραγμένο σε μία από τις χάλκινες πλάκες.
Ελάχιστα άτομα,βρίσκονται εκεί μαζί του.
Μία γυναίκα,κλαίει ακατάπαυστα όσο προσφέρει λουλούδια στο παιδί της λόγω του άδοξου θανάτου του ενώ ένας άνδρας χαμογελάει θλιμμένα κοιτάζοντας την ασπρόμαυρη φωτογραφία της συζύγου του πάνω στην πέτρα.
Το αγόρι ξεφυσάει όταν βρίσκει τον δικό του λόγο που επισκέφτηκε τον χώρο.