Flikken Maastricht seizoen 11 #wattys2016

Afl. 6.10 ''Van Dongen''

Sanne pov

Het is al 8 uur 's avonds. Eva en Esther zijn in het restaurantje aan het dineren, ze moesten van de dokter mij even alleen laten zodat ik even kon rusten, alhoewel ik het fijner vind als Eva en Esther bij mij zijn. Ik sluit mijn ogen en probeer even te slapen, de dokter zal zomenteen wel mijn diner brengen.

Esther pov

Ik en Eva zitten aan een tafeltje in het restaurant van het ziekenhuis. Het ziekenhuis hier in Maastricht is veel mooier dan gedacht. Het restaurant is in de grote hal. En in de grote hal zit ook een spiraaltrap naar boven. Daar zijn de gangen en de deuren naar de kamers. Vanaf hier kan ik ook Sanne's kamer zien. Opeens zie ik een man in een witte doktersjas de deur van de kamer openen en naar binnen lopen. Dat zal wel de dokter zijn, alhoewel ik had gezegd dat Sanne bang is voor mannen. Ik probeer zo snel mogelijk mijn eten op te eten zodat ik snel weer naar Sanne kan. 'Oh nee toch...' hoor ik Eva zeggen. Ze kijkt naar haar mobiel. 'Ze hebben Bols niet kunnen vinden en Romeo, Marion en Fleur zijn spoorloos! Er is ook op de kade waar het politiekorps op stond een bom afgegaan!' zegt Eva geschrokken. Ik schrik, als Dries maar oké is...

Sanne pov

Ik schrik als een dokter mijn kamer binnenkomt, maar probeer kalm te blijven, dokters zijn nog wel te vertrouwen, maar als het geen dokter was had ik zeker gegild. De dokter heeft een zonnebril op, hier klopt iets niet. Geruisloos loopt hij naar mij toe. Hij doet de deur nog op slot en duwt mijn bed een stukje naar links. Dan doet hij zijn witte doktersjas uit en zijn zonnebril af. De rest van de kleren gaan er ook vanaf. Alleen een boxer heeft hij nog aan. Dan zie ik wie het is, Bols... Ik wil gillen, maar hij houd zijn hand voor mijn mond. Snel probeer ik de rode alarmknop in te drukken, maar ik kan er niet bij. Als hij op mij gaat liggen lukt het al helemaal niet meer en kan ik alleen nog maar denken: Niet weer... Niet weer...