Cuddling in Hostpital Beds || n.h. (slow updates) [ON HOLD]

Proloog

"Toen ik jonger was, ontmoete ik dit meisje... Ze was nogal vreemd, en ik denk dat voor de één of andere rede, ik dat juist zo leuk aan haar vond. We waren vrienden voor een lange tijd, zij en ik. Maar op een dag vertelde ze me dat ze weg moest. Ze heeft me nooit verteld waarom ze weg moest, allen dat het belangrijk is. Eén van de laatste dingen die ze ooit tegen me heeft gezegd, is dat ze terug zou komen..."

Tien jaar later heeft Niall nog steeds niks van haar gehoord. Hij is opgegroeid, heeft nieuwe vrienden ontmoet en samen zijn ze wereldberoemd. Hij kan niet blijer zijn, en op het moment dat hij denk dat hij alles heeft, mist hij dat ene kleine ding.

---------------------------

Zuchtend laat ik mezelf op mijn hotelbed vallen. Mijn leven is geweldig, waarom voel ik dan altijd nog steeds dat lege gevoel vanbinnen? Ik kan er niet echt over praten, want ik weet zeker dat ze jongens me niet zullen begrijpen. Zij hebben waarschijnlijk allemaal dat gelukkige gevoel vanbinnen. En niet dat dat fout is, ik bedoel, ik weet ook niet waarom ik mezelf zo voel. Het is stom. Soms kan je dingen maar beter voor jezelf houden, toch? Ik zet mijn iPod op de speaker, begraaf mijn gezicht in mijn kussen en knijp mijn ogen dicht. Geconcentreerd luister ik naar de muziek, hopend dat het gevoel van binnen weg gaat, maar het blijft.

Zo gaat het al bijna twee maanden. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, en waarom ik me zo voel. Het voelt zo... leeg van binnen. Het is niet alsof ik weet wat ik mis. Ik heb alles! 4 broers, een geweldige baan, als ik het zo moet noemen, ik heb de fans die van me houden... Eerst dacht ik dat het kwam omdat ik mijn familie miste, maar toen ik met hun was, had ik het nog steeds. Het is zelfs tot een punt gekomen dat ik liever in m'n hotelkamer blijf zitten, dan met de jongens de stad in te gaan om de boel te verkennen omdat ik niet wil dat iemand merkt dat het slecht met me gaat. Ik zou moeten genieten van alles, toch? Nou, dat gaan dus niet...

*

'Dus, toen vroeg ze of ik voor haar wilde zingen, en toen...'

Geïrriteerd breng ik mijn lepel naar mijn mond en kauw net zo lang op het eten tot het taai word. Ik probeer niet naar Harry te luisteren, maar dat gaat nogal moeilijk als hij de enige is die praat. Hij heeft niet eens in de gaten dat niemand echt luistert, alleen Liam, want hij is Liam. 'Hotdamn, Harry, dit is al de vierde keer op een rij dat je over haar praat! Bel haar gewoon op!' val ik uit.

Hij kijkt me verbaast aan. 'Nou zeg...' mompelt hij.

In mijn ooghoek zie ik dat Liam zijn schouders ophaalt naar hem, en Louis het weg wuift.

'Zeg, wanneer ga jij opzoek naar iemand die je leuk vind?' vraagt Harry na een tijdje. Hij klinkt half kwaad, half vrolijk. Iets wat alleen hij voor elkaar krijgt.

Ik rol met m'n ogen, 'Ik ga niet op zoek, dan gaat het toch niet goed.'

'Jeetje Niall, je zit in een wereld beroemde band, als je niet op zoek gaat naar iemand die jij leuk vind, dan gooien meisjes zich tegen je aan en juist dán vind je niet het goeie meisje.' antwoord Zayn.

'Doe niet alsof jij er iets van weet...' fluister ik zachtjes. Hij heeft Perrie toch ook niet ''gezocht''?

'Wat?' vraagt hij.

'Niks.'

Ik ga verder met eten en Harry gaat verder met zijn verhaal over hoe hij het meisje van zijn dromen heeft ontmoet. De vijfde keer... Uiteindelijk sta ik op, neem mijn bord mee naar boven en eet het daar op. Ik heb geen zin om te luisteren hoe iemands leven compleet perfect loopt. Ik wil niet jaloers zijn, ik gun Harry alle het goeie op de wereld, net als de rest van de jongens, maar ik kan het nu even niet hebben.

Zodra ik de deur van mijn hotelkamer sluit, komt het lege gevoel met een klap terug. Ik buig mijn hoofd en zucht. Zin in eten heb ik al lang niet meer. Ik kieper het eten op mijn bord in de prullenbak en ga voor het ram staan. Buiten staat een kleine menigte fans en zodra ze me zien, beginnen ze te gillen. Mijn mondhoeken trekken omhoog en ik zwaai een paar keer. Vroeger zou ik naar buiten zijn gegaan, was ik met ze op de foto gegaan en had ik met ze gepraat, maar op de één op andere manier kan ik het niet meer.

Ik bijt op de binnenkant van mijn lip. Misschien heb ik een plek nodig waar mijn hart thuis hoort. Want dit, elke dag een nieuwe hotelkamer, is niet hoe mijn leven hoort te zijn.

----------------------

A/N: Hii! Dus, dit is een verhaal met de allergrootste plottwist ooit, dus denk niet dat het verhaal zo standaard is, ik zweer het, ergens in het midden weer ik zeker dat je kin op het toetsenbord ligt van verbazing. No joke! In iedergeval, bedank voor het lezen! Zeg me wat je ervan vind! Ik weet dat het een beetje saai is, maar het word leuken in de volgende paar delen. xx