Balintataw (to be published by Lifebooks)

Ika-Anim na Kabanata: Taan

"Tracy," Pagsaway ni Strace sa kapatid niya.

Natigilan ako sa itinanong niya sa akin. Ako? Sinasaktan ko ang sarili ko?

Napako ang aking tingin sa dulo ng aking mga daliri. Minamasdan ang maliliit kong sugat at ilang bali na kuko.

"'Wag mo na siyang pansinin." Wika muli ni Strace, sabay akay sa kaniyang kapatid pabalik sa kinauupuan nila.

Ngumiti na lang ako at nagkunwaring kinalimutan ang narinig. Ayoko namang gatungan pa dahil halata sa aking nakababatang pinsan na may ilang at takot siyang nararamdaman sa akin. Ngunit dahil doon, nabalot na naman ng nakabibinging katahimikan.

Inabot ko na lang aking phone sa lamesitang malapit sa aking kama at inabala ang aking sarili.

Naglaro, nagbasa at kung anu-ano pa pero wala talaga ang atensyon ko sa aking ginagawa at iniisip ang sinabi ni Tracy.

"Cleo,"

Imposible. Bulong ko sa aking isip. Talagang imposible 'yun. Malinaw sa aking alaala ang mga nangyari. Kitang-kita ko sila. Dining na dinig ko ang mga tinig nilang nagsusumamo, ang mga halong tinig ng halakhalakan at pagtangis.

"Cleo,"

Malinaw ko ring nakita ang mga ngiti nilang halos pumupunit na sa kanilang mga labi.

"Cleo!"

Halos maibagsak ko ang hawak ko nang magulat ako sa malakas na pagtawag ni Strace.

"H-ha?"

"Kanina pa kita tinatawag, wala ka sa sarili."

"Ha? Bakit? Ano 'yun?"

"Aalis na kami, si Tito nasa Nurse station lang saglit."

"A, gano'n ba? Sige. Ingat kayo." Pagsagot ko. Umiling lang si Strace bago niya ako tinalikuran, gano'n rin si Tracy. "Bye Tracy." Pahabol ko pa.

Biglang umikot ang aking paningin kaya napahawak ako sa tagiliran ng aking kama.

Bahagyang dumilim at wala akong makita. Eto na naman ang mabigat na pakiramdam. Nangangalay ang katawan ko, parang pagod at hapong-hapo.

Nang bumalik ang aking paningin, ang unang sumalubong sa aking paningin ay ang babaeng nakatayo sa aking paanan. Tumatangis. Hindi ko maaninag ang mukha niya, bukod sa siya'y nakayuko, natatakpan rin ng kaniyang kamay na tila pinupunasan ang patuloy na pag-agos ng kaniyang mga luha. Ang kaniyang mahinang hikbi ay unti-unting lumalakas na mula sa isang malumanay na boses ay nagiging magaspang.

Minamasdan ko lang siyang mabuti. Wala akong nararamdaman. Walang takot. Walang kahit ano.

Ilang saglit pa ng kaniyang pag-iyak ay marahan niyang ibinaba ang kaniyang kamay ngunit nakayuko pa rin siya. Bigla na lang ako nakaramdam ng matinding kaba nang magsimula siyang kumilos sa kinatatayuan niya.

Bawat pag-hakbang niya ay siya naman pag-urong ko hanggang sa hindi ko namalayan ay nasa dulo na pala ako ng kama.

"Ano bang kailangan mo?" Matapang kong itinanong. Dumampi ang kaniyang malamig na palad sa aking braso. At unti-unti niyang iniangat ang kaniyang mukha ngunit bigla akong nahulog sa kama.

"Cleo! Ayos ka lang?" Hangos ni Papa na kapapasok lamang ng silid. Nanginginig ang aking katawan dahil sa kilabot.

"Natatakot ako." Narinig kong wika niya bago ako bumagsak ng kama.