UMUTSUZLAR ÇETESİ

13. İÇİMDEKİ DELİ

Güzel okumalar.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmazsanız çok sevinirim, sevgilerimle.

Bölüm şarkısı; Adamlar, Benden Bana

Adele, Million Years Ago

08.10.1992

Kara kapaklı defterler çizilmeyi bekliyordu, sayfaları da ruhum gibi karanlıktı. Onu aydınlatacak tek şey kalbimin yansımasıydı, kalbimin çizilmesiydi.

Derin yaralara sahip olan avuçlarım ilk günkü gibi tazeliğini koruyarak yanıyordu, kendisini belirtmek istiyordu. Yaşadıklarımı hiç unutturmamayı dilercesine hüküm sürüyordu tenimde, fütursuzca iyileşiyordu.

Ağlayan anneler, boğazına yumru oturan babalar, hiçbir şeyden haberi olmayan küçük çocuklar. Sırf bu yüzden bile çocuk olmayı isterdim, her şeyden habersiz tadabildikleri en güzel günleri yaşıyorlardı.

Dünya'nın yükünden bilgisiz oynuyorlar sokaklarda, körebe oynadıklarını zannederken hayat onları hep arkasından yakalayacaktı. Hep böyle olmuştu.

Tek hissettiğim hiç geçmeyen o ağrıydı, içimdeki deli ağlıyordu içten içe. Sonsuzluğa karışmak istiyordu ya da hiç son olmamak... Seçim hakkı yoktu. O da sonsuzluk ipiyle kendini öldürmüştü, içimdeki deli bile kendisini öldürüyordu. Yaşamasına müsaade etmiyorlardı.

Kaçıncı kişisiyim Umutsuzlar Çetesinin? Beşinci, belki de görünmeyen yüzünde daha fazlası. Bizden ne istediğini bilmiyorum ama fark ediyorum ki bizi değiştiriyorsun, ölüme sürüklüyorsun. Hayattan umudum olan ben, artık yok oluyorum.

İlk önce gözlerimi bağladın, karanlığı tatmamı istedin. En büyük korkularımı öğrendin, onların üzerine oynayıp beni bitirmeyi planladın ama olmadı işte. Ben yine buradayım, yine de yaşıyorum ve en önemlisi sana rağmen hayattayım.

Unutma, ben içindeki ateşi hiç sönmeyen bir lavım ve seni yakmak için zaman kolluyorum.

En büyük korkumun karanlık olduğunu biliyorsun, inkâr etmemin bir anlamı yok. O soğuk odada bir başıma kalırken çok fazla düşünme fırsatım oldu ama ölmeyeceğimi de biliyordum, nereden bildiğimi sorma belki de hislerimden dolayı böyle düşündüm. Ama haklı çıktım, buradaysam ve mektup yazıyorsam hiçbir sorun yok.

Küf tutmuş o karanlık oda, ruhumun izbe yeri gibiydi. Acımla, korkularımla başa çıkmayı öğrendim. Kinlendim, güçlendim ve kendime bir söz verdim.

Ne zaman öleceğini bile bile yaşar mı insanlar? Onları durdurabilir misin yapacakları için? Ben ne zaman öleceğimi biliyorum ve beni durduramayacaksın, tıpkı kafanda yer edinen canavarları durduramayacağın gibi.

Karnımda olan bebeğime bile acımadan kimsenin kaldıramayacağı şeyler yaşattın sen bana, hafızamdan silemediğim görüntüler gün geçtikçe iğne gibi tenime saplanıyor.

Pas tutan kalbim ağrısa da yok sayıyor, saymak zorunda. Yaşamak için, evladım için yok saymak zorundayım. Tek başıma büyüteceğim, bebeğimi benden alamayacaksın, üstelik o seni sadece bir yabancı olarak biliyorken.

Annemin biriciğiyken, babamın saçının teline zarar gelse dünyayı yakacak kadar değerlisiyken geldiğim konum beni mahvediyor.

Senden nefret ediyorum Bay V.

Hayatımı altüst eden kişiyi tabii ki sevmeyeceğim, seni hiçbir zaman da önemsemedim. Hastalıklı hallerin beni korkutmaktan öteye gidemiyor, beni çürütüyorsun.