UMUTSUZLAR ÇETESİ

2. ACI TEHDİT

Güzel okumalar.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmazsanız çok sevinirim, sevgilerimle.

Bölüm şarkısı; Meşrep, Kaybettim

Bonobo, Black Sands

01.12.1987

Bir tek yazabiliyor, böyle nefes alabiliyordum. Onu da aldılar benden, yazma duygumu kaybetmemi sağladılar. Yazamıyorum, böylelikle boğuluyorum.

Hissedemiyorum, herkes gibi hayatın zevk dolu yanlarını göremiyorum. Hayat bana acıdan başka hiçbir şey armağan etmemişken, ben gülemiyorum.

Sorular soruyorum kendime, yanıtlarının olmadığını bilsem bile hiç bitmiyor bu sorular. Yanıtlarım kimsede yokken, sorularım herkesin içinde vardı.

Bu hayat benimken, isteklerim doğrultusunda gerçekleşmiyordu. Beni olduğum gibi kabul etmiyorlar, fütursuzca değiştirmek istiyorlardı. Buna izin veremezdim, benden hiçbir şey kalmıyorken bir daha yok etmelerine müsaade edemezdim.

Yok etmelerini sağlayacak bir şey yapmamıştım, duygularımı yaşamak istemiştim ama suçlu sayılmıştım. Özgürlüğü çok görmüşlerdi; umudu, sevgiyi, hayal etmeyi. Bana tek bahşettikleri şey korku olmuştu.

Oysa duygular bizlerden de özgürdü ve ben bunu hak ediyordum.

Ben kötü birisi miydim yoksa buna zorlanmış bir hayalden mi ibarettim?

İyi ve kötü sadece itaatsiz olma özgürlüğü içinde vardır, der Erich Fromm.

Ben ise kimseye itaat etmeden hayalimdeki gibi bir özgürlük istemiştim, onu da boynuma kanlı urgan gibi dolamışlardı.

Beni, en istediğim şeyle öldürmeye çalışmışlardı. Şimdi kendileriyle gurur duymalılardı.

Yıllarca bu soruların cevabını bulmakla geçip gitmişti benliğim. Sonra baktım ki elimde kayıp giden umutlarımdan başka hiçbir şey yoktu.

Ve benliğimi ruhumun en derinliklerine kilitledim, artık ben de bir katildim.

Başkalarına zarar vermektense kendime zarar vermeyi ödev bilmiş, canımı acıtmayı sorumluluk saymış bir katildim. Bunu onlar istemişti, beni onlar böyle yaratmışlardı. Şimdi isyan edemezlerdi.

Çok acı çektim ya da öyle zannettim. Çektiğim kadar acı çektirmek istedim, canımdan bir parçasına zarar verdim. Bunu yine bana onlar öğretmişti, kabul etmediğimde hıçkırıklarımla mutlu olarak zorla kazımışlardı beynime.

Beni kukla yapmış, oradan oraya savurmuştular. Sorduğum soruların cevaplarını bulmak için bedel ödemiştim. Herkesin yaşadığı hayatı istedim, güç bela yaşanan yerlere layık görüldüm. Hep dışlandım, hor görüldüm ve bundan asla utanmadılar.

Şimdi karşılarındaydım ama yaklaşmaya cesaretleri yoktu.

-12.08.1986

Bundan bir yıl öncesiydi, tam bir sene önce benim de onlara karşı cesaretim yoktu. Korkarak kaçıyordum onlardan, hatta kaderimden.

Oysa tahmin edebilir miydim başıma gelecekleri? Bir senede hayatımın yerle bir olacağını bilebilir miydim?

Geçirdiğim bir dakikaya bile güvenemez olmuştum, yaşadığım zamanların hesabını tutar olmuştum. Çünkü zaman öyle illetti ki bir kere ona güvenirsen her şeyini kaybederdin, asla anlayamazdın.