Unexpected Love (Freenbeck - Fanfic Story)

CHAPTER #2: The Rich Clan

Casts:
FREEN SAROCHA as Samantha Cruz "Sam"

BECKY ARMSTRONG as Monica Flores-Javier 
"Mon"

CHARLOTTE AUSTIN as Charmaine Flores "Char"

ENGFA WARAHA as Ingrid Chavez "Iggy"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - - - - - - - - -
Charmaine's POV

(Somewhere in England...)

"Sir, Miss Flores is here." Sambit ng secretary sa kanyang amo.

"Okay, let her in. " Sagot ng matandang lalaki sa kanyang kausap.

Pagbukas ng pinto . . .

"Buti naman at pinaunlakan mo ang imbitasyon kong makita ka. Saan ka ba nanggaling at ngayon ka lang nagparamdam ha, hija?" Kalmado ngunit mababakas mo ang inis sa tono ng matandang lalaki.

"Hi Lolo dad." Pilit akong ngumiti, lumapit ako upang magmano at yumakap sa matandang lalaki.

He is Rolando Flores, one of the richest and famous businessman in Asia and Europe. He migrated here in Englad a long time ago . . . He is wellknown as a ruthless person with it comes to business and family affairs. For him reputation comes first in any aspects of life.

I lost my family when I was still a child. After that, my Lolo Dad which is my grandfather, and my Mamita which is my grandmother,  took care of me. They raised me to become who I am today.

The famous model and writer, Charmaine Flores. . .

I actually don't know how did I come this far. All I know, is that I want my lolo dad and my mamita to be proud of me. I don't want them to be dissapointed, because I am afraid that if they do, they will just throw me away . . . like a lost cat, without a home, without a family.

Lagi akong nakadarama ng kirot sa aking dibdib sa tuwing maiisip ko na wala akong pamilya, at kahit kailan hindi ko mararamdaman ang pagmamahal ng tunay kong mga magulang at ng aking kapatid. Ang dami kong tanong sa aking isipan katulad ng kung bakit ako? Bakit ang pamilya ko? Pinili ko na lamang tanggapin ang lahat. Dahil wala naman makasasagot nito, at kung meron man,  hindi rin naman nito maibabalik ang buhay ng aking pamilya.

My Lolo dad loves me so much. He praises me and show me off to his wealthy friends in the industry like a trophy, he actually wants me to become his successor in the business industry . . . . . . . . . Until . . . . . . . . . . . . .

until something happened.
.
.
.
.
.
.
.
All of these changed because of the one mistake that I did, that I cannot undo anymore.

My Lolo Dad wants me to marry the first born son of the closest family friend of ours, the Chavez  clan. They are also famous in the business industry like my family. They have three successors in the line. The first one, is Enzo Chavez, the business tycoon and the most famous bachelor businessman in Asia and Europe. The second, is Samuel Chavez, one of the most famous racer and athlete in Asia and Europe. And of course, the last in line is their one and only daughter Ingrid Chavez, one of the most famous beauty queen and influencer in Asia and Europe.

At first I thought I could marry Enzo, to make my Lolo dad more proud of me and for the sake of our family. But then, when the moment of truth came I found out that I couldn't do it.

At that moment, when I was wearing a white long gown and walking in the aisle, I realize that I can't just marry someone without feelings, for me wedding is a sacred ceremony that only for two people who truly love each other unconditionally.

So I took a deep breath and I made the biggest and maybe the stupidest decision in my life.

Nang makarating ako sa altar, at nang hahawakan na ni Enzo ang aking mga kamay bigla akong napaatras at napailing.

"I'm really sorry Enzo. You are a very very nice guy, but I really can't do this. I can't marry you."

Matapos kong masabi ang nais kong sabihin ay tumalikod ako at patakbomg tinungo ang labas ng simbahan. Hindi ko na hinintay pa na mapigilan ako ng sinuman sa aking desisyon.

Kinuha ko ang susi ng sasakyan sa isa sa mga body guard at mabilis na tinungo ito at pinaandar palayo.

Akala ko kapag ginawa ko ito, ay malulungkot at magsisisi ako. Ngunit bakit tila nabunutan ako ng malaking tinik sa aking dibdib. Sa unang pagkakataon ay gumawa ako ng desisyon para sa aking sarili, batay sa sarili kong kagustuhan at hindi sa kagustuhan ng aking pamilya. Sa unang pagkakataon ay nakadama ako ng kalayaan, at tunay na kaligayahan.
.
.
.
.
.
.
.
Halos anim na buwan din akong hindi nagparamdam sa aking pamilya at sa media. Hinayaan kong mamatay ang usap-usapan tungkol sa akin, sa aking pamilya at sa mga Chavez.

At heto na nga, kailangan ko ng harapin ang kapalit ng aking ginawa. Kaya narito ako ngayon sa lugar kung saan pinakahuli kong nais puntahan, ang mansyon ng mga Flores.

"Nakikinig ka ba Charmaine? I am asking you! Where the hell have you been?!" Narinig kong malakas na sambit ng aking lolo.

Ilang minuto na pala akong nakatulala sa kawalan, at wala akong naunawaan sa mga sinabi niya.

"I am, I am really sorry Lolo Dad. . . Aaa-I, I know you are mad, but I can explain." Takot na tugon ko sa kanya.

"I don't need your explanation anymore Charmaine. If you really wanted to make this things right, then you should do what I will tell you to do." Pagalit na dagdag ni lolo.

"But Lo, could you please just hear me out first?" Pagsusumamo ko.

"Enough Charmaine! Are you not really going to listen to me anymore!?" Sambit ni lolo sa mataas na tinig.

"Go to Chavez mansion. Say your apologies to them, if you need to beg or kneel down then do it. Make sure you will convince Enzo to marry you again. Don't you dare comeback here until you do what I told you to do. Do you understand hija!?" May pagbabanta sa tono ni lolo.

Hindi ako nakagalaw, parang nais ko na lamang lumubog o kainin ako ng lupa sa sakit na aking nadarama. Hindi ko akalain na ganito kababaw ang halaga ko sa aking lolo, buong buhay ko ay ibinigay ko upang mapaligaya siya. . . just this once, ngayon lang ako naging selfish. Ngayon ko lang ipinaglaban ang gusto ko.

Sunod-sunod ang pagpatak ng aking luha sa aking mga mata, wala akong nagawa kung hindi ang yumuko na lamang upang hindi ito makita ng aking lolo. Ayaw nyang makakita ng umiiyak, ang pag-iyak para sa kanya ay simbolo ng kahinan. Kaya sa harapan niya hindi ako kahit kailan nagkaroon ng pagkakataong umiyak, sa harapan nya natuto akong maging manhid at magkunwaring maligaya.

Dumating na nga ang araw na kinatatakutan ko ang araw na mabigo ko ang aking lolo at itakwil niya ako na parang wala lang, o walang naging halaga sa kanya. Pinahid ko ang aking mga luha at umalis na lamang sa malaking mansyon na iyon.

Habang ako ay naglalakad at nalulunod sa aking mga luha at sa sakit na aking nadarama dahil sa aking pamilya, nakadama ako ng panibagong kagustuhan . . . ang hangarin na makapunta sa lugar na aking sinilangan.

Nang mga sandaling iyon, nabuo ang desisyon kong tuluyan ng umuwi at bumalik sa Pilipinas.