KABANATA 33 - Tricks

7 0 0
                                    

Naagaw ang atensyon ko ng lalaki na nakatanaw sa salamin na dingding ng isang kuwarto. His eyes were as blue as the ocean and his hair were silver. He looks so sick because of his pale skin. I took a step closer to the glass divider to be able to see his chest clearly. There were black veins coming from a wound in his chest. It looks beating... and painful. Is he human? Umarko ang isa kong kilay.

Dumiretso ako nang tayo nang magtama ang mga mata namin. Gumapang ang takot sa puso ko. I wanted to leave but my feet seems to be glued on the floor.

“Ms. Veridad?!” tawag ni Match kaya nilingon ko siya. Sumenyas ito sa akin na magmadali na sinagot ko ng isang tango. Bago umalis ay muli kong sinulyapan ang lalaking may asul na mga mata pero naging black na ang salamin at hindi ko na matanaw ang taong nasa loob.

Nagkibit-balikat nalang ako at sumunod kay Match. Pinagbuksan niya ako ng pinto at tumambad sa akin ang tila hospital na parte ng building na ito.

“Hindi na ‘ko papasok. Yung usapan natin ha?” paniniguro nito. Inirapan ko siya. Nakailang ulit narin kasi siya nang pagpapaalala sa akin.

We agreed that I won't tell anything about him to Wren. That we'll pretend we didn't knew each other. Apparently, Wren doesn't want me to know about his condition and Match acted on his own because he cared for Wren but still doesn't want to see Wren get angry.

Pumasok na ako ng kuwarto at tumambad sa akin ang nakaupo sa kamang si Wren kausap ang isang blonde na lalaki. Sa tingin ko ay ito ang doktor na nag-opera sa kanya base sa suot niyang puting coat. Sabay silang napalingon sa akin nang gumawa ng ingay ang pagsara ng pintuan.

Nanlaki ang mata ni Wren. “What are you doing here?”

“Are you okay?!” tanong ko pabalik at lumapit sa kanya. Sinulyapan ko ang nakabenda niyang kamay.

Pero imbis na sagutin ay muli lang ako nitong tinanong. “How did you get here?!”

“When are you going to tell me about your condition?” I asked, ignoring his questions. Nagkatinginan sila ng doktor niya.

“I’m fine. The operation went successful—”

“Yes... but your sniping ability won’t be the same, and because of your wrist, you’re going to lose your job!” Napabuntong-hininga ako. Muli ay nagtatanong na tiningnan ni Wren ang doktor niya na ngayon ay nangingiti na.

“I’m fine. My wrist were fine Atticus said my wrist will be back to normal after months. Isa pa, I can use my left hand to shoot. So you don't have to worry, I won't lose my job, and my wrist will be fine...,” paliwanag niya. Pinaningktan ko siya ng mga mata kaya naman ay nanghingi na siya ng tulong sa doktor, “...right, Atticus? Explain to her!”

The doctor he called Atticus lower his head and shook it. Before raising his gaze at me with a small smile. “Atticus!” natatarantang tawag ni Wren dito.

Itinaas ni Atticus ang mga kamay niya na para bang sumusuko. “I don't have time to explain. But it's the first time I heard him talk for that long. Normally he'll stay silent even if he's being accused of the most absurd thing. I think you should trust him,” he said and smiled. My eyebrows furrowed.

Did that Match just tricked me?!

“But he said, you're sad at na... hindi na mababalik sa dati ang kamay mo—”

“You mean... Match?” Tumango ako bilang sagot sa tanong ni Wren. Narinig ko ang mahinang tawa ni Atticus.

“Did he just tricked me?” Sumeryoso ang mukha ni Wren at masama ang tingin na tinapunan ko ang kabubukas palang na pinto. Iniluwa noon si Match na malaki ang ngiti at papalapit sa amin.

Maybe I'm Lying [COMPLETED]Where stories live. Discover now