"ဒါလေးတောင်မှရအောင်မလုပ်နိုင်ဘူးလား။ ဦးငြိမ်းမောင်ရဲ့သမီးလို့မပြောနဲ့ ငါရှက်တယ်"
ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်နေပြီဖြစ်တာကြောင့် ကျောင်းကအပြန်အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ လက်ပိုက်မတ်တပ်ရပ်နေသည့်ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဒေါသထွက်ကာဆူပူနေသည့်ဖေဖေ့ကိုတွေ့ရပြန်တယ်။
အခြေအနေက ရာသီဥတုမကောင်းတာ
ကြောင့် ခါတိုင်းထက်ခြေသံဖွဖွနင်းကာ မီးဖိုချောင်ထဲဝင် ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ရင်း အသာနားစွင့်နေမိပါသည်။
"သော်တာကအဆင့်ဘယ်လောက်လဲ"
"အဆင့် ၁ပါဖေဖေ"
"အဆင့်၃ဆိုတာဖြစ်သင့်သလားပြော။တူတူသင်တာမဟုတ်ဘူးလား ဆရာမကသော်တာဒါလေးပိုကျက်၊ လင်္ကာငြိမ်းကတော့ဒါမကျက်နဲ့လို့ပြောလား"
ငြိမ်းငြိမ်းကခေါင်းလေးငုံ့ပြီးသာ ခေါင်းခါတယ်။
"အေး သော်တာရဲ့ချီးကျွေးမယ်။ မနက်ခင်းသော်တာအိမ်သာတက်ရင် နင့်လိုငါအဆင့် ၁ ရချင်လို့ဆိုပြီးသွားတောင်းစား"
ဖေဖေ့ရဲ့စကားလုံးကြမ်းကြမ်းတွေအောက်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းနှုတ်ဆိတ်ပြီးရပ်မြဲတိုင်းသာရပ်နေသလို ဘာအသံမှထွက်မလာချေ။
ငြိမ်းငြိမ်းဒီလိုဆူခံနေရပုံပေါက်ရင် မေမေအိမ်မှာရှိမနေဘူးထင်သည်။
"သွား စာသွားကျက်"
ဖေဖေ့ဆီကသွားလို့ရပြီဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ ငြိမ်းငြိမ်းက စားပွဲပေါ်ကရီပို့ကဒ်လေးယူကာ အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားသလို ဖေဖေကလဲ အိမ်အပြင်ထွက်သွားချေပြီ။
၇တန်းဆိုတဲ့အရွယ်က နုနုနယ်နယ်လေးမဟုတ်ပါလား။ဆုံးမစကားပေမယ့် ဒီလိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမျိုးတော့ ဘယ်သူမှမလိုချင်ရိုးအမှန်ပါ။
ပိတ်ထားတဲ့ငြိမ်းငြိမ်းအခန်းတံခါးကိုအသာဟကာကြည့်တော့ ကုတင်ဘေးကကြမ်းပြင်ပေါ်ငုတ်တုပ်လေးထိုင်ပြီး အသံမထွက်အောင်ငိုနေသည်။
"ငြိမ်းငြိမ်း"
အသံတိုးတိုးနဲ့ခေါ်လိုက်သော်ငြား ဆက်ခနဲတုန်သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တစ်ခုခုကိုစိုးထိတ်နေတယ်ဆိုတာအထင်းသား။
YOU ARE READING
ရေလိုအေးလို့ပန်းလိုမွှေးစေ
Fanfictionချစ်ခြင်းတွေဟာရိုးရှင်းပါတယ်။ လူနှစ်ယောက်ကြားကအချစ်ကြိုးလေးတွေဟာလဲ မေတ္တာမှန်ရင်သံမဏိတွေထက်တောင်မာကြောနိုင်သေးတယ်လေ။ /သျှရီသလင်း Start date-22/10/12
