42 serisi: 1. Kitap
Kaos başladı. Evrenler dehşetle çarpıştı. Sonsuz sırlar gökyüzünün tavanına hapsoldu. Yukarı bakmayı bilmeyenler, derinliği algılayamadı.
Kâinatın dehşetli varlığında yaşayan parçalanmış üç ruh mücadele için hayatta kalıyorlardı...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elini başının arkasına koymuş yıldızlara bakarken doğru duyup duymadığı kararsızlığını zihnindeki hayali tartıya yerleştirdi. Doğru duymuştu. "Ailen yüzünden mi?"
Sorusu kocaman bir sessizlikle cevaplandı. O yine suskundu. Bakışlarını indirerek saatin kaç olduğuna baktı. Geç oluğunu görünce dudaklarından bir küfür firar etti. "Biraz daha burada kalırsak, Vita bizi eve almayacak." Yine cevap gelmedi. Son duyduğu şeyden sonra hiç konuşmamıştı. Genç adam sessizliğin kökenini araştırarak yüzünü ona doğru döndü. Kahverengi gözleri kapalıydı, nihayet huzurlu görünüyordu ama onun huzurunu hiç gocunmadan bozmaya karar verdi. "Ne ara uyudun?" diye sorgulayarak önce sessizce başladı. Aslında bir süre burada oturup yıldızların altındaki kıza biraz daha bakabilirdi. İçinde bir şeyleri harekete geçirebilen görüntüsünü hafızasına kazırdı. Gördüğü güzel manzaranın en ufak detayını atlamaz, ayrıntılarına uzun kirpiklerinin her birini saymayı da eklerdi. En güzel tondaki kahverengi gözleri kapalıyken, hem de böyle yanında uykuya dalıp gitmişken çok savunmasızdı. Bu gülümsetti onu.
Sürenin daha fazla uzamaması için sesindeki yükseliş kendini ortaya attı. "Ratsel, kalk." İnat ederek uyumaya devam etti. Bir rüya görmeye başlamıştı galiba. Uyanması için incitmekten korkarcasına nazikçe koluna dokundu. Neden bu kadar tereddüt ediyordu ki? Elbette işe yaramamıştı, bu dokunuş işe yarama ihtimalini bile bünyesinde barındırmıyordu. Son çare olarak ayağa kalkarak üstünü başını temizledi ve kızı uyuduğu yerden kaldırmak için çok yavaşça yaklaştı.
Ona tekrar dokunduğunda kız gözlerini araladı. Nerede olduğunu küçük bir an için unutmuş sonra tekrar hatırlamıştı. "Gidiyor muyuz?"
Destin büyük bir zahmetten kurtulmuş gibi hissetti. "Evet kalk."
Uykulu hâliyle ayağa kalkmaya çalıştı ama ayağı bir taşa takıldı. Dengesini kaybederek düşmek üzereyken hızlıca belinden yakaladı. "Ne yapıyorsun?"
Ne demek istediğini anlamadı. "Ne yapıyorum?"
"Vita, hepimizi kötü etkiledi."
"Ne anlatıyorsun sen?"
"Seni de kendisi gibi sakar yapmış diyorum." Kolundan yavaşça tutarak arabaya götürdü. Arabanın kapısını açıp Ratsel'ı içeri oturttu ve kapattı.
Eve ulaştıklarında evin ışığı kapalıydı. Birlikte arabadan indiler. Destin, arkadaşından gelecek azarlama seansı için hazırdı. Kapıyı çaldı. "Bak şimdi bilerek geç açacak."
"Vita'dan beklenecek hareket," diye onayladı. Çok yorgun olduğu için uykusu gelmişti ve o sırada dediklerini az çok hatırlıyordu. Söylediği için pişman değildi.
Genç adam zile bir kez daha bastı. "Aç artık Vita. Umarım yedek anahtarın vardır."
En sonunda açılmıştı kapı. Vita kapının arkasına gizlenerek kafasını çıkardı. "Evin yolunu hatırlamışsınız!" diye heyecanla güldü. Ama aniden ciddileşti.
