"ကျတော် နန်းတော် အပြင်သွားချင်တယ် "
မနက်နိုးလာထဲက မှုန်ကုတ်ကုတ်လေးဖြစ်နေတဲ့ဆော့ဂျင်ဟာ သူပြင်ပေးတဲ့ နံနက်စာကိုတော့ အားရပါးရစားခဲ့ပေမယ့် စားပြီးတာနဲ့
အပြင်သွားဖို့ လေသံပျော့ပျော့လေးဖြင့်
ခွင့်တောင်းလာသည်။
ဘာကြောင်မှန်းမသိ သူရင်ထဲပူသလိုကြီးဖြစ်လာသည်။ ဆော့ဂျင်ကို ဒီလိုအနေအထားမျြိးနဲ့ မမြင်တွေ့ဖူးလိုများလား?
သူနဲ့တွေတိုင်း မျက်လုံးတွေအရောင်တောက်
ကာ သူပြောတဲ့စကားမှန်သမျှ တခွန်းမကျန်
ပြန်ပြောတက်သလို ၊
သူဆီက ခွင့်ပြုချက်မပြောနဲ့ သူမလုပ်နဲ့ပြောရင်တောင် ပိုလုပ်တက်တဲ့အကျင့်တွေနဲ့
ယခုဆန်ကျင်စွာ အခုလိုပုံစံလေးကြောင့်
သူစိတ်တေွလေးလံစေသည်။
"ဘာအတွက်သွားမှာလဲ ဆော့ဂျင်
ကိုယ်လည်းလိုက်ခဲ့မယ်လေ "
"မလိုက်နဲ့!!!"
ရုတ်တရက်အသံကျယ်လာတဲ့ ဆော့ဂျင်ကြောင့် မျက်ခုံးတွေမြင့်တက်သွားပေမယ့်
သူဘာမှဆက်မေးမိတော့ပါ ၊ မနေ့က ကိစ္စတွေကိုရောပေါ့။
"မိဘတွေကို သတိရလိုလား?"
ဆော့ဂျင်မဖြေပါ ။ နေရာမှ ထသွားခဲ့သည်။
"ဟုတ်တာပေါ့ ၊ မိဘတွေနဲ့ခွဲနေတာ ကြာပြိဆိုတော့ သတိရနေမှာပေါ့ ၊ တလက်စထဲ
တညလောက်အိပ်ပြီးမှ ပြန်လာလေနော် ကိုယ် နန်းတော်အပြင်ထိလိုက်ပို့ပေးမယ်
သမားတော်ကြီးတို့အတွက်လည်း လက်ဆောင်တချို့ ကိုယ်ပြင်ဆင်ပေးလိုက်မယ် ၊ ပြီးရင် ....."
"အပိုတွေမလုပ်ပါနဲ့တော့ ကျေးဇူပြုပြီး "
ကျောေပးကာရပ်နေသောဆော့ဂျင်က
သူဘက်လှည့်မကြည့်လာခဲ့လို သူပဲ အနားကိုသွားရပ်လိုက်မိသည်။ ဒါပေမယ့် ဆော့ဂျင်က အဆောင်အပြင်သို့ ထွက်သွားခဲ့လိုက်လို
သူအနောက်က အလောတကြီး လိုက်ခဲ့ရတော့သည်။
"ဆော့ဂျင်!!"
"မလိုအပ်တဲ့အလုပ်တွေ မလုပ်ပါနဲ့
ကျတော်ကိုလဲ လိုက်လဲမပို့ပါနဲ့
"ဆော့ဂျင် မင်းဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ?
ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား
ကိုယ်ကိုပြောလေကွာ ဒါမှ ကိုယ်မင်းမကြိုက်တဲ့ကိစ္စတွေပြင်မှာပေါ့ "
YOU ARE READING
Love pills 💊 ☑️ Completed
Fanfiction"ဘဝင်ရူးအိမ်ရှေ့စံကို ကျတော်တစက်မှကြည့်လိုမရတာကိုကိုထယ်ယောင်း သိတယ်မလား "
