Chapter 27

789 127 22
                                    

27 | Single Tear

“WHAT SHOULD WE do with these chains?”

Napabaling ako kay Reivohr na ngayon ay nakaupo na sa harapan ko. The marks created by the chains on his sckin were visible even with the orange light from the torch.

“Maghintay lang tayo. Kana will come back later,” sagot ko sabay baling ng tingin sa pinto kung saan lumabas si Kana pagkatapos niyang sabihin sa amin ang plano niyang patakasin kami.

“Why do you trust that... that girl so much?” tanong naman ni Zeig na nasa likuran ko, katabi kay Caesonia na wala pa ring malay. “What if she's only trying to gain our trust by ‘helping’ us? After all, kalahi niya ang mga nandito.”

Kana told us that she'll help us escape. Ang sabi niya, may alam siyang daanan, na hindi alam ng mga kasama niya, na papunta sa shore kung saan kami unang dumaong. After a lot of failed attempts on helping volunteers escape this place, Kana said she's confident she can help us this time.

I sighed. “We'll see. I trust her, though.”

Hindi na sila nagsalita pa kaya natahimik na ang buong silid.

I have doubts, too, pero mas gusto kong pagkatiwalaan si Kana after seeing how she looked like when I saw her for the first time, and earlier while beside the primo. My guts also told me to just trust the girl.

Sinubukan kong pakiramdaman ang paligid. I couldn't hear anything from the outside. The cracking sound from the burning torch was also distracting.

I didn't know how long I was staring at the door while thinking. Caesonia also woke up and she almost kicked Zeig's balls while screaming because she was surprised. But after a few minutes, she calmed down and she fell asleep again. This time, she's using my lap as her pillow. I would gently brush her hair with my fingers because she told me before that doing this would make her relax and sleep better.

Nakatulog na lang din kami sa kakahintay kung kailan babalik si Kana. Nagising lang ako nang marinig ko ang mahinang kalabog ng pinto na binubuksan.

“Pasensya na, pero kailangan n'yo nang gumising.”

Napaayos kaagad ako sa pagkakaupo nang makita si Kana. Bumaba ang paningin ko sa hawak niyang axe na sa tingin ko ay bagong hasa.

Nagising na rin ang iba. Zeigmund quickly walked towards me after seeing Kana.

“Who's that girl?!” tanong kaagad ni Caesonia pagkakita niya kay Kana. “Oh my god, she's holding an axe. Is she going to kill us?!”

“No,” mabilis na sagot ko sabay hawak sa kamay niya. “She's on our side.”

Nagsalubong ang mga kilay niya dahil sa sagot ko, pero hindi na siya nagtanong pa.

Lumapit si Kana kay Reivohr. “Pwede ka bang tumalikod habang nakaluhod?”

Reivohr's eyes were looking at her suspiciously, but he still did what she said. Mariin pa siyang pumikit.

Kana lift the axe with her slender arms and with one swing, she cut the chains that were tied on Reivohr's body. Napaigtad na si Reivohr dahil sa gulat.

Sa amin naman humarap si Kana. “Kailangan nating bilisan. May kalahating oras pa bago pupunta rito ang mga kawal para kunin kayo.”

Lumapit na siya sa amin at isa-isa na ring pinutol ang mga kadenang nakatali sa amin. She was supposed to leave the axe behind, but Zeig wanted to bring the axe with him.

Mabilis kaming lumabas ng silid na 'yon. I suddenly felt my breath becoming heavy, at nang tingnan ko ang bag ko, kaunti na lang pala ang laman ng oxygen tank.

Beyond the Boundary | ✓ Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon