❑::Chapter Seven::❑

377 84 13
                                    

               Langkah seorang pelajar perempuan terhenti apabila Jaeyun tetiba muncul menghalang jalan gadis itu. Gadis itu mengeluh seraya menggulingkan matanya.
Jaeyun malah tersenyum persis budak tak berdosa.

"Hai Ningning."

"Heh aku tak suka kaulah."

"Bila masa aku cakap aku suka kau?"

"Habis tu yang kau halang jalan aku asal? Tepi."

"No until you answer my questions. About Wonjeong. She is—"

"Maaf, gak bisa bahasa Inggeris." Baru saja Ningning ingin melangkah, namun sekali lagi Jaeyun menghalangnya.

"Kau rapat dengan Wonjeong kan?" Kali ni Jaeyun bertanya lebih serius.

"Ish, kau nak apa hah? Kau jangan berani eh ganggu Wonjeong aku. She's the most precious friend to me dan aku takkan sesekali benarkan kau sentuh dia—"

"Tadi cakap gak bisa bahasa inggeris. Habis tu she's the most precious friend to me bahasa apa? " perli Jaeyun membuatkan Ningning kesal. Buku yang berada di tangan Ningning digunakan untuk memukul kepala Jaeyun. Sesungguhnya Jaeyun terkejut dengan tindakan Ningning.

"Kau nak tanya apa?"

Jaeyun berdehem kecil. "First, kau satu-satunya kawan Wonjeong kan?" nak tak nak Ningning harus mengangguk kerana memang kenyataan.

"Apa benda yang buatkan dia gembira?"

"Tak, asal kau tanya aku ni? Birthday dia lama lagi kot." Jaeyun terdiam. Dia mengusap bahagian tengkuknya kerana berasa janggal. Ningning mengeluh apabila Jaeyun tidak mampu jawab.

"Asalkan Jungwon gembira, dia akan turut gembira. Kalau kau nak bagi hadiah ke apa, dia paling gembira kalau terima bunga kegemarannya. Wonjeong sukakan bunga."

Bunga?

"Dia suka bunga apa?"

Untuk kali ini, Jaeyun sangat berterima kasih pada Ningning.

_________________

Selamat Hari Raya semua~❤

Regret | Jake SimWhere stories live. Discover now