Soledad

Kabanata 10

ALANGANING pagngiti ang tanging nagawa ni Solea habang nagpapalit-palit nang tingin kina Regina at Elena. Nana Lucinda was a tattle-tale for an old fellow.

Thank God that the latter did not inform the Dela Rama patriach or else, she would be in big trouble. Hindi pa naman niya matagalan ang mapanuring klase nang pagtitig nang don sa kanya sa bawat sandali na nakakahalubilo niya ito. She could sweat buckets under the don's watch.

Hay na lang, hay.

Napasulyap na lamang siya sa matanda na tahimik na nakaupo sa tabi at nagbabasa nang kung ano malapit sa lampara. Tonight's gonna be a long night for her.

Kasalukuyang nasa silid ni Soledad ang mga nakatatandang kapatid nito at kinakastigo siya sa kanyang nagawa kanina.

"O Diyos ko, Soledad! Ano ba ang nangyayari sa'yo? Narito lamang kami kung may suliranin na sa tingin mo ay hindi mo kayang bigyan nang solusyon. Huwag mong idaan sa pagpapatihulog sa hagdan! Paano na lamang kung hindi si Nana Lucinda ang nakakita sa iyo kundi ang papa?" Ang litanya ni Regina sa kanya.

"Siya nga naman, Soledad. Hindi solusyon ang pagpapatihulog sa hagdan kung ang usaping puso patungkol kay Noe ang dahilan. Kung ang pagpapakasal naman kay Manuel ay maaari pa na maiurong iyon, tutulungan ka namin nang ating Ate Regina." Ang segunda naman ni Elena sa kanya.

"Napakababaw na gawain ang magpatihulog sa hagdan, Soledad? Nais mo lamang ba na masaktan o tuluyang makalimot sa pagkaalog nang iyong ulo?" Si Regina uli.

Solea could only let out a sigh. Never in her life did she experienced being scolded by her siblings. Mas madalas na siya ang gumagawa niyon bilang panganay.

Maybe that was innate being the eldest on the siblings.

Now she understood what it felt like being the object of  absorbing someone else's worry and added crap. Gusto niyang maglinis nang kanyang mga tainga.

Samuel and Saniah, I kind of miss you two right at this very moment.

Nais niya nang sabihin sa mga ito na hindi ang kung anuman na naiisip nang mga ito ang dahilan niya. It was just some dumb solution of finding a way to go back in her own present time. Pero, malamang sa malamang na hindi siya paniniwalaan nang dalawa o nang kung sinuman sa panahon na ito.

They would just assume her of suffering from amnesia like what was believe of and close to reality.

"Humihingi ako nang paumanhin kung pinag-alala ko kayo. Inakala ko lamang na sa paraan na iyon ay maaaring makaalala ako kahit kaunti." Which of course is plain dumb but what can I reason? Ang paliwanag ni Solea na ang huling pangungusap ay sa loob-loob na lamang niya naisatinig.

"Soledad, huwag mong madaliin ang iyong sarili. Baka makasama pa lalo sa iyo ang pagpilit na makaalala." Wika ni Regina na lumapit na sa kanya at hinaplos ang kanyang ulo. "Ngunit kung nais mo ay maaari ka naming ipasyal sa buong bayan bukas, magbakasakali tayo na sa pamamagitan niyon ay may maalala ka kahit kaunti."

"M-mukhang magandang ideya iyan, Ate Regina." Indeed that's a good idea of getting out of here. "Pero ang papa?"

"Walang problema, basta tayo ay magkakasama at si Nana Lucinda." Ang agad na winika ni Elena na sinundan nito nang pagngiti.

Hmn...

IT WAS early in the morning and their first stop was the very place she least likely want to see.

The town's first church, Iglesia Filipina Independiente or commonly known as the Aglipayan church.

Solea could only laugh and cry inwardly. She was not a religious person to begin with. The last time she went inside the said church was on her Aunt Edith's funeral mass.