Tutmak istediğim eller... İsmimi duymak istediğim ses... Beni güldüren o temiz kalp... Uzanıyorum fakat boşlukta asılı kalıyor parmaklarım. Arıyorum fakat bana özel olan kalp atışlarını duyamıyorum. Koşuyorum fakat gitmek istediğim evime ulaşamıyorum Duruyorum. Gökyüzünü izliyorum. Yıldızlara bakıyorum... Sanki her biri gökyüzümden toplanmış, benim galaksim kaybolmuş gibi. Ağlıyorum, sesleniyorum, bağırıyorum... Fırtına dinmiyor. Beni içine hapsediyor. Saklanmak istiyorum. Burada yalnızım artık diyorum. Yalnızlığım beni öldüreceği zaman bir gölge düşüyor üzerime. Başımı kaldırıp bakıyorum. O gölgenin peşinden gitmeye başlıyorum. Sonunda o gölgeye sarılmak için uzandığım zaman bir çift kol beni tutuyor. Beni sıkıca sarıp duymak istediğim sözleri fısıldıyor kulağıma... "Bu galaksi sadece bize ait... Artık gözlerini açabilirsin..."