ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ မင္းကတမ်ိဳး...တဲ့လား။ ရင္ဝကိုေစာင့္ကန္ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ေနတာမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကကိုင္လို႔လား။ အခုမွကိုင္ၿပီး ကိုင္ကိုင္ခ်င္းေျပာလိုက္တဲ့စကားက တကယ္ကိုအညွာအတာမဲ့တယ္။
သူ႕အေမေနမေကာင္းလို႔ ႐ြာကိုျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကမေခၚဘူး။ ငါမပါရင္မသြားရဘူးဘာညာဆိုၿပီး လုပ္လို႔ရေပမယ့္ သူ႕ကို အရမ္းနိုင္စားသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဒီတိုင္းပဲေနခဲ့တယ္။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ရတဲ့လူ။ ၿပီးေတာ့ သူကေၾကာက္တတ္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ အိမ္ကိုေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႕ ေရာက္ရဲ႕လား။ စိုးလည္းစိုးရိမ္သလို စိတ္လည္းမခ်တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တယ္။ အမွန္ဆို သူေရာက္တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္သင့္တာမလား။ ေမာင္ထူးေရ ငါေတာ့ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝမဆက္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္းမကိုင္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အဆင္မွေျပရဲ႕လားဆိုၿပီး စိတ္ေတြတအားပူလာေရာ။ သူ႕ဘက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို နည္းနည္းမွကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး။
အခ်စ္ဆိုတာ လုပ္ယူဖန္တီးလို႔ရတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့တာ။ တကယ္က မွန္ခ်င္မွ မွန္မွာ။ ထူးေအာင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူေနေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ အဲ့ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ကြၽန္ေတာ္သူ႕အေပၚကို အစြမ္းကုန္ေကာင္းေပးခဲ့တယ္။ သူေပ်ာ္ပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ အရာရာအလိုလိုက္ေပးခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္လာမယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ အဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က မေသခ်ာေတာ့ဘူး။
သူ စိတ္အႏွောက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ၿပီး ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ဘူး။ သူ႕ဆီကလာမယ့္ အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ တစ္ရက္,တစ္ရက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြားတယ္ ထူးေအာင္ဆီက ဘာအဆက္သြယ္မွမရခဲ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေနနိုင္ေတာ့။ သူ႕ဆီ ဖုန္းအရမ္းဆက္ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျပာခံရမွာလည္း ေၾကာက္ေသးတာေၾကာင့္ မဆက္ျဖစ္ဘူး။ သူ မအားလို႔ေနမွာပါဆိုၿပီး ျဖည့္ေတြးၾကည့္တယ္။ တစ္ရက္ရက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္မွာပါေပါ့။ ဒါေပမယ့္
ထူးေအာင္က အရမ္းကိုေနနိုင္လြန္းတယ္။ လုံးဝကို ဆက္မလာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ညဘက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေရးနိုးတိုင္း ထူးေအာင္မ်ား ဖုန္းဆက္ထားမလားဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ဖုန္းကိုဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။
---***---
ကြၽန္ေတာ္ေလ အရမ္းလြမ္းတာပဲ။ သတိရတိုင္း သူေရးထားတဲ့ ဗ႐ုတ္သုတ္ခစာေတြ ထုတ္ဖတ္တာက အလြမ္းမေျပဘူး။ သူ႕ဓာတ္ပုံေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ပိုလြမ္းလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို ျမင္ေနရ႐ုံနဲ႕ ေက်နပ္တယ္ဆိုတာက ဓာတ္ပုံကိုမွမဟုတ္ဘဲေလ။ သူေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ္မရွိေတာ့ ေပ်ာ္မ်ားေပ်ာ္ေနမလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလးေတာင္ သတိမရဘူးလား။ အဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ ထမင္းေတြလည္း စားလို႔မဝင္ခဲ့ဘူး။
ကိုေဇာ္ေဇာ္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ထူးေအာင္က အဲ့ေလာက္စိတ္ထားဆိုးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မင္းနဲ႕ေနလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီမို႔ သူမင္းကိုမခ်စ္ရင္ေတာင္ သံေယာစဥ္ေတာ့ရွိပါတယ္။ အခုဟာကလည္း သူတကယ္မအားလို႔ေနမွာပါတဲ့။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡမေပးပါနဲ႕။ စားစရာရွိတာစားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ပါ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ထူးေအာင္ကျပန္လာမွာေပါ့တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲ့လိုမ်ိဳးေတြးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကြယ္ရာမွာ ဘယ္လိုမွစိတ္မခ်နိဳင္ဘူး။
ထူးေအာင္က နကိုယ္ကတည္းကမွ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုလူမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေယာက္မရွိနိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ေျပာနိုင္မွာလဲ။ လွည့္ကြက္ေတြသုံးၿပီး သိမ္းပိုက္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ထူးေအာင္႐ြာျပန္သြားတဲ့ေန႕ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကားမေမာင္းရေတာ့ဘူး။ စိတ္မခ်ဘဴးဆိုၿပီး ကိုေဇာ္ေဇာ္ကပဲ ေန႕တိုင္းအႀကိဳ၊ အပို႔လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ထူးေအာင္နဲ႕အတူတူ အၾကာႀကီးေနခ်င္ေသးတာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိခိုက္ေအာင္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါလို႔ေျပာလည္းမရဘူး။ မင္းကိုမယုံဘူးတဲ့။ တကယ္ပါပဲ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ရွိေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရင္ဖြင့္လို႔ ရတာေပါ့။ ထူးေအာင္နဲ႕ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိတဲ့သူစိမ္းဆိုလို႔ ကိုေဇာ္ေဇာ္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူကကြၽန္ေတာ့္အကိုလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကို အရမ္းေကာင္းေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အရမ္းနားလည္တယ္။
ရက္ေပါင္း (32)ရက္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မနက္အေစာႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဝင္လာတယ္ "ေမာင္ထူး ငါ့ကိုလာႀကိဳ"တဲ့။ ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတာေလ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထူးေအာင္ျပန္လာခဲ့ၿပီ။
"မင္းမရွိလို႔လားမသိဘူး တအားေနလို႔ေကာင္းတာပဲ"တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ေလ... ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္လုပ္ရပ္ေတြက တစ္ကိုယ္ေကာင္းမ်ားဆန္ေနလား။ အင္း...ဆန္ေနတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းနဲ႕တင္ ထူးေအာင္ကို လိမ္လည္လွည့္စားၿပီး အရယူခဲ့တာ။ သူ႕ဘက္ကို နည္းနည္းမွထည့္မတြက္ခဲ့ဘူး။ အစက ထင္ေနတာ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ၿပီး လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ထူးေအာင္းေပ်ာ္႐ႊင္ရမယ္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ေနမိတာပဲ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ရတာကို ဘယ္လိုလုပ္ေပ်ာ္ေနမလဲေလ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ေယာက္်ားကလည္း သူမခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ ထူးေအာင္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါေပမယ့္ ထူးေအာင္မရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္မေနနိုင္ေလာက္ဘူး။ ထူးေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေနတာကိုလည္း မၾကည့္ရက္ျပန္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေသသြားရင္ အဆင္ေျပသြားမလားဆိုၿပီး ေတြးမိေသးတယ္။ အဲ့လိုေတြးရပါမလားဆိုၿပီး ကိုေဇာ္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာက သဘာဝပဲမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မေနပါနဲ႕တဲ့။ သူ ထူးေအာင္နဲ႕ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာၾကည့္မယ္တဲ့။ ထူးေအာင္က မင္းအေပၚကို အဲ့ေလာက္ႀကီး အျမင္မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တကယ္မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။
-----------------------------------------------------
ဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕။ အဲ့တာေၾကာင့္ အိမ္မွာ မိသားစုပါတီလုပ္မယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားေပမယ့္ ထူးေအာင္ကလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ မတားေတာ့ဘူး။ ဒီရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေနရတာကို ထူးေအာင္တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္ေနမလား။ ေပ်ာ္ေရာေပ်ာ္ေနရဲ႕လားဆိုတာကို စိတ္ပူလို႔ သူနဲ႕ခပ္ခြာခြာေနေပးခဲ့တယ္။
ဒီေန႕ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲလိုက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာဝင္ထိုင္ေနတယ္။ အတန္းမတက္ဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ ေခါင္းယမ္းျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ထုတ္ၿပီးဖတ္ေနတယ္။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး လိုက္လာတယ္မသိေပမယ့္ ေဘးမွာထူးေအာင္ရွိေနတဲ့ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အနားကို မိုးခ်ိဳေရာက္လာတယ္။ မိုးခ်ိဳက အေတာ္ေလးလွတဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲမွာပါတယ္။ အၿမဲတမ္း တက္ႂကြဖ်တ္လတ္ေနတာ။ သူမကိုစိတ္ဝင္စားတဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြမ်ားေပမယ့္ သူမကေတာ့ ျပန္ၿပီးစိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ အဲ့တာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္။ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ မိုးခ်ိဳက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနတာ။ အခု အခြင့္သာတုန္း ထူးေအာင္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းကို တျခားလူေတြသိမွာ မႀကိဳက္ဘူး။
ေဇာ္နိုင္နဲ႕မိုးခ်ိဳက ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ငယ္ေပါင္းေတြဆိုေတာ့ မိုးခ်ိဳကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနမွန္းသိတာေပါ့။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေဇာ္နိုင္က မိုးခ်ိဳနဲ႕ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္တိုင္း ေလွာ္တယ္။ စတယ္။ေနာက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေပးစားတယ္။ ေဇာ္နိုင္မွမဟုတ္ပါဘူး။ အတန္းထဲက လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မိုးခ်ိဳကို တစ္မ်ိဳးထင္ေနၾကတာ။ ထင္လည္းထင္စရာ မိုးခ်ိဳက အၿမဲ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာပဲကိုး။ ထူးေအာင္နဲ႕က ေက်ာင္းမွာသိပ္မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ထူးေအာင္က သူဗိုက္ဆာရင္ sms လွမ္းပို႔တယ္။ သူဗိုက္ဆာတယ္ဆိုတိုင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္ဝယ္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲသြားပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ဆိုင္အတူတူထိုင္ျဖစ္တာက ေန႕လည္စာစားတဲ့တစ္ခ်ိန္ေလာက္ပဲ။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အခန္းထဲလာရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ မုန႔္သြားပို႔ရင္ေတာင္ ခဏပဲ။ ၾကာရင္သူကႏွင္ထုတ္တာ။ အိမ္မွာလည္း ေတြ႕ေနရတာပဲေလဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္းဒီအတိုင္းပဲ ေနလိုက္တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ထူးေအာင္က မိုးခ်ိဳတို႔နဲ႕မဆုံဖူးဘူး။ အခုပထမဆုံး ဆုံဖူးတာပဲ။
တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မရမကေခၚေနတယ္။ လိုက္သြားရင္ ထူးေအာင္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာမို႔ ကြၽန္ေတာ္မလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဇြတ္ေတြေခၚေနတယ္။ တအားျငင္းရင္လည္း ရိုင္းရာက်ဦးမယ္။ လိုက္တာကေတာ့ လိုက္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ထူးေအာင္က ရွားရွားပါးပါး ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲ လိုက္လာတာကို။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ထူးေအာင္ဆီကေန အသံထြက္လာတယ္။ ဗိုက္ဆာတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မိုးခ်ိဳတို႔ကိုေရွာင္ထြက္ခ်င္ေနတာနဲ႕ တကယ္ကို အခ်ိန္ကိုက္ပဲ။ အဲ့မွာ သူတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထူးေအာင္အတြက္ တစ္ခုခုဝယ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ထြက္လာၿပီးမွ သတိရတယ္။ ထူးေအာင္က မိုးခ်ိဳတို႔နဲ႕က်န္ခဲ့တာပဲ။ ေဇာ္နိုင္က ထူးေအာင္ကိုေလွ်ာက္ေမးေနမွျဖင့္ ထူးေအာင္တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေတြ႕တဲ့မုန႔္ဝယ္ၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကရွိေနၾကတုန္း။ ထူးေအာင္ကိုၾကည့္ၿပီး တီးတိုးတီးတိုးနဲ႕ ဘာေတြေျပာေနၾကလဲမသိဘူး။ ထူးေအာင္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ စာအုပ္ဖတ္ေနတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္ ကြၽန္ေတာ္ထင္သလို မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္မေနလို႔။ ေျပာလို႔သာေျပာရတာပါ ထူးေအာင္က ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနမွာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဝယ္လာတဲ့စပ်စ္သီးထုပ္ ေပးၿပီးမွ သတိရတယ္။ ေလာေလာနဲ႕ျပန္လာခဲ့တာမို႔ အခြံထည့္ဖို႔ အိတ္မဝယ္ခဲ့လိုက္ရဘူး။ မထူးပါဘူးေလဆိုၿပီး လက္ဖဝါးပဲခံေပးလိုက္တယ္ အခြံေတြေထြးထုတ္ဖို႔အတြက္။
ကြၽန္ေတာ့္ အျပဳမူေတြေၾကာင္းလားေတာ့မသိဘူး။ ေဇာ္နိုင္ကေမးတယ္။ အဲ့တာဘယ္သူလဲ.... မင္းညီေလးလားတဲ့။ မိုးခ်ိဳကလည္း သိခ်င္ေနတဲ့ ပုံစံနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျဖလိုက္ခ်င္တယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ျမတ္နိုးရတဲ့ လူသားေလးပါလို႔။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုေျပာလိုက္ရင္ ထူးေအာင္က ႀကိဳက္ပါ့မလား။ သူက ကြၽန္ေတာ္နဲ႕သူ႕ရဲ႕ ပတ္သပ္မႈကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ သိေစခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲမသိဘူး။ ထူးေအာင္ကိုၾကည့္ေတာ့ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနတာနဲ႕ ဆုံတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ဆီက အသံထြက္လာတယ္။ "သူ႕ေကာင္ေလးပါ"တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေရာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တကယ္မထင္ထားခဲ့ဘူး သူအဲ့လိုေျဖလိမ့္မယ္လို႔။ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ဆြဲဖက္ၿပီးနမ္းျပစ္လိုက္တယ္။ အတန္းထဲမွာ လူေတြရွိေနေပမယ့္ ထူးေအာင္ကမ႐ုန္းတဲ့အျပင္ ၿပဳံးေနေသးတယ္။ ႐ူးေတာ့မွာပဲ...