အေမကေျပာတယ္၊ ဘဝမွာလြတ္လပ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးအခ်ိန္က တကၠသိုလ္တက္ေနရတဲ့အခ်ိန္တဲ့။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အရသာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ခံစားသင့္တယ္တဲ့။ အဲ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အေဆာင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားဆုံးေနတဲ့အေဆာင္ေပါ့။
အေဆာင္က ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္းေနရတယ္။ အခန္းကက်ဥ္းေပမယ့္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူေနရမယ့္ အခန္းေဖာ္က ထူးေအာင္တဲ့။
သူကအေနေအးတယ္။ စာေတာ္ေက်ာင္းသားထင္ပါရဲ႕ စာအရမ္းလုပ္တယ္။
ဒါေတြက ကြၽန္ေတာ္အပိုေတြေျပာေနတာပါ။ တကယ္က ထူးေအာင္ကို သိတာ ကိုးတန္းကတည္းက။ ထူးေအာင္ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ သိေနတာ။ အေဆာင္ကို ေရာက္လာတယ္ဆိုတာကလည္း သူ႕ေၾကာင့္ပဲ။ အခန္းတူတူက်တာကလည္း အကြက္ခ်ထားတာ။
အဲ့ေန႕တုန္းက ကိုေဇာ္ေဇာ္က ေက်ာင္းလာႀကိဳဖို႔ေနာက္က်ေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ထိုင္ၿပီး လာႀကိဳမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ တဝွီဝွီျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကားနဲ႕တိုက္ရင္ ဘယ္လိုခံစားခ်က္ျဖစ္မလဲလို႔ စဥ္းစားေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အသံတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေျပာင္ဖူးျပဳတ္ႏွစ္ဖူးကို ေအာက္ပစ္ခ်လိဳက္တာ။ အဲ့တာကိုျမင္တဲ့ တျခားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေအာ္လိုက္တယ္။ လမ္းမွာဘာလို႔အမွိုက္ပစ္တာလဲ။ အမွိုက္ပုံးထဲထည့္တဲ့။ ဟိုေကာင္က ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေအာ္တဲ့တစ္ေယာက္က စိတ္တိုတိုနဲ႕ ဟိုေကာင္ပစ္သြားတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကို ထေကာက္လိုက္တယ္။
ေျပာင္းဖူးျပဳတ္က ႏွစ္ဖူး။ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႕ထုတ္ထားတယ္။ ေျပာင္းဖူးဖက္ေတြ အကုန္မခြာပဲ ျပဳတ္ထားတာမို႔ အတြင္းကိုမျမင္ရဘူး။ အဲ့ေကာင္ေလးက ေျပာင္းဖူးကိုေကာက္ၿပီး အတြင္ကိုၿဖဲၾကည့္ေနတယ္။ အတြင္းက လုံးဝအေကာင္းတိုင္းပဲ။ ဘာမွေပပြမေနဘူး။
"မိဘပိုက္ဆံထိုင္ျဖဳန္းေနၾကတာ.... စားလို႔ရတာႀကီးကိုလႊင့္ပစ္ေနတယ္... ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့သားမိုက္ေတြ...ၾကည့္လို႔ကိုမရဘူး"
YOU ARE READING
မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)
Fantasyကိုယ်က ဇာတ်ကြောင်းပြောပုံစံလေးတွေဆို တအားကြိုက်တာမို့... ဇာတ်ကြောင်းပြောပုံစံမျိုးပဲရေးမှာပါနော်။ ကိုယ့်အကြောင်းကို ကိုယ်ဘာသာပြောပြနေသလိုမျိုးပါ ကိုယ္က ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာပံုစံေလးေတြဆို တအားႀကိဳက္တာမို႔... ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာပံုစံမ်ိဳးပဲေရးမွာပါေနာ္။ ကိုယ့္...
