59 | Flames Of Heart
BLANKA ALMIRA'S POINT OF VIEW
A flood of memories came rushing back as I looked at the shore. Naroon si Roze sa dalampasigan, nakaupo sa buhanginan at nakatitig na naman sa kawalan. Nakaramdam ako ng panlulumo nang makita ko ang dating Roze sa kaniya.
Humigpit ang kapit ko sa tasa ng kape.
Last year, I was so certain that she could overcome her problems because she has changed. Napuno noon ng galit ang puso niya kaya nawala siya sa sarili at nag-iba ang ugali. Hindi ko iyon kinabahala dahil nakikita kong nakakatulong iyon sa pag-ahon niya at paglaban niya sa buhay.
Ngunit ngayong taon na pumasok na kami ng Terra Reale, napakaraming pagbabago.
Months passed by and I can gradually see the comeback of her old self. Iyong mahina, walang lakas, at sirang-sira ang pagkatao. Naalala ko pa noon na hirap na hirap din siya, pero kahit paano ay nakakausap naman nang maayos.
Ngayon pakiramdam ko, kapag kinausap ko siya, lalabas lang sa kabilang tainga niya ang mga sasabihin ko. Ayos lang kung tumagal ng isang araw. Pero umabot ng isang lingoo. Buwan...
Naalarma ako. Her old self is killing me. Well, of course, including the mixture of her bitch side sometimes. It was quite annoying and tiring. Pero hindi ko na nakikita iyon sa mga mata niya ngayon.
If anything, I can only see the lost one as the only survivor in this phase. And whenever I think about it so deep, it creeps me out. A bitch mad woman...is hiding inside a soft little girl with innocent but killer eyes.
I know she's weak. Walang halong biro pero mahina talaga si Xiafezin Roze kumpara sa iba. Lampa at iyakin mula pa noong mga bata pa lang kami. Maganda at matalino, pero sobrang hina naman ng puso. And the crazy thing is, that's what even make her dangerous. Her heart.
Pampalubag-loob na lang yata na maganda ang itsura niya at magaling sa school para hindi sobrang kawawa sa reyalidad.
Hindi ko alam kung anong susunod na mangyayari kapag nagpatuloy ito. Pagkatapos ng pagluluksa na ito dahil namatayan siya ng anak, babalik ulit ba siya sa dati? Iyong...hindi na nakikilala ang sarili? Iyong...panay ang inom ng pills? Iyong...manhid at wala nang pakialam?
Dahil sa totoo lang, mas gusto ko iyong patagong nasasaktan siya. Kasi kahit ganoon, nakakangiti pa siya noon! Kahit napipilitan lang. Kaysa ngayong ganito na harap-harapang nakikitang nasasaktan siya at hindi na makangiti kahit nahihirapan.
Buhay pa siya pero...para na siyang patay!
Can I really blame her? She suffered both physically and mentally. Kaya naiintindihan ko kung ang magpanggap na masaya ay napakahirap nang gawin ngayon para sa kaniya.
"Blanka."
Napalingon ako kay Kendall nang tawagin niya ako.
"Lalamig na ang kape mo."
Hindi ako umimik. Parang lumabas lang din iyon sa kabilang tainga ko. Binalik ko ang tingin kay Roze at nakitang nasa ganoon pa rin siyang ayos. Hindi gumagalaw.
"Isang linggo na ang lumipas, pero ganiyan pa rin siya," si Marshall sabay pilit na tawa.
Ewan ko kung bakit niya iyon ginawa. Kung para ba asarin kami o...para pagaanin ang mabibigat naming kalooban habang binabalot kami ng matinding katahimikan.
"Ano nang gagawin natin?" wala sa sariling tanong ni Kendall.
Naririnig ko ang maingay na kalansing ng paghahalo niya ng juice. Nagkatinginan kami ni Marshall at tahimik akong umupo ulit sa upuan.
"Tawagan ko na kaya si Krystal? Baka siya lang ang makakatulong para maging maayos ulit si Roze," walang saysay na suhestiyon ni Kendall.
Silence ruled over us. And I swear I can even hear crickets somewhere because of the quietness between us.
"Paano kung mas lumala lang ang kondisyon niya?" tanong ko.
Naramdaman kong nag-angat ng tingin sa'kin si Kendall. "Wala ka pa rin talagang tiwala kay Krystal?" matabang niyang tanong.
Nilingon ko siya at nakita ang walang buhay niyang ngisi.
"Mahal na mahal niya si Roze—"
"Oh stop that love shit, Kendall. Nang dahil sa pagmamahal na iyan, napahamak silang pareho! Can you really believe it? He only did stay with her because he got her pregnant! Not because he loves her or he genuinely cares for her! Kaya nga ganoon na lang kadali sa kaniya na iwanan si Roze, 'di ba?!"
"Pero hindi mo ba nakikita, Blanka?" she cut me off too. "He sacrificed for her—"
"That's not a fucking sacrifice!" pinutol ko rin siya. "Sumama siya kay Kanika dahil gusto niya rin naman! Ngayong wala na silang anak ni Roze, wala na siyang responsibilidad kaya malayang‐malaya na siyang gawin ang kahit na anong gusto niya!"
Umiling si Kendall na tila dismayado. "I can't believe you, Blanka."
Umirap ako. "Tumawag na ako sa Mental Institution..." sagot na ikinagulat nilang dalawa.
"A-Ano?!"
Bumuntonghininga ako. "Baka bukas, sunduin na rito si Roze at dalhin na siya sa lugar na nararapat para sa kaniya."
"Sasama ako! Pakiramdam ko nababaliw na rin ako..." sabay laghok ni Marshall ng wine.
Muntikan nga lang siyang masamid nang hampasin siya ni Kendall sa braso.
"Anong sasama ka?!" pagalit na saway bago bumaling sa'kin si Kendall. "Ali, seryoso ka ba? Bakit naman tumawag ka sa kanila?! Hindi nababaliw si Roze—"
"Eh, anong tawag mo sa nangyayari sa kaniya?!" nagtaas ako ng kilay.
"D-Depressed! Depressed ang tawag doon, Blanka! Hindi siya baliw! Bakit ba kasi tumawag ka sa MI nang hindi ko alam?! Ni hindi nga c-in-onsider ni Krystal iyon, tapos gagawin mo?! Sana sinabihan mo man lang ako bago ka nagdesisiyon!" tumaas na ang boses ni Kendall.
I rolled my eyes at her. "Sana nga depresyon lang iyan, Kendall. Sana lang talaga! Pero hindi na iyon ang nakikita ko! Hindi na lang ito basta depresyon, okay?! Nakailang therapy na iyan, 'di ba? Pero anong nangyari? Wala! Paulit-ulit lang, Kendall! At kung depresyon nga ito, hindi ba mas makatutulong nga ang mental institute sa kaniya? Alam na rin ito ni Sir Romnik—"
"At pumayag siya?!" putol na naman niya sa'kin at mas lalo akong nairita.
"Yes!" I snapped and her eyes widened a bit. "Yes, he agreed to it!"
"But she's not insane! Why would he allow you to put his daughter—"
"I have told him that it's better if she's at MI and he agreed with me! Mas maaalagaan si Roze doon at siguradong mas mamumulat ang mga mata niya kapag nakita niyang mag-isa na lang siya!"
"No. You can't do that to her, Blanka—"
"Yes, I can! This is my last resort, Kendall! We have to push her to deal with this alone! Dahil kung hindi niya kayang mabuhay sa apat na sulok na kwarto na may mapuputing dingding at siya lang mag-isa, then how can she survive outside of MI?! How can she survive living in Terra Reale?!"
"But how sure are you that this can help her get better? We don't need to be so harsh! This is not the only option we have! Paano kung mas lumala lang ang kondisiyon niya?" pakikipagtalo niya.
"For pete's sake, Kendall! That's a fucking hospital, not a jail or something! Nangyari na 'to noon, kaya paanong wala kang tiwala na hindi siya matutulungan nito ngayon?"
"At sa tingin mo talaga may nagagawa sila para kay Roze noon?! Sa tingin mo talaga...ito ang kailangan niya?! Hindi! Tayo ang kailangan niya, Blanka! Hindi ang kahit na sinong hindi niya kilala! Bakit mo siya ipagkakatiwala sa mga lintik na mental health professionals kung ikaw na rin ang nagsabi na wala silang mga silbi?!"
"Just trust me, okay? I know what I'm doing! This is for my sister—"
"Step-sister!" pagtatama niya at natigilan ako. "She's just a step-sister, kaya ang dali sa'yo na gawin ito sa kaniya, 'di ba?! Do you even know how it feels to be inside of MI? Nakita nating dalawa kung gaano siya kalungkot doon! I'm afraid you might regret this, kapag nakita mo ang resulta ng ginawa mo! O kung makikita mo nga ba iyon?! Because as far as I know, ikaw ang mahilig na mang-iwan sa kaniya kaya pikit ang mga mata mo pagdating sa kung ano talaga ang kailangan ng kapatid mo!"
Nagdilim ang paningin ko.
"Fine!" I said in defeat as she looked at me in piss. "Ako na ang mali, ikaw na naman ang tama! Iyan naman palagi ang gusto mong marinig, 'di ba?! Sige, ikaw na ang magaling! Ako na ang pabayang kapatid!"
Kendall scoffed and looked away. I'm so pissed and offended right now. Kahit nangingilid na ang mga luha ko ay nagawa ko pa ring magsalita.
"You don't have to be so rude, you know. I'm just tired of seeing her this way, okay?! Pagod na ako! At hindi ibig sabihin na step-sister ko lang siya ay wala na akong pakialam! Of course, I care for her and you know that! Eh ikaw? How come you can stand it while she's like this?!"
"I can stand it as long as I can see hope!" she said tightly. Napapikit siya nang mariin at kinalma niya ang sarili. "I'm sorry."
Humalukipkip ako at lumapit siya sa'kin habang kinakalma ko rin ang sarili.
"Listen, Blanka. I just want to make her realize that we're here for her. That we won't leave her alone...no matter what happens. Na hindi natin siya ipapaubaya sa iba dahil nandito naman tayo. Na kahit nakakainis na siya at nakakaubos ng pasensya, nandito pa rin tayo para sa kaniya. Tayo ang higit na kailangan niya, Ali. Kung ikaw pagod ka na, pwes ako hindi! Maghihintay ako kahit gaano pa katagal...hanggang sa maging maayos na siya! Hanggang sa kaya na niyang lumaban ulit...maghihintay ako!"
Napalunok ako.
"Because I trust your sister! I know she's afraid of disappointing us so she'll keep on trying and trying. Ngayon lang siya parang napilayan, pero dapat ba natin siyang sukuan at ipaubaya na lang sa iba? Kaya mo ba talagang gawin iyon sa kaniya? Just please, for once, magtiwala ka naman sa kapatid mo. She can get through this!"
I shook my head in frustration and I sat on the chair. She remained standing though, as well as Marshall remained silent while listening.
"Ilang araw pa ba, Kendall? Ilang linggo pa? Ilang buwan pa tayo maghihintay? Paano ako magtitiwala...kung parang patay na ang Roze na nasa harap natin ngayon?!" hirap kong sinabi.
Nag-umpisang bumuhos ang mga luha ko nang ibalik ko ang tingin kay Roze na nandoon pa rin sa buhangin, nakaupo at tulala. Hindi agad sumagot si Kendall. I just feel her hug me sideways to comfort me.
"She'll be fine..." bulong niya, "But I think...that won't happen...if we don't help her, Blanka. Hindi lahat ng tao, kasing lakas natin. Hindi ibig sabihin na kaya natin ang isang bagay, kaya na rin niya. Kaya kailangan niya ng tulong natin."
I wiped my tears away as I glanced at her. "What do you mean?"
She straightened up her back. "Sa ating dalawa, mas matalino ka. Ikaw lang ang makakasagot sa tanong mong iyan," she said meaningfully. "Hindi na natin kailangan ipaubaya si Roze sa pangangalaga at tulong ng kung sino. We can help her by ourselves, so call them again and tell them that we don't need their help anymore. We can do this ourselves."
Napakurap-kurap ako at napasulyap kay Marshall na naroon at nakatingin sa'min.
"You sometimes should consider my girlfriend's advice. She's not my queen for nothing," Marshall smiled wanly.
I caught Kendall's ghost of a smile on her lips as she rolled her eyes at him. I looked back at Roze who stays on that position.
I think I know now what to do...
"Then let's see how long can she stand it once I start. Kapag hindi ito umobra, Kendall," my warning that she cut off immediately before I could complete it.
"At bakit hindi uubra?" she crossed her arms and tilt her head. "Siguraduhin mong gagana. I believe in you. Remember, this is for our Xiafezin Roze. Time is so gold and we can't afford to waste a day accomplishing nothing again."
Kinagat ko ang labi ko. She's right.
This is for her. For my sister.
DAWN KENDALLINE'S POINT OF VIEW
It's a good Tuesday. 4th week of OCTOBER.
The sun was about to set and a stiff wind blew the luxuriant plants and flowers across the fresh garden here in the backyard. Tylex told me that plants help to relieve stress that's why I decided to plant some here in the backyard as well as in front of the house.
I was busy singing while arranging the flower pots when I heard something inside the house.
"Marshall..." I called and he turned to look at me.
He was busy feeding the fish in the pond.
"Ikaw munang bahala rito sa mga bulaklak! Pupuntahan ko lang si Roze."
"Sure." He smiled.
I opened the wooden back door of the house and immediately welcomed by the sculptures of angels above the antique sideboard on the left side. Lumapit ako roon para magtirik ng kandila dahil madilim-dilim na rito sa likuran ng kusina.
"What are you afraid of, Roze?! Why can't you face it?!" Blanka voice suddenly thundered.
Nanlamig ako.
I immediately looked at the way and went on Roze's room. Habang papalapit ako, mas nagiging klaro ang mga boses.
"What now?! Are you just waiting for yourself to go crazy and die without doing something to call for justice to your son?!"
"I-I know what I'm doing!" It was Roze's thorn voice.
Napatakbo na ako palapit.
"So you know you're doing nothing but a crap?!"
"Blanka!" I opened the door harshly.
Napatingin silang dalawa sa'kin. I saw Roze's crying and shuddering while sitting on the floor.
"Anong ginawa mo sa kaniya?!" I hissed quietly at Blanka and I saw Roze's eyes fell on the floor.
Blanka simply shrugged. "Well, I just drag her out of bed! She did nothing but to lay here and act like she doesn't have problems ahead of her! Like a princess waiting to serve her food everyday! We're not your slaves, La Spada!"
Humikbi si Roze, nanliliit. She was hopelessly looking up to us. Noong naisip ko ang ideyang ito, confident pa ako na gagana agad at magiging maayos.
Pero habang nakikita ko si Roze na nasa sahig at nanginginig, parang nilalagari sa dalawa ang puso ko. I feel like it's all too much. Like we're so harsh.
Nanlalamig ako sa pangangatal niya. Mukha siyang takot na takot habang nakatingin sa'min. Lito siya at mukhang nagulat sa inaasta ni Blanka.
"Now, talk! Tell me if what I did to you was wrong!" Blanka demanded.
Binagsak lang ni Roze ang paningin. Hindi siya makasagot. Outside I'm sporting my cold look while looking down at her, but inside I feel like my heart is being stab repeatedly.
Hundred times or even more.
"The least that you can do right now is to appreciate the fact that I cared enough to scold you. You are no longer a baby to crave for a babysit! You're twenty-two already, turning twenty-three! Please, act like one!" Blanka said icily before she stormed out of the room.
Kinain ng guilt ang puso ko kahit na paulit-ulit kong pinapaalala sa sarili ko na para din naman sa kaniya ito.
Roze stood up and managed to sit on her bed. Her eyes stilled on the floor, afraid to look at me. I want to come closer because her hands are trembling again.
"I'll just get you water," I said quietly and was about to leave when she spoke.
"I don't need it," she muttered and harshly wiped her tears away.
"Then how can I help you?"
"I want you to leave," she said and lifted her bloodshot eyes on me.
Napalunok ako. I knew then...that my idea is effective. Finally we knocked some sense in her mind and now I'm just hoping she can think wisely and do better now.
"Alright," I said and turned to leave her alone.
I saw Blanka outside as if waiting for me. As soon as I closed the door, we both sighed. Hindi ko napigilan ang pagdidilim ng mga mata ko.
"I just hope it works..." bulong niya.
Tumango ako. "Sana lang talaga. Dahil kapag hindi, ewan ko na lang!"
We waited for Roze to come and eat with us on the dining table. Blangko lang ang mukha ni Blanka nang umupo na nga si Roze sa tabi ko para kumain.
My heart is pounding nervously because of her presence. Saglit ko siyang nilingon, hindi ako sanay na rito na siya kakain sa lamesa kasama namin. Sanay na ako na dinadalhan siya ng pagkain sa kwarto niya.
Nilingon ko si Marshall na nasa kabilang gilid ni Roze. Tahimik lang siyang kumakain at hindi rin magawang lingunin si Roze.
Awkward silence filled the house. Blanka finished her food immediately. From the corner of my eyes, I saw Roze lifted her eyes as Blanka left the table to put her plate on the sink.
Marshall cleared his throat after a while. I know he is not used to see us this way and I can see through the way he looks at me that he doesn't like what's happening.
Of course, he cares for Roze and it doesn't really matter for me now if he loves her as a friend, sister, or more than that. What more important here for me is he cares for Roze as much as I do. And that he's willing to help us to help her.
"Roze..." he gently called. "You should try this one."
Walang lakas sumagot si Roze. She just tried the soup that Marshall pushed to her.
Binalik ko ang tingin kay Blanka na naghugas ng pinagkainan at nang matapos ay tahimik na lumabas ng bahay. I looked at Roze again and saw her looking on the doorway. I can see the hurt in her eyes. Bago pa ako makapagsalita, iniwas na niya ang tingin at tahimik niyang pinagpatuloy ang pag kain.
Blanka was back home, but she wasn't ready to get inside her room and sleep. Siguradong nanggaling siya sa bahay nina Elaodia. Naroon siya sa sala ngayon at may ginagawa sa laptop niya.
It's already one midnight and I can't sleep so I moved to get out of the bed.
"Where are you going?" Marshall stopped me from leaving by grabbing my waist.
Akala ko tulog na siya. I rolled my eyes with a small smile on my lips.
"Sleep now. I'm gonna check on Roze..." masuyo kong sinabi.
He gave me his lazy look. "Come on, Kendall. It's not as if we really need to sleep—"
I planted a soft kiss on his lips that shut him up. Dinatnan na kami ng madaling araw, ang dami-dami niya pang sinasabi. I was about to end the kiss when his leg caught mine and made me turn so he could be above of me while he's kissing me now hungrily with his demanding hands.
I was actually enjoying it but...damn! I need to check on Roze!
"Aw! Kendall?" he groaned when my hand flew to his manhood to gripped it a little hard.
"I said I'm gonna check on Roze—"
"Oh really after you did that? Not yet!" he muttered and opened my lips with his and he forcefully entered my mouth with his tongue. I moaned a bit and pushed him slightly to stop him.
Shit. We're not doing it here now that Blanka's just in the living room! Siguradong maririnig kami!
"Nagagalit na ako. Umalis ka na sa ibabaw ko," I warned but there's a silly smile on my lips.
"Touch me again. It is angry as well," he complained, referring to his arousal that I almost killed using my hand.
"Hay nako! Tigilan mo nga muna ako! Mamaya ka na! Titingnan ko muna si Roze!"
Ngumuso siya sa'kin. Narinig ko pa ang pagtawa niya bago ako umalis doon. So naughty.
"Roze?"
Kumatok na ako nang makarating na sa tapat ng pinto. Nag-angat ng tingin sa'kin si Blanka bago siya seryosong nagbaba ulit ng tingin sa ginagawa.
"Roze. Can I enter?" I asked carefully.
Patuloy lang sa pagtitipa sa keyboard si Blanka. I knocked again and tried to turn the doorknob. I swallowed hard when I realized it wasn't lock. She left her door unlocked! Alam ba niyang bibisita ako ngayon sa kwarto niya?
Mabilis kong sinarado ang pinto nang makapasok ako at nahuli ko pa ang nanghuhuling tingin ni Blanka sa labas. Nagtataka siguro kung bakit ako pumasok.
"Hi..." I smiled when Roze glanced on where I was standing.
Akala ko tulog na siya. Naroon siya sa kama at nakasalumbaba sa bintana, pinagmamasdan na naman ang buwan.
"Pasensiya na. Nagising ba kita?" maingat kong tanong.
She slightly shook her head. She looked at my hands as if she was expecting me to bring something to her.
"Oh, do you want a glass of milk?" tanong ko nang mapagtantong baka iyon ang hinahanap niya.
She pursed her lips and shook her head again.
I sighed. "Pumunta ako para...i-check kung tulog ka na ba o kung...ayos ka lang. Bakit...hindi ka pa rin natutulog?"
Her lips trembled as she tore her eyes off me. "My bedtime has changed. I just go to bed every three in the morning."
I blinked twice and felt a slight wave of pain. Alas tres natutulog? Kaya nagigising siya ng alas nuwebe o kung minsan ay tanghali na? That explains why.
"Why can't you sleep early? This isn't healthy for you, Roze."
She remained looking outside with sadness in her eyes. Naisip ko kung sa mga lumipas ba na buwan ay ganito siya. Tuwing madaling araw ba ay tulala siya rito? Anong iniisip niya kapag ganito?
Bakit hindi siya makatulog nang maaga?
"Look at yourself. You look so tired, Roze. You should sleep already."
Ngumuso ako at naluha dahil hindi niya na naman ako pinapansin. Naroon lang siya at nakaupo, tulala sa bintana, nakatingin sa labas habang namamaga ang mga mata.
I didn't need to ask why she cried. Alam kong dahil iyon sa ginawa ni Blanka kanina.
"Did she hurt you?" sabay hawak at tingin ko sa isang braso niya.
Matamlay niya akong nilingon. "Don't worry. I'm very used to it..." She tried to smile at me but there were tears rolling down on her rosy cheeks.
Hindi ako pinangiti ng ngiti niyang iyon. Nagtagal saglit ang tingin niya sa'kin bago siya nagpahid ng mga luha. Her rosy nose told me that she have been crying for hours.
"I love you all, okay? Don't think that I don't care. I'm...I'm just tired, Kendall," she whispered in a shaky voice while wiping her tears away with both hands.
Parang may humiwa ng dibdib ko habang pinapanood siya. She sounded so frustrated of her tears, keeps on rolling down her cheeks. Panay ang pahid niya roon habang naririnig ko ang matinding pagpipigil niya ng hikbi.
Bigla ulit akong na-guilty dahil sa ginawa ni Blanka kanina. It was my suggestion; my idea. I thought it would help her. Pero ngayon pakiramdam ko...mas lumala ang sakit na nararamdaman niya.
"Who told you that? We don't think that way! Of course, we knew you care for us!"
"But s-she thinks I do not care, Kendall."
Suminghot siya. Inosente siyang nakatingin habang basang-basa pa rin ang magkabilang pisngi at nangingintab ang mga mata. I immediately wrapped my arms around her to hush her when she's about to cry again. I caught the suffering look on her face and she even tried to hide it but I was fast.
Alam ko na agad na naninikip na naman ang dibdib niya. Agad akong kinabahan.
Kinumutan ko siya nang makapal na kumot at agad na kinuha ang maligamgam na tubig na binigay ko sa kaniya kanina. Ako na ang nagdala ng tubig sa bibig niya, but she shook her head and refused to drink it.
"You need to drink, come on," pilit ko nang makita kong nahihirapan na siya sa paghinga.
When I realized she won't drink it, I put it on the bed side table again. Halos magblangko ang utak ko, hindi alam ang dapat na gawin. Nararamdaman ko nang magpa-panic na ako kaya pinilit kong kumalma. Tinapat ko agad ang electric fan sa kaniyang mukha, umaasang makakatulong iyon para ibsan ang paninikip ng dibdib niya.
"S-Stop thinking about it and hurting yourself! That's not true, okay? We believe that you care enough for us and we understand how you're feeling right now," pang-aalo ko habang yakap siya.
"I...I can't take it anymore, Kendall," she whispered slowly in a very weak way. "Gonna die."
Nanlamig ako at pilit siyang hinarap sa'kin habang nangingilid na ang luha ko.
"Don't say that! Ano ka ba! Roze!"
Naghahabol na siya ng hininga nang sumubsob siya sa balikat ko. Humigpit ang kapit niya sa damit ko at nalukot niya iyon dahil sa sakit.
"Roze, breathe. Calm down. Don't think of the pain so much!" sabi ko habang patuloy ako sa paghagod sa likod niya.
Hindi ko na alam ang gagawin! She sobbed and looked at me weakly. That seem to be useless. Hindi ko siya mapatahan!
"H-Hindi ko na kaya..."
Mas lalo akong nanlamig nang makita ko ang labis na pagpungay ng mga mata niya.
"H-Hoy! Huwag ka magsalita nang ganiyan!" natataranta ko nang sigaw. "Roze! Roze, listen! L-Let's just wait a liitle bit, okay? Let's just wait! Kakalma rin ang puso mo, inom ka muna!" I comforted and grabbed the glass of water to make her drink.
Natigilan lang ako nang umalpas na lang sa bibig niya ang tubig. Hindi niya mainom...Hindi siya umiinom...
Her eyes fluttered. Nakaawang ang bibig niya pero lumalabas lang ang pinapainom kong tubig, hindi niya naiinom! Tang ina!
She then collapsed in my arms. Para akong aatakihin sa puso nang makita siyang wala nang malay. Hindi ko na alam kung paano siya hahawakan.
"Roze!" I panicked. "Roze, gising!"
I immediately tried to use my power to help her breathe and calm her heart down. Hindi ko na napigilan ang pagkakataranta. Ramdam ko kung gaano kalamig ang mga daliri niya pero namumuo ang butil ng pawis sa kaniyang noo. Ang mapula niyang labi ay unti-unting namutla at kahit nahimatay ay nanginginig siya.
"Blanka!"
Damn it. Now, I don't know if our plan was really effective. I'm so fucking guilty. Ang tanga-tanga mo, Kendall! Tingnan mo ang ginawa niyo. Bullshit!
"Blanka, tulong!"
I know I've tried it so many times to help her but it wasn't working. Ngayon, wala akong ibang magagawa kundi magtiwala at umasa sa maaring magawa ko.
"Blanka, si Roze! Blanka!"
I placed my palm on her chest and concentrate for the healing process. I'm a vampire, came from the blood of De Marchis, Queen of Marshall. I can do this! Come on!
Pumikit ako nang mariin kasabay ng panginginig ng kamay ko. Nang matapos ay dumilat ako at nakita ko ang unti-unting pagpayapa ng paghinga ni Roze.
I...I did it.
She's okay! She's breathing again!
Pinakiramdaman ko ang pulso niya at nakitang pati iyon ay payapa nang tumitibok.
Natulala ako at nanghihinang bumagsak pasandal sa pader. Akala ko magkakatotoo ang sinabi niya. Akala ko mawawala na siya sa'min.
"What happened?!" si Blanka na halos paliparin ang pinto sa pagkakabukas.
Marahan akong umalis sa kama ni Roze at bigo ko silang tiningnan.
"Roze? Roze, wake up!" Kaagad dumalo si Marshall sa kaniya. Bakas ang pag-aalala sa mga mukha nila. Hinaplos ni Marshall ang ulo ng tulog na tulog na si Roze at pinakiramdaman ang pulso nito.
"I-I think she's fine now..." sabi ko at kinumutan siya. "Nahimatay siya habang nag-uusap kami. Sumikip ang dibdib niya at nahirapan sa paghinga, mabuti na lang naagapan ko agad!"
"Sigurado ka ba? Hindi ba natin kailangan tumawag ng doktor?"
"Hindi na. Mukha naman nang okay siya, eh. Maayos na ulit ang paghinga niya. Kapag tumawag tayo ng doktor, baka makarating pa kay Levi at mapasugod iyon dito. Baka hindi lang makatulong."
Blanka sighed and looked at her sister worriedly.
"Mali ang ginawa natin, Blanka. M-Mas lumala lang ang naging epekto sa kaniya. Hindi nakakatulong ang pagsigaw-sigaw at pananakit sa kaniya para buhayin ang galit niya. Hindi niya kayang lumaban! Patuloy lang siyang masasaktan hanggang sa ikamatay niya!" nanginig ang boses ko at sa huli ay hindi ko napigilang bigyan nang matalim na tingin si Blanka.
I can't stop myself from blaming her and blaming myself. She was too harsh and I was too dumb to not explain that she still needs to be careful when talking to Roze.
Napagtanto kong mali rin naman ang desisiyon ko. Masiyado akong nagpadalos-dalos. What happened to me? Sumugal ako kahit hindi ako siguradong epektibo! Pero desperada lang siguro talaga ako at hindi pa nakakatulong na nawawalan na ng pag-asa si Blanka.
Pakiramdam ko...ganoon na rin ako.
Akala ko kagaya lang ng dati, na gagalitin lang siya para mabuhay ang paghihiganti niya. Pero ngayon parang sinampal sa'kin ang katotohanang hindi ito gaya ng sakit na naranasan niya sa paglisan ni Levi.
Mas masakit ito at mas mahirap para sa kaniya ang maghilom agad. Masiyado siyang sensitibo at napakahina pa niya! Kaya naman...nahihirapan na rin ang mga tao sa paligid niya. Anong gagawin namin? Maghihintay pa ng mas mahabang panahon? Hindi ko sigurado kung may sapat na panahon pa ba para sa pagpapahinga niya.
Ang dami ng oras na nasasayang na dapat sana ginugugol na lang namin para sa pagsasanay.
Napakurap si Blanka. "W-What did she tell you?"
"Sobra siyang nasaktan sa mga sinabi mo. Hindi na ako magtataka kung bukas pagkagising niya, hindi na naman siya aalis sa kama niya. Ilang buwan na naman ang hihintayin natin para umayos siya!"
Ang bawat pagbagsak ko ng mga salita ay parang mga mura.
Magulong-magulo na ang isip ko ngayon. Ang dami kong gustong sisihin. Sinisisi ko na ang lahat at maging ang sarili ko.
Nakita ko ang panghihina sa mga mata ni Blanka bago niya iyon binagsak sa sahig. She pursed her lips and didn't say anything.
Mabilis na umangat ang araw at hindi na ako nakatulog pa matapos ang nangyari kaninang madaling araw.
Hindi na rin namin pinag-usapan dahil pare-pareho kaming sinisisi ang mga sarili sa nangyari.
Natutulala ako habang hinahalo ang sabaw na niluluto ko para kay Roze. Halos wala rin ako sa sarili nang isalin ko iyon sa bowl. Iniisip ko pa rin kasi ang nangyari kanina. Napaso tuloy ako at kung wala si Marshall ay nasagi ko na ang matalas na kutsilyo sa gilid ko.
"Are you okay?" he asked.
Tumango lang ako at binalingan na ang soup. Nagbukas ako ng balot ng tinapay at pinaghandaan ko si Roze ng egg sandwich. Pinagtimplahan ko rin ng gatas na may halong tsokolate.
Sana lang ay inumin niya. Hindi siya mahilig sa kape kaya puro gatas, tsokolate, at juice ang tinitimpla sa kaniya.
I glanced at Blanka and caught her drinking her coffee with that shadow of sorrow on her face. Halos pinipilit na lang niya ang sariling kainin ang tinapay na hinanda ko. Tulad namin ni Marshall ay hindi rin siya nakatulog. Bakas sa itsura niyang wala siya sa sarili.
"Ako na. Dalhin mo na iyan kay Roze," Marshall said when I was about to make a sandwich for him.
He kissed my forehead and whispered something sweet on my ear.
"Okay," sabi ko at matamlay na kinuha ang tray bago dumiretso sa kwarto ni Roze.