မမကဖုန္းဆက္တယ္။ အေမေနမေကာင္းလို႔ ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရတယ္တဲ့။ ျပန္လို႔ရရင္ ခဏျပန္ခဲ့ပါဦးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ပူတာမို႔ ျပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးကလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေခၚမသြားခဲ့ဘူး။ အေမ့က်န္းမာေရးမို႔ထင္ပါတယ္ ေမာင္ထူးကလည္း ဇြတ္ေတာ့မလိုက္ဘူး။ အဲ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း သြားျဖစ္တယ္။
စစ္ကိုင္းေရာက္ေတာ့ အေမက ေဆး႐ုံမွာ။ ေတာ္ေသးတာက ကင္ဆာေတြဘာေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေအးခံပါမ်ားလို႔ အဆုတ္ထဲကိုေရဝင္သြားတာ။ ကင္ဆာမဟုတ္ေပမယ့္ စိုးေတာ့စိုးရိမ္ရတယ္။ အေမက မထနိုင္ဘူး။ မန္းေလးေဆး႐ုံႀကီးကိုသြားၿပီး အဆုတ္ထဲကေန ေရထုတ္ရမွာတဲ့။ ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန အပ္နဲ႕ထိုးၿပီးေတာ့ဆိုလား။ ဆရာဝန္ကေတာ့ေျပာတာပဲ။ အဆုတ္ထဲကေရေတြကုန္မွ ျပန္ေကာင္းမွာတဲ့။ မမကလည္း တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္တာ။ တကယ္လည္းဟုတ္တယ္။ မမတစ္ေယာက္တည္ဆို မလြယ္ဘူး။ အေမကတစ္ဖက္ လယ္ယာေတြကတစ္ဖက္နဲ႕။ ႐ြာကအမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကူညီေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေသြသားအရင္းအခ်ာနဲ႕ေတာ့ ဘယ္တူမွာလဲေလ။
ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာေတာ့ မမက ေဆး႐ုံမွာ အေမ့ကိုေစာင့္ေရွာက္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေမ့အတြက္လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ေပးလိုက္၊ တခ်ိဳ႕လည္းအိမ္ျပန္ၿပီး သြားယူလိုက္နဲ႕ နည္းနည္းမွမနားရ။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ထူးက ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ေနတာ။ လူက စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ ဖုန္းကတဂြမ္ဂြမ္လာေနေတာ့ မၾကည္ေတာ့ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ "ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ မင္းကတမ်ိဳး... ဘာကိစၥ ဖုန္းက တဂြမ္ဂြမ္ဆက္ေနရတာလဲ" ဆိုၿပီးေျပာမိသြားတယ္။
အဲ့ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ေမာင္ထူးဆီက ဖုန္းမလာေတာ့ဘူး။
မလာဆို တစ္ခါမွကိုမလာေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေနလည္း စမေခၚခ်င္တာမို႔ ဒီတိုင္းပဲထားလိုက္တယ္။ တစ္လေလာက္ ၾကာသြားတယ္ထင္တယ္။ အေမအေတာ္ေလးေနေကာင္းမွ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ထူး႐ုပ္က အေတာ္ေလးက်ေနတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကိုေခ်ာင္လို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း စကားသိပ္မေျပာဘူး။ ေနရတာအဆင္ေျပခဲ့တယ္မလားတဲ့ အဲ့တစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္။ အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ြဲ႕ေျပာတယ္ထင္ၿပီး "မင္းမရွိလို႔လားမသိဘူး...တအားေနလို႔ေကာင္းတာပဲ"လို႔ ျပန္ေျဖျပစ္လိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ ကြၽန္ေတာ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္တုန္းကမ်ား ႐ြဲ႕ဖူးလို႔လဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေနာင္တရပါတယ္။ အဲ့ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကို ေျပာင္းလဲလာတယ္။
လူလစ္ရင္နမ္းတတ္တဲ့ေမာင္ထူးက အခန္းထဲႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနရင္ေတာင္ မနမ္းေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကားေပၚမွာလည္း အရင္လိုစကားမမ်ားေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အတန္းဆို အရမ္းလာခ်င္တဲ့ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဟာစားခ်င္တယ္၊ ဒီဟာစားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ပို႔ရင္ေတာင္ ခါတိုင္းလိုသူကိုယ္တိုင္ လာမပို႔ဘဲ တျခားလူးကို လူႀကဳံထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ညဘက္ဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီးအိပ္တယ္။ သူ႕လက္ေမာင္းေပၚအိပ္ေနက် ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းအုံးေျပာင္းအုံးေတာ့ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကစေျပာရမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ဒီတိုင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္လည္း ဘာအတြက္လဲဆိုၿပီးေမးမွာ။ အဲ့က်ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ။
ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ ေမာင္ထူးကိုေက်ာေပးၿပီး အသည္းအသန္စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ႏြေးေထြးသြားတဲ့ေက်ာျပင္ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္မိသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးမွိတ္မိတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ္အိပ္ၿပီထင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာကို အသာအယာ သူ႕ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲထည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို သူ႕လက္ေမာင္းေပၚတင္တယ္။ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြအနမ္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ဖက္ျပန္တယ္။ ပါးစပ္ကေနလည္း ငါေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့ ခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ တကယ္။
ေမာင္ထူးမ်က္ႏွာက အရင္လိုတၿပဳံးၿပဳံးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အၾကည့္ခ်င္းဆုံရင္လည္း မဝံ့မရဲနဲ႕ ေခါင္းျပန္ငုံ႕သြားတတ္တယ္။ ေမာင္ထူးအေမကလည္း သားႀကီးထူးထူးကို ေသခ်ာေလးဂ႐ုစိုက္ေပးပါဦးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ေမာင္ထူး အဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကို။ အရင္လို ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖစ္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္တယ္။
------------------------------------------------
ဒီေန႕က ေမာင္ထူးေမြးေန႕။ အဲ့တာေၾကာင့္ အိမ္မွာပါတီလုပ္မွာ။ ပါတီဆိုေပမယ့္ မိသားစုပါတီပါ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကလြဲရင္ တျခားလူေတြ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ မႏွစ္ကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမာင္ထူးကို ေပ်ာ္ေစခ်င္ေနတယ္။ သူနဲ႕ အရင္လိုျပန္အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ဖို႔လည္း စီစဥ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို ေတာင္းပန္မယ္။ သူ႕ကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။
ေမာင္ထူးက ေတာ္သလင္းလမွာ ေမြးတာဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေမာင္ထူးက တအားၿငိမ္တယ္ေလ။ အမွန္ဆို ေခြးေတြဖင္ပူးတဲ့လမွာ ထြက္လာတယ္ဆိုကတည္းက ေသခ်ာေပါက္ႏွာဘူးမွာပဲ။ ေမာင္ထူးကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ တအားကိုၿငိမ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕သူနဲ႕ လက္ထပ္ထားတာ (2)ႏွစ္ရွိၿပီ။ အဲ့(2)ႏွစ္အတြင္းမွာ အတူတူအိပ္တယ္။ လူလစ္ရင္နမ္းတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ အဲ့ထက္မပိုခဲ့ဘူး။ လိင္ကိစၥေတြကို သူဘက္ကလည္း မေတာင္းဆိုသလို ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကလည္း မဖြင့္ဟခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင္ေျပခဲ့တယ္။
ေမာင္ထူးက ေျပာဖူးတယ္။ သူ႕အနားမွာ ကြၽန္ေတာ္ရွိေန႐ုံနဲ႕တင္ ေက်နပ္တယ္တဲ့။ တျခားလူေတြေတာ့ ယုံမွာမဟုတ္ေပမယ့္ သူကအဲ့လိုမ်ိဳးပါတဲ့။ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းအလိုလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘာဆိုဘာ ညာဆိုညာ အကုန္လုပ္ေပးတာပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွမၿငိဳျငင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတေလဆို ကြၽန္ေတာ္ကေတာင္ျပန္ၿပီး အားနာေနရတာ။
ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚေကာင္းေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမာင္ထူးအေပၚကို မေကာင္းခဲ့ဘူး။ ဒီေန႕ေတာ့ ေမာင္ထူးကို အစြမ္းကုန္လိုက္ေလ်ာမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အတန္းမတက္ဘူး။ ေမာင္ထူးအခန္းထဲလိုက္သြားၿပီး ေမာင္ထူးေဘး ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ သူတို႔အခန္းထဲ မဝင္ဖူးဘူးဆိုေတာ့ ေမာင္ထူးကနည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသေနတယ္ထင္။ ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။ အတန္းအတက္ဘူးလားတဲ့ အဲ့တာပဲေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ၿပီး စာဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။
ေမာင္ထူးကအေတာ္ကို ခင္တဲ့သူေပါတယ္။ ဟိုလူကလာႏႈတ္ဆက္လိုက္ ဒီလူကလာႏႈတ္ဆက္လိုက္နဲ႕။ ဟုတ္သား။ ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနတာ။ ေမာင္ထူးက ဟိုအရင္ကတည္းက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ အေဆာင္မွာေနတုန္းကဆို သူနဲ႕တစ္ခန္းတည္းေနခ်င္တဲ့လူေတြက ေပါမွေပါ။ အင္းေပါ့ ေမာင္ထူးက သေဘာေကာင္းတာကိုး။
ေမာင္ထူးေဘးကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ေကာင္မေလးက ေမာင္ထူးနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကခုံမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မသိမသာလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အေတာ္လွတာပဲ။ သူမက ေမာင္ထူးကိုၿပဳံးျပေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးကလည္း ျပန္ၿပီးၿပဳံးျပေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာဆက္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။
"ဒီပုစ္ဆာေလးနားမလည္လို႔ ရွင္းျပေပးပါလား"တဲ့ ေကာင္မေလးကေျပာတယ္။ အံမယ္ ရယ္ရတယ္။ ေမာင္ထူးကျဖင့္ငဖ်င္းကို။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ
"ငါးလည္း နားမလည္ဘူး"တဲ့ ေမာင္ထူးက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးက သူလည္း နားမလည္ဘူးလို႔ ျပန္ေျဖတာကို ေကာင္မေလးက ထြက္မသြားဘူး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္တဲ့ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္တဲ့။ ငါညကအၾကားႀကီးစဥ္းစားတာကို အေျဖကထြက္မလာဘူးတဲ့။ အဲ့ေနာက္ေတာ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ စကားမရွိ စကားရွာၿပီး ေျပာေနျပန္တယ္။ သိသာလိုက္တာ။
ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာ၊ သေဘာေကာင္းမေနာေကာင္းဆိုတာ ေမာင္ထူးလိုလူမ်ိဳးကို ေျပာတာထင္တယ္။ ဥစၥာလည္းေပါ၊ ႐ုပ္ကလည္းေခ်ာ၊ သေဘာကလည္းေကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ယူထားတာလည္း ဘယ္သူမွမသိေတာ့ ေမာင္ထူးက single၊ ဒီၾကားထဲ ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႕မွ သတင္းမထြက္ေတာ့ သေဘာက်ၾကၿပီေပါ့။ တကယ္ကို လိုခ်င္တဲ့စံႏႈန္းေတြနဲ႕ ျပည့္စုံတာကိုး။ အခုျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံက ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ မစင္အနားကို ဝဲေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြလိုပဲ။ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ဝဲဝဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အဲ့မစင္က ေခြးပါးစပ္ထဲပဲ ေရာက္တာမလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ္က ေခြးျဖစ္သြားမွာ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ သူတို႔ဘာေတြေျပာၾကလဲဆိုတာပဲ ဆက္နားေထာင္ေနလိုက္မယ္။
ေဘးမွာ ကြၽန္ေတာ္ရွိလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေမာင္ထူးက စကားသိပ္မေျပာဘူး။ ေကာင္မေလးကခ်ည္းပဲေျပာေနတာ။ စကားေျပာရင္းနဲ႕ ေရွ႕က်လာတဲ့ဆံပင္ေလးကို လက္ကေလးနဲ႕ နားၾကားထဲဖြဖြညွပ္လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလွ်ာနဲ႕သပ္လိုက္။ မခို႔တရို႔ေလး ၿပဳံးလိုက္နဲ႕။ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ထူးတို႔အနားကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ဒီအတြဲဘာေတြမ်ား ေျပာေနၾကတာလဲတဲ့ အဲ့ေကာင္ေလးကေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ရွက္ၿပဳံးေလးနဲ႕ နင္ေနာ္တဲ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေမာင္ထူးကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။
သူတို႔သုံးေယာက္စကားေျပာေနၾကတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာပါ။ ေမာင္ထူးကဒီလိုပဲ အလိုက္အေလ်ာက္ေနေနတာ။ အမ်ားဆုံးေျပာတာကေတာ့ ဟိုေကာင္ေလး။ သူက ေမာင္ထူးနဲ႕အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ကို ေပးစားေနတာ။ ေကာင္မေလးကလည္း ရွက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ နင္ေနာ္...နင္ေနာ္တဲ့ ျပန္ျပန္ၿပီးေျပာေနတယ္။ ေမာင္ထူးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ရယ္ေနတယ္။ ဘာလဲဒါက။ ေမာင္ထူးက ေက်နပ္ေနတာလား။ ဟားဟား။ ကြၽန္ေတာ္အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္ခ်င္မိသြားတယ္။
အဲ့ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္ဆိုၿပီး ေမာင္ထူးကိုေခၚေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္ရွိလို႔လားေတာ့မသိဘူး ေမာင္ထူးကမလိုက္ဘူး။ အဲ့တာကို ဟိုႏွစ္ေယာက္က ဇြတ္ေတြေခၚေနတာ။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကိုပိတ္၊ ေမာင္ထူးဘက္လွည့္ၿပီး ဗိုက္ဆာလိုက္တာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စကားဆုံးတာနဲ႕ ဘာစားခ်င္လဲဆိုၿပီး ေမာင္ထူးေမးတယ္။ အဲ့က်မွ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိထားမိတယ္ထင္ပ။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ထူးကိုေျပာလိုက္တယ္ "စားလိုရရင္ၿပီးတာပဲ ဘာေနေနဝယ္ခဲ့ေပး"လို႔။ ေမာင္ထူးက အဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းသြားဝယ္ေပးတယ္။ ေမာင္ထူးထြက္သြားတာနဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပလိုက္တယ္။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တီးတိုးတီးတိုးနဲ႕ ဘာေတြေျပာေနၾကလဲမသိဘူး။ သိလည္းမသိခ်င္ပါဘူး။ ေမာင္ထူးက သူ႕တို႔ထက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုအေရးထားတယ္ဆိုတာ သိရင္ရၿပီ။ က်န္တာက ဘယ္လိုေနေနအဆင္ေျပတယ္။ ေမာင္ထူးျပန္ေရာက္လာရင္ သူကဘယ္သူလဲ ဘာညာဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ေမးၾကလိမ့္မယ္။ အဲ့က်ေမာင္ထူးဘယ္လိုေျဖမလည္း သိခ်င္ေသးတယ္။
(၁၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမာင္ထူးျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ စပ်စ္သီးေတြဝယ္လာတယ္။ ေရဗူးပါ အစစ္ပါေသးတယ္။ ေမာင္ထူးက စပ်စ္သီးအထုပ္နဲ႕ ေရဗူးကို ကြၽန္ေတာ့္အေရွ႕ခ်ေပးတယ္။ ပါးစပ္ကေနလည္း အကုန္မစားျပစ္နဲ႕ေခ်ာင္းဆိုးေနမယ္လို႔ေျပာၿပီး သူ႕ေနရာသူျပန္ထိုင္တယ္။ စားၿပီးသားစပ်စ္သီးအေစ့ေတြနဲ႕ အခြံေတြကိုဘယ္ပစ္ရမွာလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက ဟိုႏွိုက္ဒီႏွိုက္နဲ႕ ေလ်ာက္လို႔ရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေတြ႕လို႔ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေရွ႕ကို လက္ဝါးျဖန့္ေပးတယ္။ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ရွိေသးတယ္ထင္ၿပီး မဝယ္ခဲ့ရဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ ငါ့လက္ထဲသာေထြးခ်ထားလိုက္ေတာ့ ၿပီးမွပစ္လိုက္မယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္အႀကီးႀကီးၿပဳံးမိသြားတယ္။ ေမာင္ထူးကေတာ့ေလ တကယ္ပါပဲ။
ဟိုႏွစ္ေယာက္က အခုခ်ိန္ထိ ေမာင္ထူးေဘးမွာရွိေနၾကတုန္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ေကာင္ေလးက ေမးတယ္။ သူကဘယ္သူလဲတဲ့။ မင္းရဲ႕ညီလားတဲ့။ ေကာင္မေလးကလည္း သိခ်င္ေနတဲ့ပုံစံနဲ႕ ေမာင္ထူးကိုၾကည့္ေနတယ္။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ မသိလို႔ထင္ပါတယ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္မေျဖဘူး။ အဲ့တာနဲ႕ ေမာင္ထူးအစား ကြၽန္ေတာ္ပဲဝင္ေျဖလိုက္တယ္။ သူ႕ေကာင္ေလးပါလို႔...