Helena Lavander Pierre's POV
Cal me Fallen. People used to call me that name, because I'm deadpan gorgeous. Just kidding. Anyway, they just feel to call me that way so. They said that I'm like an angel that catches every man to fall. Hell no! I'm not a woman to have a life for love. For an infatuations and for whatever romances that falls to the word 'love'. At bakit nga pala ako napasama dito sa kwentong ito? Is it because I had my failures too? No, I guess there is more reason why I am here.
"Life is such a big failure. We have a world that needs a big isolation that every people makes the things completely complicated that is not supposed to be.
We are in the third world that poverty grows very fast. That no more jobs for new generations. Poor people.
..."
"Argh! This is really sick."
People sucks. "College sucks. Literature sucks. This essay sucks." I murmured as I'd stared at my notebook very blankly. Ang sakit lang sa bangs mag-isip ng isusulat.
"Helena... Helena... " someone is calling me from behind and I thought if I'm going to ignore her she'll going to stop calling my name annoyingly, cause I'm trying to concentrate for more paragraphs on this piece of shit. But she's really want to get into my nerves.
"Hey Helena! May sasabihin lang ako." and now she's on my left side. I turned up and my eyebrows crossed, "Would you please shut your mouth, mind your own monkey business, and get out all of this crap?" I irritatingly said it to her. "Okay fine Helena. No, Fallen... I'm..." I cut her off. "Kung ano man gusto mong sabihin please lang wag ngayon.... Ang sakit na ng ulo ko.." I'm going to walk out. I'm tired. I'm sick. Argh!
"Wait lang kasi."
"Ehh ano ba yun?" I said to her.
"Ano ginagawa mo dito sa puno? Ano yan diary?" sabi niya habang tinitignan ang notebook ko.
"Namamahinga at nag-iisip ng maisusulat sa lecheng essay na 'to. Ikaw ba? Ang ano mo naman eh. Panggulo ka." sabi ko. Sumandal ako ulit sa puno. "Ano kasi eh... May papakilala sana kasi ako sayo para naman hindi ka na laging nakamukmok diyan sa sulok at paemo-emo lagi." she lean on in the tree like I did. "I don't have a crap to meet new people I'm busy of my own life. And I'm suck, stucked on this piece of shit of an essay." I said to her while I tried to calm myself and close my eyes for a while.
"Hmm! Hindi naman ako broken hearted para ipakilala mo sa mga tao dyan sa paligid. They're all sick." I paused.
"Ayy.. Alam mo kasi napapansin ko parang lagi kang malungkot at isa tumutulong lang ako." she said. Okay? What's another shit is this? Tumulong? For what?
Gusot mukha ko siyang tiningnan. "Para saan?" tipid kong sagot.
"Para hindi ka na mukhang malungkot. At least kung may makakausap ka sa tuwing nalulungkot.." patuloy pa rin siyang nagsasalita at ako nama'y nakataas kilay nang nakatitig sa kanya. "...alam kong pwede mo naman akong kausapin pero iba pa rin kapag bagong kakakilala mo lang."
"Ilang beses ko ba dapat sabihin sayo na HINDI KO KAILANGAN NG BAGONG KAKILALA?" tanong ko sa kanya.
Ito na ang personalidad na meron ako. Ayoko ng maraming kakilala, ayokong nilalapitan ng maraming gustong makipagkaibigan. Kung may tunay na kaibigan ay kadalasan iyon ay ang sarili. Patuloy pa rin sa pagdadaldal ang kasama ko sa ilalim ng puno. And I'm just trying to ignore her. Wala rin siyang nagawa kundi manahamik nang hindi na ako sumasagot sa kanya.
"Pagtingala sa lahat ay kapayapaan.
Huni ng ibon'y kay lamig sa kalooban.
Bawat pagaspas nila'y kalayaan.
Mataas na lipad at walang humpay na kasiyahan."
Sana ibon na lang ako. Isang magandang ibon na malayo ang nililipad. "Ang sarap ng nature.^_____^" pag-iinat ko ng mga braso.
"Ang weird mo talaga. Tara na huli na tayo sa klase." tumakbo kami't parang batang nag-uunahan.
- - - ☆ ★ ★ ☆ ★ → → → →
It's past 12 in the midnight and I'm still not sleeping. "Damn it Shawn! What are you thinking?"
Isang linggo na akong nilalagnat at dahil ako lang naman mag-isa sa bahay, walang nag-aalaga sa'kin kundi ang sarili ko lang. Sariling sikap akong tumatayo kahit nanginginig pa ako sa lamig dahil sa trangkasong tinamo ko mula pa noong huling araw na nag-inuman kami ni Joshan.
"Hello bro! Musta? " sabi ng isang lalake sa kabilang linya.
"Oh? Napatawag ka? Teka, pahingi ako ng katulong." sabi ko. "Lol. Wag mo kong lokohin. Nasa bakasyon na ako ngayon lalo na't nasa bakasyon din mga katulong namin kaya hindi kita mahahabilin sa kanila. Ano ba nangyari? " si Joshan.
"Tangna dre nagkatrangkaso ako nung nag-inuman tayo. Isang linggo ko na 'to tinitiis." sabay pa ng pagsinghot ko ng sipon. (kadiri lang Shawn →_→[sorry po owtor!])
"Bat di mo naman kasi sinabi sa'kin agad. Edi sana tumawag ka kaagad, baliw! Oh ano ginagawa mo bakit hindi ka nagpa-admit sa hospital at nang naaalagaan ka doon?" sabi niya. Pinagalitan pa ako ng loko, siya nga 'tong tawag ng tawag kay aga-aga, istorbo sa pagtulog ko. -_-
"Ikaw tong tumawag pinagalitan pa 'ko. Ayoko. Mapapagastos lang ako, mahal magpagamot sa hospital, wala akong trabaho at walang pera. At isa pa pagaling na rin ako." palusot ko na lang kahit hindi pa. Nagka-impeksyon ata ako. (Ayy saan ako nagka-impeksyon? ￣へ￣) "Utot mo blue. Wag mo kong lokohin may sipon ka pa nga eh. Oh siya... Napatawag lang ako para kamustahin ka. At nga pala sumunod ka na lang kaya dito... Ay wag na pala may sipon ka."
"Labo mo brad. Hindi talaga ako susunod dyan, mahawaan ko pa mga anak mo. Regards sa kanila. Itutulog ko na lang ulit ito. At tutal ginising mo ako sa dis oras ng gabi, kakain na lang ako't iinom ng gamot. Bye! " at tuloyan ko nang ibinaba ang cellphone ko baka humaba pa ang usapan, at bumaba na lang para kumain. Kumukulog ata sa labas at umuulan. Brrr ~ lalo pa tuloy malamig sa pakiramdam. Dala-dala ko ang kumot habang nagpapakolo ng mainit na tubig para makapagtimpla ng gatas at para sa instant noodles na inihanda ko. Tamang tama na umuulan at malamig. Ilang saglit lang ay mainit na ang tubig at ibinuhos ito sa basong may lamang swak pack ng bear brand milk, at gayundin sa nakabukas na cup ng instant noodles.
Binuksan ko ang PC at hindi ko alam kung bakit. Bakit nga ba? (￣.￣)
[owtor : malay ko sayo, kumain ka lang kaya?!]
Binuksan ko na lang ang aking Facebook account na tila inamag na ng panahon. Sunod-sunod na nag-appear ang mga notifications at nag-iingay ang PC sa dis oras ng gabi kasabay nito ang pagtitig ng masama sa'kin ng aso ko.
"Sorry! (ﾟｰﾟ)v hehehe. Nagising ba kita? Oo Shawn....obvious ba?!" sariling sagot ko sa tanong ko habang naka-peace sign sa aso kong hindi nagsasalita este tumatahol. Una kong binuksan ang mga chat sa'kin ng mga kaklase ko noong college.
Ako si Mr. Pogi
"yow Shawnnyyy! Musta na tagal mo di nag bukas ah? Brad may anak na ko... Ikaw wala pa rin? Baog ka ata tol... Hahaha peace bro! "
"Pigilan mo ko Sonic at baka makasapak ako... tinatarantando ako nito eh."
Shawn
"Hoy baliw! Feeling close ka pa rin hanggang ngayon, sana di magmana sayo anak mo. Ul*l!" reply ko sa gag*.
Mr. Dreamboy
"Pre, wala ka na raw trabaho? Sayang naman. Nomo na yan."
Shawn
"Uyy dreamer! Yan pa rin nickname mo? Saka na wala ngang trabaho di ba, nomo pa?"
Mr. Dreamboy
"Hahaha!"
Gag* tinawanan lang ako. Tama bang ipaalala sa'kin na wala akong trabaho? Mga walang kwentang ka-chat mga baliw na 'to.
Dark wings
"Pst. "
Shawn
"Hu u? "
Dark wings
"Maka-hu u? Tagal mo di nagbukas ah?! Saan ka na ngayon?"
Shawn
"Bakit gising ka pa pakpak? "
Dark wings
"Tingnan mo to kilala naman pala ako."
Shawn
"Bakit hindi? Ikaw lang naman tong puro ka-emohan ang mga profile picture sa fb. Ano balita pakpak?"
Dark wings
"Di ba dapat ako nagtatanong niyan? Nang bibisita ka ng wall ng may wall ah... Syempre nag-aaral, eh ikaw? "
Shawn
"Para malaman ko kung sino ka. Hahaha. Joke lang.
Nag-aaral sa dis oras ng gabi? Lokohin mo pusa mo wag ako."
Dark wings
"ewan ko sayo...gumagawa ako ng thesis bakit ba?! Wala ka na raw trabaho? May o-offer ako."
Shawn
"oo na wala na akong trabaho. Pake mo."
Dark wings
"wala pala ko pake... Sige ganyanan na."
Shawn
"Gumawa ka na nga lang ng thesis mo pakpak at nang makapasa ka."
Dark wings
"Naghahanap ng professional photographer iyong isang magazine editor na kakilala ko. Gusto mo ba? Kung ayaw mo di wag."
Shawn
"Saan ba yan?"
Dark wings
"Send mo dito sa e-mail na ito resume mo. dmmag@proj.com
Wag kang mag-alala ni-recommend na kita sa kanya."
Shawn
"Bait mo ata ngayon pakpak. Ano nakain mo chicken wings nuh?! Hahaha. Salamat pakpak!"
Dark wings
"Tigilan mo na nga ako sa pagtawag ng pakpak. Kahit kailan baliw ka. Kaya ka siguro.... Tss never mind.. "
Shawn
"Oo na Hello Kitty, Salamat! ! Haha."
Dark wings
"Baliw! Hello Kitty your face!!!!"
Shawn
"At least cute. Hahaha "
Dark wings
"Saan banda... Tss. Istorbo ka na... Ilibre mo ko pag sahod mo ah. Kundi susugurin kita dyan. Pss~"
Shawn
"Wala pa nga. Magpapasa pa lang ng resume oh.. Pss~ Oo ba... Bibilhan pa kita maraming hello kitty eh..╰(*'︶'*)╯"
Dark wings
"Ewan ko talaga sayo Kuya. Bahala ka na nga... Tss~ bye!"
At ganoon na lang natapos ang usapan namin. Bastos na bata gusto ko pa naman siyang kausap. Di ko namalayang naubos ko na ang gatas at noodles na kanina parang ayoko pang kainin dahil mainit pa. Sa wakas magkakatrabaho din ako. Magkakasilbi rin ang mga lens ng camera ko. Hahaha xD Saglit kong inayos ang nakahanda ko nang resume sa mga folder ko sa PC at saka ito pinasa sa email na binigay ni Hello Kitty. Nagtataka siguro kayo kung sino siya. Siya si Hello Kitty. Hahaha. (teka nababaliw na talaga ako. Masaya lang. XD) Siya lang naman ang pinsan ko na ubod ng ka-cutetan, kaya lagi ko siyang tinatawag na Hello Kitty. Mahilig sa pusa pero bawal siya mag-alaga dahil sa hikain siya at allergic sa mga mabalahibong hayop. Kawawang bata. Isa sa mga close-closan kong pinsan at kakulitan paminsan-minsan.
Back to reality... Sana matanggap ang resume ko.
aahhaaachhuuuuuu~ Bwesit na sipon makatulog na ulit. ╥﹏╥