ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးက အငိုက္မိသြားတယ္ထင္ပ ေျမျပင္ေပၚကိုလဲက်သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ဝမ္းနည္းရိပ္တို႔သမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ယူထားၾကတာမလား။ လင္မယားဆိုမွေတာ့ ဖက္တာေတြ၊ နမ္းတာေတြေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ေနာက္ဆို ဒီထက္ပိုတာေတြေတာင္ လာဦးမွာကို။
ကြၽန္ေတာ္က ခ်စ္တာေတြဘာေတြမရွိလို႔ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင္ထူးကက်ေတာ့ မတူဘူးေလ။ သူကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တယ္။ သူကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္မွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာပဲရွိတယ္။ သူကကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူ ေသးေသးေလးကစၿပီး သူ႕ကိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစမွာ ေသခ်ာတယ္။ "ငါနမ္းတာေတာင္မခံဘူး"ဆိုၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားေနလိုက္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ သူ႕ကိုဟိုလိုလုပ္ခဲ့ၿပီး။ သူနမ္းတာေလးကိုက်ေတာ့ တြန္းထုတ္ပစ္မိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ လာ ငါ့ကိုျပန္နမ္းလို႔ ေျပာလိုက္ရမလား။
ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ေမာင္ထူးက ထလိုက္တယ္။ အေမတို႔စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ ျပန္ၾကစို႔တဲ့ သူကေျပာတယ္၊ အေမတို႔ကေတာ့ စိတ္မပူပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကဒီလိုပဲ ေလွ်ာက္သြားေနက်မိဳ႕။ စိတ္ပူရင္ပူ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကပဲ ပူေနမွာ။ သူကေမာင္ထူးကို စိတ္ခ်တာမဟုတ္ဘူး။
အျပန္က်ေတာ့ ငါေမာင္းမယ္ မင္းေနာက္ကလိုက္တဲ့ ေမာင္ထူးကေျပာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲကို ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေမာင္ထူးေမာင္းလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ သူအခုစိတ္အေျခေနမေကာင္းဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ရင္ ဘယ္လိုခံစားခ်က္လဲဆိုၿပီး လက္လြတ္စီးေနမွျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ပါ အသက္ထြက္ေနမယ္။ ေတာထဲမွာ ေသလို႔ကေတာ့ ေျခာက္စရာလူမရွိတာနဲ႕ကို ပ်င္းစရာေကာင္းေနမွာ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေမာင္ထူးကို
အေမာင္းခံလို႔မျဖစ္။
ကြၽန္ေတာ္ေမာင္းသူေနရာကို ေမာင္ထူးထက္အရင္ ျမန္ျမန္ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ မင္းမေမာင္းပါနဲ႕ ငါပဲေမာင္းမယ္...မင္းကေနာက္ကေန ေအးေဆးလိုက္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ သူေမာင္းမယ္လို႔ ဇြတ္မေျပာလို႔။
ေမာင္ထူးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ ေသခ်ာေလာက္တယ္။ ဆိုင္ကယ္စီးတာေတာင္ အရင္လိုခါးကိုလာမကိုင္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္အနား သိပ္မကပ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၾကည့္လို႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံရင္ မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားတယ္။
-----------------------------------------------------
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေမာင္ထူးတို႔ကို ဆြမ္းဦးပုညရွင္ဘုရားသို႔ လိုက္ပို႔ျဖစ္တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေမာင္ထူးက စကားမေျပာပါ။ ဥမင္သုံးဆယ္၊ ဥမင္ကိုးဆယ္၊ ဟိုဟိုဒီဒီဘုရားဖူးၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆြမ္ဦးပုညရွင္ကို ေရာက္တယ္။
"အစကေတာ့ ဦးပုညတည္ထားတာမို႔ ပုညရွင္ဘုရားလို႔ပဲ အမည္မွည့္ေခၚတာ။ ေနာက္ ဘုရားတည္ထားတယ္ဆိုေတာ့ အနီးအနားကလူေတြက အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္လႉၾကတယ္။ အဲ့မွာ သူတို႔သြားကပ္တိုင္း ဆြမ္း၊ဟင္းေတြက ေရာက္ေနၿပီ။ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ ဘယ္သူလာကပ္သြားမွန္းလည္း မသိရဘူးတဲ့။ အနီးအနားက လူေတြကလည္း ဒီေန႕ဆြမ္းဦးဆုံး မကပ္ရရင္ မနက္ျဖန္ေတာ့ ဦးဆုံးျဖစ္ေအာင္ကပ္မယ္ဆိုၿပီး အရင္ေန႕ထက္ေစာၿပီး ျပန္သြားကပ္ၾကေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွဦးဆုံးကပ္ခြင့္မရခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႔သြားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ ဆြမ္း၊ဟင္းေတြက ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေျပာၾကတာေတာ့ နတ္ေတြ၊ သၾကားေတြက လာေရာက္ကပ္လႉထားၾကတာတဲ့။ အဲ့တာနဲ႕ ပုညရွင္ကေန ဆြမ္းဦးပုညရွင္ဆိုၿပီး အမည္တြင္သြားတယ္"
ႏြယ္နီက ဆြမ္းဦးပုညရွင္ဘုရားႀကီးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူသိသေလာက္ ရွင္းျပေနတယ္။ ခန႔္စည္သူက အလုပ္ရွိတာမို႔ ဒီေန႕မအား။ အိမ္မွာကလည္း ဆိုင္ကယ္က တစ္စီးတည္းရွိတာမို႔ သုံးေယာက္က်ေတာ့ အဆင္မေျပ။ အဲ့တာနဲ႕ အားေနတဲ့ ႏြယ္နီ႕ကိုပဲ ဘုရားသြားဖူးရေအာင္ဆိုၿပီး ေခၚလာလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေမာင္ထူးက တစ္စီး။ ႏြယ္နီနဲ႕ကိုေဇာ္ေဇာ္က တစ္စီး။ ႏြယ္နီက အေရွ႕က၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကအေနာက္ကဆို ဘယ္လိုမွၾကည့္မေကာင္းတာမို႔ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကေမာင္းၿပီး ႏြယ္နီက အေနာက္ကေနလိုက္တယ္။
ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ေလးေယာက္သား ရင္ျပင္ေတာ္ကို တစ္ပတ္ပတ္ၾကတယ္။ ဘုရားေပၚကေနျမင္ရတဲ့ ရႈ႕ခင္းက အရမ္းလွလြန္းတယ္။ အေရွ႕ဘက္မွာဆိုရင္ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး။ ဆြမ္းဦးပုညရွင္က ေတာင္ထိပ္မွာျဖစ္တာမို႔ ေအာက္ကိုငုံ႕ၾကည့္ပါက စိမ္းစိုစိုေတာပင္မ်ားနဲ႕ ေရာင္စုံေတာပန္းမ်ား၊ လက္ညွိုးထိုးမလြဲေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ားနဲ႕ အရမ္းကို သာယာၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေမာင္ထူးကို ဓာတ္ပုံရိုက္မလားတဲ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကိုၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ထူးကလည္းျပန္ၾကည့္တာနဲ႕ဆုံတယ္။ ဘာစကားမွေတာ့ မေျပာျဖစ္ၾက။
ရင္ျပင္တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး အျပန္မွာေတာ့ အသုပ္စုံဆိုင္ကို ဝင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏြယ္နီက ေမာင္ထူးတို႔ စားဖူးမယ္မထင္တဲ့ အသုပ္မွန္သမွ်ကို သုပ္ခိုင္းေနတယ္။ စိန္မန္းပြင့္သုပ္၊ တ႐ုတ္စကားပြင့္သုပ္၊ သခြပ္ပြင့္သုပ္၊ ျမင္းခြာ႐ြက္သုပ္၊ ေၾကာင္လွ်ာပြင့္သုပ္၊ ေပါက္ပန္းျဖဴအပြင့္သုပ္၊ စုံလို႔။ ေမာင္ထူးတို႔က တကယ္လည္းမစားဖူးေလာက္ဘူး။ ႏြယ္နီမွာသမွ်ကို မ်က္လုံးအဝိုင္းသားနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အသုပ္ေတြလည္းမွာၿပီးေရာ စိန္မန္းပြင့္က စားလို႔ရတယ္လားတဲ့ ေမာင္ထူးကေမးတယ္။ "အသုပ္ထဲမွာဆို စိန္မန္းပြင့္သုပ္က စားလို႔အေကာင္းဆုံးပဲ ရမွစားၾကည့္ လွ်ာလည္သြားမယ္"ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး "မင္းအႀကိဳက္ဆုံးက ဘာသုပ္လဲ"တဲ့ျပန္ေမးတယ္။
"ေသခ်ာေပါက္ အကုန္ေပါ့"
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးကရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တဖက္ကိုလွည့္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကို ျပန္လွည့္လာေတာ့ မ်က္ႏွာကျပန္တည္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ေရာေပမယ့္ ေမာင္ထူးကေတာ့ ခပ္တည္တည္။ အနမ္းေလးမခံတာကို ဒီေလာက္ထိျဖစ္စရာလိုလို႔လား။ မေက်နပ္ရင္ ေနာက္တစ္ခါျပန္နမ္းေပါ့။ အခုဟာက ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ခဏခဏၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနရတယ္။
ကိုေဇာ္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာင္ကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕။ မ်က္ႏွာကလည္း ရယ္ခ်င္တာကို ေအာင့္ထားရတဲ့ပုံ။
သူမ်ားလင္မယား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေယာက္်ာႏွစ္ေယာက္။
ဂ်ိဳးေမာင္ႏွံ။ မျဖစ္ေသးဘူး။ အဲ့တာအေကာင္ေတြ။
လင္လင္။ အဲ့တာလည္းေခၚလို႔မေကာင္းဘူး။ မလွဘူး။
လင္ေယာက္်ား။ အင္းမဆိုးဘူး။
သူမ်ားလင္ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္တာ ရယ္စရာပါလား။ တျခားလင္မယားေတြလည္း ရန္ျဖစ္ၾကတာပဲကို။
အသုပ္ေတြလာခ်ေပးေတာ့ ေမာင္ထူးနဲ႕ကိုေဇာ္ေဇာ္က ဟိုဟာနည္းနည္း ဒီဟာနည္းနည္း အရသာေတြလိုက္ၿပီးျမည္းစမ္းတယ္။ စိန္မန္းပြင့္သုပ္ကို စိမ့္စိမ့္ေလးမို႔ ႀကိဳက္တယ္တဲ့ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကေျပာတယ္။ ေမာင္ထူးက ျမင္းခြာ႐ြက္သုပ္မစားဘူး။ က်န္တာေတာ့ အကုန္စားတယ္။ ႏြယ္နီကေတာ့ေျပာစရာမလို။ ကြၽန္ေတာ့္အတိုင္းပဲ အစားဆိုစိတ္ခ်ရတယ္။
စားလို႔ေသာက္လို႔ကုန္ခါနီးေတာ့ ႏြယ္နီက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ နင္ရွင္းရမွာေနာ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေမာင္ထူးကိုေမးေငါ့ျပၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ "သူရွင္းမွာ"လို႔။ ဧည့္သည္ကို ျပန္ရွင္းခိုင္းေနတယ္တဲ့ စိတ္ပ်က္တဲ့ေလသံနဲ႕ ႏြယ္နီကထပ္ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ေယာက္်ားပဲ။ အဲ့တာေၾကာင့္ သူပိုင္တဲ့အရာမွန္သမွ် ကြၽန္ေတာ္လည္းပိုင္တယ္။
ဆြမ္းဦးပုညရွင္ဖူးၿပီးေတာ့ ေကာင္မႈးေတာ္ဘုရားကို ခရီးထပ္ဆက္ၾကတယ္။ ဘုရားကို တစ္ပတ္ပတ္တယ္။
ငါးကန္မွာငါးစာေကြၽးတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ မုန႔္ေတြစားတယ္။ အေမနဲ႕အမအတြက္ သနပ္ခါးတုံးေတြဝယ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႕ လိုက္လာေပးတဲ့အတြက္ ႏြယ္နီ႕ကိုပါဝယ္ေပးလိုက္တယ္။ အကုန္ေမာင္ထူးပိုက္ဆံနဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္က နည္းနည္းမွမကုန္။
"ေမာင္ထူးက နင့္အမကို ႀကိဳက္ေနတာလား"
ႏြယ္နီက ေမးလာျခင္းျဖစ္တယ္။
"ဘာလို႔တုန္း"
"ဒီေလာက္နင့္အေပၚေကာင္းေနမွေတာ့ နင့္အမကို ႀကိဳက္ေနလို႔ေပါ့"
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ။
"ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နိုင္မွာလဲ သူကအိမ္ေထာင္သည္ပါဆိုမွ"
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏြယ္နီကဘာမွထပ္မေျပာေတာ့...
အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေခၚ။ ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာရင္ ျပန္ေတာ့ေျပာတယ္။ စိတ္ကေတာ့မပါေလာက္ဘူး။ စိတ္ညစ္တာပဲ။ ဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲ။ အဲ့လိုစိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္တာေတြ မုန္းလို႔ အရင္ကရည္းစားေတာင္ ထားတာမဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ေယာက္်ားမဟုတ္ဘဲ ရည္းစားဆိုရင္ေကာင္းမယ္ ဒီလိုပုံစံလုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ျပတ္ဟာဆိုၿပီးျဖတ္ပစ္လိုက္မယ္။ ဘာမွစိတ္ရႈပ္ခံၿပီး ေခ်ာ့ေနစရာမလို။ အခုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ယူထားတာမို႔။ တစ္သက္လုံးအတူေနရမယ့္လူေတြက တည့္ေနမွေကာင္းတာ။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ႐ြာေရာက္မွ အိမ္ကေပးစားလို႔ယူထားရတဲ့ လင္မယားဆီသြားၿပီး ေမးၾကည့္ဦးမယ္။ သူတို႔လည္း မႀကိဳက္ဘဲနဲ႕ယူထားရတာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ဘဝတူတယ္။ သူတို႔ဘယ္လိုတည့္ေအာင္ ေနၾကလဲဆိုတာကို ေမးၾကည့္ရမယ္။