ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သားသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဘုရားေတြစုံေအာင္လိုက္ပို႔လိုက္ဆိုတဲ့ အေမ့စကားေၾကာင့္ အခုကြၽန္ေတာ္တို႔ မင္းကြန္းေရာက္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေမာင္ထူးက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕က ဆိုင္ကယ္တစ္စီး။ သုံးေယာက္ပိုးသြားရင္ အဆင္မေျပလို႔ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ခန႔္စည္သူကို ဆီဖိုးေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး အကူညီေတာင္းလိုက္ရတယ္။ ခန႔္စည္သူဆိုေတာ့ မင္းသားနာမည္ႀကီးလို႔ ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ သူ႕အေမက ခန႔္စည္သူရဲ႕ အမာခံပရိတ္သတ္ေလ။ အဲ့တာေၾကာင့္ သူကေလးေမြးေတာ့ ခန႔္စည္သူလို႔ေပးလိုက္တာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေယာက္်ားေလးေမြးလို႔ မိန္းကေလးကို ခန႔္စည္သူလို႔ေပးရင္ လွမွာမဟုတ္ဘူး။
ဆိုင္ကယ္နဲ႕ဆို ႐ြာကေနမင္းကြန္းကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ လမ္းကလည္း အတက္၊အဆင္းေတြမို႔ နည္းနည္းေတာ့ၾကမ္းတယ္။ ျမသိန္းတန္ဘုရားကိုေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြက အလုအယက္နဲ႕ အေမႊးတိုင္းလာေရာင္းၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြကို အေနာက္မွာပါလာတဲ့ ေမာင္ထူးကိုလက္ညွိုးထိုးျပၿပီး အဲ့ကိုကိုကဝယ္မွာ သူ႕ဆီသြားေရာင္းေခ်လိဳ႕ ေျပာလႊတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြက သူ႕အနားမွာၿပဳံလို႔။ တစ္ဦးဆီကဝယ္လိုက္တိုင္း တျခားကေလးေတြကပါ သားဟာေရာဝယ္ပါဦးဆိုၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႕မ်ားလာတယ္။ ေျပာတဲ့ကေလးတိုင္းဆီက ဝယ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ကေလးေတြက အရမ္းမ်ားလာတာမို႔ ဝယ္လို႔မနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုမွလည္း ေဖာက္ထြက္လို႔မရ။ ကေလးေတြက ေမာင္ထူးေနာက္ကေန ကပ္လိုက္ေနၾကတာ။ ၾကာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိလို႔ထင္ပါတယ္ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သြားဆြဲေခၚၿပီး အေမႊးတိုင္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီးၿပီမို႔ ထပ္ၿပီးမလိုေတာ့ဘူးေနာ္လို႔ ေျပာလိုက္မွ ေမာင္ထူးအေနာက္ကို ဘယ္ကေလးမွထပ္မလိုက္ၾကေတာ့။
ျမသိန္းတန္ဖူးၿပီးေတာ့ ပုထိုးေတာ္ႀကီးဘက္ ဆက္လာလိုက္တယ္။ အရင္ကလို ပုထိုးေတာ္ႀကီးအေပၚကိုေတာ့ တက္ခြင့္မျပဳေတာ့။ အႏၱရာယ္မ်ားလို႔တဲ့ ပိတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငလ်င္ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေရွ႕ပိုင္းမပါေတာ့တဲ့ ျခေသ့္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ အားလုံးၿပီ
မွ ကမၻာေပၚမွာ တတိယအႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးဆီကို ေခၚခဲ့ေပးလိုက္တယ္။
ေခါင္းေလာင္းႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက ဘာစိတ္ကူးေပါက္လဲမသိဘူး။ အတြင္းကိုဝင္ရေအာင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚတယ္။ မဝင္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အထဲေရာက္ေနတုန္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးျပဳတ္က်လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ မဝင္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ မင္းဝင္ခ်င္ရင္ ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဒါမွမဟုတ္ ခန႔္စည္သူနဲ႕ဝင္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ထူးကမရဘူး။ မင္းနဲ႕ပဲ ဝင္ခ်င္တာဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဇြတ္ဆြဲေခၚတယ္။ တျခားလူေတြလည္း ရွိေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္မ႐ုန္းျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မၾကည့္ပါ။ ဒါေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္ေနတာမဟုတ္လား။
အျပန္က်ေတာ့ ေမာင္ထူးက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ခါးကိုလာဖက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဖက္မခံဘူး။ လာဖက္တဲ့သူ႕လက္ေတြကို ရိုက္ထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ ညဘက္အိပ္ေတာ့လည္း ေမာင္ထူးကိုေက်ာေပးၿပီး အိပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္မရပါဘူး။ ေမာင္ထူးက ဇြတ္ေတြဆြဲတယ္။ ဖက္တယ္။ သူ႕လက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာထိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သာ သတ္ေနၾကတာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္က အသားအိမ္ကိုမွ ႏွစ္ထပ္ေဆာက္ထားတာ။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္း။ အေနာက္ပိုင္းတစ္ခန္းကိုသာ အခန္းသေဘာမ်ိဳးကာရံထားတယ္။ အဲ့အခန္းမွာ အေမနဲ႕မမ အိပ္တယ္။ အေပၚထပ္မွာက်ေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းလုပ္ထားတယ္။ ေဖေဖရွိတုန္းကေတာ့ မမအိပ္ဖို႔ေပါ့။ သူကမိန္းကေလးဆိုေတာ့ေလ။ အေမနဲ႕အေဖက ေအာက္ကအခန္းထဲမွာအိပ္ၿပီး မမကအေပၚထပ္ကအခန္းထဲမွာအိပ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာအိပ္။ အေဖဆုံးသြားေတာ့ အေမကမမကို သူနဲ႕ေခၚအိပ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို မမအခန္းေပးလိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ထူးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ေပါ့။ ကိုေဇာ္ေဇာ္က တစ္ေယာက္တည္း အိပ္မွအိပ္ေပ်ာ္လို႔ပါဆိုၿပီး ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သြားအိပ္တယ္။
အိမ္အေပၚထပ္ ေအာက္ခင္က အသားခင္းထားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တဒုန္းဒုန္းလႈပ္ေနရင္ ကိုေဇာ္ေဇာ္အိပ္ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ အားနားသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီညေတာ့ ေမာင္ထူးကို ကြၽန္ေတာ့္အနား အကပ္မခံခ်င္ဘူး။ ဒီေနရာမွာက်ေတာ့ မိန္းကေလးမဟုတ္တာ နာတာပဲ။ မိန္းကေလးသာဆိုရင္ ကြၽန္မကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွောက္ယွက္မႈ ေပးေနပါတယ္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးေရးရာကို တိုင္လို႔ရဦးမယ္။ အခုေတာ့...
"တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ အိမ္ၿဖိဳေနတာလား"
ေအာက္ထပ္ကေနအေမက လွမ္းေအာ္တယ္။
အေမကပါေျပာေနၿပီမို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႕မကန္ေတာ့ဘူး။ ဒါကို ေမာင္ထူးက အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ၿငိမ္သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႕ဘက္ဆြဲၿပီးဖက္တယ္။
"စိတ္ဆိုးေနတာလား"တဲ့ နား႐ြက္နားကပ္ၿပီးေမးတယ္။
"ငါ့ကိုေသေၾကာင္းႀကံစည္တဲ့ေကာင္နဲ႕ ဘာစကားမွေျပာစရာမရွိဘူး"လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးက ဘာကိုသေဘာက်သြားမွန္းမသိဘူး။ တစ္ကိုယ္လုံး တသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ရယ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္တိုတိုနဲ႕ မ်က္လုံးလွန္ၿပီး သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမာ့လိုက္ခ်င္းခ်င္းပဲ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကို ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြထဲကို သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ ထိုးမြၿပီး ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္တယ္။ ပါးစပ္ကေနလည္း ေျပာေနေသးတယ္ "အူယားလို႔ေသေတာ့မယ္..."တဲ့။
ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ေတြ႕တိုင္း အူယားတယ္ခ်ည္းပဲေျပာေနတာ ခဏခဏပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သိပၸံပညာရွင္ျဖစ္မွ အူယားရင္ကုပ္လို႔ရတဲ့တုတ္တံ တီထြင္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ေပး။ အူကဗိုက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဘယ္ကေနကုပ္ရမလဲ။ ပါးစပ္ထဲကေန လွမ္းကုပ္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖင္ထဲကေန လွမ္းကုပ္ရမလား။ ဒါဆို အေခ်ာင္းေလးမွအဆင္ေျပမွာေပါ့။ အဲ့တာမွ ထိုးထည့္လို႔ရမွာ။ ဒါမွမဟုတ္ ေဆးဆိုရင္ေရာ။ အူယားေပ်ာက္ေဆးဆိုၿပီးထုတ္။ အူယားလာရင္ အဲ့ေဆးေလးေသာက္ေပ်ာက္။ ဘယ္ေလာက္မိုက္လဲ....
------------------------------------------------------
နံနက္ခင္းေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အေစာႀကီး အိပ္ရာထတယ္။ ေမာင္ထူးတို႔ကို မုန႔္ပ်ားသလက္(မုန႔္ပစ္သလက္) ေကြၽးခ်င္တာမို႔။ ႐ြာကမုန႔္ပ်ားသလက္ဆိုင္က နံနက္ေလးနာရီေလာက္ဆို စလုပ္ေနၿပီ။ နည္းနည္းေလးေနာက္က်တာနဲ႕ မမွီေတာ့။ အဲ့တာေၾကာင့္ မုန႔္ပ်ားသလက္စားခ်င္တဲ့ေန႕ဆို အေစာႀကီးထၿပီး သြားဝယ္ရတယ္။
မုန႔္ပ်ားသလက္က အနီနဲ႕အျဖဴဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးလုပ္ေရာင္းတယ္။ အျဖဴကေတာ့ ရိုးရိုးဆန္မႈန႔္၊ အနီကက်ေတာ့ ထန္းလ်က္နဲ႕ေရာထားတာ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အနီႀကိဳက္ၾကတာဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အျဖဴကိုသာႀကိဳက္တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္အျဖဴပဲဝယ္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္တဲ့မုန႔္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕လာစားျပရင္ ေသေအာင္မုန္းတာမို႔။
ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ေမာင္ထူးကနိုးေနၿပီ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္က သစ္ပင္ခုတ္ေပးေနတယ္။ မမကေအာက္ကေန ဟိုကိုင္းဒီကိုင္းနဲ႕ ၫႊန္ၾကားေနတယ္။ မမကေတာ့ေလ ဧည့္သည္ေတြကို ျပန္ၿပီးခိုင္းေနရတယ္လို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေမာင္ထူးကိုမခိုင္းလို႔ ခိုင္းလည္းသူကလုပ္တတ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ေမာင္ထူးက အေျပးလာႀကိဳတယ္။
"ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ... ဒီမွာစိတ္ပူေနတာမသိဘူးလား"
သူစိတ္ပူရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က သုံးႏွစ္သားေလးလား။ ရန္မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ေမာင္ထူးကိုေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ မုန႔္ပ်ားသလက္သြားဝယ္တာလို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ထဲကိုဝင္ေတာ့ ေမာင္ထူးကအေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာလဲ....အေမနဲ႕မမတစ္မ်ိဳးထင္ကုန္မယ္ေလ..."
"မေန႕ကကိစၥကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား"တဲ့ ေမာင္ထူးက ေမးတယ္။
"စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲဆို ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ေခ်ာ့မလို႔"
ကြၽန္ေတာ္ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွအေခ်ာ့မခံရဖူးခဲ့။ ကြၽန္ေတာ္အေမကေတာင္ မေခ်ာ့ေမာ့ဖူး။ ဒီဟင္းႀကီးမႀကိဳက္ဘူးဆိုၿပီး အငတ္ခံဆႏၵျပလည္း ထမင္းငတ္တာပဲ အဖက္တင္တယ္။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးဘာမွမေကြၽးခဲ့။ ေမာင္ထူးက ေခ်ာ့မယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ မသိစိတ္က အေခ်ာ့ခံခ်င္ေနတာထင္တယ္။
အေမတို႔ကို အျပင္ခဏလို႔ေျပာၿပီး ေမာင္ထူးနဲ႕အတူတူထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္မွာအေခ်ာ့ခံလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ အေမတို႔ရိပ္မိကုန္မွျဖင့္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာဘုရားက ေတာင္ထိပ္မွာ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ဆို (15)မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေမာင္းရတယ္။ ေတာင္တစ္ဝက္ေလာက္အထိေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြရွိတယ္။ ခရီးတစ္ဝက္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ဘာေက်ာင္းမွမရွိေတာ့ဘူး။ ေဘးတစ္ဖက္တခ်က္စီမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႕ ေတာပင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေမာင္ထူးကို အဲ့ေနရာအထိ ေခၚသြားလိုက္တယ္။ သစ္ပင္အႀကီးႀကီးရွိတဲ့ေနရာမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္တယ္။ ေတာင္ထိပ္ပိုင္းေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူးမို႔ ေလကတဟူးဟူးနဲ႕ တိုက္ခတ္ေနတယ္။
"ေခ်ာ့လို႔ရၿပီ" ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးမွသေဘာတက်ရယ္ၿပီး
"ဒီေနရာမွာ အေခ်ာ့လာခံတာေပါ့"ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အနားကို ဝင္ထိုင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကစိတ္ဆိုးေနတာမို႔ မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္နဲ႕ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးက စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႕။ ေခ်ာ့မယ့္သူက ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႕မို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆြဲၿပီး ရင္ခြင္ထဲထည့္တယ္။ တင္းတင္းဖက္တယ္။ နဖူးကိုနမ္းတယ္။ ဒါကေခ်ာ့ေနတာလား။
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ေနတာက ေမာင္ထူးကကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းပန္မယ္။ ဒါေနာက္ဆုံးပါ ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူးဆိုၿပီး။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာစကားမွျပန္မေျပာဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ႕ေနမယ္။ ေမာင္ထူးက မရမကေတာင္းပန္မယ္။ သူဘယ္ေလာက္ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ကြၽန္ေတာ္ကခပ္တည္တည္ပဲေနေနမယ္။ အဲ့လိုလည္းမျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူဒီေလာက္ေတာင္းပန္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ကဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စိတ္ဆိုးေျပရေတာ့မလဲ။
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲအထူးေလး..."
ကြၽန္ေတာ္အေတြးလြန္ေနျပန္ပါၿပီ။ ေမာင္ထူးအသံၾကားမွပဲ အသိျပန္ကပ္ေတာ့တယ္။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားတုန္းပဲ။ မ်က္ႏွာကလည္း အခုထိစပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ေနတုန္း။
"အခုစိတ္ဆိုးေျပၿပီလား ကိုယ့္အထူးေလး..."ေမာင္ထူးကထပ္ေျပာလိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ သြားေတြပါ က်ိမ္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘာ။ ကိုယ့္အထူးေလး။ ဘယ္လိုေတြေခၚေနတာလဲ။
လူရွင္းတဲ့ေနရာေခၚလာမိတာ မွားၿပီထင္ပါတယ္။ သူဒီလိုေခ်ာ့လိမ့္မယ္လို႔ သိမွမသိဘဲ။ နို႔မို႔ဆို အေခ်ာ့မခံပါဘူး။
"ေဟာ...ေျပာေနရင္းနဲ႕ ေတြးေနျပန္ၿပီ...."
ေမာင္ထူးက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့လိုက္တယ္။ ညင္ညင္သာသာေလး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႕ရဲ႕လက္မ,ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ထိပြတ္ၿပီး "ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းဦးႏွောက္ထဲ ဝင္ေနလိုက္ခ်င္တယ္"တဲ့ သူကေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုခုျပန္ေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟၿပီးမွ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
"ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာကြာ..."
ေမာင္ထူးဆီကပဲ အသံထပ္ထြက္လာတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ခပ္ဟဟျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႕ လာေရာက္ ထိကပ္တယ္။
ထူးေအာင္။ ။"(●__●)"
######################
စစ္ကိုင္းအေၾကာင္းက ေရးရင္ၿပီးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဘုရားသမိုင္းေတြဘာေတြထည့္မေရးေတာ့ဘူးေနာ္။