ထူးေအာင္ဆီ စိတ္မေရာက္ေအာင္ ေနေနရင္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို တစ္ခါလွီးျဖတ္မိသြားတယ္။ တကယ္ကစမ္းသပ္ၾကည့္တာပါ။ စိတ္ထဲကဒဏ္ရာနဲ႕ အျပင္ကဒဏ္ရာ ဘယ္အရာကပိုၿပီး နာက်င္လဲလို႔။ အေမတို႔ကေတာ့ အရမ္းလန႔္သြားၾကမယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕။
ကိုေဇာ္ေဇာ္က အားရဝမ္းသာနဲ႕ ဖုန္းဆက္တယ္။ ထူးေအာင္ေလးျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတာေလ။ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ အေျပးေလးသူ႕အိမ္ေရွ႕သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ အသားေတြျဖဴလာလိုက္တာ။ အရပ္လည္းရွည္လာသလိုပဲ။ ပိုၿပီးၾကည့္ေကာင္းလာတယ္။
ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ထူးေအာင္က စက္ဘီးနဲ႕ ေက်ာင္းလာတာမို႔ သူ႕ဦးေလးလာႀကိဳမွာကို မေစာင့္ရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ က်ဴရွင္သြားတာ။ က်ဴရွင္က အခ်ိန္နဲ႕ဆိုေတာ့ သူ႕ဦးေလးကိုေစာင့္ေနရင္ တက္လိုက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ စက္ဘီးနဲ႕လာတာထင္တယ္။ ထူးေအာင္က စက္ဘီးနဲ႕လာေတာ့ ခါတိုင္းလို ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
ထူေအာင္ကိုအစက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တစ္တန္းေလာက္ငယ္မယ္လို႔ထင္ထားတာ။ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္းေတြ႕ရတာပဲမို႔ ထူးေအာင္ဘယ္အတန္းကလဲဆိုတာကို အမွတ္မထားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာလည္း တစ္ခါမွမဆုံဖူးဘူး။ တကယ္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ထူးေအာင္က အတန္းအတူတူပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ထူးေအာင္က (A)ခန္း၊ ကြၽန္ေတာ္က (D)ခန္း။ အခန္းပဲကြာတယ္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြ မေတြ႕ရေတာ့ မုန႔္စားဆင္ခ်ိန္တို႔၊ ထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တို႔ဆိုရင္ (A)ခန္းေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႕ ထူးေအာင္ကို သြားသြားေခ်ာင္းျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္႐ုံနဲ႕ မလုံေလာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ထူးေအာင္နဲ႕ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခ်င္တယ္။
ဆယ္တန္းႏွစ္က အေတာ္ဆိုးတယ္။ ထူးေအာင္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္က အရမ္းစိမ္းသြားသလို ခံစားရတယ္။ အရင္ကလည္း မခင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေရးတဲ့ စာေလးေတြ၊ သူဆြဲတဲ့ ဗ႐ုတ္သုတ္ခပုံေလးေတြ ေတြ႕ေနျမင္ေနရေတာ့ ရင္ႏွီးတယ္လို႔ခံစားရတာ။ အခုက ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။
စာက်က္ရတာစိတ္မပါေပမယ့္ ကိုေဇာ္ေဇာ္က စာေမးပြဲကိုေအာင္,ေအာင္ေျဖတဲ့။ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႕ ထူးေအာင္နဲ႕ ဘယ္လိုခင္ေအာင္လုပ္ရမလဲဆိုတာကို အတူတူအႀကံဉာဏ္ထုတ္ရေအာင္တဲ့။ ထူးေအာင္က ေအာင္မွာေသခ်ာတာမို႔ မင္းကမက်ေစနဲ႕တဲ့။ အဲ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္စာေတြက်က္ေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့လို႔မျဖစ္ဘူးေလ။
ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ထူးေအာင္က ႐ြာျပန္သြားျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထူးေအာင္နဲ႕ဘယ္လိုခင္ေအာင္လုပ္ရမလဲဆိုၿပီး ေန႕တိုင္းအႀကံထုတ္ေနတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးေအာင္တယ္။ ထူးေအာင္လည္းျပန္ေရာက္လာတယ္။
ကိုေဇာ္ေဇာ္ကေျပာတယ္။ ထူးေအာင္က အေဆာင္ေနမွာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္းလိုက္ေနခ်င္ေပမယ့္ အိမ္ကစိတ္မခ်ေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ေနခိုင္းပါတယ္။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးလဲဆိုတာ သိေနၾကတာမို႔။
ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္လဲမသိဘူး။ ထူးေအာင္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္က အခန္းအတူတူ ေနရတယ္။
ရင္ေတာ့ခုန္ေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ထူးေအာင္ကို နီးနီးကပ္ကပ္မျမင္ဖူးသလို စကားလည္းတစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူးေလ။ ထူးေအာင္က ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေလးလဲ။ ဘာေတြႀကိဳက္တတ္သလဲ။ ဘာေတြဝါသနာပါလဲ။ အကုန္အကုန္သိခ်င္ေနတယ္။
------------------------------------------------------
ထူးေအာင္က စကားအရမ္းနည္းတဲ့ေကာင္ေလး။ ေမးရင္လည္း ေခါင္းညိတ္၊ ေခါင္းခါလုပ္တာမ်ားတယ္။ ေလေခြၽတာေနတာလားေတာ့မသိဘူး။ စကားသိပ္မေျပာဘူး။ သူကေမွာင္ရင္မအိပ္တတ္ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ တစ္ညလုံးမီးဖြင့္ေပးထားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနေနအိပ္တတ္ပါတယ္။
တစ္ညလုံးမီးလင္းေနေတာ့ ထူးေအာင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံေလး ခိုးၾကည့္ရမယ္လို႔ ေတြးထားေပမယ့္ ထူးေအာင္ျခင္ေထာင္က အျပင္ကေနဆို မျမင္ရဘူး။ တကယ္ ဆိုးတာပဲ။
ထူးေအာင္က မနက္ခင္းဆို ေပါင္မုန႔္ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္တယ္။ အရင္ကေျပာေတာ့ ေကာ္ဖီမႀကိဳက္ဘူးဆိုၿပီး အခုက်ေတာ့ ေကာ္ဖီေတြဘာေတြေသာက္လို႔။ ေန႕လယ္စာကို ေက်ာင္းမွာစားၿပီး ညေနစာကိုက်ေတာ့ အေဆာင္နားကဆိုင္မွာ သြားစားတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလဆိုရင္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားတယ္။
ထူးေအာင္ကကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႕အခန္းေဖာ္မို႔ထင္ပါတယ္ စကားေတာ့ေျပာတယ္။ တစ္ခါတေလဆို ေက်ာင္းအတူတူသြားတယ္။ အေဆာင္နဲ႕ေက်ာင္းက နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္တာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေက်ာင္းတက္တယ္။ ညညဆို စာထိုင္က်က္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုေငးေနလည္း သူက မသိဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း အာ႐ုံမရွိဘူး။
ထူးေအာင္က အျပင္သိပ္မထြက္ဘူး။ ေက်ာင္ပိတ္ရက္ေတြလည္း အေဆာင္မွာပဲေနတယ္။ ဘယ္မွလည္းမသြားဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အိမ္ခဏျပန္တယ္။ လိုအပ္တာေတြယူတယ္။ ထူးေအာင္ႀကိဳက္မယ္ထင္တဲ့ မုန႔္ကေလးေတြဝယ္တယ္။ ထူးေအာင္ကလူတစ္မ်ိဳး ေအာက္ကမုန႔္သာစားတာ ကြၽန္ေတာ္ေကြၽးသမွ်မုန႔္ေတြ တစ္ခုမွမစားဘူး။ သူမႀကိဳက္လို႔မစားတာေနမွာဆိုၿပီး မုန႔္ေတြေျပာင္းေျပာင္းေကြၽးေပမယ့္ တစ္ခါမွမစားခဲ့ဘူး။
ေနာက္နည္းနည္းရင္းႏွီးလာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို ေမးၾကည့္လိုက္မွ သူ႕မုန႔္ျပန္ေကြၽးရမွာစိုးလို႔မစားတာတဲ့။ တကယ့္ဟာေလး။
------------------------------------------------------------
ဒီေန႕ေတာ့ မနက္အိပ္ရာနိုးကတည္းက မိုးေတြ႐ြာေနတယ္။ တစ္ေနကုန္လည္း တိတ္မယ့္ပုံမေပၚဘူး။ ရာသီဥတုက မွိုင္းမွိုင္းထိုင္းထိုင္းနဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ကခ်မ္းလို႔ ေစာင္နဲ႕ေကြးေနေပမယ့္ ထူးေအာင္ကေတာ့ ေရေတြပါခ်ိဳးေနတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ခ်မ္းလို႔ထင္ပါရဲ႕ ဆြယ္တာအက်ီ ဝတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေရႏြေးအိုးတည္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာထဲကေန သူလုပ္တာေတြ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ေရႏြေးအိုးျဖစ္တာမို႔ ေရႏြေးအိုးက ခဏေလးနဲ႕ဆူသြားတယ္။ ေရႏြေးဆူသြားေတာ့ ဓာတ္ဗူးထဲကို ထည့္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖန္ခြက္တစ္လုံးယူတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲကို ျပတင္းေပါက္နား ေ႐ႊ႕တယ္။ အဲ့စားပြဲေပၚကို ဓာတ္ဗူးနဲ႕ဖန္ခြက္တင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာရွာေနလဲမသိဘူး ေလွ်ာက္ရွာေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေနရာကေန ထလိုက္တယ္။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး "ေကာ္ဖီမႈန႔္တစ္ဇြန္းေလာက္ေပးပါလား"တဲ့ ေတာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခဏေတာ့ ေၾကာင္သြားတယ္။ ထူးေအာင္ရဲ႕ ငါ့ေကာ္ဖီထုပ္က ကုန္ေနလို႔ဆိုတဲ့ စကားၾကားမွျပန္အသိကပ္တယ္။
တစ္ဇြန္းတည္းနဲ႕ရလို႔လား။ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ ရတယ္တဲ့။ ေကာ္ဖီအေရာင္ေပါက္သြားရင္ၿပီးေရာတဲ့ ျပန္ေျဖတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ သူေျပာသလို ေကာ္ဖီတစ္ဇြန္း ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မိုး႐ြာတာနဲ႕ေကာ္ဖီကလိုက္တယ္ မင္းေရာမေသာက္ဘူးလားတဲ့ ထူးေအာင္ကေမးတယ္။ အဲ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ပါ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လိုက္ၿပီး သူ႕ေဘးမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႕ဝင္ထိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာမ်ိဳးက ႏွစ္ခါမရဘူးမလားေလ။
အျပင္မွာ အေဆာင္ကလူတခ်ိဳ႕ ေဘာလုံးထြက္ကန္ေနၾကတယ္။ ထူးေအာင္က ေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္ အျပင္ေငးလိုက္နဲ႕ မင္းေရာ မိုးေရခ်ိဳးရတာႀကိဳက္လားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
"ဟင့္အင္း...တစ္ခါမွေတာ့မခ်ိဳးဖူးဘူး....မင္းေရာ"
"ငါလည္းမႀကိဳက္ဘူး....မိုးေရခ်ိဳးေနတုန္း မိုးႀကိဳးပစ္သြားမွျဖင့္ မည္းမည္းႀကီးေသေနမယ္"
"......"
ကြၽန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အေတာ္ေလးၾကာမွ
"မိုး႐ြာတာက စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး ေကာ္ဖီေလးေသာက္ အဲ့လိုကပိုလိုက္တာမလား"
ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္တယ္။
"အင္း...စာအုပ္ေတြကအိမ္မွာက်န္ခဲ့လို႔....ေက်ာင္းစာ
ေတြၾကေတာ့လည္း မဖတ္ခ်င္ဘူး...
တကယ္ဆို စာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္ ေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္လုပ္ေနရမွာ"
စာဖတ္ရတာဝါသနာမပါလို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ဘာစာအုပ္မွမရွိဘူး။ စာဖတ္ခ်င္ေနတဲ့ ထူးေအာင္ကိုလည္း စာအုပ္ဖတ္ေစခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားနာနာနဲ႕ပဲ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကို sms ပို႔လိုက္ရတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ အျမန္ဝယ္ေပးပါဦးလို႔။
ဘယ္စာေရးဆရာကို အႀကိဳက္ဆုံးလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထူးေအာင္ကိုေမးေတာ့ သိုးေဆာင္းကိုအႀကိဳက္ဆုံးတဲ့ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ သိုးေဆာင္းကဘယ္လို အမ်ိဳးအစားေတြေရးတာလဲဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕စကားမေျပာခ်င္ေတာ့လို႔ထင္ပါတယ္ မသိဘူးတဲ့ ျပန္ေျဖတယ္။ စကားစက ဒီမွာတင္ျပတ္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါ။
"ဘယ္စာေရးဆရာကို အႀကိဳက္ဆုံးလဲလို႔ ေမးရင္ ေျဖနိုင္ေအာင္လို႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕နာမည္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ထားတာ။ သိုးေဆာင္းဆိုတဲ့ နာမည္ကလွလို႔။ ၿပီးေတာ့ လူေျပာလည္းမ်ားလို႔ ဒီလိုပဲႀကိဳက္လိုက္ၿပီး အႀကိဳက္ဆုံးစာေရးဆရာအျဖစ္ သက္မွတ္လိုက္တာ။ သူ႕စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ တစ္ခါမွမဖတ္ဖူးေသးဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဘာအမ်ိဳးအစားေတြေရးတာလဲဆိုတာကို မသိဘူး"တဲ့ ထူးေအာင္ကေျပာတယ္။
နာမည္ေလးလွလို႔ ႀကိဳက္လိုက္တာတဲ့။ အဲ့လိုလည္းရတာပဲလား။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ အျပင္က တံခါးေခါက္သံၾကားတယ္။ ကိုေဇာ္ေဇာ္လာၿပီထင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ တံခါးထဖြင့္ေပလိုက္တယ္။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ဝယ္လာတဲ့စာအုပ္က အထူႀကီး။ 'ေမွာင္ေသာအလင္း'တဲ့ နာမည္က။ ေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ဝယ္လာတာတဲ့။
မင္းဖတ္ခ်င္ရင္ဖတ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ထူးေအာင္ကိုေပးလိုက္တယ္။ ထူးေအာင္ကဖတ္တယ္။ တစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ဖတ္လိုက္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီးေတြးလိုက္နဲ႕ အူယားစရာေကာင္းေအာင္လုပ္ေနတယ္။
----------------------------------------------------------
ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိေနတယ္။ အခုတေလာ ထူးေအာင္က မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပုံေပါက္ေနတယ္။ နံနက္စာစားရင္းနဲ႕ ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက သက္ျပင္းခ်တယ္။
"သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ႕ အဓိကဘာသာစကားက သခ်ာ္တဲ့။ ဘာသာစကားမတူရင္ေတာင္ သင္ခ်ာ ဘာသာရပ္နဲ႕ စကားေျပာၾကတာတဲ့။ ငါအညံ့ဆုံးက သခ်ာ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ငါသိပၸံပညာရွင္ျဖစ္လို႔မရေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ငါ့အိမ္မက္က ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ သိပၸံပညာရွင္ျဖစ္ဖို႔ေလ အခုေတာ့...."
တရစပ္ဆိုသလို ထူးေအာင္ကေျပာတယ္။ အဲ့တာကို ဘယ္သူကေျပာတာလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ မင္းေပးတဲ့စာအုပ္ထဲကပါတာတဲ့။ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ထမင္းေတာင္မစားနိုင္ဘူးတဲ့ေလ။
ေမာင္ထူး>>"(●__●)”
#############
မေကာင္းဘူးဆိုတာသိတယ္။ တကယ္...တကယ္...တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ထူးေအာင္ဘက္က ေရးေနက်မိဳ႕ ေမာင္ထူးဘက္ကေရးရတာ သိပ္မေရးတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္အားနာလိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတြက်ရင္ ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားေပးပါမယ္ေနာ္။
ဖတ္ေပးၾကတဲ့တစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္❤❤ ၿပီးေတာ့ ကပ္ကပ္ဆိုတဲ့ reading list ေလးေတြ႕လိုက္တယ္😍 တကယ္ေက်းဇူးပါလို႔။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး (ノ^_^)ノ