Chapter 3:Death League
Ella's POV
"Anong kailangan niyo sa'min?"-diretsong tanong ko dahil wala naman talaga akong planong magtagal dito.
Ang gusto ko lang ay malaman kung ano ang kailangan nila sa'min.
"We need you"-sabi ni President Waldo habang tahimik pa rin yung dalawang kasama niya pati na rin si Nieves.
"Ano ngang kailangan niyo sa'min?"
"Five days ago, nagmeeting ang lahat ng presidente ng mga bayan kasama ang pinakamataas na opisyal at balak nilang burahin na sa mapa ang Cora"
"Pero paano tayong mga nakatira rito?"-tanong ni Nieves
"Walang kasing-sama ang presidente ng ibang bayan at balak nila tayong gawing alipin"
"At pumayag ka naman?"-sarcastic kong sabi.
"I'm not stupid to do that, Ms.Ella. Kaya tumutol ako sa gusto nilang gawin. Akala ko nga ay paparusahan o pagagalitan ako ng pinakamataas dahil sa pagtutol ko sa kaniya, but he didn't do that. Sa halip ay may iniregalo siya sa bawat bayan."
"Anong regalo?"-Tanong ko
"Isang sulat na naglalaman ng mga batas ng isang laro. Naglalaman din ito ng mga bagay na magiging premyo ng mananalo."
"Anong laro?"-tanong ni Nieves
"Death League"-sabi nung isang lalake na kasama ni President Waldo.
"At ano ang premyo kapag nanalo?"-tanong ko
"Ang mananalong bayan ay bibigyan ng mga ginto na alam naming sapat upang makabangon ang Cora. Ang mananalong bayan ay maaari ring sakupin ang ibang bayan na natalo nila kung ito ay kanilang nanaisin."
"Tapos, kailangan niyo kami para lumaban sa pesteng ligang yun, hindi ba? Tss...Kalokohan, kumuha nalang kayo ng ibang tao na kayang ibuwis ang buhay niya para sa isang larong wala namang kwenta"-sabi ko sabay tayu sa upuan.
Nakita ko naman na nagulat si Nieves sa inasta ko pero tumayo rin naman agad siya saka kami sabay na lumabas sa bahay na yun.
****
Napakadilim na ng paligid habang naglalakad kami sa gubat pabalik sa sentro ng bayan.
Alas-syete na siguro ng gabi ngayon, natatanaw ko na rin mula rito ang ilaw ng mga bahay sa bayan.
"Ella, hindi mo ba kayang gawin ang inaalok nila?"-Tanong bigla ni Nieves
"Tama ka, hindi ko nga kaya."
"Pwede ko bang malaman kung bakit mo nasabi yan?"
"Nieves, kung gusto mong tanggapin ang inaalok nila ay bumalik ka nalang dun. Hindi mo naman kailangang maapektuhan sa mga desisyon ko, may sarili ka ring buhay"
Tumahimik nalang si Nieves hanggang sa makarating kami sa sentro ng bayan.
Naririnig ko na ang mga ingay na nanggagaling sa mga mamamayan ng Cora.
Pinagmasdan ko sila at tyaka ako malungkot na napangiti. Kahit maraming nangyayari rito samin ay nagagawa pa rin nilang tumawa.
Mababakas mo rin ang saya sa mukha ng mga bata. Napaka-inosente ng ngiti nila. Wala kang kahit na anong lungkot na mababakas dito.
"Ella tayo na, kailangan na nating bumalik sa bahay"-tawag sakin ni Nieves.
Naglakad nalang ulit kami hanggang sa makarating kami sa bahay.
"Anong nangyari?"-bungad sa amin ni Tita Carla.
Hindi ko nalang siya sinagot at dumiretso nalang ako sa kwarto namin ni Nieves.
Iisa lang kasi ang kwarto naming dalawa.
Humiga lang ako sa kama habang nakatingin sa kisame.
Ilang minuto ang lumipas at ganoon pa rin ang posisyon ko hanggang sa marinig ko ang napakahinahon na boses ni Tita Carla.
"Ella, pwede ba kitang makausap?"
"Sige po, ano pong gusto niyong pag-usapan natin?"-Sabi ko habang nakahiga at nakatingala padin sa kisame.
"Nakita niyo ang presidente ng Cora?"
"Yes"
"Tinanggihan mo daw ang alok niya"
"Hindi ko kayang gawin ang inaalok nila"
"Ella, ipapaalala ko lang sayo ha, na magkaiba ang hindi kayang gawin at ayaw gawin"
"Alam ko yun, tita"
"Kung ganun ay maiintindihan mo ang mga sasabihin ko sayo ngayon, Ella. Alam kong kaya mong gawin ang gusto nila pero ayaw mo lang. Ella, tignan mo ang bayan natin, bukas ay may maririnig na naman tayong iyak at pighati dahil sa pagkawala ng mahal nila sa buhay. Ayaw mo bang magkaroon ng pagbabago?Ayaw mo bang iligtas ang bayan natin?"
"Tita, kahit gustuhin ko mang baguhin to, wala na akong magagawa. Tanggapin nalang natin ang mga kapalaran natin"
"Ella, tayo ang gumagawa sa sarili nating kapalaran, at ngayong mga panahong 'to, nasa kamay mo na ang kapalaran ng mga mamamayan ng Cora"
"Kung gusto ko mang baguhin ang Cora, mas gusto kong baguhin ito ng mag-isa. Ayokong may nagdidikta sa akin na mga katulad nila"-sabi ko
Napabuntong-hininga nalang si Tita Carla tapos lumabas na sa kwarto.
Paano ko nga ba magagawang baguhin ang Cora ng mag-isa?
Bahala na.
Basta patutunayan ko sa kanila na kaya kong mag-isa.
"Ella"-napatingin naman ako sa pinto ng kwarto ng marinig ko ang boses ni Nieves.
"May kailangan ka, Nieves?"-Tanong ko
"Pwede mo ba akong samahan?"
"Saan?"
"Sa tabing dagat lang, may gusto lang akong sabihin sayo"
"Sige"
Tumayo nalang ako saka sumama kay Nieves papunta sa tabing dagat.
Pagdating namin dun ay ramdam ko na agad ang malamig na hangin na tila ba humahalik sa balat ko. Napakasarap nito sa pakiramdam na para bang pinaparamdam niya sakin na ligtas ako.
"Ella,ayaw mo ba talaga?"-Tanong ni Nieves
"Ayaw sa ano?"
"Ayaw mo ba talagang pumayag sa gusto nila?"
"Ayoko"
"Sa totoo lang Ella, kung wala ka dun ay siguradong napapayag na nila ako. Ayoko nang nakikitang ganito ang bayan natin."
"Bakit hindi ka pumayag?Desisyon mo naman yun"
"Hindi ako pumayag dahil sayo"
"Anong dahil sa'kin?"
"Ella, hindi naman kasi ako katulad mo, alam ko at tanggap ko na hindi ko to mababagong mag-isa. Alam kong kailangan ko ng kasama at sa nakikita ko ay ganun ka rin."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Alam kong alam mo ang ibig kong sabihin, Ella at iyon ang isang bagay na gusto kong sabihin sayo. Isang bagay na kailangan mong matutunan."
Tumahimik na lang ako dahil dun sa sinabi ni Nieves.
Ilang oras ang nakalipas at tahimik pa rin kami ni Nieves habang nakatingin sa dagat.
Bigla namang may narinig akong papunta rito.
Lumingon ako sa likod ko at nakita ko ang isang batang lalake na tumatakbo papunta sa amin habang umiiyak.
"Ate, tulungan niyo ko"-Sabi bigla nung bata sa amin ni Nieves.
"Ate, tulungan niyo ang mama ko"-Sabi ulit niya
Bigla naman akong nakaramdam ng awa sa bata.
Tuloy-tuloy parin ang pagtulo ng luha niya at bakas sa mukha niya ang takot.
"Bata, nasaan ba ang mama mo?"-Tanong ni Nieves
"Nandun po siya, hinahabol po siya ng isang lalake. Tulungan niyo po siya, please"-Sabi nung bata sabay turo sa isang iskinita malapit dito sa tabing dagat.
Tumayo na agad ako at tumakbo papunta doon at ramdam ko din na sumunod si Nieves sa'kin.
Pagdating ko sa iskinita ay wala na akong nakitang kahit sino man.
Naghanap-hanap kami sa paligid hanggang sa may narinig kaming sigaw ng isang babae.
Hindi na ako nagsayang ng oras at tumakbo na agad ako papunta sa lugar kung saan nanggagaling ang boses.
Pagdating ko sa lugar ay napatakip ako sa bibig ko. Nakita ko ang katawan ng isang babae na nakabulagta sa kalsada.
Alam kong wala na siyang buhay. Ang babae ay naliligo na sa sarili niyang dugo.
May nakita naman akong isang lalake na naglalakad hindi kalayuan sa bangkay ng babae.
Nakaitim siya mula ulo hanggang paa.
May dala rin syang kutsilyo.
Siya, siya ba ang pumatay sa babae?
"Ikaw!"-Sigaw ko sa lalaki
Sa halip na huminto ay naglakad lang siya na parang walang tumawag sa kanya.
Tatakbo na sana ako papunta sa kanya nang bigla siyang lumingon. Kinabahan ako bigla dahil sa itsura niya. Isang tingin ko palang sa kanya ay alam kong malakas siya.
Napaka-dark ng aura niya na para bang tinatakot ka kapag tumingin ka roon. Bigla nalang siyang nagsmirk.
Pero mas nagulat ako nang sa isang iglap lang ay nawala siya sa kinalalagyan niya noon at para bang naging anino.
Sino siya?
Dumating naman bigla si Nieves kasama yung bata na humingi ng tulong.
Pagkakita ng bata sa babae na nakabulagta sa kalsada ay mas lalo siyang napaiyak. Tumakbo agad siya sa papunta sa babae at niyugyog ito na para bang natutulog lang ito at umaasa siyang magigising pa kapag ginawa niya yun.
"Mama, gumising ka. Mama! 'Wag mo kong iwan, mama, mama, mama!"-Sabi nung bata habang niyuyugyog padin ang nanay niya.
Tinignan ko si Nieves at nakita ko ang isang luha na kumawala mula sa mata niya.
Tumalikod nalang ako dahil kapag tinitigan ko pa ng matagal ang ginagawa ng bata ay tuluyan ng tutulo ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan.
N'ong nakita ko ang mata ng bata kanina habang umiiyak siya ay may isang bagay na pumasok sa isip ko.
There is a need for change in this town...
And I assure you, I will do anything just to get that change.
.................