"ဒီမွာအေရးႀကီးဆုံးကပိုက္ဆံ"ဆိုတဲ့ Snare ရဲ႕သီခ်င္းကအရမ္းမွန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးနဲ႕ ဘယ္ေလာက္မေတြ႕ခ်င္ေနပါေစ စာေတာ့ဆက္သင္ေနဦးမွာပဲ။ ဘာလို႔ဆို လစာအရမ္းျမင့္တယ္ေလ။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့အခြင့္အေရးကိုပယ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေလာက္မိုက္တဲ့လူ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္စာသင္ေနတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ။
စာသင္ခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားက ဘာအဓိပၸာယ္လဲလို႔ ေမာင္မႉးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ အဲ့တာကိုႀကီးထားထားတာတဲ့။
သူနဲ႕မဆိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ထူးကစာသင္ခန္းထဲကို မၾကာခဏဆိုသလို လာတတ္တယ္။ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ေမာင္ထူးကိုေမးရင္ေကာင္းမလားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေမးျဖစ္ပါဘူး။ စပ္စုရာက်ေနမွာမို႔။
ေမာင္ထူးအေဖက ဘာအလုပ္,လုပ္လဲေတာ့ မသိဘူး။
အၿမဲတမ္းခရီးထြက္ေနတာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး သူ႕တို႔အေဖကို။ အခုညစာထမင္းစားဖို႔ စာပြဲဝိုင္းမွာ ထမင္းပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ ပိုေနတာေတြ႕တယ္။
ေမာင္ထူးအေဖျပန္ေရာက္ေနတယ္ထင္ပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ထင္တာမွန္တယ္။ တကယ္ႀကီး ေမာင္ထူးအေဖျပန္ေရာက္ေနတာ။ ခါတိုင္းဆူညံေနတဲ့ထမင္းဝိုင္းက တိတ္ဆိတ္လို႔။ ေမာင္ထူးအေဖက ခပ္တည္တည္နဲ႕။ က်န္တဲ့မိသားစုေတြကလည္း ဇက္ကေလးေတြပုေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္းခပ္တည္တည္နဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားတယ္။
ေမာင္ထူးအေဖက ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
မႉးေလးကို စာသင္တဲ့ဆရာေလးလားတဲ့ ေမာင္ထူးအေဖကေမးတယ္။ မ်က္ႏွာက မာထန္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႕ ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျဖလိုက္ေတာ့ ၾကက္ဟင္းခါးသီးခ်က္ႀကိဳက္တယ္ဆို မ်ားမ်ားထည့္စားတဲ့။
ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္။ သားႀကီးထူးထူးကေရာ လိမၼာရဲ႕လားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးထပ္ေမးတယ္။
အဲ့တာက သူ႕မိန္းမကိုေမးရမွာမလား။ ဘယ့္ႏွယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေမးေနရတာလဲ။
ကြၽန္ေတာ့္တပည့္က ေမာင္ထူးမွမဟုတ္တာကို သူလိမၼာလား ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ ေမာင္ထူးကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အသံမထြက္ဘဲ ပါးစပ္လႈပ္ၿပီး ဘာလဲလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေခါင္းယမ္းျပတယ္။
အသုံးကိုမက်ဘဴးတဲ့ ေမာင္ထူးအေဖကေျပာလိုက္တယ္။
ဘယ္သူ႕မွၾကည့္ေျပာတာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုေျပာမွန္းမသိဘူး။ ၿပီးမွ ဦးေလးက အေဒၚ့ဘက္လွည့္ၿပီး
"မင္းလည္းအသုံးမက်ဘဴး။ သားႀကီးလည္းအသုံးမက်ဘဴး။ သားငယ္လည္းအသုံးမက်ဘဴး။ စာလာသင္တဲ့ဆရာလည္းအသုံးမက်ဘဴး"တဲ့ ဆက္တိုက္ေျပာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာကြက္ကနဲပ်က္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကို အေမအရင္းကေတာင္ ေလသံမာမာနဲ႕မေျပာဖူးဘူး။ အခုလိုသူစိမ္းတစ္ေယာက္က အသုံးမက်ဘဴးလို႔ေျပာတာၾကားရေတာ့ တကယ္စိတ္ဆိုးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ဆီက ပိုက္ဆံယူထားတာမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔ဝန္ထမ္းမဟုတ္သလို အေစခံလည္းမဟုတ္ဘူးေလ။
ကြၽန္ေတာ္ယူထားတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕တန္ေအာင္လည္း အလုပ္လုပ္ေပးၿပီးသား။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ေန႕ကစၿပီး ေမာင္ထူးတို႔အိမ္မွာ ထမင္းမစားေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ေမာင္ထူးအေဖက လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး ဂ်က္ဗူးႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ လာခ်တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မယူခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မျငင္းရဲဘူး။ လက္ေဆာင္ရရင္ ေပးတဲ့သူေရွ႕မွာတင္ ဖြင့္ေဖာက္ရတယ္ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလားတဲ့ ေမာင္ထူးအေဖကေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့။
လက္ေဆာင္ဗူးကိုေဖာက္လိုက္ေတာ့ အထဲကဝိုင္ပုလင္းႀကီး။ တစ္ခါမွေတာ့မျမင္ဖူးဘူး။ ေဈးႀကီးမယ့္စတိုင္ပဲ။ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ ျပင္သစ္ကေန တကူးတကမွာထားတာတဲ့။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ေမာင္ထူးအေဖက မဆိုးျပန္ဘူး။
အေျပာအဆိုမတတ္တာေနမွာပါ။ စိတ္ရင္းကေတာ့ ေကာင္းေလာက္တယ္။ ဝိုင္မ်က္ႏွာေၾကာင့္ေျပာတာဆိုေပမယ့္ ေမာင္ထူး၊ေမာင္မႉး ၿပီးေတာ့သူတို႔အေမ အကုန္သေဘာေကာင္းေနမွေတာ့ အေဖလည္းသေဘာေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္။
ေမာင္ထူးတို႔မိသားစုက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလးေယာက္လုံး အားရပါရေအာ္ရယ္ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ေၾကာင္အမ္အမ္ရယ္။ ဘယ္လိုေနလို႔ေနရမွန္းမသိဘူး။ သူတို႔မိသားစုနဲ႕ၾကာၾကာအတူေနရင္ ႐ူးမယ္ထင္တယ္။
ဘယ္လိုေနလဲ ဘယ္လိုေနလဲတဲ့ ခ်ီးက်ဴးခံခ်င္တဲ့ ေလသံနဲ႕ေမာင္ထူးအေဖကေမးတယ္။ အေဖအရမ္းေတာ္တယ္တဲ့ ေမာင္ထူးကေျဖလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့မိသားစုဝင္ေတြကလည္း ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ မာနႀကီးတဲ့အေဖေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္ရင္ေပါက္ၿပီတဲ့။
တစ္ေယာက္တေပါက္နဲ႕ခ်ီးက်ဴးေနၾကတယ္။ ေမာင္ထူးတို႔မိသားစုက စိတ္ေရာမွန္ၾကရဲ႕လားမသိဘူး။
"သားအတြက္လက္ေဆာင္က ဘယ္မွာလဲ" ေမာင္ထူးကေမးတယ္။
"သားႀကီးပဲေျပာတယ္ေလ သားကိုေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကို ဆရာေလးကိုေပးလိုက္ဆိုလို႔ သားအတြက္က မပါေတာ့ဘူး"
သူ႕အေဖရဲ႕စကားဆုံးေတာ့ ေမာင္ထူးကကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ဘာလဲ ျပန္ေတာင္းမလို႔လား။ ေပးၿပီးစလစ္နံပါတ္တစ္ပဲေနာ္။ လုံးဝျပန္မေပးနိုင္ဘူး။ သူဘာလို ့လွ်ာရွည္ၿပီးေျပာတုန္း။ ခံေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကိုမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထမင္းဆက္စားေနလိုက္တယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးရွိတယ္။ ဦးေလးက အဲ့မွာအိမ္ေထာင္က်တာ။ ေအးတဲေဒသနဲ႕ဝိုင္ပုလင္းက သိပ္လိုက္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အားတဲ့တစ္ရက္ရက္က်ရင္ ဝိုင္ပုလင္းမ,ၿပီး ဦးေလးအိမ္အလည္သြားရမယ္။
ဦေလးအိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးကစလစ္ေလာင္းထားတာ။ ေနာက္အမွီပါတဲ့ထိုင္ခုံတစ္ခုံနဲ႕ တိုက္အမိုးေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနမယ္။ အေရွ႕မွာ ေျခတင္ဖို႔ခုံေလးတစ္ခုံရွိမယ္။ အဲ့ခုံေလးေပၚကို ဘယ္ေျခေပၚညာေျခထပ္ၿပီး စတိုင္က်က်ေျခကိုခ်ိတ္ထားမယ္။ လက္ထဲမွာ ဝိုင္တစ္ခြက္ကို ပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲကိုင္ထားၿပီး အေနာက္ကိုမွီေနမယ္။ အေရးႀကီးတာက လျပည့္ညျဖစ္ရမယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းႀကီးကိုကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္ရင္း တစိမ့္စိမ့္နဲ႕ ဝိုင္ကိုအရသာခံၿပီးေသာက္မယ္။ မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး။ ဒီလ,လစာထုတ္မွ ေဈးနည္းနည္းႀကီးတဲ့ အဝတ္အစားတစ္စုံဝယ္ရဦးမယ္။ ဒါမွ ဝိုင္ေသာက္ရင္ပိုစမက္က်မွာ။ ေတြးရင္းနဲ႕ေတာင္ေသာက္ခ်င္လာၿပီ။
ထမင္းစားရင္အသံမထြက္ရဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္။
ထမင္းက ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္မို႔ ရိုရိုေသေသစားရမယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အေမေျပာေနက်စကား။ ေမာင္ထူးတို႔ မိသားစုကၾကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္။ ထမင္းစားရင္းနဲ႕ စကားေျပာေနၾကတာ ဆူညံလို႔။ ေမာင္ထူးအေဖက သူသြားခဲ့တဲ့ ေဒသအေၾကာင္းေတြေျပာျပေနတယ္။
သူသြားခဲ့တဲ့ေဒသက ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးၿမိဳ႕တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္မၾကားဖူးဘူး။ အဲ့လိုနာမည္ရွိလို႔လား ၿမိဳ႕ေတြထဲမွာ။ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးဆိုတာ ေျခဆန႔္တာကိုေျပာတာလား။ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေမာင္ထူးအေဖေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ ကံ့ေကာ္တစ္ေထာင္ဆိုၿပီး ဘုရား႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ေတြ တည္ေနတယ္တဲ့။ ကံ့ေကာ္တစ္ပင္ေအာက္မွ ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ အဲ့လိုမ်ိဳး။
ၿပီးေတာ့ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးၿမိဳ႕က အက်ယ္ႀကီးတဲ့။
ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ နာမည္အႀကီးဆုံးက ျမသလြန္ဘုရားတဲ့။ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးမွာတည္ရွိၿပီး ဘီလူးႀကီးတစ္ေကာင္က ၿပဳံးေနတယ္တဲ့။ ျမသလြန္ဘုရားပြဲကို သီတင္းကြၽတ္တလလုံးလိုလိုက်င္းပၿပီး
ေဈးသည္ေတြနဲ႕ အရမ္းစည္ကားၿပီး က်ိတ္က်ိတ္တိုးပဲတဲ့။
ႏွမ္းေတြ၊ ပဲေတြအမ်ားဆုံးစိုက္ပ်ိဳးတာမို႔ ႏွမ္းယို၊ ပဲယိုအရမ္းေပါလို႔ မိန္းမအတြက္ဝယ္လာခဲ့တယ္တဲ့။
ေမာင္ထူးအေဖေျပာတဲ့ၿမိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္သိသလိုလိုပဲ။ ၾကားဖူးတယ္လို႔ခံစားရတယ္။ ျမသလြန္ေစတီနဲ႕ ၿပဳံးေနေသာဘီလူးႀကီး။ ဟာ...ဟုတ္သား။ ဘယ္ကဆန႔္ဆန႔္ႀကီးၿမိဳ႕ရမွာလဲ အဲ့တာမေကြးျမသလြန္ဘုရားႀကီး။ ဒါဆိုေမာင္ထူးအေဖက မိသားစုဝင္ေတြကို ဂ်င္းထည့္ေနတာေပါ့။ ဒါေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္းကို အဲ့လိုေလွ်ာက္ေျပာစရာလား။
"ဦးေလးေျပာေနတာ မေကြးၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူးလား"ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့
"ေရာက္ဖူးတယ္လား"တဲ့ ေမာင္ထူးအေဖက ျပန္ေမးတယ္။ က်န္တဲ့မိသားစုဝင္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဝိုင္းၾကည့္လာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕။ မေရာက္ဖူးပါဘူး ဒီတိုင္းပဲၾကားဖူးတာ။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖေတာ့ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီတဲ့။ တုံ႕ျပန္ပုံႀကီးကလဲ။
ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူး မေကြးၿမိဳ႕လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ အကုန္လုံးကြၽန္ေတာ့္ကိုဝိုင္းၾကည့္ၾကျပန္တယ္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လုံးေတြနဲ႕။
"ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးဆိုမွေတာ့ဆရာႀကီးရယ္ မေကြးလို႔ေပါ့"
ေမာင္မႉးက ကြၽန္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီးရွင္းျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခဏေၾကာင္အမ္သြားရတယ္။ ဘာျပန္ေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
######
Shot ဆိုၿပီး ရွည္ေနၿပီ။ ဇာတ္လမ္းကလည္း ခုထိပုံမေပၚေသးဘူး။ ေကာင္းေရာ😌