အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းေက်ာ္ျဖတ္လာတာနဲ႔အတူ..ကေလးရဲ႕ဗိုက္ဟာလည္း ပူခ်င္သလိုေလးရွိလာေလၿပီ..။ အရင္က အစားအေသာက္အရမ္းမက္တဲ့ကေလးဟာ..အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မနည္းေခ်ာ့ေကြၽးေနရသည္..။
အထဲကေသးေသးေလးကလည္း ေၾကးမ်ားသလားမေမးနဲ႔..ဟိုဟင္းဆိုလည္း အန္..ဒီဟင္းဆိုလည္းအန္...ကေလးမွာ ဘာမွေကာင္းေကာင္းစားရတယ္လို႔ကိုမရွိဘူး..။
အခုလည္း မနက္ကတည္းက ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားထားမို႔..ဆိုင္ေရာက္မွသာ မနည္းေခ်ာ့ေကြၽးေနရသည္..။ ဆိုင္ကမသြားလည္းရတဲ့ဟာကို...ကေလးက အိမ္မွာေနရတာပ်င္းတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ကိုထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္..။
"ကေလး တစ္လုတ္ေလာက္ျဖစ္္ျဖစ္စားလိုက္ပါလား...
ၾကက္သားေၾကာ္ေလးနဲ႔ေလ...
စားၾကည့္လိုက္ပါလား...
မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးဘူးေလ..."
"ဟင့္အင္း...မစားခ်င္ဘူး...
အရသာမွ မရွိတာ မစားခ်င္ဘူး..."
"ဟင္း....အဲ့တာဆို ဘာစားခ်င္လဲ?...
ဦးသြားဝယ္ေပးမယ္ေလ..."
"ဟင့္အင္း...ဘာမွမစားခ်င္ဘူး...
ခဏေနရင္ ေဝလင္းလာလိမ့္မယ္...
ေမေမတို႔အိမ္က မရမ္းသီးသုတ္ဝင္ယူခဲ့ပါလို႔မွာထားတယ္...
သူလာမွပဲစားမယ္..."
"အင္းအင္း...ၿပီးေရာ....
ေဝလင္းလာရင္ေတာ့..ဒီထမင္းကုန္ေအာင္ စားရမယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔..ကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ကိုမွီကာ TVျပန္ၾကည့္ေနတယ္..။ ဒီလိုအစားအေသာက္သိပ္မစားေတာ့လည္း ေရရွည္အတြက္ကိုစိုးရိမ္မိတယ္..။
"ခ်ေလာက္!..." ဆိုတဲ့တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ..
"ေယာက္ဖေရ ငါေရာက္ၿပီ.." ဆိုၿပီး ေဝလင္းကလက္ထဲမွာလည္း ဘူးမ်ိဳးစံုနဲ႔ဝင္လာတယ္..။
ေဝလင္းကိုေတြ႕တာနဲ႔ ကေလးကကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကေနထြက္ကာ..ေဝလင္းလက္ထဲက ဘူးကို သြားယူေနတယ္..။
"မင္းကိုပဲေစာင့္ေနတာ..."
"အန္တီသီတာက တစ္ခုခ်င္းစီထည့္ေပးေနလို႔ၾကာေနတာပါကြာ..."
"ဒါက ဘာေလးလဲ?..." ဆိုၿပီး ဘူးအျဖဴေလးကိုေျမႇာက္ျပလာတာမို႔..
"ေၾသာ္..အဲ့တာ မငယ္ထည့္ေပးလိုက္တာ...
မာလကာသ္ီးနဲ႔ ငရုတ္သီးဆား ထည့္ေပးလိုက္တာ..."
"အဟိ...မငယ္က အလိုက္သိလိုက္တာ...
ဦး စားပြဲေပၚဝိုင္းခ်ေပးပါဦး...
ေဝလင္း လာထိုင္.."
"ေအးေအး..."
"ကေလးရယ္ ဒီမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလာထိုင္...
ဦးလုပ္ေပးမွာေပါ့..."
"အင္းပါ....ထမင္းစားမယ္...
ထမင္းစားမယ္..." ဆိုၿပီး ဇြန္းကိုပါးစပ္ကကိုက္ကာ..ကြၽန္ေတာ္ ဟင္းပြဲခ်ေပးေနသည္အထိကို ေစာင့္ေနသည္..။
"ဝိုး.....စားခ်င္စရာႀကီးေတြ..."
"စား စား...ဦး ေဝလင္းဖို႔ juiceသြားယူေပးလိုက္ဦးမယ္..."
"ရပါတယ္ ကိုေနမင္းရဲ႕...
ကြၽန္ေတာ္ကဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..."
"ရပါတယ္...အကိုသြားယူလိုက္ဦးမယ္...
ကေလးတို႔စကားေျပာေနၾကေပါ့..."
"ဟုတ္..."
ေနမင္းဧကရာဇ္ကေျပာျပ္ီးတာနဲ႔ အျပင္ကိုထြက္သြားတယ္..။ သူရဖုန္းျမင့္ကေတာ့..ထမင္းနဲ႔ဟင္းကိုပဲ မ်က္လံုးထဲထည့္ထားကာ တစ္ခုခ်င္းစီစားေနတယ္..။ စားေနရင္းနဲ႔မွ..ေဘးမွာ ေဝလင္းရွိေသးတယ္ဆိုတာ သတိရၿပီး လွည့္ရယ္ျပလိုက္တယ္..။
"ဟဲဟဲ...ေယာက္ဖ မင္းေရာစားမလား..."
"ေတာ္ၿပီ...မင္းပဲစား...
ငါစားခဲ့ၿပီးၿပီ...
ဒါနဲ႔ မင္းဗိုက္က ဘယ္နွလရွိၿပီလဲ?..."
"၃လေက်ာ္ၿပီ...မင္းဘာလုပ္မလုိ႔လဲ?..."
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး...
သမီးေလးေမြးရင္ ငါ့ကိုေပးေနာ္..."
"ေ-ာ .. infinity ေ-ာ ...
ေခြးေကာင္...ဒီခ်ိဳင့္အဖံုးမင္းေခါင္းေပၚေရာက္ခ်င္တာလား..."
မ်က္နွာႀကီးကိုခ်က္ခ်င္းစူပုတ္သြားၿပီး..ထမင္းခ်ိဳင့္အဖံုးကိုေကာက္ကိုင္ကာ..မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲၿပီး ေျပာလာတဲ့ သူရဖုန္းျမင့္ေၾကာင့္ ေဝလင္းမွာအံ့ၾသသြားတယ္..။
ကြၽန္ေတာ္က စလိုက္တာေလ..သူရ ဒီေလာက္ထိစိတ္ဆိုးသြားလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားဘူး..။ ဗိုက္ႀကီးလာမွ သူရဖုန္းျမင့္တစ္ေယာက္အေတာ္ကိုစိတ္ဆိုးေဒါသထြက္လြယ္ေနတာပဲ..။
"ေဟ့ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔...
ငါကစတာပါ ေယာက္ဖရာ...
ငါက မငယ္ကိုႀကိဳက္တာပါကြာ...
မင္းကလည္း မင္းေမြးတဲ့ကေလးေလးကလည္း ငါ့ရဲ႕တူေလး တူမေလးေပါ့ကြာ...
စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ..."
"ဟြန္း...မင္းေနာက္တစ္ခါေျပာလို႔က မလြယ္ဘူးမွတ္..."
"ေအးပါကြာ...ငါမေျပာေတာ့ပါဘူး.."
"ၿပီးေရာ...
ဒါနဲ႔..မင္းနဲ႔မငယ္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"အင္း...အရင္ကထက္စာရင္ အဆင္ေျပလာတယ္ေျပာလို႔ရတယ္..."
"ေကာင္းပါတယ္..."
ခုနက စိတ္ဆိုးေနတာ သူမဟုတ္တဲ့အတိုင္း..သူရဖုန္းျမင့္က စကားေျပာလုိက္ထမင္းစားလိုက္လုပ္ေနသည္..။
"ေၾသာ္..ငါတို႔ေနာက္လဆို ဘြဲ႕ယူရေတာ့မွာေနာ္...မင္းအဝတ္အစားေတြ ႀကိဳခ်ဳပ္ထားလို႔ရေအာင္..."
"အာ...ဟုတ္သားပဲ...
ငါအဝတ္အစားခ်ဳပ္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနတယ္...
ေနာက္ၿပီးက်မွ ဦးကိုေျပာရဦးမယ္..."
"ေအးေအး..."
စကားေျပာေနရင္း...ဦးက juice၂ခြက္ကုိင္ၿပီး အထဲျပန္ဝင္လာတယ္..။
"ေဝလင္း..ေသာက္ဦးေနာ္.."
"ေက်းဇူးပါ ကိုေနမင္း..."
"အင္းအင္း...
ကေလး ထမင္းစားၿပီးရင္ဒါေလးေသာက္..."
"ေက်းဇူး ဦး...
ထမင္းစားဦးမလား..သားခြန္႔ေကြၽးမယ္ေလ..."
"အင္း..တစ္လုတ္ နွစ္လုတ္ေလာက္..."
"ဟုတ္...အာ...."
ေျပာလည္းေျပာ သူရဖုန္းျမင့္က ေနမင္းဧကရာဇ္ကိုတစ္ဇြန္းခြန္႔ေကြၽးလိုက္တယ္..။ ေဝလင္းကေတာ့..ၾကည္ႏူးေနတဲ့လင္လင္၂ေယာက္ကိုမၾကည့္ဘဲ ဘယ္သူမွၾကည့္မေနတဲ့TVကိုသာ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္..။
"ရွဴး!...စပ္လိုက္တာ...
ကေလး မစပ္ဘူးလား.."
"ဟုတ္..မစပ္ဘူး ေကာင္းတယ္...
စားဦးမလား..."
"ေတာ္ၿပီ...ကေလးပဲစားေတာ့..."
"ဟုတ္..."
ခဏၾကာေတာ့..ေဝလင္းလည္း ျပန္သြားတယ္..။ ေဝလင္းျပန္သြားေတာ့မွ..ဦးရဲ႕အနား ကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး...
"ဦး..."
"အင္း...ေျပာ..."
"ေနာက္လဆိုရင္..သားတို႔ ဘြဲ႕ယူရေတာ့မယ္..."
"အင္း...အဲ့ေတာ့ ကေလးကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ?..."
"အဲ့တာ အဝတ္အစားခ်ဳပ္ရဦးမွာေလ..."
"ဦးက အဝတ္အစားခ်ဳပ္ေပးရမွာေပါ့..."
"အင္း...ဦးနဲ႔သားနဲ႔ဆင္တူဝတ္မယ္ေလ..."
"အယ္...ကေလးဘြဲ႕ယူမွာေလ...ဦးဘြဲ႕ယူတာမွမဟုတ္တာ..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူဝတ္မယ္ေလ...
ၿပီးေတာ့ ဗိုက္ကဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ?..."
"အာ...ဟုတ္သားပဲ...
နည္းနည္းႀကီးႀကိီးေလးပဲ ခ်ဳပ္ခိုင္းလိုက္မယ္ေလ...
ဗိုက္က ဘြဲ႕ဝတ္စံုဝတ္လိုက္ရင္ သိပ္မေပၚေတာ့ပါဘူး..."
"အဲ့တာလည္း ဟုတ္တာပဲ...
အကုန္လံုး ဦးစီစဥ္ေပးေနာ္...
သားက ဦးစီစဥ္ေပးတာဆို အကုန္လက္ခံတယ္...ဟီးဟီး.." ဆိုၿပီး မပြင့္တဲ့မ်က္လံုးေလးကိုမွိတ္ကာ ၿပံဳးျပေနတယ္..။
"ဟုတ္ပါၿပီ...အဲ့ေလာက္မခြၽဲနဲ႔...
အသဲယားၿပီး ဖ်စ္ညစ္ျပစ္လိုက္မွာ..."
"ကေလးေလးရွိတယ္...
ဆႏၵကိုသိကၡာနဲ႔ထိန္းပါ..ဦးေနမင္းဧကရာဇ္..."
"အံမယ္...လူႀကီးကိုမ်ား..
လာခဲ့..ကေလးရဲ႕ပါပါးကို ဆံုးမမွကိုျဖစ္ေတာ့မယ္..." လို႔ေျပာလိုက္ၿပီး ကေလးရဲ႕ကိုယ္ေလးကိုအသာေလးေပြ႕ကာ ေပါင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး..ကလိထိုးျပစ္လိုက္တယ္..။
"ခစ္ခစ္...ဦး ယားတယ္...ကလိမထိုးနဲ႔ေတာ့...ခစ္ခစ္..."
"ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာ..."
"ခစ္ခစ္..ခ်စ္တယ္..ခ်စ္တယ္လို႔..ခစ္ခစ္...
မထိုးနဲ႔ေတာ့..."
"အား!...ခ်စ္လိုက္တာကြာ...
႐ႊတ္..႐ႊတ္..."
ေနမင္းဧကရာဇ္မွာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ႔ကေလးပံုစံေၾကာင့္..အသဲယားၿပီး တကိုယ္လံုးကို အနမ္းမိုးမ်ား ႐ြာသြန္းၿဖိဳးေနပါသည္တဲ့.....
............................................
"ဟင့္...အင္း...ဦး...ဟင့္...ဦးလို႔..."
"ဟင္...အင္း..ကေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ?..."
ညသန္ေခါင္ႀကီး..ဦးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္ေနေပမဲ့အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘဲ..ဟုိလႈပ္ဒီလႈပ္နဲ႔ ဦးကိုေခၚလိုက္ေတာ့..ဦးက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ျပန္ေျဖလုိက္တယ္..။
"ဗိုက္ဆာလို႔..."
"အင္း..." ဆိုၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ဒီတိုင္းၿငိမ္ၿပီး ျပန္အိပ္ေနတာေၾကာင့္...
"ဦးလို႔...
ဟာ....ဦး!..."
"ဟင္...ဟင္...ကေလး...
ဘာျဖစ္လို႔လဲ?..."
"ဗိုက္ဆာလို႔ပါဆိုမွ...
လူကို အေရးမထားဘူး...ဟြန္႔..."
"ဟာ...မဟုတ္ပါဘူး...
ဦးလည္း ဒီတိုင္းအိပ္ခ်င္ေနလို႔...
ကေလးဗိုက္ဆာလို႔လား...ဘာစားခ်င္လို႔လဲ?.."
"ေခါက္ဆြဲျပဳတ္...ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားခ်င္တယ္..."
"အင္း...
အဲ့တာဆို ဦးသြားလုပ္ေပးမယ္...
ဒီမွာထိုင္ေစာင့္ေန..."
"ဟင့္အင္း...ဦးနဲ႔အတူတူ လိုက္ခဲ့မယ္..."
"အဲ့တာဆိုလည္း လာ...
ေျဖးေျဖးလည္းထ...
ဗိုက္က တျဖည္းျဖည္းပူလာၿပီ..."
"ဗိုက္ပူလာေတာ့ သားကမေခ်ာေတာ့ဘူးေပါ့ေလ..."
"ဘယ္သူေျပာတာလဲ?...
ပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္..."
"ဟီးဟီး...အဲ့တာေၾကာင့္ ဦးကိုခ်စ္ေနရတာ..."
"ခ်စ္ပါဗ်ာ...ခ်စ္ပါ...
လာ...ဦးကိုတြဲ ေျဖးေျဖးသြားမယ္..."
"အဲ့ေလာက္ေတာင္လည္း လမရင့္ေသးပါဘူးေနာ္..."
"ေလးလဆိုတာ မရင့္ဘဲေနမလား...
အရာရာသတိထားၿပီးေနရမွာ..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..."
"ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႔ ဘယ္လိုေလးမွန္းကိုမသိဘူး..."
"ဟီးဟီး..."
သူရဖုန္းျမင့္ရဲ႕ဗိုက္က..ေလးလထဲေရာက္လာၿပီမို႔ ေနမင္းဧကရာဇ္တို႔မွာ အစစအရာရာဂရုစိုက္ေနရပါတယ္..။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆိုလည္း ဘြဲ႕ယူကရွိေသးတာမို႔..အစစအရာရာေနမင္းဧကရာဇ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လိုက္လုပ္ေပးေနရပါသည္..။
ေန႔လယ္က သိပ္မွမစားတာ..အခုခ်ိန္ဆာေနမွာေပါ့..။ ေနမင္းဧကရာဇ္လည္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ျပဳတ္ေကြၽးလိုက္ေတာ့..သူစားခ်င္တာ စားလိုက္ရတဲ့သူရဖုန္းျမင့္ကေတာ့ အားရပါးရစားေနပါေတာ့သည္..။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့လည္း..သူ႔ရဲ႕ျပဳမူေနက်အတိုင္း..ေနမင္းဧကရာဇ္ရဲ႕ပါးကိုနမ္းၿပီးေတာ့မွ အိပ္ဖို႔အတြက္ အခန္းထဲကိုျပန္လာလိုက္သည္..။
အိပ္မယ္ဆိုေတာ့လည္း အိပ္မေပ်ာ္တာေၾကာင့္..ေနမင္းဧကရာဇ္မွာ ေက်ာေလးကိုပြတ္ေပးၿပီး သိပ္ရေသးသည္..။ တစ္ခုခ်င္းစီလိုက္လုပ္ေပးေနရတဲ့ေနမင္းဧကရာဇ္ကေတာ့..စိတ္မပ်က္ဘဲ အခ်စ္မ်ားပိုတိုးေနရပါသည္..။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့သူရဖုန္းျမင့္ရဲ႕နဖူးေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းၿပီးမွသာ..ေနမင္းဧကရာဇ္တစ္ေယာက္အိပ္စက္လိုက္ပါသည္..။