💖 ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး 💖
Book. : 44
Chapter. : 1 - 6
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဥ္ ၄၄၊ အခန္း ၁ ။ ေသေအာင္ကိုက္စမ္း
ရီ၀မ္၀မ္ ခပ္လြင္လြင္ရယ္လုိက္သည္ ။ “အင္း၊ ငါ ေၿပာတာ”
“အစ္ကုိ့စကားကုိ အတည္မွတ္ထားမွာေနာ္”
ကုန္ရႊီသည္ စိတ္မခ်တခ်ၿဖင့္ ေမးလုိက္ၿပန္သည္ ။
“ငါ ဘယ္တုန္းကမ်ား ေၿပာၿပီးသားစကား ၿပန္ရုတ္ဖူးလုိ ့လဲ”
ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ကုန္ရႊီ ယံုၾကည္သြားေတာ့၏ ။ သူ၏မယံုသကၤာၿဖစ္ေနမႈမွာ အရိပ္အေယာင္ေလးပင္ မက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ ။ လက္ေနာက္ပစ္လုိက္ၿပီး သူ ့နဂိုေထာင္ေထာင္ေထာင္ေထာင္ဟန္ ၿပန္ၿဖစ္လာေလၿပီ ။
“ဟဲဟဲဟဲ…ဒါဆုိ က်ြန္ေတာ္ သၾကားလံုးေလးကို
ၿပန္ေတြ ့ရမယ့္အၿပင္ အစ္ကုိ ရီ မိန္းကေလးလုိ ၀တ္မွာကုိလဲ ၿမင္ရေတာ့မွာေပါ့ ။ အသက္ေသရင္ေသေပ့ေစ…က်ြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုးသရုပ္ေဆာင္ဆု ကို မရရေအာင္ အသဲအလဲၾကိဳးစားေတာ့မယ္”
ကုန္ရႊီ ၏အားအင္ၿပည့္လန္းဆန္းတက္ၾကြလာဟန္ေၾကာင့္
ရီ၀မ္၀မ္ ဆြံ ့အသြားသည္ ။
တကယ္ပင္ ကုန္ရႊီအား သာမန္နည္းလမ္း သံုး၍မရပါေခ် ။ အထူးသီးသန္ ့နညး္လမ္းတုိ ့ကုိသာ သံုးမွရနုိင္၏ ။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္…ငါလဲ မိန္းကေလးလုိ ၀တ္ၿပေတာ့မယ့္ဟာ ။ ဒီဇာတ္လမ္းၿပီးသြားတာနဲ ့ ကုန္ရႊီကို အမွန္အတုိင္းေၿပာၿပေတာ့မွာပဲဟာ ။
ကုန္ရႊီသည္ စိတ္အားထက္သန္စြာၿဖင့္ သူ ့ဖုန္းကုိ ထုတ္လုိက္ၿပီး
ကုမၸဏီ၏ WeChat ဂရုထဲတြင္ တင္ၾကြားေတာ့သည္ ။
[ကုန္ရီႊ ။ ဟားဟားဟားဟားဟား…ငါ မင္းတို့ကို ေၿပာၿပလုိက္မယ္ ။
ငါ၊ သခင္ေလးက ဒီတစ္ေခါက္ အေကာင္းဆုရကိုရမွာ ။ ငါ့ဆီကေန ခုိးရဲခုိးၾကည့္စမ္း၊ အဲ့ဒီလူကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာၿဖစ္သြားေအာင္ အေရခြံစုတ္ပစ္မယ္]
[တံုက်ိဳက္ ။ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားထား၊ အစ္ကုိ ရႊီ]
[ေရွာင္ခ်င္း ။ အစ္ကုိ ရႊီ၊ အရမ္းေတာ္တယ္]
[ဟန္ရွန္းယြီ ။ ေရာက္ေနၿပီလား]
ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ သူတုိ ့ ေရာက္သင့္ေနသည့္အခ်ိန္ပင္ ။ သုိ ့ေသာ္ ကုန္ရႊီအေပၚ ဟန္ရွန္းယြီ နားလည္ထားသည္အရဆုိလ်ွင္ ကုန္ရႊီသည္ ထုိေနရာကုိ ေရာက္သြားသည္နွင့္ ခ်က္ခ်င္းလက္ေလ်ွာ့အရႈံးေပးၿပီး ၿပန္လာမည္သာ ။ သုိ ့ေသာ္ ထုိသေကာင့္သားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ စိတ္အားထက္သန္ေနေလသည္နည္း ။
[ကုန္ရႊီ ။ ဟားဟားဟား…ေရာက္ၿပီ၊ ေရာက္ၿပီ]
[ရီမူဖန္ ။ ဒီတစ္ေခါက္ေကာ မင္း ဘာၿဖစ္ရၿပန္တာလဲ]
ကုန္ရႊီ၏ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္
ရီမူဖန္ရင္ထဲ ေလးလံလာရ၏ ။
[ကုန္ရီႊ ။ ဟဲဟဲ…အစ္ကုိတုိ ့ ။ အစ္ကုိတုိ ့အားလံုး... ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကို သြားၿပီး က်ြန္ေတာ္အေကာင္းဆံုးဆု ရပါေစလုိ ့ အေမႊးတုိင္ထြန္း ဆုေတာင္းေပးၾကဦး ။ အေစာနက အစ္ကုိ ရီ က က်ြန္ေတာ္နဲ ့ အေလာင္းအစားလုပ္တယ္ ။ က်ြန္ေတ္ာသာ အေကာင္းဆံုးသရုပ္ေဆာင္ ဆုကို ရမယ္ဆုိရင္ သူ မိန္းကေလးလုိ ၀တ္ၿပမယ္တဲ့..ဟဲဟဲ]
ဂရုၾကီးတစ္ခုလံုး တဒဂၤတိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။
ထုိ ့ေနာက္ ၿပန္ပြက္ေလာရုိက္လာၾကေလၿပီ ။
[ေရွာင္ခ်င္း ။ ဘုရားေရ..တကယ္ၾကီးလား၊ တကယ္ၾကီး လား ။
အစ္ကုိ ရီ က တကယ္ၾကီး မိန္းကေလးလုိ ၀တ္ၿပမွာလား]
[တံုက်ိဳက္ ။ အစ္ကုိ ရီ က တကယ္ကို အကုန္လံုးကုိ ရင္းေတာ့တာပါလား…]
[ေဖးယန္ ။ ဟဲဟဲ…က်ြန္ေတာ္လဲ အစ္ကုိ လုပ္နိုင္မယ္လုိ ့ ဘာလုိ ့ ခံစားမိေနတာလဲ မသိဘူး ။ အေမႊးတုိင္ထြန္းၿပီး ဆုေတာင္းရမယ္]
[ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ ရႊီလင္း ။ ဒါရိုက္တာ ရီ က ဒီတစ္ေခါက္ အၾကီးၾကီးကုိ အနစ္နာခံလုိက္တာပဲ]
[ရီမူဖန္ ။ ရီပုိင္…မင္း ရူးေနတာလား]
[ဧည့္ၾကိဳ ။ အားးး….ဘုရားေရ…။ ငါတုိ ့တစ္ဖြဲ ့လံုး အေမႊးတုိင္သြား ထြန္းၾကရေအာင္]
[မိတ္ကပ္ပညာရွင္ ။ ငါလဲ ပါမယ္၊ ငါလဲ ပါမယ္]
[ဆက္ဆံေရးပုိင္း ။ က်ြန္ေတာ္လဲ လုိက္မယ္ ။
ေဘဘီ ရႊီ အေကာင္းဆံုးသရုပ္ေဆာင္ဆု ရပါေစ ။
ဒါၾကီးကေတာ့ အရမ္းကုိ သည္းထိတ္ရင္ဖုိပဲ]
[ဒါရုိက္တာ လ်ိဳ ့ခ်င္း ။ က်ြန္ေတာ္လဲ ပါမယ္…ဟားဟား]
[ေခါင္းေဆာင္ လင္းက်ီရွန္း ။ ကုန္ရႊီ ၊ စိတ္ခ် ။
က်ြန္မလဲ ဆုေတာင္းေပးမယ္]
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ကုန္ရႊီကုိ သင္တန္းနည္းၿပ လ်ဲ ့ဆီ ေခၚသြားေပးတုန္းက
သူမ ဂရုထဲတြင္ ရယ္ေမာေၿပာမိခဲ့၏ ။
လ်ိဳခ်န္းသည္ ထုိဂရုခ်က္ၾကီးအား ေတြ ့ၿမင္သြားၿပီး ေရွာ့ရသြားသည္ ။ အစ္ကုိ ရီ သည္ ကုန္ရႊီအတြက္ဆုိ ဒီလုိအရာမ်ိဳးကုိပင္ သေဘာတူေပးလိမ့္ မည္ဟု
သူ မထင္ထားမိခဲ့ေပ ။ ထုိ့ေၾကာင့္
သူ ့ရင္ထဲ တစ္ခုခုုကုိ မခံသာသလို ခံစားေနမိရေလသည္…
ကုန္ရႊီသည္ လ်ိဳခ်န္းကုိ ေတြ ့လုိက္သည္နွင့္
သူ ့လည္ပင္းကို သုိင္းဖက္လုိက္ၿပီး အနားသို ့ ဆြဲေခၚလုိက္သည္…
“ခ်ိဖ လ်ိဳခ်န္း..ငါတုိ ့ ေၿပာၾကည့္ရေအာင္”
“ဘာကိုလဲ”
လ်ိဳခ်န္း စိတ္မၾကည္စြာ ကုန္ရႊီ၏လက္ကို ပုတ္ခ်လုိက္သည္ ။
ကုန္ရႊီသည္ စူပါဂလူးလုိပင္ လ်ိဳခ်န္းေပၚ ထပ္တင္လုိက္ၿပန္သည္ ။
“ငါတုိ့ ၿပန္သြားလုိ ့ သရုပ္ေဆာင္တဲ့အခါက်ရင္
မင္း အရမ္းၾကီး မလုပ္ၿပနဲ ့၊ ဟုတ္ပီလား ။
ငါ့ကုိ နဲနဲေလာက္ အေလ်ွာ့ေပးေနာ္”
လ်ိဳခ်န္း သူ ့ကို ၾကည့္လုိက္သည္ ။ “ဘာလုိ ့လဲ”
ကုန္ရႊီက ခ်က္က်လက္က်ေၿပာလာသည္ ။
“အစ္ကုိ ရီ မိန္းကေလးလုိ ၀တ္ၿပမွာကို မင္းေရာ မၿမင္ခ်င္ဘူးလား”
အေကာင္းဆံုးသရုပ္ေဆာင္ဆုမွာ တစ္ဆုသာလ်ွင္ ေပးၿခင္းၿဖစ္၏ ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ လ်ိဳခ်န္းကုိလည္း ၿပိဳင္ဘက္ဟု ယူဆ၍ရနုိင္ေပသည္ ။
လ်ိဳခ်န္းသည္ သင္တန္းနည္းၿပ လ်ဲ ့နွင့္ စကားေၿပာဆုိေနသည့္ ရီ၀မ္၀မ္အား အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိ၏ ။ ထုိ ့ေနာက္…
“အ႐ူး”
ကုန္ရႊီ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငါက္လာေတာ့သည္ ။
“မင္းကသာ အရူးကြ ။ မင္းက တစ္စက္ေလးမွ
ေပ်ာ္ဖုိ ့မေကာင္းဘူး ။ မင္း မၿမင္ခ်င္ဘူးဆုိတာကို ငါ နဲနဲေလးမွကုိ မယံုဘူး”
လ်ိဳခ်န္းသည္ သူ ့ကို မသိက်ိဳးက်ြံၿပဳလုိက္ၿပီး တိတ္ဆိတ္သည့္ေထာင့္ေလးတစ္ေထာင့္ဆီ ဦးတည္သြားေလၿပီ ။
…………………………………………………
စာစဥ္ ၄၄ ၊ အခန္ း ၂ ။ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ခုိးလုိက္ရမလား
ရီ၀မ္၀မ္သည္
နည္းၿပ လ်ဲ ့ နွင့္ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေၿပာဆုိၿပီးေနာက္
ကုန္ရႊီအား မွာစရာရွိတာမွာၿပီးသြားသည့္ေနာက္၊
ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ေနသည့္ လ်ိဳခ်န္းကို
ေတြ ့လုိက္ေလၿပီ ။ သူ ့ဆီသုိ ့ သြားလုိက္၏ ။
“အစ္ကုိ ရီ”
ရီ၀မ္၀မ္ ေလ်ွာက္လာေနသည္ကုိ ေတြ ့လုိက္ၿပီး
လ်ိဳခ်န္း ေမာ့ၾကည့္လာသည္ ။
“လ်ိဳခ်န္း…မင္းနဲ ့ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ငါ ဘယ္တုန္းကမွ
စိတ္မပူခဲ့ရဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မွာစရာေတာ့မရွိဘူး ။ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားထား၊ ဟုတ္ပီလား”
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အၿမဲတေစ ကုန္ရႊီေပၚတြင္ ဂရုစုိက္ေပးၿပီး
သူ ့အတြက္ဆုိလ်ွင္ မိန္းကေလးလုိပါ ၀တ္ၿပမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ၿခင္းေၾကာင့္ လ်ိဳခ်န္းရင္ထဲ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္၏ ။ သုိ ့ေသာ္ သူမေလး၏စကားတုိ့ကို ၾကားလုိက္ရသည္တြင္ သူ၏စိတ္ညွိဳးငယ္မႈတို ့ ခ်က္ခ်င္းၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ၿဖစ္သြားေတာ့သည္ ။
“ဟုတ္ကဲ့…က်ြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္၊ အစ္ကုိ ရီ”
…
ကုန္ရႊီနွင့္ လ်ိဳခ်န္းတို ့ကို ပုိ့ေပးၿပီးသည့္ေနာက္တြင္
ရီ၀မ္၀မ္၏၀န္ထုပ္ၾကီး ေလ်ာ့က်သြားေလၿပီ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တန္တန္နွင့္ ေဆာ့ဖုိ ့ရာ သူမအတြက္ အခ်ိန္ပုိ ထြက္လာခဲ့ေလၿပီ ။
စႏၵကူးစံအိမ္ကုိ သြားလည္ခ်င္သူမွာ သူမ ၿဖစ္၏ ။
သုိ ့တုိင္ေအာင္ ရုိက္ကူးေရးကိစၥေၾကာင့္ သားအဖနွစ္ေယာက္အား
သူမ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေစာင့္ခိုင္းထားမိေလသည္ ။
ထို ့ေၾကာင့္ ေဆာ့ကစားဖုိ ့ရာအတြက္ဆုိလ်ွင္ အိမ္မၿပန္ခင္ ေန့တစ္၀က္ေလာက္သာ အခ်ိန္ရေတာ့ေလသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္၏ေခါင္းထဲတြင္ လုပ္မည့္ကိစၥတုိ ့မွာ စီရီေနသည္ ။
စီရီဟန္နွင့္တန္တန္တုိ့သည္ စႏၵကူးစံအိမ္ေတာ္တြင္ ေရာက္နွင့္ေနၾကေလၿပီ ။ ရီ၀မ္၀မ္သည္ နွင္းဆီအိမ္ေတာ္ေလးဆီသုိ ့ အရင္ၿပန္ရမည္ ။ ထုိ ့ေနာက္ သူမအတြက္ စီရီဟန္ ေပးထားသည့္ ဗြီအုိင္ပီကတ္ကို ယူၿပီး ထုိစံအိမ္ဆီသုိ ့ လုိက္ရမည္ ။
သူမ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထုိသားအဖအား အေလတၾကီး လုိက္မရွာေပ ။ သူမ၏ခရီးေဆာင္အိတ္ကို သယ္ကာ သူတို့အခန္းရိွရာဆီ တိတ္တိတ္ေလး တက္သြားလုိက္၏ ။
အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၿပီး ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဖြင့္လုိက္ကာ ၀က္၀ံရုပ္၀တ္စံုၾကီးကုိ ထုတ္ယူလုိက္သည္ ။
ထုိ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္လုိက္ၿပီး မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနသည့္ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ၿဖဴစင္သည့္ ၀က္၀ံရုပ္အၾကီးၾကီးကုိ ၾကည့္ကာ သူမ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္သြား၏ ။
ငါေလးက အရမ္းခ်စ္ဖို ့ေကာင္းလုိက္တာ ~
ဟီးဟီး…တန္တန္ၾကိဳက္မွာ ေသခ်ာတယ္ ။
ထိုစဥ္၊ စႏၵကူးစံအိမ္က ေရကန္နံေဘးတြင္ ။
စီရီဟန္သည္ အရိပ္ရသည့္ေနရာေအာက္တြင္ ထုိင္ေနရင္း ငါးမ်ွားေနသည္ ။ သူ ့နံေဘးတြင္မူ လင္းေခ်ြ ့နွင့္ ရွဲ ့က်ဲ့က်ီတုိ ့က ထိုင္ခံုတြင္ ထုိင္ေနၾကသည္ ။
အနားကေတာအုပ္ထဲတြင္ တန္တန္သည္ က်ားၿဖဴၾကီးနွင့္ ကစားေနသည္ ။ ထိုကေလးေလးသည္ အလြန္တရာလိမ္မာယဥ္ေက်းၿပီး တစ္စက္ေလးမွ မငိုသလုိ စိတ္အေနွာက္အယွက္ေပးၿခင္းလည္း လံုး၀မရွိေပ ။
လင္းေခ်ြ ့သည္ ထိုငါးမ်ွားေနသည့္ စီရီဟန္ကို တစ္လွည့္၊ အိမ္ေမြးက်ားၾကီးနွင့္ ကစားေနသည့္ ကေလးေလးကုိ တစ္လွည့္ ၾကည့္လုိက္၏ ။ ထုိ ့ေနာက္ သက္ၿပင္းခ်ကာ…
“တစ္ခုခုေတာ့ လြဲမေနဘူးလား ။ အစ္ကုိ ့အေနနဲ ့ ၿပိဳင္ကားေတြ ပတ္ေမာင္း၊ ပါတီပြဲေတြက်င္းပၿပီး ေပ်ာ္လုိ ့ရရဲ့သားနဲ ့။ အခုေတာ့ ပင္စင္ယူထားတဲ့အဘုိးၾကီးလုိမ်ိဳး၊ မိန္းမကုိ အေဖာ္လုပ္ၿပီးေတာ့
ကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရတယ္ ။ အင္း…မုိက္ေတာ့လဲ မုိက္သားပဲ ။ က်ြန္ေတာ္ေတာင္မွ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ သြားခုိးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီ”
ရွဲ့က်ဲ့က်ီက သူ ့ကို ၾကည့္လုိက္ၿပိး ခပ္ၿသၿသအသံၿဖင့္ ေၿပာလုိက္သည္ ။ “ကေလးေတြကုိေတာ့ အလြတ္ေပးပါကြာ”
“သြားေသလုိက္ ။ ငါက ဘာၿဖစ္ေနလုိ ့လဲ ။ အစ္ကုိ ၉ ကေတာင္မွ အေဖၿဖစ္နုိင္ေသးတာပဲ၊ ငါက ဘာလုိ ့ အေဖၾကီး မၿဖစ္နုိင္ရမွာလဲ”
ရွဲ ့က်ဲ့က်ီ ၿပန္ေၿဖသည္ ။ “အဲ့ေကာင္မေလး
သူ ့သရုပ္ေဆာင္ေတြကုိ ထရိန္နင္ေပးဖုိ ့အတြက္ စစ္တပ္ကို ေခၚသြားတယ္ ထင္တယ္ ။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ၿပန္ေရာက္လာဖုိ ့ နဲနဲၾကာဦးမွာပဲ”
ထုိစကားကုိ ၾကားလုိက္သည္တြင္ လင္းေခ်ြ ့သည္ စီရီဟန္ဘက္သုိ ့ ရႈိးၾကည့္လုိက္ကာ တုိးတိုးေလး မရဲတရဲ ေၿပာလာေတာ့သည္ ။
“ရွဲ ့ ၃ ၊ ေၿပာရမယ္ဆုိရင္ကြာ…ငါ သေဘာမေပါက္ဘူး ။
အဲ့ေကာင္မေလး ဘယ္လုိမ်ား လုပ္လုိက္တာလဲ ။
သူ ့ေအာက္က သရုပ္ေဆာင္ေတြအားလံုးက ေယာက်ာ္းေလးေတြခ်ည္းပဲ ။ အဲ့တစ္ေယာက္ အၿပင္မွာ လုပ္ခ်င္တုိင္းေလ်ွာက္လုပ္ေနတာ ဒီေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီ ။ အစ္ကုိ ၉ တစ္စက္ေလးမွ ေဒါသမထြက္ဘူးေနာ္”
“အေစာနက လုိက္ဖ္လႊင့္တာကိုပဲ ၾကည့္ကြာ ။
အစ္ကုိ ၉ က စိတ္မဆုိးတဲ့အၿပင္ကုိ ရြက္ေလွ ၁၀ စင္း ေတာင္မွ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ေသးတယ္ ။
ငါ လံုး၀နားမလည္ေတာ့ဘူး”
ရွဲ ့က်ဲ့က်ီ မ်က္ခံုးပင့္သြားၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလာသည္ ။
“အဲ့ေလာက္ေတာင္ နားလည္ရခက္ေနလုိ့လား”
လင္းေခ်ြ ့ ခ်က္ခ်င္း ၿပန္ႏႈတ္လွန္ထုိးသည္ ။
“ဒါေပါ့ကြ ။ လံုး၀ၾကီးကို ထူးဆန္းတဲ့ဟာကုိ”
လင္းေခ်ြ ့ေၿပာေနရင္း ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးတစ္ရုပ္ သူတို ့ဆီ ေၿပးလာေနသည္ကုိ ရိပ္ကနဲ သူ လွမ္းၿမင္လုိက္သည္…
လင္းေခ်ြ ့သည္ ထုိ၀က္၀ံၾကီးအား ၾကက္ေသေသၿပီး စုိက္ၾကည့္ေနမိ၏ ။
“အဲ့ဒါက ဘာၾကီးလဲ ။ ဒီလုိေနရာကို ဒါၾကီး၀တ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ ၀င္ခြင့္ရလာတာလဲ”
ထုိ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးသည္ သူတုိ ့အေရွ့တြင္ ရပ္လုိက္ေလၿပီ ။
စီရီဟန္သည္ ထုိ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးကုိ မသိစိတ္ကေန ခံစားမိလုိက္ၿပီး ငါးမ်ွားေနရာမွ လွည့္ၾကည့္လာခ်ိန္…
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အသံကို မဆုိစေလာက္ေလး ေၿပာင္းပစ္လိုက္ၿပီး လင္းေခ်ြ ့နွင့္ ရွဲ ့က်ဲ ့က်ီအား ေက်ာ္သြားကာ စီရီဟန္ဆီ ခုန္ေပါက္သြားလုိက္ၿပီး…
“ကုိကိုေလး…ကိုကုိေလး…ကိုကိုေလးကို က်ြန္မ ၾကိဳက္လုိ ့ရမလား”
………………………………………………………
စာစဥ္ ၄၄၊ အခန္း ၃ ။ သူက က်ြန္မခင္ပြန္းေလာင္း
စီရီဟန္ ။ “…”
လင္းေခ်ြ့လည္း တခနေလာက္ ၾကက္ေသေသသြား၏ ။
ထုိ၀က္၀ံရုပ္ၾကီး ၀တ္ထားသည့္ မိန္းကေလးအား စိတ္၀င္တစား ၾကည့္လုိက္မိၿပီး…
“ငါ ေၿပာမယ္ေနာ္ ။ ညီမေလး…မင္းရဲ့ လာကပ္တဲ့ပံုစံက တကယ့္ကို…တကယ့္ကို ဆန္းသစ္ပါတယ္…ဒါေပမယ့္…”
ဒီေကာင္မေလး ဘယ္မိသားစုကေန လာတာလဲ ။
တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းသားပဲ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ့အား အာရံုစိုက္ေနၿခင္းမရွိေပ ။ သူ၏၀က္၀ံလက္သည္းေတြကုိသာ စီရီဟန္ဆီသို ့ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဆန္ ့ထုတ္လာေလၿပီ ။
ထုိေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္မိန္းကေလးအား လင္းေခ်ြ ့တခါမွ မၿမင္ဖူးေပ ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူမေလးအား သူ မစမေနာက္ဘဲ မေနနုိင္ေတာ့ ။
“ဒီမွာ..ညီမေလး…မင္း ၿမွဴစြယ္ေနတဲ့သူက သားတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီးသား ။
အဲ့ဒီအစား ငါ့ကို လာၿမွဴစြယ္ၾကည့္ပါလား ။
ငါကမွ စင္ဂယ္အစစ္၊ ေရတစ္စက္မွ မေရာဘူး”
ထုိေခါင္းအုပ္ၾကီးထဲကေန ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္လာ သည္ ။
ထုိ ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပန္ေၿပာပစ္လုိက္သည္မွာ…
“ရတယ္…မလုိဘူး ။ ရွင္က ရုပ္ဆုိးလြန္းတယ္”
ထုိစကားကုိ လင္းေခ်ြ ့ၾကားလုိက္သည္နွင့္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လံုးၿပဴးမ်က္ဆံၿပဴး ၿဖစ္လာေတာ့သည္ ။
“လခြီး…ဘာ-ဘာေၿပာလုိက္တယ္ ။ ငါက ရုပ္ဆုိးတယ္ ၊ ဟုတ္လား”
သူသည္ စီရီဟန္ နွင့္ ရွဲ ့က်ဲ့က်ီတုိ ့ေလာက္ ရုပ္မေခ်ာဘူးဆုိလ်ွင္ေတာင္ ရုပ္ဆုိးသည္ဟုေတာ့ လံုး၀ေၿပာလုိ ့မရနုိင္ေပ ။
သူ ့အား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ရုပ္ဆုိးသည္ဟု ေၿပာလာၿခင္းမွာ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၿဖစ္၏ ။
ထုိ ့အၿပင္…ထို ့အၿပင္ သူ ့အား ရုပ္ဆုိးသည္ဟု ေၿပာလာသည့္ ထုိမိန္းကေလး အသံမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ ရင္းနွီးေနရသည္နည္း ။
ထုိ၀က္၀ံရုပ္၏အသံကုိ ၾကားလုိက္သည္နွင့္ စီရီဟန္သည္ကေတာ့ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈုတိ့ု စြက္လာေလၿပီ ။
ထုိစဥ္ ရွဲ ့က်ဲ့က်ီသည္လည္း အနားကေန တေသာေသာ ရယ္ေမာေနသည္ ။ သူသည္ စီရီဟန္ကိုတစ္လွည့္ ထုိ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ေန၏ ။
“မိန္းကေလး…သူ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ သိရဲ့လား ။
မသိဘဲနဲ ့ သူ ့ကုိ ၿမွဴစြယ္ရဲတယ္လား”
ရီ၀မ္၀မ္၏ႏႈတ္ဖ်ားကေန စကားလံုးတို ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ က်လာေတာ့သည္ ။ “သူ ဘယ္သူလဲ သိတာေပါ့ ။ စီရီဟန္…က်ြန္မရဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္းေလ”
ရွဲ ့က်ဲ့က်ီ ။ “…”
လင္းေခ်ြ ့ ။ “…”
အတိုင္းထက္အလြန္ အံ့ၿသသြားသူကား လင္းေခ်ြ ့။
“လခြမ္း…ညီမေလး…သတိၱကေတာ့…သိပ္ေကာင္းတယ္ေနာ္”
သူက စီရီဟန္ပါဆုိတာကို သိေနရဲ့သားနဲ ့ ဒီလုိမ်ိဳး လာၿပီး အီစီကလီရုိက္ရဲေသးတယ္…။
ရွဲ့က်ဲ့က်ီသည္ပင္ လက္ဖ်ားခါသြားရ၏ ။ အီစီကလီရုိက္တတ္သည့္ေနရာတြင္ သူ ့ထက္ သာေအာင္ အီတတ္သူ ရွိေနသည္တဲ့လား ။
ထုိ ့အၿပင္ ထုိသူမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနသည္တဲ့လား ။
သူတို့နွစ္ေယာက္စလံုးသည္ စီရီဟန္၏မ်က္၀န္းထဲက တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့လာမႈတုိ ့ကိုမူ သတိမၿပဳမိလုိက္ၾကေပ…
ရီ၀မ္၀မ္သည္ စီရီဟန္နား ပိုလုိ ့ပင္ တုိးကပ္လာေလၿပီ ။
“ကိုကိုေလး…ကိုကိုေလး…က်ြန္မကို ေၿပာ ။
ကိုကိုေလးကုိ က်ြန္မ ၾကိဳက္လုိ ့ရလား”
စီရီဟန္သည္ သူမေလးအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ၿပီး
လက္ကုိ ဆန္ ့ထုတ္ေပးလုိက္သည္ ။
“ဒီကုိ လာ”
ရီ၀မ္၀မ္၏မ်က္နွာထက္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတုိ ့ ဖိတ္လ်ွံက်လာေတာ့ၿပီး သူ ့ဆီ ေၿပး၀င္ေတာ့ေလၿပီ ။
စီရီဟန္သည္ သူမေလးအား ေပြ ့ဖက္ထားလုိက္ၿပီး ထုိ၀က္၀ံရုပ္၏ေခါင္းထက္ကို အနမ္းတစ္ပြင့္ နူးနူးညံ့ည့ံ ခ်ေပးလုိက္၏ ။
လင္းေခ်ြ ့နွင့္ ရွဲ့က်ဲ့က်ီ ၾကက္ေသေသသြားသည္ ။
ဘာေတြ ၿဖစ္ကုန္သည္နည္း ။
“လခြမ္း…ဒီမိန္းကေလး..တကယ္ၾကီး လုပ္နုိင္သြားၿပီလား”
လင္းေခ်ြ ့၏မ်က္လံုးတုိ ့သည္ ၿပဴးၿပဴးၿပဲၿပဲ ။
ရွဲ ့က်ဲ့က်ီသည္လည္း ေမးေစ့ကို ေတြးေတြးဆဆ ပြတ္သပ္ေနသည္ ။ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း သူ နားလည္လာရေလၿပီ ။
စီရီဟန္သည္ ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးကို နမ္းလုိက္ၿခင္းၿဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ သူမ၏အသားအေရကို တုိက္ရုိက္နမ္းတာထက္ပင္ ပုိလုိ့ၿပင္းရွေၾကာင္းကုိ
ရီ၀မ္၀မ္ ခံစားမိလုိက္၏ ။
သူမ၏နဖူးေလးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရွိန္းရွိန္းတိန္းတိန္း ၿဖစ္လာေတာ့သည္ ။
စီရီဟန္ ။ “ေန့လည္ေလာက္မွ ေရာက္မယ္လို ့ ေၿပာခဲ့တယ္မလား”
“အြန္း…ေစာေစာၿပီးသြားလုိ့”
ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးစစၿဖင့္ ေမးသည္ ။
“ခ်စ္ မွန္း ဘယ္လုိလုပ္သိတာလဲ”
စီရီဟန္က သူမေလး၏၀က္၀ံလက္ကို ဆြဲကုိင္လုိက္ၿပီး ခ်က္က်က်ၿပန္ေၿဖသည္ ။
“မင္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူ လုပ္ရဲမွာလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “အဲ…ဟုတ္သားပဲ…အဟမ္း…”
သူမေလး မၿငင္းနုိင္ေတာ့…
စီရီဟန္သည္ ထုိ၀က္၀ံေခါင္းကို ခ်ြတ္လုိက္၏ ။ တခနအတြင္း ရီ၀မ္၀မ္၏ေခါင္းေသးေသးေလး ထြက္ၿပဴလာေလၿပီ ။
ထုိမိန္းကေလး၏ဆံပင္တုိ့ကုိ ၿမင့္ၿမင့္စည္းထားၿပီး
မ်က္နွာထက္တြင္ အၿပံဳးၾကီးၿပံဳးေနသည္ ။
“ခ်စ္ အရမ္းခ်စ္ဖုိ ့မေကာင္းဘူးလား”
“ငါလခြမ္း ။ မင္း…ရီ ၀မ္၀မ္….”
လင္းေခ်ြ ့၏အသံၾကီး ဟိန္းထြက္လာေလၿပီ ။
ေသစမ္း ။ ငါ သိေနတယ္ ။ ဒီေကာင္မေလးဆုိတာ သိေနတယ္…
ရွဲ့က်ဲ့က်ီသည္ ထိုပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္ေနသည့္ လင္းေခ်ြ ့အား ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေၿခာက္ကပ္ကပ္ေမးလုိက္သည္ ။
“မင္းရဲ့အစ္ကုိ ၉ ဘာလုိ ့ အခုထိ တစ္စက္ေလးမွ ေဒါသမထြက္ေသးလဲဆုိတာ နားလည္ၿပီလား”
လင္းေခ်ြ ့ ။ “နားလည္ၿပီ…လုံုး၀ကုိ နားလည္သြားၿပီ…”
ဒီေကာင္မစုတ္ေလးက သူမ်ားကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ေနရာမွာ ေသာက္ရမ္းေတာ္လြန္းေနတာေလ…
……………………………………………………
စာစဥ္ ၄၄၊ အခန္း ၄ ။ မာမီနဲ ့တန္တန္က နွလံုးသားခ်င္း နီးတယ္
“တန္တန္ ဘယ္မွာလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္း ေမးလုိက္သည္ ။
စီရီဟန္ ။ “ေတာအုပ္ထဲမွာ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ စီရီဟန္ လက္ညွိဳးညႊန္ရာဘက္ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ထုိ၀က္၀ံေခါင္းၾကီးကုိ ၿမန္ၿမန္ၿပန္တပ္လုိက္ေလၿပီ ။
“ခ်စ္ တန္တန္ ့ကို သြားရွာလုိက္ဦးမယ္ေနာ္”
စီရီဟန္ ။ “သြားပါ”
မိန္းကေလးသည္ လွစ္ခနဲ ေၿပးထြက္သြားေတာ့ေလၿပီ ။
ထုိထြက္သြားၿပီၿဖစ္သည့္ ရီ၀မ္၀မ္၏ပံုရိပ္ေလးကုိ
လင္းေခ်ြ ့ သည္ ၾကက္ေသေသကာ ၾကည့္ေနမိရင္း…
“မဆန္းေတာ့ဘူး…မဆန္းေတာ့ဘူး ။ အစ္ကုိ ၉ ကို ဒီေလာက္ထိ ခ်ဳပ္ထားနုိင္တာ မဆန္းေတာ့ဘူး…ငါ အရႈံးေပးတယ္…”
ထုိ ့ေနာက္ စီရီဟန္ဘက္သုိ ့ မယံုသကၤာစြာၿဖင့္ လွည့္လုိက္သည္ ။
“အစ္ကုိ ၉…ရီ၀မ္၀မ္ အရမ္းၾကီး ေၿပာင္းလဲသြားၿပီလုိ ့…မထင္ဘူးလား”
စီရီဟန္ ေၿခာက္ကပ္ကပ္ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။
“မထင္ဘူး”
လင္းေခ်ြ ့ အံ့အားသင့္သြား၏ ။
“ဘာလို ့လဲ ။ ဘာလို ့ မထင္တာလဲ”
စီရီဟန္၏မ်က္လံုးတုိ ့သည္ ရီ၀မ္၀မ္ထြက္သြားသည့္ ဘက္ၿခမ္းတြင္သာ ။
သူ ့မ်က္နွာမွာ တည္ၾကည္တင္းမာေနသည္ ။
“အၿမဲတမ္း ဒီလုိပံုစံပဲ”
လင္းေခ်ြ ့ ဆြံ ့အသြားသည္ ။ “…”
အၿမဲတမ္း ဒီလုိပံုစံပဲ…ဟုတ္လား ။
အစ္ကုိ ၉ ၊ အတည္ၾကီး ေၿပာေနတာလား…
ရွဲ့က်ဲ့က်ီ၏မ်က္နွာမွာမူ ၀င္းပသြားသည္ ။ တစ္ခနေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးေနာက္ စီရီဟန္ဘက္သုိ ့ လွည့္ေမးသည္ ။
“အားက်ိဳ…မင္းရဲ့ခႏၶာကုိယ္ ၿပန္ေကာင္းလာၿပီလား”
စီရီဟန္သည္ ရွဲ့က်ဲ့က်ီ၏စကားကုိ ၾကားလုိက္သည္နွင့္
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ မ်က္နွာကြက္ခနဲ မည္းသြားေလသည္ ။
စီရီဟန္၏ခႏၶာကိုယ္ ၿပန္လည္က်န္းမာစ ၿပဳလာေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္ ။ သုိ ့သည့္တုိင္ သူ ့ပံုစံသည္ကား နဲနဲေလးမွ ေပ်ာ္ရႊင္ဟန္ရွိမေနေပ ။
လင္းေခ်ြ ့သည္လည္း တစ္ခုခုကို ေတြးမိသြားၿပီး မ်က္စိမ်က္နွာပ်က္လာ သည္ ။
“ရွဲ ့ ၃..အစ္ကုိ ၉ ရဲ့ က်န္းမာေရး ၿပန္ေကာင္းလာေနတဲ့ အေၾကာင္းကို လြတ္လပ္ေသာၿပည္နယ္က သိသြားရင္ေရာ
လုိ ့ ေၿပာမလို ့လား…”
လင္းေခ်ြ ့သည္ စကားကုိ ၿဖတ္ခ်လုိက္ၿပီးေနာက္၊ ေခ်ာင္းအသာဟမ့္ကာ…
“အဟမ္း…သူတို့ေတြ အစ္ကုိ ၉ ကုိ မဆက္သြယ္လာတာ အၾကာၾကီးၾကာေနၿပီ၊ သူတုိ ့ မသိေလာက္ပါဘူး ၊ ဟုတ္တယ္မလား…”
ရွဲ့က်ဲ့က်ီက ပုခံုးတြန္ ့ၿပလုိက္သည္ ။
“အဲ့ဒီလူ ဘာေတြးေနလဲ ဘယ္သူ သိမွာလဲ…”
…..
သိပ္မေ၀းကြာလွသည့္ေနရာတြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ တန္တန္ဆီသုိ ့ ေၿပးသြားေနသည္ ။
“ေဘဘီေလး…ေဘဘီေလး ။ ဒီကမ႓ာေပၚက ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုးေလး၊ အလိမ္မာဆံုး၊ အသည္းတံုး ပူတူတူးေလး…။ မမ မင္းကို ဖက္လုိ ့ရမလား”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အသံကို ၿသထားၿပီး တမင္တကာ ရူးသြပ္သြပ္အသံၿဖင့္ ေခါင္းေလးေစာင္းၿပီး ေမးေနၿခင္းပင္ ။
တန္တန္သည္ ထို၀က္၀ံရုပ္ၾကီးကုိ ၿမင္လုိက္သည္နွင့္ တဒဂၤေလး အံ့အားသင့္သြားၿပီး ထို၀က္၀ံရုပ္ၾကီးဆိသုိ ့ ၿမန္ၿမန္ေၿပး၀င္လာ ေတာ့သည္ ။ “မာမီ…”
ရီ၀မ္၀မ္ အံ့ၿသသြား၏ ။
နဂိုအသံကုိ ၿပန္ေၿပာင္းလုိက္ၿပီး တထူးတဆန္း ေမးလုိက္သည္ ။
“အာ…ေဘဘီ…မာမီမွန္း ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ”
စီရီဟန္သည္ စဥ္းစားဆင္ၿခင္တတ္သည့္အရြယ္ၿဖစ္၍ သူမမွန္း မွန္းမနုိင္ေပသည္ ။ သုိ့ေသာ္ တန္တန္ကေတာ့…
တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိရံုနွင့္ သူမမွန္း ဘယ္လုိလုပ္ သိေနေလသည္နည္း ။
တန္တန္သည္ ထုိ၀က္၀ံရုပ္ၾကီး၏ေၿခေထာက္တုိ ့ကို ဖက္ထားရင္း ေမာ့ၾကည့္လာသည္ ။
“တန္တန္ သိတာေပါ့ ။ မာမီ ဘယ္လုိပံု ၿဖစ္ေနေန
တန္တန္ မာမီ့ကို မွတ္မိတယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ဒူးေထာက္ခ်လုိက္ၿပီး နွလံုးသားတစ္ခုလံုး ဆြတ္ပ်ံ့ၾကည္ႏူးေနမိရင္း ထိုကေလးေလးအား
ၿပန္ေပြ ့ဖက္ လုိက္ေလသည္ ။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ။
မာမီနဲ ့တန္တန္ရဲ့ နွလံုးသားခ်င္းက ဆက္ထားၿပီးသား”
“ဟုတ္တယ္”
တန္တန္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပလာသည္ ။
“မာမီ ဒီေန ့ အရမ္း အရမ္း ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္”
တန္တန္သည္ သူမအား စိတ္ပါလက္ပါကုိ ခ်ီးက်ဴးေနေလသည္ ။
“ဟီးဟီး၊ ဟုတ္လား ။ ေဘဘီ သေဘာက်လား”
ရီ၀မ္၀မ္၏ရင္ထဲတြင္ နွင္းဆီပန္းေတြ ပြင့္ကုန္ေလၿပီ ။
“သေဘာက်တယ္”
ထုိသားအမိနွစ္ေယာက္ စကားေၿပာဆုိေနၾကစဥ္
ၿဖဴေကာင္ၾကီးက အနားကို ေလ်ွာက္လာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထိုၿဖဴေကာင္ၾကီးကုိ ၿမင္လုိက္သည္နွင့္
မ်က္လုံးတုိ့ ၿပိဳးၿပက္၀င္းပသြားသည္ ။
ၿဖဴေကာင္ၾကီးလဲ ပါလာတာပဲ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိုသတ္ၿဖတ္ေကာင္ၾကီးေရွ့ အၿမန္သြားေတာ့ေလၿပီ ။
“ဟဲဟဲဟဲ…ခ်စ္ၿဖဴေကာင္ၾကီး..ခ်စ္သားၾကီး…
ငါ မင္းကို ခ်စ္လုိ့ ့ရမလား”
“ေ၀ါင္း”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ၿဖဴေကာင္ၾကီးအေရွ့ကို ေရာက္ရံုရွိေသးသည္ ။ ထုိၿဖဴေကာင္ၾကီးက ေတာေတာင္တခြင္ကို သိမ့္သိမ့္တုန္သြားေစနုိင္သည့္ ဟိန္းသံၾကီးတစ္ခုကို ေပးလာေတာ့သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ထုိုဟိန္းသံၾကီးေၾကာင့္ လန္ ့သြားၿပီး ေၿမၾကီးေပၚ ဘုတ္ခနဲ ဖင္ထုိင္ၿပဳတ္က်သြား၏ ။
အား…ရင္နာလုိက္တာ..
တန္တန္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေၿပးေရာက္လာၿပီး ရီ၀မ္၀မ္အား ကာေပးထားလုိက္၏ ။ “ၿဖဴေကာင္ၾကီး…မဆုိးနဲ ့ ။ ဒါ မာမီ”
ၿဖဴေကာင္ၾကီးခမ်ာ ၿပန္ဟိန္းလုိက္ခ်င္၏ ။ သို ့ေသာ္ ထိုမဆိုးနဲ ့ ဆုိသည့္စကားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿငိမ္က်သြားေလၿပီ ။
ၿဖဴေကာင္ၾကီး ထုိက့ဲသို့ လိမ္မာရုိက်ိဳးသည့္ေန ့ ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု ရီ၀မ္၀မ္မွာ စိတ္ပင္မကူးဖူးခဲ့ေပ ။
ရီ၀မ္၀မ္၏မ်က္လံုးတုိ ့ လက္ခနဲ ၿဖစ္သြားၿပီး သနားကမားမ်က္နွာေလးၿဖင့္ တန္တန္ဘက္သုိ ့ လွည့္လုိက္ကာ…
“တန္တန္…မာမီ ၿဖဴေကာင္ၾကီးရဲ့လက္ေတြကို ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္”
တန္တန္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုက်ားၾကီးအား ၾကည့္လိုက္သည္ ။ “ၿဖဴေကာင္ၾကီး…လက္”
………………………………………………………
စာစဥ္ ၄၄၊ အခန္း ၅ ။ ၿဖဴေကာင္ၾကီး အစြယ္က်ိဳးၿခင္း
ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္မိသြားသည္ ။
ဟမ္…လက္ လုိ ့ ေၿပာလုိက္ရံုေလးနဲ ့ေတာ့ သူ လက္ကုိ ထုတ္မေပးေလာက္ပါဘူးေနာ္ ။ မၿဖစ္နုိင္ဘူးမလား ။
ထုိ ့ေနာက္…ေနာက္တစ္စကၠန္ ့အတြင္း ၊ ၿဖဴေကာင္ၾကီးသည္ သူ၏အေမႊးပြေယာင္းၿပီး ကစ္နွစ္ေနသည့္ လက္ၾကီးကုိ သူမဆီ ထုတ္ေပးလာေလၿပီ…
ေသစမ္း… ရသြားတယ္ဟ ။
မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ေသးဘူး ။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့အခြင့္အေရးကို… ငါ့လက္နဲ ့ကုိ ကုိင္ၾကည့္မွရမယ္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ သူမ၏၀တ္စံုကုိ ခ်ြတ္လုိက္ၿပီး ထိုလက္ၾကီးေတြကုိ သတိၾကီးၾကီးၿဖင့္ ထိၾကည့္လာသည္ ။
အား…ကိုင္လုိ ့ေကာင္းလုိက္တာ ။
ဟီးဟီး…ၿဖဴေကာင္ၾကီးက လံုး၀ကုိ ၿငိမ္ေပးေနတာဟ ။
ငါ့ကို နဲနဲေလးေတာင္ မဟိန္းဘူး…။
အင္း…ငါ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလုိ ့ ငိုမိေတာ့မယ္…
ေၿပာရလ်ွင္ လူေတြၾကားက ကြာၿခားမႈမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုမ်ွထိ ၾကီးမားေနေလသည္နည္း ။
ၿဖဴေကာင္ၾကီး၏အခ်စ္ကို ရဖုိ ့ရာအတြက္ သူမသည္ နွစ္၀က္နီးနီး ၾကိဳးစားခဲ့ရ၏ ။ အခ်ိန္အၾကာၾကီးၾကာေအာင္ အမဲသားေတြ ေက်ြးေမြးလာ ခဲ့ရသည့္တုိင္ေအာင္ အခုခ်ိန္တြင္ သူ ့နား ကပ္နုိင္ရံုမ်ွသာလ်ွင္ ရွိေပသည္ ။
သူ့အား ထိၾကည့္လုိသည္ဆုိလ်ွင္ တေနကုန္လံုး ေရမိုးခ်ဳိးကာ သူ ့စိတ္အေၿခအေနေကာင္းမည့္အခ်ိန္ကုိ အကဲခတ္ေနရသည္ ။
သုိ ့တုိင္ေအာင္ပင္ ကံေကာင္းဖုိ ့က ရွိေနေသးေလသည္ ။
သုိ ့ေသာ္…
တန္တန္သည္ကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းထဲနဲ ့ ခုိင္းေစနုိင္ေနေလသည္ ။
“ဟုိဘက္လက္ကို ကိုင္ၾကည့္လုိ ့ရမလား”
ရီ၀မ္၀မ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴးတူးစြာၿဖင့္ ေမးလုိက္သည္ ။
တန္တန္က ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေၿပာလုိက္သည္ ။
“ၿဖဴေကာင္ၾကီး…ဟုိဘက္လက္”
ၿဖဴေကာင္ၾကီးက ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကို ေၿမွာက္ေပးလာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…!!!”
ဒါမွ ငါ့သားအစစ္ပဲ ။ အရမ္းမုိက္တယ္ ။
မာမီ အရမ္းကို ဂုဏ္ယူသြားၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထပ္ၿပီးေတာင္းဆုိလုိက္ေတာ့သည္ ။
“မာမီ သူ ့ကို သံုးမိနစ္ေလာက္ ပြတ္သပ္ၾကည့္လုိ ့ရမလား ၊ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး..ဆယ္မိနစ္”
ဒီတစ္ေခါက္တြင္ေတာ့ တန္တန္သည္ အေစာနကလုိ အၿမန္သေဘာတူလာၿခင္း မရွိေတာ့ ။
သူ ့ရဲ့ေခါင္းေလးကို ငံု ့လ်ိဳး၀င္လာၿပီး တုိးတိုးေလး ေၿပာလာသည္ ။
“ဟုိ..ဟုိ…မာမီ တန္တန္ ့ကိုေရာ ပြတ္သပ္ေပးလုိ ့ရမလား”
ထိုကေလးေလး၏ စြန္ ့ပစ္ခံထားရသည့္ အေကာင္ေပါက္စေလးနွယ္ ေခါင္းေလးငိုက္စုိက္ခ်ထားသည္ကုိ ေတြ ့လုိက္ရခ်ိန္
ရီ၀မ္၀မ္၏ရင္ထဲ ခ်စ္မ၀ၿဖစ္လာရၿပန္သည္ ။
ထိုကေလးေလးကို သူမရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလုိက္ေတာ့ၿပီး…
“ရတာေပါ့ ။ တန္တန္က မာမီ့အခ်စ္ဆံုးပဲဟာ”
တန္တန္သည္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္လုိက္ၿပီး၊ ထုိ ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ၿပံဳးပန္းေ၀ဆာလာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ တန္တန္အား ဖက္ထားမိရင္း တစ္ဖက္တြင္ က်ိတ္ရယ္ေနမိသည္ ။
တန္တန္သည္ စီရီဟန္နွင့္ အလြန္တရာ တူလြန္းလွေပသည္ - ၿဖဴေကာင္ၾကီးကိုေတာင္ သ၀န္တုိအူတုိေနေလသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ တန္တန္ကို ေထြးေပြ ့ထားရင္းမွ ေမးလုိက္သည္ ။ “တန္တန္…သား မာမီ့ကို သေဘာက်လား”
“မာမီ့ကို သေဘာက်တယ္”
တန္တန္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းေလးညိတ္ၿပလာသည္ ။ သူ၏ရႊန္းေ၀ေနသည့္ မ်က္၀န္းတုိ ့ကေန ခ်စ္စရာေကာင္းမႈတုိ့ အေရာင္ၿဖာထြက္ေနသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူမ၏ေမးေစ့ကို ပြတ္သပ္လုိက္ၿပီး တခနေလာက္ ေတြးေတြးဆဆၿပဳကာ ထပ္ၿပီးေမးၾကည့္လုိက္သည္ ။
“အင္း…မာမီ့ကို သေဘာက်တာက သားရဲ့မာမီ ၿဖစ္ေနလုိ ့လား”
သူမသည္ တစထက္တစ ထိုကေလးေလးကုိ ခ်စ္မ၀ၿဖစ္လာရၿခင္းေၾကာင့္ ထိုေမးခြန္းကို ထေမးလိုက္မိၿခင္းပင္ ။
တန္တန္သည္ သူမအား သူမအေနၿဖင့္သာ သေဘာက်ၿခင္းေပလား ။ သုိ ့မဟုတ္ သူ၏မာမီ ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ေပးၿခင္းလား ။
တန္တန္သည္ တခနေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ၿပီး ေခါင္းခါယမ္းၿပလာသည္ ။
“တန္တန္က မာမီကုိ ၿမင္ၿမင္ခ်င္းကတည္းက သေဘာက်တာ”
“ၿမင္ၿမင္ခ်င္း…ဟုတ္လား ။ တန္တန္ မာမီ့ကို လာရွာတုန္းကလား”
ရီ၀မ္၀မ္ ေမးလုိက္သည္ ။
“မဟုတ္ဘူး ။ တန္တန္ ဦးေလးနဲ ့ ဗြီဒီယိုေကာလ္ ေၿပာတဲ့အခ်ိန္က ။ တန္တန္…မာမီ့ကို ဗြီဒီယိုထဲမွာ ၿမင္ခဲ့တာ…”
ထုိကေလးေလးသည္ ေၿပာေနရင္း ရွက္ေနသည့္ဟန္ေလးၿဖင့္ မ်က္နွာတစ္ခုလံုး ရဲတြတ္လာသည္ ။
“အာ…တကယ္လား ။ အဲ့ဒီတုန္းက ခ်စ္ေလး မာမီ့ကို
ေတြ ့ခဲ့တယ္လား” ရီ၀မ္၀မ္ အံ့ၿသသြားမိ၏ ။
ထိုကေလးေလးသည္ ထိုစဥ္က ဗြီဒီယုိေကာလ္ထဲတြင္ အလြန္တရာ ေအးစက္လုိ ့ေနသည္ ။
သုိ ့တုိင္ေအာင္ သူသည္ သူမအား သတိၿပဳမိခဲ့သည္တဲ့လား ။
“ဟုတ္…မာမီက အရမ္းလွတယ္…”
တန္တန္သည္ ယံုၾကည္ခ်က္အၿပည့္ၿဖင့္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး သူမမ်က္နွာသူမ စမ္းၾကည့္မိသြား၏ ။ သူမ၏သားေလးသည္ သူမလုိပင္ စကားေၿပာခ်ိဳလွခ်ည္တကား ။
တန္တန္က ဆက္ေၿပာေနသည္ ။
“အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း…တန္တန္ မာမီ့ကို ၿမင္ခ်င္လုိ ့ ဦးေလးဆီကုိ ခနခန ဗြီဒီယိုေကာလ္ ေခၚၿဖစ္တယ္…။ ဒါေပမယ့္ မာမီ့ကို သိပ္မေတြ ့ခဲ့ရဘူး… တန္တန္ မာမီ့ကို အရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ…”
ထုိကေလးေလး၏အထီးက်န္ဆန္ ညွိဳးႏြမ္းသြားသည့္မ်က္နွာေလးကုိ ရီ၀မ္၀မ္ ေတြ ့လုိက္ရလ်ွင္ သူမ၏ရင္ထဲ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားသလုိ တစ္ဆက္ထဲ နွလံုးသားေလး တဆစ္ဆစ္နာက်င္လာရ၏ ။
ထုိ ့ေနာက္ ထုိကေလးေလးသည္ အလြန္အမင္း၀င္းပရႊင္လန္းေနသည့္ မ်က္၀န္းေလးမ်ားၿဖင့္ သူမဘက္ လွည့္ၾကည့္လာကာ…။
“အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္း…ဦးေလးက တန္တန့္ကို ေၿပာတယ္ ။
မာမီက တန္တန္ရဲ့မာမီပါတဲ့ ။ မာမီက တန္တန္ ့မာမီဆုိတာကို တန္တန္ ေသခ်ာကို သိတာေပါ့”
……………………………………………………
စာစဥ္ ၄၄၊ အခန္း ၆ ။ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတယ္
ထိုကေလးေလး၏စကားတုိ ့ကို ၾကားလုိက္ရသည္တြင္ ရင္၀မ္၀မ္၏ရင္ထဲ လႈပ္ခတ္သြားရသလုိ၊ တစ္ဆက္ထဲ လြန္ဆြဲလာ၏ ။
သူမသည္ ထိုကေလးေလး၏အေမအရင္း မဟုတ္ေနပါေခ် ။
ထို၀မ္းနည္းသြားမိသည့္စိတ္ကုိ ခ်ိဳးနွိမ္လုိက္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ စိတ္္ၿပန္တင္းလုိက္၏ ။ ထို၀က္၀ံရုပ္ၾကီးထဲ ၿပန္၀င္လိုက္ၿပီး ထုိကေလးေလး၏လက္ေလးကုိ ကိုင္လုိက္ကာ…
“တန္တန္..သြားၾကမယ္ ။ သားဒက္ဒီကို သြားရွာၿပီးေတာ့
မာမီတုိ ့ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးခုိင္းရေအာင္”
“ဟုတ္ကဲ့ မာမီ”
တန္တန္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴးတူးစြာပင္ ရီ၀မ္၀မ္၏၀က္၀ံလက္ၾကီးကို ၿပန္ဆုပ္ကိုင္လုိက္သည္ ။
၀က္၀ံရုပ္ၾကီးနွင့္ ထိုကေလးေလးသည္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ စီရီဟန္ဆီကုိ ေရာက္ခ်လာေလၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးရင္ဘတ္က အိပ္ကပ္ထဲကေန သူမဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး…
“အားက်ိဳ…အားက်ိဳ…တန္တန္နဲ ့က်ြန္မကို ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးပါလား”
သူမသည္ တန္တန္နွင့္ တြဲရုိက္ရၿခင္းကို အမွန္တကယ္ပင္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္မိ၏ ။
တစ္ခ်က္မွာ အမည္မရွိေသာနန္ ထံသုိ ့
ပုိ ့ေပးရမည္ၿဖစ္ေသာၾကာင့္ ။
ေနာက္တစ္ခ်က္မွာပင္ သူမကုိယ္တုိင္ကုိက ထိုအမွတ္တရမ်ားကို သိမ္းဆည္းထားလုိေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္၏…
စီရီဟန္သည္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္အမူအရာၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္၏ဖုန္းကို ယူလုိက္ၿပီး… “အင္း”
စီရီဟန္၏ဓာတ္ပံုရုိက္ၿခင္းအနုပညာမွာ အခုခ်ိန္တြင္ အရမ္းၾကီးေကာင္းလာေလၿပီ ။ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ဓာတ္ပံုတဖ်တ္ဖ်တ္ ရုိက္ယူၿပီးသြားေလၿပီ ။ ဓာတ္ပံုတုိင္းသည္ မဂၢဇင္းထဲတြင္ ထည့္သံုးလုိ ့ ရေလာက္ေအာင္ပင္ အေနအထား၊ ရႈေထာင့္ လံုး၀ ၿပီးၿပည့္စံုလွ၏ ။
ဓာတ္ပံုရုိက္ၿပီးသြားသည့္ေနာက္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဖုန္းကုိ ၿပန္ယူလုိက္ၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိၿဖာေနလ်က္ တစ္ပံုၿပီးတစ္ပံုကို ၾကည့္ရႈေနသည္ ။
ထုိ ့ေနာက္ လင္းေခ်ြ ့နွင့္ ရွဲ့က်ဲ့က်ီဆီ သြားလုိက္ၿပီး ရွဲ့က်ဲ့က်ီအား ေၿပာလုိက္သည္ ။
“နုိင္ငံေက်ာ္မင္းသား ရွဲ ့ က်ြန္မတုိ့သံုးေယာက္ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးလုိ ့ ရမလား”
ရွဲ ့က်ဲ့က်ီသည္ ဖုန္းကို ယူလုိက္ၿပီး စိတ္ပါလက္ပါ ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
“ရပါတယ္ဗ်ာ ။ ရုိက္ေပးခြင့္ရတာ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္..”
လင္းေခ်ြ ့၏ေခါင္းထက္တြင္မူ တိမ္မည္းၾကီး စုိင္ဖြဲ ့ေနေလၿပီ ။ သူ ့ကိုယ္ကေန ေနာင္တရသည့္အရွိန္အ၀ါတုိ ့ ၿဖာထြက္ေနေလၿပီ…
ငါ ဒီကို အားလပ္ရက္ခရီး ထြက္လာခဲ့တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အနုိင္က်င့္ခံရဖုိ ့အတြက္ ထြက္လာခဲ့တာလား ။
ဒီေန ့တြင္ ရီ၀မ္၀မ္တုိ ့မိသားစုသည္ တစ္ေန ့လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၿပံဳးၿဖီးေနၿပီး လင္းေခ်ြ ့နွင့္ ရွဲ ့က်ဲ့က်ီတုိ ့ခမ်ာမွာမူ ဓာတ္ပံုဆရာတစ္လွည့္လုိက္လုပ္
Rs စာတစ္လွည့္ စားရလုိက္နွင့္ လံုးလည္ခ်ာလည္လုိက္ေနၾကရ၏ ။
ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ရွဲ့က်ဲ့က်ီသည္ပင္ သည္းခံနုိင္ၿခင္း မရွိေတာ့ ။ နွစ္ေယာက္သား ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မစပ္စုၾကေတာ့ဖုိ ့ရာနွင့္ သူတုိ့မိသားစု ေ၀းေ၀းကေန ေရွာင္ေနရန္ပါ ဆံုးၿဖတ္လုိက္ၾကေတာ့သည္…
ထုိည သူတုိ ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္လာခ်ိန္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဓာတ္ပံုတို ့ကို ၾကည့္ေနၿပီး တခ်ိဳ ့ပံုတုိ ့ကို ၿဖတ္ေတာက္ကာ အကုန္လုံးကို အမည္မရွိေသာနန္ထံသုိ ့
ပုိ ့ေပးလုိက္သည္ ။
[ခ်ီးဗဒံုးေကာင္ နန္ ။ အာ…အရမ္းကို ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလုိက္ တာ ။ ငါ့မယ္ေတာ္ၾကီးကေတာ့ လံုး၀ကုိ ၾကိဳက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္]
ထုိပံုထဲတြင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးေလးသည္ အရာအားလံုးကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ထားၿပီး စိတ္လုိလက္ရကို ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လန္းေနေလသည္ ။
အလြန္အမင္းပင္ အံ့ၿသဖြယ္ ေကာင္းလွေပစြ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးၾကာေအာင္ တံု ့ဆုိင္းေနၿပီးမွ အမည္မရွိေသာနန္ ထံသုိ ့ စာတစ္ေစာင္ပုိ ့လုိက္သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ေမးသည္ကား…
[တန္တန္ရဲ့မိဘအေၾကာင္း သာသတင္းၾကားေသးလဲ]
အမည္မရွိေသာနန္က ခ်က္ခ်င္း ၿပန္ေၿဖသည္ ။
[ညီမေလး ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…စိတ္ခ် ။
ငါ မင္းကို အၾကာၾကီး ဒုကၡမေပးထားပါဘူး ။
သဲလြန္စေတြ ရထားၿပီးေနပါၿပီ ။
မၾကာခင္ သတင္းေကာင္းရေတာ့မွာ က်ိန္းေသတယ္]
အမည္မရွိေသာနန္၏ၿပန္စာကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ၿပီး
ရီ၀မ္၀မ္မွာ ၀မ္းနည္းၿခင္းၾကီးစြာ ၿဖစ္သြား၏ ။
နဲနဲေလးမွကို စိတ္မခ်ဘူး၊ ဟုတ္ပီလား ။
သူ ဘာလုိ ့ အဲ့ေလာက္ေတာင္ ၿမန္ၿမန္ရွာေနရတာလဲ ။
[ရီ၀မ္၀မ္ ။ ေအးေဆးေဆးေဆး ရွာပါ ။ အေလာတၾကီး မလုပ္လဲ ရပါတယ္]
[ခ်ီးဗဒံုးေကာင္ နန္ ။ ညီမေလး ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…
ငါ့ကို ယံုပါ ။ ငါ့ဘက္မွာ တကယ့္ကို အေၿခအေန တုိးတက္ေနပါၿပီ ။ မင္းကို အေသးစိတ္ေၿပာၿပလုိ ့သာ
မရလုိ ့ပါ ။ ဒါေပမယ့္ ငါ က်ိန္ဆုိပါတယ္ ။ သံုးလအတြင္း
ငါ တန္တန္ကို ၿပန္လာေခၚမယ္လို ့ ကတိေပးတယ္ ။
မင္းကုိ အၾကာၾကီး စိတ္အေနွာင့္အယွက္ေပးမထားပါဘူး]
“…” ရီ၀မ္၀မ္ ေသေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္သြားရ၏…
[ခ်ီးဗဒံုးေကာင္ နန္ ။ ညီမေလး ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးကို မင္းသာ ေခ်ြးသိပ္မထားရင္ အခုေလာက္ဆုိ သူ ကမ႓ာပတ္ၿပီး လုိက္ရွာေနေလာက္ၿပီ ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေလးသာ တစ္ခုခုၿဖစ္သြားရင္ ငါ့မိဘေတြ ငါ့ကို အတည္ၾကီး သတ္လိမ့္မယ္]
ရီ၀မ္၀မ္ အသာေလးသာ ၿပန္ေၿဖလုိက္သည္ ။
[ရီ၀မ္၀မ္ ။ ေက်းဇူးတင္စရာမလုိပါဘူး ။
က်ြန္မလဲ တန္တန္ ့ကို အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္]
[ခ်ီးဗဒံုးေကာင္ နန္ ။ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးကိုမ်ား မင္း ဘာလုိ ့ သေဘာက်ရလဲ ငါ လံုး၀ကုိ နားမလည္နိုင္ဘူး….]
အမည္မရွိေသာနန္သည္ တန္တန္အား မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးေလးဟု ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္ေခၚေနသည္ကို ၾကားေနရသည္တြင္ ရီ၀မ္၀မ္ ေဒါသထြက္လာၿပီး အံၾကိတ္လာေတာ့သည္ ။
[ရီ၀မ္၀မ္ ။ က်ြန္မသားကုိ မေကာင္းဆိုး၀ါးေလး လုိ ့ ထပ္ေခၚရဲေခၚၾကည္။ လနွစ္ရဲ့ပထမဆံုးလမွာ သူ ့ကို ဆံပင္ညွပ္ပစ္ခုိင္းလုိက္မယ္]
အမည္မရွိေသာနန္ ေခါင္းရႈပ္သြား၏ ။
[ခ်ီးဗဒံုးေကာင္နန္ ။ ဟမ္…လနွစ္ရဲ့ပထမဆံုးလမွာ ဘာလုိ ့ ဆံပင္ညွပ္မွာလဲ]
ရီ၀မ္၀မ္ ေဒါသတၾကီး စာၿပန္ရုိက္လုိက္သည္ ။
[ရီ၀မ္၀မ္ ။ လနွစ္ရဲ့ပထမဆုံးလမွာ ဆံပင္ညွပ္တာက သူ ့ဦးေလး ေသလုိ ့ လုပ္ရတာ…]
[ခ်ီးဗဒံုးေကာင္ နန္ ။ ….]
ဒါေတာ့ အရမ္းမရက္စက္လြန္းဘူးလား…
………………………………………………………
T/N : ေသာၾကာေန့ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္ သဲတို႔ 😍
.......
Unicode
💖 ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး 💖
Book. : 44
Chapter. : 1 - 6
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဉ် ၄၄၊ အခန်း ၁ ။ သေအောင်ကိုက်စမ်း
ရီဝမ်ဝမ် ခပ်လွင်လွင်ရယ်လိုက်သည် ။ “အင်း၊ ငါ ပြောတာ”
“အစ်ကို့စကားကို အတည်မှတ်ထားမှာနော်”
ကုန်ရွှီသည် စိတ်မချတချဖြင့် မေးလိုက်ပြန်သည် ။
“ငါ ဘယ်တုန်းကများ ပြောပြီးသားစကား ပြန်ရုတ်ဖူးလို့လဲ”
နောက်ဆုံးတွင်မှ ကုန်ရွှီ ယုံကြည်သွားတော့၏ ။ သူ၏မယုံသင်္ကာဖြစ်နေမှုမှာ အရိပ်အယောင်လေးပင် မကျန်ရစ်ခဲ့တော့ ။ လက်နောက်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့နဂိုထောင်ထောင်ထောင်ထောင်ဟန် ပြန်ဖြစ်လာလေပြီ ။
“ဟဲဟဲဟဲ…ဒါဆို ကျွန်တော် သကြားလုံးလေးကို
ပြန်တွေ့ရမယ့်အပြင် အစ်ကို ရီ မိန်းကလေးလို ဝတ်မှာကိုလဲ မြင်ရတော့မှာပေါ့ ။ အသက်သေရင်သေပေ့စေ…ကျွန်တော် အကောင်းဆုံးသရုပ်ဆောင်ဆု ကို မရရအောင် အသဲအလဲကြိုးစားတော့မယ်”
ကုန်ရွှီ ၏အားအင်ပြည့်လန်းဆန်းတက်ကြွလာဟန်ကြောင့်
ရီဝမ်ဝမ် ဆွံ့အသွားသည် ။
တကယ်ပင် ကုန်ရွှီအား သာမန်နည်းလမ်း သုံး၍မရပါချေ ။ အထူးသီးသန့်နည်းလမ်းတို့ကိုသာ သုံးမှရနိုင်၏ ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်…ငါလဲ မိန်းကလေးလို ဝတ်ပြတော့မယ့်ဟာ ။ ဒီဇာတ်လမ်းပြီးသွားတာနဲ့ ကုန်ရွှီကို အမှန်အတိုင်းပြောပြတော့မှာပဲဟာ ။
ကုန်ရွှီသည် စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် သူ့ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်ပြီး
ကုမ္ပဏီ၏ WeChat ဂရုထဲတွင် တင်ကြွားတော့သည် ။
[ကုန်ရွီှ ။ ဟားဟားဟားဟားဟား…ငါ မင်းတို့ကို ပြောပြလိုက်မယ် ။
ငါ၊ သခင်လေးက ဒီတစ်ခေါက် အကောင်းဆုရကိုရမှာ ။ ငါ့ဆီကနေ ခိုးရဲခိုးကြည့်စမ်း၊ အဲ့ဒီလူကို အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာဖြစ်သွားအောင် အရေခွံစုတ်ပစ်မယ်]
[တုံကျိုက် ။ အကောင်းဆုံးကြိုးစားထား၊ အစ်ကို ရွှီ]
[ရှောင်ချင်း ။ အစ်ကို ရွှီ၊ အရမ်းတော်တယ်]
[ဟန်ရှန်းယွီ ။ ရောက်နေပြီလား]
ဒီအချိန်လောက်ဆို သူတို့ ရောက်သင့်နေသည့်အချိန်ပင် ။ သို့သော် ကုန်ရွှီအပေါ် ဟန်ရှန်းယွီ နားလည်ထားသည်အရဆိုလျှင် ကုန်ရွှီသည် ထိုနေရာကို ရောက်သွားသည်နှင့် ချက်ချင်းလက်လျှော့အရှုံးပေးပြီး ပြန်လာမည်သာ ။ သို့သော် ထိုသကောင့်သားသည် အဘယ်ကြောင့် စိတ်အားထက်သန်နေလေသည်နည်း ။
[ကုန်ရွှီ ။ ဟားဟားဟား…ရောက်ပြီ၊ ရောက်ပြီ]
[ရီမူဖန် ။ ဒီတစ်ခေါက်ကော မင်း ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ]
ကုန်ရွှီ၏ရူးကြောင်ကြောင် ပေါကြောင်ကြောင်လုပ်ရပ်ကြောင့်
ရီမူဖန်ရင်ထဲ လေးလံလာရ၏ ။
[ကုန်ရွီှ ။ ဟဲဟဲ…အစ်ကိုတို့ ။ အစ်ကိုတို့အားလုံး... ဘုန်းကြီးကျောင်း ကို သွားပြီး ကျွန်တော်အကောင်းဆုံးဆု ရပါစေလို့ အမွှေးတိုင်ထွန်း ဆုတောင်းပေးကြဦး ။ အစောနက အစ်ကို ရီ က ကျွန်တော်နဲ့ အလောင်းအစားလုပ်တယ် ။ ကျွန်တေ်ာသာ အကောင်းဆုံးသရုပ်ဆောင် ဆုကို ရမယ်ဆိုရင် သူ မိန်းကလေးလို ဝတ်ပြမယ်တဲ့..ဟဲဟဲ]
ဂရုကြီးတစ်ခုလုံး တဒင်္ဂတိတ်ဆိတ်သွားသည် ။
ထို့နောက် ပြန်ပွက်လောရိုက်လာကြလေပြီ ။
[ရှောင်ချင်း ။ ဘုရားရေ..တကယ်ကြီးလား၊ တကယ်ကြီး လား ။
အစ်ကို ရီ က တကယ်ကြီး မိန်းကလေးလို ဝတ်ပြမှာလား]
[တုံကျိုက် ။ အစ်ကို ရီ က တကယ်ကို အကုန်လုံးကို ရင်းတော့တာပါလား…]
[ဖေးယန် ။ ဟဲဟဲ…ကျွန်တော်လဲ အစ်ကို လုပ်နိုင်မယ်လို့ ဘာလို့ ခံစားမိနေတာလဲ မသိဘူး ။ အမွှေးတိုင်ထွန်းပြီး ဆုတောင်းရမယ်]
[ဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာ ရွှီလင်း ။ ဒါရိုက်တာ ရီ က ဒီတစ်ခေါက် အကြီးကြီးကို အနစ်နာခံလိုက်တာပဲ]
[ရီမူဖန် ။ ရီပိုင်…မင်း ရူးနေတာလား]
[ဧည့်ကြို ။ အားးး….ဘုရားရေ…။ ငါတို့တစ်ဖွဲ့လုံး အမွှေးတိုင်သွား ထွန်းကြရအောင်]
[မိတ်ကပ်ပညာရှင် ။ ငါလဲ ပါမယ်၊ ငါလဲ ပါမယ်]
[ဆက်ဆံရေးပိုင်း ။ ကျွန်တော်လဲ လိုက်မယ် ။
ဘေဘီ ရွှီ အကောင်းဆုံးသရုပ်ဆောင်ဆု ရပါစေ ။
ဒါကြီးကတော့ အရမ်းကို သည်းထိတ်ရင်ဖိုပဲ]
[ဒါရိုက်တာ လျို့ချင်း ။ ကျွန်တော်လဲ ပါမယ်…ဟားဟား]
[ခေါင်းဆောင် လင်းကျီရှန်း ။ ကုန်ရွှီ ၊ စိတ်ချ ။
ကျွန်မလဲ ဆုတောင်းပေးမယ်]
ရီဝမ်ဝမ်သည် ကုန်ရွှီကို သင်တန်းနည်းပြ လျဲ့ဆီ ခေါ်သွားပေးတုန်းက
သူမ ဂရုထဲတွင် ရယ်မောပြောမိခဲ့၏ ။
လျိုချန်းသည် ထိုဂရုချက်ကြီးအား တွေ့မြင်သွားပြီး ရှော့ရသွားသည် ။ အစ်ကို ရီ သည် ကုန်ရွှီအတွက်ဆို ဒီလိုအရာမျိုးကိုပင် သဘောတူပေးလိမ့် မည်ဟု
သူ မထင်ထားမိခဲ့ပေ ။ ထို့ကြောင့်
သူ့ရင်ထဲ တစ်ခုခုကို မခံသာသလို ခံစားနေမိရလေသည်…
ကုန်ရွှီသည် လျိုချန်းကို တွေ့လိုက်သည်နှင့်
သူ့လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး အနားသို့ ဆွဲခေါ်လိုက်သည်…
“ချိဖ လျိုချန်း..ငါတို့ ပြောကြည့်ရအောင်”
“ဘာကိုလဲ”
လျိုချန်း စိတ်မကြည်စွာ ကုန်ရွှီ၏လက်ကို ပုတ်ချလိုက်သည် ။
ကုန်ရွှီသည် စူပါဂလူးလိုပင် လျိုချန်းပေါ် ထပ်တင်လိုက်ပြန်သည် ။
“ငါတို့ ပြန်သွားလို့ သရုပ်ဆောင်တဲ့အခါကျရင်
မင်း အရမ်းကြီး မလုပ်ပြနဲ့၊ ဟုတ်ပီလား ။
ငါ့ကို နဲနဲလောက် အလျှော့ပေးနော်”
လျိုချန်း သူ့ကို ကြည့်လိုက်သည် ။ “ဘာလို့လဲ”
ကုန်ရွှီက ချက်ကျလက်ကျပြောလာသည် ။
“အစ်ကို ရီ မိန်းကလေးလို ဝတ်ပြမှာကို မင်းရော မမြင်ချင်ဘူးလား”
အကောင်းဆုံးသရုပ်ဆောင်ဆုမှာ တစ်ဆုသာလျှင် ပေးခြင်းဖြစ်၏ ။
ထို့ကြောင့် လျိုချန်းကိုလည်း ပြိုင်ဘက်ဟု ယူဆ၍ရနိုင်ပေသည် ။
လျိုချန်းသည် သင်တန်းနည်းပြ လျဲ့နှင့် စကားပြောဆိုနေသည့် ရီဝမ်ဝမ်အား အမှတ်တမဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိ၏ ။ ထို့နောက်…
“အရူး”
ကုန်ရွှီ ချက်ချင်းပင် ငေါက်လာတော့သည် ။
“မင်းကသာ အရူးကွ ။ မင်းက တစ်စက်လေးမှ
ပျော်ဖို့မကောင်းဘူး ။ မင်း မမြင်ချင်ဘူးဆိုတာကို ငါ နဲနဲလေးမှကို မယုံဘူး”
လျိုချန်းသည် သူ့ကို မသိကျိုးကျွံပြုလိုက်ပြီး တိတ်ဆိတ်သည့်ထောင့်လေးတစ်ထောင့်ဆီ ဦးတည်သွားလေပြီ ။
…………………………………………………
စာစဉ် ၄၄ ၊ အခန် း ၂ ။ ကလေးတစ်ယောက်လောက် ခိုးလိုက်ရမလား
ရီဝမ်ဝမ်သည်
နည်းပြ လျဲ့ နှင့် အချိန်အကြာကြီး ပြောဆိုပြီးနောက်
ကုန်ရွှီအား မှာစရာရှိတာမှာပြီးသွားသည့်နောက်၊
ထောင့်တစ်ထောင့်တွင် ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေသည့် လျိုချန်းကို
တွေ့လိုက်လေပြီ ။ သူ့ဆီသို့ သွားလိုက်၏ ။
“အစ်ကို ရီ”
ရီဝမ်ဝမ် လျှောက်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ပြီး
လျိုချန်း မော့ကြည့်လာသည် ။
“လျိုချန်း…မင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးတော့ ငါ ဘယ်တုန်းကမှ
စိတ်မပူခဲ့ရဘူး ။ ဒါကြောင့် သိပ်ပြီးတော့ မှာစရာတော့မရှိဘူး ။ အကောင်းဆုံးကြိုးစားထား၊ ဟုတ်ပီလား”
ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်သည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် အမြဲတစေ ကုန်ရွှီပေါ်တွင် ဂရုစိုက်ပေးပြီး
သူ့အတွက်ဆိုလျှင် မိန်းကလေးလိုပါ ဝတ်ပြမည်ဟု ကတိပေးခဲ့ခြင်းကြောင့် လျိုချန်းရင်ထဲ စိတ်ပျက်အားငယ်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏ ။ သို့သော် သူမလေး၏စကားတို့ကို ကြားလိုက်ရသည်တွင် သူ၏စိတ်ညှိုးငယ်မှုတို့ ချက်ချင်းကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ဖြစ်သွားတော့သည် ။
“ဟုတ်ကဲ့…ကျွန်တော် ကြိုးစားပါ့မယ်၊ အစ်ကို ရီ”
…
ကုန်ရွှီနှင့် လျိုချန်းတို့ကို ပို့ပေးပြီးသည့်နောက်တွင်
ရီဝမ်ဝမ်၏ဝန်ထုပ်ကြီး လျော့ကျသွားလေပြီ ။ နောက်ဆုံးတော့ တန်တန်နှင့် ဆော့ဖို့ရာ သူမအတွက် အချိန်ပို ထွက်လာခဲ့လေပြီ ။
စန္ဒကူးစံအိမ်ကို သွားလည်ချင်သူမှာ သူမ ဖြစ်၏ ။
သို့တိုင်အောင် ရိုက်ကူးရေးကိစ္စကြောင့် သားအဖနှစ်ယောက်အား
သူမ အချိန်အကြာကြီး စောင့်ခိုင်းထားမိလေသည် ။
ထို့ကြောင့် ဆော့ကစားဖို့ရာအတွက်ဆိုလျှင် အိမ်မပြန်ခင် နေ့တစ်ဝက်လောက်သာ အချိန်ရတော့လေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်၏ခေါင်းထဲတွင် လုပ်မည့်ကိစ္စတို့မှာ စီရီနေသည် ။
စီရီဟန်နှင့်တန်တန်တို့သည် စန္ဒကူးစံအိမ်တော်တွင် ရောက်နှင့်နေကြလေပြီ ။ ရီဝမ်ဝမ်သည် နှင်းဆီအိမ်တော်လေးဆီသို့ အရင်ပြန်ရမည် ။ ထို့နောက် သူမအတွက် စီရီဟန် ပေးထားသည့် ဗွီအိုင်ပီကတ်ကို ယူပြီး ထိုစံအိမ်ဆီသို့ လိုက်ရမည် ။
သူမ ရောက်ရောက်ချင်း ထိုသားအဖအား အလေတကြီး လိုက်မရှာပေ ။ သူမ၏ခရီးဆောင်အိတ်ကို သယ်ကာ သူတို့အခန်းရှိရာဆီ တိတ်တိတ်လေး တက်သွားလိုက်၏ ။
အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ခရီးဆောင်အိတ်ကို ဖွင့်လိုက်ကာ ဝက်ဝံရုပ်ဝတ်စုံကြီးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။
ထိုဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်လိုက်ပြီး မှန်ထဲတွင် ပေါ်နေသည့် ချစ်စရာကောင်းပြီး ဖြူစင်သည့် ဝက်ဝံရုပ်အကြီးကြီးကို ကြည့်ကာ သူမ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်သွား၏ ။
ငါလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ~
ဟီးဟီး…တန်တန်ကြိုက်မှာ သေချာတယ် ။
ထိုစဉ်၊ စန္ဒကူးစံအိမ်က ရေကန်နံဘေးတွင် ။
စီရီဟန်သည် အရိပ်ရသည့်နေရာအောက်တွင် ထိုင်နေရင်း ငါးမျှားနေသည် ။ သူ့နံဘေးတွင်မူ လင်းချွေ့နှင့် ရှဲ့ကျဲ့ကျီတို့က ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေကြသည် ။
အနားကတောအုပ်ထဲတွင် တန်တန်သည် ကျားဖြူကြီးနှင့် ကစားနေသည် ။ ထိုကလေးလေးသည် အလွန်တရာလိမ်မာယဉ်ကျေးပြီး တစ်စက်လေးမှ မငိုသလို စိတ်အနှောက်အယှက်ပေးခြင်းလည်း လုံးဝမရှိပေ ။
လင်းချွေ့သည် ထိုငါးမျှားနေသည့် စီရီဟန်ကို တစ်လှည့်၊ အိမ်မွေးကျားကြီးနှင့် ကစားနေသည့် ကလေးလေးကို တစ်လှည့် ကြည့်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် သက်ပြင်းချကာ…
“တစ်ခုခုတော့ လွဲမနေဘူးလား ။ အစ်ကို့အနေနဲ့ ပြိုင်ကားတွေ ပတ်မောင်း၊ ပါတီပွဲတွေကျင်းပပြီး ပျော်လို့ရရဲ့သားနဲ့။ အခုတော့ ပင်စင်ယူထားတဲ့အဘိုးကြီးလိုမျိုး၊ မိန်းမကို အဖော်လုပ်ပြီးတော့
ကလေးကို စောင့်ရှောက်ပေးနေရတယ် ။ အင်း…မိုက်တော့လဲ မိုက်သားပဲ ။ ကျွန်တော်တောင်မှ ကလေးတစ်ယောက်လောက် သွားခိုးချင်စိတ် ပေါက်လာပြီ”
ရှဲ့ကျဲ့ကျီက သူ့ကို ကြည့်လိုက်ပြိး ခပ်သြသြအသံဖြင့် ပြောလိုက်သည် ။ “ကလေးတွေကိုတော့ အလွတ်ပေးပါကွာ”
“သွားသေလိုက် ။ ငါက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ ။ အစ်ကို ၉ ကတောင်မှ အဖေဖြစ်နိုင်သေးတာပဲ၊ ငါက ဘာလို့ အဖေကြီး မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ”
ရှဲ့ကျဲ့ကျီ ပြန်ဖြေသည် ။ “အဲ့ကောင်မလေး
သူ့သရုပ်ဆောင်တွေကို ထရိန်နင်ပေးဖို့အတွက် စစ်တပ်ကို ခေါ်သွားတယ် ထင်တယ် ။ ဒါဆိုရင်တော့ ပြန်ရောက်လာဖို့ နဲနဲကြာဦးမှာပဲ”
ထိုစကားကို ကြားလိုက်သည်တွင် လင်းချွေ့သည် စီရီဟန်ဘက်သို့ ရှိုးကြည့်လိုက်ကာ တိုးတိုးလေး မရဲတရဲ ပြောလာတော့သည် ။
“ရှဲ့ ၃ ၊ ပြောရမယ်ဆိုရင်ကွာ…ငါ သဘောမပေါက်ဘူး ။
အဲ့ကောင်မလေး ဘယ်လိုများ လုပ်လိုက်တာလဲ ။
သူ့အောက်က သရုပ်ဆောင်တွေအားလုံးက ယောကျာ်းလေးတွေချည်းပဲ ။ အဲ့တစ်ယောက် အပြင်မှာ လုပ်ချင်တိုင်းလျှောက်လုပ်နေတာ ဒီလောက်တောင် ကြာနေပြီ ။ အစ်ကို ၉ တစ်စက်လေးမှ ဒေါသမထွက်ဘူးနော်”
“အစောနက လိုက်ဖ်လွှင့်တာကိုပဲ ကြည့်ကွာ ။
အစ်ကို ၉ က စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင်ကို ရွက်လှေ ၁၀ စင်း တောင်မှ လက်ဆောင်ပေးလိုက်သေးတယ် ။
ငါ လုံးဝနားမလည်တော့ဘူး”
ရှဲ့ကျဲ့ကျီ မျက်ခုံးပင့်သွားပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မောလာသည် ။
“အဲ့လောက်တောင် နားလည်ရခက်နေလို့လား”
လင်းချွေ့ ချက်ချင်း ပြန်နှုတ်လှန်ထိုးသည် ။
“ဒါပေါ့ကွ ။ လုံးဝကြီးကို ထူးဆန်းတဲ့ဟာကို”
လင်းချွေ့ပြောနေရင်း ဝက်ဝံရုပ်ကြီးတစ်ရုပ် သူတို့ဆီ ပြေးလာနေသည်ကို ရိပ်ကနဲ သူ လှမ်းမြင်လိုက်သည်…
လင်းချွေ့သည် ထိုဝက်ဝံကြီးအား ကြက်သေသေပြီး စိုက်ကြည့်နေမိ၏ ။
“အဲ့ဒါက ဘာကြီးလဲ ။ ဒီလိုနေရာကို ဒါကြီးဝတ်ပြီးတော့ ဘယ်လိုလုပ် ဝင်ခွင့်ရလာတာလဲ”
ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးသည် သူတို့အရှေ့တွင် ရပ်လိုက်လေပြီ ။
စီရီဟန်သည် ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးကို မသိစိတ်ကနေ ခံစားမိလိုက်ပြီး ငါးမျှားနေရာမှ လှည့်ကြည့်လာချိန်…
ရီဝမ်ဝမ်သည် အသံကို မဆိုစလောက်လေး ပြောင်းပစ်လိုက်ပြီး လင်းချွေ့နှင့် ရှဲ့ကျဲ့ကျီအား ကျော်သွားကာ စီရီဟန်ဆီ ခုန်ပေါက်သွားလိုက်ပြီး…
“ကိုကိုလေး…ကိုကိုလေး…ကိုကိုလေးကို ကျွန်မ ကြိုက်လို့ရမလား”
………………………………………………………
စာစဉ် ၄၄၊ အခန်း ၃ ။ သူက ကျွန်မခင်ပွန်းလောင်း
စီရီဟန် ။ “…”
လင်းချွေ့လည်း တခနလောက် ကြက်သေသေသွား၏ ။
ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီး ဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေးအား စိတ်ဝင်တစား ကြည့်လိုက်မိပြီး…
“ငါ ပြောမယ်နော် ။ ညီမလေး…မင်းရဲ့ လာကပ်တဲ့ပုံစံက တကယ့်ကို…တကယ့်ကို ဆန်းသစ်ပါတယ်…ဒါပေမယ့်…”
ဒီကောင်မလေး ဘယ်မိသားစုကနေ လာတာလဲ ။
တကယ့်ကို ပျော်စရာကောင်းသားပဲ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့အား အာရုံစိုက်နေခြင်းမရှိပေ ။ သူ၏ဝက်ဝံလက်သည်းတွေကိုသာ စီရီဟန်ဆီသို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ဆန့်ထုတ်လာလေပြီ ။
ထိုပျော်စရာကောင်းသည့်မိန်းကလေးအား လင်းချွေ့တခါမှ မမြင်ဖူးပေ ။ ထို့ကြောင့် သူမလေးအား သူ မစမနောက်ဘဲ မနေနိုင်တော့ ။
“ဒီမှာ..ညီမလေး…မင်း မြှူစွယ်နေတဲ့သူက သားတစ်ယောက် ရှိနေပြီးသား ။
အဲ့ဒီအစား ငါ့ကို လာမြှူစွယ်ကြည့်ပါလား ။
ငါကမှ စင်ဂယ်အစစ်၊ ရေတစ်စက်မှ မရောဘူး”
ထိုခေါင်းအုပ်ကြီးထဲကနေ ရီဝမ်ဝမ် မျက်လုံးလှန်ကြည့်လာ သည် ။
ထို့နောက် ချက်ချင်းပင် ပြန်ပြောပစ်လိုက်သည်မှာ…
“ရတယ်…မလိုဘူး ။ ရှင်က ရုပ်ဆိုးလွန်းတယ်”
ထိုစကားကို လင်းချွေ့ကြားလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်း မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူး ဖြစ်လာတော့သည် ။
“လခွီး…ဘာ-ဘာပြောလိုက်တယ် ။ ငါက ရုပ်ဆိုးတယ် ၊ ဟုတ်လား”
သူသည် စီရီဟန် နှင့် ရှဲ့ကျဲ့ကျီတို့လောက် ရုပ်မချောဘူးဆိုလျှင်တောင် ရုပ်ဆိုးသည်ဟုတော့ လုံးဝပြောလို့မရနိုင်ပေ ။
သူ့အား မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ရုပ်ဆိုးသည်ဟု ပြောလာခြင်းမှာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်၏ ။
ထို့အပြင်…ထို့အပြင် သူ့အား ရုပ်ဆိုးသည်ဟု ပြောလာသည့် ထိုမိန်းကလေး အသံမှာ အဘယ်ကြောင့် ရင်းနှီးနေရသည်နည်း ။
ထိုဝက်ဝံရုပ်၏အသံကို ကြားလိုက်သည်နှင့် စီရီဟန်သည်ကတော့ မျက်လုံးထဲတွင် ပျော်ရွှင်မှုုတိ့ု စွက်လာလေပြီ ။
ထိုစဉ် ရှဲ့ကျဲ့ကျီသည်လည်း အနားကနေ တသောသော ရယ်မောနေသည် ။ သူသည် စီရီဟန်ကိုတစ်လှည့် ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးကိုတစ်လှည့် ကြည့်နေ၏ ။
“မိန်းကလေး…သူ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သိရဲ့လား ။
မသိဘဲနဲ့ သူ့ကို မြှူစွယ်ရဲတယ်လား”
ရီဝမ်ဝမ်၏နှုတ်ဖျားကနေ စကားလုံးတို့ ချက်ချင်းပင် ကျလာတော့သည် ။ “သူ ဘယ်သူလဲ သိတာပေါ့ ။ စီရီဟန်…ကျွန်မရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်းလေ”
ရှဲ့ကျဲ့ကျီ ။ “…”
လင်းချွေ့ ။ “…”
အတိုင်းထက်အလွန် အံ့သြသွားသူကား လင်းချွေ့။
“လခွမ်း…ညီမလေး…သတ္တိကတော့…သိပ်ကောင်းတယ်နော်”
သူက စီရီဟန်ပါဆိုတာကို သိနေရဲ့သားနဲ့ ဒီလိုမျိုး လာပြီး အီစီကလီရိုက်ရဲသေးတယ်…။
ရှဲ့ကျဲ့ကျီသည်ပင် လက်ဖျားခါသွားရ၏ ။ အီစီကလီရိုက်တတ်သည့်နေရာတွင် သူ့ထက် သာအောင် အီတတ်သူ ရှိနေသည်တဲ့လား ။
ထို့အပြင် ထိုသူမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်တဲ့လား ။
သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးသည် စီရီဟန်၏မျက်ဝန်းထဲက တဖြည်းဖြည်းချင်း နူးညံ့သိမ်မွေ့လာမှုတို့ကိုမူ သတိမပြုမိလိုက်ကြပေ…
ရီဝမ်ဝမ်သည် စီရီဟန်နား ပိုလို့ပင် တိုးကပ်လာလေပြီ ။
“ကိုကိုလေး…ကိုကိုလေး…ကျွန်မကို ပြော ။
ကိုကိုလေးကို ကျွန်မ ကြိုက်လို့ရလား”
စီရီဟန်သည် သူမလေးအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
လက်ကို ဆန့်ထုတ်ပေးလိုက်သည် ။
“ဒီကို လာ”
ရီဝမ်ဝမ်၏မျက်နှာထက်တွင် ပျော်ရွှင်မှုတို့ ဖိတ်လျှံကျလာတော့ပြီး သူ့ဆီ ပြေးဝင်တော့လေပြီ ။
စီရီဟန်သည် သူမလေးအား ပွေ့ဖက်ထားလိုက်ပြီး ထိုဝက်ဝံရုပ်၏ခေါင်းထက်ကို အနမ်းတစ်ပွင့် နူးနူးညံ့ညံ့ ချပေးလိုက်၏ ။
လင်းချွေ့နှင့် ရှဲ့ကျဲ့ကျီ ကြက်သေသေသွားသည် ။
ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်သည်နည်း ။
“လခွမ်း…ဒီမိန်းကလေး..တကယ်ကြီး လုပ်နိုင်သွားပြီလား”
လင်းချွေ့၏မျက်လုံးတို့သည် ပြူးပြူးပြဲပြဲ ။
ရှဲ့ကျဲ့ကျီသည်လည်း မေးစေ့ကို တွေးတွေးဆဆ ပွတ်သပ်နေသည် ။ တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ နားလည်လာရလေပြီ ။
စီရီဟန်သည် ဝက်ဝံရုပ်ကြီးကို နမ်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည့်တိုင်အောင် သူမ၏အသားအရေကို တိုက်ရိုက်နမ်းတာထက်ပင် ပိုလို့ပြင်းရှကြောင်းကို
ရီဝမ်ဝမ် ခံစားမိလိုက်၏ ။
သူမ၏နဖူးလေးမှာ ချက်ချင်းပင် ရှိန်းရှိန်းတိန်းတိန်း ဖြစ်လာတော့သည် ။
စီရီဟန် ။ “နေ့လည်လောက်မှ ရောက်မယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မလား”
“အွန်း…စောစောပြီးသွားလို့”
ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးစစဖြင့် မေးသည် ။
“ချစ် မှန်း ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
စီရီဟန်က သူမလေး၏ဝက်ဝံလက်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး ချက်ကျကျပြန်ဖြေသည် ။
“မင်းကလွဲပြီး ဘယ်သူ လုပ်ရဲမှာလဲ”
ရီဝမ်ဝမ် ။ “အဲ…ဟုတ်သားပဲ…အဟမ်း…”
သူမလေး မငြင်းနိုင်တော့…
စီရီဟန်သည် ထိုဝက်ဝံခေါင်းကို ချွတ်လိုက်၏ ။ တခနအတွင်း ရီဝမ်ဝမ်၏ခေါင်းသေးသေးလေး ထွက်ပြူလာလေပြီ ။
ထိုမိန်းကလေး၏ဆံပင်တို့ကို မြင့်မြင့်စည်းထားပြီး
မျက်နှာထက်တွင် အပြုံးကြီးပြုံးနေသည် ။
“ချစ် အရမ်းချစ်ဖို့မကောင်းဘူးလား”
“ငါလခွမ်း ။ မင်း…ရီ ဝမ်ဝမ်….”
လင်းချွေ့၏အသံကြီး ဟိန်းထွက်လာလေပြီ ။
သေစမ်း ။ ငါ သိနေတယ် ။ ဒီကောင်မလေးဆိုတာ သိနေတယ်…
ရှဲ့ကျဲ့ကျီသည် ထိုပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေသည့် လင်းချွေ့အား ကြည့်လိုက်ပြီး ခြောက်ကပ်ကပ်မေးလိုက်သည် ။
“မင်းရဲ့အစ်ကို ၉ ဘာလို့ အခုထိ တစ်စက်လေးမှ ဒေါသမထွက်သေးလဲဆိုတာ နားလည်ပြီလား”
လင်းချွေ့ ။ “နားလည်ပြီ…လုံးဝကို နားလည်သွားပြီ…”
ဒီကောင်မစုတ်လေးက သူများကို ပျော်အောင် လုပ်တတ်တဲ့နေရာမှာ သောက်ရမ်းတော်လွန်းနေတာလေ…
……………………………………………………
စာစဉ် ၄၄၊ အခန်း ၄ ။ မာမီနဲ့တန်တန်က နှလုံးသားချင်း နီးတယ်
“တန်တန် ဘယ်မှာလဲ”
ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်း မေးလိုက်သည် ။
စီရီဟန် ။ “တောအုပ်ထဲမှာ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် စီရီဟန် လက်ညှိုးညွှန်ရာဘက် ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုဝက်ဝံခေါင်းကြီးကို မြန်မြန်ပြန်တပ်လိုက်လေပြီ ။
“ချစ် တန်တန့်ကို သွားရှာလိုက်ဦးမယ်နော်”
စီရီဟန် ။ “သွားပါ”
မိန်းကလေးသည် လှစ်ခနဲ ပြေးထွက်သွားတော့လေပြီ ။
ထိုထွက်သွားပြီဖြစ်သည့် ရီဝမ်ဝမ်၏ပုံရိပ်လေးကို
လင်းချွေ့ သည် ကြက်သေသေကာ ကြည့်နေမိရင်း…
“မဆန်းတော့ဘူး…မဆန်းတော့ဘူး ။ အစ်ကို ၉ ကို ဒီလောက်ထိ ချုပ်ထားနိုင်တာ မဆန်းတော့ဘူး…ငါ အရှုံးပေးတယ်…”
ထို့နောက် စီရီဟန်ဘက်သို့ မယုံသင်္ကာစွာဖြင့် လှည့်လိုက်သည် ။
“အစ်ကို ၉…ရီဝမ်ဝမ် အရမ်းကြီး ပြောင်းလဲသွားပြီလို့…မထင်ဘူးလား”
စီရီဟန် ခြောက်ကပ်ကပ်ပြန်ဖြေလာသည် ။
“မထင်ဘူး”
လင်းချွေ့ အံ့အားသင့်သွား၏ ။
“ဘာလို့လဲ ။ ဘာလို့ မထင်တာလဲ”
စီရီဟန်၏မျက်လုံးတို့သည် ရီဝမ်ဝမ်ထွက်သွားသည့် ဘက်ခြမ်းတွင်သာ ။
သူ့မျက်နှာမှာ တည်ကြည်တင်းမာနေသည် ။
“အမြဲတမ်း ဒီလိုပုံစံပဲ”
လင်းချွေ့ ဆွံ့အသွားသည် ။ “…”
အမြဲတမ်း ဒီလိုပုံစံပဲ…ဟုတ်လား ။
အစ်ကို ၉ ၊ အတည်ကြီး ပြောနေတာလား…
ရှဲ့ကျဲ့ကျီ၏မျက်နှာမှာမူ ဝင်းပသွားသည် ။ တစ်ခနလောက် တိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် စီရီဟန်ဘက်သို့ လှည့်မေးသည် ။
“အားကျို…မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ် ပြန်ကောင်းလာပြီလား”
စီရီဟန်သည် ရှဲ့ကျဲ့ကျီ၏စကားကို ကြားလိုက်သည်နှင့်
ချက်ချင်းဆိုသလို မျက်နှာကွက်ခနဲ မည်းသွားလေသည် ။
စီရီဟန်၏ခန္ဓာကိုယ် ပြန်လည်ကျန်းမာစ ပြုလာနေသည်မှာ သေချာသည် ။ သို့သည့်တိုင် သူ့ပုံစံသည်ကား နဲနဲလေးမှ ပျော်ရွှင်ဟန်ရှိမနေပေ ။
လင်းချွေ့သည်လည်း တစ်ခုခုကို တွေးမိသွားပြီး မျက်စိမျက်နှာပျက်လာ သည် ။
“ရှဲ့ ၃..အစ်ကို ၉ ရဲ့ ကျန်းမာရေး ပြန်ကောင်းလာနေတဲ့ အကြောင်းကို လွတ်လပ်သောပြည်နယ်က သိသွားရင်ရော
လို့ ပြောမလို့လား…”
လင်းချွေ့သည် စကားကို ဖြတ်ချလိုက်ပြီးနောက်၊ ချောင်းအသာဟမ့်ကာ…
“အဟမ်း…သူတို့တွေ အစ်ကို ၉ ကို မဆက်သွယ်လာတာ အကြာကြီးကြာနေပြီ၊ သူတို့ မသိလောက်ပါဘူး ၊ ဟုတ်တယ်မလား…”
ရှဲ့ကျဲ့ကျီက ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်သည် ။
“အဲ့ဒီလူ ဘာတွေးနေလဲ ဘယ်သူ သိမှာလဲ…”
…..
သိပ်မဝေးကွာလှသည့်နေရာတွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် တန်တန်ဆီသို့ ပြေးသွားနေသည် ။
“ဘေဘီလေး…ဘေဘီလေး ။ ဒီကမ္ဘာပေါ်က ချစ်စရာအကောင်းဆုံးလေး၊ အလိမ်မာဆုံး၊ အသည်းတုံး ပူတူတူးလေး…။ မမ မင်းကို ဖက်လို့ရမလား”
ရီဝမ်ဝမ်သည် အသံကို သြထားပြီး တမင်တကာ ရူးသွပ်သွပ်အသံဖြင့် ခေါင်းလေးစောင်းပြီး မေးနေခြင်းပင် ။
တန်တန်သည် ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးကို မြင်လိုက်သည်နှင့် တဒင်္ဂလေး အံ့အားသင့်သွားပြီး ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးဆိသို့ မြန်မြန်ပြေးဝင်လာ တော့သည် ။ “မာမီ…”
ရီဝမ်ဝမ် အံ့သြသွား၏ ။
နဂိုအသံကို ပြန်ပြောင်းလိုက်ပြီး တထူးတဆန်း မေးလိုက်သည် ။
“အာ…ဘေဘီ…မာမီမှန်း ဘယ်လိုလုပ် သိသွားတာလဲ”
စီရီဟန်သည် စဉ်းစားဆင်ခြင်တတ်သည့်အရွယ်ဖြစ်၍ သူမမှန်း မှန်းမနိုင်ပေသည် ။ သို့သော် တန်တန်ကတော့…
တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိရုံနှင့် သူမမှန်း ဘယ်လိုလုပ် သိနေလေသည်နည်း ။
တန်တန်သည် ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီး၏ခြေထောက်တို့ကို ဖက်ထားရင်း မော့ကြည့်လာသည် ။
“တန်တန် သိတာပေါ့ ။ မာမီ ဘယ်လိုပုံ ဖြစ်နေနေ
တန်တန် မာမီ့ကို မှတ်မိတယ်”
ရီဝမ်ဝမ် ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးနေမိရင်း ထိုကလေးလေးအား
ပြန်ပွေ့ဖက် လိုက်လေသည် ။
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ။
မာမီနဲ့တန်တန်ရဲ့ နှလုံးသားချင်းက ဆက်ထားပြီးသား”
“ဟုတ်တယ်”
တန်တန် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြလာသည် ။
“မာမီ ဒီနေ့ အရမ်း အရမ်း ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်”
တန်တန်သည် သူမအား စိတ်ပါလက်ပါကို ချီးကျူးနေလေသည် ။
“ဟီးဟီး၊ ဟုတ်လား ။ ဘေဘီ သဘောကျလား”
ရီဝမ်ဝမ်၏ရင်ထဲတွင် နှင်းဆီပန်းတွေ ပွင့်ကုန်လေပြီ ။
“သဘောကျတယ်”
ထိုသားအမိနှစ်ယောက် စကားပြောဆိုနေကြစဉ်
ဖြူကောင်ကြီးက အနားကို လျှောက်လာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုဖြူကောင်ကြီးကို မြင်လိုက်သည်နှင့်
မျက်လုံးတို့ ပြိုးပြက်ဝင်းပသွားသည် ။
ဖြူကောင်ကြီးလဲ ပါလာတာပဲ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုသတ်ဖြတ်ကောင်ကြီးရှေ့ အမြန်သွားတော့လေပြီ ။
“ဟဲဟဲဟဲ…ချစ်ဖြူကောင်ကြီး..ချစ်သားကြီး…
ငါ မင်းကို ချစ်လို့ရမလား”
“ဝေါင်း”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ဖြူကောင်ကြီးအရှေ့ကို ရောက်ရုံရှိသေးသည် ။ ထိုဖြူကောင်ကြီးက တောတောင်တခွင်ကို သိမ့်သိမ့်တုန်သွားစေနိုင်သည့် ဟိန်းသံကြီးတစ်ခုကို ပေးလာတော့သည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ထိုဟိန်းသံကြီးကြောင့် လန့်သွားပြီး မြေကြီးပေါ် ဘုတ်ခနဲ ဖင်ထိုင်ပြုတ်ကျသွား၏ ။
အား…ရင်နာလိုက်တာ..
တန်တန်သည် ချက်ချင်းပင် အပြေးရောက်လာပြီး ရီဝမ်ဝမ်အား ကာပေးထားလိုက်၏ ။ “ဖြူကောင်ကြီး…မဆိုးနဲ့ ။ ဒါ မာမီ”
ဖြူကောင်ကြီးခမျာ ပြန်ဟိန်းလိုက်ချင်၏ ။ သို့သော် ထိုမဆိုးနဲ့ ဆိုသည့်စကားကြောင့် ချက်ချင်းပင် ငြိမ်ကျသွားလေပြီ ။
ဖြူကောင်ကြီး ထိုကဲ့သို့ လိမ်မာရိုကျိုးသည့်နေ့ ရောက်လာလိမ့်မည်ဟု ရီဝမ်ဝမ်မှာ စိတ်ပင်မကူးဖူးခဲ့ပေ ။
ရီဝမ်ဝမ်၏မျက်လုံးတို့ လက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး သနားကမားမျက်နှာလေးဖြင့် တန်တန်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ကာ…
“တန်တန်…မာမီ ဖြူကောင်ကြီးရဲ့လက်တွေကို ကိုင်ကြည့်ချင်တယ်”
တန်တန်သည် ချက်ချင်းပင် ထိုကျားကြီးအား ကြည့်လိုက်သည် ။ “ဖြူကောင်ကြီး…လက်”
………………………………………………………
စာစဉ် ၄၄၊ အခန်း ၅ ။ ဖြူကောင်ကြီး အစွယ်ကျိုးခြင်း
ရီဝမ်ဝမ် မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်မိသွားသည် ။
ဟမ်…လက် လို့ ပြောလိုက်ရုံလေးနဲ့တော့ သူ လက်ကို ထုတ်မပေးလောက်ပါဘူးနော် ။ မဖြစ်နိုင်ဘူးမလား ။
ထို့နောက်…နောက်တစ်စက္ကန့်အတွင်း ၊ ဖြူကောင်ကြီးသည် သူ၏အမွှေးပွယောင်းပြီး ကစ်နှစ်နေသည့် လက်ကြီးကို သူမဆီ ထုတ်ပေးလာလေပြီ…
သေစမ်း… ရသွားတယ်ဟ ။
မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်သေးဘူး ။ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့အခွင့်အရေးကို… ငါ့လက်နဲ့ကို ကိုင်ကြည့်မှရမယ် ။
ရီဝမ်ဝမ် သူမ၏ဝတ်စုံကို ချွတ်လိုက်ပြီး ထိုလက်ကြီးတွေကို သတိကြီးကြီးဖြင့် ထိကြည့်လာသည် ။
အား…ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ ။
ဟီးဟီး…ဖြူကောင်ကြီးက လုံးဝကို ငြိမ်ပေးနေတာဟ ။
ငါ့ကို နဲနဲလေးတောင် မဟိန်းဘူး…။
အင်း…ငါ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ငိုမိတော့မယ်…
ပြောရလျှင် လူတွေကြားက ကွာခြားမှုမှာ အဘယ်ကြောင့် ထိုမျှထိ ကြီးမားနေလေသည်နည်း ။
ဖြူကောင်ကြီး၏အချစ်ကို ရဖို့ရာအတွက် သူမသည် နှစ်ဝက်နီးနီး ကြိုးစားခဲ့ရ၏ ။ အချိန်အကြာကြီးကြာအောင် အမဲသားတွေ ကျွေးမွေးလာ ခဲ့ရသည့်တိုင်အောင် အခုချိန်တွင် သူ့နား ကပ်နိုင်ရုံမျှသာလျှင် ရှိပေသည် ။
သူ့အား ထိကြည့်လိုသည်ဆိုလျှင် တနေကုန်လုံး ရေမိုးချိုးကာ သူ့စိတ်အခြေအနေကောင်းမည့်အချိန်ကို အကဲခတ်နေရသည် ။
သို့တိုင်အောင်ပင် ကံကောင်းဖို့က ရှိနေသေးလေသည် ။
သို့သော်…
တန်တန်သည်ကတော့ စကားတစ်ခွန်းထဲနဲ့ ခိုင်းစေနိုင်နေလေသည် ။
“ဟိုဘက်လက်ကို ကိုင်ကြည့်လို့ရမလား”
ရီဝမ်ဝမ် ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် မေးလိုက်သည် ။
တန်တန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။
“ဖြူကောင်ကြီး…ဟိုဘက်လက်”
ဖြူကောင်ကြီးက ချက်ချင်းပင် နောက်လက်တစ်ဖက်ကို မြှောက်ပေးလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…!!!”
ဒါမှ ငါ့သားအစစ်ပဲ ။ အရမ်းမိုက်တယ် ။
မာမီ အရမ်းကို ဂုဏ်ယူသွားပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ချက်ချင်းပင် ထပ်ပြီးတောင်းဆိုလိုက်တော့သည် ။
“မာမီ သူ့ကို သုံးမိနစ်လောက် ပွတ်သပ်ကြည့်လို့ရမလား ၊ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး..ဆယ်မိနစ်”
ဒီတစ်ခေါက်တွင်တော့ တန်တန်သည် အစောနကလို အမြန်သဘောတူလာခြင်း မရှိတော့ ။
သူ့ရဲ့ခေါင်းလေးကို ငုံ့လျိုးဝင်လာပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလာသည် ။
“ဟို..ဟို…မာမီ တန်တန့်ကိုရော ပွတ်သပ်ပေးလို့ရမလား”
ထိုကလေးလေး၏ စွန့်ပစ်ခံထားရသည့် အကောင်ပေါက်စလေးနှယ် ခေါင်းလေးငိုက်စိုက်ချထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရချိန်
ရီဝမ်ဝမ်၏ရင်ထဲ ချစ်မဝဖြစ်လာရပြန်သည် ။
ထိုကလေးလေးကို သူမရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တော့ပြီး…
“ရတာပေါ့ ။ တန်တန်က မာမီ့အချစ်ဆုံးပဲဟာ”
တန်တန်သည် နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်လိုက်ပြီး၊ ထို့နောက် နောက်ထပ်တစ်ဖန် ပြုံးပန်းဝေဆာလာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် တန်တန်အား ဖက်ထားမိရင်း တစ်ဖက်တွင် ကျိတ်ရယ်နေမိသည် ။
တန်တန်သည် စီရီဟန်နှင့် အလွန်တရာ တူလွန်းလှပေသည် - ဖြူကောင်ကြီးကိုတောင် သဝန်တိုအူတိုနေလေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် တန်တန်ကို ထွေးပွေ့ထားရင်းမှ မေးလိုက်သည် ။ “တန်တန်…သား မာမီ့ကို သဘောကျလား”
“မာမီ့ကို သဘောကျတယ်”
တန်တန်သည် ချက်ချင်းပင် ခေါင်းလေးညိတ်ပြလာသည် ။ သူ၏ရွှန်းဝေနေသည့် မျက်ဝန်းတို့ကနေ ချစ်စရာကောင်းမှုတို့ အရောင်ဖြာထွက်နေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူမ၏မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး တခနလောက် တွေးတွေးဆဆပြုကာ ထပ်ပြီးမေးကြည့်လိုက်သည် ။
“အင်း…မာမီ့ကို သဘောကျတာက သားရဲ့မာမီ ဖြစ်နေလို့လား”
သူမသည် တစထက်တစ ထိုကလေးလေးကို ချစ်မဝဖြစ်လာရခြင်းကြောင့် ထိုမေးခွန်းကို ထမေးလိုက်မိခြင်းပင် ။
တန်တန်သည် သူမအား သူမအနေဖြင့်သာ သဘောကျခြင်းပေလား ။ သို့မဟုတ် သူ၏မာမီ ဖြစ်နေသောကြောင့် သဘောကျပေးခြင်းလား ။
တန်တန်သည် တခနလောက် စဉ်းစားကြည့်လိုက်ပြီး ခေါင်းခါယမ်းပြလာသည် ။
“တန်တန်က မာမီကို မြင်မြင်ချင်းကတည်းက သဘောကျတာ”
“မြင်မြင်ချင်း…ဟုတ်လား ။ တန်တန် မာမီ့ကို လာရှာတုန်းကလား”
ရီဝမ်ဝမ် မေးလိုက်သည် ။
“မဟုတ်ဘူး ။ တန်တန် ဦးလေးနဲ့ ဗွီဒီယိုကောလ် ပြောတဲ့အချိန်က ။ တန်တန်…မာမီ့ကို ဗွီဒီယိုထဲမှာ မြင်ခဲ့တာ…”
ထိုကလေးလေးသည် ပြောနေရင်း ရှက်နေသည့်ဟန်လေးဖြင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲတွတ်လာသည် ။
“အာ…တကယ်လား ။ အဲ့ဒီတုန်းက ချစ်လေး မာမီ့ကို
တွေ့ခဲ့တယ်လား” ရီဝမ်ဝမ် အံ့သြသွားမိ၏ ။
ထိုကလေးလေးသည် ထိုစဉ်က ဗွီဒီယိုကောလ်ထဲတွင် အလွန်တရာ အေးစက်လို့နေသည် ။
သို့တိုင်အောင် သူသည် သူမအား သတိပြုမိခဲ့သည်တဲ့လား ။
“ဟုတ်…မာမီက အရမ်းလှတယ်…”
တန်တန်သည် ယုံကြည်ချက်အပြည့်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်းပင် ပျော်ရွှင်သွားပြီး သူမမျက်နှာသူမ စမ်းကြည့်မိသွား၏ ။ သူမ၏သားလေးသည် သူမလိုပင် စကားပြောချိုလှချည်တကား ။
တန်တန်က ဆက်ပြောနေသည် ။
“အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း…တန်တန် မာမီ့ကို မြင်ချင်လို့ ဦးလေးဆီကို ခနခန ဗွီဒီယိုကောလ် ခေါ်ဖြစ်တယ်…။ ဒါပေမယ့် မာမီ့ကို သိပ်မတွေ့ခဲ့ရဘူး… တန်တန် မာမီ့ကို အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ…”
ထိုကလေးလေး၏အထီးကျန်ဆန် ညှိုးနွမ်းသွားသည့်မျက်နှာလေးကို ရီဝမ်ဝမ် တွေ့လိုက်ရလျှင် သူမ၏ရင်ထဲ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသွားသလို တစ်ဆက်ထဲ နှလုံးသားလေး တဆစ်ဆစ်နာကျင်လာရ၏ ။
ထို့နောက် ထိုကလေးလေးသည် အလွန်အမင်းဝင်းပရွှင်လန်းနေသည့် မျက်ဝန်းလေးများဖြင့် သူမဘက် လှည့်ကြည့်လာကာ…။
“အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း…ဦးလေးက တန်တန့်ကို ပြောတယ် ။
မာမီက တန်တန်ရဲ့မာမီပါတဲ့ ။ မာမီက တန်တန့်မာမီဆိုတာကို တန်တန် သေချာကို သိတာပေါ့”
……………………………………………………
စာစဉ် ၄၄၊ အခန်း ၆ ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေး ပြုံးပျော်နေတယ်
ထိုကလေးလေး၏စကားတို့ကို ကြားလိုက်ရသည်တွင် ရင်ဝမ်ဝမ်၏ရင်ထဲ လှုပ်ခတ်သွားရသလို၊ တစ်ဆက်ထဲ လွန်ဆွဲလာ၏ ။
သူမသည် ထိုကလေးလေး၏အမေအရင်း မဟုတ်နေပါချေ ။
ထိုဝမ်းနည်းသွားမိသည့်စိတ်ကို ချိုးနှိမ်လိုက်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ပြန်တင်းလိုက်၏ ။ ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးထဲ ပြန်ဝင်လိုက်ပြီး ထိုကလေးလေး၏လက်လေးကို ကိုင်လိုက်ကာ…
“တန်တန်..သွားကြမယ် ။ သားဒက်ဒီကို သွားရှာပြီးတော့
မာမီတို့ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးခိုင်းရအောင်”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ”
တန်တန်သည် ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာပင် ရီဝမ်ဝမ်၏ဝက်ဝံလက်ကြီးကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။
ဝက်ဝံရုပ်ကြီးနှင့် ထိုကလေးလေးသည် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် စီရီဟန်ဆီကို ရောက်ချလာလေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုဝက်ဝံရုပ်ကြီးရင်ဘတ်က အိပ်ကပ်ထဲကနေ သူမဖုန်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး…
“အားကျို…အားကျို…တန်တန်နဲ့ကျွန်မကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးပါလား”
သူမသည် တန်တန်နှင့် တွဲရိုက်ရခြင်းကို အမှန်တကယ်ပင် သဘောကျနှစ်ခြိုက်မိ၏ ။
တစ်ချက်မှာ အမည်မရှိသောနန် ထံသို့
ပို့ပေးရမည်ဖြစ်သောကြာင့် ။
နောက်တစ်ချက်မှာပင် သူမကိုယ်တိုင်ကိုက ထိုအမှတ်တရများကို သိမ်းဆည်းထားလိုသောကြောင့် ဖြစ်၏…
စီရီဟန်သည် နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည့်အမူအရာဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်၏ဖုန်းကို ယူလိုက်ပြီး… “အင်း”
စီရီဟန်၏ဓာတ်ပုံရိုက်ခြင်းအနုပညာမှာ အခုချိန်တွင် အရမ်းကြီးကောင်းလာလေပြီ ။ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် ဓာတ်ပုံတဖျတ်ဖျတ် ရိုက်ယူပြီးသွားလေပြီ ။ ဓာတ်ပုံတိုင်းသည် မဂ္ဂဇင်းထဲတွင် ထည့်သုံးလို့ ရလောက်အောင်ပင် အနေအထား၊ ရှုထောင့် လုံး၀ ပြီးပြည့်စုံလှ၏ ။
ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးသွားသည့်နောက် ရီဝမ်ဝမ်သည် ဖုန်းကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး ကြည်နူးပီတိဖြာနေလျက် တစ်ပုံပြီးတစ်ပုံကို ကြည့်ရှုနေသည် ။
ထို့နောက် လင်းချွေ့နှင့် ရှဲ့ကျဲ့ကျီဆီ သွားလိုက်ပြီး ရှဲ့ကျဲ့ကျီအား ပြောလိုက်သည် ။
“နိုင်ငံကျော်မင်းသား ရှဲ့ ကျွန်မတို့သုံးယောက်ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးလို့ ရမလား”
ရှဲ့ကျဲ့ကျီသည် ဖုန်းကို ယူလိုက်ပြီး စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
“ရပါတယ်ဗျာ ။ ရိုက်ပေးခွင့်ရတာ ဂုဏ်ယူမိပါတယ်..”
လင်းချွေ့၏ခေါင်းထက်တွင်မူ တိမ်မည်းကြီး စိုင်ဖွဲ့နေလေပြီ ။ သူ့ကိုယ်ကနေ နောင်တရသည့်အရှိန်အဝါတို့ ဖြာထွက်နေလေပြီ…
ငါ ဒီကို အားလပ်ရက်ခရီး ထွက်လာခဲ့တာလား၊ ဒါမှမဟုတ် အနိုင်ကျင့်ခံရဖို့အတွက် ထွက်လာခဲ့တာလား ။
ဒီနေ့တွင် ရီဝမ်ဝမ်တို့မိသားစုသည် တစ်နေ့လုံး ပျော်ရွှင်ပြုံးဖြီးနေပြီး လင်းချွေ့နှင့် ရှဲ့ကျဲ့ကျီတို့ခမျာမှာမူ ဓာတ်ပုံဆရာတစ်လှည့်လိုက်လုပ်
Rs စာတစ်လှည့် စားရလိုက်နှင့် လုံးလည်ချာလည်လိုက်နေကြရ၏ ။
နောက်ဆုံးတွင်တော့ ရှဲ့ကျဲ့ကျီသည်ပင် သည်းခံနိုင်ခြင်း မရှိတော့ ။ နှစ်ယောက်သား နောက်ကို ဘယ်တော့မှ မစပ်စုကြတော့ဖို့ရာနှင့် သူတို့မိသားစု ဝေးဝေးကနေ ရှောင်နေရန်ပါ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတော့သည်…
ထိုည သူတို့ အိမ်ပြန်ရောက်လာချိန် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ဓာတ်ပုံတို့ကို ကြည့်နေပြီး တချို့ပုံတို့ကို ဖြတ်တောက်ကာ အကုန်လုံးကို အမည်မရှိသောနန်ထံသို့
ပို့ပေးလိုက်သည် ။
[ချီးဗဒုံးကောင် နန် ။ အာ…အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက် တာ ။ ငါ့မယ်တော်ကြီးကတော့ လုံးဝကို ကြိုက်သွားမှာ သေချာတယ်]
ထိုပုံထဲတွင် မကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် အရာအားလုံးကို မေ့ဖျောက်ထားပြီး စိတ်လိုလက်ရကို ပြုံးပျော်ရွှင်လန်းနေလေသည် ။
အလွန်အမင်းပင် အံ့သြဖွယ် ကောင်းလှပေစွ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် အချိန်အကြာကြီးကြာအောင် တုံ့ဆိုင်းနေပြီးမှ အမည်မရှိသောနန် ထံသို့ စာတစ်စောင်ပို့လိုက်သည် ။
ရီဝမ်ဝမ် မေးသည်ကား…
[တန်တန်ရဲ့မိဘအကြောင်း သာသတင်းကြားသေးလဲ]
အမည်မရှိသောနန်က ချက်ချင်း ပြန်ဖြေသည် ။
[ညီမလေး ကျော်ကြားသော ရီ…စိတ်ချ ။
ငါ မင်းကို အကြာကြီး ဒုက္ခမပေးထားပါဘူး ။
သဲလွန်စတွေ ရထားပြီးနေပါပြီ ။
မကြာခင် သတင်းကောင်းရတော့မှာ ကျိန်းသေတယ်]
အမည်မရှိသောနန်၏ပြန်စာကို ဖတ်ကြည့်လိုက်ပြီး
ရီဝမ်ဝမ်မှာ ဝမ်းနည်းခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်သွား၏ ။
နဲနဲလေးမှကို စိတ်မချဘူး၊ ဟုတ်ပီလား ။
သူ ဘာလို့ အဲ့လောက်တောင် မြန်မြန်ရှာနေရတာလဲ ။
[ရီဝမ်ဝမ် ။ အေးဆေးဆေးဆေး ရှာပါ ။ အလောတကြီး မလုပ်လဲ ရပါတယ်]
[ချီးဗဒုံးကောင် နန် ။ ညီမလေး ကျော်ကြားသော ရီ…
ငါ့ကို ယုံပါ ။ ငါ့ဘက်မှာ တကယ့်ကို အခြေအနေ တိုးတက်နေပါပြီ ။ မင်းကို အသေးစိတ်ပြောပြလို့သာ
မရလို့ပါ ။ ဒါပေမယ့် ငါ ကျိန်ဆိုပါတယ် ။ သုံးလအတွင်း
ငါ တန်တန်ကို ပြန်လာခေါ်မယ်လို့ ကတိပေးတယ် ။
မင်းကို အကြာကြီး စိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးမထားပါဘူး]
“…” ရီဝမ်ဝမ် သေလောက်အောင် ဒေါသထွက်သွားရ၏…
[ချီးဗဒုံးကောင် နန် ။ ညီမလေး ကျော်ကြားသော ရီ…ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ် ။ အဲ့ဒီမကောင်းဆိုးဝါးလေးကို မင်းသာ ချွေးသိပ်မထားရင် အခုလောက်ဆို သူ ကမ္ဘာပတ်ပြီး လိုက်ရှာနေလောက်ပြီ ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေးသာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ငါ့မိဘတွေ ငါ့ကို အတည်ကြီး သတ်လိမ့်မယ်]
ရီဝမ်ဝမ် အသာလေးသာ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
[ရီဝမ်ဝမ် ။ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး ။
ကျွန်မလဲ တန်တန့်ကို အရမ်းသဘောကျပါတယ်]
[ချီးဗဒုံးကောင် နန် ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေးကိုများ မင်း ဘာလို့ သဘောကျရလဲ ငါ လုံးဝကို နားမလည်နိုင်ဘူး….]
အမည်မရှိသောနန်သည် တန်တန်အား မကောင်းဆိုးဝါးလေး၊ မကောင်းဆိုးဝါးလေးဟု ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ခေါ်နေသည်ကို ကြားနေရသည်တွင် ရီဝမ်ဝမ် ဒေါသထွက်လာပြီး အံကြိတ်လာတော့သည် ။
[ရီဝမ်ဝမ် ။ ကျွန်မသားကို မကောင်းဆိုးဝါးလေး လို့ ထပ်ခေါ်ရဲခေါ်ကြည်။ လနှစ်ရဲ့ပထမဆုံးလမှာ သူ့ကို ဆံပင်ညှပ်ပစ်ခိုင်းလိုက်မယ်]
အမည်မရှိသောနန် ခေါင်းရှုပ်သွား၏ ။
[ချီးဗဒုံးကောင်နန် ။ ဟမ်…လနှစ်ရဲ့ပထမဆုံးလမှာ ဘာလို့ ဆံပင်ညှပ်မှာလဲ]
ရီဝမ်ဝမ် ဒေါသတကြီး စာပြန်ရိုက်လိုက်သည် ။
[ရီဝမ်ဝမ် ။ လနှစ်ရဲ့ပထမဆုံးလမှာ ဆံပင်ညှပ်တာက သူ့ဦးလေး သေလို့ လုပ်ရတာ…]
[ချီးဗဒုံးကောင် နန် ။ ….]
ဒါတော့ အရမ်းမရက်စက်လွန်းဘူးလား…
………………………………………………………
T/N : သောကြာနေ့ ပြန်တွေ့ကြမယ်နော် သဲတို့ 😍