[Zawgyi]
The Throne(ရာဇာပုလႅင္)
အပိုင္း-၁၇
မနက္သံုးနာရီ ျမဴေတြဆိုင္းေနေသာအခိ်န္မွာ ဝမ္ေယာလ္ ၊ ဝမ္အြန္း ၊ရွီရႊန္း ၊ဂြၽန္ေျမာင္ နဲ႔ ေဂ်ာင္ဆူး တို႔ေလးေယာက္ နန္းေတာ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။
ရွီရႊန္း နဲ႔ ဂြၽန္ေျမာင္အတြက္ ျမင္းလွည္းျပင္ထားၿပီး ေဂ်ာင္ဆူး ကျမင္းလွည္းေမာင္းသည္။
ဝမ္အြန္း ကေတာ့ ဝမ္ေယာလ္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ျမင္းေပၚ၌ အတူပါလာခဲ့သည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါကို ျမင္းသံလူေတြျဖင့္ ဆူညံသြားေစသည္။
ရွီရႊန္း ျမင္းလွည္းရဲ႕ ျပတင္ေပါက္ကို အသာလွပ္ကာ ဝမ္ေယာလ္ နဲ႔ ဝမ္အြန္း ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
သူျမင္ေနရသည္က ဝမ္ေယာလ္ ရဲ႕ေက်ာျပင္ျဖစ္ၿပီး ဝမ္အြန္း ကိုေတာ့ မေတြ႕ရေပ။
'မင္းႀကီး ဘာလို႔ အေလာတႀကီးျပန္ခိုင္းတာလဲ ဆိုတာ မင္းသိလား ရွီရႊန္း'
ရွီရႊန္း ေခါင္းခါျပရင္း တံခါးေပါက္ကို ျပန္ပိတ္လို္က္သည္။
'မသိဘူး'
'မင္းႀကီး က အြန္းေလး လိုပဲ မွန္းရခက္တယ္'
'ဒါေပမဲ့ မင္းသားကေတာ့ မွန္ေအာင္မွန္းနိုင္တယ္ထင္တယ္။အၿမဲတမ္း မင္းႀကီး ဘာလုပ္မလဲဆုိတာကို ႀကိဳသိေနတတ္တယ္'
'နန္းေတာ္ထဲျပန္ေရာက္ရင္ ငါ့ကို နန္းတြင္းသမားေတာ္လုပ္ခိုင္းမယ္ထင္တယ္'
'ေကာင္းသားပဲ'
'မေကာင္းပါဘူး။ငါက နန္းတြင္းကိုမႀကိဳက္ဘူး။အၿမဲတမ္း က်ီးလန္႔စာစားေနရသလိုပဲ။ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသက္ေပ်ာက္မလဲဆိုၿပီး ေတြးပူေနရတာ။ငါက အဲ့လို ဘဝကိုမုန္းတယ္'
'အခန္႔မသင့္ရင္ ကုန္ေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဆံုးရွံုးသြားမွာ'
ရွီရႊန္း ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလးေျပာ၏။
ဂြၽန္ေျမာင္ ရွီရႊန္း ကို ဂရုဏာသက္စြာ ၾကည့္ေနသည္။
ရွီရႊန္း သည္ တစ္ကယ္လွပါသည္။နႈတ္ခမ္းပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ နဲ႔ ရီလိုက္တိုင္း မ်က္လံုးေလးေတြပိတ္သြားသည္က လြန္စြာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
အခုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အၿပံဳးေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။
ဝမ္အြန္း သည္ သူမေပ်ာ္သ၍ တျခားသူပါ လိုက္ၿပီး မေပ်ာ္ရေအာင္ က်ိန္စာတိုက္ထားသည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။
'အိမ္ကိုေရာ ျပန္ျဖစ္ေသးလား'
ရွီရႊန္း ေခါင္းခါျပသည္။
'လက္ထပ္ပြဲေန႔က အစ္ကိုႀကီး နဲ႔ အေဖ့ကို ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာျဖစ္တယ္။အဲ့ဒါေနာက္ဆံုးပဲ။အေမ့ကိုေတာ့ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ'
ရွီရႊန္း ေခါင္းေလးငံု႔ကာ တိုးညႇင္းစြာ ေျပာသည္။
ၾကင္ယာေတာ္ျဖစ္လာၿပီးမွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေသာ စိတ္ေတြနဲ႔ ႏူးညံ့လာမႈေတြကို ရွီရႊန္း အသားက်သြားၿပီထင္သည္။
'တစ္ခါမွေတာင္ မေတြးဖူးဘူး။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အသက္ရွင္ေနရမယ္လို႔'
ရွီရႊန္း သက္ျပင္းေမာ တစ္ခုကို ခ်လိုက္ၿပီ က်ခ်င္ေနေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။
'အစ္ကိုလည္း သတိထားဦး။မင္းသားက သူမေက်နပ္ရင္ တစ္ခုခုလုပ္ရမွေက်နပ္မဲ့သူမ်ိဳး'
'လုပ္လည္း ငါက တားလို႔မွမရတာ။ငါတို႔အျပစ္လည္းမကင္းဘူးေလ'
'အဲ့လိုဆိုတိုင္းလည္း မင္းသား ထီးနန္းကိုျပန္ရလို႔မျဖစ္ဘူး။မင္းသား က .......'
ရွီရႊန္း ေျပာခါနီးမွာ ျမင္းလွည္းက ရပ္သြားသည္။
ရွီရႊန္း ျပတင္းေပါက္ေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့
'႐ြာထဲေရာက္ေနပါၿပီ သမားေတာ္ကင္'
ေဂ်ာင္ဆူး က အရိုအေသေပးရင္း ေျပာလာေတာ့ ဂြၽန္ေျမာင္ လွည္းေပၚကေနဆင္းသြားသည္။
'မင္းႀကီးက ခရီးခဏနားပါမယ္တဲ့ ၾကင္ယာေတာ္'
'အင္း '
ရွီရႊန္း စကား အဆက္ျပတ္သြားသည္။
လွည္းေပၚကေနဆင္းလာေတာ့ အေတာ္အသင့္ႀကီးေသာ ၿခံဝန္းေရွ႕တြင္ ရပ္ထားမွန္း သိလိုက္သည္။
ၿခံဝန္ထဲဝင္သြားလိုက္ေတာ့ အိမ္သူအိမ္သားေတြက ဝမ္ေယာလ္ အား ဒူးေထာက္ကာ အရိုအေသေပးေနၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ဝမ္ေယာလ္ နဲ႔ ဝမ္အြန္း က အိမ္ေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။အိမ္ရွင္ေတြကေတာ့ ရွိတာေလးနဲ႔ ဧည့္ခံသည္။
'ရွီရႊန္း လာထိုင္ေလ'
'ဟုတ္ကဲ့'
ဝမ္ေယာလ္ ေခၚေတာ့ ရွီရႊန္း ဝမ္ေယာလ္ အနားမွာ ထိုင္လိုက္သည္။ဝမ္အြန္း နဲ႔ ရွီရႊန္း ရဲ႕ အလယ္တြင္ ဝမ္ေယာလ္ ထိုင္ေနၿပီး ေဂ်ာင္ဆူး ကေတာ့ ဝမ္အြန္း ေဘးနားတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။
ဂြၽန္ေျမာင္ ကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက အိမ္ထဲကိုဝင္သြားသည္။
'ကေလးေကာ'
ဂြၽန္ေျမာင္ အိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီး ဝမ္ေယာလ္ တို႔ ထိုင္ေနတဲ့ နားရဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ေနေသာ လူေတြကိုေမးလိုက္သည္။
'ကေလး က ဟိုဘက္အိမ္မွာ သြားအိပ္ေနလို႔ပါ သခင္ေလး။အခု သြားေခၚေနပါၿပီ'
အသက္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျဖကို ၾကားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ၿခံထဲကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေျပးဝင္လာခဲ့သည္။
'ပါးပါး!!'
'ရွင္းေလး'
ဂြၽန္ေျမာင္ ကေလးကို ေျပးဖက္လိုက္သည္။ နွစ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးနွစ္အ႐ြယ္ေလာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက သန္မာေနၿပီျဖစ္သလို ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး ႀကိဳဆိုေနတဲ့ ဂြၽန္ေျမာင္ ရင္ခြင္ကို ေျပးဖက္သည္။
ဂြၽန္ေျမာင္ကေတာ့ ကေလးရဲ႕ ပါးတစ္ဖက္ကို နမ္းရွိုက္လိုက္သည္။
'ေဖႀကီးေကာ ပါးပါး ျပန္လာေသးဘူးလား'
'ေဖႀကီးက အိမ္မွာေစာင့္ေနတဲ့။ပါးပါးနဲ႔ ရွင္းေလးက အိမ္အသစ္ကိုသြားၿပီး ေဖႀကီးကိုေစာင့္ရေအာင္'
'အိမ္သစ္? အိမ္သစ္က ဘာလဲ'
နႈတ္ခမ္းေလးဆူၿပီးေမးေနတဲ့ ကေလးေလးသည္ အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ကေလးက ဂြၽန္ေျမာင္ ကေလးလို႔အထူးေမးစရာမလိုေအာင္ သူနဲ႔ ရုပ္အေတာ္တူသည္။ပါးေပၚက ပါးခ်ိဳင့္ေလးေလာက္ပဲ ရီရွင္းနဲ႔ တူသည္။
'ပါးပါတို႔ အိမ္အႀကီးႀကီးမွာ သြားေနရမွာ။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ပါးပါးနဲ႔ အတူတူသြားမယ္ေနာ္'
'ဖြားဖြားေကာ ဖြားဖြားေကာ လိုက္မွာလား'
'လိုက္မွာေပါ့ ရွင္းေလးရဲ႕'
ဂြၽန္ေျမာင္ ရွင္းေလး ရဲ႕ ပါးကို ထပ္နမ္းလိုက္ၿပီး ကေလးကိုခ်ီက မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
'ျပင္စရာရွိတာျပင္လိုက္ပါ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေျပာင္းေနရမယ္'
'ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ေလး'
ဂြၽန္ေျမာင္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚႀကီးက အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားၿပီး ျပင္ဆင္ေနသည္။
ရွီရႊန္း ကေလးကို ျမင္ေတာ့ မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ဂြၽန္ေျမာင္ အနားသြားလိုက္သည္။
'ကေလးေလး ကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။နာမည္ဘယ္လို႔ေခၚလဲ'
'ရွင္းေလး ပါ ဦးဦး'
'ရွင္းေလး က ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။လာပါဦး ဦးဦးဆီ '
ရွီရႊန္း ကေလးကိုခ်ီၿပီး ျမဴေနသည္။
'အဲ့ကေလးက ဘယ္သူ႔ကေလးလဲ'
ဝမ္အြန္း ေမးလိုက္ေတာ့ ဝမ္ေယာလ္ ကေလးကိုၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနရင္း
'ရီရွင္း နဲ႔ ဂြၽန္ေျမာင့္ ကေလးေလ'
'ဂြၽန္ေျမာင္ က ေယာက်ာ္းေလးေလ'
ဝမ္အြန္း စိတ္ေတြ စဥ္းစားရခက္ေနသည္။သူထင္တာ ဒီကေလးကို သူတို႔ ေမြးစားထားသည္ေပါ့။
'ဒီကေလးက ဂြၽန္ေျမာင္ ကိုယ္တိုင္ေမြးထားတာ။ရီရွင္း ေျပာတာေတာ့ ဂြၽန္ေျမာင္ က စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုကို သူကိုယ္တိုင္နဲ႔ စမ္းသပ္လိုက္တာ'
'နားမလည္ဘူး'
'ငါလည္း သိပ္မရွင္းဘူး။ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာေတာ့ ဒီကေလးကို ဂြၽန္ေျမာင္ ကိုယ္တိုင္ေမြးထားတာ။သူကိုယ္ဝန္ေဆာင္တုန္းကေတာင္ ငါေရာက္ေသးတယ္'
'မျဖစ္နိုင္တာ'
ဝမ္အြန္း ေရ႐ြတ္မိလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဝမ္ေယာလ္ ပါသြားၿပီး ရွီရႊန္း နဲ႔ ရွင္းေလး နဲ႔အတူ ေဆာ့ေနသည္။
ဝမ္အြန္း သူတို႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ပါးခ်ိဳင့္ေလး ထင္းေနေအာင္ရီေနေသာ ဝမ္ေယာလ္ နဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြမွိတ္သည္အထိ ရီေနေသာ ရွီရႊန္း၊ ၿပီးေတာ့ ေျပးလႊားေနတဲ့ ကေလးငယ္.....
တစ္ကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ မိသားစုေလး တစ္ခုနဲ႔ေတာင္တူေသးသည္။
ဝမ္အြန္း ေဆးထုပ္ေတြထုပ္ပိုးေနသည့္ ဂြၽန္ေျမာင္ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း အေတြးေတြဝင္လာသည္။
ၿပီးေတာ့ ဝမ္အြန္း ၿပံဳးသည္။
~~~~~~~~~~~
ရွီလာနန္းေတာ္
ဝမ္ေဆာနို ဝမ္ေယာလ္ ျပန္ေရာက္လာသည္ဆိုသည့္ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း နန္းေတာ္ေရွ႕ထြက္ႀကိဳသည္။
'မင္းႀကီး အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ စိုးရိမ္ေနတာ'
'ရတယ္။ကိုယ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး'
ဝမ္ေယာလ္ နဲ႔ ဝမ္ေဆာနို တို႔စကားေျပာေနတုန္း ဝမ္အြန္း ထြက္သြားသည္။ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားသည့္ ဝမ္အြန္း ကို ဝမ္ေယာလ္ ၾကည့္ေနရင္း
'ခဏေနရင္ ဝမ္အြန္း ဆီကို နန္းတြင္းသမားေတာ္ႀကီးကို လႊတ္လိုက္ပါ'
'ဟုတ္ကဲ့ မင္းႀကီး'
'ရွီရႊန္း လည္း ဒဏ္ရာရထားတယ္'
'ေဆာနို စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္'
ဝမ္ေယာလ္ ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ရက္ေလာက္သာေနသည္။ဝမ္ေဆာနို လုပ္ေနသည့္ ကိစၥေတြကို စစ္ေဆးေပးၿပီး ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ စစ္ပြဲဆီကိုျပန္သြားခါနီး
'ဒိုင္းမိုခံတပ္ ကိုရၿပီးရင္ လုပ္စရာရွိတဲ့ဟာေတြကိုျပင္ဆင္ထားပါ။နန္းတြင္းပန္းပဲဖိုက လူေတြေ႐ြးထား။ၿပီးတာနဲ႔ ဟိုကိုတန္းသြားၿပီး ပညာသင္ရမယ္'
'ေဆာနို လူေ႐ြးထားလိုက္ပါ့မယ္'
ဝမ္ေယာလ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားသည္။
ဝမ္ေဆာနို စိတ္ပူသြားေပမဲ့ အျပင္ေရာက္မွ ဂ်ံဳအင္ နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ထြက္သြားတာေၾကာင့္ နန္းေတာ္ထဲကိုသာ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
~~~~~~~~~~~~
ဝမ္အြန္း ကို နန္းတြင္းသမားေတာ္ႀကီးက စစ္ေဆးေပးၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။
အထိန္းေတာ္ ယန္း က ဝမ္အြန္း ေဘးနားမွာ လာရပ္လိုက္ၿပီး
'မင္းသား ဒဏ္ရာရလာလို႔လား။မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ နန္းတြင္းသမားေတာ္ႀကီးကို လာၾကည့္ခိုင္းတာဆိုေတာ့'
'နဲနဲေလးပါ'
'ဟုတ္ကဲ့'
'ငါခိုင္းထားတဲ့ကိစၥဘယ္လိုလဲ'
'အဆင္ေျပပါတယ္မင္းသား။အမတ္ေတြနဲ႔ မိဖုရား အခုထိ မေျပလည္ေသးပါဘူး'
'ေကာင္းသားပဲ'
'ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လက္ေလ်ွာ႔မဲ့ပံုမေပၚဘူး'
'ငါျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ။ဘာလုပ္နိုင္ဦးမွာမို႔လို႔လဲ'
ဝမ္အြန္း ရဲ႕ ခပ္တည္တည္မ်က္နွာတြင္ ေက်နပ္ရိပ္မ်ားသမ္းေနသည္။
'ဒါနဲ႔ မင္းသားကို အသိေပးစရာရွိပါတယ္'
'ဘာလဲ'
'မင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက မိဖုရားကို ေဆးေတြတိုက္ေနပါတယ္'
ဝမ္အြန္း ကဘာထူးဆန္းလို႔လဲဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ အထိန္းေတာ္ ယန္း ေခါင္းငံု႔ကာ
'ကိုယ္ဝန္ရေစတဲ့ေဆးေတြပါ မင္းသား'
'ဘာ'
'ၾကည့္ရတာ မိဖုရားနဲ႔ ကေလးရေအာင္လုပ္ၿပီး ထီးနန္းကို ပိုၿပီး ၿမဲေအာင္လုပ္မယ့္ပံုပါ'
'အဖြားႀကီးက ရဲလွခ်ည္လား'
'ဒီကိစၥက အေရးႀကီးလို႔ မင္းသားကို ေျပာျပရတာပါ။မင္းသားက ေယာက်ာ္းေလးေလ။ၿပီးေတာ့ မင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက ဒီကိစၥကိုအပိုင္တြက္ထားတဲ့ပံုပါပဲ။နတ္နန္းကိုေတာင္ နကၡတ္ေမးထားပါတယ္'
ဝမ္အြန္း မ်က္နွာ တင္းသြားသည္။
'ဝမ္ေဆာနို မွာ ကေလး မရွိေစရဘူး။ငါသတ္ပစ္မွာ!'
လက္သီးဆုပ္ကာ ေဒါသထြက္ေစသည္အထိ ဒီကိစၥသည္ ဝမ္အြန္း အတြက္ ႀကီးမားလြန္းသည္။ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုေတာ့ ဝမ္အြန္း သာသိလိမ့္မည္ထင္သည္။
~~~~~~~~~~THE THRONE~~~~~~~~~~~
ဝမ္ေယာ အမိန္႔ေၾကာင့္ ၾကင္ယာေတာ္ေတြနဲ႔ မိဖုရားေတြအားလံုး နတ္နန္းက ဆုေတာင္းပြဲကို ေရာက္ေနသည္။
ဒီေန႔သည္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ရွီလာ-ဘတ္ဂ်ယ္ တို႔ရဲ႕ ထိပ္တိုက္ တိုက္ပြဲျဖစ္ျပီး မင္းႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ဦေဆာင္သည့္ တိုက္ပြဲမ်ိဳးျဖစ္သည္။ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ဝမ္ေယာလ္ နဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳရင့္ ဘတ္ဂ်ယ္မင္းႀကီး တို႔၏ တိုက္ပြဲသည္ အနိုင္အရွံုးခန္႔မွန္းရခက္သည္။ထို႔အျပင္ ရွီလာသာရွံုးလွ်င္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ဝမ္အြန္း ကိုေပးရမည္ျဖစ္သည္။
ဝမ္အြန္း ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနသည့္ပံုစံေၾကာင့္ ဝမ္ေယာ စိတ္တိုကာ
'ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေနတာလဲ ဝမ္အြန္း။ဘတ္ဂ်ယ္သာနိုင္သြားရင္ မင္း အဲ့မွာသြားေနရမွာေနာ္။နည္းနည္းေလးေတာင္စိုးရိမ္မႈ မရွိတဲ့ မင္း ရဲ႕ ပံုစံက သိပ္ကို မသြားခ်င္ရွာဘူးကိုး'
ဝမ္အြန္း ဝမ္ေယာ ေျပာတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။
အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုေတြဝတ္ၿပီး မိန္းကေလးေတြပဲလာခြင့္ရွိတဲ့ နတ္နန္းကို ၾကင္ယာေတာ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေၾကာင့္ လာေနရတာကို စိတ္တိုေနရတဲ့ၾကားထဲ ဝမ္ေယာ က ပြစိပြစိေျပာေနေတာ့ ဝမ္အြန္း စိတ္တိုလာသည္။
ရွီရႊန္း ကေတာ့ ဝမ္ေယာ စကားေတြေၾကာင့္ ဝမ္အြန္း ကိုၾကည့္ေနၿပီး ဝမ္ေဆာနို က ဝမ္ေယာ ထပ္မေျပာေစရန္ တားေနသည္။
'ငါ့သားကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေနတာ'
'ဒါနတ္နန္းေနာ္။အေျပာအဆိုဆင္ျခင္ပါ ေယာလ္ေလး အေမ။ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေယာလ္ေလးအေမရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ႐ြံလြန္းလို႔ အလုပ္ကိစၥကလြဲရင္ ဘယ္ကိစၥေၾကာင့္နဲ႔မွ မသြားဘူး။ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ဆိုရင္ ပိုဆိုးေပါ့။ေယာလ္ေလး အေမက ကိုယ့္သားကိုမယံုဘူးလား'
'မင္း!'
'ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ကန္ေတာ့ဖို႔ျပင္ေတာ့'
ဝမ္အြန္း စကားေတြေၾကာင့္ စိတ္တိုသြားေသာ္ျငား နတ္ဆရာမႀကီးေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ဝမ္ေယာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးသာ အေရွ႕ျပန္လွည့္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူတို႔ေတြအားလံုး နတ္နန္းတြင္ဆုေတာင္းၾကသည္။
ဝမ္အြန္း နဲ႔ ရွီရႊန္း ကိုပါ နတ္ဆရာမေလးေတြအတိုင္းျပင္ထားေပးတာေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းေလးေတြမွန္းေတာင္ မသိသာေတာ့ေပ။ထိုထဲမွာမွ နတ္ဆရာမႀကီးသည္ ဝမ္အြန္း ကိုၾကည့္ေနသည္။
စိုက္ၾကည့္ခံေနေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ဝမ္အြန္း မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။သူၾကည့္ေတာ့ နတ္ဆရာမႀကီး က မ်က္နွာလႊဲသြားသည္။ဝမ္အြန္း အလိုမက်ျဖစ္သြားၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ေနာက္မွ ျပန္ၿပီး ဆုေတာင္းျခင္းကို စတင္လိုက္သည္။
စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ နတ္ဆရာမႀကီး ၏ အၾကည့္ေတြကို ဘာသာျပန္ေနမိသည္။ဒါေပမဲ့ သူနားမလည္။ထိုအၾကည့္ေတြသည္ အရင္မင္ႀကီး သူ႔ကိုၾကည့္တတ္ေသာ အၾကည့္ေတြနဲ႔ တူေနသည္။ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုေတြနဲ႔ အမတ္ေတြၾကည့္တတ္ေသာ အၾကည့္နွင့္လည္း တူေနျပန္သည္။
ဒီနန္းေတာ္မွာ သူမသိေသးသည့္ ဘာကိစၥေတြမ်ားရွိေနေသးလို႔လဲ။
ဝမ္အြန္း ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ နတ္ဆရာမႀကီး မရွိေတာ့ေပ။
~~~~~~~~~
ရွီလာ နွင့္ ဘတ္ဂ်ယ္ တိုက္ပြဲတြင္ ရွီလာက အနိုင္ရခဲ့သည္။
ဝမ္အြန္း ေျပာျပခဲ့သည့္ ဘတ္ဂ်ယ္ စစ္သူႀကီးေတြ ရဲ႕ အားနည္ခ်က္ေတြက ဝမ္ေယာလ္ ကို နိုင္ပြဲဆက္ေစခဲ့သည္။
ဘတ္ဂ်ယ္က အထိအခိုက္မ်ားသည့္အျပင္ မင္းႀကီး ကိုပါ ဓားစားခံအျဖစ္ ဖမ္းေခၚလာခဲ့သည္။
'ငါမင္းကို ေလ်ွာ႔တြက္မိတာပဲ ဝမ္ေယာလ္'
ဝမ္ေယာလ္ က ရီၿပီး
'မဟုတ္တာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္လို႔ပါ'
'ဟား.ဟား.ဟား...ငါ့အထင္ေတာ့ အြန္းေလး က ပိုေတာ္တာထင္တယ္။သူေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ငါတို႔ ဒီေလာက္အထိမနာဘူး'
'ငါ့ၾကင္ယာေတာ္နာမည္ကို မင္းပါးစပ္ကမထြက္နဲ႔'
'ဒါနဲ႔ မင္းရဲ႕ အစ္ကို တျဖစ္လည္း ၾကင္ယာေတာ္မင္းသားေလးေကာ။မေတြ႕ပါလား'
ဘတ္ဂ်ယ္မင္းႀကီးက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
ဝမ္ေယာလ္ လက္သီးဆုပ္လိုက္ၿပီး
'ေလာေလာဆယ္ ငါတို႔နိုင္ေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးကိစၥေျပာရေအာင္'
ဝမ္ေယာလ္ စကားလႊဲလိုက္ေတာ့မွ ဘတ္ဂ်ယ္မင္းႀကီး ၏ အၾကည့္ေတြသည္ ဝမ္ေယာလ္ ဆီျပန္ေရာက္လာၿပီး
'ေျပာ'
ဝမ္ေယာလ္ ေရႊေရာင္ စာလိပ္တစ္ခုအား ဘတ္ဂ်ယ္မင္းႀကီး ထံ ေပးေစလိုက္သည္။
~~~~~~~~~
ရွီလာနန္းေတာ္
ဝမ္အြန္း နတ္ဆရာမႀကီး ကို သူ႔နန္းေဆာင္ကို ေခၚေတြ႕သည္။
'ၾကင္ယာေတာ္မင္းသား ကို ဂါရဝျပဳပါတယ္'
'ထိုင္'
'ဟုတ္ကဲ့ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသား'
'ေယာလ္ေလး အေမက ဝမ္ေယာလ္ ရင္ေသြးအတြက္ေဆြးေႏြးၿပီးၿပီလို႔ၾကားတယ္'
'ဟုတ္ပါတယ္မင္းသား။ဥာဏ္ရည္ထက္ျမတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕စံ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုေစမဲ့ မင္းသားေလးရရွိေအာင္ ကြၽန္မ ေန႔ေကာင္းေပးထားပါတယ္'
'ဟုတ္လား'
ဝမ္အြန္း သူ႔စားပြဲေပၚရွိ ေရေႏြးအိုးထဲက ေရေႏြၾကမ္းကို ေႂကြခြက္တစ္လံုးထဲ ငွဲ႔ထည့္ၿပီး နတ္ဆရာမႀကီး ေရွ႕၌ခ်ေပးလိုက္သည္။
'ေသာက္'
'ဟုတ္ကဲ့ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသား'
'မေန႔က ဘာလို႔ အဲ့ဒီလိုၾကည့္ေနတာလဲ'
'ဘာကိုေမးခ်င္တာလဲ မသိဘူး'
'မေန႔က အၾကာႀကီးၾကည့္ေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား။မျငင္းနဲ႔။ငါသိတယ္'
'ဒီအတိုင္းပဲ နတ္နန္းကို မေရာက္တာၾကာေနလို႔ပါ'
'မဟုတ္ပါဘူး။အဲ့အၾကည့္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ကိုသိခ်င္တယ္။အဲ့အၾကည့္က ငါ့ကို အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္မ်ိဳး။နွေမ်ာေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။ငါ ရွီလာကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တုန္းက အစ္ကိုေတာ္ေတြနဲ႔ အမတ္ေတြၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ိဳး'
ဝမ္အြန္း နတ္ဆရာမႀကီး ကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
'ဘာလို႔ အဲ့လိုၾကည့္တာလဲ။အမွန္အတိုင္းေျဖ။ငါစံုစမ္းလို႔ မင္းအေျဖအတိုင္းမဟုတ္ရင္ နတ္နန္းကို ပိတ္ပစ္မယ္'
'မင္းသား'
'ေျပာ'
နတ္ဆရာမႀကီးက ေခါင္းငံု႔ၿပီး အၾကည့္ေတြက ေတာင္စဥ္ေရမရျဖစ္ေနသည္။စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး။
'ေျပာေလ!!!'
'မင္း.မင္းသားက မိန္းကေလးနကၡတ္နဲ႔ ေမြးဖြားလာလို႔ပါ'
'ဘာ!!'
'ေတာင္းပန္ပါတယ္။ခြင့္လႊတ္ေပးပါ'
နတ္ဆရာမႀကီး ခံုေပၚကဆင္းကာ ေျမျပင္ေပၚဝပ္တြားၿပီး ေတာင္းပန္ေနသည္။
'အရင္မင္းႀကီးက မင္းသားကိုေမြးၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကိုဖံုးကြယ္ခိုင္းခဲ့တာပါ။ၿပီးေတာ့ မင္းသား နကၡတ္က နိမ့္က်တဲ့ မိန္းကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ ထီးနန္းနဲ႔မထိုက္တန္လို႔ပါ'
'မျဖစ္နိုင္တာ။ငါကေယာက်ာ္းေလးေလ'
'မင္းသားေလး ေမြးခါနီးသည္အထိ အရင္နတ္ဆရာမႀကီးက ၿပီးျပည့္စံုေအာင္လွတဲ့ မင္းသမီးတစ္ပါးျဖစ္ပါမယ္ လို႔ ေဟာခဲ့တာပါ။ဒါေပမဲ့ ေမြးဖြားလာေတာ့ အရမ္းလွတဲ့ မင္းသားတစ္ပါးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။အရင္မင္းႀကီးက မင္းသားကိစၥေၾကာင့္ အရင္နတ္ဆရာမႀကီးကို နတ္နန္းေက်ာက္ေဆာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းခ်ထားၿပီး မင္းသားကို အိမ္ေရွ႕စံအျဖစ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့တာပါ'
ဝမ္အြန္း ဘာေျပာရမလဲေတာင္မသိေတာ့ေပ။
'ဒါေပမဲ့ မင္းသားေမြးၿပီးေတာ့မွ ထီးနန္းရဲ႕ ကံၾကမၼာက ကေမာက္ကမျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္မလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမေျပာနိုင္ပါဘူး'
'ငါ အဲ့ဒီ နတ္ဆရာမႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္'
'ရွင္'
'ငါ့ကို မိန္းကေလးလို႔ေျပာတဲ့သူ ကို ငါေတြ႕ခ်င္တယ္'
'မင္း မင္းသား'
နတ္ဆရာမႀကီး ဝမ္အြန္း ကို အထိတ္တလန္႔ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
[Unicode]
The Throne(ရာဇာပုလ္လင်)
အပိုင်း-၁၇
မနက်သုံးနာရီ မြူတွေဆိုင်းနေသောအချိန်မှာ ဝမ်ယောလ် ၊ ဝမ်အွန်း ၊ရှီရွှန်း ၊ဂျွန်မြောင် နဲ့ ဂျောင်ဆူး တို့လေးယောက် နန်းတော်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။
ရှီရွှန်း နဲ့ ဂျွန်မြောင်အတွက် မြင်းလှည်းပြင်ထားပြီး ဂျောင်ဆူး ကမြင်းလှည်းမောင်းသည်။
ဝမ်အွန်း ကတော့ ဝမ်ယောလ် ရင်ခွင်ထဲမှာ မြင်းပေါ်၌ အတူပါလာခဲ့သည်။
တိတ်ဆိတ်နေသော ညချမ်းအချိန်အခါကို မြင်းသံလူတွေဖြင့် ဆူညံသွားစေသည်။
ရှီရွှန်း မြင်းလှည်းရဲ့ ပြတင်ပေါက်ကို အသာလှပ်ကာ ဝမ်ယောလ် နဲ့ ဝမ်အွန်း ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
သူမြင်နေရသည်က ဝမ်ယောလ် ရဲ့ကျောပြင်ဖြစ်ပြီး ဝမ်အွန်း ကိုတော့ မတွေ့ရပေ။
'မင်းကြီး ဘာလို့ အလောတကြီးပြန်ခိုင်းတာလဲ ဆိုတာ မင်းသိလား ရှီရွှန်း'
ရှီရွှန်း ခေါင်းခါပြရင်း တံခါးပေါက်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။
'မသိဘူး'
'မင်းကြီး က အွန်းလေး လိုပဲ မှန်းရခက်တယ်'
'ဒါပေမဲ့ မင်းသားကတော့ မှန်အောင်မှန်းနိုင်တယ်ထင်တယ်။အမြဲတမ်း မင်းကြီး ဘာလုပ်မလဲဆိုတာကို ကြိုသိနေတတ်တယ်'
'နန်းတော်ထဲပြန်ရောက်ရင် ငါ့ကို နန်းတွင်းသမားတော်လုပ်ခိုင်းမယ်ထင်တယ်'
'ကောင်းသားပဲ'
'မကောင်းပါဘူး။ငါက နန်းတွင်းကိုမကြိုက်ဘူး။အမြဲတမ်း ကျီးလန့်စာစားနေရသလိုပဲ။ဘယ်အချိန်မှာ အသက်ပျောက်မလဲဆိုပြီး တွေးပူနေရတာ။ငါက အဲ့လို ဘဝကိုမုန်းတယ်'
'အခန့်မသင့်ရင် ကုန်ကောက်စရာမရှိအောင် ဆုံးရှုံးသွားမှာ'
ရှီရွှန်း ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေးပြော၏။
ဂျွန်မြောင် ရှီရွှန်း ကို ဂရုဏာသက်စွာ ကြည့်နေသည်။
ရှီရွှန်း သည် တစ်ကယ်လှပါသည်။နှုတ်ခမ်းပါးပါး အသားဖြူဖြူ နဲ့ ရီလိုက်တိုင်း မျက်လုံးလေးတွေပိတ်သွားသည်က လွန်စွာ ချစ်စရာကောင်းသည်။
အခုတော့ သူ့ရဲ့ အပြုံးတွေဟာ ပျောက်ကွယ်နေသည်။
ဝမ်အွန်း သည် သူမပျော်သ၍ တခြားသူပါ လိုက်ပြီး မပျော်ရအောင် ကျိန်စာတိုက်ထားသည်ဟုပင် ထင်ရသည်။
'အိမ်ကိုရော ပြန်ဖြစ်သေးလား'
ရှီရွှန်း ခေါင်းခါပြသည်။
'လက်ထပ်ပွဲနေ့က အစ်ကိုကြီး နဲ့ အဖေ့ကို တွေ့ပြီး စကားပြောဖြစ်တယ်။အဲ့ဒါနောက်ဆုံးပဲ။အမေ့ကိုတော့ မတွေ့ရတာ အတော်ကြာပြီ'
ရှီရွှန်း ခေါင်းလေးငုံ့ကာ တိုးညှင်းစွာ ပြောသည်။
ကြင်ယာတော်ဖြစ်လာပြီးမှ ပျော့ပျောင်းသွားသော စိတ်တွေနဲ့ နူးညံ့လာမှုတွေကို ရှီရွှန်း အသားကျသွားပြီထင်သည်။
'တစ်ခါမှတောင် မတွေးဖူးဘူး။ဒီလိုနေရာမျိုးမှာ အသက်ရှင်နေရမယ်လို့'
ရှီရွှန်း သက်ပြင်းမော တစ်ခုကို ချလိုက်ပြီ ကျချင်နေသော မျက်ရည်တို့ကို သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။
'အစ်ကိုလည်း သတိထားဦး။မင်းသားက သူမကျေနပ်ရင် တစ်ခုခုလုပ်ရမှကျေနပ်မဲ့သူမျိုး'
'လုပ်လည်း ငါက တားလို့မှမရတာ။ငါတို့အပြစ်လည်းမကင်းဘူးလေ'
'အဲ့လိုဆိုတိုင်းလည်း မင်းသား ထီးနန်းကိုပြန်ရလို့မဖြစ်ဘူး။မင်းသား က .......'
ရှီရွှန်း ပြောခါနီးမှာ မြင်းလှည်းက ရပ်သွားသည်။
ရှီရွှန်း ပြတင်းပေါက်လေးကိုဖွင့်လိုက်တော့
'ရွာထဲရောက်နေပါပြီ သမားတော်ကင်'
ဂျောင်ဆူး က အရိုအသေပေးရင်း ပြောလာတော့ ဂျွန်မြောင် လှည်းပေါ်ကနေဆင်းသွားသည်။
'မင်းကြီးက ခရီးခဏနားပါမယ်တဲ့ ကြင်ယာတော်'
'အင်း '
ရှီရွှန်း စကား အဆက်ပြတ်သွားသည်။
လှည်းပေါ်ကနေဆင်းလာတော့ အတော်အသင့်ကြီးသော ခြံဝန်းရှေ့တွင် ရပ်ထားမှန်း သိလိုက်သည်။
ခြံဝန်ထဲဝင်သွားလိုက်တော့ အိမ်သူအိမ်သားတွေက ဝမ်ယောလ် အား ဒူးထောက်ကာ အရိုအသေပေးနေကြသည်။
ထို့နောက် ဝမ်ယောလ် နဲ့ ဝမ်အွန်း က အိမ်ရှေ့ရှိ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။အိမ်ရှင်တွေကတော့ ရှိတာလေးနဲ့ ဧည့်ခံသည်။
'ရှီရွှန်း လာထိုင်လေ'
'ဟုတ်ကဲ့'
ဝမ်ယောလ် ခေါ်တော့ ရှီရွှန်း ဝမ်ယောလ် အနားမှာ ထိုင်လိုက်သည်။ဝမ်အွန်း နဲ့ ရှီရွှန်း ရဲ့ အလယ်တွင် ဝမ်ယောလ် ထိုင်နေပြီး ဂျောင်ဆူး ကတော့ ဝမ်အွန်း ဘေးနားတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
ဂျွန်မြောင် ကတော့ ရောက်ကတည်းက အိမ်ထဲကိုဝင်သွားသည်။
'ကလေးကော'
ဂျွန်မြောင် အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး ဝမ်ယောလ် တို့ ထိုင်နေတဲ့ နားရဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရပ်နေသော လူတွေကိုမေးလိုက်သည်။
'ကလေး က ဟိုဘက်အိမ်မှာ သွားအိပ်နေလို့ပါ သခင်လေး။အခု သွားခေါ်နေပါပြီ'
အသက်ကြီးကြီး လူတစ်ယောက်ရဲ့ အဖြေကို ကြားပြီး မကြာခင်မှာပဲ ခြံထဲကို ကလေးလေးတစ်ယောက်ပြေးဝင်လာခဲ့သည်။
'ပါးပါး!!'
'ရှင်းလေး'
ဂျွန်မြောင် ကလေးကို ပြေးဖက်လိုက်သည်။ နှစ်နှစ်ကျော်ကျော် သုံးနှစ်အရွယ်လောက် ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေထောက်တွေက သန်မာနေပြီဖြစ်သလို ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ပြီး ကြိုဆိုနေတဲ့ ဂျွန်မြောင် ရင်ခွင်ကို ပြေးဖက်သည်။
ဂျွန်မြောင်ကတော့ ကလေးရဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
'ဖေကြီးကော ပါးပါး ပြန်လာသေးဘူးလား'
'ဖေကြီးက အိမ်မှာစောင့်နေတဲ့။ပါးပါးနဲ့ ရှင်းလေးက အိမ်အသစ်ကိုသွားပြီး ဖေကြီးကိုစောင့်ရအောင်'
'အိမ်သစ်? အိမ်သစ်က ဘာလဲ'
နှုတ်ခမ်းလေးဆူပြီးမေးနေတဲ့ ကလေးလေးသည် အရမ်းချစ်စရာကောင်းသည်။ကလေးက ဂျွန်မြောင် ကလေးလို့အထူးမေးစရာမလိုအောင် သူနဲ့ ရုပ်အတော်တူသည်။ပါးပေါ်က ပါးချိုင့်လေးလောက်ပဲ ရီရှင်းနဲ့ တူသည်။
'ပါးပါတို့ အိမ်အကြီးကြီးမှာ သွားနေရမှာ။အဲ့ဒါကြောင့် ပါးပါးနဲ့ အတူတူသွားမယ်နော်'
'ဖွားဖွားကော ဖွားဖွားကော လိုက်မှာလား'
'လိုက်မှာပေါ့ ရှင်းလေးရဲ့'
ဂျွန်မြောင် ရှင်းလေး ရဲ့ ပါးကို ထပ်နမ်းလိုက်ပြီး ကလေးကိုချီက မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
'ပြင်စရာရှိတာပြင်လိုက်ပါ။ကျွန်တော်တို့ မြို့တော်မှာ ပြောင်းနေရမယ်'
'ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်လေး'
ဂျွန်မြောင် ပြောလိုက်တော့ ဦးလေးနဲ့ အဒေါ်ကြီးက အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားပြီး ပြင်ဆင်နေသည်။
ရှီရွှန်း ကလေးကို မြင်တော့ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဂျွန်မြောင် အနားသွားလိုက်သည်။
'ကလေးလေး ကချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။နာမည်ဘယ်လို့ခေါ်လဲ'
'ရှင်းလေး ပါ ဦးဦး'
'ရှင်းလေး က ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။လာပါဦး ဦးဦးဆီ '
ရှီရွှန်း ကလေးကိုချီပြီး မြူနေသည်။
'အဲ့ကလေးက ဘယ်သူ့ကလေးလဲ'
ဝမ်အွန်း မေးလိုက်တော့ ဝမ်ယောလ် ကလေးကိုပြုံးပြီး ကြည့်နေရင်း
'ရီရှင်း နဲ့ ဂျွန်မြောင့် ကလေးလေ'
'ဂျွန်မြောင် က ယောကျာ်းလေးလေ'
ဝမ်အွန်း စိတ်တွေ စဉ်းစားရခက်နေသည်။သူထင်တာ ဒီကလေးကို သူတို့ မွေးစားထားသည်ပေါ့။
'ဒီကလေးက ဂျွန်မြောင် ကိုယ်တိုင်မွေးထားတာ။ရီရှင်း ပြောတာတော့ ဂျွန်မြောင် က စမ်းသပ်ချက်တစ်ခုကို သူကိုယ်တိုင်နဲ့ စမ်းသပ်လိုက်တာ'
'နားမလည်ဘူး'
'ငါလည်း သိပ်မရှင်းဘူး။ဒါပေမဲ့ သေချာတာတော့ ဒီကလေးကို ဂျွန်မြောင် ကိုယ်တိုင်မွေးထားတာ။သူကိုယ်ဝန်ဆောင်တုန်းကတောင် ငါရောက်သေးတယ်'
'မဖြစ်နိုင်တာ'
ဝမ်အွန်း ရေရွတ်မိလိုက်သည်။
ထို့နောက် ဝမ်ယောလ် ပါသွားပြီး ရှီရွှန်း နဲ့ ရှင်းလေး နဲ့အတူ ဆော့နေသည်။
ဝမ်အွန်း သူတို့ကို ကြည့်နေသည်။ပါးချိုင့်လေး ထင်းနေအောင်ရီနေသော ဝမ်ယောလ် နဲ့ မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်သည်အထိ ရီနေသော ရှီရွှန်း၊ ပြီးတော့ ပြေးလွှားနေတဲ့ ကလေးငယ်.....
တစ်ကယ်တမ်းတွေးကြည့်ရင် မိသားစုလေး တစ်ခုနဲ့တောင်တူသေးသည်။
ဝမ်အွန်း ဆေးထုပ်တွေထုပ်ပိုးနေသည့် ဂျွန်မြောင် ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း အတွေးတွေဝင်လာသည်။
ပြီးတော့ ဝမ်အွန်း ပြုံးသည်။
~~~~~~~~~~~
ရှီလာနန်းတော်
ဝမ်ဆောနို ဝမ်ယောလ် ပြန်ရောက်လာသည်ဆိုသည့် သတင်းကြားကြားချင်း နန်းတော်ရှေ့ထွက်ကြိုသည်။
'မင်းကြီး အကြောင်းမကြားဘဲ ပြန်ရောက်လာတော့ စိုးရိမ်နေတာ'
'ရတယ်။ကိုယ်က ဘာမှမဖြစ်ဘူး'
ဝမ်ယောလ် နဲ့ ဝမ်ဆောနို တို့စကားပြောနေတုန်း ဝမ်အွန်း ထွက်သွားသည်။ဘာတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်သွားသည့် ဝမ်အွန်း ကို ဝမ်ယောလ် ကြည့်နေရင်း
'ခဏနေရင် ဝမ်အွန်း ဆီကို နန်းတွင်းသမားတော်ကြီးကို လွှတ်လိုက်ပါ'
'ဟုတ်ကဲ့ မင်းကြီး'
'ရှီရွှန်း လည်း ဒဏ်ရာရထားတယ်'
'ဆောနို စီစဉ်လိုက်ပါ့မယ်'
ဝမ်ယောလ် ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ရက်လောက်သာနေသည်။ဝမ်ဆောနို လုပ်နေသည့် ကိစ္စတွေကို စစ်ဆေးပေးပြီး နောက်နေ့မှာတော့ စစ်ပွဲဆီကိုပြန်သွားခါနီး
'ဒိုင်းမိုခံတပ် ကိုရပြီးရင် လုပ်စရာရှိတဲ့ဟာတွေကိုပြင်ဆင်ထားပါ။နန်းတွင်းပန်းပဲဖိုက လူတွေရွေးထား။ပြီးတာနဲ့ ဟိုကိုတန်းသွားပြီး ပညာသင်ရမယ်'
'ဆောနို လူရွေးထားလိုက်ပါ့မယ်'
ဝမ်ယောလ် တစ်ယောက်တည်း ပြန်သွားသည်။
ဝမ်ဆောနို စိတ်ပူသွားပေမဲ့ အပြင်ရောက်မှ ဂျုံအင် နဲ့တွေ့ပြီး ထွက်သွားတာကြောင့် နန်းတော်ထဲကိုသာ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။
~~~~~~~~~~~~
ဝမ်အွန်း ကို နန်းတွင်းသမားတော်ကြီးက စစ်ဆေးပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။
အထိန်းတော် ယန်း က ဝမ်အွန်း ဘေးနားမှာ လာရပ်လိုက်ပြီး
'မင်းသား ဒဏ်ရာရလာလို့လား။မင်းကြီးကိုယ်တိုင် နန်းတွင်းသမားတော်ကြီးကို လာကြည့်ခိုင်းတာဆိုတော့'
'နဲနဲလေးပါ'
'ဟုတ်ကဲ့'
'ငါခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စဘယ်လိုလဲ'
'အဆင်ပြေပါတယ်မင်းသား။အမတ်တွေနဲ့ မိဖုရား အခုထိ မပြေလည်သေးပါဘူး'
'ကောင်းသားပဲ'
'ဒါပေမဲ့ သူတို့က လက်လျှော့မဲ့ပုံမပေါ်ဘူး'
'ငါပြန်ရောက်နေပြီလေ။ဘာလုပ်နိုင်ဦးမှာမို့လို့လဲ'
ဝမ်အွန်း ရဲ့ ခပ်တည်တည်မျက်နှာတွင် ကျေနပ်ရိပ်များသမ်းနေသည်။
'ဒါနဲ့ မင်းသားကို အသိပေးစရာရှိပါတယ်'
'ဘာလဲ'
'မင်းမယ်တော်ကြီးက မိဖုရားကို ဆေးတွေတိုက်နေပါတယ်'
ဝမ်အွန်း ကဘာထူးဆန်းလို့လဲဆိုသည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်နေသောကြောင့် အထိန်းတော် ယန်း ခေါင်းငုံ့ကာ
'ကိုယ်ဝန်ရစေတဲ့ဆေးတွေပါ မင်းသား'
'ဘာ'
'ကြည့်ရတာ မိဖုရားနဲ့ ကလေးရအောင်လုပ်ပြီး ထီးနန်းကို ပိုပြီး မြဲအောင်လုပ်မယ့်ပုံပါ'
'အဖွားကြီးက ရဲလှချည်လား'
'ဒီကိစ္စက အရေးကြီးလို့ မင်းသားကို ပြောပြရတာပါ။မင်းသားက ယောကျာ်းလေးလေ။ပြီးတော့ မင်းမယ်တော်ကြီးက ဒီကိစ္စကိုအပိုင်တွက်ထားတဲ့ပုံပါပဲ။နတ်နန်းကိုတောင် နက္ခတ်မေးထားပါတယ်'
ဝမ်အွန်း မျက်နှာ တင်းသွားသည်။
'ဝမ်ဆောနို မှာ ကလေး မရှိစေရဘူး။ငါသတ်ပစ်မှာ!'
လက်သီးဆုပ်ကာ ဒေါသထွက်စေသည်အထိ ဒီကိစ္စသည် ဝမ်အွန်း အတွက် ကြီးမားလွန်းသည်။ဘာကြောင့်လဲဆိုတာကိုတော့ ဝမ်အွန်း သာသိလိမ့်မည်ထင်သည်။
~~~~~~~~~~THE THRONE~~~~~~~~~~~
ဝမ်ယော အမိန့်ကြောင့် ကြင်ယာတော်တွေနဲ့ မိဖုရားတွေအားလုံး နတ်နန်းက ဆုတောင်းပွဲကို ရောက်နေသည်။
ဒီနေ့သည် အလွန်အရေးကြီးသည်။ရှီလာ-ဘတ်ဂျယ် တို့ရဲ့ ထိပ်တိုက် တိုက်ပွဲဖြစ်ပြီး မင်းကြီးတွေကိုယ်တိုင်ဦဆောင်သည့် တိုက်ပွဲမျိုးဖြစ်သည်။ဉာဏ်ကောင်းသော ဝမ်ယောလ် နဲ့ အတွေ့အကြုံရင့် ဘတ်ဂျယ်မင်းကြီး တို့၏ တိုက်ပွဲသည် အနိုင်အရှုံးခန့်မှန်းရခက်သည်။ထို့အပြင် ရှီလာသာရှုံးလျှင် စစ်လျော်ကြေးအဖြစ် ဝမ်အွန်း ကိုပေးရမည်ဖြစ်သည်။
ဝမ်အွန်း ကတော့ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်နေသည့်ပုံစံကြောင့် ဝမ်ယော စိတ်တိုကာ
'ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်အေးအေးဆေးဆေးဖြစ်နေတာလဲ ဝမ်အွန်း။ဘတ်ဂျယ်သာနိုင်သွားရင် မင်း အဲ့မှာသွားနေရမှာနော်။နည်းနည်းလေးတောင်စိုးရိမ်မှု မရှိတဲ့ မင်း ရဲ့ ပုံစံက သိပ်ကို မသွားချင်ရှာဘူးကိုး'
ဝမ်အွန်း ဝမ်ယော ပြောတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။
အဖြူရောင်ဝတ်စုံတွေဝတ်ပြီး မိန်းကလေးတွေပဲလာခွင့်ရှိတဲ့ နတ်နန်းကို ကြင်ယာတော်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်ကြောင့် လာနေရတာကို စိတ်တိုနေရတဲ့ကြားထဲ ဝမ်ယော က ပွစိပွစိပြောနေတော့ ဝမ်အွန်း စိတ်တိုလာသည်။
ရှီရွှန်း ကတော့ ဝမ်ယော စကားတွေကြောင့် ဝမ်အွန်း ကိုကြည့်နေပြီး ဝမ်ဆောနို က ဝမ်ယော ထပ်မပြောစေရန် တားနေသည်။
'ငါ့သားကို သစ္စာဖောက်ပြီး ဖောက်ပြန်ချင်နေတာ'
'ဒါနတ်နန်းနော်။အပြောအဆိုဆင်ခြင်ပါ ယောလ်လေး အမေ။ပြီးတော့ ကျွန်တော်က ယောလ်လေးအမေရဲ့ မွေးရပ်မြေကို ရွံလွန်းလို့ အလုပ်ကိစ္စကလွဲရင် ဘယ်ကိစ္စကြောင့်နဲ့မှ မသွားဘူး။ကြင်ယာတော်အဖြစ်ဆိုရင် ပိုဆိုးပေါ့။ယောလ်လေး အမေက ကိုယ့်သားကိုမယုံဘူးလား'
'မင်း!'
'ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ကန်တော့ဖို့ပြင်တော့'
ဝမ်အွန်း စကားတွေကြောင့် စိတ်တိုသွားသော်ငြား နတ်ဆရာမကြီးရောက်လာသောကြောင့် ဝမ်ယော ဘာမှမပြောတော့ဘဲ မျက်စောင်းထိုးပြီးသာ အရှေ့ပြန်လှည့်သွားသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ သူတို့တွေအားလုံး နတ်နန်းတွင်ဆုတောင်းကြသည်။
ဝမ်အွန်း နဲ့ ရှီရွှန်း ကိုပါ နတ်ဆရာမလေးတွေအတိုင်းပြင်ထားပေးတာကြောင့် ယောကျာ်းလေးတွေမှန်းတောင် မသိသာတော့ပေ။ထိုထဲမှာမှ နတ်ဆရာမကြီးသည် ဝမ်အွန်း ကိုကြည့်နေသည်။
စိုက်ကြည့်ခံနေသော ခံစားချက်ကြောင့် ဝမ်အွန်း မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်ပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။သူကြည့်တော့ နတ်ဆရာမကြီး က မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ဝမ်အွန်း အလိုမကျဖြစ်သွားပြီး ပြန်ကြည့်နေလိုက်သည်။
နောက်မှ ပြန်ပြီး ဆုတောင်းခြင်းကို စတင်လိုက်သည်။
စိတ်ထဲတွင်တော့ နတ်ဆရာမကြီး ၏ အကြည့်တွေကို ဘာသာပြန်နေမိသည်။ဒါပေမဲ့ သူနားမလည်။ထိုအကြည့်တွေသည် အရင်မင်ကြီး သူ့ကိုကြည့်တတ်သော အကြည့်တွေနဲ့ တူနေသည်။ပြီးတော့ အစ်ကိုတွေနဲ့ အမတ်တွေကြည့်တတ်သော အကြည့်နှင့်လည်း တူနေပြန်သည်။
ဒီနန်းတော်မှာ သူမသိသေးသည့် ဘာကိစ္စတွေများရှိနေသေးလို့လဲ။
ဝမ်အွန်း ပြန်ကြည့်မိတော့ နတ်ဆရာမကြီး မရှိတော့ပေ။
~~~~~~~~~
ရှီလာ နှင့် ဘတ်ဂျယ် တိုက်ပွဲတွင် ရှီလာက အနိုင်ရခဲ့သည်။
ဝမ်အွန်း ပြောပြခဲ့သည့် ဘတ်ဂျယ် စစ်သူကြီးတွေ ရဲ့ အားနည်ချက်တွေက ဝမ်ယောလ် ကို နိုင်ပွဲဆက်စေခဲ့သည်။
ဘတ်ဂျယ်က အထိအခိုက်များသည့်အပြင် မင်းကြီး ကိုပါ ဓားစားခံအဖြစ် ဖမ်းခေါ်လာခဲ့သည်။
'ငါမင်းကို လျှော့တွက်မိတာပဲ ဝမ်ယောလ်'
ဝမ်ယောလ် က ရီပြီး
'မဟုတ်တာ ကျွန်တော် တော်လို့ပါ'
'ဟား.ဟား.ဟား...ငါ့အထင်တော့ အွန်းလေး က ပိုတော်တာထင်တယ်။သူကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ငါတို့ ဒီလောက်အထိမနာဘူး'
'ငါ့ကြင်ယာတော်နာမည်ကို မင်းပါးစပ်ကမထွက်နဲ့'
'ဒါနဲ့ မင်းရဲ့ အစ်ကို တဖြစ်လည်း ကြင်ယာတော်မင်းသားလေးကော။မတွေ့ပါလား'
ဘတ်ဂျယ်မင်းကြီးက ပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
ဝမ်ယောလ် လက်သီးဆုပ်လိုက်ပြီး
'လောလောဆယ် ငါတို့နိုင်တော့ လျော်ကြေးကိစ္စပြောရအောင်'
ဝမ်ယောလ် စကားလွှဲလိုက်တော့မှ ဘတ်ဂျယ်မင်းကြီး ၏ အကြည့်တွေသည် ဝမ်ယောလ် ဆီပြန်ရောက်လာပြီး
'ပြော'
ဝမ်ယောလ် ရွှေရောင် စာလိပ်တစ်ခုအား ဘတ်ဂျယ်မင်းကြီး ထံ ပေးစေလိုက်သည်။
~~~~~~~~~
ရှီလာနန်းတော်
ဝမ်အွန်း နတ်ဆရာမကြီး ကို သူ့နန်းဆောင်ကို ခေါ်တွေ့သည်။
'ကြင်ယာတော်မင်းသား ကို ဂါရဝပြုပါတယ်'
'ထိုင်'
'ဟုတ်ကဲ့ ကြင်ယာတော်မင်းသား'
'ယောလ်လေး အမေက ဝမ်ယောလ် ရင်သွေးအတွက်ဆွေးနွေးပြီးပြီလို့ကြားတယ်'
'ဟုတ်ပါတယ်မင်းသား။ဉာဏ်ရည်ထက်မြတ်ပြီး အိမ်ရှေ့စံ အရည်အချင်းနဲ့ ပြည့်စုံစေမဲ့ မင်းသားလေးရရှိအောင် ကျွန်မ နေ့ကောင်းပေးထားပါတယ်'
'ဟုတ်လား'
ဝမ်အွန်း သူ့စားပွဲပေါ်ရှိ ရေနွေးအိုးထဲက ရေနွေကြမ်းကို ကြွေခွက်တစ်လုံးထဲ ငှဲ့ထည့်ပြီး နတ်ဆရာမကြီး ရှေ့၌ချပေးလိုက်သည်။
'သောက်'
'ဟုတ်ကဲ့ ကြင်ယာတော်မင်းသား'
'မနေ့က ဘာလို့ အဲ့ဒီလိုကြည့်နေတာလဲ'
'ဘာကိုမေးချင်တာလဲ မသိဘူး'
'မနေ့က အကြာကြီးကြည့်နေခဲ့တယ်မဟုတ်လား။မငြင်းနဲ့။ငါသိတယ်'
'ဒီအတိုင်းပဲ နတ်နန်းကို မရောက်တာကြာနေလို့ပါ'
'မဟုတ်ပါဘူး။အဲ့အကြည့်ရဲ့ အဓိပ္ပါယ် ကိုသိချင်တယ်။အဲ့အကြည့်က ငါ့ကို အထင်သေးတဲ့အကြည့်မျိုး။နှမျောနေတဲ့ အကြည့်မျိုး။ငါ ရှီလာကိုအုပ်ချုပ်ခဲ့တုန်းက အစ်ကိုတော်တွေနဲ့ အမတ်တွေကြည့်တဲ့အကြည့်မျိုး'
ဝမ်အွန်း နတ်ဆရာမကြီး ကိုသေချာစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
'ဘာလို့ အဲ့လိုကြည့်တာလဲ။အမှန်အတိုင်းဖြေ။ငါစုံစမ်းလို့ မင်းအဖြေအတိုင်းမဟုတ်ရင် နတ်နန်းကို ပိတ်ပစ်မယ်'
'မင်းသား'
'ပြော'
နတ်ဆရာမကြီးက ခေါင်းငုံ့ပြီး အကြည့်တွေက တောင်စဉ်ရေမရဖြစ်နေသည်။စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့တဲ့ အခြေအနေမျိုး။
'ပြောလေ!!!'
'မင်း.မင်းသားက မိန်းကလေးနက္ခတ်နဲ့ မွေးဖွားလာလို့ပါ'
'ဘာ!!'
'တောင်းပန်ပါတယ်။ခွင့်လွှတ်ပေးပါ'
နတ်ဆရာမကြီး ခုံပေါ်ကဆင်းကာ မြေပြင်ပေါ်ဝပ်တွားပြီး တောင်းပန်နေသည်။
'အရင်မင်းကြီးက မင်းသားကိုမွေးပြီးတော့ အဲ့ဒီအကြောင်းကိုဖုံးကွယ်ခိုင်းခဲ့တာပါ။ပြီးတော့ မင်းသား နက္ခတ်က နိမ့်ကျတဲ့ မိန်းကလေးဖြစ်တာကြောင့် ထီးနန်းနဲ့မထိုက်တန်လို့ပါ'
'မဖြစ်နိုင်တာ။ငါကယောကျာ်းလေးလေ'
'မင်းသားလေး မွေးခါနီးသည်အထိ အရင်နတ်ဆရာမကြီးက ပြီးပြည့်စုံအောင်လှတဲ့ မင်းသမီးတစ်ပါးဖြစ်ပါမယ် လို့ ဟောခဲ့တာပါ။ဒါပေမဲ့ မွေးဖွားလာတော့ အရမ်းလှတဲ့ မင်းသားတစ်ပါးဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။အရင်မင်းကြီးက မင်းသားကိစ္စကြောင့် အရင်နတ်ဆရာမကြီးကို နတ်နန်းကျောက်ဆောင်ထဲမှာ အကျဉ်းချထားပြီး မင်းသားကို အိမ်ရှေ့စံအဖြစ်တင်မြှောက်ခဲ့တာပါ'
ဝမ်အွန်း ဘာပြောရမလဲတောင်မသိတော့ပေ။
'ဒါပေမဲ့ မင်းသားမွေးပြီးတော့မှ ထီးနန်းရဲ့ ကံကြမ္မာက ကမောက်ကမဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ရှေ့ဆက်ပြီး ဘာတွေဖြစ်မလဲဆိုတာ ဘယ်သူမှမပြောနိုင်ပါဘူး'
'ငါ အဲ့ဒီ နတ်ဆရာမကြီးနဲ့ တွေ့ချင်တယ်'
'ရှင်'
'ငါ့ကို မိန်းကလေးလို့ပြောတဲ့သူ ကို ငါတွေ့ချင်တယ်'
'မင်း မင်းသား'
နတ်ဆရာမကြီး ဝမ်အွန်း ကို အထိတ်တလန့်မော့ကြည့်မိသည်။
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•