12 – Mistake
“Congratulations, Anastasia!”
Ngumiti ako at tumango sa bumati. She walked towards me and kissed my cheek.
“Thank you, Tita Mabelle..” I sweetly said. “It’s nice seeing you here.”
She's a former beauty queen and mom's batch mate in Stanford. They're usually together in fashion events abroad.
She laughed and held my hand. “Of course, sweetheart!”
I smiled at her again and shifted my eyes to my mom talking to a senator’s wife. Dad is now with some of his colleagues, chitchatting with them while drinking. Tita Alondra is entertaining guests with Tito Ignatius.
Iilan pa ang bumati sa akin. Ayden is now missing. Kasama yata ni Atlas, pati ng lawyer nila dahil may pag-uusapan. Well, I don't want him here so it's fine. Mamaya, humanda siya sa akin.
After we walked down the aisle together, hindi na kami pormal na nakapag-usap pa. We were so busy entertaining guests. Kahit na hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa akin kung paanong sa kaniya ako ikinasal ay naisip kong mas mabuting mamaya na kami mag-usap dahil alam kong magsisigawan lang kami.
I sipped on my wine and looked around. Madilim na ngunit maliwanag pa rin sa hardin na ito dahil sa mga light bulbs na nagkalat. I also changed my outfit. Masyadong mabigat ang ball gown para suotin ko pa nang matagal na oras.
Halos matapon sa akin ang inumin ko nang may humila sa braso ko. Agad ko iyong inilayo sa puti kong damit saka tinignan ang humila sa akin.
“Am! My dress!” I exclaimed.
“Anastasia!” gigil na sabi niya. “What was that?”
I sighed when I realized what she's asking. Luminga muna ako saka inilapag ang baso. Lumapit akong lalo sa kaniya saka nagsalita.
“I don’t know, Am! I was shocked too! Tita Alondra changed everything!”
She ran her fingers through her hair because of frustration. Hinawakan ko ang kamay niya para sana ay pakalmahin siya.
“Is this why Tita Rustesia got mad earlier?” she asked. “She doesn’t like Ayden!”
“Yes!” pabulong kong sigaw. “Tita changed the number of guests, the invitations, and my groom! I didn’t know any of this!”
Mas lalo ko siyang hinila sa dilim kung saan walang gaanong makakakita sa amin. Nagpatianod naman siyang sumunod sa akin.
Classical music was playing. Rinig iyon sa lahat ng sulok ng malawak na hardin. Almost everyone is holding a wine glass. Lahat sila ay nagtatawanan at nagkukwentuhan. Some elderly was slow dancing on the dance floor.
“You don’t know any?” she sounded doubtful. “Are you sure?”
Kumunot ang noo ko. “Wala akong alam, Amethyst! Paano ko naman ito malalaman? Ni ang mommy ko nga ay hindi nalaman ang mga binago!”
Nanliit ang mga mata niya. I frowned.
“Don’t lie to me, Anastasia.” She seriously said. “You know you cannot lie to me. Sa lahat ng tao, ako ang dapat na sinasabihan mo ng sikreto!”
Lalo akong naguluhan. She roamed her eyes around. Lalo kaming nagtago sa gilid ng puno upang walang makakita.
“Ano bang itatago ko? I didn’t know anything about this wedding, Am! Ano bang sinasabi mo?”
Halos sabunutan niya ang sarili niya. She bit her lower lip and pulled my hair a little. She looked so frustrated. Agad kong ininda iyon.
“Bakit ka nananabunot?”
“You signed a freaking marriage contract!” she shouted.
My eyes widened and my heart started beating rapidly. Marriage contract? Agad akong umiling para pabulaanan ang sinabi niya.
“No, Am..” iling ko. “I didn’t sign anything.”
She laughed without humor. Wala siyang emosyon na nakatingin sa akin.
“The Valdemar’s attorney showed your parents a marriage contract with your sign on it, Anastasia. How would you explain that?”
Nalaglag ang panga ko. “W-what?”
“Aish! Pumirma ka sa marriage contract! Kaya walang nagawa sina Tita Rustesia kanina!” she sounded annoyed. “Daniel is so mad at you! He left after the wedding!”
Lalong nagwala ang dibdib ko. I shook my head to deny it. “N-no, Am! Wala akong pinirmahang kahit na ano!”
She frowned. “Then why is your signature there? It doesn’t look forged, Asia.”
"It is probably forged, Amethyst!" I sounded so stressed. "Wala akong naaalalang pumirma ako! He never handed me a single document!"
Umakma siyang hihilahin na naman ang buhok ko kaya umiwas na ako. Kainis!
"You can just tell me that you want to marry him instead!" She argued.
Hindi tumigil ang pagwawala ng dibdib ko at lalo pa akong kinabahan sa sinabi niya.
"No, Amethyst! Hindi ko siya gustong pakasalan! Wala nga akong alam dito, e. I didn't sign anything!"
Umangat ang kilay niya. Mula sa pagiging galit, ngayon ay mukhang mang-aasar pa.
"No? Really?" She pouted. "E hindi ba't pumayag ka nga noon na siya ang pakasalan?"
I cackled. Hindi ako makapaniwalang tinitigan siya. Lalo pa niyang itinaas ang kilay para sagutin ko ang tanong niya.
"That was before!"
Umiling siya sa akin na hindi pa rin naniniwala. Sinubukan kong lumapit ngunit umatras siya mula sa akin.
"No, Asia. I don't believe you." She said.
I frowned. Gusto ko ring hilahin ang buhok niya ngayon pero ayaw niya akong palapitin. Makaganti man lang ako sa pagsabunot niya.
"Gusto mong magsabunutan tayo rito?" Naiinis na sabi ko.
She rolled her eyes at me. "Just shut up, Asia! Pumirma ka nga ro'n!"
"I didn't!" Hiyaw ko.
Umirap siya lalo sa akin. Lumapit ako para hilahin ang buhok niya ngunit agad siyang nakalayo. Naiinis akong iniangat ang kamao ko para suntukin ang braso niya pero nakalakad na siya nang mabilis palayo.
"Warfreak kang bride ka!" She exclaimed. "Ayos lang naman Asia, naiyak nga ako kanina."
Nalaglag ang panga ko. Kanina lang ay parang inis na inis siya sa akin, ngayon ay parang masaya pa sa kasal ko. Siguro ay baliw ito?
"Ang ganda ng vow ng asawa mo, 'yong sa 'yo, walang kabuhay-buhay. Parang vow ng matanda!"
"Amethyst!" I furiously said.
She crossed her arms on her chest and looked at me, smiling. Iritang-irita na ako sa ikinikilos niya at gusto ko na lang siyang sabunutan.
Luminga pa siya sa hardin. When she saw how busy everyone was, she looked at me again.
"I am not mad at you for signing that contract, if you really signed it.." she gently said.
I rolled my eyes. "I said I didn't sign it."
She lovingly smiled at me. Natatawa siyang dahan-dahang tumango. Isang hakbang ang ginawa niya para lumapit ulit sa akin.
"I actually happy earlier.." she admitted. "You're finally married."
"I am not. I don't want to get married." I bitterly said.
She smiled. Isa pang hakbang ang ginawa niya. Parang nawala ang inis ko nang makitang mataimtim siyang nakatingin sa akin. She ran her fingers through her hair.
"I saw your tears, Asia.."
Napaiwas ako ng tingin. Those tears were nothing! It just hurts that I am marrying someone I don't love!
Nang tuluyan siyang makalapit sa akin ay hinawakan niya ang braso ko. I looked at her and rolled my eyes. She laughed at me.
"You know what? I think it's time for you to stop running from the past."
Lumakas ang tibok ng puso ko. I didn't look at her. I can't look at her.
"I am not running, Am. I am just done.." I coldly said.
"You are not yet done. You still think about it. You haven't moved on. It's still not done, Asia.." she meaningfully said. "You are just running from it."
She held my chin to make me look at her. Hinimas niya ang buhok ko sa parteng hinila niya kanina.
"I think it's time for you to heal from it.. Ikinasal ka na sa kaniya. He is now a part of you.." she sadly smile. "You cannot just deny him, Asia.."
Nagsimulang magtubig ang mga mata ko. My heart didn't calm down, it's rage is still here in my chest.
"I think it's time to listen.."
Iniiwas ako ang mukha ko. Listen? I don't want to listen. I don't want to listen to anyone or anything.
No one listens to me. No one hears me. Kaya anong karapatan ng iba na pakinggan ko, kung ako mismo ay hindi napagbigyang mapakinggan?
"Some people doesn't deserve to be heard." Matigas kong sabi.
"I am not talking about listening to him. I am talking about listening to yourself."
Hinuli niya ulit ang baba ko para paharapin ako sa kaniya.
"You deserve to be heard.." she sweetly said.
What she said pierced my heart. Do I not listen to myself? Hindi ko ba pinakikinggan ang sigaw ng puso ko? Hindi ko ba sinusunod ang gusto ko?
"It's time to set the pain away. It's time to let the past go.." she enticingly smiled. "Listen to yourself, Asia. Break the strong facade."
A tear fell from my eye. Agad ko iyong pinunasan ngunit alam kong nakita na iyon ni Amethyst. Hindi ko na maitatago sa kaniya.
"It's time to give chance, to forgive, to listen and to surrender.."
"Amethyst–" pigil ko.
"It's time to love again.." she whispered. "Listen to yourself. You deserve to be heard."
She patted my head and smiled for the last time. Pinunasan niya nang bahagya ang pisngi ko dahil sa iilang luhang tumulo. I looked at her. She looks so serious with what she said.
"Ako nang bahala kay Daniel." She finally said. "Siya na ang magpapaliwanag kay Joaquin."
"W-where's Faye?" I asked.
Amethyst shrugged. "She immediately left after Daniel."
Tumango ako. I smiled at her and hugged her. Matapos no'n ay tumalikod na siya at naglakad palayo. Nang tuluyan siyang mawala sa paningin ko ay hindi ko naiwasang isipin ang mga sinabi niya.
Wala sa sarili akong naglakad patungo sa maliwanag na hardin. I sat down the blue velvet sofa. Hindi ko na nakita sa pinaglapagan ko ang wine glass na ginamit ko.
I looked at everyone. Halos lahat ay nakangiti. I fixed my eyes to the dance floor. Ngayon ay funk na ang tugtog kaya naman nagsasayawan ang iba sa gitna, karamihan ay matatanda. Hindi ko naiwasang mapangiti nang pagmasdan sila.
Funny how goofy they look whenever they're having fun but in board meetings, they look critical. Sinong mag-aakalang marunong din palang magsaya ang mga seryosong matatanda.
"Do you want to dance?"
The deep voice sent shivers down my spine. Hindi ko siya nilingon at pinanood pa rin ang mga sumasayaw. Hindi ko maiwasang matawa nang umakto silang parang ginagawang espada ang mga tungkod na hawak.
Lumubog ang gilid ko, senyales na umupo siya. Napapikit ako nang maamoy ang pabango niya. He didn't changed his scent since then.
"Are you tired?" He asked. "You entertained guests the whole time."
Hindi pa rin ako sumagot. My eyes were still fixed on the elders. Parang bumalik ang kaba sa dibdib ko sa presensiya niya pero hindi ko iyon ipinahalata. I can't help but to smile when I saw my parents joining the dancing guests.
I forced myself not to get teary eyed again but when I saw my mother smile, I can't help but to get emotional. I may hate her some times but I really love her. She may value material things, wealth and status more than me but I am used and fine with it.
"Are you mad?"
Gusto kong matawa sa tanong niya ngunit parang wala na akong enerhiya pa para bulyawan siya sa walang kakwenta-kwenta niyang tanong.
Malamang, galit ako! I was forced to get married! At lalong-lalo pa, nagkaroon ng pagbabago na hindi alam ng kampo namin. Mayroon bang matutuwa sa ganoon?
"Alright, I know you're mad.." he said. "Just please, save this night for resting. Alam kong pagod ka."
I feel sincerity in his voice but I rolled my eyes. I don't care about sincerity! Bahala siya sa buhay niya!
"I can escort you to our villa if you want–"
Agad ko siyang hinarap at pinutol. "So we can be alone? No, thank you."
Inirapan ko siya at agad ding tinalikuran. I focused on the dance floor but I don't think it can get my whole attention anymore.
He chuckled. "I won't force you to do things you don't want to do."
Tuluyan akong natawa sa sinabi niya. Hindi makapaniwalang hinarap ko ulit siya.
"Ganoon ba?" I acted amused but my expression immediately fade away. "What do you call this wedding, then? Is this not forced?"
Nawala ang ngiti sa labi niya. I faked a smile at him. Akala ata nito ay hindi ako napilitan sa kasal. Hindi ko ito ginusto!
"It is not." He seriously said.
Nalaglag ang panga ko sa kakapalan ng mukha niya. It is not? Akala niya talaga ay ginusto ko ito?
"It is." Sagot ko pabalik. "Nang-aasar ka ba?"
He sighed. Umusog siya nang konti palayo sa akin saka sumagot.
His eyes look tired and gloomy. Kagaya ng mga mata niya kanina habang ikinakasal kami. Pagod, malungkot, at nasasaktan.
"Please, save this night for your rest. You can be mad at me tomorrow morning. You can shout and slap me.." he smiled. "Just not tonight, Asia. Alam kong pagod ka."
Natahimik ako sa sinabi niya. Gaya ng ginagawa ko kanina ay pinagmasdan niya na rin ang mga sumasayaw.
The warm tone of the lights were reflecting on his eyes. His pointed nose complemented his sharp jaw line. Wala na kahit na kaonting ngiti sa mga labi niya.
Whenever I look at him like this, I would still feel my heart flutter. I will still feel what I deny I don't feel for him. It's still here. The feelings is still here.
But, whenever I look at myself, I would remember how I got cheated on. I remember how much I cried because of pain. I will remember how my love shattered me to pieces, and how I struggled to pick myself up again.
And when I reminisce that, lalong tataas ang bakod sa puso ko. Lalong kakapal ang harang na ginawa ko simula nang mawala siya sa akin.
No matter how much I want it, some things are really not meant to be.
No matter how much we want someone, we need to accept the fact that they are not for us.
The worst part is that when you know it's too late and it will never be the same again.
Nang matapos ang gabi sa hardin ay naubos na ang mga bisita. Ang iilan ay umuwi dahil mayroon pang aasikasuhin bukas. Some of them accepted Tita Alondra's offer to just stay for the night. Marami namang villa na pwede silang manatili.
"Anastasia, anak, magpahinga ka na." Daddy ordered. "It's been a long day for you, honey."
Tumango ako sa kaniya. Nang makapasok na ang lahat sa kani-kanilang villa ay naglakad na ako palayo para sa sarili kong tutuluyan ngayong gabi. Daddy will be there to assist the guests. Marami rin naman siyang katulong para ro'n dahil marami ang trabahador ni Tita Alondra.
I opened the door of my villa. Masakit ang likod ko dahil sa dami ng nangyari kaya naman gusto ko na ring magpahinga. Nang makapasok ay ini-lock ko agad iyon.
Walang pasabi kong hinubad ang pantaas ko para maglinis ng katawan. I need a warm bath. I pulled a robe in the wooden cabinet ngunit hindi ko naman iyon muna isinuot at isinabit lang sa braso ko.
I was about to open the bathroom door when it opened by itself. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang basang-basa ang walang pantaas na si Ayden do'n at nakatapis lamang. He's holding the other side of the door knob while drying his wet hair.
B-bakit siya nandito?
My heart beated rapidly. I screamed at the top of my lungs. Agad kong tinakpan ang dibdib ko gamit ng roba.
"What the–"
"Bastos ka!" I screamed. "Why are you here!? Damn you! Jerk! Manyak ka!"
Nanlaki ang mga mata niya nang makita ako. Namula ang buong mukha niya nang makita ang ayos ko.
"Anastasia!" He shouted. "Ayusin mo ang roba mo!"
"Ang kapal mo! Bakit ka naririto?!" Sigaw ko pabalik. "This is my villa!"
Tuluyan siyang lumabas ng banyo habang pulang-pula pa rin ang mukha. He closed the door and faced me.
"Our villa!" He corrected.
Agad niya akong hinila saka pinatalikod. He pulled the robe from me. Sisigaw pa sana ako ulit ngunit agad niyang itinabon sa katawan ko at itinali nang mahigpit.
"I can't breathe!" I complained.
He groaned. "I can't breathe, too! Damn it!"
Pareho kaming napatingin sa pinto nang sunod-sunod na katok ang marinig namin. Tinabig ko siya at mabilis na pumunta sa pintuan para buksan iyon. It was Tita Alondra and my dad.
I gulped when tita's eyes widened. I forced myself to smile at her. Ang ama ko naman ay parang binuhusan ng malamig na tubig at agad na nag-iwas ng tingin.
Parang nagkarera ang puso ko nang mapagtanto ang ayos ko. I looked down to see myself. Ang roba ko ay magulo at parang minadaling itinali. I can also feel my messy hair.
"A-ah. Tita, daddy.." I greeted.
Nakangiwing tumingin si Tita Alondra sa likuran ko. Sinundan ko iyon ng tingin. I saw Ayden seriously standing beside the wall post, still topless, with his hair dripping wet.
Namumula ang pisngi na ngumiti sa akin si Tita Alondra. I saw her gulped. Parang nahihirapang magsalita.
"N-napadaan po kayo?" I asked.
"Wala naman, h-hija.." she faked a laugh. "Nakarinig kasi kami ng sigawan.. Akala ko.. We t-thought.."
My dad cleared his throat. Hindi pa rin siya makatingin sa akin at nag-iiwas ng tingin.
Ayden spoke. He's now beside me. "We're just having a talk, mama.."
Gusto kong matawa sa hitsura ng ama ko. His eyes were fixed at the sky. Namumula ang tainga niya at parang nahihirapang lumunok.
"Daddy, are you okay?"
Tumingin agad siya sa akin at tumango. Matapos iyon ay ibinalik niya ang tingin sa langit.
"Huwag naman kayong magsigawan tuwing mag-uusap kayo, anak.." malumanay na sabi ni tita. "H-hindi soundproof ang villa.."
Hinawi ni tita ang buhok niya saka pekeng ngumiti at umiwas ng tingin. Her cheeks is so red.
I looked at my dad. Nang makita niya akong lumingon sa kaniya ay tumingala agad siya sa langit.
Kinabahan ako nang mapagtanto ang reaksiyon nilang dalawa. My dad can't look at me. Tita Alondra looks awkward. I am wearing a robe with my hair so messy. Ayden is topless.
What the hell?!
"W-we're not.. Uhm.. We're.." hindi ko maituloy ang sasabihin ko.
"Pasensiya na, mama.." he apologized. "Hindi lang kami nagkaintindihan."
Tita's eyes widened. "Oh no, son! Please don't be rough on her!"
Ayden frowned. Naubo ang ama ko sa gilid, parang nasasamid. Agad na napatakip ng bibig si tita. My jaw fell with what she said. Parang gusto ko na lang magpalamon sa lupa.
"A-ano po, tita?"
Nanlalaki ang mga mata na humarap siya sa akin habang pilit ang ngiti. "Wala akong sinabi, hija.. Nagdedeliryo ka na yata."
She laughed. Hinampas niya pa ang balikat ng tatay ko na ngayon ay pilit na ring tumatawa habang namumula pa rin ang tainga at nakatingin sa langit.
I looked at Ayden. He also looked at me. Sabay kaming napaiwas ng tingin. My heart is beating so loud! Para na akong mabibingi sa lakas no'n.
"K-kung ganoon, mauna na kami.. Let's go, Cesar.." she giggled. "Istorbo tayo."
Nagmamadali si Tita Alondra na hinila si daddy palayo. Ang ama ko naman ay ganoon pa rin. He's not looking at me! Pulang-pula ang mukha niya habang nakatingin sa taas! My gosh!
"Tss."
Nauna nang pumasok ulit ang magaling kong asawa sa loob ng villa. I rolled my eyes and followed him. Dumiretso siya sa wooden closet saka kumuha ng damit pantaas.
"Ayden! Baka kung anong isipin nila!" I shouted. "Bwisit naman!"
Hindi siya nagsalita at parang walang pakialam. I followed him to the bed side. I sighed and look at him.
"Bakit ka ba nandito sa villa ko?"
Wala siyang reaksiyon na sumagot. Ni hindi siya tumingin sa akin. "Villa natin."
I laughed without humor. "Villa ko lang, Ayden. Kung gusto mo ng ganito, may bakante sa kabila."
He finally looked at me. Mabilis niyang isinuot ang itim na t-shirt bago sumagot.
"Kung gusto mo rin ng ganito, may bakante sa kabila."
I rolled my eyes. Bwisit na lalaking 'to!
"Ayden! You told me to save this night for my beauty rest! Mag-aaway lang tayo kung naririto ka!"
He lazily lay down the bed. "Hindi tayo mag-aaway kung hindi mo ako aawayin."
Napabuga ako ng hangin. Tinitigan ko siya ng ilang minuto habang nakahiga sa kamang dapat ay akin lang. He stared at me before waving his hand.
"Take a bath now, Asia. You are too grumpy. You need to rest."
Umirap ako sa kaniya saka nagmamartsang pumasok sa banyo. Agad kong hinubad ang roba ko at binuksan ang shower. Nevermind the warm bath! Masyado nang mainit ang ulo ko, kailangan ko ng malamig na pampaligo.
Hindi ko alam kung naka-ilang irap ako habang hinahayaan ang malamig na tubig na dumausdos sa balat ko. I don't want to fight him tonight, but his existence really piss the hell out of me. Ayaw niyang mag-away kami ngunit narito siya. E 'di gusto nga niya ng away!
Nang makalabas ako ng banyo ay nakabalot ako ng roba. Pikit na ang mga mata niya habang nakadapa sa kama. Para akong nakahinga nang maluwag dahil tulog na siya. I got my pj's and wore it. Matapos iyon ay umupo ako sa harap ng salamin. I need to do the last steps of my skin care routine. Or at least, I need to dry my hair.
I gently put serum on my skin. Habang pinipilit ang sarili ko na ibaling ang atensiyon sa ginagawa ko ay naaagaw pa rin iyon ng lalaking nakahiga sa kama.
I rolled my eyes. Bwisit.
I found a hair dryer in the cabinet and decided to use it. I hate blow drying my hair because it makes my arms feel weary, but my mom will be mad if she knew I slept with wet hair.
Sinimulan kong patuyuin ang buhok ko gamit iyon. Dalawang minuto ko pa lang na ginagawa iyon ay nangangalay na agad ako.
"I can do that for you.." a husky voice said.
Lumakas ang tibok ng puso ko. I cleared my throat and rolled my eyes at him.
"I don't need help." I said.
Humihikab siyang tumayo at pumwesto sa likuran ko. Marahan niyang kinuha ang blower sa kamay ko.
"I said I can do it, Ayden." Pilit ko.
Inagaw ko sa kaniya iyon ngunit iniwas niya rin. He turned it on and started blow drying my hair. Parang naestatwa ako nang marahan niyang haplusin ang buhok ko.
"I don't need help." I silently repeated.
"If your mom knew you're sleeping with wet hair, she's gonna be mad." He stated.
I bit my lower lip. Hindi na ako nagsalita pa. I didn't know that he'll remember it, though.
Hinayaan ko siyang patuyuin ang buhok ko. I can't help but to feel cared for. Ilang minuto niya iyong ginawa.
I looked at the mirror and saw his reflection looking at me. A small smile appeared on his lips. Umiwas siya ng tingin at ipinagpatuloy ang pagtutuyo sa buhok ko.
"I have so many questions." I said.
"I know."
Hinawi niya ang buhok ko para tuyuin ang kalahati pa.
"Anong nangyari? Bakit ikaw ang pinakasalan ko?"
Napatigil siya sa paghawak nang marahan sa buhok ko. Nang lumaon ay nagpatuloy din siya at hindi sumagot.
My question isn't really meant to offend him. That was a serious question. Bakit siya? Hindi naman siya ang fiancé ko. Hindi naman siya ang nakapangako para sa akin. Bakit nagbago ang lahat?
"Your brother is my fiancé. Bakit hindi siya? Why did everything changed all of a sudden?"
He didn't mind me at all. Nagpatuloy lang siya sa ginagawa niya at binalewala ako.
"Amethyst told me that your lawyer showed a marriage contract earlier. Saan iyon nanggaling?"
Napatigil ulit siya sa ginagawa. He bit his lower lip and looked at me through the mirror.
"You know silent treatment won't work on me." I said.
He sighed and put the blower down. "It's time to rest. Let's not fight tonight."
I hardly shut my eyes. Tumalikod na siya ngunit nanatili akong nakaupo. Kahit na ganoon ay hindi ako tumigil sa pagtatanong.
"Pagod din ako kaya ayoko ng away. That's why I am asking you calmly, Ayden." I replied. "What clearly happened?"
Tuluyang napatid ang maikli kong pasensiya nang humiga ulit siya sa kama. I stood up and walked towards him.
"You can't just leave me like this. I deserve to know the truth!" I exclaimed. "Ang lakas ng loob mong pakasalan ako, dapat ay malakas din ang loob mong ipaliwanag sa akin ang nangyari!"
He chuckled without humor. He touched his nose bridge before looking at me.
"Do you really want to know or this is your way of telling me that you don't want me?"
Bitterness is dripping out of his mouth. Bumangon siya at hinarap ako. Hindi ako nagpatinag at hindi gumalaw.
"Why? Do you want me?" Tanong ko pabalik.
Wanting him shouldn't be the case here. Kung sana lang ay sinagot niya na ako kung ano ba ang nangyari ay hindi kami mag-aaway nang ganito.
Madilim ang mata niyang tumingin sa akin. "You don't want me to answer that."
"Yes, I do!" I said. "Answer me! Bakit mo ito ginawa? Alam mo kung anong sitwasyon natin simula nang bumalik ka! Anong dahilan mo para palitan si Atlas? Do you want me?"
He clenched his jaw. Lalo siyang lumapit sa akin na nagagalit ang mga mata.
"Do you want my brother?" He silently asked.
"Answer me first!" I exclaimed.
"I am still in love with you!"
My world stopped. Hindi ako agad na nakaimik sa sinabi niya. My heart restlessly beated wildly.
"Mahal kita! Mahal pa rin kita! Pinaalis mo man ako, nagkalayo man tayo, bumalik pa rin ako dahil mahal kita!"
Para akong nabingi. Taas-baba ang dibdib niya sa sobrang emosyon. Tinalikuran niya ako at hinimas ang sentido niya bago humarap ulit na namumula na ang mata.
"I will make it up to you! I want you to give me a chance! Dahil kahit ayaw mo na, kahit nakalimot ka na, nandito pa rin ako!"
My eyes started watering. Umiwas ako nang tingin dahil ayokong makita niya iyon. Gusto nang sumabog ng dibdib ko sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Nahihirapan akong lumunok. Nang lumapit siya ay napaatras ako.
"That's why I did now what I did years ago! Dahil ako ang dapat sa 'yo. Ako lang, Anastasia!"
Tuluyang bumagsak ang mga luha ko. Malakas niyang hinila ang braso ko at halos humampas ako sa katawan niya. His eyes were full of anger, frustration, love, and pain.
"Ako lang dapat.. Ako lang.." nanghihina niyang sabi.
Nanghina ako kasabay ng paghina ng boses niya. Kahit ang dibdib ko ay taas-baba na rin sa sobrang kaba at frustration.
Pinunasan ko ang pisngi ko at agad na kumawala sa hawak niya. I pushed him away from me.
"This is a mistake! Uulitin lang natin ang pagkakamali natin noon!"
Lalong namuo ang mga luha ko nang makitang puno ng sakit ang mga mata niya.
Dapat natuto na kami noon. Dapat natuto na siyang hindi talaga ganito ang dapat sa aming dalawa. Sinubukan na namin 'to noon, nasira lang kami pareho. I don't think this chance is worth trying for. Ayoko nang umulit dahil mas masakit ang pangalawang beses.
"Let's not celebrate our first night like this." He sighed and turned his back on me.
"I am a mistake!" Ulit ko, hindi ko na napigilan ang pagkabasag ng boses ko.
We lost everything. Every memories, every moment, every laughter, we lost it. Dahil sa isang pagkakamali sa pagsubok na kalabanin ang tadhana, nasira ang lahat.
Nilingon niya ulit ako habang namumula pa rin ang mga mata. Hindi ko na ikinahiya pa ang pag-iyak ko. He saw me cry so many times before. Wala nang magbabago kung makikita niya ulit ako.
"You're my mistake, then.." he gently said.
Humikbi ako at umiling. I am a mistake. He should've been out there, enjoying his life. Not here with me, getting stuck. This is a mistake.
I am a mistake.
"I am the mistake you'll get tired of committing.." I whispered.
Umiling siya at humakbang palapit. Umatras ako agad dahil sa panghihina tuwing magkakalapit kaming dalawa.
"You are the mistake I'll never get tired of committing, over and over again."