[Zawgyi]
အရင္ကတစ္ေယာက္စာ
အခုေတာ့နွစ္ေယာက္ေပါ့။
အရင္ကအေၾကာင္းေတြအားျပန္ေတြးမိျပန္သည္။
ေမာင္ေရာက္ခဲ့စဥ္အခ်ိန္ကအနည္းငယ္စိမ္းသလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ယခုေတာ့ေမာင္ကမိသားစုဝင္လိုျဖစ္ေနေပသည္ဟုခံစားမိလာသည္။သူနဲ႔အတူတစ္ေနကုန္ေနသည္။စကားသိပ္မေျပာေပမယ့္ဘာလုပ္လုပ္ကူေပးသည္မို႔ယခုဆိုသူ႔ဘာသာသူပင္ထထလုပ္ေနတတ္သည္။
မနက္ပိုင္းၿခံထဲကသန္႔ရွင္းေရးကအစအပင္ေတြေရေလာင္းေပါင္းသင္တာအဆံုးလုပ္ေပးျပန္သည္။ကြၽန္ေတာ္ဝင္လုပ္ရင္မ်က္ေထာက္နီႀကီးနဲ႔ျပန္ၾကည့္ၿပီးေအာ္လႊတ္ေနတတ္ေသး။ကိုယ္ကအိမ္ရွင္လားဧည့္သည္လားေတာင္ျပန္ေတြးေနရေလာက္တဲ့အထိပင္။ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ဆို၍ခ်က္ျပဳတ္ေလ်ွာ္ဖြတ္ေလာက္သာ။အဲ့ဒီအရာေတြက်ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကဝိုင္းမလုပ္ဘူးဗ်။
ညေနဘက္ကန္စြန္း႐ြက္သြားပို႔ရင္လည္းစက္ဘီးတြန္းကာလိုက္ပို႔ေပးသည္။(ေမာင္ကစက္ဘီးမစီးတတ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္တင္နင္းတာက်ျပန္ေတာ့လည္းမစီးခ်င္ဘူး...သူ႔ဘာသာသင္ၿပီးတတ္ေတာ့မွသူတင္နင္းမယ္တဲ့။)
ထမင္းအိုးတင္ထားလိုက္ရင္းမီးဖိုေခ်ာင္ထဲတံမ်က္္စည္းလွဲေနစဥ္အေနာက္ဘက္ဆီမွမလံုသလိုခံစားမိတာေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေလေတာ့ေမာင္ရယ္ေလတံခါးကိုမွီကာလက္ပိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
"ေၾသာ္ေမာင္...ဗိုက္ဆာေနလို႔လား.."
"အျပင္ခနသြားမို႔..မင္းကိုလာခြင့္ေတာင္းတာ.."
ရုတ္တည္ႀကီးနဲ႔ထေျပာလာသည့္စကားေၾကာင့္မွင္သတ္မိသည္။သူကမသြားနဲ႔ဆိုမသြားဘဲေနမွာမ်ားလား..လာခြင့္ေတာင္းတယ္ဆိုေတာ့။ဒီတစ္လအတြင္းမွာသိခဲ့ရတာကေမာင္ကတခါတေလဆိုကေလးဆန္တတ္သည္။
တံမ်က္စည္းကိုေဘးတြင္ေထာင္ထားလိုက္ကာေမာင့္ေရွ႕သို႔ေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။
"မသြားရဘူးဆိုရင္ေကာ.."
ပုခံုးတခ်က္သာတြန္႔ျပၿပီးမ်က္နွာမသာမယာနွင့္ခံုေပၚတြင္သြားထိုင္ေနေလသည္။ဒါဟာသူေျပာတာကိုလက္ခံသည္ေပါ့။
"ေမာင္..."
"........"
ျပန္မထူးေသာထိုလူသားထိုင္ေနရာေရွ႕သြားရပ္ကာရင္ဘက္တြင္ဟၿပဲျဖစ္ေနေသာအက်ိႌၾကယ္သီးမ်ားအားတြယ္ေပးလိုက္ေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကစတာပါ...ေမာင္သြားခ်င္သြားေလကြၽန္ေတာ့ကိုခြင့္ေတာင္းစရာမွမလိုတာ.."
"မဟုက္ဘူး လိုတယ္...မင္းမသြားခိုင္းရင္ငါမသြားဘူး.."
"ေအာ္...ေမာင္ရယ္..သြားပါ..ဒါေပမယ့္အခ်ိန္နဲ႔ျပန္လာေနာ္.."
"ဘယ္သြားမွာလဲေရာမေမးေတာ့ဘူးလား.."
ေမာင္ကေလႀကံႀကံဖန္ဖန္ကိုရစ္ေနျပန္ပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လက္မလႊတ္နိုင္ေအာင္ရည္႐ြယ္ထားေလသလားပင္။အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ေမးခ်င္တာေပါ့...ေမးခြင့္မရွိမွာလဲဆိုးတယ္။ဘာလို႔ဆိုေမာင္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကဆိုင္မွမဆိုင္ပါပဲ။ေမာင္အိမ္စေရာက္တဲ့ေန႔ကထားမသြားပါနဲ႔ဆိုၿပီးငိုေနခဲ့ေတာ့...ေမာင့္ရင္ထဲရွိေနတဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီသြားမွာလည္းေၾကာက္တယ္။မေမးရဲဘူးေမာင္။
"ဟို...."
"......."
"ဟင့္အင္း..."
"ေၾသာ္...အဲ့တာဆိုသြားၿပီ.."
ထထြက္သြားေသာေမာင့္ေက်ာျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနရင္းပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေတြထပ္တိုးလာတာေမာင္မွမသိတာ။
"ေမာင္.."
"အင္း.."
ေခၚတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာတဲ့ေမာင့္ေၾကာင့္ၾကည္ႏူးမိျပန္သည္။တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကြၽန္ေတာ္ကမသြားနဲ႔လိုေျပာရင္အခုလိုမ်ိဴးနားေထာင္ေပးမွာလားေမာင္။
"အျပင္မွာေနပူတယ္..ဦးထုတ္ေဆာင္းသြား.."
"အင္း.."
"ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္...ထမင္းအတူစားဖို႔ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္.."
မတိုးမက်ယ္ေရ႐ြတ္လိုက္မိေလသညိ။ကြၽန္ေတာ္ကသတၲိမရွိဘူးထင္တယ္ေမာင့္ကိုတိုက္ရိုက္ေျပာဖို႔ကိုဒီပါးစပ္ႀကီးကဘာစကားမွထြက္မလာဘူး။
ေလွကားရင္းတြင္ရပ္ၾကည့္ကာတျဖည္းျဖည္းေဝးကြာသြားေသာေမာင့္ေက်ာျပင္ႀကီးအားေငးေနလိုက္သည္။တံခါးအားအသာျပန္ပိတ္ကာထြက္သြားေတာ့မွမီးဖိုေခ်ာင္ထဲျပန္ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။
ေမာင္ေျပာသလိုမ်ိဳးသူ႔မွာေမးပိုင္ခြင့္ဆိုတာရွိရဲ႕လားလို႔သိခ်င္မိပါရဲ႕။
ေမာင့္ဘဝကိုေရာစြက္ဖက္ခြင့္ရွိရဲ႕လား။
ေမာင္ဟိုတေလာကႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ငါးေလးအိုးကပ္ဟင္းခ်တ္ရမည္။ထမင္းအိုးအားတစ္ခ်က္ေမႊလ္ိုက္ရင္း...ဝယ္ထားသည့္ငါးမ်ားကိုေရေသခ်ာေဆးၿပီးဆားဆႏြင္းနယ္ထားလိုက္သည္။ၾကက္သြန္ျဖဴနီခြာထားရင္း..ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အခ်ိဳ႕ကိုျပန္ေဆးထားလိုက္ေလသည္။
........
"အလင္းသာေရ....သားေလး..ကန္စြန္း႐ြက္၃၀၀ဖိုးေလာက္.."
"အာ...အန္တီစန္းခနေနာ္..ထမင္းအိုးငွဲ႔ေနလို႔.."
"ေအးေအး....သားေရ...ရတယ္ရတယ္.."
................................... ။
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ.."
ေဒၚစန္းတစ္ေယာက္အိမ္ေအာက္တြင္ထိုင္ေစာင့္ေနစဥ္
မ်က္နွာတည္နဲ႔ဝင္လာေသာေကာင္ေလးအားၾကည့္ရင္းအနည္းငယ္ေတာ့ဆြံ႕အသြားမိသည္။
"ဟို...ေအာ္...ကန္စြန္း႐ြက္လာဝယ္တာကြဲ႕..အဟင္းဟင္း...ဒါနဲ႔သူငယ္ကအလင္းေလးရဲ႕အမ်ိဳးလား.."
သူမကလည္းေလာကြတ္ေခ်ာ္ၿပီးေျပာလိုက္ေလသည္။
"ကန္စြန္း႐ြက္ဘယ္နွစီးယူမွာလဲ.."
မ်က္နွာတည္ႀကီးကေလ်ာ့မသြားပဲအဖတ္ပင္မလုပ္ကန္စြန္း႐ြက္ျခင္းကိုသာသယ္ထုတ္လာေလသည္။ဒါေလးေမးတာကိုမ်ားမေျဖခ်င္သလိုလိုနဲ႔ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလဲလြန္ေရာ။ဘယ္လိုဟာေလးပါလိမ့္အလင္းသာေလးနဲ႔အေတာ္ကြာပါ့။ရုပ္လည္းမတူသလိုစိတ္ထားကလည္းတျခားစီပဲ။
"......"
"မယူေတာ့ဘူးလား..."
"ေအာ္...ယူမယ္..ယူမွာေပါ့၃စီး..."
တစ္ကယ္ပါပဲသူ႔စိတ္ခ်ည္းပဲ။
ထိုစဥ္ေလွကားေပၚမွေျပးဆင္းလာေသာအလင္းသာ...။ပါးစပ္မွလည္း..
"ေတာင္းပန္ပါတယ္အန္တီစန္းေရ...ထမင္းအိုးကတန္းလန္းႀကီးနဲ႔မို႔လက္ကခ်မရ...အမ္..ေမာင္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား.."
ကန္စြန္း႐ြက္စီးကိုင္ထားေသာသူ႔ကိုထိုေကာင္ေလးကအခုမွျမင္ပံုရသည္။ေလွကားေပၚကဆင္းလာထဲကတရစက္လႊတ္ေနေသာပါးစပ္ေလးကကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္သြားေတာ့ၿပံဳးၿပီးအနားသို႔လွစ္ခနဲေရာက္လာေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကၾကာမယ္ေတာင္ထင္ထားတာ.."
"ခနပဲလို႔ေျပာသြားတယ္ေလ.."
"ဟုက္သားပဲ...ဟီး..."
"ေရာ႕...ကန္စြန္း႐ြက္..ေပးပိုက္ဆံ.."
"........"
သူတို႔နွစ္ေယာက္အားေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာအန္တီစန္းကိုအခုမွသတိရေတာ့သည္။ေမာင္ကေတာ့ခပ္တည္တည္ႀကီးေျပာလိုက္သည္မွာဓားျမတိုက္ေနတာလားေစ်းေရာင္းေနသလားေတာင္မသဲကြဲ။
"အန္တီစန္းေရာ႕...ဒီမွာကန္စြန္း႐ြက္..ေနာက္လည္းဝယ္အံုးေနာ္.."
"အင္းပါကြယ္...ဒါနဲ႔ဒီသူငယ္က..."
"ေၾသာ္ဒါက..."
"မင္းေယာက်ာ္း..."
"ဟင္..."
ေမာင္ကသူ႔အားဆြဲလွည့္ကာရုတ္တရက္ႀကီးထေျပာလိုက္ေလေတာ့နဂိုျပဴးေနသည့္အန္တီစန္းမ်က္လံူးကနွစ္ဆေလာက္ျပဴးသြားသည္ထင္သည္။ပါးစပ္ကလည္းေဒါက္ျပဳတ္ကာေမးရိုးပါျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္။
"ဟမ္...ေအး...ေအာ္...သြားၿပီေနာ္အလင္း.."
"ေမာင္ခနဖယ္အံုး.."
ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖင့္လက္ထဲပိုက္ဆံထည့္ကာၿခံအျပင္သို႔ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္သြားေလေသာအန္တီစန္းေနာက္ကိုကန္စြန္း႐ြက္စီးကိုင္၍လိုက္ေပးရသည္။ေမာင့္နာမည္မင္းေယာက်္ားျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔သူကနဂိုထဲကခပ္တည္တည္ေနတတ္လို႔ပါဘာညာနဲ႔ေျပာလိုက္ရေလသည္။ေမာင့္ကိုတျခားသူေတြတမ်ိဳးထင္ၿပီးေျပာဆိုကဲ့ရဲ႕ၾကမွာကိုသူမလိုလားေပ။
ေမာင့္နာမည္ကိုကတင္စီးလြန္းတယ္။
ရုတ္တရက္ထထေျပာလိုက္ရင္လူကိုရင္ခုန္သြားတာပဲ။
ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔မ်က္လံုးတည့္တည့္ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေျပာေနတာေတြကိုဘယ္လိုျပင္ေပးရမလဲ။
ၾကာရင္ေမာင္နဲ႔ကုမွေပ်ာက္မယ့္ေရာဂါသည္ေလးျဖစ္ေတာ့မွာပဲဗ်ာ။
ေမာင္ကအရမ္းလြန္တယ္။
သူမ်ားအိမ္ေပၚလဲတတ္ေနေသးတယ္..သူမ်ားနွလံုးသားကိုလည္းခိုးေနျပန္ၿပီ။
သူျပန္လာေတာ့ေမာင္ကအိမ္ေအာက္ကသစ္သားေတြကိုအျပင္ထုတ္ေနေလသည္။လႊေတြတူေတြသံတ႐ြင္းေတြနဲ႔ဘာလုပ္မလို႔မ်ားပါလိမ့္။
"ေမာင္.."
"အင္း.."
"ဘာလုပ္ေနတာလည္း.."
"ငါတို႔ၿခံအေရွ႕ကအပင္ေအာက္မွာေရအိုးစင္ထားမလို႔...မေန႔ကမင္းအိပ္ေနတုန္းအဖိုးတစ္ေယာက္ကေရလာေတာင္းေသာက္သြားတယ္...သူ႔ၾကည့္ရတာအေတာ္ဆာေနပံုပဲ..အခုကပူတဲ့ခ်ိန္ဆိုေတာ့တျခားသူေတြလည္းေသာက္လို႔ရေအာင္ေလ.."
"ကြၽန္ေတာ့္ေမာင္ကေတာ္လိုက္တာ...စိတ္ထားေကာင္းလြန္းလို႔ကြၽန္ေတာ္က...အဲ."
လႊတ္ခနဲထြက္သြားေတာ့မည့္ပါးစပ္ကိုအခ်ိန္မွီထိန္းနိုင္ခဲ့သည္။ေမာင္ကသူ႔မ်က္နွာအားၾကည့္ေနတုန္းမို႔သစ္သားေတြကိုသာမျမင္ဖူးသလိုပံုစံနဲ႔ကိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ေမာင္ကစကားေထာက္လာသည္။
"အင္း...မင္းက.."
"ေအာ္...ေပ်ာ္တယ္..ဟုက္တယ္..ေမာင့္လုပ္ရပ္ေလးေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္တကယ့္ကိုေပ်ာ္တယ္လို႔.."
"အဟြန္း.."
ေမာင္ကနႈတ္ခမ္းတြန္႔ရံုသာၿပံဳးလိုက္ၿပီးသံုးလို႔ရမည့္အပိုင္းမ်ားကိုျဖတ္ေနေလေတာ့သည္။
ကုသိုလ္ဆိုတာအတူတူလုပ္မွေနာက္ဘဝေရစက္ဆံုရမွာတဲ့။
"ေမာင္..အတူတူလုပ္ရေအာင္..ကုသိုလ္ဆိုတာအတူလုပ္မွေနာက္ဘဝေတြေရစက္ဆံုရမွာတဲ့.."
သူေျပာလိုက္ေတာ့ေမာင္ကမ်က္လံုးလွန္ၾကည့္လာေလသည္။
"မင္းကအဲ့လိုယံုလား.."
"အင္း...ယံုတာမယံုတာထက္ကြၽန္ေတာ္ကဘဝဆတ္တိုင္းေမာင့္ကိုပဲရွာေနမွာ..ပိုၿပီးေသခ်ာသြားေအာင္အတူလုပ္ရေအာင္ေနာ္..."
ေမာင္ကသူ႔စကားကိုလက္ခံသည္လည္းမဆိုျငင္းပယ္သည္လည္းမဟုက္တစ္ခ်က္သာေမာ့ၾကည့္ၿပီးျပန္လုပ္ေနေလသည္။
"ေမာင္လို႔.."
"အရူးေလး...မင္းက...ဟုက္ၿပီတူတူလုပ္မယ္.."
"အဲာတာဆိုခနေစာင့္...ကြၽန္ေတာ္ဟင္းခ်တ္အံုးမယ္ေနာက္ေဖးမွာတန္းလနိးႀကီး.."
"အင္း.."
ေလွကားေပၚေျပးတတ္သြားေသာေကာင္ေလးအားစိုးရိမ္ႀကီးစြာလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ဒီေကာင္ေလးကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ဘာမွကိုဂရုမစိုက္ဘူးပဲ။
ကုသိုလ္ဆိုတာေတြထက္ေရစက္ဆိုတာေတြထက္ကြၽန္ေတာ္ကေမာင့္ကိုပဲလိုက္ရွာေနမွာတဲ့။
သူၿပံဳးလိုက္မိသည္။
ဒီေကာင္ေလးဟာေလဘယ္လိုေလးလဲမသိဘူး။
စိတ္ခ်မင္းလိုက္ရွာစရာမလိုေအာင္ကိုငါကမင္းဆီေရာက္ေအာင္လာမွာပါ။
...........************................
ႏွစ္ေယာက္အတူေဆာက္ခဲ့တဲ့ေရခ်မ္းစင္ေလးကေတာ့ၿခံေရွ႕ကကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ထီးထီးမားမားရပ္တည္ေနေလရဲ႕။
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာအျပည့္နဲ႔ျဖည့္ခဲ့ၾကေသာေရအိုးေလးနွစ္အိုးဟာလည္းလမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကိုလာလွည့့္ပါလို႔ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္ပင္။
ေရခ်မ္းစင္ရဲ႕ထိပ္ဆံုးတြင္ေျမျဖဴနဲ႔ေရးထိုးခဲ့ၾကသည့္ေမာင္နဲ႔သူ႔နာမည္ကအထင္းသား။
ေမာင္နဲ႔အတူလုပ္ဖူးေသာပထမဦးဆံုးကုသိုလ္။
ေရခ်မ္းစင္ေပၚရွ္ိ...
မင္းေယာက်ား္နွင့္ထင္အလင္းသာေကာင္းမႈ
နတ္လူသာဓုေခၚေစေသာ္........
သူေရးေတာ့ေမာင္ကကေလးဆန္လိုက္တာဟုေျပာေနေပမယ့္ေနာက္ဆံုးသူ႔ဆႏၵအတိုင္းေမာင္ကိုယ္တိုင္ကမၺ်ည္းထိုးေပးျခင္းပင္။
ရုပ္တည္ႀကီးဆိုေပမယ့္ကြၽန္ေတာ့္ေမာင္ကသိပ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ။
ေနာက္၄ရက္၅ရက္ေလာက္သိပ္မအပ္ျဖစ္ေလာက္ဘူး။FICေတြအကုန္လံုးပါ။သာသာသင္တန္း၁ပါတ္တတ္စရာရွိလို႔...။
[Unicode]
အရင်ကတစ်ယောက်စာ
အခုတော့နှစ်ယောက်ပေါ့။
အရင်ကအကြောင်းတွေအားပြန်တွေးမိပြန်သည်။
မောင်ရောက်ခဲ့စဉ်အချိန်ကအနည်းငယ်စိမ်းသလိုဖြစ်နေပေမယ့်ယခုတော့မောင်ကမိသားစုဝင်လိုဖြစ်နေပေသည်ဟုခံစားမိလာသည်။သူနဲ့အတူတစ်နေကုန်နေသည်။စကားသိပ်မပြောပေမယ့်ဘာလုပ်လုပ်ကူပေးသည်မို့ယခုဆိုသူ့ဘာသာသူပင်ထထလုပ်နေတတ်သည်။
မနက်ပိုင်းခြံထဲကသန့်ရှင်းရေးကအစအပင်တွေရေလောင်းပေါင်းသင်တာအဆုံးလုပ်ပေးပြန်သည်။ကျွန်တော်ဝင်လုပ်ရင်မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့ပြန်ကြည့်ပြီးအော်လွှတ်နေတတ်သေး။ကိုယ်ကအိမ်ရှင်လားဧည့်သည်လားတောင်ပြန်တွေးနေရလောက်တဲ့အထိပင်။ကျွန်တော့်အလုပ်ဆို၍ချက်ပြုတ်လျှော်ဖွတ်လောက်သာ။အဲ့ဒီအရာတွေကျကိုယ်တော်ချောကဝိုင်းမလုပ်ဘူးဗျ။
ညနေဘက်ကန်စွန်းရွက်သွားပို့ရင်လည်းစက်ဘီးတွန်းကာလိုက်ပို့ပေးသည်။(မောင်ကစက်ဘီးမစီးတတ်ဘူးတဲ့ဗျာ...ကျွန်တော်တင်နင်းတာကျပြန်တော့လည်းမစီးချင်ဘူး...သူ့ဘာသာသင်ပြီးတတ်တော့မှသူတင်နင်းမယ်တဲ့။)
ထမင်းအိုးတင်ထားလိုက်ရင်းမီးဖိုချောင်ထဲတံမျက်စည်းလှဲနေစဉ်အနောက်ဘက်ဆီမှမလုံသလိုခံစားမိတာကြောင့်လှည့်ကြည့်မိလေတော့မောင်ရယ်လေတံခါးကိုမှီကာလက်ပိုက်ကြည့်နေလေသည်။
"သြော်မောင်...ဗိုက်ဆာနေလို့လား.."
"အပြင်ခနသွားမို့..မင်းကိုလာခွင့်တောင်းတာ.."
ရုတ်တည်ကြီးနဲ့ထပြောလာသည့်စကားကြောင့်မှင်သတ်မိသည်။သူကမသွားနဲ့ဆိုမသွားဘဲနေမှာများလား..လာခွင့်တောင်းတယ်ဆိုတော့။ဒီတစ်လအတွင်းမှာသိခဲ့ရတာကမောင်ကတခါတလေဆိုကလေးဆန်တတ်သည်။
တံမျက်စည်းကိုဘေးတွင်ထောင်ထားလိုက်ကာမောင့်ရှေ့သို့လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"မသွားရဘူးဆိုရင်ကော.."
ပုခုံးတချက်သာတွန့်ပြပြီးမျက်နှာမသာမယာနှင့်ခုံပေါ်တွင်သွားထိုင်နေလေသည်။ဒါဟာသူပြောတာကိုလက်ခံသည်ပေါ့။
"မောင်..."
"........"
ပြန်မထူးသောထိုလူသားထိုင်နေရာရှေ့သွားရပ်ကာရင်ဘက်တွင်ဟပြဲဖြစ်နေသောအကျိႌကြယ်သီးများအားတွယ်ပေးလိုက်လေသည်။
"ကျွန်တော်ကစတာပါ...မောင်သွားချင်သွားလေကျွန်တော့ကိုခွင့်တောင်းစရာမှမလိုတာ.."
"မဟုက်ဘူး လိုတယ်...မင်းမသွားခိုင်းရင်ငါမသွားဘူး.."
"အော်...မောင်ရယ်..သွားပါ..ဒါပေမယ့်အချိန်နဲ့ပြန်လာနော်.."
"ဘယ်သွားမှာလဲရောမမေးတော့ဘူးလား.."
မောင်ကလေကြံကြံဖန်ဖန်ကိုရစ်နေပြန်ပါပြီ။ကျွန်တော်လက်မလွှတ်နိုင်အောင်ရည်ရွယ်ထားလေသလားပင်။အမှန်တိုင်းပြောရရင်မေးချင်တာပေါ့...မေးခွင့်မရှိမှာလဲဆိုးတယ်။ဘာလို့ဆိုမောင်နဲ့ကျွန်တော်နဲ့ကဆိုင်မှမဆိုင်ပါပဲ။မောင်အိမ်စရောက်တဲ့နေ့ကထားမသွားပါနဲ့ဆိုပြီးငိုနေခဲ့တော့...မောင့်ရင်ထဲရှိနေတဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်ဆီသွားမှာလည်းကြောက်တယ်။မမေးရဲဘူးမောင်။
"ဟို...."
"......."
"ဟင့်အင်း..."
"သြော်...အဲ့တာဆိုသွားပြီ.."
ထထွက်သွားသောမောင့်ကျောပြင်ကိုလှမ်းကြည့်နေရင်းပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ်တွေထပ်တိုးလာတာမောင်မှမသိတာ။
"မောင်.."
"အင်း.."
ခေါ်တာနဲ့ချက်ချင်းပြန်လှည့်လာတဲ့မောင့်ကြောင့်ကြည်နူးမိပြန်သည်။တစ်ယောက်ယောက်ဆီကျွန်တော်ကမသွားနဲ့လိုပြောရင်အခုလိုမျိူးနားထောင်ပေးမှာလားမောင်။
"အပြင်မှာနေပူတယ်..ဦးထုတ်ဆောင်းသွား.."
"အင်း.."
"မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော်...ထမင်းအတူစားဖို့ကျွန်တော်စောင့်နေမယ်.."
မတိုးမကျယ်ရေရွတ်လိုက်မိလေသညိ။ကျွန်တော်ကသတ္တိမရှိဘူးထင်တယ်မောင့်ကိုတိုက်ရိုက်ပြောဖို့ကိုဒီပါးစပ်ကြီးကဘာစကားမှထွက်မလာဘူး။
လှေကားရင်းတွင်ရပ်ကြည့်ကာတဖြည်းဖြည်းဝေးကွာသွားသောမောင့်ကျောပြင်ကြီးအားငေးနေလိုက်သည်။တံခါးအားအသာပြန်ပိတ်ကာထွက်သွားတော့မှမီးဖိုချောင်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။
မောင်ပြောသလိုမျိုးသူ့မှာမေးပိုင်ခွင့်ဆိုတာရှိရဲ့လားလို့သိချင်မိပါရဲ့။
မောင့်ဘဝကိုရောစွက်ဖက်ခွင့်ရှိရဲ့လား။
မောင်ဟိုတလောကကြိုက်တယ်ဆိုလို့ငါးလေးအိုးကပ်ဟင်းချတ်ရမည်။ထမင်းအိုးအားတစ်ချက်မွှေလိုက်ရင်း...ဝယ်ထားသည့်ငါးများကိုရေသေချာဆေးပြီးဆားဆနွင်းနယ်ထားလိုက်သည်။ကြက်သွန်ဖြူနီခွာထားရင်း..ပန်းကန်ခွက်ယောက်အချို့ကိုပြန်ဆေးထားလိုက်လေသည်။
........
"အလင်းသာရေ....သားလေး..ကန်စွန်းရွက်၃၀၀ဖိုးလောက်.."
"အာ...အန်တီစန်းခနနော်..ထမင်းအိုးငှဲ့နေလို့.."
"အေးအေး....သားရေ...ရတယ်ရတယ်.."
................................... ။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ.."
ဒေါ်စန်းတစ်ယောက်အိမ်အောက်တွင်ထိုင်စောင့်နေစဉ်
မျက်နှာတည်နဲ့ဝင်လာသောကောင်လေးအားကြည့်ရင်းအနည်းငယ်တော့ဆွံ့အသွားမိသည်။
"ဟို...အော်...ကန်စွန်းရွက်လာဝယ်တာကွဲ့..အဟင်းဟင်း...ဒါနဲ့သူငယ်ကအလင်းလေးရဲ့အမျိုးလား.."
သူမကလည်းလောကွတ်ချော်ပြီးပြောလိုက်လေသည်။
"ကန်စွန်းရွက်ဘယ်နှစီးယူမှာလဲ.."
မျက်နှာတည်ကြီးကလျော့မသွားပဲအဖတ်ပင်မလုပ်ကန်စွန်းရွက်ခြင်းကိုသာသယ်ထုတ်လာလေသည်။ဒါလေးမေးတာကိုများမဖြေချင်သလိုလိုနဲ့ကြီးကျယ်လိုက်တာလဲလွန်ရော။ဘယ်လိုဟာလေးပါလိမ့်အလင်းသာလေးနဲ့အတော်ကွာပါ့။ရုပ်လည်းမတူသလိုစိတ်ထားကလည်းတခြားစီပဲ။
"......"
"မယူတော့ဘူးလား..."
"အော်...ယူမယ်..ယူမှာပေါ့၃စီး..."
တစ်ကယ်ပါပဲသူ့စိတ်ချည်းပဲ။
ထိုစဉ်လှေကားပေါ်မှပြေးဆင်းလာသောအလင်းသာ...။ပါးစပ်မှလည်း..
"တောင်းပန်ပါတယ်အန်တီစန်းရေ...ထမင်းအိုးကတန်းလန်းကြီးနဲ့မို့လက်ကချမရ...အမ်..မောင်ပြန်ရောက်နေပြီလား.."
ကန်စွန်းရွက်စီးကိုင်ထားသောသူ့ကိုထိုကောင်လေးကအခုမှမြင်ပုံရသည်။လှေကားပေါ်ကဆင်းလာထဲကတရစက်လွှတ်နေသောပါးစပ်လေးကကျွန်တော့်ကိုမြင်သွားတော့ပြုံးပြီးအနားသို့လှစ်ခနဲရောက်လာလေသည်။
"ကျွန်တော်ကကြာမယ်တောင်ထင်ထားတာ.."
"ခနပဲလို့ပြောသွားတယ်လေ.."
"ဟုက်သားပဲ...ဟီး..."
"ရော့...ကန်စွန်းရွက်..ပေးပိုက်ဆံ.."
"........"
သူတို့နှစ်ယောက်အားကြောင်ကြည့်နေသောအန်တီစန်းကိုအခုမှသတိရတော့သည်။မောင်ကတော့ခပ်တည်တည်ကြီးပြောလိုက်သည်မှာဓားမြတိုက်နေတာလားဈေးရောင်းနေသလားတောင်မသဲကွဲ။
"အန်တီစန်းရော့...ဒီမှာကန်စွန်းရွက်..နောက်လည်းဝယ်အုံးနော်.."
"အင်းပါကွယ်...ဒါနဲ့ဒီသူငယ်က..."
"သြော်ဒါက..."
"မင်းယောကျာ်း..."
"ဟင်..."
မောင်ကသူ့အားဆွဲလှည့်ကာရုတ်တရက်ကြီးထပြောလိုက်လေတော့နဂိုပြူးနေသည့်အန်တီစန်းမျက်လူံးကနှစ်ဆလောက်ပြူးသွားသည်ထင်သည်။ပါးစပ်ကလည်းဒေါက်ပြုတ်ကာမေးရိုးပါပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။
"ဟမ်...အေး...အော်...သွားပြီနော်အလင်း.."
"မောင်ခနဖယ်အုံး.."
ယောင်တောင်ပေါင်တောင်ဖြင့်လက်ထဲပိုက်ဆံထည့်ကာခြံအပြင်သို့ခပ်သွက်သွက်လျှောက်သွားလေသောအန်တီစန်းနောက်ကိုကန်စွန်းရွက်စီးကိုင်၍လိုက်ပေးရသည်။မောင့်နာမည်မင်းယောကျ်ားဖြစ်ကြောင်းနဲ့သူကနဂိုထဲကခပ်တည်တည်နေတတ်လို့ပါဘာညာနဲ့ပြောလိုက်ရလေသည်။မောင့်ကိုတခြားသူတွေတမျိုးထင်ပြီးပြောဆိုကဲ့ရဲ့ကြမှာကိုသူမလိုလားပေ။
မောင့်နာမည်ကိုကတင်စီးလွန်းတယ်။
ရုတ်တရက်ထထပြောလိုက်ရင်လူကိုရင်ခုန်သွားတာပဲ။
ရုပ်တည်ကြီးနဲ့မျက်လုံးတည့်တည့်ကိုကြည့်ပြီးပြောပြောနေတာတွေကိုဘယ်လိုပြင်ပေးရမလဲ။
ကြာရင်မောင်နဲ့ကုမှပျောက်မယ့်ရောဂါသည်လေးဖြစ်တော့မှာပဲဗျာ။
မောင်ကအရမ်းလွန်တယ်။
သူများအိမ်ပေါ်လဲတတ်နေသေးတယ်..သူများနှလုံးသားကိုလည်းခိုးနေပြန်ပြီ။
သူပြန်လာတော့မောင်ကအိမ်အောက်ကသစ်သားတွေကိုအပြင်ထုတ်နေလေသည်။လွှတွေတူတွေသံတရွင်းတွေနဲ့ဘာလုပ်မလို့များပါလိမ့်။
"မောင်.."
"အင်း.."
"ဘာလုပ်နေတာလည်း.."
"ငါတို့ခြံအရှေ့ကအပင်အောက်မှာရေအိုးစင်ထားမလို့...မနေ့ကမင်းအိပ်နေတုန်းအဖိုးတစ်ယောက်ကရေလာတောင်းသောက်သွားတယ်...သူ့ကြည့်ရတာအတော်ဆာနေပုံပဲ..အခုကပူတဲ့ချိန်ဆိုတော့တခြားသူတွေလည်းသောက်လို့ရအောင်လေ.."
"ကျွန်တော့်မောင်ကတော်လိုက်တာ...စိတ်ထားကောင်းလွန်းလို့ကျွန်တော်က...အဲ."
လွှတ်ခနဲထွက်သွားတော့မည့်ပါးစပ်ကိုအချိန်မှီထိန်းနိုင်ခဲ့သည်။မောင်ကသူ့မျက်နှာအားကြည့်နေတုန်းမို့သစ်သားတွေကိုသာမမြင်ဖူးသလိုပုံစံနဲ့ကိုင်ကြည့်နေလိုက်တော့မောင်ကစကားထောက်လာသည်။
"အင်း...မင်းက.."
"အော်...ပျော်တယ်..ဟုက်တယ်..မောင့်လုပ်ရပ်လေးကြောင့်ကျွန်တော်တကယ့်ကိုပျော်တယ်လို့.."
"အဟွန်း.."
မောင်ကနှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံသာပြုံးလိုက်ပြီးသုံးလို့ရမည့်အပိုင်းများကိုဖြတ်နေလေတော့သည်။
ကုသိုလ်ဆိုတာအတူတူလုပ်မှနောက်ဘဝရေစက်ဆုံရမှာတဲ့။
"မောင်..အတူတူလုပ်ရအောင်..ကုသိုလ်ဆိုတာအတူလုပ်မှနောက်ဘဝတွေရေစက်ဆုံရမှာတဲ့.."
သူပြောလိုက်တော့မောင်ကမျက်လုံးလှန်ကြည့်လာလေသည်။
"မင်းကအဲ့လိုယုံလား.."
"အင်း...ယုံတာမယုံတာထက်ကျွန်တော်ကဘဝဆတ်တိုင်းမောင့်ကိုပဲရှာနေမှာ..ပိုပြီးသေချာသွားအောင်အတူလုပ်ရအောင်နော်..."
မောင်ကသူ့စကားကိုလက်ခံသည်လည်းမဆိုငြင်းပယ်သည်လည်းမဟုက်တစ်ချက်သာမော့ကြည့်ပြီးပြန်လုပ်နေလေသည်။
"မောင်လို့.."
"အရူးလေး...မင်းက...ဟုက်ပြီတူတူလုပ်မယ်.."
"အဲာတာဆိုခနစောင့်...ကျွန်တော်ဟင်းချတ်အုံးမယ်နောက်ဖေးမှာတန်းလနိးကြီး.."
"အင်း.."
လှေကားပေါ်ပြေးတတ်သွားသောကောင်လေးအားစိုးရိမ်ကြီးစွာလိုက်ကြည့်နေမိသည်။ဒီကောင်လေးကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ဘာမှကိုဂရုမစိုက်ဘူးပဲ။
ကုသိုလ်ဆိုတာတွေထက်ရေစက်ဆိုတာတွေထက်ကျွန်တော်ကမောင့်ကိုပဲလိုက်ရှာနေမှာတဲ့။
သူပြုံးလိုက်မိသည်။
ဒီကောင်လေးဟာလေဘယ်လိုလေးလဲမသိဘူး။
စိတ်ချမင်းလိုက်ရှာစရာမလိုအောင်ကိုငါကမင်းဆီရောက်အောင်လာမှာပါ။
...........************................
နှစ်ယောက်အတူဆောက်ခဲ့တဲ့ရေချမ်းစင်လေးကတော့ခြံရှေ့ကကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးအောက်တွင်ထီးထီးမားမားရပ်တည်နေလေရဲ့။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာအပြည့်နဲ့ဖြည့်ခဲ့ကြသောရေအိုးလေးနှစ်အိုးဟာလည်းလမ်းသွားလမ်းလာများကိုလာလှည့်ပါလို့ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်ပင်။
ရေချမ်းစင်ရဲ့ထိပ်ဆုံးတွင်မြေဖြူနဲ့ရေးထိုးခဲ့ကြသည့်မောင်နဲ့သူ့နာမည်ကအထင်းသား။
မောင်နဲ့အတူလုပ်ဖူးသောပထမဦးဆုံးကုသိုလ်။
ရေချမ်းစင်ပေါ်ရှိ...
မင်းယောကျာ်းနှင့်ထင်အလင်းသာကောင်းမှု
နတ်လူသာဓုခေါ်စေသော်........
သူရေးတော့မောင်ကကလေးဆန်လိုက်တာဟုပြောနေပေမယ့်နောက်ဆုံးသူ့ဆန္ဒအတိုင်းမောင်ကိုယ်တိုင်ကမ္ဗျည်းထိုးပေးခြင်းပင်။
ရုပ်တည်ကြီးဆိုပေမယ့်ကျွန်တော့်မောင်ကသိပ်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းတာ။
နောက်၄ရက်၅ရက်လောက်သိပ်မအပ်ဖြစ်လောက်ဘူး။FICတွေအကုန်လုံးပါ။သာသာသင်တန်း၁ပါတ်တတ်စရာရှိလို့...။