*continuation
I tried to stop my tears from falling pero di ko talaga kaya. Parang nakahanap ako ng dahilan para ilabas lahat ng sakit na nararamdaman ko. Nakakahiya. Sa harap pa nya ko umiyak ng ganito. Pakiramdam ko ang weak ng tingin niya sakin. Parang Space Shuttle lang umiiyak na ko ng ganito.
Pero sana yun na lang talaga yung paniwalaan niya. I'm crying dahil sa takot sa Space Shuttle at hindi dahil takot akong matapos tong araw na to.
Naramdaman kong lumapit siya sakin and start to hug me tightly.
"Trixie. I'm sorry di na talaga mauulit"
to him, it sounds like a comforting word, but for me. It's call for a goodbye. Oo di na talaga to mauulit.
I buried my face in his chest. Ang bango pa rin niya kahit hindi na yung usual na pabango niya dati yung gamit niya. I want to remember this scent. This feeling. Naalala ko bigla si Dor sa Timekeeper ni Mitch Albom.
"dor, can you please stop the time now? Kahit ngayon lang please."
but that won't happen. I know. Ganun talaga eh. Masisisi niyo ba ko? If we really want something kahit, gano pa kaimposible.. Hahanap at hahanap tayo ng paraan just to make it happen right?
"I'm fine. I'm sorry" lumayo ako sa pagkakayakap niya at pinunasan yung mukha ko. "sorry I over react"
"No. I'm sorry. Di na dapat kita pinilit. Sorry"
"hahaha. Di tayo matatapos dito kung di ko tatanggapin yung sorry mo. Ok apology accepted"
he smiled in relief.
"tara na. Limited lang ang araw na to. Sayang naman kung uubusin lang natin yung oras sa pagtayo dito di ba?" I said.
"tara na. Saan next ride? You decide" hinawakan niya yung mga kanang kamay ko and I quickly locked my fingers sa kanya. Kahit isang araw man lang.. Masabi kong hindi ko sya binitawan.
"uhm.. Jungle log jam"
huminto sya sa paglalakad at tumingin sakin.
Tinaasan ko sya ng kulay. "what?"
"sure ka? By structure, mala-Space Shuttle din yun eh"
"it's fine. Nung fieldtrip namin naka seven rounds kami ng mga kaibigan ko dyan"
"pero--"
I cut his sentence.
"it's okay. Sorry dun sa nangyari sa space shuttle. First time ko kasing sumakay dun. Sarado kasi sya nung last time na nandito ako. Eh yung jungle log jam, natry ko na ng maraming beses."
"okay. Your wish is my command"
pagdating namin sa pilahan, mahaba na. What do I expect? Hindi lang naman kami yung tao sa mundo na gustong magrelax at mag-enjoy sa mga panahon na to.
Habang naghihintay kaming makasakay, di ko mapigilang mapatingin sa mga tao. May mga nakita akong magkakapamilya (kasi magkakamukha sila), magbabarkada at magkakakLase. Pero pinaka marami, yung mga mag bf/gf. How do I know? Kasi marami sa kanila naka couple shirt. Tinignan ko saglit sa Lance and I smile formed in my face.
Parang dati lang, nung nakapila kami ng mga kakLase ko dito at tinitignan yung mga couples na nakapila din, I'm secretly wishing na sana nandito din si Lance. Hindi man bilang boyfriend ko at least as my best friend.
But in the back of my mind, I'm convincing myself na baka kaya hindi nakasama si Lance sa field Trip kasi, one day babalik ako dito kasama sya. Not as my bestfriend or classmate but as my boyfriend.
Tinignan ko yung kamay ko na hawak niya. Wish granted.
"what are you looking at?" nagitla ako sa tanong niya. Sht! Nahuli niya kaya akong mukhang timang na nakangiti?
"h-huh? Wala naman."
"the gap in my fingers fits your's perfectly. Ang gandang tignan no." he said looking at our hands.
"yeah youre right. Ang gandang tignan"
this is not the first time na hawakan ako ni Lance sa kamay. But unlike before, ngayon alam ko na yung nararamdaman niya. And we feel the same.
Nung naramdaman naming malapit na kami,
"saan ka? Harap o likod?" tanung niya sakin.
"kahit saan." yun na lang yung nasagot ko dahil di ko alam yung pinagkaiba nun.
"sige sa likod na lang ako." sagot niya.
Umupo kami dun sa sasakyan na parang kahoy. Apatan talaga yun. Kaso dalawa lang kami kaya parang mas nakakatakot kasi mas maluwag.
Umandar na yun at tinangay yung sinasakyan namin at nagpaagos sa tubig.
"ayan na" sabi niya sa likod ko nung paakyat na yung sasakyan.
"are you ready?"
bago pa ko makasagot ng 'I'm ready' bumulusok na pababa yung sasakyan.
Sa sobrang bilis pakiramdam ko tinangay nun yung buong pagkatao ko.
But the ride don't stop there. May isa pang mas mataas.
"this is lifeee!!" sigaw namin pareho habang nakataas yung mga kamay namin.
Sa pagbagsak nung sasakyan, tumalsik samin lahat ng tubig which made us soaking wet.
"wala akong dalang damit" sabi niya pagbaba namin.
"patuyo na lang tayo sa flying fiesta"
"ok"
"wait. Picture" lumapit ako sa kanya and capture us the basang basa.
"perfect creation" yun na lang yung nasabi ko nung tinignan ko yung picture.
Our next stop was flying fiesta. Though my seat dun na pandalawang tao, we chose seperate seats. Nasa harap ko siya ngayon, nakatalikod pero nakikita ko pa rin yung mga ngiti niya. Pag nawala ba ko sa buhay niya, makakangiti pa rin sya ng ganyan? Sana..
We tried other rides like anchors away at bump car.
We even tried swan lake.
Habang busy siya sa pagpandyak sa swan, tinanong niya ko. "of all the places bakit dito pa?"
"bakit? Di mo ba nagustuhan?" kinakaBahan kong tanong sa kanya.
"nagustuhan syempre. Pero bakit dito nga? Naisip ko kasi baka eto lang yung lugar na walang bakas ni Lance kaya dito mo ko dinala"
walang bakas ni Lance? Physically wala. Pero sakin meron.
"natuwa lang ako sa lugar na to. No Lance involved"
"ok"
Liar! Sinusunog na ata sa impyerno yung kaluluwa ko sa dami ng kasinungalingan na lumalabas sa bibig ko.
I brought you here Lance because you promised me na pupunta tayo dito.
***
"congratulations Lance Michael Gallano for winning 4th place in Editorial Writing and Kittlyn Ramos for winning 2nd place in Feature Writing during the National Press Conferrence blah blah" yan yung una kong narinig pagpasok ko ng gate ng school namin. Kaya tumakbo na ko papunta sa building namin. Lance is back with the bacon. Nung nakarating ako malapit sa classroom namin,Puro echo ng congratulations kay Lance at Kitty yung naririnig ko.
"good morning Trixie" bati sakin ni Melissa. Seatmate ko.
"good Morning Mell" tinignan ko si Lance pero mukhang busy ata siya sa ginagawa niya sa notebook niya kaya di ko na sya inistorbo. Makakapaghintay naman yung congratulations ko para sakanya.
Nung break time na namin, sya na mismo yung lumapit sakin. Umupo siya sa silya sa harap ko at humarap sakin.
"hey! I have something for you" ngumiti sya. "pero bago ko ibigay sayo to, pikit ka muna"
"bahala ka dyan. Di ako pipikit. Mamaya kung ano nanamang kalokohan yan."
"aww. Walang tiwala sakin"
sasagot pa sana ako ng dumaan sa mukha ko yung palad niya para isara ang mga mata ko.
"ano ba kasing kalokohan to Lance?" pano ba naman kasi nung dinilat ko yung mata ko, nilagay nya yung kamay niya sa mga mata ko.
"akin na kamay mo" binigay ko naman yung kamay ko sa kanya at may nilagay sya dung isang bagay. Maliit.
"swear Lance, if this is a prank. I'll kill you"
"open your eyes now"
tinanggal niya yung kamay niya at tinignan ko yung nilagay niya sa kamay ko.
"ano to??" tanong ko habang tinitignan yung pasalubong kuno niya.
"ang ignorante naman nito. dream catcher."
"para saan naman to?"
"keychain? Ewan ko din. Di ko naman inintindi yung sinabi ni Jacob nung binigyan niya si Bella ng dream catcher. Basta parang sa nightmares ata yan"
"pinanuod mo yung twilight?"
"no choice eh. Si Mama tska si Ate yung kasama kong manuod nun"
"hahaha. Ang bading. By the way.. Bakit mo naman naisipang bigyan ako nito?"
"kaylangan pa ba yun?"
"aba syempre."
"bakit nga ba? Eh kasi bestfriend kita. Diba bestfriend ni Bella si Jacob?"
but Jacob secretly loves Bella right? *sigh! Please press my feeler mode off. Anyone?
"kamusta nga pala fieldtrip?"
"ayon. Ayos lang naman. Ang saya ng enchanted. Gusto ko ngang bumalik eh. Kaso fourth year na tayo. Wala ng susunod na fieldtrip."
"edi punta tayo dun." tinaasan ko sya ng kilay. Seryoso ba to? "seryoso ako. Promise pag nagkapera ako ililibre kita. Punta tayo dun. Please. Promise libre ko." tinaas niya yung kamay niya na parang nagpapanatang makabayan.
***
Antagal kong hinintay yung pangako niya na yun. Pero in some ways natupad naman diba. Halos siya nga gumastos dito eh.
"tara. Sa rio grande na tayo" sabi ko sa kanya.
Sa lahat talaga ng rides dito sa enchanted, eto talaga yung pinaka paborito ko.
Pagdadaan na banda sa false, pinipilit namin iikot yung parang salbadida parap di kami yung mabasa. But in the end, pareho pa rin kaming parang basang sisiw. Bigla kasing bumuhos yung malakas na ulan.
bumili kami ng damit sa isang store dun sa loob dahil super basa na kami.
Buti na lang prepared ako dito.
Nung nakapagbihis na kami, sumakay na kami sa kotse niya.
"aalis na tayo?" tanong ko.
"ayaw mo pa ba?" umiling ako. 4pm pa lang. Ayoko pa.
"dito muna tayo Zeke." binuksan ko yung pinto sa tabi ko para lumipat sa backseat.
Humiga ako dun. ngayon Ko lang naramdaman yung pagod.
Naramdaman kong umangat yung ulo ko at nilagay ni Zeke yun sa lap niya.
He brushed his fingers through my hair.
"wag kang matulog ng basa ang buhok. Nakakasakit daw yun sa ulo"
"di naman ako natutulog eh"
"bakit ba ayaw mo pang umuwi?" tanong niya sakin. Since nakatungo sya sakin, kitang kita ko yung mukha niya.
Bakit nga ba? Eh kasi may natitira pang oras. I want to be with him until the very last second of this day.
Pwede bang akin ka muna ngayon Lance? Please. Wag ka munang magyayang umuwi.
"wala lang. Basta dito muna tayo" kinuha ko yung camera at tinignan ko yung mga pictures namin kanina.
"ang ganda mo dyan" sabi niya.
"dito lang?"
"sa lahat."
"bolero"
"hindi ah. Totoo yun."
"whatever."
"thankyou for this day Trixie. Go grab a sleep. Alam kong pagod ka" I closed my eyes and he whispered "I love you."
**
nagising ako sa backseat. Pero hindi na sa lap ni Lance. Nasa driver's seat siya at may kausap sa phone. Tinignan ko yung orasan. 7:02pm. Five hours left.
"gising ka na pala"
"sino yung kausap mo?" tanong ko.
"yung bago nilang hire na secretary ko. Wag na daw tayong umuwi muna sa Manila. Maiistranded lang tayo"
what? Ganun ba kalakas yung bagyo?
Naghanap na lang kami ng matutuluyan ngayong gabi.
"are we going to share one room?" tanong niya sakin.
"ayos lang. Para namang may bago."
"sabi ko nga. Second time na natin to."
idiot! It's our third time.
We asked for one room nung makarating kami sa isang hotel.
Pagpasok namin dun, napansin kong humiga agad siya sa kama.
"you're tired"
"medyo. Pero ayaw ko pang matulog. Marami pa naman tayong oras diba? Tell me something about Lance"
O_O
"Bakit naman gusto mong topic si Lance?"
"I don't know. Pero nakakaramdam ako ng fulfillment everytime you talk about him"
this is not happening.
Humiga ako sa tabi niya. At inunan yung braso niya.
"what do you want to know about him?"
"how much do you love him?"
humugot ako ng isang malalim na buntong hininga bago ako nagsalita.
"I love him so much . Up to the point na kaya kong masaktan para sa kanya. I can give up just to assure myself that he is alright. I can bear all the pain.. For him. Para maging masaya sya."
I looked at him directly in his eyes. I love you this much Lance. You may hate me for this .. But sooner or later .. I pray na sana maintindihan mo ko.
Naramdaman kong niyakap niya ko. Yung yakap na hinihiling na maranasan ng maraming tao. The hug that can send million butterflies in your stomach and can damage all your senses.
"I can feel how much you love him Trixie" nilayo niya ko ng onti sa kanya pero ang lapit na sobra ng mukha niya sakin. "pero may natitira pa namang space para sakin diba? Naramdaman ko yun habang kasama kita kanina"
I can't concentrate anymore. Di ko na maintindihan yung iba pa niyang sinasabi.
The next thing I know is.. Mas lalong lumapit yung mukha niya.
I closed my eyes. If you're going to kiss me Lance. Do it now.
But instead..
"no this is not right" lumayo siya sakin.
"why?"
"you're not my wife. You're not my girlfriend either. Anong karapatan kong halikan ka? But honestly, I want to be my girlfriend. Can you be my girlfriend Trixie? "
Yes! I want to shout it out. Yes Lance. Yes I want to be your girlfriend.
But I can't.
"I will give you my answer tomorrow" I said.
We continued lying on the bed just talking hanggang makarating kami sa isang topic na di ko inaasahan.
"yeah. Tingin ko din. Unfair ang buhay."
"bakit naman? Life is not fair to me. Not fair to you. Öt fair to everyone. Life is fair."
"good point taken Ms. Salcedo."
"bakit mo naman nasabing life is unfair?"
"kasi kinuha niya sakin yung isang bagay na meron dapat lahat ng tao. That's an important thing. Pero isang araw nagising na lang ako at wala na yun. Pakiramdam ko, buong pagkatao ko nawala nun." hindi na ko nagtanong kung ano yung bagay na yun. Ayokong aminin niya sakin na wala siyang maAlala.
"maybe that was taken for a reason"
"oo. Pakiramdam ko, I trade it just to have you. Kung di nawala sakin yun, hindi tayo magkikita. Hindi tayo magkakakilala. I'm living a different life" again, niyakap nanaman niya ko. "sa lahat ng mga nangyari sakin.. Ikaw yung pinaka maganda. I know you're still dwelling in your past. But please, don't leave me. Trixie, wag mo kong iiwan." he plead. Lance why are making this hard? Believe me I don't want to leave you.
I hugged him back.
"I want to stay Zeke. Please always remember that"
11:58pm
nagswitch kami ng posisyon ni Lance. Siya na ngayon yung nakaunan sa braso ko.
tumingala ako. it's almost midnight. salamat kasi hinayaan mong umulan ng malakas at makasama siya hanggang sa huling minuto ng araw na to.
I look at him intently as if I'm memorizing every part of his face. Mukhang napagod talaga siya sa lakad naming dalawa. 2 minutes left.
Thankyou for spending this day with me Lance. This is hard. But this is the only choice left. Please don't hate me Lance. Someday, we will meet again. At sana sa pagkakataon na yun, ngumiti ka sakin. walang halong galit. You will remember that once in your life, minahal mo ko. Sooner or later, maaalala mo na lahat. Including us.. But that will be too late I guess. I'm doing this for you. Please be happy. Even without me. I know you will. hanggang dito na lang tayo.
we will be a constant reminder na hindi porket mahal niyo ang isa't isa eh kayo na sa dulo.
"I love you Lance. I love you so much." I whispered and kiss his forehead. "i'm letting you go now. until we meet again" tinanggal ko yung braso ko sa ulo niya at kinuha lahat ng gamit ko.
Bago ko isarado yung pinto, tinignan ko ulit siya for the last time.
This is my answer Lance. I quickly closed the door.
I'm sorry.