pov Chloé
'Ik zal je missen.' Stevig omhels ik Emely waarna Sarah volgt. Door omstandigheden vertrekt ze later dan gepland maar nog steeds ziet ze het volledig zitten.
'Ik jullie ook meiden. Ik bel zodra ik kan en zoveel ik kan.' Tranen stromen over haar wangen en bij Sarah en mij scheelt het ook niet veel.
'Oh kom op vertrek nou maar, voor we hier staan als drie jankende meiden.' Lacht Sarah. Lachend slaan we nog eens onze armen om elkaar heen maar laten dan elkaar terug los.
'Jongens, geef mij ook nog eens een knuffel.' Streng kijkt ze hen aan als ze enkel even een hand opstaken en een soort van gedag mompelden. Grinnikend slaan Jace en River hen armen om haar heen. Lucas hebben we niet kunnen overtuigen om mee te gaan. Hij was te druk bezig zei hij. Met wat weten we niet maar we zouden het wel zien. Nu vind ik hem een ongelooflijke lafaard. Ik heb het hem ook gezegd, hij haalde alleen zijn schouders op en ging terug verder met zijn game te spelen.
'Ja, ja. Genoeg.' Ze slaat op de armen van de jongens die haar lachend los laten. 'Oh zuurstof, ik dacht dat ik ging stikken.' Overdreven hapt ze naar adem wat een duw van mij oplevert.
'Sukkeltje toch.' Grinnik ik. Lachend steekt ze haar tong naar me uit en doet haar zware trekrugzak over haar schouder.
'Tot over een maandje kleine kindjes.' Glimlachend zwaait ze naar ons en draait zich dan om.
'Tot over een maandje Ems.' Roepen we haar na. Lachend draait ze zich nog eens om een zwaait nog eens.
'Wacht!' Een stem laat ons verschrikt opkijken en laat Emely stil staan.
'Wacht.' Haastig zien we iemand naar ons toe rennen met zijn armen in de lucht.
'Wacht.' Hijgend komt de jongen tot stilstand en merken we dat het Lucas is.
'Ik ga met je mee.' Zegt hij resoluut.
'Wat?' Klinkt Emely vol ongeloof terwijl haar ogen over zijn grote, zware trekrugzak gaan.
'Ja, dit kan niet verder Ems. Ik hou van je, en ik laat je niet gaan. En zeker niet in je eentje, je bent een vrouw.' Klinkt hij streng.
Een glimlach komt op mijn gezicht. That's the spirit, denk ik bij mezelf.
'Wat bedoel je daarmee?' Emely kruist haar armen voor haar borst en kijkt hem met samengeknepen ogen aan.
'Dat je niet in je eentje in vreemde landen moet rondtrekken. Je bent kwetsbaar en ik wil niet dat je iets overkomt.'
'Ik heb geen babysitter nodig.' Moppert ze.
'Verd*mme Ems, ik hou van je en ik kan hier niet meer tegen. Ik ga met je mee en we praten dit uit, onderweg. Ik kan dit niet langer. En nu houden we erover op tenzij je ons vliegtuig wilt missen.' Vastberaden neemt hij haar hand vast en trekt haar met hem mee nadat hij ons kort heeft begroet.
Glimlachend kijkt ik de twee na.
---------------
'Maar daar gaat het toch niet om? Ik heb het toch op het schema geschreven? Ik snap echt niet waar jij je druk om maakt.' Schreeuw ik naar River toe.
Boos slaat hij zijn armen voor zijn borst en kijkt me even woeden terug.
'Je snapt mijn probleem niet?! Het gaat me niet om dat stom schema Chloé. Het ging erom dat we vrije tijd met elkaar konden doorbrengen. Maar dat gaat niet als jij dat om de minuut veranderd of er iets bij zet wat er gisteren nog niet opstond.'
'Gisteren was ik er toch?' Sis ik naar hem en voer zo veel mogelijk kanonskogels af met mijn ogen.
'Ja een uur te laat omdat je zogezegd iets belangrijks moest doen op voor je pappie.' Zegt hij het laatste met een kinderstem.
Met samen geknepen ogen, mijn armen op mijn heupen kijk ik hem aan. Even woedend kijkt hij terug.
Zo gaat het al weken. Al weken dat we ruzie hebben en we woeden elk onze eigen weg gaan.
Het gaat vaak over kleine dingen waar de ene dan een groot spel van maakt. Meestal River.
Ik heb deze ochtend op het schema geschreven dat ik vannacht vertrek voor een week voor de maffia. Ik had het hem niet eerder vertelt, maar Chase heeft wat info gelost waardoor hij wel wist dat wij het al twee weken wisten.
Ja, oké. Misschien had ik het wat vroeger moeten zeggen, maar veel verschil ging het niet maken. Er ging hoe dan ook ruzie van komen.
Ik snap echt niet waar hij zich druk om maakt. Hij weet dat de maffia als een soort werk voor me is en alles nou eenmaal niet perfect op voorhand gepland kan worden. Maar dat snapt hij niet. Hij wilt dat ik tijd moet maken voor hem, en niet alleen door samen te slapen, maar ik kan dat niet.
'Dat was het ook River. Denk je dat ik lieg?' Sis ik naar hem. 'Vraag het anders aan hem, als je mij niet geloofd.'
'Ja, ja misschien zou ik dat wel eens moeten doen Chloé.' Hij gooit zijn armen in de lucht waarna hij ze terug op zijn heupen plaatst. 'Want ik geloof je voor geen meter. Misschien ben je gewoon wel weg met iemand anders.' Gaat hij verder.
'Zeg je nu dat ik vreemd ga?' Vraag ik vol ongeloof.
'Ja.' Zegt hij simpel.
Ik wist niet dat een ja zoveel kon betekenen.
één simpel woord. één simpel antwoord, kan zo veel veranderen.
Hoe is het mogelijk zelf dat zo'n simpel antwoord alles kan veranderen. Hoe is het mogelijk dat één woord mijn hart kan breken in duizend stukjes.
één woord kan ervoor zorgen dat ik de persoon, waarvan ik het meeste hield, niet meer kan vertrouwen. En vertrouwen is alles in een relatie.
Ik had het gevoel dat ik een bloem was. Een bloem die tussen de andere bloemen groeide op een eindeloos, lang veld.
River was mijn zuurstof, door zijn liefde, warmte, vertrouwen kon ik leven. Kon ik ademen en genieten van het feit dat hij mijn leven was. Het gene was dat mij in leven hield.
Mijn vrienden waren de grond waar mijn wortels in groeiden. Zij gaven mij kansen en mogelijkheden om mezelf te zijn en te genieten van het tienerleven dat ik eindelijk eens kon beleven.
Linda is mijn zon. Het gene wat mij zuurstof en voedsel gaf. Ze geeft mij mogelijkheden om te groeien net zoals een moeder haar dochter opvoedt.
Chase is de regen. Samen met Linda probeert hij het beste voor mij te doen en zal hij er voor me zijn. Niet altijd, want het regent ook niet altijd, maar wanneer ik er naar snak zal hij er altijd zijn.
Mijn vader zijn mijn bladeren. Ze zijn opgericht naar boven zoals hij altijd doet met zijn handen. Uitnodigend om alle aspecten die mij doen leven op te vangen en zo mij te helpen groeien. Hij is mijn vader, dus ook een onderdeel van mij. Bladeren lijken nutteloos, maar een bloem kan niet zonder. Ik zou ook niet zonder mijn vader kunnen leven.
Maar dat gevoel kan ik me op dit moment niet herinneren.
Nu lijkt het of mijn bloem volledig verwelkt is.
Het was al langzaam aan het verwelken, blad per blad, wortel per wortel was het aan het afbreken. Alleen heb ik dat nu pas door. Eigenlijk wanneer het te laat is. Wanneer ik eigenlijk al gewond op de grond lig.
Het gene wat mij leven gaf is niet meer het leven dat het me eerst gaf. De zuurstof die ik krijg is niet meer te vertrouwen waardoor je eigenlijk je adem inhoudt, maar dat kan je niet. En iedere keer dat ik adem vergiftig ik eigenlijk mezelf.
'En je wanneer was je van plan het me te vertellen over dat feest van je nonkel? Niet?'
'Ik had daar mijn redenen voor. En waarom zit jij in mijn bureau te snuffelen?' Zei ik scherp.
'Chase vroeg het me, en toen ben ik opzoek gegaan naar die uitnodiging. Ik snap niet dat je dat voor me achter hield.' Zuchtend wrijft hij over zijn gezicht.
'Ik wil niet dat je met me mee gaat.' Zeg ik nu ook mijn stem verzachten.
'Waarom niet, iedereen weet nu toch al van onze relatie? Ik snap niet waarom je het zo geheim wilt houden.' Hij zet zich neer op mijn bed en leunt met zijn onderarmen op zijn bovenbenen.
'Ik wil je gewoon beschermen. Mijn nonkel treedt af, maar dat wil niet zeggen dat het het typisch soort afscheid feest is.'
'Jij blijft hier bij Linda. En daarmee stopt deze discussie. Punt uit.' Sis ik als River de tegenaanval inzet. Boos kijkt hij me aan en wil opnieuw de aanval inzetten als ik hem tegenhoud en de kamer uitloop.
------------------
'Proficiat.' Glimlachend omhels ik mijn neef en druk een kus op zijn wang.
'Dank je mede baas.' Grinnikt hij en laat me terug los.
'Wanneer neem je het officieel over?' Vraag ik terwijl een bediende een glas bubbels in mijn handen duwt.
'Morgen wordt alles getekend.' Glimlacht hij trots.
'We zullen dat goed doen.' Lach ik en geef hem een kneepje in zijn bovenarm.
'Een goeie avond allemaal.' Nieuwsgierig keken we naar de man, of ook wel mijn nonkel genaamd, het woord nam vanop een podium die in de woonkamer stond.
'Het is me een eer om te mogen-' Ik luisterde niet meer en keek de ruimte verder rond. Het was het zelfde huis als dat van mijn vader alleen iets groter. Vele mensen, familieleden, maar ook mensen die ik niet kenden luisterden naar de man die het woord nam. Het was het gewoonlijke praatje dat hij afging.
'En om goed af te sluiten heb ik nog iets voorzien.' Het grijzende gezicht van mijn nonkel voorspelde niet veel goeds.
'Oh nee.' Een kreun verliet mijn mond als ik twee draairatten het podium zag op komen. één met namen erop, en één met symbolen erop.
'Ik draai aan het rad. Die persoon komt naar voor. En voert de opdracht uit op een willekeurig persoon.' Zijn grijzend gezicht stond me niet aan, het bezorgde mezelf koude rillingen over mijn rug. Ik was blij dat River veilig thuis zat.
'Andres.' Een gespierde jongen kwam grijzend naar voor. Hij was één van zijn mannen.
'Jij hebt toch een vriendinnetje hé?' Langzaam knikte Andres en ik wist waar dit naar toe ging. In een seconde hadden ze haar vast en zat ze vastgebonden aan de stoel die in het midden van de kring stond.
'Eens zien wat er gedaan moet worden.' Hij draaide aan het rad en het stopte bij het woord genot.
Geschrokken keken we van Andres naar het meisje en van haar naar het rad en terug naar Andres. Met we bedoelde ik dan, Andres, het meisje, Vince, Chase en ik. De rest amuseerde zich nogal.
'Ga je haar nog uitkleden of moet ik het doen?' Jij hebt geluk dat je hoger dan mij staat anders was die grijns allang van je gezicht geslagen geweest, dacht ik geïrriteerd.
Ik zag Andres slikken en een stap dichter naar zijn vriendin nemen. Hij zei iets waaruit ik een sorry kon uit verstaan. Ik hield mijn adem in als hij langzaam haar bloesje open knoopte. De snikken van het meisje vulden de stille ruimte waar iedereen afwachtend en geamuseerd naar het meisje keek.
Ik slik, en een drukkend gevoel komt op in mijn borst als het huilende meisje nu naakt op de stoel zat. Ik probeer het gevoel weg te slikken maar het wordt alleen maar groter als ik een paar willekeurige mannen naar voor zie komen en zich langzaam uitkleden.
Ik walg van mijn nonkel. Hoe kan hij dit doen? Dit is de grootste nachtmerrie van een meisje. Hoe kan hij? Ik kan er natuurlijk voor gaan staan maar dat kan ik niet. Het was laf, ik weet het maar er was een rang orde. En ik sta onder mijn nonkel die voorlopig de macht nog had. Dat ging binnenkort veranderen. Dan waren Vince en ik de baas. En wij mogen de regels veranderen.
Ik draaide mijn hoofd weg als de mannen haar begonnen te gebruiken als een speelgoedje. Andres stond er als een hoopje bij te kijken. Inwendig scheld ik hem uit en gaf ik hem een goeie rechtse hoek. Hoe kon hij dit zijn eigen vriendin aandoen? Mijn ogen gleden over de mensen die geamuseerd toe keken. Ik haatte ze vanaf vandaag. Als ik het al niet eerder deed.
Mijn ogen stoppen bij die twee bekende blauwe ogen zich in de mijne vasthaken. Woeden kijk ik hem aan. Met grote ogen kijkt hij van het midden van de kring naar mij en terug. Oh God, dit is precies waarvoor ik wou dat hij thuis bleef.
"Blijf daar." Vormen mijn lippen geruisloos de woorden. Geschokt door het hele gebeuren blijft hij staan.
'Dat was een opwarmertje.' Grijzend draait mijn nonkel terug aan her rad. Ik geef er geen aandacht aan en vang het huilende meisje op.
'Chloé Whoods. Aan jou de eer om de tweede te zijn.' Geschrokken keek ik op en zag dat mijn naam gekozen was.
'Ga met Vince mee, hij is oké. Je bent veilig bij hem. Ik kom zo snel mogelijk oké?' Ik trek haar in een knuffel en wikkel haar trillend lichaam in de vest van Vince. Ze glimlachte dankbaar naar me en volgt Vince. Ik keek ze na en mijn respect voor die meid groeide meer en meer. Hoe kon iemand nog glimlachen als zoiets juist gebeurd is.
'Chloé, kom je nog? Of blijf je daar nog de hele dag staan.' Hij lachte luid en zacht deed de rest mee. Ik keek nog een waarschuwend naar River en baande me dan een weg naar het midden.
'Wie mag de gelukkige zijn?' Zijn ogen keken de hoofden af en stopten ergens in de menigte.
'Als dat niet jouw boyfriend niet is. Ik dacht dat je hem voor altijd in je kamer ging opsluiten. Breng hem naar voor.' Hij knipte naar twee bewakers en binnen één minuten zat River op de stoel. Woeden klemde ik mijn tanden op elkaar. Hij is zo nog niet jarig.
'Eens zien.' Ik lette niet op en focuste me op mentaal River uit te schelden omdat hij niet naar mij geluisterd heeft.
'Aah, mijn favoriet.' Mijn hoofde draaide zijn kant op en mijn woede groeide alleen nog maar meer als ik merkte wat er van me verwacht werd.
Ik kon dat niet doen. Hoe erg onze ruzies waren, hoe erg we soms elkaar haatten kon ik niet doen wat het rad beslist had.
Een man kwam naast me staan en ik zag mijn eigen persoonlijk mes op een kussen liggen die hij vast had. Ik haalde het mes van het kussen en de man verdween terug. Mijn vingertoppen gingen over mijn naam die er in gegraveerd stond terwijl mijn ogen River aankeken.
'Chloé.' Probeerde hij.
'Ik had je gewaarschuwd.' Fluisterde ik zacht.
'Komaan Chloé, waarom duurt dat zo lang?' Geïrriteerd keek ik mijn nonkel aan, en keek River terug aan.
'Het is oké, doe nou maar.' Fluisterde hij terug. Ik schudde mijn hoofd en knipperde mijn tranen weg.
'Ik kan dit niet River.' Fluister ik.
'Het is oké.' Zei hij opnieuw waarna ik mijn hoofd schudde.
'Komaan Chloé, doe nou niet zo moeilijk. Herinner je de regels.' Kwam Thijs er opnieuw tussen. Mentaal stak ik mijn middelvinger naar hem op, en
Ik keek naar mijn vrienden en zag ze afwachtend met een angstige blik toekijken. Ze wisten dat ik het makkelijk kon doen. Moest het iemand anders zijn zou ik er ook niet zo lang over gedaan hebben. Maar ik kon River niet doden. Hij was mijn lief. Hij was zoveel meer dan gewoon een jongen.
'Komaan Chloé, hoe moeilijk is het nou. Gewoon een klein sneetje in de slagader. Simpel toch? Zelf het kleinste kind kan dat.' Klonk Thijs stem geërgerd.
Ik zuchtte en bracht mijn mes naar Rivers hals.
'Het is oké.' Fluisterde hij opnieuw en sloot zijn ogen.
Bibberig nam ik diep adem en drukte lichtjes mijn mes in zijn hals.
Grommend haalde ik mijn mes van zijn hals en sneed de touwen rond zijn polsen door. 'Ik kan dit niet!' Riep ik uit.
'Excuseer?' Hoorde ik mijn nonkel verbaasd vragen.
'Je gaat te ver.' Zei ik en keek hem aan. 'Het stop hier voor ons.' Sprak ik verder en nam Rivers hand. Zonder nog veel te zeggen trok ik hem mee aar buiten.
'Je gaat hier spijt van krijgen Chloé, hoor je me?!' Riep mijn nonkel ons nog na. En ik voerde mijn mentale gedachten uit. Ik stak mijn middelvinger naar hem op en sloeg de deur achter ons toe.
'Ik had je gezegd dat je thuis moest blijven.' Sis ik naar hem terwijl ik gas bij geef.
'Ik kon toch-'
'Ik had je gewaarschuwd dat het niet de soort feestjes zijn die jij kent, en toch ben je te koppig en kom je af.' Kap ik hem af. Stil kijkt hij uit het raam en ik haal een paar keer diep adem om mijn woede onder controle te houden. De rest van de rit was het stil.
Voorzichtig legde ik mijn vinger onder zijn kin en draaide zijn hoofd naar links zodat ik de rode streep in zijn hals beter kon zien. Nog steeds zwijgend verzorgde ik de wonde en ruimde dan alles op.
'Zo werkt dit niet River.' Zeg ik zacht na een stilte. Hij zwijgt, wat me een pijnlijke steek in mijn hart bezorgt. Ik stond op van mijn stoel en ging voor het raam staat dat uitkeek op de voortuin.
'Ik denk niet dat dit verder kan. Jij begrijpt mij niet en omgekeerd.' Begin ik. Ik haal mijn handen van mijn hoofd en kruis ze losjes voor mijn borst.
'Ik kan niets veranderen aan het feit dat ik zo vaak weg moet of niet alles zoals gepland verloopt en jij kan dat niet accepteren.' Ik sluit mijn ogen kort en ga met mijn rechter duim en wijsvinger over mijn neusbrug.
'En ik wil niet meer dat zoiets ons overkomt. Ik moest je doden River. Dringt het wel tot je door?' Ging ik verder.
'Daarom is het misschien is het beter als onze wegen zich van elkaar splitsen. Voor ieders zijn veiligheid.' Mompel ik terwijl mijn ogen waterig begonnen te worden. Ik ben blij dat ik nog steeds met mijn rug naar hem toe sta zodat hij het niet merkt.
Ik meende niet wat ik zei. Toch niet voor de volle 100%. Ik geef toe dat die gedachte als eens eerder in mij opkwam. Onze liefde was niet meer zoals voorheen. Ik had het gevoel dat we moesten moeite doen om terug dat gevoel van houden van te kunnen voelen.
De woorden waren dan ook al snel mijn mond uit voor dat mijn hersenen de betekenis ervan konden bedenken.
Ergens hoop ik dat hij mij tegen begint te spreken. Dat hij zal toegeven dat hij te veel van me vraagt. Want momenteel doet hij dat. Hij vraagt van me om mijn werk te laten liggen. Een onmogelijke vraag voor me om uit te voeren.
Ik wil dat hij achter me komt staan. Zijn armen om me heen slaat en fluistert dat we een oplossing gaan zoeken. Dat we samen er geraken en terug die liefde voelen als eerst.
Maar dat is niet wat hij doet. Ik voel geen armen om me heen, geen warme adem in mijn nek mijn oor in, geen woorden die mijn woorden tegenspreken.
In de plaats van dat hoor ik: 'Misschien heb je wel gelijk.'
Mijn hart valt op de grond waar het breekt in kleine, scherpe stukjes.
'Ik had het ook graag anders gewild maar het is zoals je al zelf zei. Het gaat niet meer en we gaan er bieden kapot aan.'
Het lijkt of hij er nog eens op stampt om er zeker van te zijn dat het wel gebroken is. Zijn zachte stem, laat me weten dat hij de waarheid spreekt. Alleen is die moeilijk om uit te spreken en om aan te horen.
'Onze wegen zijn al langer van elkaar geschied Chloé. Die liggen nu zover van elkaar dat we elkaars hand moeten los laten.' Ik hoor hem een stap dichterbij zetten en een hand wordt zacht op mijn rechterschouder geplaatst. Ik heb mijn hand voor mijn mond geslagen zodat het mijn snikken zou dempen. Mijn linkerhand is gebald tot een vuist die mijn shirt samen knijpt.
'Ik wens je het beste toe Chloé, ik hoop dat je het goed doet morgen en in de toekomst.' Twee zachte lippen worden teder op mijn wang geplaatst. Een snik verlaat mijn mond samen met een traan. Langzaam verwijderen de lippen en de hand zich van mijn lichaam.
'Ik zal ervoor zorgen dat je geen last meer van mij hebt als je terug komt.' Fluistert hij waarna ik door het lichte gepiep aan mijn deur kan waarnemen dat hij de deur geopend heeft.
'Dank je wel Chloé, voor alles.' Klinkt zijn zachte stem opnieuw. 'Ik zal je nooit vergeten. Ik wens je het beste toe. Dag Chloé.' Dat zijn zijn laatste woorden waarna de deur zacht in het slot valt.
Dat is ook het moment dat ik me laat vallen op mijn knieën en mijn tranen de volledige toestemming geef.
Het is niet alleen de deur die die dicht gaat, maar ook ons verhaal die daarmee definitief mee eindigt. Mijn toekomst is niet meer zoals ik verwacht had. Maar ik wist dat die veiliger apart ging zijn dan samen.
Mijn blik dwaalt naar mijn koffer die ik naast mijn bureau had gezet. Binnen een uur moet ik beneden klaar staan en vertrekt ons vliegtuig een halfuur er na. Langzaam sta ik op en loop naar mijn koffer toe terwijl ik de tranen van onder mijn ogen veeg.
Nu moet ik op missie, en ja ook al ik ben zo pas weer benoemd tot single, moet ik die knop in mijn hoofd omdraaien. Terwijl ik naar mijn badkamer loop, om mijn mascara bij te werken, geef ik mijn hersenen het bevel om die knop op te draaien. Maar dat is moeilijk. Mijn hele leven is juist veranderd in een puinhoop. Niet echt handig als je juist op missie moet vertrekken en van je verwacht wordt dat je je daarop kan focussen.
Langzaam voel ik dat de banden het asfalt verlaten en we beginnen te vliegen. Ik vlieg weg van de problemen die ik thuis achterlaat, maar ik weet dat die zo dubbel zo hard terug komen als ik na twee weken terug kom en mijn deur open doe.
-----------------
Het teleurgestelde gevoel wordt alleen maar groter als ik mijn kamer binnen kom. Hier pas valt het echt op dat River hier niet meer woont. De plaatsen waar zijn spullen stonden zijn nu lege plaatsen. Zuchtend neem ik alles in mij op en komt opnieuw de harde realiteit me te gemoed.
Volgens Linda is hij een dag na mijn vertrek vertrokken en woont hij nu ergens in een loft. Ze zei het niet maar haar ogen zieden genoeg. Voor het eerst zag ik in haar ogen dat ze teleurgesteld was in mij. Ze vond River een fantastische jongen en vind het jammer dat het zo is gelopen.
Chase, Linda en mijn vader wisten wel dat we niet meer samen waren maar ze hebben er nog niets over gevraagd wat ik fijn vond. Het was ook een zware klap voor mij dat ik het even zelf moet verwerken voor ik daarover kan praten met anderen.
"We zijn er voor je." Kreeg ik donderdag het bericht van de meiden. Ze hadden het nieuw vernomen van Jace die het door had vertelt.
Ems en Lucas hebben het goed. We horen er niet zo veel van omdat het bereik niet zo goed is of ze het gewoon te druk hebben. Ik hoop dat ze terug komen als koppel. Dan hebben mijn vriendinnen het goed en zijn ze gelukkig. Dat is al wat ik moet hebben.
Mijn geluk komt nog wel. Mijn vorig geluk is juist weg en nieuw vinden vind je niet zo maar, maar ik weet nu wel dat ik het anders zal moeten aanpakken. Ook al heb ik nu niemand die thuis op me wacht zal ik toch het anders moeten aanpakken.
Alleen is het jammer dat er altijd iets moet gebeuren voor je dat echt goed beseft. Ik moest eerst River verliezen om te beseffen dat mijn werk mijn leven onmenselijk maakt.
Er moeten dingen veranderen, maar eerst wil ik veel eten, films en mij de hele week in bed leggen met het excuus dat ik liefdesverdriet heb. Wat trouwens niet gelogen is. Maar nu ik daar de tijd voor heb zal ik die ook nemen. Even zelfmedelijden hebben mag wel, vind ik.
Zelf mijn bergen werk, dat op nog geen twintig meter van mij vandaan op me wacht, kan me ook even niet schelen.
De duivel is me slecht gezind. Maar hoop hebben op een goede engelbewaker mag altijd. Alhoewel ik denk dat mijn engel het verloren heeft van de duivel en die nu volledig aan de macht is. Ik ben bang voor wat de duivel me nog zal brengen. Of hij nog ergere karma met me zal uithalen dan dat hij tot nu toe al gedaan heeft, of dat hij denkt dat het welletjes is geweest. Maar ik denk dat een duivel nooit stopt met spelletjes spelen.
-----------------------------------
Comment 💬
vote ⭐
and follow 💙
XOXO