Walter, Salvatore'nin dediklerini mantıklı bulmuştu fakat ön yargılara kapılmanın ne kadar kötü olduğunu tekrar düşündü. Asla belkilere kapılmamalıydı. Amaçsız bir insanın ne kadar gereksiz bir varlık olduğu aklına geldi. Asla hedeflerinden vazgeçmemeliydi.
Walter, küçük bir sessizlikten sonra konuşmaya başladı. "Özür dilerim Kovboy, Benim bir hedefim var ve bunun peşinden koşmalıyım."
"Senin gibi çok genç adam tanıdım ben evlat. Az önceki konuşmanın hiç bir işe yaramayacağını daha konuşmaya başlarken fark etmiştim." Salvatore, elini uzatmıştı. "Salvatore" Walter, yaşlı adamın koyu yeşil gözlerine baktı ve elini sıktı."Memnun oldum bende Walter."
"Bende memnun oldum... Walter." Salvatore, Shaynaya dönmüştü. "Ben aşağıdayken hayatımı kurtardın, teşekkür ederim."
"Önemli değil, Sadece ödeştik. Sende aynısını beni ayağımdan yakalayan sürüngeni öldürdüğünde yaptın."
"Hayatta kalmanı sağlayan tek şey yaptığın iyiliklerdir. Buda bu sözün en büyük örneği." Shayna, Salvatore'nin uzattığı eli sıktı. "Bende Shayna." Salvatore'nin yüzünde şefkatli bir gülümseme vardı. Salvatore, Shayna'nın arkasında ki Emily'e baktı. Shayna, hafifce kenara çekildi. Salvatore, Emily'nin siyah yumuşak saçlarını okşadı. "Ben Salvatore, pekiya senin adın ney?" Emily, utanmıştı sesini çıkaramamıştı. Walter, gülerek araya girdi "Emily". Salvatore, gülerek konuşmuştu. "Memnun oldum Emily".
Salvatore, ayağa kalktı ve Walter'a döndü. "Ne yapmayı planlıyorsun."
"Yolumuza devam etmeliyiz. Akşam olmadan kendimize ormanın ilerisinde kalıcak bi yer bulmalıyız "
"Bana soracak olursan bu işi yarın halletmelisin. Çünkü beş'e yakın mermi ateşlendi. Şehrin her tarafında ki ölüleri çekmeye yetecek kadar. "
Ortalıkta sessizlik hakimdi ve bu düşünce Waltera mantıklı gelmeye başlamıştı. Walter'ın düşüncelerinin arasına Shayna girdi. "Bence bu geceyi burda geçirebiliriz Walter." Walter, fazla düşünmek istemedi. Güneş tekrar doğduğunda ortalık sessizken yola çıkmak ona mantıklı gelmişti.
"Tamam burda kalıcaz.. Ama yiyeceklerimizden biz sorumluyuz "
"Nasıl isterseniz, iki tane boş çadırımız var. Üçünüzün sığacağını düşünüyorum"
----
Emily ve Walter, çadırın tavanda ki penceresini açmış gökyüzünde ki yıldızları izliyorlardı. Emily, Shayna'nın çantasından aldığı bir romanı okumuştu bu yüzden boynunda ki tutulma ve gözlerinde ki tatlı uyku onun vucudunu sarmıştı. Ağabeyinin yanında uzanıyordu. Sessizce uzanıyorlardı. Sessizliği bozan Emily olmuştu.
" Walter, ellerini gökyüzüne uzatsan yıldızlara dokunabilir misin?"
Walter bu soruyu duyduğunda şaşırmıştı. "Hayır Emily, dokunamam."
"Sen güçsüzsün"
Walter aldığı cevaba çok şaşırmıştı ve uzandığı matın üzerinden hafifçe dirseğinin üzerinde Emily'e doğru döndü. "Bu da ne demek şimdi ?"
Emily'nin ses tonu çok olgunca çıkmıştı."Çoğu insanlar yapamıyacaklarını düşündükleri bir şeyi denemezler bile."
Walter, gülmek ve şaşırmak arasında kaldı ve sessizce geri uzandı matın üzerine. Bu kız bu kadar şeyi nereden biliyor diye düşünüyordu. Uzun süreli sessizlik olduktan sonra Emily, ayağa kalkmak için yavaşca doğruldu. Walter onu gögsünden tutarak tekrar geri bastırdı. "Heyy, nereye."
"Shayna'ya kitabını vermem lazım burda durması bizim için tehlike yaratabilir."
"O nedenmiş."
"Kitabın ufak bir sayfası kırışırsa yarın bu çadırdan çıkamayabiliriz Walter."
Walter, kahkahasını tutamamıştı. "Gerçekten çok haklısın. Eminim ki kitaplarını bizden daha çok seviyordur."
Kısa süreli kıkırdamalardan sonra Emily, tekrar kalkmak için yeltendi ve Walter onu kolundan tuttu. "Küçük bir detayı kaçırıyorsun. Şuan uyuyor olabilir ve onu uykusundan uyandırmak yine senin hayatını tehlikeye atabilir" Emily, kitabı ayak uçlarında ki küçük tabürenin üzerine koydu ve Hemen geri uzandı. "Evet haklısın onu uykusundan etmek pek sağlıklı bir hareket değil" Walter, sessizce gülüyordu ve Emily'nin neden bu kadar ciddi konuştuğunu düşünüyordu.
Emily, uyumuştu ama Walter'ı uyku tutmuyordu. Sürekli planlar yapıyordu, aklına takılan bir detayı bin kere aklında canladırarak doğru olanı bulmaya çalışıyordu. Uzun süredir kapalı bir apartman dairesinde kalması ve konuşup sohbet etmek yerine kitap okumayı tercih eden adeta iki sessizlik yemini etmiş keşişler ile yaşaması onun düşünme yeteneğini geliştirmişti. Yarın yapması gerekenleri istemsiz bir şekilde düşünüyordu. Her ihitimali göz önüne alarak, binbir tane senaryo üretiyordu ve sonunda en doğru senaryoları ayıklıyordu.
Bunları düşünmekten başı ağrımıştı gözlerini kapatıyordu ama uyuyamıyordu. Sonunda dışarı çıktı ve temiz havayı içine çekti.
Etraf çok sessizdi marketin önünden geçen iki zombinin hırıltılarını duyuyordu. Yavaşca yangın merdivenine ilerledi ve ayaklarını aşşağıya sarkıtarak oturdu. Arka cebinde ki siyah sigara tabakasını çıkarttı ve içinden bir sigarayı çıkartıp dudaklarının arasına yerleştirdikten sonra iki tarafındada birer tane melek kanadı olan siyah zippo ile sigarasını tutuşturdu.
Sigarasının dumanını içine çektiğinde gözlerini kapatmıştı ve yüzünü gökyüzüne çevirip dumanı bıraktı. Gözlerini açtığında yıldızlara bakıyordu. Emily'nin söylediği sözler aklına geldi. "Sen Güçsüzsün" Kendisinin güçsüz olup olmadığını sorguladı kendi kendine. Asla kendisinin güçsüz olduğunu düşünmemişti. Sadece alıştığı ve karıştığı insanların gidişi onun biraz yıkılmasına neden oluyordu. Ve bu şekilde dahada güçlü oluyordu ona göre. Anka kuşu gibi, yandıktan sonra küllerinden yeniden doğuyordu.
Bitmiş sigarasının izmaritini yerde sürünen zombilerden birisine attıktan sonra ayağa kalktı ve sıra sıra dizilmiş olan çadırlara baktı.
Beş çadır vardı ve Shaynanın cadırının içerisindeki mum içeriyi aydınlatıyordu. Walter, kendi çadırında gitti ve sessizce Emily'i uyandırmadan Shaynanın kitabını tabürenin üzerinden aldı. Shayna'nın çadırına geldiğinde çadırın kenarında ki demiri tırnağı ile üç kere tıklattıktan sonra Shayna, çadırın kapısının fermuarını açıp aradan kafasını çıkarttığı gibi Walter'ı ve elinde ki kitabı görünce gülerek kapıyı tamamen açtı.
"İçeriye gelsene Walter."
Walter içeri girdiğinde Shayna'nın iki matın üzerine kendine büyük bir yatak yaptığını gördü ve ikiside yatağa oturdular. Shayna, Walter gelmeden önce okuduğu kitabın kaldığı sayfanın arasına bir kağıt parçasını sıkıştırdı ve yatağın kenarında ki seyahat çantasının yanına bıraktı.
"Sadece bir gece burada kalacağız Shayna, bu kadar alışma bence." İkiside kıkırdıyorlardı. "Hayır bu yatağı ben hazırlamadım Becky denilen kızın çadırıymış bu ve yatak bu şekilde bırakılmıştı." Walter bilerek sessizce konuşmuştu. "Desene bu gruptada keyfine düşkün birileri varmış" Shayna, kıkırdarken Walter'ı omzundan itmişti.
Walter, Shayna'ya Emily'nin okuduğu kitabı uzattı. "Bu kitaplar yüzünden artık Emily'i tanıyamıyorum."
"O nedenmiş?"
"Bir saat kadar önce çadırda uzanıp yıldızlara bakıyorduk ve bana yıldızlara dokunup dokunamayacağımı sordu. Bende dokunamam diye cevap verdim. Bana çoğu insanlar gibi güçsüz olduğumu söyledi. Yapamıyacağını düşündüğü zaman hemen pes edenlerden olduğumu söyledi"
Shayna'nın suratında ki gülümsemeyi fark etmişti Walter."Bu iyi birşey bence Walter. Böyle bir dünyada daha hızlı olgunlaşması çok iyi birşey. Ama çoğu kez okduğun romanlarda ki hayatı özlüyorum. İnsanlar restoranlarda yemek yiyorlar, Konserlere gidiyorlar ve aşık oluyorlar. Sadece bunları özledim. Bu romanlarda ki dünya ve şuan ki dünyanın farkı benim çok fazla canımı sıkıyor. Ve sürekli düşünüyorum Emily'de aynı şeyleri hissediyormu acaba."
"Belkide bu yüzden olgunlaşıyordur, Shayna? Bende özlüyorum. Eskiden çok yakın olduğum insanları. Ama özlem onların gitmiş oldukları gerçeğini değiştirmez, sadece kendini daha fazla kötü hissetmeni sağlar. Ve giden farklı bir insan olunca boşluğunu herhangi bir insanla kapatamazsın. Yani asla kapatamazssın. O boşluk sürekli seninle kalır. Bu da insanın olgunlaşmasını sağlar. " Walter, konuşmaktan yorulmuş gibiydi. Yatağın üzerine bıraktı kendisini ve Shaynayı dinlemeye başladı.
"Evet Walter, haklısın. Ben sizi kaybetmek istemiyorum. Çünkü tamda yanlız kaldığım zaman geldiniz bana."
"Hayır Shayna, Biz sana gelmedik. Sen bize yardım ettin, evini açtın, bacağımı iyileştirdin ve en önemlisi Emily'e sahip çıktın. Bunları yapman için bir neden bile yokken. Beni tanımıyordun bile. Bunun için sana uzun uzun teşekkür edemedim. O yüzden özür dilerim. Belki ilerde yollarmız ayrılabilir. Ama ben bunu istemem. Çünkü sen yardıma muhtaç olduğum bir zamanda geldin. Bu yüzden yanımda olduğun için teşekkür ederim. Umarım ilerdede yanımızda olursun. Bu arada asıl yalnız olan bizdik. Sen farklısın. Nate'nin grubundanda onlar kadar vicdansız olmadığın için ayrıldın. Bu seni yalnız birisi yapmaz. İyi kalpli birisi yapar. Sadece doğru insanları bulamamıştın. Çoğu yalnız insan bu yüzden yalnız kalır sende onlardan birisiydin. O grupta ki insanlara güvendin ve onlarda iyi hasta insanları öldürmüşlerdi. Bunun senin hatan olduğunu söylemiştin. İnsanların hata yapması onların kötü birisi oldukları anlamına gelmez, insan oldukları anlamına gelir."
Shayna'da Walter'ın yanına uzandı ve dudaklarını dili ile ıslattıktan sonra konuşmaya başladı.
"Artık yalnız değilim. Dediğin gibi doğru insanları bulamamıştım ama sonunda buldum. Tek istediğim kitaplarda ki gibi insanlardı. Sanırım o insanları buldum Walter. Çok uzun zaman geçirdik beraber. Yarında yeni bir macera başlıyacak bizim için. O sözünü ettiğin güvenli yeri bulacağız. Sayende. Emily'nin söylediği gibi güçsüz bir insan değilsin sen Walter. Eğer güçsüz olsaydın şuan burada olamazdık. " Walter'ın sesinin çıkmadığını fark eden Shayna tekrar konuştu.
"Walter, sen benim en yakın arkadaşımsın."
Shayna omzunun üzerinden Walter'a döndü ve onun kapalı gözleri ile açılmış dudaklarının arasından çıkan küçük horultuları duydu. Uyumuştu.
Shayna kendi kendine kıkırdadıktan sonra uzandığı yerden yanında ki mumlara üfledi ve yavaşca gözlerini kapattı.