De volgende ochtend ben ik sterk genoeg om het Nest te verlaten en weer terug naar huis te keren. Ik zal er niet lang verblijven, aangezien Harry morgen jarig is en we dat in het Nest vieren.
Noah heeft een arm om mijn middel geslagen als ondersteuning en samen stappen we het Haardvuur in. Direct worden we in onze ontvangstkamer weer uitgekotst en bijna gaan we onderuit door de kracht ervan.
'Tijd om je vriendje te zoeken,' mompelt Noah. Ik rol als antwoord met mijn ogen, wat een grijns van haar kant oplevert.
'Wie is daar?'
Theo's stem galmt door de hal die we net zijn ingelopen en niet veel later komt hij met gestrekte toverstok de hoek om lopen. Ik frons bij het aanzicht. Blijkbaar doet het Theo niet veel goed als hij bijna alleen wordt gelaten in dit huis voor een tijd.
Zijn gezicht licht op als hij mij ziet staan.
'Kate! Je leeft nog!' Ik lach even, terwijl Theo op me af snelt en me in een knuffel trekt. Lichtelijk verbluft geef ik de knuffel terug en vanuit mijn ooghoek zie ik Noah geamuseerd toekijken.
'Ik zei toch dat ik levend terug zou komen,' fluister ik in Theo's oor.
'Jij feeks, je zei dat je gistermiddag weer thuis zou zijn!'
'Ja, sorry, er kwam het een en ander tussen,' zeg ik schaapachtig.
Met zijn drieën lopen we naar de woonkamer en gaan zitten nadat we aan Juvie wat te drinken hebben gevraagd. Noah heeft al die tijd nog niks gezegd, maar lijkt het wel allemaal erg grappig te vinden. Vragend kijk ik mijn zus aan, die me slechts een speelse grijns terug geeft.
'Mag ik weten wat voor missie jullie hadden?' vraagt Theo voorzichtig. 'Sirius en Olivier zijn ook al die tijd weg geweest en ze hebben me nog nooit eerder alleen gelaten in dit huis!'
'Nou, nou, Theo, helemaal alleen is niet waar.'
Clothilde Bengel komt glimlachend de hoek om lopen, gevolgd door onze honden Loena en Boris. Ook zij gaat op de banken zitten, waar ze direct een glas pompoensap krijgt aangeboden door Juvie.
'Eh ja, maar we hebben elkaar niet echt veel gezien,' mompelt Theo, die een stukje verder weg van Clothilde schuift en even in zijn nek krabt. Het is duidelijk dat hij zich nog steeds niet op zijn gemak voelt bij deze vrouw.
Clothilde doet echter alsof ze zijn ongemak niet opmerkt en blijft glimlachen.
'Dat is waar. Ik moet zeggen dat ik me wel steeds uitgeruster voel. Dan nu, dames, wat brengt jullie hier?'
'Behalve het feit dat we hier wonen, bedoel je?' merkt Noah grijnzend op, terwijl ze de honden even achter hun oor krabt.
'We hebben Harry Potter overgeplaatst naar een veilige locatie,' zeg ik eerlijk. We hebben het eerder al met de andere gehad over wat we moesten antwoorden bij deze vraag en we besloten om gewoon eerlijk te zijn, maar niet te vermelden dat deze locatie het Nest is.
'Ben je gewond geraakt?' vraagt Theo met grote ogen. Hij had mij echt wel mank zien lopen toen ik binnenkwam.
'En hoe,' mompelt Noah links van mij. Ik geef haar een stevig elleboogstoot.
'Onder andere,' zeg ik. 'We zijn ook nog achterna gezeten door Jeweetwel en zijn dooddoeners.'
'Bij Helga nog aan toe, zijn er nog doden gevallen?' vraagt Clothilde geschrokken. Theo is doodsbleek geworden en kijkt ons met angstige ogen aan.
Ik laat mijn hoofd hangen. 'Alastor Dolleman is vermoord. Verder heeft iedereen het overleefd. En nee Theo, ik heb je vader niet gezien,' zeg ik, de vraag in zijn gedachten lezende. Hij perst zijn lippen op elkaar en knikt.
Dan klinken er opeens nog meer voetstappen achter ons. De honden blaffen en rennen vrolijk kwispelend op de nieuwkomers af. We draaien ons om.
Mijn vader en Sirius komen de woonkamer in lopen. Het eerste wat opvalt is dat hun humeur niet verder uit elkaar kan liggen. Sirius ziet er vrolijk uit en speelt met een van de honden, terwijl mijn vader juist chagrijnig lijkt en stijf blijft staan.
'Katelynn, kom mee,' zegt hij. Zijn toon laat geen ruimte voor discussie over, dus ik volg hem gehoorzaam een andere ruimte in. Sirius blijft in de woonkamer.
'Is er iets gebeurd?' vraag ik als we buiten gehoorsafstand zijn.
Mijn vader schudt zijn hoofd en staart me daarna indringend aan.
'Molly en Arthur hebben aangegeven het oké te vinden als Theodoor mee gaat naar het Nest. Ook de andere Wemels lijken er niks tegen te hebben.'
'Noem hem geen Theodoor, alsjeblieft,' mompel ik, wetende hoe erg Theo zijn volledige naam haat. Van binnen barst ik echter uit elkaar van vreugde.
'Hij is jouw verantwoordelijkheid het moment dat we voet over de drempelzetten,' gaat mijn vader koel verder. 'Iedereen vertrouwt jou en daarom zijn ze hiermee akkoord gegaan. Stel ons niet teleur, Katelynn.'
Ik trek een wenkbrauw op en hou stellig oogcontact met mijn vader. Hij weet beter dan mij proberen te intimideren.
'Heb ik jullie ooit teleurgesteld dan?'
Hij blijft stil en zijn blik verandert niet. Normaal gesproken zou ik dit niet erg vinden. Maar normaal gesproken zou ik ook zijn gedachten niet kunnen zien. Ik heb hem wel degelijk teleurgesteld en ik zou die fout nooit meer kunnen goedmaken.
'Ik zie al hoe het zit,' fluister ik en zet een stap naar achter. Mijn gezicht moet al mijn gevoelens hebben verteld, want mijn vaders houding verandert direct en hij steekt zijn hand naar hem uit. Meteen doe ik nog een stap naar achter.
'Nee, Kate...' stamelt hij.
'Al die tijd,' zeg ik met trillende stem. 'Al die tijd-'
'Kate, je hebt me niet teleurgesteld, echt niet,' probeert mijn vader nog.
'Je gedachten zeggen heel wat anders,' roep ik. 'Zeg het dan! Zeg wat je denkt! Het is mijn schuld dat mam dood is, niet waar? Het is mijn fout geweest. Ik heb je teleurgesteld het moment dat ik mam niet heb kunnen redden!'
Mijn stem breekt en er springen tranen in mijn ogen. Mijn vader kijkt me gebroken aan, maar ontkent mijn woorden niet.
'Sorry dat ik niet je perfecte dochter kan zijn,' fluister ik.
Dan draai ik me om en loop met grote passen terug naar de woonkamer. Onderweg bouw ik verschillende beschermschilden op in mijn hoofd en plaats masker na masker op. Tegen de tijd dat ik de woonkamer weer in loop, zou je niets meer aan me kunnen zien.
Behalve het feit dat we geen stiltespreuken hadden geplaatst.
'Wat was er aan de hand?' vraagt Theo direct. 'We hoorden geschreeuw.'
'Niks,' antwoord ik stug. 'Theo kom mee, we gaan je spullen pakken.'
Terwijl Theo vraagt waarvoor hij spullen moet pakken, bekijkt Noah me met een bezorgde blik. Ik weet dat zij ziet dat er iets goed mis is. Mijn gezicht is te stoïcijns en mijn stem was te blank. Ze weet echter beter dan er om te vragen.
'Wat gaan we doen?' vraagt Theo voor de zoveelste keer als we boven zijn. Ondertussen gooi ik een tas naar hem toe waarin hij wat kleding kan stoppen.
'We gaan een paar dagen naar het Nest. Hoeveel boeken ben je exact van plan mee te nemen?'
'Tijdverdrijf?' zegt Theo schaapachtig met drie dikke boeken in zijn handen. 'En het nest? Waarom gaan we naar een nest?'
Ondanks mijn humeur verschijnt er een kleine glimlach rond mijn lippen en ik schud even mijn hoofd.
'Niet een nest. Het Nest. Je ziet het zometeen wel.'
Samen lopen we weer de trap af en komen onderaan Clothilde tegen. Ze heeft eenzelfde bezorgde blik als Noah op haar gezicht.
'Ik moest van Noah melden dat zij alvast vooruit is gegaan,' zegt ze. Ik knik dankbaar. Het is waarschijnlijk handig als Noah de rest even waarschuwt. 'En ik weet niet wat er tussen jou en je vader is gebeurd, Kate, maar hij is net de deur uit gelopen.'
'Ik hoef hem even niet te zien,' zeg ik zacht, terwijl schuld weer door mijn lichaam kruipt.
Clothildes blik verzacht en ze kijkt me bijna met medelijden aan. 'Hij houdt van je, Kate, onthoud dat.'
'Kom Theo, we moeten gaan,' zeg ik in plaats van Clothilde te antwoorden. Theo, die de uitwisseling in stilte had bekeken, knikt en loopt richting het Haardvuur. Enkele seconden kijk ik nog naar Clothilde, glimlach even naar haar en volg dan de Zwadderaar richting de haard.
'Waar is dit Nest nou waar je het de hele tijd over hebt?' vraagt Theo als ik naast hem kom staan. Hij houdt wijselijk zijn mond over zowel Clothilde als de interactie met mijn vader eerder, iets waar ik hem heel dankbaar voor heb.
Een oprechte grijns verschijnt rond mijn lippen als ik mijn vriend zo opgewonden zie. Theo springt van zijn ene voet naar de andere en lijkt niet te kunnen wachten om weg te gaan. Blijkbaar wil zelfs onze huismus weer een keer weg na anderhalve week hier opgesloten te hebben gezeten.
'Dat zie je vanzelf,' zeg ik, waarna ik een handvol stof pak en het in de haard gooi. 'Het Nest.'
Daarna kijk ik afwachtend naar Theo en steek mijn hand naar hem uit. Direct pakt hij hem beet en samen lopen we de haard in.
Aan de andere kant worden we ontvangen door een orkest aan geluiden. We zijn in de keuken van het Nest en het lijkt alsof elke Wemel, inclusief Harry, Hermelien en Noah, zich daar heeft verzameld. Ron, Harry, Ginny, Hermelien, Fred, George en Noah zitten allemaal aan tafel en kijken ons met een verwachtingsvolle blik aan. Bij het fornuis staat mevrouw Wemel met een keukenschort om. Aan de andere kant van de keuken leunen Bill en Charlie tegen het aanrecht aan.
Theo's greep op mijn hand verstevigt, maar als ik naar de jongen kijk zie ik het neutrale masker van een Zwadderaar. Zijn schok heeft hij blijkbaar weten te verbergen, maar zijn trillende handen verraden zijn nervositeit.
'Jij moet Theo zijn,' merkt Fred op.
'Kate's adoptiekindje,' gaat George verder, wat hem een klap van Noah oplevert. Hij wrijft pijnlijk over zijn hoofd.
Naast de tweeling mompelt Ron iets wat ik niet kan verstaan, maar Hermelien blijkbaar wel en ook zij geeft hem een klap.
'Zo agressief die heksen,' zegt Harry grijnzend, waarna hij weer snel weg duikt van Hermelien. Hij knikt even naar Theo. 'Goed om je te zien, Noot. Ik hoop dat al die gingers niet te overweldigend voor je zijn.'
Op dat moment komt Molly op ons af lopen met gespreide armen, in een hand nog een pollepel. Vanuit mijn ooghoek zie ik Theo verstijven als hij doorheeft wat de vrouw des huizes wil doen. Onmiddellijk stap ik tussen hem en Molly in.
'Geen knuffel, Molly,' zeg ik eerlijk tegen de vrouw. Even kijkt ze me gekwetst aan, maar dan lijkt ze te herinneren wie ze precies voor zich heeft.
'Natuurlijk, mijn excuses Theo! Mijn naam is Molly, aangenaam. Bij Merlijn wat ben je mager, schuif direct aan! Voel je welkom!'
Met een nieuw doel, namelijk vet aan Theo's botten krijgen, gaat ze weer achter het fornuis staan. Theo, die met grote ogen de vrouw van het huis nakijkt, en ik nemen plaats aan de enorme tafel, naast Harry en Charlie. Door de enorme hoeveelheid mensen is het lichtelijk proppen, maar uiteindelijk heeft iedereen een zitplek met genoeg ruimte.
'Charles! Lang niet gezien!' roep ik vrolijk naar de op een na oudste Wemel. In de korte tijd dat wij elkaar gezien hebben, hebben we snel een sterke band opgebouwd. Hij lacht even om mijn theaters en reikt dan uit om een knuffel te geven.
'Ik heb je gemist, prinses.'
'Hoe weet je van die bijnaam?' vraag ik ongelovig. Niet Charlie ook al.
'Je ziet eruit alsof je een reus tegen het lijf bent gelopen, Noot,' zegt Charlie met een grijns, mijn vraag negerend. 'Heeft Katelynn je niet van te voren gewaarschuwd? Ik ben Charlie, trouwens.'
'Theo, en niet echt,' zegt Theo, terwijl hij me een lichtelijk geïrriteerde blik schenkt.
'Ik heb gezegd dat we naar het Nest gingen,' merk ik op.
'Maar het feit dat hij ontvangen zou worden door een enorme hoeveelheid roodharige Griffoendors was bijzaak?' vraagt Harry geamuseerd. Ik geef hem slechts een grijns als antwoord.
Hoofdschuddend richt Harry zich weer op Theo. 'Aangezien we nooit echt een woord hebben uitgewisseld, zal ik me even voorstellen. Ik ben Harry Potter, Griffoendor en de meest vervloekte persoon op aarde! Aangenaam kennis te maken.'
Charlie en ik grinniken, terwijl Harry zijn hand uitsteekt naar de Zwadderaar. Lichtelijk aarzelend pakt Theo hem en schudt hem.
'Mijn naam weet je al. Aangenaam, Potter'
Daarna worden we tot stilte gemaand door enorme borden vol met eten.
...........................
Persoonlijk een van mijn favoriete hoofdstukken :)
Met wie van de Wemels vinden jullie zal Theo een goede band opbouwen? Laat het weten xx
PS: 100K READS OP SLYTHERIN GIRL!!! DANKJEWEL!!!!!