💖 ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး 💖
Book. : 38
Chapter. : 9 - 16
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဥ္ ၃၈၊ အခန္း ၉ ။ အကုန္ထုတ္ၾက
ရီ၀ယ္၀ယ္သည္ အ၀တ္အစားတုိ ့ စ၀ယ္ခ်ိန္တြင္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ကေလးညအိပ္၀တ္စံုအမ်ားၾကီးကို
ေတြ ့ၿမင္ေနရေလရာ တစ္ခါတည္း အမ်ားၾကီးၿပံဳ၀ယ္ခ်လာၿခငး္ပင္ ။
ရီ၀မ္၀မ္က တစ္စံုၿပီးတစ္စံု ထုတ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ ဖြက်ဲထားသည္ ။
အၿပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေရာင္ ဒုိေရမြန္ကာတြန္းရုပ္ပံုပါသည့္ ၀တ္စံုေလး ပါလာသလုိ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေၾကာင္ပံု၀တ္စံုေလးလည္း ပါသည္ ။ ထုိ ့ၿပင္
၀က္၀ံပံု ပါသည့္၀တ္စံုလည္း ပါလာေပသည္ - တစ္စုံခ်င္းတစ္စံုခ်င္းသည္ ပုိပုိၿပီး ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလာ ၾကသည္ခ်ည္းပင္ ။
တန္တန္သာ ၀တ္ဆင္လုိက္လ်ွင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလုိက္ေလမည္နည္းဟု ရီ၀မ္၀မ္ စိတ္ကူးပံုေဖာ္မိလိုက္၏ ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေရွာ့ပင္းစင္တာၾကီးတစ္ခုလံုးကိုပါ သူမအိမ္ကို မ.သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာခဲ့မိသည္ပင္ ။
သူသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည့္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပင္ ၿဖစ္လင့္ကစား အၿမဲတေစ အေနာက္တုိင္း၀တ္စံုၿပည့္ကိုသာ ၀တ္ဆင္တတ္၏ - ထုိသည္မွာ သူ ့အသက္အရြယ္နွင့္ လားလားမ်ွ ပနံမသင့္ပါေခ် ။
“ဒါေလးလည္း ေကာင္းသားပဲ ။ ဒါေလးလည္း ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္း တယ္ ။ သား ဘယ္ဟာကို အရင္၀တ္ၾကည့္ခ်င္လဲ” ဘယ္၀တ္စံုကို စ၀တ္ၾကည့္ခုိင္းရမလဲကို ရီ၀မ္၀မ္ ဆံုးၿဖတ္မရၿဖစ္ေနသည္ ။
ေကာင္ငယ္ေလးက ေၿပာလာသည္ ။
“သား မာမီ ၀ယ္လာတဲ့၀တ္စံုေတြကို တစ္ေန ့ကုိတစ္စံု ၀တ္လိုက္မယ္”
အေစာပိုင္းထိေအာင္ ကေလးငယ္ေလးသည္ သူမ ၀ယ္ေပးလာသည့္ ၀တ္စံု တုိ ့ကို မၾကိဳက္နွစ္သက္မွာကို ရီ၀မ္၀မ္ က်ိတ္ပူပန္ေနမိခဲ့၏ ။
သူ ထုိသုိ ့ေၿပာလာသည္ကုိ ၾကားလုိက္ရခ်ိန္တြင္ သူမ စိတ္ေအးသြားေခ်သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ အၿဖဴေရာင္က်ားပံုေပၚၿပီး ေခါင္းစြပ္တြင္ ‘ဘုရင္’ ဟု ေရးထိုးထားသည့္၀တ္စံုေလးကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္ ။
ထိုေခါင္းစြပ္ေလးတြင္ နားရြက္နွစ္ဖက္ပင္ ပါေခ်သည္ ။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္ဆုိသည္မွာ အလြန္ ့အလြန္ပင္ ။
“ဒါေလး အရင္စမ္း၀တ္ၾကည့္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“မာမီ သားကုိ ေရခ်ိဳးေပးရမလား”
ရီ၀မ္၀မ္ ေမးလုိက္သည္ ။
ညအိပ္၀တ္စံုေလးကုိ ကုိင္ထားသည့္ကေလးေလးသည္ မ်က္နွာရဲခနဲ ၿဖစ္သြားကာ.. “သားဘာသာပဲ ခ်ိဳးမယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးမိသြားသည္ ။
“ဟုတ္ပါၿပီ”
တန္တန္က ေရမိုးခ်ိဳးေနခ်ိန္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဧည့္ခန္းတံခါးကို ပိတ္လုိက္ကာ သူမအခန္းဆီသုိ ့ ၿပန္သြားသည္ ။
အခန္းထဲက ထြက္လာခ်ိန္တြင္ သူမဖုန္းကေန
WeChat အသိေပးသံ ေပၚထြက္လာသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္လ်ွင္ အံ့အားသင့္သြားဟန္ၿဖင့္ မ်က္ခံုးတို ့ ပင့္တက္သြားသည္ ။
[အမည္မရွိေသာ နန္ ။ ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…အေရးေပၚ..အေရးေပၚ..]
ဂရုထဲကေန ထြက္သြားခဲ့ၿပီး ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့သည့္ အမည္မရွိေသာနန္သည္ သူမအား အရင္ဆက္သြယ္လာလိမ့္မည္ဟု သူမ ထင္မထားမိခဲ့ေပ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ပုိ ့ထားသည့္မက္ေဆ့ခ်္ကို ဟန္ပါပါၾကည့္လုိက္ရင္း စိမ္ေၿပနေၿပ ဖုန္းကို ကိုင္ထားသည္ ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၿခံ၀င္းထဲက အေမွာင္ခုိေနသည့္ေထာင့္တစ္ေနရာ တြင္ ။
သူေတာ္စင္ ။ “ေဘာ့စ္ ေက်ာ္ၾကားေသာ စာၿပန္ေၿဖလာၿပီ လား”
ပန္းစည္း ။ “ဘာလုိ ့ စာၿပန္မလာေသးတာလဲ”
ခ်စ္စရာေလး ။ “စာပို ့ထားတာကို မၿမင္လုိ ့မ်ားလား”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “ထပ္ပို ့ၾကည့္ရေအာင္”
အမည္မရွိေသာနန္ ေနာက္ထပ္စာထပ္ရိုက္ေနခုိက္ အမည္မရွိေသာနန္၏ဖုန္းေပၚတြင္ ေခါင္းငါးေခါင္းဆုိင္ေနၾကေလသည္ ။
ဒုတိယေၿမာက္စာကုိ ရုိက္ၿပီးသြားသည္နွင့္ ထပ္ပို ့လုိက္ခ်ိန္တြင္ အနီေရာင္အာေမဋိတ္အမွတ္ ေပၚလာေခ်သည္ ။ WeChat ကေန မီးခုိေရာင္စာတစ္ေစာင္ အလုိလိုေပၚထြက္လာေခ်ၿပီ ။
“သင့္ကို သူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္မွ ရပ္စဲသြားပါၿပီ ။
သင္က သူ / သူမ နွင့္ သူငယ္ခ်င္း မၿဖစ္ေသးပါ ။ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခြင့္ေတာင္းဆုိၿပီး သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္သြားပါက သင္တုိ ့ အၿပန္အလွန္စာေပးပုိ ့နုိင္ပါၿပီ”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “…”
ပန္းစည္းက သက္ၿပင္းခ်လာသည္ ။
“အဟမ္း..ဟုိေလ…ကပၸတိန္ ့ကို ဘေလာ့သြားတဲ့ပံုပဲေနာ္…”
အမည္မရွိေသာနန္က မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္လာသည္ ။
“တိတ္စမ္း..။ မင္းအေဖ (ငါ) က မင္းကို ေသာက္စကားေၿပာခုိင္းေနလို ့လား”
ကပၸတိန္သည္ စိတ္အၾကီးၾကီးတုိေနၿပီကို ၿမင္လုိက္ရသည္နွင့္ သူေတာ္စင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တၿခားတစ္ေယာက္ေပၚ အၿပစ္ပံုခ်ေတာ့သည္ ။
“ကပၸတိန္…အဲ့ဒါ အဲ့ဒီ့ေသာက္က်ိဳးနဲေရခဲတံုးေကာင္ေၾကာင့္ ၿဖစ္ရတာ ။ သူသာ ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ရဲ့စာအိတ္ကို မယူဘဲနဲ ့ ဂရုကေန ထြက္လာခဲ့ရင္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ က ဒီေလာက္ထိစိတ္ဆုိးသြားမွာမဟုတ္ဘူး”
အမည္မရွိေသာနန္၏နဖူးေပၚ ေသြးေၾကာတုိ ့ ထုိးေထာင္ေနေခ်ၿပီ ။
“မင္းတုိ ့အားလံုး…မင္းတုိ ့ဆီမွာ ရွိသမ်ွပိုက္ဆံအကုန္ ထုတ္ၾက”
ပန္းစည္းနွင့္သူေတာ္စင္က တစည္းတလံုးၿပန္ေၿဖလာၾက၏ ။
“က်ြန္ေတာ္တုိ ့ဆီမွာ ပုိက္ဆံတစ္ၿပားမွ မရွိပါဘူး ကပၸတိန္”
အမည္မရွိေသာနန္ ေငါက္ငမ္းလာၿပီ ။
“ေသာက္ပုိေတြ မလုပ္နဲ ့။ မင္းတုိ ့ေကာင္ေတြ ငါ့ကို ေရာင္းစားတုန္းက ေရာင္းစားၿပီးေတာ့ အခုက်မွ ဘာ…ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွ မရွိပါဘူး.. ဟုတ္လား။ အခုခ်က္ခ်င္း အကုန္ထုတ္ၾကစမ္း ။ ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ကုိ အန္ေပါင္း ပို ့ေပးလုိက္ ။ ၿမန္ၿမန္လုပ္ ။ ငါ တစ္ကေနသံုးအထိ ေရမယ္။ ငါ ေရၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ပိုက္ဆံထုတ္မလာေသးတဲ့ေကာင္ ငါနဲ ့ ေတာထဲကုိ လုိက္ရမယ္ မွတ္”
“ဟင့္အင္း..က်ြန္ေတာ္ မသြားဘူး…”
သူတို ့အား ၿခိမ္းေၿခာက္လုိက္သည့္ထုိစကားေၾကာင့္ သံုးေယာက္စလံုး ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ဘဲ စိတ္မပါလက္မပါနွင့္ ရီ၀မ္၀မ္ဆီကို စာအိတ္ တစ္အိတ္စီ လွမ္းပို ့ၾကေတာ့သည္ ။
ေရခဲတံုး၏ဖုန္းကိုမူ အမည္မရွိေသာနန္က ဇြက္ကနဲ ယူထားလုိက္ေခ်ၿပီ…
…………………………………………………
စာစဥ္ ၃၈၊ အခန္း ၁၀ ။ ကေလးမွားေနတာလား
အေပၚထပ္တြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ သီခ်င္းတဆာဆာၿဖင့္ အိပ္ခန္းဘက္ဆီ ၿပန္သြားေန၏ ။
ထိုစဥ္ သူမဖုန္း ထပ္ၿမည္လာၿပန္သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ဖုန္းကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္၏ ။
ဘေလာ့ခံထားရသည့္ အမည္မရွိေသာ နန္ ကလြဲၿပီး က်န္ေနသည့္ေလးေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အနီေရာင္စာအိတ္တစ္အိတ္စီ
ပို ့ေပးလာၾက၏ ။ စာတစ္ေစာင္ကိုပါ တြဲပို ့ေပးထားေပသည္ ။
[သူေတာ္စင္ ။ (အနီေရာင္စာအိတ္)
ေဘာ့စ္ ေက်ာ္ၾကားေသာ..]
[ပန္းစည္း ။ (အနီေရာင္စာအိတ္) ပန္းတစ္ပြင့္လုိ လွတယ္…]
[ခ်စ္စရာေလး ေအစင္ေဂ်ာ္ရုိ ။ (အနီေရာင္စာအိတ္) လွတယ္ လွတယ္ လွတယ္ လွတယ္…]
[လူေသ ။ (အနီေရာင္စာအိတ္) ေခ်ာတယ္..]
[လူေသ ။ (အနီေရာင္စာအိတ္) ေခ်ာတယ္..]
[လူေသ ။ (အနီေရာင္စာအိတ္) ေခ်ာတယ္..]
[လူေသ ။ (အနီေရာင္စာအိတ္) ေခ်ာတယ္..]
…
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ရွက္စရာေကာင္းလုိက္တဲ့ေဆာင္ပုဒ္ၾကီး…
သူမ သူတို ့အန္ေပါင္းအား အမွန္တကယ္ပင္ မယူရဲပါေခ်…
အခ်ိန္အၾကာၾကီးၾကာေအာင္ အံ့အားသင့္ေနမိၿပီးမွ
ရီ၀မ္၀မ္ စာအိတ္တုိ ့ကို လက္ခံလုိက္၏ ။
[လူေသ ။ ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ကို အဖက္လုပ္ၿပီေပါ့ ။ ေက်ာ္ၾကားေသာရီ.. က်ြန္ေတာ္ မွားပါတယ္ ။ အဲ့ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးက ရုတ္တရက္ၾကီး သူ ့ဟာသူ ေၿပးသြားတာပါ။ က်ြန္ေတာ္ လံုး၀ကို မသိခဲ့ရပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္ေတာင္မွ ေတာ္ေတာ္ေလး ေရွာ့ရသြားခဲ့ရတာပါ ။ ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ္ မင္းကုိ ေၿပာၿပမလုိ ့ပါဘဲ ။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးက က်ြန္ေတာ့္ကို မေၿပာရဘူးတဲ့ - သူက မင္းကို စပရုိက္စ္ၿဖစ္သြားေစခ်င္ေနတာ..။ အဲ့ဒီေတာ့ က်ြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ မလုပ္နုိင္ဘူးေလ ။ က်ြန္ေတာ္လည္း အရမ္းကုိ မွတ္သြားပါၿပီဗ်ာ…]
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ပုိ ့ေပးသည့္မက္ေဆ့ခ်္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ေနသည္ ။
ထုိမက္ေဆ့ခ်္သည္ ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ပို ့ေနၿခင္း မဟုတ္ဘဲ အမည္မရွိေသာနန္ ပို ့ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္းကို
သူမ အတပ္သိလုိက္ပါၿပီ ။
ေအာ္..စပရုိက္စ္လား….
ေသေစနုိင္ေလာက္တဲ့ စပရုိက္စ္ၾကီးကေတာ့ အမွန္ပဲ…
[လူေသ ။ ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…အဲ့ဒီဘက္က အေၿခအေန ဘယ္လုိလဲ ။ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးနဲ ့ေတြ ့ၿပီးသြားၿပီလား ။ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ေရာ အသိအမွတ္ၿပဳလုိက္ၾကၿပီလား ။ မင္းကို သူ ့အေမလုိ ့ ယံုသြားလား ။ မင္း ညာေနတာကို သူ သိလား ။ က်ြန္ေတာ္ အခု မင္းၿခံထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္ - စကားေၿပာလုိ ့ရမလား]
အမည္မရွိေသာနန္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမးခြန္းေတြတသီၾကီး ေမးလာသည္ ။
အေစာကအထိတုိင္ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ေနဆဲၿဖစ္သည့္ ရီ၀မ္၀မ္ မွာ တန္တန္အေၾကာင္း ၾကားလုိက္သည္နွင့္ သူမ၏နွလံုးသားေလး ညြတ္က်သြားေတာ့ၿပီး အမည္မရွိေသာနန္ အား တန္းဖုန္းေခၚလုိက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “ေၿပာ”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ *အဟမ္း*
“ဟယ္လုိ…ေက်ာ္ၾကားေသာရီ…”
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “ေၿပာစရာရွိရင္ အထဲ၀င္လာၿပီးေၿပာ”
အမည္မရွိေသာနန္သည္ တြန္ ့ဆုိင္းၿခင္းပင္ မရွိဘဲ ခ်က္ခ်င္းၿပန္ေၿဖလာ သည္ ။
“ရတယ္..ရတယ္…မလာေတာ့ဘူး ။ အထဲကုိ မလာေတာ့ဘူး - က်ြန္ေတာ့္အဘုိးေလး အဆင္ေၿပရဲ့လား ဆိုတာ သိခ်င္မိရံုပါ ၊ က်ြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္”
တန္တန္ကို ေတြ ့ၿမင္ရမွာကုိ ေသမေလာက္ေၾကာက္ေနဟန္ ေပၚသည့္ သူ ့ေလသံေၾကာင့္ ရီ၀မ္၀မ္ ဆံြ ့အသြားရ၏ ။
သူ ဒီေလာက္ၾကီးထိ ၿဖစ္ၿပေနစရာလုိလုိ ့လား ။
ဖုန္းတစ္ဖက္တြင္ အမည္မရွိေသာနန္သည္ သက္ၿပင္းခ်ကာ အရွက္ရအားနာသည့္ေလသံၿဖင့္ ေၿပာဆိုလာသည္ ။
“ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…တကယ္ၾကီးေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ။
မင္းကို ဒီၿပသနာထဲ တမင္ဆြဲထည့္တာမဟုတ္ပါဘူး…ယံုပါ ။ ဒီမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးကို ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္လဲဆုိတာ က်ြန္ေတာ္ သိပါတယ္ - သူက တၿခားကေလးေတြနဲ ့မတူဘူး..အၿမဲတမ္း တီမထင္တဲ့မ်က္နွာေလးနဲ ့ လွ်ာေစာင္းကလည္း ထက္ေသးတယ္ ။ ဒီအသက္အရြယ္ေလးနဲ ့ အသန္ ့ၾကိဳက္ တဲ့ေရာဂါကလည္း ရွိေသးတယ္ ။ ဘယ္သူ ့ကိုမွ သူ ့ကို ထိခြင့္မေပးတဲ့အၿပင္ အစားအေသာက္ကလည္း အရမ္းေခ်း မ်ားတယ္ ။ ဖီးနစ္ငွက္က အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းတဲ့သစ္ပင္ မဟုတ္ရင္ မနားသလုိ၊ ဘ႑ာသီးမဟုတ္ရင္ မစားသလုိ ၀ိုင္လိုခ်ိဳစိမ့္ေနတဲ့ စမ္းေရမဟုတ္ရင္ မေသာက္သလုိပဲ - က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ဒီဘုိးဘိုးေလးက ဖီးနစ္ငွက္ထက္ေတာင္မွ ဇီဇာေၾကာင္ေသးတယ္ ။ အ၀တ္အစားေခ်းမ်ားတယ္၊ အစားအေသာက္ေခ်းမ်ားတယ္ ၊ စီးတဲ့ကား ေခ်းမ်ားတယ္…တည္းတဲ့ဟုိတယ္ခန္း နဲ ့ အိပ္မဲ့အိပ္ရာခင္းအေပၚကိုပါ ေခ်းမ်ားတယ္ ။ မင္း မသိလုိ ့..အရင္တုန္းကဆုိ သူ ဘယ္ကုိသြားသြား ေခါင္းအံုးတစ္အံုး မၿဖစ္မေနယူသြားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္…”
အမည္မရွိေသာနန္သည္ အတိတ္အေၾကာင္း ၿပန္ေဆြးရင္း မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်လ်က္ မရပ္နားတမ္းကို ေၿပာေနသည္…
သူ ေၿပာေနသည့္စကားတုိ ့ကို နားေထာင္ေနရင္း
ရီ၀မ္၀မ္မွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ေနသည္ ။
ငါ ေတြ ့ေနတဲ့ကေလးက အမည္မရွိေသာနန္ ေၿပာေနတဲ့ကေလးေရာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ့လား ။
ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္ ။
“ခနေလးေနပါဦး…ကပၸတိန္ နန္ ။ ရွင္ ေၿပာေနတဲ့ကေလးနဲ ့ က်ြန္မဆီမွာ ေရာက္ေနတဲ့ကေလးက ဘာလုိ ့ တၿခားစီ ျဖစ္ေနရတာလဲ”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “တၿခားစီ…ဟုတ္လား ။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ”
ရီ၀မ္၀မ္က စဥ္းစားရက်ပ္စြာၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“ကပၸတိန္ နန္…က်ြန္မဆီမွာ ကေလးမွားေရာက္ေနတာ မ်ားလား”
အမည္မရွိေသာနန္ တခနေလာက္ ေၾကာင္အမ္းသြားမိၿပီး ေၿပာလာသည္ ။
“မင္း ဘာ ေၿပာ လုိက္ တယ္…။ ဘယ္လုိလုပ္ၿဖစ္နုိင္မွာလဲ ။ ကေလးက ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးေတာ့ မွားမွာလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္က မ်က္ေမွာင္တုိ ့တြန္ ့ခ်ိဳးေနသည္ ။
“ဒါေပမယ့္..ရွင္ အခုနက ေၿပာသြားတာေတြနဲ ့ လံုး၀ကို
တၿခားစီၿဖစ္ေနတယ္ ။ ထားပါေတာ့…ေသခ်ာသြားေအာင္
ရွင္ကိုယ္တုိင္ လာၾကည့္လုိက္ပါလား…”
……………………………………………………
စာစဥ္ ၃၈၊ အခန္း ၁၁ ။ နတ္သားေလးပါ
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္သည့္စကားေၾကာင့္ အမည္မရွိေသာနန္ အံ့ၿသသြားသည္ ။
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏ေဘးတြင္ ကိုယ္ရံေတာ္နွစ္ေယာက္ ပါသြားသၿဖင့္ သိပ္စိတ္မပူရေလာက္ဟု သူ ေတြးထားၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။ သုိ ့ေသာ္ ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ သူ ့ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ရံုသာမက ရီ၀မ္၀မ္၏ေနရာကို ေရာက္သြားသည့္ေနာက္တြင္ ကိုယ္ရံေတာ္နွစ္ေယာက္ကိုပါ ေမာင္းထုတ္ပစ္သည္တဲ့လား ။
သူ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ သတၱိတုိ ့ကို စုရံုးၿပီး ထုိမေကာင္ငယ္ေလးရွိရာဆီ အေၿပးသြားေလၿပီ ။
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏နံေဘးတြင္ မည္သူမွရွိမေနခ်ိန္ တစ္ခုခုမ်ား ၿဖစ္သြားခဲ့ပါက သူ ့ထံတြင္ အသက္ကိုးေခ်ာင္းရွိေနလ်ွင္ပင္ ဘုရင္မၾကီး၏အမ်က္ကို ခံနုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ ။
အခုနက ကေလးမွားေရာက္ေနသည္ဟု ရီ၀မ္၀မ္ ရုတ္တရက္ၾကီး ေၿပာခ်လာခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား ။ အမည္မရွိေသာနန္ မည္သုိ ့ ခံစားသြားရမည္ကို မွန္းဆၾကည့္လုိ ့ပင္ ရနုိင္ေပၿပီ ။
အမည္မရွိေသာနန္ ခမ်ာ ကုိယ့္ကိုယ့္ကို တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္ အတင္းစိတ္ကိုထိန္းေနရင္း…
“ခန ခန ခန ခန…ခနေလး ။ ကေလးမွားေနတယ္လို ့ မင္း ေၿပာလုိက္တာ.. ဟုတ္လား ။ ဒါဆုိ မင္းဆီေရာက္ေနတဲ့ကေလးက ဘယ္လုိပံုစံရွိလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္က မ်က္ေတာင္မွိတ္ခတ္မွိတ္ခတ္ လုပ္လာသည္ ။
“ဘယ္လိုပံုစံရွိလဲ..ဟုတ္လား ။ အင္း…သူက ဘာေက်ြးေက်ြးစားတယ္ ၊ ဘာေပးေပး ၀တ္တယ္ ။ ဘယ္ေနရာမွာၿဖစ္ၿဖစ္ အိပ္တယ္…လံုး၀ကို စိတ္ပူေအာင္ မလုပ္ဘူး ။ လိမ္မာတယ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊
သိတတ္ နားလည္တတ္တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အရမ္းေႏြးေထြး တယ္၊ ဂရုစိုက္တတ္တယ္၊ စကားေၿပာအရမ္းခ်ိဳတယ္ - သူက တကယ့္ကို နတ္သားေလးအတုိင္းပဲ”
အမည္မရွိေသာနန္၏ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တုိ ့ လံုး၀ ရုိက္ခ်ိဳးခံလုိက္ရေခ်ၿပီ ။
“လခြမ္း…ဒါဆုိရင္ေတာ့ ကေလးမွားေနၿပီဟ”
ပန္းစည္း ။ “ကေလးမွားတယ္…ဟုတ္လား”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “ကေလးမွားကုန္ပီလား…”
သူေတာ္စင္ ။ “ကေလးမွားတာ ေသခ်ာတယ္…”
ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ။ “…”
သူတုိ ့ငါးေယာက္စလံုး ပါးစပ္အေဟာင္းသား ၿဖစ္သြားၾကသည္ ။
“တစ္ခ်က္လာၾကည့္လုိက္ပါလား…ဒါဆုိ သိရတာေပါ့”
ရီ၀မ္၀မ္လည္း ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မသိေတာ့ဘဲ
ထုိငါးေယာက္အား အိမ္ထဲသုိ ့ ကပ်ာကယာ ေခၚလုိက္ေတာ့၏ ။
ထုိခ်ိန္ ေၿခလွမ္းသံတုိ ့ ေပၚထြက္လာသည္ ။ သို ့တိုင္ ငါးေယာက္သားသည္ ေသၿခင္းတံတားကို ၿဖတ္ကူးေနရၿပီး တံတားတစ္ဖက္ေရာက္သြားသည္နွင့္ ငရဲၾကီးရွစ္ထပ္ကို ဘုန္းခနဲၿပဳတ္သြားေတာ့မည့္ဟန္ ၿပဳေနၾကေလသည္ ။
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး ေပ်ာက္သြားၿပီ ။
ငါတုိ ့အသက္ကို ဖက္နဲ ့ထုပ္ထားရေတာ့မွာလား…။
“တန္တန္ ေရခ်ိဳးလို့ၿပီးသြားၿပီ ။ သူ ့ကို ညအိပ္၀တ္စံုေတြ အစမ္း၀တ္ၾကည့္ခုိင္းေတာ့ အကုန္လံုးကုိ သူ ၾကိဳက္တယ္တဲ့ ။ က်ြန္မအတြက္ ၀တ္ေပးမယ္လုိ ့ပါ ေၿပာေသးတယ္..အခုဆုိ လဲၿပီးေလာက္ၿပီ…”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ တန္တန္၏လက္ရွိအေၿခအေနအေၾကာင္း ေၿပာၿပေနရင္း ထုိငါးေယာက္ကို ဥယ်ာဥ္ေလးထဲကေန ဧည့္ခန္းဆီ ေခၚသြားေနသည္ ။
အမည္မရွိေသာနန္၏ေနာက္ေက်ာမွာ တင္းေတာင့္ေနသည္ ။ ပန္းစည္းက မ်က္လံုးကို အုပ္ထားၿပီး ဟဟေလးသာ လွပ္ထား၏ ။ ထိုစဥ္ သူေတာ္စင္မွာ အလြန္အမင္းကို စိတ္ပူကာ ရင္တမမၿဖင့္ ဘုရားကယ္ပါ..သိၾကားကယ္ပါဟု က်ိတ္ဆုေတာင္းေနေလသည္…
“ကပၸတိန္…သူ ဧည့္ခန္းမွာနဲ ့တူတယ္”
ပန္းစည္းက ေၿပာလာသည္ ။
ငါးေယာက္သားသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကၿပီး ၿပတင္းေပါက္ရွိရာဘက္သို ့ လွစ္ခနဲေၿပးသြားၾကသည္ ။
အမည္မရွိေသာနန္မွာ အရိပ္ပင္ၿမင္လိုက္ရေလာက္ေအာင္ အလြန္ၿမန္ဆန္ လြန္းေပသည္ ။ မ်က္ေတာင္တစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ ရီ၀မ္၀မ္ ဘာမွမေၿပာ နုိင္ခင္ ထုိသေကာင့္သားမွာ ၿပတင္းေပါက္ကို ေရာက္သြားနွင့္ေလၿပီ ။ ပန္းစည္းနွင့္သူေတာ္စင္တုိ ့သည္လည္း ေတာက္တဲ့တြယ္ကပ္သလုိ ၿပတင္းေပါက္ေပၚကုိ ကုပ္ကပ္တြယ္တက္ ္ေနၾကသည္ ။
သူတို ့၏အရည္အခ်င္းကုိ ထုိကဲ့သုိ့ေနရာတြင္ ဘယ္လိုမ်ား အသံုးခ်ပစ္ေလသည္နည္း ။
ရီ၀မ္၀မ္၏ႏႈတ္ခမ္းတုိ ့ တြန္ ့ေကြးတက္သြားၿပီး သူတို ့ေနာက္ အမွီလုိက္ရ၏ ။
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “ဘယ္မွာလဲ…သူ ဘယ္မွာလဲ”
ပန္းစည္း ။ “ကပၸတိန္…ဆုိဖာေပၚမွာ..။ အ့ဲဒီေကာင္ေလးက ဆုိဖာေပၚမွာ.. ဟုတ္..ဟုတ္တယ္မလား”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “ဘယ္မွာလဲ..ဘယ္မွာလဲ…”
အမည္မရွိေသာ နန္ ထိုေကာင္ေလးကို ေတြ ့လုိက္ခ်ိန္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္သြားေတာ့သည္ ။ ေနာက္တစ္စကၠန္ ့တြင္ ပန္းစည္းနွင့္သူေတာ္စင္တုိ့၏အသံတုိ ့သည္လည္း ညေလေအးထဲ ၀ုန္းဒုိင္းညံသြားေတာ့သည္…
သူတုိ ့ၿမင္လုိက္ရသည္မွာ…ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာေပၚတြင္ ထုိင္ေနသည့္ သူတို ့၏အခ်စ္ေတာ္ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး…။ ထုိကေလးသည္ က်ားၿဖဴ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားသည္ ။ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ က်ားၿမီးတပ္ထားၿပီး ေခါင္းစြပ္တြင္ ခ်စ္စဖြယ္နားရြက္ေလးနွစ္ရြက္ ေထာင္တက္ေနသည္ ။ ေခါင္းစြပ္အလယ္တြင္ “ဘုရင္” ဆုိသည့္စာသားကုိ ခန့္ညားထည္၀ါစြာ ေရးထုိးထားေလသည္….
အမည္မရွိေသာ နန္ ။ “…” ငါ ဘယ္သူလဲ…
ပန္းစည္း ။ “…” ငါ ဘယ္မွာလဲ…
သူေတာ္စင္ ။ “…” ငါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “…” ငါ့အၿမင္ေတြ မွားေနတာမ်ား လား…
ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ။ “…”
……………………………………………………
စာစဥ္ ၃၈၊ အခန္း ၁၂ ။ အစကတည္းက ဒီလုိပဲ
အမည္မရွိေသာနန္ နွင့္ တၿခားသူမ်ား၏စိတ္ခံစားခ်က္တို ့ကို
ရာခ်ီ၊ ေထာင္ခ်ီသည့္ က်ားေပါက္စေလးတုိ ့ တက္နင္းသြား ၾကသလုိ ၿဖစ္သြားၾက၏…
အံ့ၿသမႈၾကီးအထင္းသားၿဖစ္ေနသည့္ သူတုိ ့မ်က္နွာကို ၿမင္လုိက္ရသၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ စုိးရိမ္စြာၿဖင့္ ေလ်ွာက္လာ သည္ ။
“ရွင္တုိ ့ ဘာၿဖစ္သြားၾကတာလဲ ။ တကယ္ပဲ ကေလးမွား သြားတာလား”
ငါးေယာက္သားခမ်ာ ငလ်င္လိႈင္းလႈပ္သည့္ ေဗြခ်က္ခ်က္ထဲ ေရာက္ေနဆဲ ။ လံုး၀ကုိ စိတ္တည္ၿငိမ္နုိင္ၿခင္းမရွိၾကဆဲပင္ ။
“…”
“တစ္ခုခုေတာ့ ေၿပာၾကစမး္ပါ”
ရီ၀မ္၀မ္ ထိတ္လန္ ့လာသည္ ။
အမည္မရွိေသာနန္သည္ ဧည့္ခန္းထဲက ထုိကေလးေလးကို တစ္ခ်က္ရိႈးၾကည့္လုိက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ရင္ထုမနာၿဖစ္လာ၏ ။ တခနၾကာၿပီးသည့္ေနာက္မွ ေခါင္းကိုေမာ့လာကာ မနဲအားယူၿပီး စကားေၿပာလာသည္ ။
“ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…မင္း ငါတုိ ့ရဲ့မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးကို ဘာမ်ား လုပ္လုိက္တာလဲ..။ သူက ဘာလုိ ့ ဒီလုိၿဖစ္သြားရ တာလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ပကတိရုိးသားအၿပစ္ကင္းစြာ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္လာသည္ ။
“ဟမ္…ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး - သူက အစကတည္းက အဲ့လုိပံုစံပဲဟာ”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “…”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူတို့၏ထူးထူးဆန္းဆန္းအၿပဳအမူေၾကာင့္ ထိတ္လန္ ့သြားမိေသာ္လည္း ကေလးမမွားမွန္း သိသၿဖင့္ စိတ္ေအးသြား၏ ။ ရင္ထဲက အလံုးၾကီးက်သြားၿပီး သက္ၿပင္းကို ခ်လုိက္မိရင္း..
“ဒါဆုိ…က်ြန္မ ကေလးမမွားဘူးေပါ့…ဟုတ္တယ္မလား ။ ရွင္တုိ ့နွယ္… ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးကို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတြ ၿဖစ္ေနလုိက္ၾကတာ ။ က်ြန္မမွာၿဖင့္ လန္ ့သြားတာ ေသမတတ္ပဲ”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “…” ေသမတတ္ လန္ ့သြားရတာက ဘယ္သူလဲ..ၿပန္ေၿပာလုိက္စမး္ပါဦး…ဟမ္ ။
“အထဲ၀င္ထုိင္ၾကဦးေလ” ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္သည္ ။
အမည္မရွိေသာနန္ ကမန္းကတန္းၿပန္ေၿဖလာသည္ ။
“ရတယ္ ရတယ္ ရတယ္..မထုိင္ေတာ့ဘူး ။
က်ြန္ေတာ္တုိ ့က မင္းဆီမွာ ကေလးမွားေရာက္ေနလား လာစစ္ၾကည့္ရံုပဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ အံ့အားသင့္သြား၏ ။
“ရွင္ ဒီကိုေတာင္ ေရာက္လာၿပီးေနၿပီပဲ ။ နည္းနည္းပါးပါးေလးေတာင္ ၀င္ႏႈတ္္ဆက္မသြားရင္
သူ ့ဦးေလး ဘယ္ပီသပါေတာ့မလဲ.. မဟုတ္ဘူးလား”
ပန္းစည္းက သတိၾကီးၾကီးၿဖင့္ လက္ကုိ ေၿမွာက္လာသည္ ။
“ခနေလး…သူက မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးဆုိတာ ေသခ်ာရဲ့လား”
သူေတာ္စင္ခမ်ာ တံေတြးနင္သြား၏ ။
“က်ြန္ေတာ္တုိ ့ ေသခ်ာေအာင္လုပ္သင့္တယ္လုိ ့…ထင္တယ္ ။ ဟုတ္တယ္မလား…ကပၸတိန္”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “က်ြန္ေတာ္လည္း အဲ့လုိပဲ ထင္တယ္”
ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ။ “…”
သူတုိ ့ ၀င္သင့္မ၀င္သင့္ ေ၀ခြဲမရၿဖစ္ေနစဥ္ ေၿခလွမ္းသံတို ့ကုိ ၾကားလုိက္ၾကသည္ ။
က်ြီ -
ၿပတင္းေပါက္ ပြင့္သြားေခ်ၿပီ ။
နန္တန္ေရွာင္ သူတို ့ထံသုိ ့ ေလ်ွာက္လာေနၿခင္းၿဖစ္၏ ။ ဘယ္အခ်ိန္က သူတုိ ့ကို ေတြ ့သြားၿခင္းကိုမူ သူတုိ ့ မသိလုိက္ၾကေပ ။
“အား------------ဘုရား ဘုရား”
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏ရုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာၿခင္းေၾကာင့္ ၀ိဥာဥ္ေတြ လြင့္ထြက္ေၿပးသြားသေလာက္ မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ကဆုန္ေပါက္ ခုန္ေပါက္မိသြားၾက၏ ။ ထို ့ေနာက္ ရီ၀မ္၀မ္၏အေနာက္တြင္ အကုန္လံုး ၀င္ပုန္းၾကေလသည္ ။
သူမအေနာက္တြင္ ပုန္းေနၾကသည့္ထိုလူတစ္သုိက္အား ၾကည့္လုိက္ရင္း ရီ၀မ္၀မ္ အမွတ္တမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတုိ ့
တြန္ ့ေကြးသြားသည္။
“…”
နန္တန္ေရွာင္သည္ ရီ၀မ္၀မ္အေနာက္တြင္ရွိေနၾကသည့္ ထုိလူတို ့အား ၾကည့္လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ေရွ့တြင္ ရပ္လုိက္သည္ ။ အရင္လုိပင္ ေခါင္းေလးကို ေမာ့လာကာ
သူမနား မွီခ်လုိက္ရင္း
ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းသည့္၊ အၿပစ္ကင္း ၿဖဴစင္သည့္အသံၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“မာမီ”
တန္တန္သည္ သူမ၀ယ္လာခဲ့သည့္ ညအိပ္၀တ္စံုေလးကို လဲ၀တ္ထားသည္ ကို ၿမင္လုိက္သည္တြင္ ရီ၀မ္၀မ္၏မ်က္နွာမွာ နီရဲတက္လာေခ်သည္ - အရမ္းကို
ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလုိက္တာ ။ စိတ္ကုိမထိန္းနုိင္ေတာ့ဘဲ သူမလက္နွစ္ဖက္နွင့္ ထုိုကေလးေလးအား ဆြဲဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲ သြင္းထားလုိက္ေတာ့၏ ။
“သားသားက အရမ္းအရမ္းကို ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလုိက္တာ…”
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးအား ေပြ ့ဖက္၀ံ့သည့္ရီ၀မ္၀မ္အား ၾကည့္ေနၾကသည့္ ထုိငါးေယာက္အဖြဲ ့ခမ်ာ ။ “…”
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ ႏႈတ္ခမ္းသားတို ့ကို ဖိကုိက္လုိက္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာၿဖင့္ ေမးလာသည္ ။
“မာမီ…သ ေဘာက်လား”
ရီ၀မ္၀မ္ ဘယ္လုိလုပ္ သေဘာမက်ဘဲ ေနပါ့မည္နည္း ။ ဤကေလးေလးကို ေမြးဖြားေပးခဲ့သည့္သူမွာ သူမပင္ ၿဖစ္ပါေစေတာ့ဟုပင္ က်ိတ္ဆုေတာင္းမိေနေခ်ၿပီ ။
“သေဘာမက်စရာလား…။ မာမီက တန္တန္ ့ကို အခ်စ္ဆံုးပဲ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိေကာင္ငယ္ေလး၏ဆံပင္တုိ ့ကို ထိုးဖြေနၿပီး
သူ၏ႏူးညံ့ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းသည့္ပါးနွစ္ဖက္ကို ဆြဲဖ်စ္ေနသည္ ။
ေကာင္ငယ္ေလးမွာ မင္သက္သြား၏ ။
သူ ့မ်က္နွာသူ ၿပန္စမ္းလုိက္ၿပီး သူ ့မ်က္၀န္းတုိ ့သည္ ၾကယ္ေတြထက္ပင္ ေတာက္ပရႊန္းစားလာေခ်ၿပီ ။
“တန္တန္လည္း မာမီ့ကို အခ်စ္ဆံုးပဲ”
ငါးေယာက္အဖြဲ ့မွာ ရူးသြပ္မတတ္ၿဖစ္ေနေပၿပီ ။ “…”
“ဟုတ္သားပဲ…တန္တန္…သားရဲ့ဦးေလးတုိ ့ ေရာက္ေနတယ္”
အခုက်မွ ငါးေယာက္ ရွိေနေသးသည္ကို ရီ၀မ္၀မ္ အမွတ္ရမိသြားၿခင္း ပင္ ။
အခုခ်ိန္တြင္မူ အမည္မရွိေသာနန္ တုိ ့၏အမူအရာမွာ အေစာကရခဲ့သည့္ ေရွာ့ထက္ပင္ ပိုလို ့ေရွာ့ရေနၾက ေလသည္….
အမည္မရွိေသာနန္သည္ အရူးတစ္ေယာက္ႏွယ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ၿဖင့္ ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနသည္ ။
သို ့ၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ ့ေၿခေထာက္အား လွမ္းကန္ပစ္လုိက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး လွမ္းေၿပာလုိက္၏ ။
“ဒီမွာ…တစ္ခုခုေၿပာဦးေလ”
………………………………………………………
စာစဥ္ ၃၈၊ အခန္း ၁၃ ။ မာမီက ေကာင္းတယ္
အမည္မရွိေသာနန္မွာ တံေတြးကို ခက္ခက္ခဲခဲပင္ ၿမိဳခ်လုိက္မိသည္ ။ သူ ့အေရွ့တြင္ ရွိေနသည့္ ထုိနာခံရုိက်ိဳးေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ၊ သိတတ္နားလည္မႈရွိေသာ ၊ ေႏြးေထြးေသာ ၊ ဂရုစုိက္တတ္ေသာ ၊ သံေယာဇဥ္ၾကီးေသာ ၊ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းေသာ နတ္သားေလးကို ေရွာ့ရစြာၿဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနမိေလသည္ ။
“ငါ…ဘုိးဘုိးေလး…ေနေကာင္းရဲ့လား ။ ေဆးမွားေသာက္ ထားတာလား။ ဦးေလးကို မေၿခာက္ပါနဲ ့….”
နန္တန္ေရွာင္သည္ အၿဖဴေရာင္က်ားၿဖဴပံုစံ ညအိပ္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး သူ ့အေမ၏အက်ီၤစအား ဆြဲထားရင္းမွ အမူအရာမရွိဘဲ ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။
“က်ြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္း ဒီလုိပံုစံပဲ ။ ဦးေလး ေဆးမွားေသာက္လာတာလား”
အမည္မရွိေသာ နန္ ။ “…”
အမ္…။
အမည္မရွိေသာနန္ ရူးခ်ာသြားေတာ့မတတ္ ခံစားမိေနရင္း…
“မဟုတ္တာ…ဘယ္ကသာဟုတ္ရမွာလဲ ။ မင္းကမွ….”
အမည္မရွိေသာနန္ စကားဆံုးေအာင္ မေၿပာလုိက္ရခင္ ၿဖတ္ေၿပာခံလုိက္ရ၏….
ပန္းစည္း ။ “ဟုတ္တယ္”
သူေတာ္စင္ ။ “အမွန္ပဲ”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “သူက အၿမဲတမ္း ဒီပံုစံေလးပဲ”
ပန္းစည္း ။ “အၿမဲတမ္း စကားနားေထာင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ ၊ သိတတ္တယ္”
သူေတာ္စင္ ။ “ေႏြးေထြးတယ္ ၊ ဂရုစိုက္တတ္တယ္ ၊ သံေယာဇဥ္ၾကီးတယ္ ၊ စကားေၿပာလိုက္ရင္ ပ်ားရည္ထဲနစ္သြားသလားမွတ္ရေအာင္ ခ်ိဳသာတယ္”
အုတ္သယ္သည့္နိုင္ငံၿခားသား ။ “တကယ္ကုိ နတ္သားေလးအတုိင္း ပဲ”
ေရခဲတံုးေယာက္်ား ။ “…”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “…”
ေသာက္က်ိဳးနဲ…ေခြးမသားေတြ..။
မင္းတုိ ့ ငါ့ကို ထပ္ၿပီး ေရာင္းစားၾကၿပန္ၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိစကားတုိ ့ကို ၾကားလုိက္ရသၿဖင့္ အလြန္တရာ ဂုဏ္ဆာသြား၏ ။
“က်ြန္မ မေၿပာဘူးလား…တန္တန္က နတ္သားေလးပါ ဆုိေန…”
ထိုစကားကုိ ၾကားလုိက္ရသည္တြင္ နန္တန္ေရွာင္၏နက္ေမွာင္မည္းနက္ ၿပီး ၾကည္လင္ရႊန္းလဲ့ေနသည့္မ်က္၀န္းတို ့က ေမာ့ၾကည့္လာသည္ ။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ။
နန္တန္ေရွာင္သည္ ဆုိဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေနၿပီး အမည္မရွိေသာနန္နွင့္ အဖြဲ ့သည္ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္တြင္ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ထုိင္ေနၾကသည္ ။ ေနရာက်ဥး္က်ဥ္းေလးတြင္ တတန္းတည္းတညီတည္း ထုိင္ေနၾက၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္က ေကာင္ငယ္ေလးအား ၾကည့္လုိက္ၿပီး
ႏူးည့ံေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“သားသား…ဦးေလးတုိ ့ကို အေဖာ္လုပ္စကားေၿပာေနဦးေနာ္ ။ မာမီ ေသာက္စရာတစ္ခုခု သြားၿပင္လိုက္ဦးမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့..မာမီ” ေကာင္ငယ္ေလးသည္ နာခံရုိက်ိဳးစြာၿဖင့္ ေခါင္းညိတ္ၿပလာသည္ ။ ထိုခ်ိန္တြင္ သူ ့ေခါင္းစြပ္ထက္က နားရြက္ေသးေသးေလးနွစ္ရြက္သည္လည္း လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္ ၿဖစ္လာရာ - မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ထုိင္ေနၾကသည့္ ငါးေယာက္ခမ်ာ အရည္ေပ်ာ္က်သြား မိေလာက္ေအာင္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလာ၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ စားစရာေသာက္စရာ ၿပင္ဖုိ ့ရာအတြက္ မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္ ထြက္သြားေလသည္ ။ သူမသည္ တူ၀ရီးနွစ္ေယာက္ စကားစၿမည္ ေၿပာဆုိနုိင္ဖုိ ့ရာအတြက္ တမင္သက္သက္ ေရွာင္ေပးၿခင္းလည္းၿဖစ္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ထြက္သြားလုိက္သည္ကို ၿမင္လိုက္ၾကသည္နွင့္ အေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့ၾကသည့္ငါးေယာက္သားခမ်ာ တစ္ၿပိဳင္တည္းလက္တုိ ့
ဆန္ ့ထုတ္ကာ သူမအား ၿပန္ဆြဲထားမိခ်င္သြားၾက၏…
မလုပ္...မသြားပါနဲ ့……
ရီ၀မ္၀မ္ ထြက္သြားလုိက္သည္နွင့္ ဧည့္ခန္းၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ တိတ္က်သြားေတာ့ၿပီး သူတုိ ့အနားကေလထုမွာ ေၿပာင္းလဲလာေတာ့သည္။
နန္တန္ေရွာင္သည္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္၀တ္စံုေလးကို ၀တ္ဆင္ထားဆဲပင္ ၿဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ အနားတြင္ ရီ၀မ္၀မ္ မရွိေတာ့သည္နွင့္ ထုိေကာင္ေလး အနားကအရွိန္အ၀ါတုိ ့မွာ ခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းလဲသြားေလသည္ ။
အေနရက်ဥ္းက်ပ္လာလ်က္ အမည္မရွိေသာနန္သည္ ေခ်ာင္းအသာဟမ့္လုိက္ၿပီး စကားစေၿပာလာသည္ ။
“သားသား…ဒီနွစ္ရက္အတြင္း အဆင္ေၿပရဲ့လား ။ သားသားအေမကုိေရာ ဘယ္လုိၿမင္လဲ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဟန္ေဆာင္ထားသည္တုိ ့ကို ဖြင့္ေၿပာထားၿပီးသားလား ဆုိုသည္ကို အမည္မရွိေသာနန္ လံုး၀ကုိ မေသခ်ာေနၿခင္းပင္ ။
နန္တန္ေရွာင္သည္ သူ ့ဦးေလးဘက္ကို ဒုိင္းခနဲၾကည့္လုိက္ၿပီး ေၿပာလာသည္ ။
“ဦးေလးရဲ့စကားေၿပာပံုကို သတိထားပါ”
အမည္မရွိေသာနန္ခမ်ာ ေနာက္ေက်ာတြင္ ေအးစိမ့္သြားေတာ့ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ စကားေၿပာင္းေၿပာလိုက္၏ ။
“အဟမ္း…သခင္ငယ္ေလး တန္တန္…ဒီနွစ္ရက္အတြင္း အဆင္ေၿပပါရဲ့လား ။ သခင္ေလးရဲ့မာမီကုိေရာ ဘယ္လိုၿမင္ပါ သလဲ”
ပန္းစည္းသည္ ဂရုဏာသက္စြာၿဖင့္ သူ ့ဆရာအား ၾကည့္လာေခ်သည္ ။
ကပၸတိန္ကေတာ့ သတိၱေတြစြတ္ေကာင္းေနတယ္…ဒီကေလးကိုမ်ား “သားသား” လုိ ့ သြားေခၚရဲေသး တယ္….။
သူေတာ္စင္နွင့္ခ်စ္စရာေလးတုိ ့လည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္မိၾက၏ ။
“…”
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးက အၿမဲတမ္း မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးပါပဲ…အထင္လြဲစရာကို မလုိဘူး ။
နန္တန္ေရွာင္ ။ “မာမီက ေကာင္းတယ္”
အမည္မရွိေသာနန္ မွာ ထိုစကားေၾကာင့္ အေတာ္ေလးအံ့ၿသသြား၏ ။ ဤလ်ွာေစာင္းထက္လွသည့္သခင္ငယ္ေလးသည္ တစ္ၿခားသူတစ္ေယာက္ကို “ေကာင္းသည္” ဟု
ေၿပာဖုိ ့ဆုိသည္မွာ အလြန္ရွားသည္သာ ၿဖစ္၏ ။
ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ အမွန္တကယ္ကို ခ်စ္ၿမတ္နုိးၿခင္း ၿဖစ္သည္ေလာ…
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏အေမအၿဖစ္သူ ဟန္ေဆာင္ခုိင္းထားသည့္ သူသည္ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏အၾကိဳက္နွင့္ အံ၀င္ခြင္က်ၿဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု သူ ထင္ပင္မထင္မိထားခဲ့ပါေခ် ။
သုိ ့ၿဖစ္ေလရာ…အခုတေလာတြင္ သူသည္ ၿပသနာကို ေၿဖရွင္းထားၿပီးသား ၿဖစ္သည္ဟု ေၿပာလုိ့ရနုိင္ေလၿပီလား….။
သုိ ့ေသာ္လည္း အလြန္တရာအေရးၾကီးသည့္ၿပသနာတစ္ခုက ရွိေနေသး၏..
အမည္မရွိေသာနန္သည္ စကားလံုးတုိ ့ကို ေသေသခ်ာခ်ာစီၿပီး စုိးရိမ္တၾကီး ေမးလုိက္သည္ ။
“ဒါဆုိ မင္းအေဖကုိေရာ ေတြ ့ၿပီးၿပီလား”
……………………………………………………
စာစဥ္ ၃၈ ၊ အခန္း ၁၄ ။ မာမီသြားရာေနာက္ လုိက္မယ္
ပံုမွန္အားၿဖင့္ ဆုိရလွ်င္ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္
သူ ့အေမနွင့္ ေတြ ့ၿပီးသြားသည္နွင့္ သူ ့အေဖ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲကို ေမးကိုေမးရေပမည္ မဟုတ္ေလာ ။
ထုိ ့သုိ ့ေမးထားခဲ့လ်ွင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ယံုၾကည္ဖြယ္ေကာင္းသည့္အေၿဖ ကို ေပးနုိင္ပါမည္ေလာဟု အမည္မရွိေသာနန္ စိတ္ပူေနမိၿခင္းၿဖစ္သည္။
နန္တန္ေရွာင္ ။ “ဟင့္အင္း”
အမည္မရွိေသာနန္ အံ့အားသင့္သြား၏ ။
“မင္းအေမကို ေမးမၾကည့္ဘူးလား”
အရင္တုန္းက ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ အေမဘယ္မွာလဲ ၊ အေမဘယ္မွာလဲ ဟု ေတြ ့တုိင္း တဖြဖြေမးေနခဲ့သည္မဟုတ္လား -
သုိ ့တုိင္ေအာင္ သူတုိ ့သည္ သူ ့အေမကို ရွာမေတြ ့နုိင္ခဲ့သလို
သူ ့အေဖကိစၥသည္လည္း ေခါင္းေတာက္မတတ္ ၿဖစ္ခဲ့ရ၏ ။ သူ ့အေဖ ဘယ္သူလဲ ဆုိသည္ကို သူ ့အေမ တစ္ေယာက္တည္းသာလ်ွင္ သိထား ခဲ့ၿပီး သူတုိ ့ကေတာ့ မသိထားခဲ့ၾကပါေခ် ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ပင္ ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ သူ ့အေမနွင့္ ေတြ ့ၿပီးသြားသည့္ေနာက္ အေဖအေၾကာင္းကုိပါ ခ်က္ခ်င္း ေမးလိမ့္မည္ဟု သူ ေတြးထားခဲ့ၿခင္းၿဖစ္၏ ။
နန္တန္ေရွာင္ ။ “မာမီ ေၿပာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေၿပာၿပလိမ့္မယ္”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “…”
အမည္မရွိေသာနန္၏မ်က္နွာထက္တြင္ မ်က္ရည္တုိ ့
ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်လာေခ်ၿပီ ။
မင္း ငါ့ကို ဆက္ဆံပံုနဲ ့ယွဥ္ရင္ မင္းအရမ္းၾကီး ဘက္မလုိက္လြန္းဘူးလား…ဟမ္ ။
အရင္တုန္းကဆိုလ်ွင္ သူသည္ အၿမဲတေစ ေလရူးလို မိုးသက္ေလၿပင္းတုိ ့လုိ ေတြ ့သမ်ွကို ဖ်က္ဆီးပစ္တတ္သူပင္ ။ သို ့ေသာ္ အခုေတာ့ သူသည္ အလြန္တရာပင္ ႏူးညံ့ညင္သာၿပီး သူ ့အေမအေပၚ ေသမတတ္ဂရုစိုက္ ကာကြယ္ေပးလြန္းေခ်သည္ ။
ငါက မင္းအေမရဲ့အစ္ကုိအရင္းပါဟ ။
ငါ့ကို နဲနဲေလာက္ေလး မ်က္နွာသာ ေပးလုိ ့မရဘူးလား…။
ပန္းစည္းက ခ်က္ခ်င္း ၀င္ေၿပာလာသည္ ။
“မွန္တယ္ မွန္တယ္ မွန္တယ္ ။ သူေဌးေလးေၿပာတာ မွန္တယ္ - သူ ့အေဖ ဘယ္သူလဲဆုိတာကို
သူ ့အေမေတာင္မွ မသိဘူးဆုိရင္ေရာ ။ ေမးလုိက္လုိ ့ရွိရင္ နွစ္ေယာက္စလံုးပဲ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရမွာပဲ”
သူေတာ္စင္ ။ “သူေဌးေလးကမွ ပိုၿပီးေတာ့
နွံ ့နွံ ့စပ္စပ္ေတြးတတ္ၿပီး သတိၾကီးေသးတယ္”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “သူေဌးေလးက အရမ္းကုိ အရည္အခ်င္းရွိတယ္ ၊ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိတယ္ ၊ သတိၾကီးတယ္ ။ သူ ့ရဲ့အေတြးတစ္ခ်က္က ဟုိးမုိင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို အေၿပးေရာက္နုိင္တယ္”
ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ။ “…”
အမည္မရွိေသာနန္က အသက္ကို ခပ္ၿပင္းၿပင္း ရွဴရိႈက္လုိက္ၿပီး ထုိသေကာင့္သားတစ္သုိက္အား မရုိက္နွက္မိေအာင္ စိတ္ကို မနဲထိန္းေနရေလၿပီ ။ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးဘက္သုိ ့ လွည့္လုိက္ၿပီး
သူ ေမးလုိက္သည္ ။
“ဒါဆုိ...မင္း ဘယ္ေတာ့ေလာက္ အိမ္ကို ၿပန္မွာလဲ”
နန္တန္ေရွာင္၏အၾကည့္မွာ ေအးစက္လာေလၿပီ ။
“အိမ္ကိုၿပန္ရမယ္…ဟုတ္လား”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “…”
ေကာင္းကြာ…ၾကည့္ရတာ အိမ္ၿပန္ဖုိ ့ကို စဥ္းစားကို မစဥ္းစားထားတဲ့အတုိင္းပဲ ။
ၿပန္ဖုိ ့အရိပ္အေယာင္ လံုး၀ကုိ မရွိတဲ့ပံုပဲ ။
နန္တန္ေရွာင္သည္ မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္သို ့ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေၿပာလာသည္ ။
“မာမီသြားရာေနာက္ က်ြန္ေတာ္ လုိက္ေနမယ္”
ငါေတာ့ ေသၿပီ…။
ဒီကေလးကို ထပ္ေခၚထားလုိ ့မၿဖစ္ေတာ့ဘူး…
မူရင္းအစီအစဥ္သည္ အေမနွင့္သားအား ေတြ ့ဆံုခုိင္းၿပီး မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏စိတ္ကို တည္ၿငိမ္သြားေအာင္ လုပ္လုိၿခင္းပင္ ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ ့အေမသည္ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ဒီနုိင္ငံတြင္ ေနရဦးမည္ ၿဖစ္သည့္အေၾကာင္းၿပခ်က္ကို ေပးၿပီး ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလးအား အိမ္အရင္ ၿပန္ခုိင္းလုိက္ဖုိ ့ပင္ ၿဖစ္သည္ ။
သို ့ေပမည့္ အခုလက္ရွိ ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏ သေဘာထားကုိ သိလုိက္ရသည္တြင္ သူ ့အေနၿဖင့္ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးကို အိမ္ၿပန္ပုိ ့ခ်င္လ်ွင္ သူ ့မိဘေတြကို အၿမန္ရွာမွရေပေတာ့မည္…
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး အိမ္က ထြက္လာခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကီး ၾကာလာေလၿပီ -
သူ ့အေနၿဖင့္ အိမ္မွာရွိေနသည့္ ဘုရင္မၾကီးကို မည္သုိ ့ ရွင္းၿပရေတာ့မည္နည္း…
အမည္မရွိေသာနန္၏စိတ္တုိ ့မွာ ေခ်ာက္ထဲက်မတတ္ ၿဖစ္ေနေခ်ၿပီ ။
ထုိအခုိက္အတန္ ့တြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ စားစရာေသာက္စရာတုိ ့ သယ္လ်က္ ၿပန္ေရာက္ခ်လာသည္ ။
အမည္မရွိေသာနန္က အေၿပးအလႊားသြားလုိက္ၿပီး…
“ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ…က်ြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါလား”
ခ်က္ခ်င္းပင္ ရီ၀မ္၀မ္ သတိအၿပည့္ကပ္သြား၏ ။
“ဒီတစ္ေခါက္ကေရာ ဘာမ်ားလဲ”
အမည္မရွိေသာနန္သည္ လက္ကိုပြတ္သပ္ကာ..
“အရမ္းလည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ ့ဗ်ာ…က်ြန္ေတာ္က ဒီတုိင္း…ေသတြင္းကေန ကင္းလြတ္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးေစခ်င္ တာပါ…”
“ေသတြင္းထဲက ကင္းလြတ္ခြင့္…ဘယ္လုိစကားၾကီးလဲ”
ရီ၀မ္၀မ္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္ေနသည္ ။
“ဒီလုိပါ…က်ြန္ေတာ့္ကို ကူၿပီးေတာ့ တန္တန္ရဲ့ပံုတစ္ပံုေလာက္ ရုိက္ၿပီး က်ြန္ေတာ့္ကို
ပို ့ေပးပါေနာ္” အမည္မရွိေသာနန္ ေတာင္းဆုိလုိက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ ့အား ၾကည့္လုိက္မိသည္ ။
သူမအဖို ့ ဘာေၿပာရမလဲပင္ မသိေတာ့ ။
“ပံုတစ္ပံုပဲဟာ…ရွင့္ဘာရွင္ပဲ ရုိက္လုိက္ပါလား”
အမည္မရွိေသာနန္ ။ “က်ြန္ေတာ္ မရုိက္ရဲလို ့ေပါ့ဗ်ာ…”
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ ့အား ထပ္ၿပီးအရွက္ရေအာင္ မလုပ္လုိသၿဖင့္ ေကာ္ဖီစားပြဲရွာရာဆီ ေလ်ွာက္သြားၿပီး စားစရာေသာက္စရာတို ့ကို ခ်လုိက္၏ ။ ထုိ ့ေနာက္ သူမရဲ့ဖုန္းကို ထုတ္ကာ ဆုိဖာေပၚက ေကာင္ငယ္ေလးအား ၾကည့္လုိက္ၿပီး…
“တန္တန္…သားသားက ဒီ၀တ္စံုေလးနဲ ့ အရမ္းကုိ ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလုိက္တာ ။ မာမီ ပံုတစ္ပံုေလာက္ ရိုက္လုိ ့ရမလား”
နန္တန္ေရွာင္သည္ ရီ၀မ္၀မ္အား ဖုန္းကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး…
“ရပါတယ္ မာမီ”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေမးေစ့ေလးကို ပြတ္သပ္လုိက္ရင္း…
“ခနေလး…ဘယ္လုိစတုိင္မ်ိဳးက ပုိခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလဲလုိ ့
မာမီ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္ ။ ဟုတ္ၿပီ…ဒီလုိမ်ိဳးေလး….”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူမ၏ဖုန္းကုိ အမည္မရွိေသာနန္အား ေပးလုိက္ၿပီ္း လက္နွစ္ဖက္နွင့္ အသည္းပံုပံုစံေလး လုပ္ၿပလုိက္ရင္း….
“သားသား…မာမီ လုပ္သလုိ လုိက္လုပ္၊ ဟုတ္ၿပီ..ကင္မရာဘက္ကုိ ၾကည့္မယ္”
.....................................................................
စာစဥ္ ၃၈ ၊ အခန္း ၁၅ ။ င့ါညီမေလး
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးမွာ အလြန္ပင္ အတတ္ၿမန္ၿပီး အသည္းပံုပိုစ့္ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ၿပနုိင္၏ ။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္…အ့ဲလုိမ်ိဳးေလး”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အမည္မရွိေသာနန္ဆီကေန ဖုန္းကို ၿပန္ယူလုိက္ၿပီး တန္တန္၏ခ်စ္စဖြယ္ပံုေလးကို ရုိက္ယူေနသည္ ။
အမည္မရွိေသာ နန္ ။ “…”
ပန္းစည္း ။ “…”
သူေတာ္စင္ ။ “…”
အုတ္သယ္သည့္နိုင္ငံၿခားသား ။ “…”
ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ။ “…”
သူတုိ ့သည္ သူတို ့ဘ၀တြင္ ထုိမေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏ ခ်စ္စရာေကာင္း သည့္ဘက္ၿခမ္းကုိ တကယ္ၾကီး ၿမင္ေနရၿခင္းေပေလာ…
ဓာတ္ပံုရုိက္ၿပီးသည့္ေနာက္ နန္တန္ေရွာင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းတို ့ကို ကိုက္ထားလ်က္ ေတာက္ပေနသည့္မ်က္၀န္းတို ့ၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္အား ၾကည့္ေနသည္ ။
ဓာတ္ပံုေလးေတြ မည္မ်ွခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေနသည့္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေကာင္ငယ္ေလး၏အၾကည့္ကုိ သတိၿပဳမိသြားၿပီး ေမာ့ၾကည့္လာသည္ ။
“တန္တန္…ဘာၿဖစ္လုိ ့လဲ”
ေကာင္ငယ္ေလးသည္ ဘာမွေၿပာမလာဘဲ ေခါင္းကိုခါယမ္းၿပလာသည္ ။
သုိ ့ၿဖစ္၍ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေတြးေတာၾကည့္လာၿပီး ေမးၾကည့္လုိက္၏ ။
“သား မာမီနဲ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ခ်င္လို ့လား”
ေကာင္ငယ္ေလး၏မ်က္၀န္းတုိ ့မွာ ခ်က္ခ်ငး္ပင္ ရႊန္းစားသြားသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္က လက္ဖ်စ္တီးလုိက္ရင္း…
“မာမ့ီဆီကို လာ”
ထုိ ့ေနာက္ ဖုန္းကို အမည္မရွိေသာနန္ အား ထုိးေပးလုိုက္ရင္း…
“ကုိကို…ညီမေလးတုိ ့ကို တစ္ပံုေလာက္ရိုက္ေပးပါဦး”
ထုိစကားကို ၾကားလုိက္သည္နွင့္ အမည္မရွိေသာနန္ မွာ မင္သက္သြားမိၿပီး ဆြံ ့အသြားေခ်သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ထပ္ၿပီးေၿပာလုိက္၏ ။
“အာ…ဘာၿဖစ္လုိ ့လဲ”
ရီ၀မ္၀မ္၏စိတ္ထဲတြင္မူ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲေနေခ်ၿပီ ။
ဒီမွာ…ရွင္ နည္းနည္းေလာက္ေလး သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းလုိ ့ မရဘူး လား ။ ဘာကိစၥေၾကာင့္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာမွာ လာေၾကာင္အေနရတာလဲ ။
အမည္မရွိေသာနန္သည္ တခနၾကာၿပီးသည့္ေနာက္မွ အသိၿပန္ကပ္သြားၿပီး ဖုန္းကုိ ယူလုိက္၏ ။
ရီ၀မ္၀မ္ စိတ္ေအးသြားေခ်ၿပီ ။ သူမ တန္တန္ ့ကို ဖက္ထားၿပီး ကင္မရာအား စုိက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ထုိ ့ေနာက္ သားအမိနွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေပၚတြင္ လက္တစ္ဖက္ဆီ
ေၿမွာက္ကာ အသည္းေပၚပို ့စ္ ေပးၾကသည္ ။
သူမသည္ ပြဲတစ္ပြဲမွ ၿပန္ေရာက္ထားဟန္ တူသည္ ။ မိတ္ကပ္တုိ ့ မဖ်က္ရေသးသလုိ အ၀တ္အစားတုိ ့လည္း မလဲရေသး ။ အလြန္ပင္ ရွည္လ်ားသည့္ အၿပာနုေရာင္ပြဲတက္ဂါ၀န္ကို ၀တ္ဆင္ထားဆဲ ၿဖစ္သည္ ။ မိတ္ကပ္ကို ပါးပါးေလးလိမ္းၿခယ္ထားၿခင္းၿဖစ္ၿပီး က်က္သေရရွိသည္ ၊ ခမ္းနားထည္၀ါေပသည္…
အာ…
ငါ့ညီမေလးက မိန္းကေလးဆန္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာေမာလွခ်ည္လား…။
“ရုိက္လုိ ့ၿပီးၿပီလား”
ရီ၀မ္၀မ္ သူ ့ဆီ အေၿပးေရာက္ခ်လာသည္ ။
“ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးၿပီ…”
ရုတ္တရက္ၿဖစ္တည္လာသည့္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအေတြးတုိ ့ကို ဖယ္ပစ္လုိက္ရင္း အမည္မရွိေသာနန္ ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္၏ ။
မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးသည္ အဆင္အေၿပၾကီးေၿပေနသည္မွာ ေသခ်ာသြားၿပီး သူသည္လည္း ေသဒဏ္ကင္းလြတ္ခြင့္ကတ္ၿပား ရသြားသည့္ေနာက္တြင္ လွစ္ခနဲၿပန္သြားေတာ့သည္ ။
နွင္းဆီအိမ္ေတာ္ေလးကေန ၿပန္ထြက္လာၾကၿပီးသည့္ေနာက္ ။
သူတုိ ့၏ကပၸတိန္အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးသည္ သစ္ပင္တည့္တည့္
ကို ေလ်ွာက္သြားေနသည္ကုိ ၿမင္လုိက္ၾကသၿဖင့္ က်န္ေနသည့္ ေလးေယာက္သားမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္သြားၾကသည္ ။
သစ္ပင္ကို ၀င္တုိက္လုတဲတဲတြင္ အမည္မရွိေသာနန္သည္ မသိစိတ္၏ႏိႈးေဆာ္မႈေၾကာင့္ သြားေနရာမွ ရပ္သြား၏ ။ ေမးေစ့ကုိ ပြတ္သပ္ေနၿပီး အေတြးနက္နက္ေတြးေနဟန္ တူသည္ ။
သူတုိ ့ကပၸတိန္သည္ ဤကဲ့သုိ ့ စိတ္နဲကိုယ္နဲ ့မကပ္ပဲ ျဖစ္ေနသည္မွာ သူတုိ ့အတြက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပင္ ၿဖစ္၍ သူတုိ ့သည္လည္း တအံ့တၿသၿဖစ္ေနၾကသည္ ။
ပန္းစည္းက ထုတ္မေမးဘဲမေနနုိင္ေတာ့ ။
“ကပၸတိန္…ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”
အမည္မရွိေသာနန္က ပြစိပြစိေၿပာလာသည္ ။
“မင္းတုိ ့ေတြ ေတြးမိၾကလား…”
ပန္းစည္း ။ “ဘာကိုေတြးမိရမွာလဲ…”
အမည္မရွိေသာနန္က ေမးေစ့ကို ပြတ္သပ္ကာ…
“ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီက င့ါညီမေလးၿဖစ္ေလာက္တယ္လုိ ့ ထင္လား”
ပန္းစည္းနွင့္သူေတာ္စင္တုိ ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ ၾကသည္ ။ ထုိ ့ေနာက္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ အခ်င္းခ်င္း တုိးတုိးေလး ေၿပာလာၾကသည္ ။
ပန္းစည္း ။ “နတ္ဘုရားလက္ကိုင္တုတ္…ကပၸတိန္က
သူ ့ညီမေလးကုိ လြမ္းလို ့လို ့ ရူးသြားၿပီလုိ ့ မထင္ဘူးလား”
သူေတာ္စင္ ။ “အငး္..ထင္တယ္”
ပန္းစည္း ။ “စုိးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာနန္က ဘယ္ကလဲဆုိတာ မင္းသိလား ။ အဲ့ဒီသက္က်ားအုိၾကီး - ေဟာလ်န္ေကြ ့ရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာတပည့္မ ဟ ။ အဲ့ဒီေဟာလ်န္ေကြ ့က မီးလ်ွံေက်ာင္းရဲ့ဒ႑ာရီလာဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ၿပီးေတာ့ ငရဲဘုရင္ၾကီးလုိ့လည္း ေက်ာ္ၾကားတယ္ ။
သူ ့ရဲ့သင္ၿပမႈေတြက အရမ္းကို ၾကမ္းလြန္းတယ္တဲ့ ။ ငါ့ကို ေၿပာစမး္ပါ - စိုးရိမ္ၿခင္းကင္းေသာ နန္ က တကယ္ၾကီး မိန္းကေလးဆန္ၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၿပဳစုတတ္ပါ့မလား”
သူေတာ္စင္ ။ “ေဘာ့စ္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ကသာ ကပၸတိန္္ရဲ့ညီမေလး ဆုိရင္ ငါ ခ်ီးပံုသံုးပံု စားမယ္ကြာ”
ပန္းစညး္ ။ “ငါဆုိရင္ေတာ့ အပံု ၃၀ စားမယ္ကြာ”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသား ။ “ငါကေတာ့ နဲနဲပဲ - ဆယ္ပံုပဲ စားမယ္…”
ေရခဲတံုးေယာက်ာ္း ။ “…”
အမည္မရွိေသာနန္သည္ သူတုိ ့အား ေဆာင့္ကန္ပစ္လုိက္၏ ။
“တိတ္ၾကစမ္း…ငါ့ညီမေလးက အရမ္းကို တက္ၾကြၿပီးေတာ့
ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္…ဟုတ္ပီလား”
ေလးေယာက္သား ။ “…” ကပၸတိန္..အိပ္မက္ကေန နုိးပါေတာ့ဗ်ာ…။
......................................................................
စာစဥ္ ၃၈၊ အခန္း ၁၆ ။ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးၾကမလား
ႏွင္းဆီဥယ်ာဥ္ေလးတြင္ ။
အိပ္ခန္းထဲတြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ အိပ္မေပ်ာ္နုိင္ၿဖစ္ရင္ အိပ္ရာေပၚတြင္ လူးလွိမ့္ေနသည္ ။ ဖုန္းထဲကေန တန္တန္၏ပုံတုိ ့ကို ၾကည့္ရႈေနသည္ ။
သူ ့ကို ပုိၾကည့္မိေလေလ…ပိုခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလာေလေလ ပါပဲလား…
ရီ၀မ္၀မ္ ထထိုင္လုိက္ၿပီး စီရီဟန္ထံ စာတစ္ေစာင္
ပို ့လုိက္သည္ ။
[အရွင့္သား…ဘယ္အခ်ိန္အားေတာ္မူမလဲ သိခြင့္ရွိနုိင္မလား]
တစ္ဖက္တြင္ စီရီဟန္သည္ စီးပြားေရးကိစၥတစ္ခုကုိ တက္ေရာက္ေနခ်ိန္ ၿဖစ္သည္ ။
အခုတေလာတြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ ့အား အခ်ိန္မွန္အိပ္ပါလ်ွင္ အတင္းကတိေတာင္းေနခဲ့၏ ။
သုိ ့တုိင္ေအာင္ သူသည္ လံုး၀ကို မနားတမ္း အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္ခ်ည္းသာ ။
စီရီဟန္သည္ အၾကီးအကဲတစ္ခ်ိဳ ့နွင့္ စကားစၿမည ္ေၿပာဆုိေနရင္း ရုတ္တရက္ ဖုန္းၿမည္လာၿခင္းေၾကာင့္ ဖုန္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ ္သည္တြင္ ရီ၀မ္၀မ္ စာပို ့ထားသည္ကုိ ၿမင္လုိက္၏ ။
စီရီဟန္သည္ စကားသံုးခြန္းၿဖင့္ ၿပန္ပုိ ့လုိက္သည္ ။
[ဘာလုိ ့လဲ]
ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပန္ပုိ ့လာသည္ ။
[ရွင္ အားရင္ က်ြန္မတုိ ့ ကေလးယူရေအာင္ေလ]
*အဟြတ္…* စီရီဟန္ ၀ုိင္သီးသြားေခ်ၿပီ ။
ရႊီရီသည္ အၿမန္အေၿပးေရာက္ခ်လာၿပီး စိတ္ပူစြာၿဖင့္ ေမးလာသည္ ။
“သခင္ေလး…ရရဲ့လား”
စီရီဟန္သည္ လူအမ်ားေရွ့တြင္ ထုိကဲ့သုိ ့ ဣေၿႏၵမဆည္နုိင္ ္ၿဖစ္သြားၿခင္းကို သူ ဘယ္တုန္းကမွ မၿမင္ခဲ့ဖူးေပ ။
မည္သုိ ့မ်ား ၿဖစ္သြားၿခင္းေပနည္း ။
စီရီဟန္သည္ သူ အဆင္ေၿပသည္ဟု ၿပလ်က္ လက္ကုိ ေၿမွာက္ၿပလိုက္၏ ။ ထို ့ေနာက္ ခန္းမရဲ့အေနာက္ဘက္တြင္ ရွိေနသည့္ ဥယ်ာဥ္ေလးဆီကို သြားလုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္အား ဖုန္းေခၚလိုက္သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္က ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ဖုန္းကိုင္လာသည္ ။
“အာ…ဘာလုိ ့ ဖုန္းေခၚတာလဲ”
စီရီဟန္ ။ “အေစာနက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ”
ရီ၀မ္၀မ္ တခစ္ခစ္ရယ္ခ်လာသည္ ။
“ဟီးဟီးဟီး…ဘာမွမဟုတ္ဘူး..ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ။
ဒီတုိင္း ပ်င္းလာလုိ ့ ေၿပာလုိက္တာ…”
ပ်င္းလာလုိ ့…ဟုတ္လား ။
ဒါဆုိ ကေလးယူခ်င္တာက ေပ်ာ္ဖုိ ့သက္သက္ေပါ့…။
သူသည္ သူမ၏ဦးေနွာက္ အလုပ္လုပ္ပံုနွင့္…
အသားက်ၿပီးသား…ၿဖစ္လို ့သာ ေတာ္သည္…
စီရီဟန္ခမ်ာ ကူကယ္ရာမဲ့သြားၿပီး…
“ကုိယ္ သဘက္ခါ ၿပန္ေရာက္မယ္”
“အဲ…အဲ့ေလာက္ေတာင္ ၿမန္တယ္လား”
ရီ၀မ္၀မ္ အံ့ၿသသြားၿခင္းေၾကာင့္ လႊတ္ခနဲ ေၿပာထြက္သြား၏ ။
စီရီဟန္သည္ မည္သုိ ့ေသာလူစားမ်ိဳးမည္သနည္း ။
ရီ၀မ္၀မ္ မူပ်က္သြားၿခင္းကို သူ ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းမိသြားေလၿပီ ။
သူ ေၿပာလာသည္…. “ၿမန္တယ္လား…”
ရီ၀မ္၀မ္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေၿပာလုိက္၏ ။
“အဲ..မၿမန္ဘူး..မၿမန္ဘူး ။ က်ြန္မ ေၿပာတာက ရွင္ အေလာတၾကီး ၿပန္လာစရာမလုိဘူးလုိ ့ ။ ရွင့္က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ရဦးမယ္ေလ ။ နဲနဲေလး ေနာက္က်ၿပီးေတာ့ ၿပန္လာလည္း ၿဖစ္ပါတယ္”
စီရီဟန္ ။ “ေအာ္…အ့ဲဒီလုိလား”
ရီ၀မ္၀မ္ခမ်ာ ေခါင္းအၾကီးၾကီးကိုက္ေနေခ်ၿပီ ။
ဒီလူၾကီးက ဒီေလာက္ေတာင္ အာရံုစူးရွလြန္းမွ ရမွာလား ။
ငါ နဲနဲေလးမူပ်က္သြားမိရံုေလာက္ေလးနဲ ့ တစ္ခုခုၿဖစ္ေနၿပီဆုိတာကို သူ သိသြားၿပီ….။
ရီ၀မ္၀မ္ ကပ်ာကယာေၿပာလာသည္ ။
“အင္းေပါ့…။ က်ြန္မက ရွင့္ကုိ စိတ္ပူလုိ ့ေပ့ါ ။
တၿခား ဘာရွိရဦးမွာလဲ ။ က်ြန္မက အိမ္ထဲမွာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ဖြက္ထားၿပီး ရွင္မိသြားမွာကို စုိးေနတယ္လုိ ့မ်ား ထင္ေနတာလား”
စီရီဟန္ ။ “…”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေခါင္းစဥ္လမ္းေၾကာင္း ေၿပာင္းပစ္လုိက္္သည္ ။
“ဟုတ္သားပဲ…ရွင္ ၿပန္လာတဲ့အခါက်ရင္ လူၾကီးမင္း မူ ပါ
စီ ေကာ္ပုိေရးရွင္းကို ေလ့လာဖုိ ့ လုိက္လာမွာမလား ။
က်ြန္မ လုပ္ထမ္းလုပ္နည္းေတြနဲ ့ ရင္းနွီးေနၿပီဆုိေတာ့
လူၾကီးမင္း မူ နဲ ့ ပတ္သက္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ အကုန္လံုး က်ြန္မဆီ ပို ့ထားလုိက္ေလ ။ ဒါဆုိ ေလ့လာၿပီးေတာ့ ၿပင္စရာရွိတာ ၾကိဳၿပင္ထားလုိ ့ရတာေပါ့”
စီရီဟန္ ။ “အင္း”
ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး စီရီဟန္သည္ ထပ္ေမးၿမန္းလာၿခင္း မရွိပါေခ်…
ဖုန္းခ်လုိက္ၿပီးသည့္ေနာက္ စီရီဟန္သည္ အေမွာင္ထုထဲကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း တစ္ခုခုကို ေတြးေတာေနဟန္တူသည္ ။
သူသည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ကာကြယ္ဖုိ ့ရာအတြက္ လူတစ္ခ်ိဳ ့ကို တိတ္တိတ္ေလး ေစလႊတ္ထားခဲ့ပါ၏ ။ သုိ ့ေသာ္ ထိုသည္မွာ သူမေလး၏လံုၿခံဳေဘးကင္းေရး အတြက္သာလ်ွင္ ၿဖစ္ၿပီး သူမေလးကို ေထာက္လွမး္ဖုိ ့ရာ မဟုတ္ပါေခ် ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူသည္ သူမလံုၿခံဳေရး အေၾကာင္းကလြဲၿပီး တၿခားမည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုမွ သတင္းၿပန္မပုိ ့ခုိင္းခဲ့ေပ ။
သူမေလး ေဘးကင္းသလားဆုိသည္ကုိသာ လ်ွင္ သူ အာရံုစုိက္ေနမိခဲ့ပါ၏ ။
သို ့ေသာ္၊ အေစာနက ရီ၀မ္၀မ္သည္ ခါတုိင္လုိပင္ ၿပဳမူေၿပာဆုိသြား ခဲ့၏..
သူမအသံသည္ အရင္အတုိင္းၿဖစ္ေနသည္ဆုိလ်ွင္ေတာင္မွ
သူ ့ကုိ တစ္ခုခုဖံုးကြယ္ထားသည္ကုိ သူ အတပ္သိေနေလၿပီ…
နွင္းဆီအိမ္ေတာ္ေလးတြင္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဖုန္းခ်လုိက္ၿပီးမွ ေနာင္တရမိသြား၏ ။ သူမသည္ စီရီဟန္အား အမွန္အတုိင္း ေၿပာၿပလုိက္သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား ။ အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ အၿပစ္ရွိသေယာင္ခံစားရေအာင္ လုပ္ၿပီး အမွန္အတုိင္း ထုတ္မေၿပာမိလိုက္ေလသည္နည္း ။
သူမ ပံုစံမွာ သူ ့ေနာက္ကြယ္တြင္ ေနာက္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နွင့္ ညားထားၿပီး တိတ္တိတ္ပုန္းသားတစ္ယာက္ ေမြးထားမိသလုိလုိ…
ငါေတာ့ ေသၿပီ….
………………………………………………………ဒီ၀တၳဳေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ vote and comment ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😘😘😘😘😘😘😘
Goddess > စာစဥ္ ၃၈ တစ္ခုလံုးကို တစ္ခါတည္း အၿပီးဖတ္လိုပါက ၅၀၀ က်ပ္ ထဲနဲ႔ ဖတ္လို႔ရပါၿပီ ။
.........
Unicode
💖 ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး 💖
Book. : 38
Chapter. : 9 - 16
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဉ် ၃၈၊ အခန်း ၉ ။ အကုန်ထုတ်ကြ
ရီဝယ်ဝယ်သည် အဝတ်အစားတို့ စဝယ်ချိန်တွင် ချစ်စရာကောင်းသည့်ကလေးညအိပ်ဝတ်စုံအများကြီးကို
တွေ့မြင်နေရလေရာ တစ်ခါတည်း အများကြီးပြုံဝယ်ချလာခြင်းပင် ။
ရီဝမ်ဝမ်က တစ်စုံပြီးတစ်စုံ ထုတ်ပြီး အိပ်ရာပေါ် ဖွကျဲထားသည် ။
အပြာဖျော့ဖျော့ရောင် ဒိုရေမွန်ကာတွန်းရုပ်ပုံပါသည့် ဝတ်စုံလေး ပါလာသလို ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ကြောင်ပုံဝတ်စုံလေးလည်း ပါသည် ။ ထို့ပြင်
ဝက်ဝံပုံ ပါသည့်ဝတ်စုံလည်း ပါလာပေသည် - တစ်စုံချင်းတစ်စုံချင်းသည် ပိုပိုပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းလာ ကြသည်ချည်းပင် ။
တန်တန်သာ ဝတ်ဆင်လိုက်လျှင် ဘယ်လောက်တောင် ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်လေမည်နည်းဟု ရီဝမ်ဝမ် စိတ်ကူးပုံဖော်မိလိုက်၏ ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ရှော့ပင်းစင်တာကြီးတစ်ခုလုံးကိုပါ သူမအိမ်ကို မ.သွားချင်စိတ် ပေါက်လာခဲ့မိသည်ပင် ။
သူသည် ချစ်စရာကောင်းလှသည့်ကလေးလေးတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်လင့်ကစား အမြဲတစေ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံပြည့်ကိုသာ ဝတ်ဆင်တတ်၏ - ထိုသည်မှာ သူ့အသက်အရွယ်နှင့် လားလားမျှ ပနံမသင့်ပါချေ ။
“ဒါလေးလည်း ကောင်းသားပဲ ။ ဒါလေးလည်း ချစ်ဖို့ကောင်း တယ် ။ သား ဘယ်ဟာကို အရင်ဝတ်ကြည့်ချင်လဲ” ဘယ်ဝတ်စုံကို စဝတ်ကြည့်ခိုင်းရမလဲကို ရီဝမ်ဝမ် ဆုံးဖြတ်မရဖြစ်နေသည် ။
ကောင်ငယ်လေးက ပြောလာသည် ။
“သား မာမီ ဝယ်လာတဲ့ဝတ်စုံတွေကို တစ်နေ့ကိုတစ်စုံ ဝတ်လိုက်မယ်”
အစောပိုင်းထိအောင် ကလေးငယ်လေးသည် သူမ ဝယ်ပေးလာသည့် ဝတ်စုံ တို့ကို မကြိုက်နှစ်သက်မှာကို ရီဝမ်ဝမ် ကျိတ်ပူပန်နေမိခဲ့၏ ။
သူ ထိုသို့ပြောလာသည်ကို ကြားလိုက်ရချိန်တွင် သူမ စိတ်အေးသွားချေသည်။
နောက်ဆုံးတွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် အဖြူရောင်ကျားပုံပေါ်ပြီး ခေါင်းစွပ်တွင် ‘ဘုရင်’ ဟု ရေးထိုးထားသည့်ဝတ်စုံလေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။
ထိုခေါင်းစွပ်လေးတွင် နားရွက်နှစ်ဖက်ပင် ပါချေသည် ။ ချစ်စရာကောင်းလှသည်ဆိုသည်မှာ အလွန့်အလွန်ပင် ။
“ဒါလေး အရင်စမ်းဝတ်ကြည့်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“မာမီ သားကို ရေချိုးပေးရမလား”
ရီဝမ်ဝမ် မေးလိုက်သည် ။
ညအိပ်ဝတ်စုံလေးကို ကိုင်ထားသည့်ကလေးလေးသည် မျက်နှာရဲခနဲ ဖြစ်သွားကာ.. “သားဘာသာပဲ ချိုးမယ်”
ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးမိသွားသည် ။
“ဟုတ်ပါပြီ”
တန်တန်က ရေမိုးချိုးနေချိန် ရီဝမ်ဝမ်သည် ဧည့်ခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ကာ သူမအခန်းဆီသို့ ပြန်သွားသည် ။
အခန်းထဲက ထွက်လာချိန်တွင် သူမဖုန်းကနေ
WeChat အသိပေးသံ ပေါ်ထွက်လာသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်လျှင် အံ့အားသင့်သွားဟန်ဖြင့် မျက်ခုံးတို့ ပင့်တက်သွားသည် ။
[အမည်မရှိသော နန် ။ ကျော်ကြားသော ရီ…အရေးပေါ်..အရေးပေါ်..]
ဂရုထဲကနေ ထွက်သွားခဲ့ပြီး သေချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့သည့် အမည်မရှိသောနန်သည် သူမအား အရင်ဆက်သွယ်လာလိမ့်မည်ဟု သူမ ထင်မထားမိခဲ့ပေ ။
ရီဝမ်ဝမ် ပို့ထားသည့်မက်ဆေ့ချ်ကို ဟန်ပါပါကြည့်လိုက်ရင်း စိမ်ပြေနပြေ ဖုန်းကို ကိုင်ထားသည် ။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ခြံဝင်းထဲက အမှောင်ခိုနေသည့်ထောင့်တစ်နေရာ တွင် ။
သူတော်စင် ။ “ဘော့စ် ကျော်ကြားသော စာပြန်ဖြေလာပြီ လား”
ပန်းစည်း ။ “ဘာလို့ စာပြန်မလာသေးတာလဲ”
ချစ်စရာလေး ။ “စာပို့ထားတာကို မမြင်လို့များလား”
အမည်မရှိသောနန် ။ “ထပ်ပို့ကြည့်ရအောင်”
အမည်မရှိသောနန် နောက်ထပ်စာထပ်ရိုက်နေခိုက် အမည်မရှိသောနန်၏ဖုန်းပေါ်တွင် ခေါင်းငါးခေါင်းဆိုင်နေကြလေသည် ။
ဒုတိယမြောက်စာကို ရိုက်ပြီးသွားသည်နှင့် ထပ်ပို့လိုက်ချိန်တွင် အနီရောင်အာမေဋိတ်အမှတ် ပေါ်လာချေသည် ။ WeChat ကနေ မီးခိုရောင်စာတစ်စောင် အလိုလိုပေါ်ထွက်လာချေပြီ ။
“သင့်ကို သူငယ်ချင်းအဖြစ်မှ ရပ်စဲသွားပါပြီ ။
သင်က သူ / သူမ နှင့် သူငယ်ချင်း မဖြစ်သေးပါ ။ သူငယ်ချင်းဖြစ်ခွင့်တောင်းဆိုပြီး သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားပါက သင်တို့ အပြန်အလှန်စာပေးပို့နိုင်ပါပြီ”
အမည်မရှိသောနန် ။ “…”
ပန်းစည်းက သက်ပြင်းချလာသည် ။
“အဟမ်း..ဟိုလေ…ကပ္ပတိန့်ကို ဘလော့သွားတဲ့ပုံပဲနော်…”
အမည်မရှိသောနန်က မျက်လုံးလှန်ကြည့်လာသည် ။
“တိတ်စမ်း..။ မင်းအဖေ (ငါ) က မင်းကို သောက်စကားပြောခိုင်းနေလို့လား”
ကပ္ပတိန်သည် စိတ်အကြီးကြီးတိုနေပြီကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် သူတော်စင်သည် ချက်ချင်းပင် တခြားတစ်ယောက်ပေါ် အပြစ်ပုံချတော့သည် ။
“ကပ္ပတိန်…အဲ့ဒါ အဲ့ဒီ့သောက်ကျိုးနဲရေခဲတုံးကောင်ကြောင့် ဖြစ်ရတာ ။ သူသာ ကျော်ကြားသောရီ ရဲ့စာအိတ်ကို မယူဘဲနဲ့ ဂရုကနေ ထွက်လာခဲ့ရင် ကျော်ကြားသော ရီ က ဒီလောက်ထိစိတ်ဆိုးသွားမှာမဟုတ်ဘူး”
အမည်မရှိသောနန်၏နဖူးပေါ် သွေးကြောတို့ ထိုးထောင်နေချေပြီ ။
“မင်းတို့အားလုံး…မင်းတို့ဆီမှာ ရှိသမျှပိုက်ဆံအကုန် ထုတ်ကြ”
ပန်းစည်းနှင့်သူတော်စင်က တစည်းတလုံးပြန်ဖြေလာကြ၏ ။
“ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိပါဘူး ကပ္ပတိန်”
အမည်မရှိသောနန် ငေါက်ငမ်းလာပြီ ။
“သောက်ပိုတွေ မလုပ်နဲ့။ မင်းတို့ကောင်တွေ ငါ့ကို ရောင်းစားတုန်းက ရောင်းစားပြီးတော့ အခုကျမှ ဘာ…ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိပါဘူး.. ဟုတ်လား။ အခုချက်ချင်း အကုန်ထုတ်ကြစမ်း ။ ကျော်ကြားသောရီ ကို အန်ပေါင်း ပို့ပေးလိုက် ။ မြန်မြန်လုပ် ။ ငါ တစ်ကနေသုံးအထိ ရေမယ်။ ငါ ရေပြီးတဲ့အချိန် ပိုက်ဆံထုတ်မလာသေးတဲ့ကောင် ငါနဲ့ တောထဲကို လိုက်ရမယ် မှတ်”
“ဟင့်အင်း..ကျွန်တော် မသွားဘူး…”
သူတို့အား ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည့်ထိုစကားကြောင့် သုံးယောက်စလုံး ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘဲ စိတ်မပါလက်မပါနှင့် ရီဝမ်ဝမ်ဆီကို စာအိတ် တစ်အိတ်စီ လှမ်းပို့ကြတော့သည် ။
ရေခဲတုံး၏ဖုန်းကိုမူ အမည်မရှိသောနန်က ဇွက်ကနဲ ယူထားလိုက်ချေပြီ…
…………………………………………………
စာစဉ် ၃၈၊ အခန်း ၁၀ ။ ကလေးမှားနေတာလား
အပေါ်ထပ်တွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် သီချင်းတဆာဆာဖြင့် အိပ်ခန်းဘက်ဆီ ပြန်သွားနေ၏ ။
ထိုစဉ် သူမဖုန်း ထပ်မြည်လာပြန်သည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်၏ ။
ဘလော့ခံထားရသည့် အမည်မရှိသော နန် ကလွဲပြီး ကျန်နေသည့်လေးယောက်သည် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အနီရောင်စာအိတ်တစ်အိတ်စီ
ပို့ပေးလာကြ၏ ။ စာတစ်စောင်ကိုပါ တွဲပို့ပေးထားပေသည် ။
[သူတော်စင် ။ (အနီရောင်စာအိတ်)
ဘော့စ် ကျော်ကြားသော..]
[ပန်းစည်း ။ (အနီရောင်စာအိတ်) ပန်းတစ်ပွင့်လို လှတယ်…]
[ချစ်စရာလေး အေစင်ဂျော်ရို ။ (အနီရောင်စာအိတ်) လှတယ် လှတယ် လှတယ် လှတယ်…]
[လူသေ ။ (အနီရောင်စာအိတ်) ချောတယ်..]
[လူသေ ။ (အနီရောင်စာအိတ်) ချောတယ်..]
[လူသေ ။ (အနီရောင်စာအိတ်) ချောတယ်..]
[လူသေ ။ (အနီရောင်စာအိတ်) ချောတယ်..]
…
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
ရှက်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ဆောင်ပုဒ်ကြီး…
သူမ သူတို့အန်ပေါင်းအား အမှန်တကယ်ပင် မယူရဲပါချေ…
အချိန်အကြာကြီးကြာအောင် အံ့အားသင့်နေမိပြီးမှ
ရီဝမ်ဝမ် စာအိတ်တို့ကို လက်ခံလိုက်၏ ။
[လူသေ ။ ကျော်ကြားသော ရီ…။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်ကို အဖက်လုပ်ပြီပေါ့ ။ ကျော်ကြားသောရီ.. ကျွန်တော် မှားပါတယ် ။ အဲ့ဒီမကောင်းဆိုးဝါးလေးက ရုတ်တရက်ကြီး သူ့ဟာသူ ပြေးသွားတာပါ။ ကျွန်တော် လုံးဝကို မသိခဲ့ရပါဘူး။ ကျွန်တော်တောင်မှ တော်တော်လေး ရှော့ရသွားခဲ့ရတာပါ ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် မင်းကို ပြောပြမလို့ပါဘဲ ။ ဒါပေမယ့် မကောင်းဆိုးဝါးလေးက ကျွန်တော့်ကို မပြောရဘူးတဲ့ - သူက မင်းကို စပရိုက်စ်ဖြစ်သွားစေချင်နေတာ..။ အဲ့ဒီတော့ ကျွန်တော့်မှာ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူးလေ ။ ကျွန်တော်လည်း အရမ်းကို မှတ်သွားပါပြီဗျာ…]
ရီဝမ်ဝမ်သည် ရေခဲတုံးယောကျာ်း ပို့ပေးသည့်မက်ဆေ့ချ်ကို ဖတ်ကြည့်နေသည် ။
ထိုမက်ဆေ့ချ်သည် ရေခဲတုံးယောကျာ်း ပို့နေခြင်း မဟုတ်ဘဲ အမည်မရှိသောနန် ပို့ခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို
သူမ အတပ်သိလိုက်ပါပြီ ။
အော်..စပရိုက်စ်လား….
သေစေနိုင်လောက်တဲ့ စပရိုက်စ်ကြီးကတော့ အမှန်ပဲ…
[လူသေ ။ ကျော်ကြားသော ရီ…အဲ့ဒီဘက်က အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေးနဲ့တွေ့ပြီးသွားပြီလား ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရော အသိအမှတ်ပြုလိုက်ကြပြီလား ။ မင်းကို သူ့အမေလို့ ယုံသွားလား ။ မင်း ညာနေတာကို သူ သိလား ။ ကျွန်တော် အခု မင်းခြံထဲမှာ ရောက်နေတယ် - စကားပြောလို့ရမလား]
အမည်မရှိသောနန်က ချက်ချင်းပင် မေးခွန်းတွေတသီကြီး မေးလာသည် ။
အစောကအထိတိုင် စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေဆဲဖြစ်သည့် ရီဝမ်ဝမ် မှာ တန်တန်အကြောင်း ကြားလိုက်သည်နှင့် သူမ၏နှလုံးသားလေး ညွတ်ကျသွားတော့ပြီး အမည်မရှိသောနန် အား တန်းဖုန်းခေါ်လိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “ပြော”
အမည်မရှိသောနန် ။ *အဟမ်း*
“ဟယ်လို…ကျော်ကြားသောရီ…”
ရီဝမ်ဝမ် ။ “ပြောစရာရှိရင် အထဲဝင်လာပြီးပြော”
အမည်မရှိသောနန်သည် တွန့်ဆိုင်းခြင်းပင် မရှိဘဲ ချက်ချင်းပြန်ဖြေလာ သည် ။
“ရတယ်..ရတယ်…မလာတော့ဘူး ။ အထဲကို မလာတော့ဘူး - ကျွန်တော့်အဘိုးလေး အဆင်ပြေရဲ့လား ဆိုတာ သိချင်မိရုံပါ ၊ ကျွန်တော် သွားတော့မယ်နော်”
တန်တန်ကို တွေ့မြင်ရမှာကို သေမလောက်ကြောက်နေဟန် ပေါ်သည့် သူ့လေသံကြောင့် ရီဝမ်ဝမ် ဆွံ့အသွားရ၏ ။
သူ ဒီလောက်ကြီးထိ ဖြစ်ပြနေစရာလိုလို့လား ။
ဖုန်းတစ်ဖက်တွင် အမည်မရှိသောနန်သည် သက်ပြင်းချကာ အရှက်ရအားနာသည့်လေသံဖြင့် ပြောဆိုလာသည် ။
“ကျော်ကြားသော ရီ…တကယ်ကြီးတောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ ။
မင်းကို ဒီပြသနာထဲ တမင်ဆွဲထည့်တာမဟုတ်ပါဘူး…ယုံပါ ။ ဒီမကောင်းဆိုးဝါးလေးကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရတာ ဘယ်လောက်ခက်လဲဆိုတာ ကျွန်တော် သိပါတယ် - သူက တခြားကလေးတွေနဲ့မတူဘူး..အမြဲတမ်း တီမထင်တဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ လျှာစောင်းကလည်း ထက်သေးတယ် ။ ဒီအသက်အရွယ်လေးနဲ့ အသန့်ကြိုက် တဲ့ရောဂါကလည်း ရှိသေးတယ် ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ သူ့ကို ထိခွင့်မပေးတဲ့အပြင် အစားအသောက်ကလည်း အရမ်းချေး များတယ် ။ ဖီးနစ်ငှက်က အရိပ်အာဝါသကောင်းတဲ့သစ်ပင် မဟုတ်ရင် မနားသလို၊ ဘဏ္ဍာသီးမဟုတ်ရင် မစားသလို ဝိုင်လိုချိုစိမ့်နေတဲ့ စမ်းရေမဟုတ်ရင် မသောက်သလိုပဲ - ကျွန်တော့်ရဲ့ဒီဘိုးဘိုးလေးက ဖီးနစ်ငှက်ထက်တောင်မှ ဇီဇာကြောင်သေးတယ် ။ အဝတ်အစားချေးများတယ်၊ အစားအသောက်ချေးများတယ် ၊ စီးတဲ့ကား ချေးများတယ်…တည်းတဲ့ဟိုတယ်ခန်း နဲ့ အိပ်မဲ့အိပ်ရာခင်းအပေါ်ကိုပါ ချေးများတယ် ။ မင်း မသိလို့..အရင်တုန်းကဆို သူ ဘယ်ကိုသွားသွား ခေါင်းအုံးတစ်အုံး မဖြစ်မနေယူသွားတတ်တဲ့အကျင့်ရှိတယ်…”
အမည်မရှိသောနန်သည် အတိတ်အကြောင်း ပြန်ဆွေးရင်း မျက်ရည်တောက်တောက်ကျလျက် မရပ်နားတမ်းကို ပြောနေသည်…
သူ ပြောနေသည့်စကားတို့ကို နားထောင်နေရင်း
ရီဝမ်ဝမ်မှာ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသည် ။
ငါ တွေ့နေတဲ့ကလေးက အမည်မရှိသောနန် ပြောနေတဲ့ကလေးရော ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လား ။
ရီဝမ်ဝမ် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည် ။
“ခနလေးနေပါဦး…ကပ္ပတိန် နန် ။ ရှင် ပြောနေတဲ့ကလေးနဲ့ ကျွန်မဆီမှာ ရောက်နေတဲ့ကလေးက ဘာလို့ တခြားစီ ဖြစ်နေရတာလဲ”
အမည်မရှိသောနန် ။ “တခြားစီ…ဟုတ်လား ။ ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ”
ရီဝမ်ဝမ်က စဉ်းစားရကျပ်စွာဖြင့် ပြောလာသည် ။
“ကပ္ပတိန် နန်…ကျွန်မဆီမှာ ကလေးမှားရောက်နေတာ များလား”
အမည်မရှိသောနန် တခနလောက် ကြောင်အမ်းသွားမိပြီး ပြောလာသည် ။
“မင်း ဘာ ပြော လိုက် တယ်…။ ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ ။ ကလေးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ မှားမှာလဲ”
ရီဝမ်ဝမ်က မျက်မှောင်တို့တွန့်ချိုးနေသည် ။
“ဒါပေမယ့်..ရှင် အခုနက ပြောသွားတာတွေနဲ့ လုံးဝကို
တခြားစီဖြစ်နေတယ် ။ ထားပါတော့…သေချာသွားအောင်
ရှင်ကိုယ်တိုင် လာကြည့်လိုက်ပါလား…”
……………………………………………………
စာစဉ် ၃၈၊ အခန်း ၁၁ ။ နတ်သားလေးပါ
ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့် အမည်မရှိသောနန် အံ့သြသွားသည် ။
မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏ဘေးတွင် ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက် ပါသွားသဖြင့် သိပ်စိတ်မပူရလောက်ဟု သူ တွေးထားခြင်း ဖြစ်သည် ။ သို့သော် ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် သူ့ကို မောင်းထုတ်ခဲ့ရုံသာမက ရီဝမ်ဝမ်၏နေရာကို ရောက်သွားသည့်နောက်တွင် ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက်ကိုပါ မောင်းထုတ်ပစ်သည်တဲ့လား ။
သူ မရှိမဲ့ရှိမဲ့ သတ္တိတို့ကို စုရုံးပြီး ထိုမကောင်ငယ်လေးရှိရာဆီ အပြေးသွားလေပြီ ။
မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏နံဘေးတွင် မည်သူမှရှိမနေချိန် တစ်ခုခုများ ဖြစ်သွားခဲ့ပါက သူ့ထံတွင် အသက်ကိုးချောင်းရှိနေလျှင်ပင် ဘုရင်မကြီး၏အမျက်ကို ခံနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ ။
အခုနက ကလေးမှားရောက်နေသည်ဟု ရီဝမ်ဝမ် ရုတ်တရက်ကြီး ပြောချလာခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား ။ အမည်မရှိသောနန် မည်သို့ ခံစားသွားရမည်ကို မှန်းဆကြည့်လို့ပင် ရနိုင်ပေပြီ ။
အမည်မရှိသောနန် ခမျာ ကိုယ့်ကိုယ့်ကို တည်ငြိမ်မှုရအောင် အတင်းစိတ်ကိုထိန်းနေရင်း…
“ခန ခန ခန ခန…ခနလေး ။ ကလေးမှားနေတယ်လို့ မင်း ပြောလိုက်တာ.. ဟုတ်လား ။ ဒါဆို မင်းဆီရောက်နေတဲ့ကလေးက ဘယ်လိုပုံစံရှိလဲ”
ရီဝမ်ဝမ်က မျက်တောင်မှိတ်ခတ်မှိတ်ခတ် လုပ်လာသည် ။
“ဘယ်လိုပုံစံရှိလဲ..ဟုတ်လား ။ အင်း…သူက ဘာကျွေးကျွေးစားတယ် ၊ ဘာပေးပေး ဝတ်တယ် ။ ဘယ်နေရာမှာဖြစ်ဖြစ် အိပ်တယ်…လုံးဝကို စိတ်ပူအောင် မလုပ်ဘူး ။ လိမ်မာတယ်၊ ချစ်စရာကောင်းတယ်၊
သိတတ် နားလည်တတ်တယ် ။ ပြီးတော့ အရမ်းနွေးထွေး တယ်၊ ဂရုစိုက်တတ်တယ်၊ စကားပြောအရမ်းချိုတယ် - သူက တကယ့်ကို နတ်သားလေးအတိုင်းပဲ”
အမည်မရှိသောနန်၏မျှော်လင့်ချက်တို့ လုံး၀ ရိုက်ချိုးခံလိုက်ရချေပြီ ။
“လခွမ်း…ဒါဆိုရင်တော့ ကလေးမှားနေပြီဟ”
ပန်းစည်း ။ “ကလေးမှားတယ်…ဟုတ်လား”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “ကလေးမှားကုန်ပီလား…”
သူတော်စင် ။ “ကလေးမှားတာ သေချာတယ်…”
ရေခဲတုံးယောကျာ်း ။ “…”
သူတို့ငါးယောက်စလုံး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားကြသည် ။
“တစ်ချက်လာကြည့်လိုက်ပါလား…ဒါဆို သိရတာပေါ့”
ရီဝမ်ဝမ်လည်း ဘာလုပ်ရမည်မှန်း မသိတော့ဘဲ
ထိုငါးယောက်အား အိမ်ထဲသို့ ကပျာကယာ ခေါ်လိုက်တော့၏ ။
ထိုချိန် ခြေလှမ်းသံတို့ ပေါ်ထွက်လာသည် ။ သို့တိုင် ငါးယောက်သားသည် သေခြင်းတံတားကို ဖြတ်ကူးနေရပြီး တံတားတစ်ဖက်ရောက်သွားသည်နှင့် ငရဲကြီးရှစ်ထပ်ကို ဘုန်းခနဲပြုတ်သွားတော့မည့်ဟန် ပြုနေကြလေသည် ။
မကောင်းဆိုးဝါးလေး ပျောက်သွားပြီ ။
ငါတို့အသက်ကို ဖက်နဲ့ထုပ်ထားရတော့မှာလား…။
“တန်တန် ရေချိုးလို့ပြီးသွားပြီ ။ သူ့ကို ညအိပ်ဝတ်စုံတွေ အစမ်းဝတ်ကြည့်ခိုင်းတော့ အကုန်လုံးကို သူ ကြိုက်တယ်တဲ့ ။ ကျွန်မအတွက် ဝတ်ပေးမယ်လို့ပါ ပြောသေးတယ်..အခုဆို လဲပြီးလောက်ပြီ…”
ရီဝမ်ဝမ်သည် တန်တန်၏လက်ရှိအခြေအနေအကြောင်း ပြောပြနေရင်း ထိုငါးယောက်ကို ဥယျာဉ်လေးထဲကနေ ဧည့်ခန်းဆီ ခေါ်သွားနေသည် ။
အမည်မရှိသောနန်၏နောက်ကျောမှာ တင်းတောင့်နေသည် ။ ပန်းစည်းက မျက်လုံးကို အုပ်ထားပြီး ဟဟလေးသာ လှပ်ထား၏ ။ ထိုစဉ် သူတော်စင်မှာ အလွန်အမင်းကို စိတ်ပူကာ ရင်တမမဖြင့် ဘုရားကယ်ပါ..သိကြားကယ်ပါဟု ကျိတ်ဆုတောင်းနေလေသည်…
“ကပ္ပတိန်…သူ ဧည့်ခန်းမှာနဲ့တူတယ်”
ပန်းစည်းက ပြောလာသည် ။
ငါးယောက်သားသည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြပြီး ပြတင်းပေါက်ရှိရာဘက်သို့ လှစ်ခနဲပြေးသွားကြသည် ။
အမည်မရှိသောနန်မှာ အရိပ်ပင်မြင်လိုက်ရလောက်အောင် အလွန်မြန်ဆန် လွန်းပေသည် ။ မျက်တောင်တစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ရီဝမ်ဝမ် ဘာမှမပြော နိုင်ခင် ထိုသကောင့်သားမှာ ပြတင်းပေါက်ကို ရောက်သွားနှင့်လေပြီ ။ ပန်းစည်းနှင့်သူတော်စင်တို့သည်လည်း တောက်တဲ့တွယ်ကပ်သလို ပြတင်းပေါက်ပေါ်ကို ကုပ်ကပ်တွယ်တက် ်နေကြသည် ။
သူတို့၏အရည်အချင်းကို ထိုကဲ့သို့နေရာတွင် ဘယ်လိုများ အသုံးချပစ်လေသည်နည်း ။
ရီဝမ်ဝမ်၏နှုတ်ခမ်းတို့ တွန့်ကွေးတက်သွားပြီး သူတို့နောက် အမှီလိုက်ရ၏ ။
အမည်မရှိသောနန် ။ “ဘယ်မှာလဲ…သူ ဘယ်မှာလဲ”
ပန်းစည်း ။ “ကပ္ပတိန်…ဆိုဖာပေါ်မှာ..။ အဲ့ဒီကောင်လေးက ဆိုဖာပေါ်မှာ.. ဟုတ်..ဟုတ်တယ်မလား”
အမည်မရှိသောနန် ။ “ဘယ်မှာလဲ..ဘယ်မှာလဲ…”
အမည်မရှိသော နန် ထိုကောင်လေးကို တွေ့လိုက်ချိန် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတော့သည် ။ နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် ပန်းစည်းနှင့်သူတော်စင်တို့၏အသံတို့သည်လည်း ညလေအေးထဲ ဝုန်းဒိုင်းညံသွားတော့သည်…
သူတို့မြင်လိုက်ရသည်မှာ…ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် သူတို့၏အချစ်တော် မကောင်းဆိုးဝါးလေး…။ ထိုကလေးသည် ကျားဖြူ ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည် ။ နောက်ကျောဘက်တွင် ကျားမြီးတပ်ထားပြီး ခေါင်းစွပ်တွင် ချစ်စဖွယ်နားရွက်လေးနှစ်ရွက် ထောင်တက်နေသည် ။ ခေါင်းစွပ်အလယ်တွင် “ဘုရင်” ဆိုသည့်စာသားကို ခန့်ညားထည်ဝါစွာ ရေးထိုးထားလေသည်….
အမည်မရှိသော နန် ။ “…” ငါ ဘယ်သူလဲ…
ပန်းစည်း ။ “…” ငါ ဘယ်မှာလဲ…
သူတော်စင် ။ “…” ငါ ဘာလုပ်နေတာလဲ…
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “…” ငါ့အမြင်တွေ မှားနေတာများ လား…
ရေခဲတုံးယောကျာ်း ။ “…”
……………………………………………………
စာစဉ် ၃၈၊ အခန်း ၁၂ ။ အစကတည်းက ဒီလိုပဲ
အမည်မရှိသောနန် နှင့် တခြားသူများ၏စိတ်ခံစားချက်တို့ကို
ရာချီ၊ ထောင်ချီသည့် ကျားပေါက်စလေးတို့ တက်နင်းသွား ကြသလို ဖြစ်သွားကြ၏…
အံ့သြမှုကြီးအထင်းသားဖြစ်နေသည့် သူတို့မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်သည် စိုးရိမ်စွာဖြင့် လျှောက်လာ သည် ။
“ရှင်တို့ ဘာဖြစ်သွားကြတာလဲ ။ တကယ်ပဲ ကလေးမှား သွားတာလား”
ငါးယောက်သားခမျာ ငလျင်လှိုင်းလှုပ်သည့် ဗွေချက်ချက်ထဲ ရောက်နေဆဲ ။ လုံးဝကို စိတ်တည်ငြိမ်နိုင်ခြင်းမရှိကြဆဲပင် ။
“…”
“တစ်ခုခုတော့ ပြောကြစမ်းပါ”
ရီဝမ်ဝမ် ထိတ်လန့်လာသည် ။
အမည်မရှိသောနန်သည် ဧည့်ခန်းထဲက ထိုကလေးလေးကို တစ်ချက်ရှိုးကြည့်လိုက်ပြီး ချက်ချင်းပင် ရင်ထုမနာဖြစ်လာ၏ ။ တခနကြာပြီးသည့်နောက်မှ ခေါင်းကိုမော့လာကာ မနဲအားယူပြီး စကားပြောလာသည် ။
“ကျော်ကြားသော ရီ…မင်း ငါတို့ရဲ့မကောင်းဆိုးဝါးလေးကို ဘာများ လုပ်လိုက်တာလဲ..။ သူက ဘာလို့ ဒီလိုဖြစ်သွားရ တာလဲ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ပကတိရိုးသားအပြစ်ကင်းစွာ မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်လာသည် ။
“ဟမ်…ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး - သူက အစကတည်းက အဲ့လိုပုံစံပဲဟာ”
အမည်မရှိသောနန် ။ “…”
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူတို့၏ထူးထူးဆန်းဆန်းအပြုအမူကြောင့် ထိတ်လန့်သွားမိသော်လည်း ကလေးမမှားမှန်း သိသဖြင့် စိတ်အေးသွား၏ ။ ရင်ထဲက အလုံးကြီးကျသွားပြီး သက်ပြင်းကို ချလိုက်မိရင်း..
“ဒါဆို…ကျွန်မ ကလေးမမှားဘူးပေါ့…ဟုတ်တယ်မလား ။ ရှင်တို့နှယ်… ဘာမဟုတ်တဲ့ကိစ္စလေးကို ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်တွေ ဖြစ်နေလိုက်ကြတာ ။ ကျွန်မမှာဖြင့် လန့်သွားတာ သေမတတ်ပဲ”
အမည်မရှိသောနန် ။ “…” သေမတတ် လန့်သွားရတာက ဘယ်သူလဲ..ပြန်ပြောလိုက်စမ်းပါဦး…ဟမ် ။
“အထဲဝင်ထိုင်ကြဦးလေ” ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်သည် ။
အမည်မရှိသောနန် ကမန်းကတန်းပြန်ဖြေလာသည် ။
“ရတယ် ရတယ် ရတယ်..မထိုင်တော့ဘူး ။
ကျွန်တော်တို့က မင်းဆီမှာ ကလေးမှားရောက်နေလား လာစစ်ကြည့်ရုံပဲ”
ရီဝမ်ဝမ် အံ့အားသင့်သွား၏ ။
“ရှင် ဒီကိုတောင် ရောက်လာပြီးနေပြီပဲ ။ နည်းနည်းပါးပါးလေးတောင် ဝင်နှုတ်ဆက်မသွားရင်
သူ့ဦးလေး ဘယ်ပီသပါတော့မလဲ.. မဟုတ်ဘူးလား”
ပန်းစည်းက သတိကြီးကြီးဖြင့် လက်ကို မြှောက်လာသည် ။
“ခနလေး…သူက မကောင်းဆိုးဝါးလေးဆိုတာ သေချာရဲ့လား”
သူတော်စင်ခမျာ တံတွေးနင်သွား၏ ။
“ကျွန်တော်တို့ သေချာအောင်လုပ်သင့်တယ်လို့…ထင်တယ် ။ ဟုတ်တယ်မလား…ကပ္ပတိန်”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “ကျွန်တော်လည်း အဲ့လိုပဲ ထင်တယ်”
ရေခဲတုံးယောကျာ်း ။ “…”
သူတို့ ဝင်သင့်မဝင်သင့် ဝေခွဲမရဖြစ်နေစဉ် ခြေလှမ်းသံတို့ကို ကြားလိုက်ကြသည် ။
ကျွီ -
ပြတင်းပေါက် ပွင့်သွားချေပြီ ။
နန်တန်ရှောင် သူတို့ထံသို့ လျှောက်လာနေခြင်းဖြစ်၏ ။ ဘယ်အချိန်က သူတို့ကို တွေ့သွားခြင်းကိုမူ သူတို့ မသိလိုက်ကြပေ ။
“အား------------ဘုရား ဘုရား”
မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာခြင်းကြောင့် ဝိဉာဉ်တွေ လွင့်ထွက်ပြေးသွားသလောက် မှတ်ရလောက်အောင် ကဆုန်ပေါက် ခုန်ပေါက်မိသွားကြ၏ ။ ထို့နောက် ရီဝမ်ဝမ်၏အနောက်တွင် အကုန်လုံး ဝင်ပုန်းကြလေသည် ။
သူမအနောက်တွင် ပုန်းနေကြသည့်ထိုလူတစ်သိုက်အား ကြည့်လိုက်ရင်း ရီဝမ်ဝမ် အမှတ်တမဲ့ နှုတ်ခမ်းတို့
တွန့်ကွေးသွားသည်။
“…”
နန်တန်ရှောင်သည် ရီဝမ်ဝမ်အနောက်တွင်ရှိနေကြသည့် ထိုလူတို့အား ကြည့်လိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည် ။ အရင်လိုပင် ခေါင်းလေးကို မော့လာကာ
သူမနား မှီချလိုက်ရင်း
ချစ်စဖွယ်ကောင်းသည့်၊ အပြစ်ကင်း ဖြူစင်သည့်အသံဖြင့် ပြောလာသည် ။
“မာမီ”
တန်တန်သည် သူမဝယ်လာခဲ့သည့် ညအိပ်ဝတ်စုံလေးကို လဲဝတ်ထားသည် ကို မြင်လိုက်သည်တွင် ရီဝမ်ဝမ်၏မျက်နှာမှာ နီရဲတက်လာချေသည် - အရမ်းကို
ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ။ စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူမလက်နှစ်ဖက်နှင့် ထိုကလေးလေးအား ဆွဲဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ သွင်းထားလိုက်တော့၏ ။
“သားသားက အရမ်းအရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
မကောင်းဆိုးဝါးလေးအား ပွေ့ဖက်ဝံ့သည့်ရီဝမ်ဝမ်အား ကြည့်နေကြသည့် ထိုငါးယောက်အဖွဲ့ခမျာ ။ “…”
မကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် နှုတ်ခမ်းသားတို့ကို ဖိကိုက်လိုက်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် မေးလာသည် ။
“မာမီ…သ ဘောကျလား”
ရီဝမ်ဝမ် ဘယ်လိုလုပ် သဘောမကျဘဲ နေပါ့မည်နည်း ။ ဤကလေးလေးကို မွေးဖွားပေးခဲ့သည့်သူမှာ သူမပင် ဖြစ်ပါစေတော့ဟုပင် ကျိတ်ဆုတောင်းမိနေချေပြီ ။
“သဘောမကျစရာလား…။ မာမီက တန်တန့်ကို အချစ်ဆုံးပဲ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုကောင်ငယ်လေး၏ဆံပင်တို့ကို ထိုးဖွနေပြီး
သူ၏နူးညံ့ပြီး ချစ်စဖွယ်ကောင်းသည့်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖျစ်နေသည် ။
ကောင်ငယ်လေးမှာ မင်သက်သွား၏ ။
သူ့မျက်နှာသူ ပြန်စမ်းလိုက်ပြီး သူ့မျက်ဝန်းတို့သည် ကြယ်တွေထက်ပင် တောက်ပရွှန်းစားလာချေပြီ ။
“တန်တန်လည်း မာမီ့ကို အချစ်ဆုံးပဲ”
ငါးယောက်အဖွဲ့မှာ ရူးသွပ်မတတ်ဖြစ်နေပေပြီ ။ “…”
“ဟုတ်သားပဲ…တန်တန်…သားရဲ့ဦးလေးတို့ ရောက်နေတယ်”
အခုကျမှ ငါးယောက် ရှိနေသေးသည်ကို ရီဝမ်ဝမ် အမှတ်ရမိသွားခြင်း ပင် ။
အခုချိန်တွင်မူ အမည်မရှိသောနန် တို့၏အမူအရာမှာ အစောကရခဲ့သည့် ရှော့ထက်ပင် ပိုလို့ရှော့ရနေကြ လေသည်….
အမည်မရှိသောနန်သည် အရူးတစ်ယောက်နှယ် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြင့် ကြောင်ငေးကြည့်နေသည် ။
သို့ဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့ခြေထောက်အား လှမ်းကန်ပစ်လိုက်ပြီး တိတ်တိတ်လေး လှမ်းပြောလိုက်၏ ။
“ဒီမှာ…တစ်ခုခုပြောဦးလေ”
………………………………………………………
စာစဉ် ၃၈၊ အခန်း ၁၃ ။ မာမီက ကောင်းတယ်
အမည်မရှိသောနန်မှာ တံတွေးကို ခက်ခက်ခဲခဲပင် မြိုချလိုက်မိသည် ။ သူ့အရှေ့တွင် ရှိနေသည့် ထိုနာခံရိုကျိုးသော၊ ချစ်စရာကောင်းသော ၊ သိတတ်နားလည်မှုရှိသော ၊ နွေးထွေးသော ၊ ဂရုစိုက်တတ်သော ၊ သံယောဇဉ်ကြီးသော ၊ ချိုမြိန်လွန်းသော နတ်သားလေးကို ရှော့ရစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေမိလေသည် ။
“ငါ…ဘိုးဘိုးလေး…နေကောင်းရဲ့လား ။ ဆေးမှားသောက် ထားတာလား။ ဦးလေးကို မခြောက်ပါနဲ့….”
နန်တန်ရှောင်သည် အဖြူရောင်ကျားဖြူပုံစံ ညအိပ်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး သူ့အမေ၏အကျီၤစအား ဆွဲထားရင်းမှ အမူအရာမရှိဘဲ ပြန်ဖြေလာသည် ။
“ကျွန်တော်က အမြဲတမ်း ဒီလိုပုံစံပဲ ။ ဦးလေး ဆေးမှားသောက်လာတာလား”
အမည်မရှိသော နန် ။ “…”
အမ်…။
အမည်မရှိသောနန် ရူးချာသွားတော့မတတ် ခံစားမိနေရင်း…
“မဟုတ်တာ…ဘယ်ကသာဟုတ်ရမှာလဲ ။ မင်းကမှ….”
အမည်မရှိသောနန် စကားဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရခင် ဖြတ်ပြောခံလိုက်ရ၏….
ပန်းစည်း ။ “ဟုတ်တယ်”
သူတော်စင် ။ “အမှန်ပဲ”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “သူက အမြဲတမ်း ဒီပုံစံလေးပဲ”
ပန်းစည်း ။ “အမြဲတမ်း စကားနားထောင်ပြီး ချစ်စရာကောင်းတယ် ၊ သိတတ်တယ်”
သူတော်စင် ။ “နွေးထွေးတယ် ၊ ဂရုစိုက်တတ်တယ် ၊ သံယောဇဉ်ကြီးတယ် ၊ စကားပြောလိုက်ရင် ပျားရည်ထဲနစ်သွားသလားမှတ်ရအောင် ချိုသာတယ်”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “တကယ်ကို နတ်သားလေးအတိုင်း ပဲ”
ရေခဲတုံးယောက်ျား ။ “…”
အမည်မရှိသောနန် ။ “…”
သောက်ကျိုးနဲ…ခွေးမသားတွေ..။
မင်းတို့ ငါ့ကို ထပ်ပြီး ရောင်းစားကြပြန်ပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုစကားတို့ကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် အလွန်တရာ ဂုဏ်ဆာသွား၏ ။
“ကျွန်မ မပြောဘူးလား…တန်တန်က နတ်သားလေးပါ ဆိုနေ…”
ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသည်တွင် နန်တန်ရှောင်၏နက်မှောင်မည်းနက် ပြီး ကြည်လင်ရွှန်းလဲ့နေသည့်မျက်ဝန်းတို့က မော့ကြည့်လာသည် ။
ဧည့်ခန်းထဲတွင် ။
နန်တန်ရှောင်သည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေပြီး အမည်မရှိသောနန်နှင့် အဖွဲ့သည် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ကျပ်ကျပ်သပ်သပ်ထိုင်နေကြသည် ။ နေရာကျဥ်းကျဉ်းလေးတွင် တတန်းတည်းတညီတည်း ထိုင်နေကြ၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်က ကောင်ငယ်လေးအား ကြည့်လိုက်ပြီး
နူးညံ့ပျော့ပျောင်းစွာ ပြောလိုက်သည် ။
“သားသား…ဦးလေးတို့ကို အဖော်လုပ်စကားပြောနေဦးနော် ။ မာမီ သောက်စရာတစ်ခုခု သွားပြင်လိုက်ဦးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့..မာမီ” ကောင်ငယ်လေးသည် နာခံရိုကျိုးစွာဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလာသည် ။ ထိုချိန်တွင် သူ့ခေါင်းစွပ်ထက်က နားရွက်သေးသေးလေးနှစ်ရွက်သည်လည်း လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ် ဖြစ်လာရာ - မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေကြသည့် ငါးယောက်ခမျာ အရည်ပျော်ကျသွား မိလောက်အောင်ကို ချစ်စရာကောင်းလွန်းလာ၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် စားစရာသောက်စရာ ပြင်ဖို့ရာအတွက် မီးဖိုချောင်ဘက် ထွက်သွားလေသည် ။ သူမသည် တူဝရီးနှစ်ယောက် စကားစမြည် ပြောဆိုနိုင်ဖို့ရာအတွက် တမင်သက်သက် ရှောင်ပေးခြင်းလည်းဖြစ်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် ထွက်သွားလိုက်သည်ကို မြင်လိုက်ကြသည်နှင့် အနောက်မှာ ကျန်နေခဲ့ကြသည့်ငါးယောက်သားခမျာ တစ်ပြိုင်တည်းလက်တို့
ဆန့်ထုတ်ကာ သူမအား ပြန်ဆွဲထားမိချင်သွားကြ၏…
မလုပ်...မသွားပါနဲ့……
ရီဝမ်ဝမ် ထွက်သွားလိုက်သည်နှင့် ဧည့်ခန်းကြီးတစ်ခုလုံးမှာ ချက်ချင်းပင် တိတ်ကျသွားတော့ပြီး သူတို့အနားကလေထုမှာ ပြောင်းလဲလာတော့သည်။
နန်တန်ရှောင်သည် ချစ်စရာကောင်းသည့်ဝတ်စုံလေးကို ဝတ်ဆင်ထားဆဲပင် ဖြစ်သည့်တိုင်အောင် အနားတွင် ရီဝမ်ဝမ် မရှိတော့သည်နှင့် ထိုကောင်လေး အနားကအရှိန်အဝါတို့မှာ ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားလေသည် ။
အနေရကျဉ်းကျပ်လာလျက် အမည်မရှိသောနန်သည် ချောင်းအသာဟမ့်လိုက်ပြီး စကားစပြောလာသည် ။
“သားသား…ဒီနှစ်ရက်အတွင်း အဆင်ပြေရဲ့လား ။ သားသားအမေကိုရော ဘယ်လိုမြင်လဲ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် ဟန်ဆောင်ထားသည်တို့ကို ဖွင့်ပြောထားပြီးသားလား ဆိုသည်ကို အမည်မရှိသောနန် လုံးဝကို မသေချာနေခြင်းပင် ။
နန်တန်ရှောင်သည် သူ့ဦးလေးဘက်ကို ဒိုင်းခနဲကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလာသည် ။
“ဦးလေးရဲ့စကားပြောပုံကို သတိထားပါ”
အမည်မရှိသောနန်ခမျာ နောက်ကျောတွင် အေးစိမ့်သွားတော့ပြီး ချက်ချင်းပင် စကားပြောင်းပြောလိုက်၏ ။
“အဟမ်း…သခင်ငယ်လေး တန်တန်…ဒီနှစ်ရက်အတွင်း အဆင်ပြေပါရဲ့လား ။ သခင်လေးရဲ့မာမီကိုရော ဘယ်လိုမြင်ပါ သလဲ”
ပန်းစည်းသည် ဂရုဏာသက်စွာဖြင့် သူ့ဆရာအား ကြည့်လာချေသည် ။
ကပ္ပတိန်ကတော့ သတ္တိတွေစွတ်ကောင်းနေတယ်…ဒီကလေးကိုများ “သားသား” လို့ သွားခေါ်ရဲသေး တယ်….။
သူတော်စင်နှင့်ချစ်စရာလေးတို့လည်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိကြ၏ ။
“…”
မကောင်းဆိုးဝါးလေးက အမြဲတမ်း မကောင်းဆိုးဝါးလေးပါပဲ…အထင်လွဲစရာကို မလိုဘူး ။
နန်တန်ရှောင် ။ “မာမီက ကောင်းတယ်”
အမည်မရှိသောနန် မှာ ထိုစကားကြောင့် အတော်လေးအံ့သြသွား၏ ။ ဤလျှာစောင်းထက်လှသည့်သခင်ငယ်လေးသည် တစ်ခြားသူတစ်ယောက်ကို “ကောင်းသည်” ဟု
ပြောဖို့ဆိုသည်မှာ အလွန်ရှားသည်သာ ဖြစ်၏ ။
ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် ရီဝမ်ဝမ်ကို အမှန်တကယ်ကို ချစ်မြတ်နိုးခြင်း ဖြစ်သည်လော…
မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏အမေအဖြစ်သူ ဟန်ဆောင်ခိုင်းထားသည့် သူသည် မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏အကြိုက်နှင့် အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်နေလိမ့်မည်ဟု သူ ထင်ပင်မထင်မိထားခဲ့ပါချေ ။
သို့ဖြစ်လေရာ…အခုတလောတွင် သူသည် ပြသနာကို ဖြေရှင်းထားပြီးသား ဖြစ်သည်ဟု ပြောလို့ရနိုင်လေပြီလား….။
သို့သော်လည်း အလွန်တရာအရေးကြီးသည့်ပြသနာတစ်ခုက ရှိနေသေး၏..
အမည်မရှိသောနန်သည် စကားလုံးတို့ကို သေသေချာချာစီပြီး စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်သည် ။
“ဒါဆို မင်းအဖေကိုရော တွေ့ပြီးပြီလား”
……………………………………………………
စာစဉ် ၃၈ ၊ အခန်း ၁၄ ။ မာမီသွားရာနောက် လိုက်မယ်
ပုံမှန်အားဖြင့် ဆိုရလျှင် မကောင်းဆိုးဝါးလေးသည်
သူ့အမေနှင့် တွေ့ပြီးသွားသည်နှင့် သူ့အဖေ ဘယ်ရောက်နေသလဲကို မေးကိုမေးရပေမည် မဟုတ်လော ။
ထို့သို့မေးထားခဲ့လျှင် ရီဝမ်ဝမ်သည် ယုံကြည်ဖွယ်ကောင်းသည့်အဖြေ ကို ပေးနိုင်ပါမည်လောဟု အမည်မရှိသောနန် စိတ်ပူနေမိခြင်းဖြစ်သည်။
နန်တန်ရှောင် ။ “ဟင့်အင်း”
အမည်မရှိသောနန် အံ့အားသင့်သွား၏ ။
“မင်းအမေကို မေးမကြည့်ဘူးလား”
အရင်တုန်းက ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် အမေဘယ်မှာလဲ ၊ အမေဘယ်မှာလဲ ဟု တွေ့တိုင်း တဖွဖွမေးနေခဲ့သည်မဟုတ်လား -
သို့တိုင်အောင် သူတို့သည် သူ့အမေကို ရှာမတွေ့နိုင်ခဲ့သလို
သူ့အဖေကိစ္စသည်လည်း ခေါင်းတောက်မတတ် ဖြစ်ခဲ့ရ၏ ။ သူ့အဖေ ဘယ်သူလဲ ဆိုသည်ကို သူ့အမေ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် သိထား ခဲ့ပြီး သူတို့ကတော့ မသိထားခဲ့ကြပါချေ ။
ထို့ကြောင့်ပင် ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် သူ့အမေနှင့် တွေ့ပြီးသွားသည့်နောက် အဖေအကြောင်းကိုပါ ချက်ချင်း မေးလိမ့်မည်ဟု သူ တွေးထားခဲ့ခြင်းဖြစ်၏ ။
နန်တန်ရှောင် ။ “မာမီ ပြောချင်တဲ့အချိန်ရောက်ရင် ပြောပြလိမ့်မယ်”
အမည်မရှိသောနန် ။ “…”
အမည်မရှိသောနန်၏မျက်နှာထက်တွင် မျက်ရည်တို့
ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာချေပြီ ။
မင်း ငါ့ကို ဆက်ဆံပုံနဲ့ယှဉ်ရင် မင်းအရမ်းကြီး ဘက်မလိုက်လွန်းဘူးလား…ဟမ် ။
အရင်တုန်းကဆိုလျှင် သူသည် အမြဲတစေ လေရူးလို မိုးသက်လေပြင်းတို့လို တွေ့သမျှကို ဖျက်ဆီးပစ်တတ်သူပင် ။ သို့သော် အခုတော့ သူသည် အလွန်တရာပင် နူးညံ့ညင်သာပြီး သူ့အမေအပေါ် သေမတတ်ဂရုစိုက် ကာကွယ်ပေးလွန်းချေသည် ။
ငါက မင်းအမေရဲ့အစ်ကိုအရင်းပါဟ ။
ငါ့ကို နဲနဲလောက်လေး မျက်နှာသာ ပေးလို့မရဘူးလား…။
ပန်းစည်းက ချက်ချင်း ဝင်ပြောလာသည် ။
“မှန်တယ် မှန်တယ် မှန်တယ် ။ သူဌေးလေးပြောတာ မှန်တယ် - သူ့အဖေ ဘယ်သူလဲဆိုတာကို
သူ့အမေတောင်မှ မသိဘူးဆိုရင်ရော ။ မေးလိုက်လို့ရှိရင် နှစ်ယောက်စလုံးပဲ စိတ်ကျဉ်းကျပ်ရမှာပဲ”
သူတော်စင် ။ “သူဌေးလေးကမှ ပိုပြီးတော့
နှံ့နှံ့စပ်စပ်တွေးတတ်ပြီး သတိကြီးသေးတယ်”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “သူဌေးလေးက အရမ်းကို အရည်အချင်းရှိတယ် ၊ စဉ်းစားဉာဏ်ရှိတယ် ၊ သတိကြီးတယ် ။ သူ့ရဲ့အတွေးတစ်ချက်က ဟိုးမိုင်ထောင်ပေါင်းများစွာကို အပြေးရောက်နိုင်တယ်”
ရေခဲတုံးယောကျာ်း ။ “…”
အမည်မရှိသောနန်က အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရှူရှိုက်လိုက်ပြီး ထိုသကောင့်သားတစ်သိုက်အား မရိုက်နှက်မိအောင် စိတ်ကို မနဲထိန်းနေရလေပြီ ။ မကောင်းဆိုးဝါးလေးဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး
သူ မေးလိုက်သည် ။
“ဒါဆို...မင်း ဘယ်တော့လောက် အိမ်ကို ပြန်မှာလဲ”
နန်တန်ရှောင်၏အကြည့်မှာ အေးစက်လာလေပြီ ။
“အိမ်ကိုပြန်ရမယ်…ဟုတ်လား”
အမည်မရှိသောနန် ။ “…”
ကောင်းကွာ…ကြည့်ရတာ အိမ်ပြန်ဖို့ကို စဉ်းစားကို မစဉ်းစားထားတဲ့အတိုင်းပဲ ။
ပြန်ဖို့အရိပ်အယောင် လုံးဝကို မရှိတဲ့ပုံပဲ ။
နန်တန်ရှောင်သည် မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလာသည် ။
“မာမီသွားရာနောက် ကျွန်တော် လိုက်နေမယ်”
ငါတော့ သေပြီ…။
ဒီကလေးကို ထပ်ခေါ်ထားလို့မဖြစ်တော့ဘူး…
မူရင်းအစီအစဉ်သည် အမေနှင့်သားအား တွေ့ဆုံခိုင်းပြီး မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏စိတ်ကို တည်ငြိမ်သွားအောင် လုပ်လိုခြင်းပင် ။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ့အမေသည် အချိန်တစ်ခုအထိ ဒီနိုင်ငံတွင် နေရဦးမည် ဖြစ်သည့်အကြောင်းပြချက်ကို ပေးပြီး ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေးအား အိမ်အရင် ပြန်ခိုင်းလိုက်ဖို့ပင် ဖြစ်သည် ။
သို့ပေမည့် အခုလက်ရှိ ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေး၏ သဘောထားကို သိလိုက်ရသည်တွင် သူ့အနေဖြင့် မကောင်းဆိုးဝါးလေးကို အိမ်ပြန်ပို့ချင်လျှင် သူ့မိဘတွေကို အမြန်ရှာမှရပေတော့မည်…
မကောင်းဆိုးဝါးလေး အိမ်က ထွက်လာခဲ့သည်မှာ အချိန်အတော်ကြီး ကြာလာလေပြီ -
သူ့အနေဖြင့် အိမ်မှာရှိနေသည့် ဘုရင်မကြီးကို မည်သို့ ရှင်းပြရတော့မည်နည်း…
အမည်မရှိသောနန်၏စိတ်တို့မှာ ချောက်ထဲကျမတတ် ဖြစ်နေချေပြီ ။
ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် စားစရာသောက်စရာတို့ သယ်လျက် ပြန်ရောက်ချလာသည် ။
အမည်မရှိသောနန်က အပြေးအလွှားသွားလိုက်ပြီး…
“ကျော်ကြားသော ရီ…ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုလောက် ကူညီပါလား”
ချက်ချင်းပင် ရီဝမ်ဝမ် သတိအပြည့်ကပ်သွား၏ ။
“ဒီတစ်ခေါက်ကရော ဘာများလဲ”
အမည်မရှိသောနန်သည် လက်ကိုပွတ်သပ်ကာ..
“အရမ်းလည်း မစိုးရိမ်ပါနဲ့ဗျာ…ကျွန်တော်က ဒီတိုင်း…သေတွင်းကနေ ကင်းလွတ်ခွင့်ရအောင် လုပ်ပေးစေချင် တာပါ…”
“သေတွင်းထဲက ကင်းလွတ်ခွင့်…ဘယ်လိုစကားကြီးလဲ”
ရီဝမ်ဝမ်မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေသည် ။
“ဒီလိုပါ…ကျွန်တော့်ကို ကူပြီးတော့ တန်တန်ရဲ့ပုံတစ်ပုံလောက် ရိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို
ပို့ပေးပါနော်” အမည်မရှိသောနန် တောင်းဆိုလိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့အား ကြည့်လိုက်မိသည် ။
သူမအဖို့ ဘာပြောရမလဲပင် မသိတော့ ။
“ပုံတစ်ပုံပဲဟာ…ရှင့်ဘာရှင်ပဲ ရိုက်လိုက်ပါလား”
အမည်မရှိသောနန် ။ “ကျွန်တော် မရိုက်ရဲလို့ပေါ့ဗျာ…”
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့အား ထပ်ပြီးအရှက်ရအောင် မလုပ်လိုသဖြင့် ကော်ဖီစားပွဲရှာရာဆီ လျှောက်သွားပြီး စားစရာသောက်စရာတို့ကို ချလိုက်၏ ။ ထို့နောက် သူမရဲ့ဖုန်းကို ထုတ်ကာ ဆိုဖာပေါ်က ကောင်ငယ်လေးအား ကြည့်လိုက်ပြီး…
“တန်တန်…သားသားက ဒီဝတ်စုံလေးနဲ့ အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ။ မာမီ ပုံတစ်ပုံလောက် ရိုက်လို့ရမလား”
နန်တန်ရှောင်သည် ရီဝမ်ဝမ်အား ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီး…
“ရပါတယ် မာမီ”
ရီဝမ်ဝမ်သည် မေးစေ့လေးကို ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း…
“ခနလေး…ဘယ်လိုစတိုင်မျိုးက ပိုချစ်ဖို့ကောင်းလဲလို့
မာမီ စဉ်းစားကြည့်လိုက်ဦးမယ် ။ ဟုတ်ပြီ…ဒီလိုမျိုးလေး….”
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူမ၏ဖုန်းကို အမည်မရှိသောနန်အား ပေးလိုက်ပြီ်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် အသည်းပုံပုံစံလေး လုပ်ပြလိုက်ရင်း….
“သားသား…မာမီ လုပ်သလို လိုက်လုပ်၊ ဟုတ်ပြီ..ကင်မရာဘက်ကို ကြည့်မယ်”
.....................................................................
စာစဉ် ၃၈ ၊ အခန်း ၁၅ ။ င့ါညီမလေး
မကောင်းဆိုးဝါးလေးမှာ အလွန်ပင် အတတ်မြန်ပြီး အသည်းပုံပိုစ့်ကို အကောင်းဆုံးလုပ်ပြနိုင်၏ ။
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်…အဲ့လိုမျိုးလေး”
ရီဝမ်ဝမ်သည် အမည်မရှိသောနန်ဆီကနေ ဖုန်းကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး တန်တန်၏ချစ်စဖွယ်ပုံလေးကို ရိုက်ယူနေသည် ။
အမည်မရှိသော နန် ။ “…”
ပန်းစည်း ။ “…”
သူတော်စင် ။ “…”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “…”
ရေခဲတုံးယောကျာ်း ။ “…”
သူတို့သည် သူတို့ဘဝတွင် ထိုမကောင်းဆိုးဝါးလေး၏ ချစ်စရာကောင်း သည့်ဘက်ခြမ်းကို တကယ်ကြီး မြင်နေရခြင်းပေလော…
ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးသည့်နောက် နန်တန်ရှောင်သည် နှုတ်ခမ်းတို့ကို ကိုက်ထားလျက် တောက်ပနေသည့်မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်အား ကြည့်နေသည် ။
ဓာတ်ပုံလေးတွေ မည်မျှချစ်ဖို့ကောင်းကြောင်း ချီးကျူးနေသည့် ရီဝမ်ဝမ်သည် ကောင်ငယ်လေး၏အကြည့်ကို သတိပြုမိသွားပြီး မော့ကြည့်လာသည် ။
“တန်တန်…ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကောင်ငယ်လေးသည် ဘာမှပြောမလာဘဲ ခေါင်းကိုခါယမ်းပြလာသည် ။
သို့ဖြစ်၍ ရီဝမ်ဝမ်သည် တွေးတောကြည့်လာပြီး မေးကြည့်လိုက်၏ ။
“သား မာမီနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ချင်လို့လား”
ကောင်ငယ်လေး၏မျက်ဝန်းတို့မှာ ချက်ချင်းပင် ရွှန်းစားသွားသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်က လက်ဖျစ်တီးလိုက်ရင်း…
“မာမ့ီဆီကို လာ”
ထို့နောက် ဖုန်းကို အမည်မရှိသောနန် အား ထိုးပေးလိုက်ရင်း…
“ကိုကို…ညီမလေးတို့ကို တစ်ပုံလောက်ရိုက်ပေးပါဦး”
ထိုစကားကို ကြားလိုက်သည်နှင့် အမည်မရှိသောနန် မှာ မင်သက်သွားမိပြီး ဆွံ့အသွားချေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ထပ်ပြီးပြောလိုက်၏ ။
“အာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ရီဝမ်ဝမ်၏စိတ်ထဲတွင်မူ ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေချေပြီ ။
ဒီမှာ…ရှင် နည်းနည်းလောက်လေး သရုပ်ဆောင်ကောင်းလို့ မရဘူး လား ။ ဘာကိစ္စကြောင့် ဒီလိုအချိန်မှာမှာ လာကြောင်အနေရတာလဲ ။
အမည်မရှိသောနန်သည် တခနကြာပြီးသည့်နောက်မှ အသိပြန်ကပ်သွားပြီး ဖုန်းကို ယူလိုက်၏ ။
ရီဝမ်ဝမ် စိတ်အေးသွားချေပြီ ။ သူမ တန်တန့်ကို ဖက်ထားပြီး ကင်မရာအား စိုက်ကြည့်နေသည် ။ ထို့နောက် သားအမိနှစ်ယောက်သား ခေါင်းပေါ်တွင် လက်တစ်ဖက်ဆီ
မြှောက်ကာ အသည်းပေါ်ပို့စ် ပေးကြသည် ။
သူမသည် ပွဲတစ်ပွဲမှ ပြန်ရောက်ထားဟန် တူသည် ။ မိတ်ကပ်တို့ မဖျက်ရသေးသလို အဝတ်အစားတို့လည်း မလဲရသေး ။ အလွန်ပင် ရှည်လျားသည့် အပြာနုရောင်ပွဲတက်ဂါဝန်ကို ဝတ်ဆင်ထားဆဲ ဖြစ်သည် ။ မိတ်ကပ်ကို ပါးပါးလေးလိမ်းခြယ်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ကျက်သရေရှိသည် ၊ ခမ်းနားထည်ဝါပေသည်…
အာ…
ငါ့ညီမလေးက မိန်းကလေးဆန်ပြီးတော့ ချောမောလှချည်လား…။
“ရိုက်လို့ပြီးပြီလား”
ရီဝမ်ဝမ် သူ့ဆီ အပြေးရောက်ချလာသည် ။
“ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ…”
ရုတ်တရက်ဖြစ်တည်လာသည့် ထူးထူးဆန်းဆန်းအတွေးတို့ကို ဖယ်ပစ်လိုက်ရင်း အမည်မရှိသောနန် ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်၏ ။
မကောင်းဆိုးဝါးလေးသည် အဆင်အပြေကြီးပြေနေသည်မှာ သေချာသွားပြီး သူသည်လည်း သေဒဏ်ကင်းလွတ်ခွင့်ကတ်ပြား ရသွားသည့်နောက်တွင် လှစ်ခနဲပြန်သွားတော့သည် ။
နှင်းဆီအိမ်တော်လေးကနေ ပြန်ထွက်လာကြပြီးသည့်နောက် ။
သူတို့၏ကပ္ပတိန်အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးသည် သစ်ပင်တည့်တည့်
ကို လျှောက်သွားနေသည်ကို မြင်လိုက်ကြသဖြင့် ကျန်နေသည့် လေးယောက်သားမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားကြသည် ။
သစ်ပင်ကို ဝင်တိုက်လုတဲတဲတွင် အမည်မရှိသောနန်သည် မသိစိတ်၏နှိုးဆော်မှုကြောင့် သွားနေရာမှ ရပ်သွား၏ ။ မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်နေပြီး အတွေးနက်နက်တွေးနေဟန် တူသည် ။
သူတို့ကပ္ပတိန်သည် ဤကဲ့သို့ စိတ်နဲကိုယ်နဲ့မကပ်ပဲ ဖြစ်နေသည်မှာ သူတို့အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်ပင် ဖြစ်၍ သူတို့သည်လည်း တအံ့တသြဖြစ်နေကြသည် ။
ပန်းစည်းက ထုတ်မမေးဘဲမနေနိုင်တော့ ။
“ကပ္ပတိန်…ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ”
အမည်မရှိသောနန်က ပွစိပွစိပြောလာသည် ။
“မင်းတို့တွေ တွေးမိကြလား…”
ပန်းစည်း ။ “ဘာကိုတွေးမိရမှာလဲ…”
အမည်မရှိသောနန်က မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်ကာ…
“ကျော်ကြားသော ရီက င့ါညီမလေးဖြစ်လောက်တယ်လို့ ထင်လား”
ပန်းစည်းနှင့်သူတော်စင်တို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက် ကြသည် ။ ထို့နောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ အချင်းချင်း တိုးတိုးလေး ပြောလာကြသည် ။
ပန်းစည်း ။ “နတ်ဘုရားလက်ကိုင်တုတ်…ကပ္ပတိန်က
သူ့ညီမလေးကို လွမ်းလို့လို့ ရူးသွားပြီလို့ မထင်ဘူးလား”
သူတော်စင် ။ “အင်း..ထင်တယ်”
ပန်းစည်း ။ “စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသောနန်က ဘယ်ကလဲဆိုတာ မင်းသိလား ။ အဲ့ဒီသက်ကျားအိုကြီး - ဟောလျန်ကွေ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောတပည့်မ ဟ ။ အဲ့ဒီဟောလျန်ကွေ့က မီးလျှံကျောင်းရဲ့ဒဏ္ဍာရီလာဆရာကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်ပြီးတော့ ငရဲဘုရင်ကြီးလို့လည်း ကျော်ကြားတယ် ။
သူ့ရဲ့သင်ပြမှုတွေက အရမ်းကို ကြမ်းလွန်းတယ်တဲ့ ။ ငါ့ကို ပြောစမ်းပါ - စိုးရိမ်ခြင်းကင်းသော နန် က တကယ်ကြီး မိန်းကလေးဆန်ပြီးတော့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ပြုစုတတ်ပါ့မလား”
သူတော်စင် ။ “ဘော့စ် ကျော်ကြားသော ကသာ ကပ္ပတိန်ရဲ့ညီမလေး ဆိုရင် ငါ ချီးပုံသုံးပုံ စားမယ်ကွာ”
ပန်းစည်း ။ “ငါဆိုရင်တော့ အပုံ ၃၀ စားမယ်ကွာ”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသား ။ “ငါကတော့ နဲနဲပဲ - ဆယ်ပုံပဲ စားမယ်…”
ရေခဲတုံးယောကျာ်း ။ “…”
အမည်မရှိသောနန်သည် သူတို့အား ဆောင့်ကန်ပစ်လိုက်၏ ။
“တိတ်ကြစမ်း…ငါ့ညီမလေးက အရမ်းကို တက်ကြွပြီးတော့
ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်…ဟုတ်ပီလား”
လေးယောက်သား ။ “…” ကပ္ပတိန်..အိပ်မက်ကနေ နိုးပါတော့ဗျာ…။
......................................................................
စာစဉ် ၃၈၊ အခန်း ၁၆ ။ ကလေးတစ်ယောက်လောက် မွေးကြမလား
နှင်းဆီဥယျာဉ်လေးတွင် ။
အိပ်ခန်းထဲတွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် အိပ်မပျော်နိုင်ဖြစ်ရင် အိပ်ရာပေါ်တွင် လူးလှိမ့်နေသည် ။ ဖုန်းထဲကနေ တန်တန်၏ပုံတို့ကို ကြည့်ရှုနေသည် ။
သူ့ကို ပိုကြည့်မိလေလေ…ပိုချစ်ဖို့ကောင်းလာလေလေ ပါပဲလား…
ရီဝမ်ဝမ် ထထိုင်လိုက်ပြီး စီရီဟန်ထံ စာတစ်စောင်
ပို့လိုက်သည် ။
[အရှင့်သား…ဘယ်အချိန်အားတော်မူမလဲ သိခွင့်ရှိနိုင်မလား]
တစ်ဖက်တွင် စီရီဟန်သည် စီးပွားရေးကိစ္စတစ်ခုကို တက်ရောက်နေချိန် ဖြစ်သည် ။
အခုတလောတွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့အား အချိန်မှန်အိပ်ပါလျှင် အတင်းကတိတောင်းနေခဲ့၏ ။
သို့တိုင်အောင် သူသည် လုံးဝကို မနားတမ်း အလုပ်လုပ်နေခဲ့သည်ချည်းသာ ။
စီရီဟန်သည် အကြီးအကဲတစ်ချို့နှင့် စကားစမြည ်ပြောဆိုနေရင်း ရုတ်တရက် ဖုန်းမြည်လာခြင်းကြောင့် ဖုန်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက် ်သည်တွင် ရီဝမ်ဝမ် စာပို့ထားသည်ကို မြင်လိုက်၏ ။
စီရီဟန်သည် စကားသုံးခွန်းဖြင့် ပြန်ပို့လိုက်သည် ။
[ဘာလို့လဲ]
ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်းပင် ပြန်ပို့လာသည် ။
[ရှင် အားရင် ကျွန်မတို့ ကလေးယူရအောင်လေ]
*အဟွတ်…* စီရီဟန် ဝိုင်သီးသွားချေပြီ ။
ရွှီရီသည် အမြန်အပြေးရောက်ချလာပြီး စိတ်ပူစွာဖြင့် မေးလာသည် ။
“သခင်လေး…ရရဲ့လား”
စီရီဟန်သည် လူအများရှေ့တွင် ထိုကဲ့သို့ ဣန္ဒြေမဆည်နိုင် ်ဖြစ်သွားခြင်းကို သူ ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ခဲ့ဖူးပေ ။
မည်သို့များ ဖြစ်သွားခြင်းပေနည်း ။
စီရီဟန်သည် သူ အဆင်ပြေသည်ဟု ပြလျက် လက်ကို မြှောက်ပြလိုက်၏ ။ ထို့နောက် ခန်းမရဲ့အနောက်ဘက်တွင် ရှိနေသည့် ဥယျာဉ်လေးဆီကို သွားလိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်အား ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။
ရီဝမ်ဝမ်က မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် ဖုန်းကိုင်လာသည် ။
“အာ…ဘာလို့ ဖုန်းခေါ်တာလဲ”
စီရီဟန် ။ “အစောနက ဘာအဓိပ္ပာယ်လဲ”
ရီဝမ်ဝမ် တခစ်ခစ်ရယ်ချလာသည် ။
“ဟီးဟီးဟီး…ဘာမှမဟုတ်ဘူး..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ။
ဒီတိုင်း ပျင်းလာလို့ ပြောလိုက်တာ…”
ပျင်းလာလို့…ဟုတ်လား ။
ဒါဆို ကလေးယူချင်တာက ပျော်ဖို့သက်သက်ပေါ့…။
သူသည် သူမ၏ဦးနှောက် အလုပ်လုပ်ပုံနှင့်…
အသားကျပြီးသား…ဖြစ်လို့သာ တော်သည်…
စီရီဟန်ခမျာ ကူကယ်ရာမဲ့သွားပြီး…
“ကိုယ် သဘက်ခါ ပြန်ရောက်မယ်”
“အဲ…အဲ့လောက်တောင် မြန်တယ်လား”
ရီဝမ်ဝမ် အံ့သြသွားခြင်းကြောင့် လွှတ်ခနဲ ပြောထွက်သွား၏ ။
စီရီဟန်သည် မည်သို့သောလူစားမျိုးမည်သနည်း ။
ရီဝမ်ဝမ် မူပျက်သွားခြင်းကို သူ ချက်ချင်း ဖမ်းမိသွားလေပြီ ။
သူ ပြောလာသည်…. “မြန်တယ်လား…”
ရီဝမ်ဝမ် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် ပြောလိုက်၏ ။
“အဲ..မမြန်ဘူး..မမြန်ဘူး ။ ကျွန်မ ပြောတာက ရှင် အလောတကြီး ပြန်လာစရာမလိုဘူးလို့ ။ ရှင့်ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ရဦးမယ်လေ ။ နဲနဲလေး နောက်ကျပြီးတော့ ပြန်လာလည်း ဖြစ်ပါတယ်”
စီရီဟန် ။ “အော်…အဲ့ဒီလိုလား”
ရီဝမ်ဝမ်ခမျာ ခေါင်းအကြီးကြီးကိုက်နေချေပြီ ။
ဒီလူကြီးက ဒီလောက်တောင် အာရုံစူးရှလွန်းမှ ရမှာလား ။
ငါ နဲနဲလေးမူပျက်သွားမိရုံလောက်လေးနဲ့ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီဆိုတာကို သူ သိသွားပြီ….။
ရီဝမ်ဝမ် ကပျာကယာပြောလာသည် ။
“အင်းပေါ့…။ ကျွန်မက ရှင့်ကို စိတ်ပူလို့ပေ့ါ ။
တခြား ဘာရှိရဦးမှာလဲ ။ ကျွန်မက အိမ်ထဲမှာ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ဖွက်ထားပြီး ရှင်မိသွားမှာကို စိုးနေတယ်လို့များ ထင်နေတာလား”
စီရီဟန် ။ “…”
ရီဝမ်ဝမ်သည် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် ခေါင်းစဉ်လမ်းကြောင်း ပြောင်းပစ်လိုက်သည် ။
“ဟုတ်သားပဲ…ရှင် ပြန်လာတဲ့အခါကျရင် လူကြီးမင်း မူ ပါ
စီ ကော်ပိုရေးရှင်းကို လေ့လာဖို့ လိုက်လာမှာမလား ။
ကျွန်မ လုပ်ထမ်းလုပ်နည်းတွေနဲ့ ရင်းနှီးနေပြီဆိုတော့
လူကြီးမင်း မူ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့အချက်အလက်တွေ အကုန်လုံး ကျွန်မဆီ ပို့ထားလိုက်လေ ။ ဒါဆို လေ့လာပြီးတော့ ပြင်စရာရှိတာ ကြိုပြင်ထားလို့ရတာပေါ့”
စီရီဟန် ။ “အင်း”
ကံကောင်းထောက်မပြီး စီရီဟန်သည် ထပ်မေးမြန်းလာခြင်း မရှိပါချေ…
ဖုန်းချလိုက်ပြီးသည့်နောက် စီရီဟန်သည် အမှောင်ထုထဲကို ငေးကြည့်နေရင်း တစ်ခုခုကို တွေးတောနေဟန်တူသည် ။
သူသည် ရီဝမ်ဝမ်ကို ကာကွယ်ဖို့ရာအတွက် လူတစ်ချို့ကို တိတ်တိတ်လေး စေလွှတ်ထားခဲ့ပါ၏ ။ သို့သော် ထိုသည်မှာ သူမလေး၏လုံခြုံဘေးကင်းရေး အတွက်သာလျှင် ဖြစ်ပြီး သူမလေးကို ထောက်လှမ်းဖို့ရာ မဟုတ်ပါချေ ။ ထို့ကြောင့် သူသည် သူမလုံခြုံရေး အကြောင်းကလွဲပြီး တခြားမည်သည့် အကြောင်းအရာကိုမှ သတင်းပြန်မပို့ခိုင်းခဲ့ပေ ။
သူမလေး ဘေးကင်းသလားဆိုသည်ကိုသာ လျှင် သူ အာရုံစိုက်နေမိခဲ့ပါ၏ ။
သို့သော်၊ အစောနက ရီဝမ်ဝမ်သည် ခါတိုင်လိုပင် ပြုမူပြောဆိုသွား ခဲ့၏..
သူမအသံသည် အရင်အတိုင်းဖြစ်နေသည်ဆိုလျှင်တောင်မှ
သူ့ကို တစ်ခုခုဖုံးကွယ်ထားသည်ကို သူ အတပ်သိနေလေပြီ…
နှင်းဆီအိမ်တော်လေးတွင် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ဖုန်းချလိုက်ပြီးမှ နောင်တရမိသွား၏ ။ သူမသည် စီရီဟန်အား အမှန်အတိုင်း ပြောပြလိုက်သင့်သည် မဟုတ်ပါလား ။ အဘယ်ကြောင့်များ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိသယောင်ခံစားရအောင် လုပ်ပြီး အမှန်အတိုင်း ထုတ်မပြောမိလိုက်လေသည်နည်း ။
သူမ ပုံစံမှာ သူ့နောက်ကွယ်တွင် နောက်ယောကျာ်းတစ်ယောက်နှင့် ညားထားပြီး တိတ်တိတ်ပုန်းသားတစ်ယာက် မွေးထားမိသလိုလို…
ငါတော့ သေပြီ….
………………………………………………………ဒီဝတ္ထုလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် vote and comment ဖို့ မမေ့နဲ့နော် 😘😘😘😘😘😘😘
Goddess > စာစဉ် ၃၈ တစ်ခုလုံးကို တစ်ခါတည်း အပြီးဖတ်လိုပါက ၅၀၀ ကျပ် ထဲနဲ့ ဖတ်လို့ရပါပြီ ။