💖 ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး 💖
Book. : 37
Chapter. : 7 - 12
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဥ္ ၃၇၊ အခန္း ၇ ။ မာမီ့ဆီကုိ အလည္လာမယ္
မာ-မာမီ…။
မုိးၾကိးၾကီးကုိးခ်က္ တစ္ၿပိဳင္တည္းအပစ္ခံလုိက္ရသလုိ
ရီ၀မ္၀မ္ ခံစားလိုက္ရသည္ ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဦးေနွာက္ကေန အခ်ိတ္အဆက္တုိ ့ကို စဥ္းစားေနမိ၏…
ဒီကေလးရဲ့မိ်ဳးရုိးက နန္ လို ့ေၿပာတယ္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ ့အား ၿမင္ၿမင္ခ်င္း အလြန္တရာရင္းနွီးေနမိသလို ခံစားမိခဲ့၏ ။ အခုတြင္ သူသည္ သူမ၏သားပါဟု ရုတ္တရက္ၾကီး ေၿပာလာေခ်ၿပီ…
ငါ့မွာ တကယ္ကို သားမရွိပါဘူး ။
ဒါဆုိ…
ဒီ…ဒီကေလးက…အမည္မရွိေသာနန္ရဲ့တူေလး…မ်ားလား…။
ထုိအခ်ိန္က အရာအားလံုးသည္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသၿဖင့္
သူမ မ်ားမ်ားစားစားမေတြးေတာမိခဲ့ပါေခ် ။
ထုိစဥ္က သူမသည္ ထုိကေလးကို ဗြီဒီယုိေကာကေန ၿမင္ေတြ ့ခဲ့ခ်ိန္
သူ ့မ်က္နွာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမေတြ ့ခဲ့ရပါေခ် ။ ထုိ ့အၿပင္ ၊ ဤကေလး၏၀တ္ထားပံုတုိ ့သည္ ထုိဗြီဒီယိုေကာလ္ထဲက ကေလး၏ ၀တ္ပံုစားပံုနွင့္ ကြဲၿပားလွေခ်သည္ -
ထိုစဥ္က ၀တ္စားထားသည္မွာ တစ္ကိုယ္လံုးအနက္ ၿဖစ္၏ ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အခုခ်ိန္တြင္ သူ ့အား အလြန္အမင္းရင္းနွီးသည္ ဟုုသာ ခံစားမိခဲ့ၿပီး မည္သူမည္၀ါမွန္းကုိ
သူမ လံုး၀ ပံုေဖာ္လုိ ့မရခဲ့ၿခင္းပင္ ၿဖစ္၏ ။
အေရးၾကီးဆံုးေသာအခ်က္မွာ သူမကုိယ္သူမ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ခ်ိန္ရေအာင္ အမည္မရိွေသာနန္က အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား သူမကုိ ၾကိဳတင္အေၾကာင္း မၾကားထားေလသနည္း ။
ထုိ့ေၾကာင့္ပင္ ဒီကေလးသည္ အမည္မရွိေသာနန္၏တူေလး ၿဖစ္ေၾကာင္း ကုိ သူမ လံုး၀မေတြးမိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္၏ ။
ထုိအခုိက္အတန္ ့တြင္ သူမအေရွ့ကကေလးအား ဗလာဟင္းလင္းအသိၿဖင့္ စူးစုိက္ၾကည့္ေနမိၿပီး
ရီ၀မ္၀မ္ ရူးမတတ္ၿဖစ္ေနမိေခ်ၿပီ ။
အဲ့ဒီအရူးေကာင္ အမည္မရွိေသာနန္ ေတာ့လား ။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ငါ့ကို လံုး၀ၾကိဳမေၿပာထားတာလဲ ။ ငါ့စိတ္ကုိ လံုး၀ကုိ မၿပင္ထားရေသးဘူး ။
ဒီမွာ ဘာေတြၿဖစ္ေနသလဲ တစ္ေယာက္ေလာက္ ငါ့ကို ေၿပာၿပၾကပါလား ။ ငါ အခု ဘာလုပ္ရမလဲ ။
မယံုနုိင္စရာေကာင္းလြန္းအားၾကီးတယ္ ။
ငါ ဒီတုိင္းတိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲေနလုိက္ရမလား ။
ထိုကေလးသည္ကား အခုထိတုိင္ လက္ေလးကို ကမ္းေပးထားဆဲ ။ သူ၏ေခါင္းေသးေသးေလးနွင့္ သူမေလးအား ၾကည့္ေနဆဲပင္ ။
ထုိကေလး၏လက္ဗလာေလးကို ၿမင္လုိက္ရသည့္အခ်ိန္
ရီ၀မ္၀မ္ အသိၿပန္ကပ္လာၿပီး စိတ္တုိ ့ႏူးည့ံလာရ၏ ။
သူမလက္ကို ဆန္ ့ထုတ္ေပးလုိက္ၿပီး ထိုကေလးေလး၏
လက္ေသးေသးေလးကို ႏူးညံ့စြာ ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္ရင္း ။
“မဂၤလာပါ…”
ကေလးေလးသည္ ရီ၀မ္၀မ္ ဆြဲကိုင္ထားသည့္သူ ့လက္ေလး အား စုိက္ၾကည့္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္လာသည္ ။
သူ ့ပံုစံေလးမွာ အရင္ကထက္ပင္ ပိုလုိ ့ခ်စ္ဖုိ ့ေကာင္းလာေခ် သည္ ။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ ့အေနာက္က ကုိယ္ရံေတာ္နွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကေလၿပီ ။
သခင္ငယ္ေလးက တကယ္ပဲ…သူ ့ကုိ ထိခြင့္ေပးလုိက္ တယ္…
တန္ဘင္းနွင့္ စုန္ ့ခ်န္းသည္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနရာကေန
အခုမွ စိတ္တည္ၿငိမ္သြားရံုရွိေသး၊ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ စိတ္လႈပ္ရွားလာၾကၿပန္သည္ - အခုတြင္ေတာ့ သူတို ့မွာ
လုံး၀ကုိ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္သြားၾကၿခင္းပင္ ။
၀ုိး…ဒီကေလးက တကယ္ပဲ..တကယ္ပဲ သခင္မရဲ့သား လား…
သခင္မမွာ ဒီေလာက္အရြယ္သားေလးေတာင္ ရွိေနၿပီလား ။
ၾကည့္ရတာ သခင္မက သူ့သားအရင္းကိုေတာင္ မမွတ္မိတဲ့ပံုပဲ ။
သခင္မကေတာ့ တကယ့္ကို သခင္မပါပဲေလ…အရမ္းကုိ မုိက္တယ္…
သခင္မနဲ ့ဘယ္လုိမ်ား ပတ္သက္ေနသလဲလုိ ့ ငါ ေတြးေနတာ…ဟီး..
“မဂၤလာပါ” ဟု ေၿပာၿပီးသြားသည့္ေနာက္ ရီ၀မ္၀မ္မွာ ေၿပာစရာစကား ကုန္သြားၿပီး ဘာဆက္ေၿပာရမလဲဟု အခ်ိန္အၾကာၾကီးၾကာေအာင္ အေၿပးအလႊားစဥ္းစားေန၏ ။ သုိ ့တုိင္ ၊ စကားတစ္ခြန္းမွပင္ စဥ္းစားလုိ ့ မရေခ်ၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “အဟမ္း…နန္တန္ေရွာင္၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္…တန္တန္လုိ ့ ေခၚမယ္ေနာ္ ၊ ရလား”
ေကာင္ငယ္ေလးက ေခါင္းညိတ္ၿပလာသည္ ။ “ဟုတ္ကဲ့”
ရီ၀မ္၀မ္ ေခါင္းကိုက္စြာၿဖင့္ အသက္ကို ၿပင္းၿပင္းရွဴရိႈက္လုိက္သည္ - အမည္မရွိေသာနန္ နွင့္ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ထားခြင့္မရခဲ့သၿဖင့္
အခုခ်ိန္တြင္ သူမဘာသာသာ လႈပ္ရွားရေပေတာ့မည္ ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ ၊ ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလာသည္ ။
“ဒါဆုိ တန္တန္…တကယ့္ကုိ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ။ မာမီ အခုနက သားကို မမွတ္မိခဲ့ဘူး ။ သားဦးေလးနဲ ့ အရင္က ေၿပာဖူးပါတယ္ ။ သားဆီကိုလည္း လာလည္ခ်င္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာ မာမီ အရမး္ကုိ အလုပ္ရႈပ္ေနလုိ ့ အလည္လာဖုိ ့ကိစၥက ၾကန္ ့ၾကာ သြားတယ္…”
ေကာင္ေလး ။ “ရပါတယ္…မာမီက အလုပ္မ်ားတယ္ ။ သားပဲ မာမီ့ဆီကုိ လာလည္ပါ့မယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ထိုစကားကုိ ၾကားလုိက္သည့္အခုိက္ သူမ၏နွလံုးသားထဲ အမည္ေဖာ္စြမ္းမရနုိင္ေအာင္ အရည္ေပ်ာ္က်လာေတာ့သည္ ။
လိမ္မာလုိက္တဲ့ကေလးေလးပါလား….။
ဒီေလာက္လိမ္မာတာကိုမ်ား အမည္မရွိေသာနန္က
သူ ့မေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ဆက္တုိက္ေၿပာၿပီးေတာ့ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလးလုိ ့ပါ ေခၚေနရတယ္လုိ ့ ။
အမည္မရွိေသာနန္ အေၾကာင္း ေတြးမိသၿဖင့္
ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အံၾကိတ္သြားေခ်ၿပီ ။
“ဒါနဲ ့ သားဦးေလး ဘယ္မွာလဲ ။ အတူတူ ပါမလာဘူးလား”
အဲ့ဒီေခြးသေတာင္းစား အမည္မရွိေသာနန္ ေတာ့လား ။
ဘယ္ေတြ ေလ်ွာက္သြားေနတာလဲ ။
ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဒါကုိ ဘယ္လုိလုပ္ကိုင္တြယ္ရမွာလဲ ။
ကေလးေလးက ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။
“ဦးေလးက သားကို လုိက္ပုိ ့ၿပီးေတာ့ ၿပန္သြားပါၿပီ”
ရီ၀မ္၀မ္ ေခါင္းညိတ္ၿပလုိက္၏ ။
“ေအာ္..ေအာ္..မာမီ သိၿပီ…”
……………………………………………………
စာစဥ္ ၃၇၊ အခန္း ၈ ။ သူ ့အေဖအတုိင္း တစ္ပံုစံတည္းပဲ
သုိ ့ၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိကေလးအား နွင္းဆီအိမ္ေတာ္ေလးဆီကုိ ေခၚသြားရ၏ ။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး လံုး၀ကို အံ့ၿသေနေလသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္၏စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္လံုးရွိေနသည္မွာ အေတြးတစ္ခုထဲသာ ။
ငါ ဒီကေလးကုိ ဘယ္လုိေစာင့္ေရွာက္ရမွာလဲ ။
ငါ့မွာ လံုး၀ကုိ အေတြ ့အၾကံဳမရွိဘူးေလ ။
၀င္ေပါက္၀တြင္ ေရာက္သည့္အခ်ိန္ ရီ၀မ္၀မ္၏မ်က္လံုးတုိ ့ ခ်က္ခ်င္း ၀င္းပသြားၿပီး ကုိယ္ရံေတာ္နွစ္ေယာက္အား ၾကည့္လာသည္ ။
ဟုတ္သားပဲ…ဒီနွစ္ေယာက္ ရွိေသးတာပဲ ။
သူတို ့ကေတာ့ နန္တန္ေရွာင္ရဲ့ေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးအတူတူေန လာခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္ ။
သူ ့ရဲ့စားပံုေသာက္ပံု၊ အက်င့္ေတြနဲ ့ ေနပံုထုိင္ပံုတုိ ့ကုိ ေကာင္းေကာင္းသိၾကမွာပဲ ။
“ဒါၿဖင့္ ရွင္တုိ ့နွစ္ေယာက္…”
ရီ၀မ္၀မ္ မေၿပာရေသးခင္မွာပင္ နန္တန္ေရွာင္က ကိုယ္ရံေတာ္နွစ္ေယာက္ဘက္ လွည့္လုိက္ၿပီး
ကေလးသံေလးၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။
“မင္းတုိ ့နွစ္ေယာက္ ၿပန္သြားလုိ ့ရၿပီ ။
က်ြန္ေတာ့္ကို မာမီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလိမ့္မယ္”
သူ ့အမိန္ ့ကို ၾကားလုိက္ရသည့္သူတို့ကား
လံုး၀တြန္ ့ဆုတ္ၿခင္းမရွိၾကဘဲ ။
“ဟုတ္ကဲ့”
သူတုိ ့နွစ္ဦးသည္ လွစ္ခနဲ ထြက္သြားၾကေတာ့ၿပီး
လံုး၀ကုိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့ၿပီ…
ရီ၀မ္၀မ္ သူမလက္ကုိ ဆန္ ့ထုတ္လုိက္မိ၏…
ေဟး…မသြားနဲ ့ေလ ။
တကယ္ၾကီး သြားၾကေတာ့မလုိ ့လား ။
ရွင္တုိ ့ေတြ တကယ္ၾကီးလား ။
ဒီေလာက္ငယ္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ထဲကို ငါနဲ့ ဒီလုိမ်ိဳး ထားပစ္ရက္ၾကတယ္လား ။ ဒီကေလးကုိ ဘယ္လုိေစာင့္ေရွာက္ရလဲ ငါ တကယ္မသိဘူးေနာ္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူမအေရွ့က ထုိေပါက္စီလံုးေလးအား စုိက္ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္အၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ၿပိဳလဲက်လုမတတ္ ၿဖစ္ေနေခ်ၿပီ ။
ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ကံၾကမၼာေပၚသာ ပံုအပ္လုိက္ဖို ့ ဆံုးၿဖတ္လုိက္ေတာ့၏…
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူမအေနာက္ကထုိေယာက္်ား နွစ္ေယာက္ဘက္ လွည့္လုိက္ၿပီး…
“တန္ဘင္း..စုန္ ့ခ်န္း၊ ေက်ာက္ေက်ာက္နဲ ့တၿခားသူေတြကို သြားရွာၾက”
တန္လံုသည္ သူတုိ ့အား ထိခုိက္ေအာင္မလုပ္ဟု ကတိေပးထားခဲ့သၿဖင့္ သူတို ့ ဘာမွၿဖစ္မည္မဟုတ္ေပ ။
“ဟုတ္ကဲ့”
နွစ္ေယာက္သား ခ်က္ခ်င္းပင္ တၿခားသူမ်ားကို သြားရွာၾကေတာ့သည္ ။ ေနာက္ဆံုးတြင္
ထုိသံုးေယာက္အား ထပ္ခုိးေပၚတြင္ ေတြ ့လုိက္ၾက၏ ။
သံုးေယာက္သားသည္ အေကာင္းပကတိၾကီးပင္ ။
ၾကိဳးနဲ ့ခ်ည္ခံထားရၿပီး ထပ္ခုိးတြင္ ပစ္ထားခံရရံုသာၿဖစ္၏ ။
သူတုိ ့အား ေတြ ့လုိက္ရၿပီးသည့္ေနာက္ တန္ဘင္းနွင့္
စုန္ ့ခ်န္းတို ့ ကပ်ာကယာ ၾကိဳးေၿဖေပးလုိက္ၾကသည္ ။
“မင္းတို ့ ဘယ္လုိၿပန္ေရာက္လာၾကတာလဲ ။
သခင္မေရာ…အသက္အႏၱရာယ္ရွိလား”
“သခင္မက အသက္အႏၱရာယ္ရွိစရာလား ။
ရွိမယ့္ရွိ တၿခားသူေတြပဲ ရွိမွာေပါ့”
သူတုိ ့သခင္မ၏ဖံုးကြယ္ထားသည့္အစြမ္းအစတို ့ ထြက္လာၿပီး သူတုိ ့အား ကယ္ၿခင္းဟု သူတုိ ့သံုးေယာက္ ေတြးထင္မိေနၾကၿခင္းပင္ ။
“အမွန္ပဲ ။ ဒီတစ္ေခါက္ ငါတုိ ့ေတြ လုပ္တာည့ံတယ္၊ ငါတုိ့ သခင္မကုိ ေကာင္းေကာင္းမကာကြယ္ေပးနုိင္ခဲ့ဘူး ။ သခင္မဆီက ခြင့္လႊတ္မႈရဖုိ ့ ေတာင္းပန္ရမယ္”
က်န္းၾကီးက ေၿပာလာၿခင္း ။
တၿခားသူေတြလည္း သေဘာတူၾကသည္ပင္ ။
သုိ ့ၿဖင့္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေအာက္ထပ္သုိ ့ ေၿပးဆင္းသြားၾက၏ ။
ေတာင္းပန္စကားဆုိေတာ့မည္အၿပဳ ဟုိးအေ၀းကေန လွမ္းၿမင္လုိက္ၾကသည္မွာ…သူတုိ ့သခင္မေဘးတြင္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနၿခင္း ။
“အမ္…သခင္မ ထြက္သြားတာ ခနေလးပါ ။
ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ ၿပန္ပါလာတာလဲ”
အ့ံအားသင့္စြာေၿပာလာသူကား ဖက္တီး ။
က်န္းၾကီးသည္လည္း သံသယ၀င္ေန၏ ။
“တန္ဘင္း၊ စုန္ ့ခ်န္း ၊ ဘာေတြၿဖစ္ခဲ့တာလဲ ။
မင္းတုိ ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ၿပန္ေရာက္လာတာလဲ”
“အားးးး…ကေလးေလးက…အရမ္းကို ခ်စ္ဖို ့ေကာင္း လုိက္တာ ။ ဒီကေလးေလးက ဘယ္သူလဲ ။ ဘယ္ကေန ေရာက္လာတာလဲ” ေက်ာက္ေက်ာက္၏စိတ္အာရံုတုိ ့သည္ ထုိေကာင္ငယ္ေလးထံတြင္ ေကာ္ကပ္သလုိကပ္ေနေခ်ၿပီ ။
တန္ဘင္းနွင့္ စုန္ ့ခ်န္းတုိ ့သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ကို ၾကည့္လုိက္ၾကၿပီး ေၿပာလာသည္ ။
“ငါတုိ ့ကေလး…။ အဲ့ဒီကေလးက…သခင္မရဲ့သားေလး ပါ…”
“ဘာရယ္…သခင္မရဲ့သား ဟုတ္လား”
ေက်ာက္ေက်ာက္သည္ ေရွာ့ရသြားၿပီး ပါးစပ္ကို အုပ္ထားမိေခ်ၿပီ ။
“ဘုရား ဘုရား”
ဖက္တီးသည္ အက်ယ္ၾကီးေအာ္ေၿပာလာ၏ ။
“ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ၿဖစ္နိုင္မွာလဲ”
“စပရုိက္စ္ ၿဖစ္သြားတယ္မလား ။ ငါတုိ ့ကို္ယ္တုိင္ နားနဲ့ဆတ္ဆတ္ ၾကားလာခဲ့တာ”
ဖက္တီးသည္ ထုိေကာင္ငယ္ေလးအား စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ သူ ့ပံုစံမွာ အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္ေနဟန္ေပၚရင္း…။
“လံုး၀ကို ခ်ြတ္စြတ္ပဲ…သူ….သူက သခင္မနဲ ့ တကယ္တူ တယ္ ။ သူ ့မ်က္နွာေလးက...ငါတုိ ့သခင္မနဲ ့ တစ္ပံုစံထဲပဲ ဟုတ္တယ္မလား”
တန္ဘင္းက သေဘာတူလာသည္ ။
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ၊ မင္းတုိ ့ေတာင္မွ အဲ့လုိေတြးမိ တယ္လား - အစ္ကုိ ခ်န္း နဲ ့ငါလည္းပဲ အဲ့လုိပဲ ၿမင္ေနတာ”
စုန္ ့ခ်န္းက ေမးေစ့ကုိ ပြတ္သပ္လ်က္ ေၿပာဆုိလာသည္ ။
“သခင္ေလးက သခင္မနဲ ့ဆင္ေတာ့ဆင္ပါတယ္ ။
ဒါမဲ့ သူ ့စရုိက္နဲ ့ စိတ္ထားကေတာ့ လံုး၀ကုိ မတူသလုိပဲ ။ ထူးဆန္းတယ္…”
ဖက္တီးက မ်က္လံုးကုိ လွန္ၾကည့္လာသည္ ။
“မင္းကေတာ့ကြာ ဒါကုိမ်ား ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနေသး တယ္ ။ ဘာမ်ား ထူးဆန္းလုိ ့လဲ ။ သူ ့စရုိက္က သခင္မနဲ ့မတူဘူးဆုိရင္ သူ ့အေဖနဲ ့ သြားတူတာၿဖစ္မွာေပါ့ကြ”
တန္ဘင္းနွင့္ စုန္ ့ခ်န္းတုိ ့ ေခါင္းညိတ္ၿပလာကာ…။
“အဓိပၸာယ္ရွိတယ္”
………………………………………………………
စာစဥ္ ၃၇၊ အခန္း ၉ ။ ၿပက္ရယ္ၿပဳၿခင္း
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထိုကေလးကိုသာလ်ွင္ အာရံုထဲေရာက္ေန သၿဖင့္ ထိုငါးေယာက္အား စိတ္၀င္စားနုိင္ၿခင္းမရွိေနေလရာ သူမနွင့္ ရုပ္ခ်င္းဆင္သည္ဟု ေၿပာေနၾကသည္ေလာက္ကိုသာ ၾကားလုိက္မိ၏။
ရီ၀မ္၀မ္ အခုမွ သတိၿပဳမိၿခင္းပင္ ။ စစခ်င္းက သူမ ထုိသုိ ့ခံစားမိခဲ့ပါ၏ ။ သုိ ့ေသာ္ အခု သူတို ့ေၿပာေတာ့မွသာလ်ွင္ ကေလးသည္ သူမနွင့္ နည္းနည္းေလးဆင္တူေနသည္ကို တိတိက်က်သတိၿပဳမိလာၿခင္းပင္ ။
သုိ ့ေသာ္လည္း သူမသည္ အမည္မရွိေသာနန္၏ ညီမေလးနွင့္ ရုပ္ခ်င္းဆင္သည္ဟု အေၿပာခံခဲ့ရဖူးသည္ မဟုတ္ေလာ ။ သို ့ၿဖစ္ရာ ဤကေလးက သူမနွင့္ ရုပ္ခ်င္းဆင္ေနၿခင္းမွာ ဆီေလ်ာ္မႈရွိေခ်သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထိုငါးေယာက္အား ခပ္မာမာၾကည့္ေပးလုိက္ၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ဖို ့ အမိန္ ့ေပးလုိက္၏ ။
ထုိေတာ့မွ အတင္းတုပ္ေနၾကသည့္ ငါးေယာက္သားမွာ ငွက္ေတြသင္းအုပ္ကြဲသလုိ လူစုကြဲသြားၾကေတာ့သည္ ။
သခင္မသည္ သူတုိ ့အား စုိးရိမ္ေနခ်ိန္ပင္မရွိေပ ။
တစ္ခနအတြင္း ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ရီ၀မ္၀မ္ နွင့္ နန္တန္ေရွာင္သာလွ်င္ ရွိက်န္ခဲ့ၾကသည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္သည္ မုန္ ့တစ္ေပြ ့တစ္ပုိက္ၾကီးကို ယူခ်လာၿပီး၊ ထုိကေလးအတြက္ လိေမၼာ္ရည္ကုိပါ ေဖ်ာ္ေပးလာသည္ ။
ထို ့ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲကဆုိဖာေပၚ တြင္ သူနွင့္အတူ ထုိင္ခ်လုိက္သည္ ။
နန္တန္ေရွာင္သည္ ဆုိဖာေပၚတြင္ မတ္မတ္ထုိင္ေနလ်က္ ။ သူ၏မည္းနက္ေနသည့္မ်က္၀န္းတုိ ့သည္ ပတ္၀န္းက်င္အား စူးစမ္းအကဲခတ္ေနသည့္ေၾကာင္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္
နွယ္ ဧည့္ခန္းအား ေ၀့၀ုိက္ၾကည့္ေနသည္ ။
ကေလးတစ္ေယာက္နွင့္ မည္သုိ ့အဆင္ေၿပေအာင္ ဆက္ဆံရမည္ကို မသိပါသည့္ ရီ၀မ္၀မ္မွာ ဤကေလး၏အေရွ့တြင္ ေနရထုိင္ရက်ံဳ ့ေနၿပီး
ေၿပာဖုိ ့ရာစကားရွာလုိ ့ေနသည္ ။
“ဟဲဟဲ…တန္တန္…သားရဲ့နာမည္ေလးက လွလုိက္တာ ။ ဒီနာမည္ရဲ့ေနာက္မွာ အဓိပၸာယ္တစ္ခုခုမ်ား ရွိလား”
နန္တန္ေရွာင္ ။ “မာမီ…ေမ့သြားၿပီလား”
ကေလးေလး၏အၿပစ္ကင္းစင္သည့္အၿဖဴထည္မ်က္၀န္းေလးတုိ ့က စူးစမ္းေမးၿမန္းလာခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အၿပစ္ရွိသလုိ ရီ၀မ္၀မ္ ခံစားသြားရ၏ ။
“အာ…ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ မာမီ အရင္က ဒဏ္ရာရၿပီး ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး…”
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္မိသလို ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုလြဲေနသလို ခံစားမိသြား၏ ။
အာ…ငါက ဘာလုိ ့ အၿပစ္ရွိသလုိ ခံစားေနရတာလဲ ။
ငါက သူ ့အေမမွ မဟုတ္တာကို ။
နန္တန္ေရွာင္ ။ “ရပါတယ္…သား မာမ့ီကုိ ေၿပာၿပေပးမယ္”
ရီ၀မ္၀မ္ ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ပင္ ေၿပာလုိက္သည္ ။
“အင္း..အင္း…ဒါဆုိ မာမီ့ကုိ ေၿပာၿပေနာ္”
ေကာင္ငယ္ေလးက ၿပန္ေၿပာလာသည္ ။
“မာမီ သားကုိ လြယ္ထားရတုန္းက ၀က္ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးေတြ စားရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာက်ခဲ့လုိ ့ သားကုိ ဒီနာမည္ေပးခဲ့တာပါ - ‘တန္ေရွာင္’ ဆုိတာက ၀က္ခ်ိဳခ်ဥ္နဲ ့ အသံဆင္တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ သားနာမည္ကုိ နန္တန္ေရွာင္ ဆုိၿပီးေတာ့ မာမီေပးခဲ့တာပါ”
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ရီ၀မ္၀မ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားၿဖစ္သြားေခ်ၿပီ ။ အနည္းဆံုးဆယ္စကၠန္ ့ေလာက္ထိ မင္သက္သြားမိၿပီးေတာ့မွ
သူ ေၿပာလုိက္သည့္စကားကုိ ၿပန္တုန္ ့ၿပန္နုိင္ေလ၏ ။
ဘယ္လုိေသာက္က်ိဳးနည္းၾကီးလဲဟ…ဟမ္ ။
တန္ေရွာင္…။ ဒါဆုိ ကေလးကို ၀က္ကင္ လို ့ နာမည္ေပးထားတာေပါ့ ။ ဘယ္လိုမိဘကမ်ား ကိုယ့္ကေလးကိုယ္ ဒီလိုၿပက္ရယ္ၿပဳရဲတာလဲ ။
ထိုနာမည္၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ထူးထူးၿခားၿခား အဓိပၸာယ္ရွိရမည္ဟု သူမ ေတြးထင္ထားမိခဲ့ၿခင္းပင္ ။
သုိ ့ေသာ္ အဆံုးသတ္တြင္ သူ ့မာမီသည္ ၀က္ခ်ိဳခ်ဥ္ကင္ကို စားရတာကိုနွစ္သက္ေနၿခင္း ေၾကာင့္တဲ့လား ။
သူမဆီမွာ ထံုးတမ္းစဥ္လာယဥ္ေက်းမႈတုိ ့ေရာ ရွိေသးရဲ့လား..ဟမ္ ။
*ဟြတ္ ဟြတ္*
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ တန္တန္…မာမီ အဲ့ဒီနာမည္ေပးတုန္း က ေသခ်ာမေတြးမိသြားဘူးနဲ ့တူတယ္…”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူ ့အေမအၿဖစ္ ဟန္ေဆာင္ေနရၿခင္းကိုပင္
ေၿခကုန္လက္ပန္းက်သလို ခံစားလာရေခ်ၿပီ - ထိုအၿပစ္ကုိ
သူမ လႊဲယူရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား ။
နန္တန္ေရွာင္ ။ “ရပါတယ္”
ေကာင္ငယ္ေလးသည္ စိတ္ထဲလံုး၀ ထည့္ထားၿခင္းမရွိပါေခ် ။ သုိ ့ၿဖစ္ရာ အမည္မရွိေသာနန္ ေၿပာၿပခဲ့ဖူးေသာ ေၿပာရခက္သည့္မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး မွာ ဤကေလး လံုး၀မၿဖစ္နုိင္ဟုပင္ တစ္ဖန္ၿပန္ေတြးမိလာၿပန္သည္ ။
အစတြင္ သူမသည္ အဆိုးဆံုးအတြက္ စိတ္ကို ၿပင္ဆင္ထားခဲ့ပါ၏…
သို ့ေသာ္ ထုိကေလး၏ထူးမၿခားနား၊ ေအးစက္ေနသည့္မ်က္နွာေလးနွင့္ အရြယ္နွင့္ မလုိက္ေအာင္ နားလည္နုိင္စြမ္းရွိေနၿခင္းတုိ ့ကုိ ၾကည့္ေနရင္း ရီ၀မ္၀မ္၏နွလံုးသားထဲ အနည္းငယ္ကိုက္ခဲလာရသည္ ။
ထိုကဲ့သုိ ့ တစ္ကိုယ္ထီးတည္းေနတတ္သည့္စိတ္ေနစိတ္ထားမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အနားတြင္ မိဘေတြ ရွိမေနခဲ့ၿခင္းေၾကာင့္ ၿဖစ္လိမ့္မည္ ။ ဤကေလးက ေပးစြမ္းေနသည့္ခံစားခ်က္သည္ကား သူတစ္ေယာက္တည္း သီးၿခားရွိေနသလုိလုိ ၊ ကေလးတစ္ေယာက္တြင္ ရွိေနသင့္သည့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဟန္ပန္မ်ိဳး ရွိမေန ။
ရီ၀မ္၀မ္ တိတ္တိတ္ေလးသက္ၿပင္းခ်လုိက္ၿပီး ထုိကေလး
ေရွ့တြင္ ထုိင္ခ်လုိက္၏ ။ လက္ကို ဆန္ ့ထုတ္လုိက္ကာ
သူ ့ေခါင္းေသးေသးေလးကို ပြတ္သပ္လုိက္ရင္း ။
“တန္တန္…မာမီက အတိတ္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဆုိေပမယ့္လဲ
သားကုိ မာမီရဲ့အၾကိဳက္ဆံုးအစားအေသာက္နာမည္ - ၀က္ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးလုိ ့ နာမည္ေပးထားခဲ့တာဆုိေတာ့ မာမီ သားကုိ အရမ္း အရမ္း အရမ္းၾကီးကို ခ်စ္လုိ ့ပဲၿဖစ္ရမယ္”
ေကာင္ငယ္ေလး၏ၾကည္လဲ့ေနသည့္မ်က္၀န္းတုိ့မွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားလုိ ရႊန္းစားလာေခ်ၿပီ….
……………………………………………………
စာစဥ္ ၃၇၊ အခန္း ၁၀ ။ အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာစမ္း
ညဘက္ေရာက္ေသာ္ ။
စီမင္းလိ၏မိသားစုသည္ နုိင္ငံၿခားသို ့ ထြက္ေၿပးသြားခဲ့ေခ်ၿပီ ။ စီရီဟန္ တစ္ဖက္ထဲနွင့္ပင္ သူတုိ ့အား အေသတြယ္ဖုိ ့ လံုေလာက္ေနၿပီၿဖစ္ေလရာ နန္ ကလန္ပါ ပါလာဦးမည္ဆုိပါက မလြယ္ေခ်ဘူး မဟုတ္ပါလား ။
ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းစြာၿဖင့္ သူတုိ ့ သတိၾကီးၾကီး ထားခဲ့ၾက၍သာ ။ အၿမဲတေစ ေနာက္ကြယ္ကေနသာ ေနၿပီး လူလံုးထြက္မၿပခဲ့၍သာ ။ မဟုတ္ပါက သူတုိ ့အတြက္ ေၿပးစရာေၿမပင္ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ေပ ။
“လခြမ္း…အဲ့ဒီမိန္းမက ကံေကာင္းလွခ်ည္လား”
စီမင္းလိ ေဒါသထြက္ေန၏။
“အေဖ…အေရးအၾကီးဆံုးက က်ြန္ေတာ္တုိ ့ အာဏာၿပန္ရဖုိ ့ပဲ ။ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ဆီမွာ လူၾကီးမင္း အဲရစ္ ရွိေနသေရြ ့ အေနွးနဲ့အၿမန္ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ ၿပန္လာလုိ ့ရတယ္”
စီရိခ်န္က ေၿဖာင္းဖ်ေနသည္ ။
“သြားမယ္” စီမင္းလိသည္ အံကိုတင္းေနေအာင္ ၾကိတ္ၿပီး စိတ္မပါလက္မပါၿဖင့္ ဟယ္လီေကာ္ပတာေပၚ တက္သြား၏ ။
သူတုိ ့ေအာက္က အင္ပါရီယာၿမိဳ့ေတာ္ၾကီးသည္ တစ္စတစ္စ ေ၀းသထက္ေ၀းလာသည္ကုိ ၾကည့္ေနမိရင္း သူ ့မ်က္လံုး ထဲတြင္ မည္းသထက္မည္းေမွာင္လုိ ့လာေခ်ၿပီ ။
စီရီဟန္ နဲ ့ အဲ့ဒီေခြးမ…ငါ ေသခ်ာေပါက္ကုိ ၿပန္လာမယ္ ။
….
တုိင္းၿပည္ M ။
အခန္းက်ယ္ၾကီးတစ္ခုတြင္ လံုး၀အတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေန၏ ။
ဆုိဖာေပၚတြင္ကား အလုိမက်မႈန္မိႈင္းသည့္အမူအရာၿဖင့္
စီရီဟန္ ထုိင္လုိ ့ေနသည္ ။
ထိုလူ၏အေရွ့တြင္ အနက္ေရာင္၀တ္စံုနွင့္ လူငယ္ေလးသည္ အေနၾကပ္သည့္ဟန္ၿဖင့္ တင္ၿပေနသည္ ။
“သခင္မေလးက အိမ္ေတာ္ေလးကို ၿပန္ေရာက္သြားပါၿပီ ။
က်ြန္ေတာ္တုိ ့လူေတြ ေရာက္မသြားခင္ ၿပန္သြားတာပါ ။ သခင္မေလးကို ကူညီေပးတဲ့ေနာက္ထပ္အင္အားၾကီးတစ္ဖြဲ ့ ေပၚလာပါတယ္ ။ အဲ့ဒီအဖြဲ ့ ဘယ္ကေန ေရာက္လာတာလဲ ဆုိတာကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္တုိ ့ စံုစမ္းလုိ ့ မရေသးပါဘူး ။ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တုိ ့သိရေတာ့မွာပါ”
နွင္းဆီအိမ္ေတာ္ထဲက လူငါးေယာက္သည္ သိုင္းပညာရွင္မ်ား ၿဖစ္ၾကေသာ္လည္း သတိၾကီးၾကီးထားသည့္အေနၿဖင့္
စီရီဟန္သည္ သူ ့လူကုိ တိတ္တိတ္ေလး လႊတ္ထားခဲ့ပါ၏ ။
အေစာပိုင္းက သူ ့လူေတြ ေရွ့ထြက္မလာခဲ့ၿခင္းမွာ ေနာက္ကြယ္က ၾကိဳးကုိင္သူ မည္သူမည္၀ါဆုိသည္ကို စီရီဟန္ သိခ်င္ေနၿခင္းေၾကာင့္ ့္ၿဖစ္၏ ။ ထုိသို ့မဟုတ္ပါက ေပါင္းပင္တုိ ့ကို မရွင္းမိဘဲ ၿမက္တုိ ့ကိုသာ ခုတ္မိသကဲ့သုိ ့ ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္ - ထုိသုိ ့ဆုိပါလ်ွင္ ေနာင္တြင္ ၿပသနာတုိ ့ မဆံုးနုိင္ေအာင္ ၿဖစ္လာေပလိမ့္္မည္ပင္ ။
သုိ ့ေသာ္ သူ ့လူေတြ မလႈပ္ရွားလုိက္ရခင္ ေနာက္ထပ္အဖြဲ ့တစ္ခုသည္ ဘယ္ကမွန္းမသိဘဲ ေပၚထြက္လာခဲ့ေလရာ…
စီရီဟန္သည္ စိတ္မသက္သာမႈကို ၿပလ်က္ ေအးစက္ေနသည့္ ေကာ္ဖီမွန္စားပြဲအား တေတာက္ေတာက္ ေခါက္ေနသည္ ။
သူမသည္ လံုး၀ကုိ ေဘးကင္းလံုၿခံဳေနသည္ကုိ
သူ သိေနေသာ္လည္း သူ ့ရင္ထဲတြင္မူ ေလးလံသည့္ခံစားခ်က္တုိ ့ၿဖင့္ ၿပည့္ေန၏…
....
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိကေလးအား ေခၚသြားၿပီးသည့္ေနာက္ ေနာက္ထပ္ၿပသနာတစ္ခုနွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရ၏ ။ ဤသည္မွာ…
တန္တန္ ဘယ္မွာ ေနမွာလဲ ။
စီရီဟန္သည္ မၾကာခင္ ၿပန္လာေတာ့မည္ ။ သို ့ၿဖစ္၍
တန္တန္ သူမနွင့္ ေနပါက အဆင္ေၿပလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ ။
စီရီဟန္သာ သူ ့ကို ၿမင္ေတြ ့သြားပါက…
သို ့ေသာ္လည္း သူမအေနၿဖင့္္ ဒီေလာက္ငယ္ရြယ္သည့္ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ထဲ ပစ္မထားရက္ပါေခ် ။
ထုိ ့ၿပင္ သူသည္ သူ ့အေမကို ေတြ ့ဖုိ ့ရာအတြက္ ဒီကို ေရာက္ခ်လာခဲ့ၿခင္း မဟုတ္ပါလား ။
“တန္တန္…ထုိင္ေနဦးေနာ္ ။ မာမီ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ ့ သြားေၿဖရွင္းလုိက္ဦးမယ္ ။ ခနေန ၿပန္လာမယ္ေနာ္”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ႏူးညံ့ၾကင္နာစြာ ေၿပာဆုိလိုက္လ်ွင္။
နန္တန္ေရွာင္ ။ “ဟုတ္ကဲ့”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူမဖုန္းကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ၿခံထဲ ထြက္လုိက္၏ ။
သူမ၏အေနာက္တြင္မူ နန္တန္ေရွာင္သည္ အေလာသံုးဆယ္ ထြက္သြားသည့္မိန္းကေလး၏ေနာက္ေက်ာအား ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းငိုက္စုိက္က်သြားေခ်သည္ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ၿခံ၀င္းထဲေရာက္သြားသည့္ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္
ထုိငါးေယာက္နွင့္ ဖြဲ ့ထားသည့္ WeChat ဂရုအား ဖြင့္လုိက္ၿပီး ေဒါသတၾကီး စာရုိက္လုိက္၏ -
[ေက်ာ္ၾကားေသာ ရီ ။ အ . မည္ . မ . ရွိ . ေသာ . နန္…အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာစမ္း…]
အဖြဲ ့သည္ကား တိတ္ဆိတ္ေနၿမဲ ။
တစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ွပင္ စကားၿပန္ေၿပာၿခင္း မရွိလာေပ ။
ရီ၀မ္၀မ္ထံတြင္ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ ။
အံကို ၾကိတ္လုိက္ၿပီး အနီေရာင္စာအိတ္တစ္အိတ္ကို
ပို ့ေပးလုိက္၏ ။
အဆံုးထိတုိင္ မည္သူကမွ ထုိအနီေရာင္စာအိတ္ကို ယူၿခင္း မရွိခဲ့ေပ ။
မ်က္နွာမႈန္သုန္လာလ်က္ ေဒၚလာ တစ္ရာတန္ စာအိတ္တစ္အိတ္ကုိ ရီ၀မ္၀မ္ ထပ္ပို ့ေပးလုိက္ၿပန္သည္ ။
သို ့တုိင္ တစ္ေယာက္မွ မယူဆဲ ။
တိတိက်က်ေၿပာရပါလ်ွင္ မည္သူကမွ မယူ၀့ံၿခင္းပင္ ။
ဤအခုိက္အတန္ ့၊ အင္ပါရီယာၿမိဳ့ေတာ္က တစ္ခုေသာတံတားေအာက္တြင္ လူငါးေယာက္သည္ တိတ္တိတ္ေလးပြစိပြစိေၿပာဆိုေနၾကသည္ ။
WeChat ဂရုထဲက ထုိမက္ေဆ့တုိ ့ကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီးသည့္ေနာက္ အမည္မရွိေသာနန္၏လက္တုိ ့မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနသည္ ။
သူ ့လူေတြကို ၾကည့္လုိက္ၿပီး…။
“မင္းတုိ ့ေတြ ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ဆီကို ၿပန္သြားၾက”
အနီေရာင္စာအိတ္အား ယူလုိက္ေတာ့မည့္နီးနီးၿပဳေနသည့္ ပန္းစည္းမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေၾကာက္လန္ ့တၾကား လက္ကို ေနာက္ၿပန္ဆုတ္သြားၿပီး ေခါင္းကို ခါယမ္းၿပလာေတာ့သည္ ။
“ဘယ္လုိေၿပာလုိက္တယ္ ။ က်ြန္ေတာ္…က်ြန္ေတာ္ မသြားဘူးေနာ္ ။ နံေစာ္ေနတဲ့ သူေတာ္စင္…မင္း သြားလုိက္ ။ ၿမန္ၿမန္ေလး…ကပၸတိန္ မင္းကို ေခၚေနတယ္ ။ မင္းက ကပၸတိန္ရဲ့အားအကုိးရဆံုး လက္ရံုးပဲေလ…ဟဲဟဲ”
………………………………………………………
စာစဥ္ ၃၇၊ အခန္း ၁၁ ။ ေနာက္ေနတာပဲၿဖစ္ရမယ္
သူေတာ္စင္က သူ ့အား ၾကည့္လာသည္ ။
“မသြားဘူး..ငါက ဘာလုိ ့လဲ ။ ဘာလို ့ ငါက သြားရမွာလဲ ။ ေသာက္ေၿခာက္ေကာင္…မင္း ၿပန္သြားလုိက္ ။ မင္းကမွ ကပၸတိန္အေပၚ ကို သစၥာအရွိဆံုးနဲ ့ အခ်စ္ဆံုးမဟုတ္ဘူး လား ။ မင္း သူ ေသမွာကို မကယ္ဘဲ ထုိင္ၾကည့္ေနုနိုင္လို ့ ့လား”
ပန္းစည္းက တဟြတ္ဟြတ္ေခ်ာင္းဆုိးကာ ေၿပာလာသည္ ။
“ဘာလဲ…တရုတ္စကားပံုရွိတယ္ေလ…လင္မယားဆုိတာ က ကိႏၵရီ ကိႏၵရာေမာင္နွံလိုပဲ ဆုိေပမယ့္လုိ ့ အသက္ေသရင္ေတာ့ ကုိယ့္လမ္းကိုယ္ ပ်ံသန္းသြားၾကရမယ္ ဆုိတာေလ…”
သူေတာ္စင္က စိတ္ပ်က္သည့္အၾကည့္တို ့ကို ေပးလာရင္း ။
“ကပၸတိန္…အခု သူ့ရဲ့စိတ္ထားအစစ္ကို ၿမင္ၿပီလား”
အမည္မရွိေသာနန္က သူတုိ ့နွစ္ဦးအား ၾကည့္လာၿပီး၊ ေနာက္ အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသားဘက္ လွည့္ၾကည့္လာသည္ ။
“ခ်စ္စရာေလး…ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ဆီကို ၿပန္သြားလုိက္”
အုတ္သယ္သည့္နုိင္ငံၿခားသားက ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿပာလာသည္ ။
“ကပၸတိန္ရာ က်ြန္ေတ္ာ မကူညီခ်င္လုိ ့မဟုတ္ပါဘူး ။
ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတ္ာ့ရ့ဲတရုတ္စကားက သိပ္မေကာင္းဘူး ။
ကပၸတိန္ ခ်ီးစားခ်င္လား…က်ြန္ေတာ္ သြား၀ယ္ေပးမယ္”
ခ်စ္စရာေလးကား ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားေခ်ၿပီ ။
ထို ့ေနာက္
“ဘုတ္” အသံတစ္သံ ထြက္လာသည္ ။
ေရခဲတံုးေယာက္်ားသည္ ထမ္းစင္ေပၚ ပစ္လွဲခ်လုိက္ၿခင္းပင္ ။
အမည္မရွိေသာနန္ ေဒါသထြက္လြန္း၍ ေသြးအန္လုနီးနီးၿဖစ္သြား၏ ။
“မင္းတုိ ့ေခြးေကာင္ေတြ…တစ္ေကာင္၊ နွစ္ေကာင္၊ သုံးေကာင္၊ ေလးေကာင္စလံုး - တစ္ေကာင္မွကို သံုးစားမရဘူး”
အေ၀းေရာက္ကာ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနသည့္ ဖန္ရႊမ္းယီ သာလွ်င္ သူ ့အဖုိ ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသည့္သူ ၿဖစ္ေခ် သည္…
ကပၸတိန္ၿဖစ္ရတာ ဘာလုိ ့အဲ့ေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲရတာလဲ ။
အမည္မရွိေသာနန္ ၏ ေခါင္းတုိ ့ ပူထူေနခ်ိန္
WeChat မက္ေဆ့သံတုိ ့ မရပ္တန္းၿမည္လာၿပန္သည္ ။
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ အမည္မရွိေသာနန္…ဒါ ဘာသေဘာ လဲ ။ က်ြန္မက အားႏြဲ ့တဲ့မိန္းကေလးပါေနာ္၊ ဒါကိုေတာင္ အဲ့ဒီကေလးရဲ့အေမေနရာကေန ဟန္ေဆာင္ေပးဖုိ ့ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ ့ ကူညီေပးခဲ့တယ္ ။
ရွင္ နဲနဲေလာက္ေတာ့ က်ြန္မနဲ ့ ေကာင္းေကာင္းေလး ပူးေပါင္းေပးပါလား…ဟမ္]
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ အခုက်ေတာ့ ရွင့္တူက ေပၚခ်လာၿပီ.. ရွင္ကေတာ့ တစ္ခြန္းမွကို ၾကိဳေၿပာမထားဘူး ။ သူ ့ကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ၿပီး ေတာ့ ထြက္ပါေၿပးသြားေသးတယ္ ။ ရုတ္တရက္ၾကီးေပၚခ်လာတဲ့သား ကုိ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ ေအာင္ လုပ္တာ - က်ြန္မ စိတ္ကုိ မၿပင္ထားရ ေသးဘူး သိလား]
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ က်ြန္မရဲ့ရည္းစားၿမင္သြားရင္ အၿပင္က လူရုိင္းၾကီး တစ္ေယာက္နဲ ့ရထားတဲ့ကေလးလုိ ့ ထင္သြားရင္ ဘယ့္နွယ့္လုပ္မလဲ. ဟမ္]
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ အဲ့ဒါက အဓိကမဟုတ္ေသးဘူး ။
အဓိကအခ်က္က သူ ့ရဲ့ခ်စ္လွစြာေသာဦးေလးေတာ္က လံုး၀ကို ေပ်ာက္ေနတာပဲ ။ ရွင္ က်ြန္မကို လာေနာက္ေနတာ လား]
ရီ၀မ္၀မ္သည္ လံုး၀ကို ေဒါသထြက္ေနၿပီး ေပါက္ကြဲမတတ္ၿဖစ္ရင္း စာရုိက္ေနၿခင္းပင္ ။
အမည္မရွိေသာနန္နွင့္ တၿခားသူတို ့မွာ တုန္ရီေနၾကေခ်ၿပီ ။ တစ္ေယာက္ကမွ စာၿပန္ရဲၿခင္းမရွိၾက ။
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ သံုးအထိ ေရလို ့မွ ရွင္တုိ ့ထြက္္မလာဘူးဆုိရင္ က်ြန္မအဆုိးမဆုိနဲ ့ေတာ့]
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ ၃ ]
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ ၂ ]
[ေက်ာ္ၾကားေသာရီ ။ ၁ ]
ပန္းစည္းနွင့္ သူေတာ္စင္သည္ကား ေနရာတြင္ ရွိမေနသေယာင္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားရင္း ေထာင့္နားတြင္ ၿငိမ္ကုပ္ေနၾကေခ်ၿပီ ။
အဲ့ဒီလူေသေကာင္ကုိ မနာလုိလုိက္တာ - ဒီလုိေနရာမွာက် ထမ္းစင္က အသံုး၀င္သားပဲ…
အမည္မရွိေသာနန္ အသက္ကုိ ၿပင္းၿပင္းရွဴရိႈက္လုိက္၏ ။
သူ ့တြင္ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ ။ ကပၸတိန္တစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ မေကာင္းဆုိး၀ါးေလး၏ ဦးေလးတစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ ဒီၿပသနာကို ေၿဖရွင္းေပးဖို ့
သူ ့တြင္ တာ၀န္ရွိေခ်သည္…
ရီ၀မ္၀မ္ ဖုန္းကို စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနသည္ ။
သူမ ေရၿပီးသြားသည့္ခ်ိန္ WeChat ဂရုထဲတြင္ မက္ေဆ့တစ္ေစာင္ ထြက္လာသည္ ။
[သင္၏သူငယ္ခ်င္း အမည္မရွိေသာနန္ WeChat ဂရုကေန ထြက္သြားပါၿပီ]
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ေထာင့္နားတြင္ သြားကုပ္ေနၾကသည့္ ပန္းစည္း နွင့္ သူေတာ္စင္ ။ “…”
ေသာက္က်ိဳးနဲ…။
ကပၸတိန္က မ်က္နွာမေၿပာင္လြန္းဘူးလား ။
က်ြန္ေတာ္တုိ ့ကို ဒီလုိမ်ိဳး ၀ံပုေလြဂူထဲ ပစ္ထည့္သြားလုိ ့မရဘူးေလ…။
[သင့္ရဲ့သူငယ္ခ်င္း ပန္းစည္း WeChat ဂရုကေန ထြက္သြားပါၿပီ]
[သင့္ရဲ့သူငယ္ခ်င္း သူေတာ္စင္ WeChat ဂရုကေန ထြက္သြားပါၿပီ]
[သင့္ရဲ့သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္စရာေလး ေအစင္ေဂ်ာ္ဒန္ WeChat ဂရုကေန ထြက္သြားပါၿပီ]
…..
အသိေပးခ်က္စာတုိ ့ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပၚထြက္လာၾကသည္ ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ အသက္လုေၿပးဖုိ ့ပင္ ပ်င္းလွသည့္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အပ်င္းကင္ဆာေရာဂါသမားသာလ်ွင္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္ ။
“အစုတ္ပလုတ္ေကာင္ေတြ…ငါ့ကို အဆံုးထိေရာက္ေအာင္
တြန္းပို ့ေနၾကတယ္ ။ နင္တုိ ့မွာ အသည္းနွလံုးမရွိဘူး ဆုိမွေတာ့
ငါ့ကို မၾကင္နာတတ္ဘူးလုိ ့ လာၿပီး အၿပစ္မတင္နဲ့”
ရီ၀မ္၀မ္ အံကုိတင္းေနေအာင္ ၾကိတ္ထားသည္ ။
ေဒါသတုိ ့ၿဖင့္ ၾကိတ္မနုိင္ခဲမရၿဖစ္လ်က္ ဧည့္ခန္းဆီသုိ ့ ေလ်ွာက္သြားေခ်ၿပီ ။
ငါ သူ ့အေမအၿဖစ္ကေန ၿပတ္ၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ဧည့္ခန္းဆီသုိ ့ ေဒါနဲ့ေမာနဲ ့ ၿပန္သြားရင္း
နန္တန္္ေရွာင္ဆီသုိ ့ ေလ်ွာက္သြားကာ… ။
“တန္တန္…သားကုိ ေၿပာစရာရွိတယ္”
ရီ၀မ္၀မ္သည္ အၿပင္ထြက္သြားသည္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့၏ ။ ထုိကေလးေလးသည္ ဆုိဖာေပၚတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလးထုိင္ကာ သူမအား ေစာင့္ေနခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ၿပီး သူမ အထဲကို ၿပန္လာေနသံကုိ ၾကားလုိက္သည္နွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းေလးလွည့္လာသည္။ အိပ္မႈန္စုန္၀ါး မ်က္၀န္းေလးမ်ားၿဖင့္လက္ေသးေသးေလးကို
ဆန္ ့ထုတ္လာကာ ကေလးသံေလးၿဖင့္ ၿပန္ေၿပာလာသည္ ကား…“မာမီ…”
“အင္း…”
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာခ်င္ေနသည့္စကားလံုးတို ့မွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ လည္ေခ်ာင္း၀၌ တစ္သြားရေတာ့၏ ။
………………………………………………………
စာစဥ္ ၃၇၊ အခန္း ၁၂ ။ ထပ္စြန္ ့ပစ္ဦးမွာလား
အိပ္ခ်င္မူးတူးၿဖင့္ မ်က္လံုးတို ့ကို ပြတ္သပ္ရင္း
သူမအား မာမီ ဟု ေခၚလာသည့္ ေပါက္စီေလးဟန္ရွိေသာ ဆုိဖာေပၚက ထုိေကာင္ေလးအား ၾကည့္ေနမိရင္း ရီ၀မ္၀မ္၏ေဒါသတုိ ့မွာ ခ်က္ခ်င္း ၿပယ္လြင့္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူမ၏နွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသလုိ သူမ ခံစားေနမိ၏ ။
နန္တန္ေရွာင္က ေမးလာသည္ ။
“အေရးၾကီးလားဟင္”
ရီ၀မ္၀မ္၏လ်ွာဖ်ားထက္က စကားလံုးတုိ ့သည္
ခ်က္ခ်င္းပင္ ေၿပာင္းလဲသြားေတာ့ေခ်သည္ ။
“ဟုိေလ…မာမီ ေၿပာခ်င္တာက…အရြယ္ေရာက္တဲ့ကေလး တစ္ေယာက္ က အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်လုိ ့မရဘူး - ဒါက အရမ္းကို အေရးၾကီးတာေပါ့ ။ အိပ္ဖုိ ့အတြက္ မာမီ သားကုိ အေပၚထပ္ေခၚသြားေပးမယ္ေနာ္”
နန္တန္ေရွာင္ ။ “ဟုတ္”
သုိ ့ၿဖင့္ သူ ့အား ေမာင္းထုတ္ပစ္ခ်င္ခဲ့သည့္ ရီ၀မ္၀မ္မွာ ကေလးအား အိပ္စက္ဖုိ ့ရာအတြက္ အေပၚထပ္သို ့ ေခၚသြားေတာ့ေခ်သည္ ။
ဧည့္သည္အတြက္ ၾကိဳတင္မၿပင္ဆင္ထားခဲ့ရသၿဖင့္ နန္တန္ေရွာင္အား ဧည့္သည္ခန္းထဲတြင္သာ ေနရာခ်ေပး လိုက္၏ ။ ထို ့ၿပင္ သူတို ့သည္ ေတြ ့ဆံုခါစသာ ရွိေသးသၿဖင့္ အရမ္းၾကီး တရင္းတႏွီးေနမိလ်ွင္ ကေလးအတြက္ အသားမက်မည္ကုိ သူမ စိုးရိမ္ေနမိ၏ ။ သူ ့အတြက္ အသားက်ဖုိ ့ရာ အခ်ိန္တစ္ခု ေပးထားသည္က ပိုေကာင္းေပသည္ မဟုတ္ပါလား…
အဲ…ငါ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးေတာ့ သူ ့ကို ေနသားက်ေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ ့ကို ေတာင္ စဥ္းစားေနမိတာလဲ ။ အခုနကပဲ ေမာင္းထုတ္ပစ္ဖုိ ့ စဥ္းစားထား တာမဟုတ္ဘူးလား ။
ရီ၀မ္၀မ္ ေကာင္ငယ္ေလးအား ေစာင္ၿခံဳေပးေနခ်ိန္ သူမဖုန္းကေန အသိေပးခ်က္သံ ထြက္လာသည္ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ သူမအား WeChat ကေန
စာပို ့လာသည့္ဟန္ပင္ ။
သူမနွင့္ ေရခဲတံုးေယာက်္ားသာလွ်င္ က်န္ခဲ့သည့္ဂရုအား ဖြင့္ၾကည့္လုိက္၏ ။ စာကား အနည္းငယ္သာ ရွိေနေခ် သည္…
[သင့္ရဲ့သူငယ္ခ်င္း လူေသေကာင္ က သင့္ရဲ့အနီေရာင္စာအိတ္ကို လက္ခံသြားပါၿပီ]
[သင့္ရဲ့သူငယ္ခ်င္း လူေသေကာင္က သင့္ရဲ့အနီေရာင္စာအိတ္ကုိ လက္ခံသြားပါၿပီ]
[သင့္ရ့ဲသူူငယ္ခ်င္း လူေသေကာင္ အဖြဲ ့ကေန ထြက္သြားပါၿပီ]
….
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “…”
ေသာက္က်ိဳးနဲ…။
ဒီကမ႓ာေပၚမွာ ဒီေလာက္အရွက္မရွိတဲ့သူမ်ိဳး ရွိေသးတယ္လား ။
အဖြဲ ့ထဲကေန မထြက္သြားခင္ အနီေရာင္စာအိတ္ေတြအကုန္လံုးကုိပါ သမသြားေသးတယ္…။
သူမသည္ မတူညီသည့္ပိုက္ဆံပမာဏတုိ ့နွင့္ စာအိတ္နွစ္အိတ္ ပုိ ့ထားခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။ ထုိေယာက်ာ္းသည္ တစ္ၿပားတစ္က်ပ္ပင္ မက်န္ေစရဘဲ အကုန္သမသြားခဲ့ေခ်ၿပီ ။
ရီ၀မ္၀မ္ ဖုန္းကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထား၏ ။ သူမ၏ေဒါသေရဆူမွတ္မွာ ရုတ္ၿခည္းပင္ ၁၀၀ အထိ ေရာက္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ ။
ေသာက္က်ိဳးနဲ…။ ငါ ဒါကို ၿငိမ္ခံေနမယ္ဆုိရင္
ငါ့မ်ိဳးရုိး ရီ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။
ေနာက္တစ္စကၠန္ ့တြင္ အိပ္ရာေဘာင္ေပၚ လက္ေလးက် ေနၿပီး ေစာင္ၿခံဳကာ လွဲေနသည့္ထုိကေလးေလးေပၚ မ်က္လံုးတို ့ က်ေရာက္သြား၏ ။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမ၏မ်က္နွာေပၚက ေဒါသထြက္ေနသည့္အၾကည့္သည္ ႏူးညံ့ညင္သာသည့္အၾကည့္ဆီ ေၿပာင္းသြားခဲ့ေခ်ၿပီ ။ ထိုကေလးေလးကို လန္ ့ေအာင္ လုပ္မိသြားမွာပင္ စိုးေနမိ၏ ။
*အဟမ္း အဟမ္း*
“တန္တန္…အိပ္ေတာ့ေနာ္ ။ ဂြတ္နုိက္ ပါ”
“ဂြတ္နုိက္…မာမီ”
ရီ၀မ္၀မ္ သူ ့အား ေစာင္ၿခံဳေပးလုိက္ၿပီးေနာက္ မီးပိတ္ပစ္လုိက္၏ ။
ထြက္သြားေတာ့မည္အၿပဳ၊ သူမအေနာက္ဘက္က ေကာင္ငယ္ေလး သည္ ရုတ္တရက္ၾကီး သူမအား လွမ္းေခၚလာသည္ ။
“မာမီ”
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿခလွမ္းရပ္သြား၏ ။ “တန္တန္…ဘာၿဖစ္လုိ ့လဲ”
အေမွာင္ထဲတြင္ ေကာင္ငယ္ေလး၏ငယ္ရြယ္ၿပီး မရင့္က်က္ေသး သည့္တုိင္ ေအးစက္ၿပီး ေ၀းကြာလွသည့္အသံကို သူမ ၾကားလုိ ့ရ၏ ။
“…မာမီ သားကို ထပ္စြန့္ပစ္ဦးမွာလား”
ထုိသည္ကို ၾကားလုိက္သည့္အခုိက္ ရီ၀မ္၀မ္၏နွလံုးသားေလး
ဒုတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခုန္တက္သြားၿပီး အတုိင္းထက္အလြန္ အၿပစ္ရွိသလုိ ခံစားမိသြား၏ ။
သူ တစ္ခုခုကို သိသြားတာမ်ားလား ။
ရီ၀မ္၀မ္ ။ “ဘယ္ကသာ…မစြန္ ့ပစ္ေတာ့ပါဘူး…”
ငါသာ မင္းအေမ ၿဖစ္လုိ့ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္ေတာ့မွကို မစြန္ ့ပစ္ေတာ့ဘူး ။
….
နန္တန္ေရွာင္၏အမူအရာေလးသည္ ရီ၀မ္၀မ္၏အစီအစဥ္မ်ားစြာကို ေမႊေနွာက္ပစ္နုိင္ခဲ့ေခ်သည္ပင္ ။
တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ မယံုၾကည္စိတ္မခ်ရၿခင္းေၾကာင့္ သူမဘာသာ အြန္လိုင္းေပၚ တက္ၿပီး ကေလးေစာင့္ေရွာက္နည္းကုိ ေလ့လာကာ ေက်ာက္ေက်ာက္နွင့္ဖက္တီးအား လုိအပ္သည္မ်ား ၀ယ္ခုိင္းလိုက္ရ၏ ။
အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ေလ့လာေနရင္း
သူမ တစ္ခုကို ေတြးမိသြားသၿဖင့္
နန္ ကလန္အေၾကာင္းကိုပါ ရွာေဖြၾကည့္လုိက္၏ ။ အမည္မရွိေသာနန္ ၏ နာမည္နွင့္ နန္တန္ေရွာင္၏ နာမည္ကိုပါ ရွာေဖြၾကည့္လုိက္သည္ ။
ထင္သကဲ့သို ့ပင္ သူမ ရရွိသည့္သတင္းတို ့သည္ကား အခ်ည္းနွီး ။
အမည္မရွိေသာ နန္ နွင့္ သူ ့အဖဲြ ့၏ ေနာက္ေၾကာင္းသည္ မရုိးရွင္းဟု သူမ မွန္းဆထားၿပီးသားပင္ ။ နန္တန္ေရွာင္၏ကိုယ္ရံေတာ္နွစ္ေယာက္က ကယ္ဆယ္သြားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ သူမ၏သံသယတို ့မွာ ခုိင္ၿမဲသြားရ၏။
သူမသည္ ဒီလူေတြကို မေတ္ာတဆ ေတြ ့ဆံုခဲ့မိၿခင္းသာ ၿဖစ္၍ ထိုအေၾကာင္းကို မ်ားမ်ားစားစားမေတြးေတာမိခဲ့သလုိ သူတို ့နွင့္ အရမ္းရင္းရင္းနွီးနွီးမေနလုိပါေခ် ။ ဤကေလးနွင့္ ပတ္သက္ေနရသည္ ဆုိလွ်င္ေတာင္ အမည္မရွိေသာနန္သည္ သူ၏အေမအရင္းကို ရွာေတြ ့သြားၿပီးပါက
သူမတုိ ့တြင္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ ပတ္သက္စရာ လုိေတာ့မည္မဟုတ္ေပ…
အေကာင္အထည္ေဖာ္မရသည့္အေၾကာင္းၿပခ်က္တခ်ိဳ ့ ့ေၾကာင့္ တန္တန္နွင့္ ေတြ ့ရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္
သူမရင္ထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း စိတ္ရႈပ္ေထြးေနမိေခ်သည္…
………………………………………………………ဒီ၀တၳဳေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ vote and comment ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😘😘😘😘😘😘😘
Goddess > စာစဥ္ ၃၇ တစ္ခုလံုးကို တစ္ခါတည္း အၿပီးဖတ္လိုပါက ၅၀၀ က်ပ္ ထဲနဲ႔ ဖတ္လို႔ရပါၿပီ ။
......
Unicode
💖 ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး 💖
Book. : 37
Chapter. : 7 - 12
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
စာစဉ် ၃၇၊ အခန်း ၇ ။ မာမီ့ဆီကို အလည်လာမယ်
မာ-မာမီ…။
မိုးကြိးကြီးကိုးချက် တစ်ပြိုင်တည်းအပစ်ခံလိုက်ရသလို
ရီဝမ်ဝမ် ခံစားလိုက်ရသည် ။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဦးနှောက်ကနေ အချိတ်အဆက်တို့ကို စဉ်းစားနေမိ၏…
ဒီကလေးရဲ့မျိုးရိုးက နန် လို့ပြောတယ် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့အား မြင်မြင်ချင်း အလွန်တရာရင်းနှီးနေမိသလို ခံစားမိခဲ့၏ ။ အခုတွင် သူသည် သူမ၏သားပါဟု ရုတ်တရက်ကြီး ပြောလာချေပြီ…
ငါ့မှာ တကယ်ကို သားမရှိပါဘူး ။
ဒါဆို…
ဒီ…ဒီကလေးက…အမည်မရှိသောနန်ရဲ့တူလေး…များလား…။
ထိုအချိန်က အရာအားလုံးသည် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသဖြင့်
သူမ များများစားစားမတွေးတောမိခဲ့ပါချေ ။
ထိုစဉ်က သူမသည် ထိုကလေးကို ဗွီဒီယိုကောကနေ မြင်တွေ့ခဲ့ချိန်
သူ့မျက်နှာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမတွေ့ခဲ့ရပါချေ ။ ထို့အပြင် ၊ ဤကလေး၏ဝတ်ထားပုံတို့သည် ထိုဗွီဒီယိုကောလ်ထဲက ကလေး၏ ဝတ်ပုံစားပုံနှင့် ကွဲပြားလှချေသည် -
ထိုစဉ်က ဝတ်စားထားသည်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးအနက် ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် အခုချိန်တွင် သူ့အား အလွန်အမင်းရင်းနှီးသည် ဟုသာ ခံစားမိခဲ့ပြီး မည်သူမည်ဝါမှန်းကို
သူမ လုံး၀ ပုံဖော်လို့မရခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်၏ ။
အရေးကြီးဆုံးသောအချက်မှာ သူမကိုယ်သူမ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ချိန်ရအောင် အမည်မရှိသောနန်က အဘယ်ကြောင့်များ သူမကို ကြိုတင်အကြောင်း မကြားထားလေသနည်း ။
ထို့ကြောင့်ပင် ဒီကလေးသည် အမည်မရှိသောနန်၏တူလေး ဖြစ်ကြောင်း ကို သူမ လုံးဝမတွေးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်၏ ။
ထိုအခိုက်အတန့်တွင် သူမအရှေ့ကကလေးအား ဗလာဟင်းလင်းအသိဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်နေမိပြီး
ရီဝမ်ဝမ် ရူးမတတ်ဖြစ်နေမိချေပြီ ။
အဲ့ဒီအရူးကောင် အမည်မရှိသောနန် တော့လား ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငါ့ကို လုံးဝကြိုမပြောထားတာလဲ ။ ငါ့စိတ်ကို လုံးဝကို မပြင်ထားရသေးဘူး ။
ဒီမှာ ဘာတွေဖြစ်နေသလဲ တစ်ယောက်လောက် ငါ့ကို ပြောပြကြပါလား ။ ငါ အခု ဘာလုပ်ရမလဲ ။
မယုံနိုင်စရာကောင်းလွန်းအားကြီးတယ် ။
ငါ ဒီတိုင်းတိတ်တိတ်လေးနေပြီး ဘာမှမလုပ်ဘဲနေလိုက်ရမလား ။
ထိုကလေးသည်ကား အခုထိတိုင် လက်လေးကို ကမ်းပေးထားဆဲ ။ သူ၏ခေါင်းသေးသေးလေးနှင့် သူမလေးအား ကြည့်နေဆဲပင် ။
ထိုကလေး၏လက်ဗလာလေးကို မြင်လိုက်ရသည့်အချိန်
ရီဝမ်ဝမ် အသိပြန်ကပ်လာပြီး စိတ်တို့နူးညံ့လာရ၏ ။
သူမလက်ကို ဆန့်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး ထိုကလေးလေး၏
လက်သေးသေးလေးကို နူးညံ့စွာ ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း ။
“မင်္ဂလာပါ…”
ကလေးလေးသည် ရီဝမ်ဝမ် ဆွဲကိုင်ထားသည့်သူ့လက်လေး အား စိုက်ကြည့်နေပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်လာသည် ။
သူ့ပုံစံလေးမှာ အရင်ကထက်ပင် ပိုလို့ချစ်ဖို့ကောင်းလာချေ သည် ။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ့အနောက်က ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တအံ့တသြကြည့်နေကြလေပြီ ။
သခင်ငယ်လေးက တကယ်ပဲ…သူ့ကို ထိခွင့်ပေးလိုက် တယ်…
တန်ဘင်းနှင့် စုန့်ချန်းသည်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေရာကနေ
အခုမှ စိတ်တည်ငြိမ်သွားရုံရှိသေး၊ နောက်ထပ်တစ်ဖန် စိတ်လှုပ်ရှားလာကြပြန်သည် - အခုတွင်တော့ သူတို့မှာ
လုံးဝကို ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားကြခြင်းပင် ။
ဝိုး…ဒီကလေးက တကယ်ပဲ..တကယ်ပဲ သခင်မရဲ့သား လား…
သခင်မမှာ ဒီလောက်အရွယ်သားလေးတောင် ရှိနေပြီလား ။
ကြည့်ရတာ သခင်မက သူ့သားအရင်းကိုတောင် မမှတ်မိတဲ့ပုံပဲ ။
သခင်မကတော့ တကယ့်ကို သခင်မပါပဲလေ…အရမ်းကို မိုက်တယ်…
သခင်မနဲ့ဘယ်လိုများ ပတ်သက်နေသလဲလို့ ငါ တွေးနေတာ…ဟီး..
“မင်္ဂလာပါ” ဟု ပြောပြီးသွားသည့်နောက် ရီဝမ်ဝမ်မှာ ပြောစရာစကား ကုန်သွားပြီး ဘာဆက်ပြောရမလဲဟု အချိန်အကြာကြီးကြာအောင် အပြေးအလွှားစဉ်းစားနေ၏ ။ သို့တိုင် ၊ စကားတစ်ခွန်းမှပင် စဉ်းစားလို့ မရချေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “အဟမ်း…နန်တန်ရှောင်၊ ဟုတ်တယ်နော်…တန်တန်လို့ ခေါ်မယ်နော် ၊ ရလား”
ကောင်ငယ်လေးက ခေါင်းညိတ်ပြလာသည် ။ “ဟုတ်ကဲ့”
ရီဝမ်ဝမ် ခေါင်းကိုက်စွာဖြင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်လိုက်သည် - အမည်မရှိသောနန် နှင့် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားခွင့်မရခဲ့သဖြင့်
အခုချိန်တွင် သူမဘာသာသာ လှုပ်ရှားရပေတော့မည် ။
ထို့ကြောင့် ၊ ရီဝမ်ဝမ် ပြောလာသည် ။
“ဒါဆို တန်တန်…တကယ့်ကို စိတ်မကောင်းပါဘူး ။ မာမီ အခုနက သားကို မမှတ်မိခဲ့ဘူး ။ သားဦးလေးနဲ့ အရင်က ပြောဖူးပါတယ် ။ သားဆီကိုလည်း လာလည်ချင်နေတာ၊ ဒါပေမယ့် အခုတလော မာမီ အရမ်းကို အလုပ်ရှုပ်နေလို့ အလည်လာဖို့ကိစ္စက ကြန့်ကြာ သွားတယ်…”
ကောင်လေး ။ “ရပါတယ်…မာမီက အလုပ်များတယ် ။ သားပဲ မာမီ့ဆီကို လာလည်ပါ့မယ်”
ရီဝမ်ဝမ် ထိုစကားကို ကြားလိုက်သည့်အခိုက် သူမ၏နှလုံးသားထဲ အမည်ဖော်စွမ်းမရနိုင်အောင် အရည်ပျော်ကျလာတော့သည် ။
လိမ်မာလိုက်တဲ့ကလေးလေးပါလား….။
ဒီလောက်လိမ်မာတာကိုများ အမည်မရှိသောနန်က
သူ့မကောင်းကြောင်းတွေချည်း ဆက်တိုက်ပြောပြီးတော့ မကောင်းဆိုးဝါးလေးလို့ပါ ခေါ်နေရတယ်လို့ ။
အမည်မရှိသောနန် အကြောင်း တွေးမိသဖြင့်
ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်းပင် အံကြိတ်သွားချေပြီ ။
“ဒါနဲ့ သားဦးလေး ဘယ်မှာလဲ ။ အတူတူ ပါမလာဘူးလား”
အဲ့ဒီခွေးသတောင်းစား အမည်မရှိသောနန် တော့လား ။
ဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေတာလဲ ။
ငါတစ်ယောက်ထဲ ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ကိုင်တွယ်ရမှာလဲ ။
ကလေးလေးက ပြန်ဖြေလာသည် ။
“ဦးလေးက သားကို လိုက်ပို့ပြီးတော့ ပြန်သွားပါပြီ”
ရီဝမ်ဝမ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏ ။
“အော်..အော်..မာမီ သိပြီ…”
……………………………………………………
စာစဉ် ၃၇၊ အခန်း ၈ ။ သူ့အဖေအတိုင်း တစ်ပုံစံတည်းပဲ
သို့ဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုကလေးအား နှင်းဆီအိမ်တော်လေးဆီကို ခေါ်သွားရ၏ ။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး လုံးဝကို အံ့သြနေလေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်၏စိတ်ထဲတွင် တစ်ချိန်လုံးရှိနေသည်မှာ အတွေးတစ်ခုထဲသာ ။
ငါ ဒီကလေးကို ဘယ်လိုစောင့်ရှောက်ရမှာလဲ ။
ငါ့မှာ လုံးဝကို အတွေ့အကြုံမရှိဘူးလေ ။
ဝင်ပေါက်ဝတွင် ရောက်သည့်အချိန် ရီဝမ်ဝမ်၏မျက်လုံးတို့ ချက်ချင်း ဝင်းပသွားပြီး ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက်အား ကြည့်လာသည် ။
ဟုတ်သားပဲ…ဒီနှစ်ယောက် ရှိသေးတာပဲ ။
သူတို့ကတော့ နန်တန်ရှောင်ရဲ့ဘေးမှာ တစ်ချိန်လုံးအတူတူနေ လာခဲ့ရမှာ သေချာတယ် ။
သူ့ရဲ့စားပုံသောက်ပုံ၊ အကျင့်တွေနဲ့ နေပုံထိုင်ပုံတို့ကို ကောင်းကောင်းသိကြမှာပဲ ။
“ဒါဖြင့် ရှင်တို့နှစ်ယောက်…”
ရီဝမ်ဝမ် မပြောရသေးခင်မှာပင် နန်တန်ရှောင်က ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက်ဘက် လှည့်လိုက်ပြီး
ကလေးသံလေးဖြင့် ပြောလာသည် ။
“မင်းတို့နှစ်ယောက် ပြန်သွားလို့ရပြီ ။
ကျွန်တော့်ကို မာမီ စောင့်ရှောက်ပေးလိမ့်မယ်”
သူ့အမိန့်ကို ကြားလိုက်ရသည့်သူတို့ကား
လုံးဝတွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိကြဘဲ ။
“ဟုတ်ကဲ့”
သူတို့နှစ်ဦးသည် လှစ်ခနဲ ထွက်သွားကြတော့ပြီး
လုံးဝကို ပျောက်ကွယ်သွားကြတော့ပြီ…
ရီဝမ်ဝမ် သူမလက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်မိ၏…
ဟေး…မသွားနဲ့လေ ။
တကယ်ကြီး သွားကြတော့မလို့လား ။
ရှင်တို့တွေ တကယ်ကြီးလား ။
ဒီလောက်ငယ်တဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်ထဲကို ငါနဲ့ ဒီလိုမျိုး ထားပစ်ရက်ကြတယ်လား ။ ဒီကလေးကို ဘယ်လိုစောင့်ရှောက်ရလဲ ငါ တကယ်မသိဘူးနော် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူမအရှေ့က ထိုပေါက်စီလုံးလေးအား စိုက်ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်အဖြိုင်ဖြိုင်ပြိုလဲကျလုမတတ် ဖြစ်နေချေပြီ ။
နောက်ဆုံးတွင်မှ ကံကြမ္မာပေါ်သာ ပုံအပ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့၏…
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူမအနောက်ကထိုယောက်ျား နှစ်ယောက်ဘက် လှည့်လိုက်ပြီး…
“တန်ဘင်း..စုန့်ချန်း၊ ကျောက်ကျောက်နဲ့တခြားသူတွေကို သွားရှာကြ”
တန်လုံသည် သူတို့အား ထိခိုက်အောင်မလုပ်ဟု ကတိပေးထားခဲ့သဖြင့် သူတို့ ဘာမှဖြစ်မည်မဟုတ်ပေ ။
“ဟုတ်ကဲ့”
နှစ်ယောက်သား ချက်ချင်းပင် တခြားသူများကို သွားရှာကြတော့သည် ။ နောက်ဆုံးတွင်
ထိုသုံးယောက်အား ထပ်ခိုးပေါ်တွင် တွေ့လိုက်ကြ၏ ။
သုံးယောက်သားသည် အကောင်းပကတိကြီးပင် ။
ကြိုးနဲ့ချည်ခံထားရပြီး ထပ်ခိုးတွင် ပစ်ထားခံရရုံသာဖြစ်၏ ။
သူတို့အား တွေ့လိုက်ရပြီးသည့်နောက် တန်ဘင်းနှင့်
စုန့်ချန်းတို့ ကပျာကယာ ကြိုးဖြေပေးလိုက်ကြသည် ။
“မင်းတို့ ဘယ်လိုပြန်ရောက်လာကြတာလဲ ။
သခင်မရော…အသက်အန္တရာယ်ရှိလား”
“သခင်မက အသက်အန္တရာယ်ရှိစရာလား ။
ရှိမယ့်ရှိ တခြားသူတွေပဲ ရှိမှာပေါ့”
သူတို့သခင်မ၏ဖုံးကွယ်ထားသည့်အစွမ်းအစတို့ ထွက်လာပြီး သူတို့အား ကယ်ခြင်းဟု သူတို့သုံးယောက် တွေးထင်မိနေကြခြင်းပင် ။
“အမှန်ပဲ ။ ဒီတစ်ခေါက် ငါတို့တွေ လုပ်တာညံ့တယ်၊ ငါတို့ သခင်မကို ကောင်းကောင်းမကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး ။ သခင်မဆီက ခွင့်လွှတ်မှုရဖို့ တောင်းပန်ရမယ်”
ကျန်းကြီးက ပြောလာခြင်း ။
တခြားသူတွေလည်း သဘောတူကြသည်ပင် ။
သို့ဖြင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် အောက်ထပ်သို့ ပြေးဆင်းသွားကြ၏ ။
တောင်းပန်စကားဆိုတော့မည်အပြု ဟိုးအဝေးကနေ လှမ်းမြင်လိုက်ကြသည်မှာ…သူတို့သခင်မဘေးတွင် ကလေးလေးတစ်ယောက် ရှိနေခြင်း ။
“အမ်…သခင်မ ထွက်သွားတာ ခနလေးပါ ။
ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ကလေးတစ်ယောက်ပါ ပြန်ပါလာတာလဲ”
အံ့အားသင့်စွာပြောလာသူကား ဖက်တီး ။
ကျန်းကြီးသည်လည်း သံသယဝင်နေ၏ ။
“တန်ဘင်း၊ စုန့်ချန်း ၊ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ ။
မင်းတို့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပြန်ရောက်လာတာလဲ”
“အားးးး…ကလေးလေးက…အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်း လိုက်တာ ။ ဒီကလေးလေးက ဘယ်သူလဲ ။ ဘယ်ကနေ ရောက်လာတာလဲ” ကျောက်ကျောက်၏စိတ်အာရုံတို့သည် ထိုကောင်ငယ်လေးထံတွင် ကော်ကပ်သလိုကပ်နေချေပြီ ။
တန်ဘင်းနှင့် စုန့်ချန်းတို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကို ကြည့်လိုက်ကြပြီး ပြောလာသည် ။
“ငါတို့ကလေး…။ အဲ့ဒီကလေးက…သခင်မရဲ့သားလေး ပါ…”
“ဘာရယ်…သခင်မရဲ့သား ဟုတ်လား”
ကျောက်ကျောက်သည် ရှော့ရသွားပြီး ပါးစပ်ကို အုပ်ထားမိချေပြီ ။
“ဘုရား ဘုရား”
ဖက်တီးသည် အကျယ်ကြီးအော်ပြောလာ၏ ။
“ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဖြစ်နိုင်မှာလဲ”
“စပရိုက်စ် ဖြစ်သွားတယ်မလား ။ ငါတို့ကိုယ်တိုင် နားနဲ့ဆတ်ဆတ် ကြားလာခဲ့တာ”
ဖက်တီးသည် ထိုကောင်ငယ်လေးအား စိုက်ကြည့်နေသည် ။ သူ့ပုံစံမှာ အနည်းငယ် အံ့အားသင့်နေဟန်ပေါ်ရင်း…။
“လုံးဝကို ချွတ်စွတ်ပဲ…သူ….သူက သခင်မနဲ့ တကယ်တူ တယ် ။ သူ့မျက်နှာလေးက...ငါတို့သခင်မနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ ဟုတ်တယ်မလား”
တန်ဘင်းက သဘောတူလာသည် ။
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ၊ မင်းတို့တောင်မှ အဲ့လိုတွေးမိ တယ်လား - အစ်ကို ချန်း နဲ့ငါလည်းပဲ အဲ့လိုပဲ မြင်နေတာ”
စုန့်ချန်းက မေးစေ့ကို ပွတ်သပ်လျက် ပြောဆိုလာသည် ။
“သခင်လေးက သခင်မနဲ့ဆင်တော့ဆင်ပါတယ် ။
ဒါမဲ့ သူ့စရိုက်နဲ့ စိတ်ထားကတော့ လုံးဝကို မတူသလိုပဲ ။ ထူးဆန်းတယ်…”
ဖက်တီးက မျက်လုံးကို လှန်ကြည့်လာသည် ။
“မင်းကတော့ကွာ ဒါကိုများ ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်နေသေး တယ် ။ ဘာများ ထူးဆန်းလို့လဲ ။ သူ့စရိုက်က သခင်မနဲ့မတူဘူးဆိုရင် သူ့အဖေနဲ့ သွားတူတာဖြစ်မှာပေါ့ကွ”
တန်ဘင်းနှင့် စုန့်ချန်းတို့ ခေါင်းညိတ်ပြလာကာ…။
“အဓိပ္ပာယ်ရှိတယ်”
………………………………………………………
စာစဉ် ၃၇၊ အခန်း ၉ ။ ပြက်ရယ်ပြုခြင်း
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုကလေးကိုသာလျှင် အာရုံထဲရောက်နေ သဖြင့် ထိုငါးယောက်အား စိတ်ဝင်စားနိုင်ခြင်းမရှိနေလေရာ သူမနှင့် ရုပ်ချင်းဆင်သည်ဟု ပြောနေကြသည်လောက်ကိုသာ ကြားလိုက်မိ၏။
ရီဝမ်ဝမ် အခုမှ သတိပြုမိခြင်းပင် ။ စစချင်းက သူမ ထိုသို့ခံစားမိခဲ့ပါ၏ ။ သို့သော် အခု သူတို့ပြောတော့မှသာလျှင် ကလေးသည် သူမနှင့် နည်းနည်းလေးဆင်တူနေသည်ကို တိတိကျကျသတိပြုမိလာခြင်းပင် ။
သို့သော်လည်း သူမသည် အမည်မရှိသောနန်၏ ညီမလေးနှင့် ရုပ်ချင်းဆင်သည်ဟု အပြောခံခဲ့ရဖူးသည် မဟုတ်လော ။ သို့ဖြစ်ရာ ဤကလေးက သူမနှင့် ရုပ်ချင်းဆင်နေခြင်းမှာ ဆီလျော်မှုရှိချေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုငါးယောက်အား ခပ်မာမာကြည့်ပေးလိုက်ပြီး အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်၏ ။
ထိုတော့မှ အတင်းတုပ်နေကြသည့် ငါးယောက်သားမှာ ငှက်တွေသင်းအုပ်ကွဲသလို လူစုကွဲသွားကြတော့သည် ။
သခင်မသည် သူတို့အား စိုးရိမ်နေချိန်ပင်မရှိပေ ။
တစ်ခနအတွင်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရီဝမ်ဝမ် နှင့် နန်တန်ရှောင်သာလျှင် ရှိကျန်ခဲ့ကြသည် ။
ရီဝမ်ဝမ်သည် မုန့်တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်ကြီးကို ယူချလာပြီး၊ ထိုကလေးအတွက် လိမ္မော်ရည်ကိုပါ ဖျော်ပေးလာသည် ။
ထို့နောက် ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ် တွင် သူနှင့်အတူ ထိုင်ချလိုက်သည် ။
နန်တန်ရှောင်သည် ဆိုဖာပေါ်တွင် မတ်မတ်ထိုင်နေလျက် ။ သူ၏မည်းနက်နေသည့်မျက်ဝန်းတို့သည် ပတ်ဝန်းကျင်အား စူးစမ်းအကဲခတ်နေသည့်ကြောင်ပေါက်စလေးတစ်ကောင်
နှယ် ဧည့်ခန်းအား ဝေ့ဝိုက်ကြည့်နေသည် ။
ကလေးတစ်ယောက်နှင့် မည်သို့အဆင်ပြေအောင် ဆက်ဆံရမည်ကို မသိပါသည့် ရီဝမ်ဝမ်မှာ ဤကလေး၏အရှေ့တွင် နေရထိုင်ရကျုံ့နေပြီး
ပြောဖို့ရာစကားရှာလို့နေသည် ။
“ဟဲဟဲ…တန်တန်…သားရဲ့နာမည်လေးက လှလိုက်တာ ။ ဒီနာမည်ရဲ့နောက်မှာ အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုခုများ ရှိလား”
နန်တန်ရှောင် ။ “မာမီ…မေ့သွားပြီလား”
ကလေးလေး၏အပြစ်ကင်းစင်သည့်အဖြူထည်မျက်ဝန်းလေးတို့က စူးစမ်းမေးမြန်းလာချိန်တွင် ချက်ချင်းပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိသလို ရီဝမ်ဝမ် ခံစားသွားရ၏ ။
“အာ…တောင်းပန်ပါတယ် ။ မာမီ အရင်က ဒဏ်ရာရပြီး တော့ တော်တော်များများကို မမှတ်မိတော့ဘူး…”
ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်မိသလို ရုတ်တရက် တစ်ခုခုလွဲနေသလို ခံစားမိသွား၏ ။
အာ…ငါက ဘာလို့ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတာလဲ ။
ငါက သူ့အမေမှ မဟုတ်တာကို ။
နန်တန်ရှောင် ။ “ရပါတယ်…သား မာမ့ီကို ပြောပြပေးမယ်”
ရီဝမ်ဝမ် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင် ပြောလိုက်သည် ။
“အင်း..အင်း…ဒါဆို မာမီ့ကို ပြောပြနော်”
ကောင်ငယ်လေးက ပြန်ပြောလာသည် ။
“မာမီ သားကို လွယ်ထားရတုန်းက ဝက်ချိုချဉ်လေးတွေ စားရတာ တော်တော်လေးသဘောကျခဲ့လို့ သားကို ဒီနာမည်ပေးခဲ့တာပါ - ‘တန်ရှောင်’ ဆိုတာက ဝက်ချိုချဉ်နဲ့ အသံဆင်တယ် ။ ဒါကြောင့် သားနာမည်ကို နန်တန်ရှောင် ဆိုပြီးတော့ မာမီပေးခဲ့တာပါ”
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
ရီဝမ်ဝမ် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားချေပြီ ။ အနည်းဆုံးဆယ်စက္ကန့်လောက်ထိ မင်သက်သွားမိပြီးတော့မှ
သူ ပြောလိုက်သည့်စကားကို ပြန်တုန့်ပြန်နိုင်လေ၏ ။
ဘယ်လိုသောက်ကျိုးနည်းကြီးလဲဟ…ဟမ် ။
တန်ရှောင်…။ ဒါဆို ကလေးကို ဝက်ကင် လို့ နာမည်ပေးထားတာပေါ့ ။ ဘယ်လိုမိဘကများ ကိုယ့်ကလေးကိုယ် ဒီလိုပြက်ရယ်ပြုရဲတာလဲ ။
ထိုနာမည်၏နောက်ကွယ်တွင် ထူးထူးခြားခြား အဓိပ္ပာယ်ရှိရမည်ဟု သူမ တွေးထင်ထားမိခဲ့ခြင်းပင် ။
သို့သော် အဆုံးသတ်တွင် သူ့မာမီသည် ဝက်ချိုချဉ်ကင်ကို စားရတာကိုနှစ်သက်နေခြင်း ကြောင့်တဲ့လား ။
သူမဆီမှာ ထုံးတမ်းစဉ်လာယဉ်ကျေးမှုတို့ရော ရှိသေးရဲ့လား..ဟမ် ။
*ဟွတ် ဟွတ်*
“တောင်းပန်ပါတယ် တန်တန်…မာမီ အဲ့ဒီနာမည်ပေးတုန်း က သေချာမတွေးမိသွားဘူးနဲ့တူတယ်…”
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူ့အမေအဖြစ် ဟန်ဆောင်နေရခြင်းကိုပင်
ခြေကုန်လက်ပန်းကျသလို ခံစားလာရချေပြီ - ထိုအပြစ်ကို
သူမ လွှဲယူရတော့မည် မဟုတ်ပါလား ။
နန်တန်ရှောင် ။ “ရပါတယ်”
ကောင်ငယ်လေးသည် စိတ်ထဲလုံး၀ ထည့်ထားခြင်းမရှိပါချေ ။ သို့ဖြစ်ရာ အမည်မရှိသောနန် ပြောပြခဲ့ဖူးသော ပြောရခက်သည့်မကောင်းဆိုးဝါးလေး မှာ ဤကလေး လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဟုပင် တစ်ဖန်ပြန်တွေးမိလာပြန်သည် ။
အစတွင် သူမသည် အဆိုးဆုံးအတွက် စိတ်ကို ပြင်ဆင်ထားခဲ့ပါ၏…
သို့သော် ထိုကလေး၏ထူးမခြားနား၊ အေးစက်နေသည့်မျက်နှာလေးနှင့် အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် နားလည်နိုင်စွမ်းရှိနေခြင်းတို့ကို ကြည့်နေရင်း ရီဝမ်ဝမ်၏နှလုံးသားထဲ အနည်းငယ်ကိုက်ခဲလာရသည် ။
ထိုကဲ့သို့ တစ်ကိုယ်ထီးတည်းနေတတ်သည့်စိတ်နေစိတ်ထားမှာ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အနားတွင် မိဘတွေ ရှိမနေခဲ့ခြင်းကြောင့် ဖြစ်လိမ့်မည် ။ ဤကလေးက ပေးစွမ်းနေသည့်ခံစားချက်သည်ကား သူတစ်ယောက်တည်း သီးခြားရှိနေသလိုလို ၊ ကလေးတစ်ယောက်တွင် ရှိနေသင့်သည့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဟန်ပန်မျိုး ရှိမနေ ။
ရီဝမ်ဝမ် တိတ်တိတ်လေးသက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ထိုကလေး
ရှေ့တွင် ထိုင်ချလိုက်၏ ။ လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ကာ
သူ့ခေါင်းသေးသေးလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ။
“တန်တန်…မာမီက အတိတ်ကို မမှတ်မိတော့ဘူး ဆိုပေမယ့်လဲ
သားကို မာမီရဲ့အကြိုက်ဆုံးအစားအသောက်နာမည် - ဝက်ချိုချဉ်လေးလို့ နာမည်ပေးထားခဲ့တာဆိုတော့ မာမီ သားကို အရမ်း အရမ်း အရမ်းကြီးကို ချစ်လို့ပဲဖြစ်ရမယ်”
ကောင်ငယ်လေး၏ကြည်လဲ့နေသည့်မျက်ဝန်းတို့မှာ ကြယ်ပွင့်လေးများလို ရွှန်းစားလာချေပြီ….
……………………………………………………
စာစဉ် ၃၇၊ အခန်း ၁၀ ။ အခုချက်ချင်း ထွက်လာစမ်း
ညဘက်ရောက်သော် ။
စီမင်းလိ၏မိသားစုသည် နိုင်ငံခြားသို့ ထွက်ပြေးသွားခဲ့ချေပြီ ။ စီရီဟန် တစ်ဖက်ထဲနှင့်ပင် သူတို့အား အသေတွယ်ဖို့ လုံလောက်နေပြီဖြစ်လေရာ နန် ကလန်ပါ ပါလာဦးမည်ဆိုပါက မလွယ်ချေဘူး မဟုတ်ပါလား ။
ကျေးဇူးတင်စရာကောင်းစွာဖြင့် သူတို့ သတိကြီးကြီး ထားခဲ့ကြ၍သာ ။ အမြဲတစေ နောက်ကွယ်ကနေသာ နေပြီး လူလုံးထွက်မပြခဲ့၍သာ ။ မဟုတ်ပါက သူတို့အတွက် ပြေးစရာမြေပင် ရှိတော့မည်မဟုတ်ပေ ။
“လခွမ်း…အဲ့ဒီမိန်းမက ကံကောင်းလှချည်လား”
စီမင်းလိ ဒေါသထွက်နေ၏။
“အဖေ…အရေးအကြီးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ အာဏာပြန်ရဖို့ပဲ ။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ လူကြီးမင်း အဲရစ် ရှိနေသရွေ့ အနှေးနဲ့အမြန် ကျွန်တော်တို့ ပြန်လာလို့ရတယ်”
စီရိချန်က ဖြောင်းဖျနေသည် ။
“သွားမယ်” စီမင်းလိသည် အံကိုတင်းနေအောင် ကြိတ်ပြီး စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် ဟယ်လီကော်ပတာပေါ် တက်သွား၏ ။
သူတို့အောက်က အင်ပါရီယာမြို့တော်ကြီးသည် တစ်စတစ်စ ဝေးသထက်ဝေးလာသည်ကို ကြည့်နေမိရင်း သူ့မျက်လုံး ထဲတွင် မည်းသထက်မည်းမှောင်လို့လာချေပြီ ။
စီရီဟန် နဲ့ အဲ့ဒီခွေးမ…ငါ သေချာပေါက်ကို ပြန်လာမယ် ။
….
တိုင်းပြည် M ။
အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုတွင် လုံးဝအတိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် နေ၏ ။
ဆိုဖာပေါ်တွင်ကား အလိုမကျမှုန်မှိုင်းသည့်အမူအရာဖြင့်
စီရီဟန် ထိုင်လို့နေသည် ။
ထိုလူ၏အရှေ့တွင် အနက်ရောင်ဝတ်စုံနှင့် လူငယ်လေးသည် အနေကြပ်သည့်ဟန်ဖြင့် တင်ပြနေသည် ။
“သခင်မလေးက အိမ်တော်လေးကို ပြန်ရောက်သွားပါပြီ ။
ကျွန်တော်တို့လူတွေ ရောက်မသွားခင် ပြန်သွားတာပါ ။ သခင်မလေးကို ကူညီပေးတဲ့နောက်ထပ်အင်အားကြီးတစ်ဖွဲ့ ပေါ်လာပါတယ် ။ အဲ့ဒီအဖွဲ့ ဘယ်ကနေ ရောက်လာတာလဲ ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်တို့ စုံစမ်းလို့ မရသေးပါဘူး ။ သိပ်မကြာခင်မှာတော့ ကျွန်တော်တို့သိရတော့မှာပါ”
နှင်းဆီအိမ်တော်ထဲက လူငါးယောက်သည် သိုင်းပညာရှင်များ ဖြစ်ကြသော်လည်း သတိကြီးကြီးထားသည့်အနေဖြင့်
စီရီဟန်သည် သူ့လူကို တိတ်တိတ်လေး လွှတ်ထားခဲ့ပါ၏ ။
အစောပိုင်းက သူ့လူတွေ ရှေ့ထွက်မလာခဲ့ခြင်းမှာ နောက်ကွယ်က ကြိုးကိုင်သူ မည်သူမည်ဝါဆိုသည်ကို စီရီဟန် သိချင်နေခြင်းကြောင့့််ဖြစ်၏ ။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက ပေါင်းပင်တို့ကို မရှင်းမိဘဲ မြက်တို့ကိုသာ ခုတ်မိသကဲ့သို့ ဖြစ်ပေလိမ့်မည် - ထိုသို့ဆိုပါလျှင် နောင်တွင် ပြသနာတို့ မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်လာပေလိမ့်မည်ပင် ။
သို့သော် သူ့လူတွေ မလှုပ်ရှားလိုက်ရခင် နောက်ထပ်အဖွဲ့တစ်ခုသည် ဘယ်ကမှန်းမသိဘဲ ပေါ်ထွက်လာခဲ့လေရာ…
စီရီဟန်သည် စိတ်မသက်သာမှုကို ပြလျက် အေးစက်နေသည့် ကော်ဖီမှန်စားပွဲအား တတောက်တောက် ခေါက်နေသည် ။
သူမသည် လုံးဝကို ဘေးကင်းလုံခြုံနေသည်ကို
သူ သိနေသော်လည်း သူ့ရင်ထဲတွင်မူ လေးလံသည့်ခံစားချက်တို့ဖြင့် ပြည့်နေ၏…
....
ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုကလေးအား ခေါ်သွားပြီးသည့်နောက် နောက်ထပ်ပြသနာတစ်ခုနှင့် ရင်ဆိုင်နေရ၏ ။ ဤသည်မှာ…
တန်တန် ဘယ်မှာ နေမှာလဲ ။
စီရီဟန်သည် မကြာခင် ပြန်လာတော့မည် ။ သို့ဖြစ်၍
တန်တန် သူမနှင့် နေပါက အဆင်ပြေလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ ။
စီရီဟန်သာ သူ့ကို မြင်တွေ့သွားပါက…
သို့သော်လည်း သူမအနေဖြင့်် ဒီလောက်ငယ်ရွယ်သည့်ကလေးလေး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ထဲ ပစ်မထားရက်ပါချေ ။
ထို့ပြင် သူသည် သူ့အမေကို တွေ့ဖို့ရာအတွက် ဒီကို ရောက်ချလာခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါလား ။
“တန်တန်…ထိုင်နေဦးနော် ။ မာမီ ကိစ္စတစ်ချို့ သွားဖြေရှင်းလိုက်ဦးမယ် ။ ခနနေ ပြန်လာမယ်နော်”
ရီဝမ်ဝမ်သည် နူးညံ့ကြင်နာစွာ ပြောဆိုလိုက်လျှင်။
နန်တန်ရှောင် ။ “ဟုတ်ကဲ့”
ရီဝမ်ဝမ်သည် သူမဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ခြံထဲ ထွက်လိုက်၏ ။
သူမ၏အနောက်တွင်မူ နန်တန်ရှောင်သည် အလောသုံးဆယ် ထွက်သွားသည့်မိန်းကလေး၏နောက်ကျောအား ကြည့်နေရင်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားချေသည် ။
ရီဝမ်ဝမ် ခြံဝင်းထဲရောက်သွားသည့်နောက် ချက်ချင်းပင်
ထိုငါးယောက်နှင့် ဖွဲ့ထားသည့် WeChat ဂရုအား ဖွင့်လိုက်ပြီး ဒေါသတကြီး စာရိုက်လိုက်၏ -
[ကျော်ကြားသော ရီ ။ အ . မည် . မ . ရှိ . သော . နန်…အခုချက်ချင်း ထွက်လာစမ်း…]
အဖွဲ့သည်ကား တိတ်ဆိတ်နေမြဲ ။
တစ်ယောက်တစ်လေမျှပင် စကားပြန်ပြောခြင်း မရှိလာပေ ။
ရီဝမ်ဝမ်ထံတွင် ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ ။
အံကို ကြိတ်လိုက်ပြီး အနီရောင်စာအိတ်တစ်အိတ်ကို
ပို့ပေးလိုက်၏ ။
အဆုံးထိတိုင် မည်သူကမှ ထိုအနီရောင်စာအိတ်ကို ယူခြင်း မရှိခဲ့ပေ ။
မျက်နှာမှုန်သုန်လာလျက် ဒေါ်လာ တစ်ရာတန် စာအိတ်တစ်အိတ်ကို ရီဝမ်ဝမ် ထပ်ပို့ပေးလိုက်ပြန်သည် ။
သို့တိုင် တစ်ယောက်မှ မယူဆဲ ။
တိတိကျကျပြောရပါလျှင် မည်သူကမှ မယူဝံ့ခြင်းပင် ။
ဤအခိုက်အတန့်၊ အင်ပါရီယာမြို့တော်က တစ်ခုသောတံတားအောက်တွင် လူငါးယောက်သည် တိတ်တိတ်လေးပွစိပွစိပြောဆိုနေကြသည် ။
WeChat ဂရုထဲက ထိုမက်ဆေ့တို့ကို ဖတ်ကြည့်ပြီးသည့်နောက် အမည်မရှိသောနန်၏လက်တို့မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည် ။
သူ့လူတွေကို ကြည့်လိုက်ပြီး…။
“မင်းတို့တွေ ကျော်ကြားသောရီ ဆီကို ပြန်သွားကြ”
အနီရောင်စာအိတ်အား ယူလိုက်တော့မည့်နီးနီးပြုနေသည့် ပန်းစည်းမှာ ချက်ချင်းပင် ကြောက်လန့်တကြား လက်ကို နောက်ပြန်ဆုတ်သွားပြီး ခေါင်းကို ခါယမ်းပြလာတော့သည် ။
“ဘယ်လိုပြောလိုက်တယ် ။ ကျွန်တော်…ကျွန်တော် မသွားဘူးနော် ။ နံစော်နေတဲ့ သူတော်စင်…မင်း သွားလိုက် ။ မြန်မြန်လေး…ကပ္ပတိန် မင်းကို ခေါ်နေတယ် ။ မင်းက ကပ္ပတိန်ရဲ့အားအကိုးရဆုံး လက်ရုံးပဲလေ…ဟဲဟဲ”
………………………………………………………
စာစဉ် ၃၇၊ အခန်း ၁၁ ။ နောက်နေတာပဲဖြစ်ရမယ်
သူတော်စင်က သူ့အား ကြည့်လာသည် ။
“မသွားဘူး..ငါက ဘာလို့လဲ ။ ဘာလို့ ငါက သွားရမှာလဲ ။ သောက်ခြောက်ကောင်…မင်း ပြန်သွားလိုက် ။ မင်းကမှ ကပ္ပတိန်အပေါ် ကို သစ္စာအရှိဆုံးနဲ့ အချစ်ဆုံးမဟုတ်ဘူး လား ။ မင်း သူ သေမှာကို မကယ်ဘဲ ထိုင်ကြည့်နေုနိုင်လို့လား”
ပန်းစည်းက တဟွတ်ဟွတ်ချောင်းဆိုးကာ ပြောလာသည် ။
“ဘာလဲ…တရုတ်စကားပုံရှိတယ်လေ…လင်မယားဆိုတာ က ကိန္ဒရီ ကိန္ဒရာမောင်နှံလိုပဲ ဆိုပေမယ့်လို့ အသက်သေရင်တော့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ပျံသန်းသွားကြရမယ် ဆိုတာလေ…”
သူတော်စင်က စိတ်ပျက်သည့်အကြည့်တို့ကို ပေးလာရင်း ။
“ကပ္ပတိန်…အခု သူ့ရဲ့စိတ်ထားအစစ်ကို မြင်ပြီလား”
အမည်မရှိသောနန်က သူတို့နှစ်ဦးအား ကြည့်လာပြီး၊ နောက် အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသားဘက် လှည့်ကြည့်လာသည် ။
“ချစ်စရာလေး…ကျော်ကြားသောရီ ဆီကို ပြန်သွားလိုက်”
အုတ်သယ်သည့်နိုင်ငံခြားသားက ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောလာသည် ။
“ကပ္ပတိန်ရာ ကျွန်တေ်ာ မကူညီချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး ။
ဒါပေမယ့် ကျွန်တေ်ာ့ရဲ့တရုတ်စကားက သိပ်မကောင်းဘူး ။
ကပ္ပတိန် ချီးစားချင်လား…ကျွန်တော် သွားဝယ်ပေးမယ်”
ချစ်စရာလေးကား ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားချေပြီ ။
ထို့နောက်
“ဘုတ်” အသံတစ်သံ ထွက်လာသည် ။
ရေခဲတုံးယောက်ျားသည် ထမ်းစင်ပေါ် ပစ်လှဲချလိုက်ခြင်းပင် ။
အမည်မရှိသောနန် ဒေါသထွက်လွန်း၍ သွေးအန်လုနီးနီးဖြစ်သွား၏ ။
“မင်းတို့ခွေးကောင်တွေ…တစ်ကောင်၊ နှစ်ကောင်၊ သုံးကောင်၊ လေးကောင်စလုံး - တစ်ကောင်မှကို သုံးစားမရဘူး”
အဝေးရောက်ကာ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေသည့် ဖန်ရွှမ်းယီ သာလျှင် သူ့အဖို့ တစ်ယောက်တည်းသော ယုံကြည်စိတ်ချရသည့်သူ ဖြစ်ချေ သည်…
ကပ္ပတိန်ဖြစ်ရတာ ဘာလို့အဲ့လောက်တောင် ခက်ခဲရတာလဲ ။
အမည်မရှိသောနန် ၏ ခေါင်းတို့ ပူထူနေချိန်
WeChat မက်ဆေ့သံတို့ မရပ်တန်းမြည်လာပြန်သည် ။
[ကျော်ကြားသောရီ ။ အမည်မရှိသောနန်…ဒါ ဘာသဘော လဲ ။ ကျွန်မက အားနွဲ့တဲ့မိန်းကလေးပါနော်၊ ဒါကိုတောင် အဲ့ဒီကလေးရဲ့အမေနေရာကနေ ဟန်ဆောင်ပေးဖို့ သဘောကောင်းကောင်းနဲ့ ကူညီပေးခဲ့တယ် ။
ရှင် နဲနဲလောက်တော့ ကျွန်မနဲ့ ကောင်းကောင်းလေး ပူးပေါင်းပေးပါလား…ဟမ်]
[ကျော်ကြားသောရီ ။ အခုကျတော့ ရှင့်တူက ပေါ်ချလာပြီ.. ရှင်ကတော့ တစ်ခွန်းမှကို ကြိုပြောမထားဘူး ။ သူ့ကို တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့ပြီး တော့ ထွက်ပါပြေးသွားသေးတယ် ။ ရုတ်တရက်ကြီးပေါ်ချလာတဲ့သား ကို ကြောင်ကြည့်နေမိ အောင် လုပ်တာ - ကျွန်မ စိတ်ကို မပြင်ထားရ သေးဘူး သိလား]
[ကျော်ကြားသောရီ ။ ကျွန်မရဲ့ရည်းစားမြင်သွားရင် အပြင်က လူရိုင်းကြီး တစ်ယောက်နဲ့ရထားတဲ့ကလေးလို့ ထင်သွားရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ. ဟမ်]
[ကျော်ကြားသောရီ ။ အဲ့ဒါက အဓိကမဟုတ်သေးဘူး ။
အဓိကအချက်က သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောဦးလေးတော်က လုံးဝကို ပျောက်နေတာပဲ ။ ရှင် ကျွန်မကို လာနောက်နေတာ လား]
ရီဝမ်ဝမ်သည် လုံးဝကို ဒေါသထွက်နေပြီး ပေါက်ကွဲမတတ်ဖြစ်ရင်း စာရိုက်နေခြင်းပင် ။
အမည်မရှိသောနန်နှင့် တခြားသူတို့မှာ တုန်ရီနေကြချေပြီ ။ တစ်ယောက်ကမှ စာပြန်ရဲခြင်းမရှိကြ ။
[ကျော်ကြားသောရီ ။ သုံးအထိ ရေလို့မှ ရှင်တို့ထွက်မလာဘူးဆိုရင် ကျွန်မအဆိုးမဆိုနဲ့တော့]
[ကျော်ကြားသောရီ ။ ၃ ]
[ကျော်ကြားသောရီ ။ ၂ ]
[ကျော်ကြားသောရီ ။ ၁ ]
ပန်းစည်းနှင့် သူတော်စင်သည်ကား နေရာတွင် ရှိမနေသယောင် အစွမ်းကုန်ကြိုးစားရင်း ထောင့်နားတွင် ငြိမ်ကုပ်နေကြချေပြီ ။
အဲ့ဒီလူသေကောင်ကို မနာလိုလိုက်တာ - ဒီလိုနေရာမှာကျ ထမ်းစင်က အသုံးဝင်သားပဲ…
အမည်မရှိသောနန် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်လိုက်၏ ။
သူ့တွင် ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ ။ ကပ္ပတိန်တစ်ယောက်အနေဖြင့် မကောင်းဆိုးဝါးလေး၏ ဦးလေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် ဒီပြသနာကို ဖြေရှင်းပေးဖို့
သူ့တွင် တာဝန်ရှိချေသည်…
ရီဝမ်ဝမ် ဖုန်းကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသည် ။
သူမ ရေပြီးသွားသည့်ချိန် WeChat ဂရုထဲတွင် မက်ဆေ့တစ်စောင် ထွက်လာသည် ။
[သင်၏သူငယ်ချင်း အမည်မရှိသောနန် WeChat ဂရုကနေ ထွက်သွားပါပြီ]
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
ထောင့်နားတွင် သွားကုပ်နေကြသည့် ပန်းစည်း နှင့် သူတော်စင် ။ “…”
သောက်ကျိုးနဲ…။
ကပ္ပတိန်က မျက်နှာမပြောင်လွန်းဘူးလား ။
ကျွန်တော်တို့ကို ဒီလိုမျိုး ဝံပုလွေဂူထဲ ပစ်ထည့်သွားလို့မရဘူးလေ…။
[သင့်ရဲ့သူငယ်ချင်း ပန်းစည်း WeChat ဂရုကနေ ထွက်သွားပါပြီ]
[သင့်ရဲ့သူငယ်ချင်း သူတော်စင် WeChat ဂရုကနေ ထွက်သွားပါပြီ]
[သင့်ရဲ့သူငယ်ချင်း ချစ်စရာလေး အေစင်ဂျော်ဒန် WeChat ဂရုကနေ ထွက်သွားပါပြီ]
…..
အသိပေးချက်စာတို့ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပေါ်ထွက်လာကြသည် ။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ အသက်လုပြေးဖို့ပင် ပျင်းလှသည့် နောက်ဆုံးအဆင့် အပျင်းကင်ဆာရောဂါသမားသာလျှင် ကျန်ခဲ့တော့သည် ။
“အစုတ်ပလုတ်ကောင်တွေ…ငါ့ကို အဆုံးထိရောက်အောင်
တွန်းပို့နေကြတယ် ။ နင်တို့မှာ အသည်းနှလုံးမရှိဘူး ဆိုမှတော့
ငါ့ကို မကြင်နာတတ်ဘူးလို့ လာပြီး အပြစ်မတင်နဲ့”
ရီဝမ်ဝမ် အံကိုတင်းနေအောင် ကြိတ်ထားသည် ။
ဒေါသတို့ဖြင့် ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်လျက် ဧည့်ခန်းဆီသို့ လျှောက်သွားချေပြီ ။
ငါ သူ့အမေအဖြစ်ကနေ ပြတ်ပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် ဧည့်ခန်းဆီသို့ ဒေါနဲ့မောနဲ့ ပြန်သွားရင်း
နန်တန်ရှောင်ဆီသို့ လျှောက်သွားကာ… ။
“တန်တန်…သားကို ပြောစရာရှိတယ်”
ရီဝမ်ဝမ်သည် အပြင်ထွက်သွားသည်မှာ အချိန်တော်တော်ကြာခဲ့၏ ။ ထိုကလေးလေးသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေးထိုင်ကာ သူမအား စောင့်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပြီး သူမ အထဲကို ပြန်လာနေသံကို ကြားလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ခေါင်းလေးလှည့်လာသည်။ အိပ်မှုန်စုန်ဝါး မျက်ဝန်းလေးများဖြင့်လက်သေးသေးလေးကို
ဆန့်ထုတ်လာကာ ကလေးသံလေးဖြင့် ပြန်ပြောလာသည် ကား…“မာမီ…”
“အင်း…”
ရီဝမ်ဝမ် ပြောချင်နေသည့်စကားလုံးတို့မှာ ချက်ချင်းပင် လည်ချောင်းဝ၌ တစ်သွားရတော့၏ ။
………………………………………………………
စာစဉ် ၃၇၊ အခန်း ၁၂ ။ ထပ်စွန့်ပစ်ဦးမှာလား
အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် မျက်လုံးတို့ကို ပွတ်သပ်ရင်း
သူမအား မာမီ ဟု ခေါ်လာသည့် ပေါက်စီလေးဟန်ရှိသော ဆိုဖာပေါ်က ထိုကောင်လေးအား ကြည့်နေမိရင်း ရီဝမ်ဝမ်၏ဒေါသတို့မှာ ချက်ချင်း ပြယ်လွင့်သွားခဲ့ချေပြီ။ သူမ၏နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသလို သူမ ခံစားနေမိ၏ ။
နန်တန်ရှောင်က မေးလာသည် ။
“အရေးကြီးလားဟင်”
ရီဝမ်ဝမ်၏လျှာဖျားထက်က စကားလုံးတို့သည်
ချက်ချင်းပင် ပြောင်းလဲသွားတော့ချေသည် ။
“ဟိုလေ…မာမီ ပြောချင်တာက…အရွယ်ရောက်တဲ့ကလေး တစ်ယောက် က အိပ်ရာဝင်နောက်ကျလို့မရဘူး - ဒါက အရမ်းကို အရေးကြီးတာပေါ့ ။ အိပ်ဖို့အတွက် မာမီ သားကို အပေါ်ထပ်ခေါ်သွားပေးမယ်နော်”
နန်တန်ရှောင် ။ “ဟုတ်”
သို့ဖြင့် သူ့အား မောင်းထုတ်ပစ်ချင်ခဲ့သည့် ရီဝမ်ဝမ်မှာ ကလေးအား အိပ်စက်ဖို့ရာအတွက် အပေါ်ထပ်သို့ ခေါ်သွားတော့ချေသည် ။
ဧည့်သည်အတွက် ကြိုတင်မပြင်ဆင်ထားခဲ့ရသဖြင့် နန်တန်ရှောင်အား ဧည့်သည်ခန်းထဲတွင်သာ နေရာချပေး လိုက်၏ ။ ထို့ပြင် သူတို့သည် တွေ့ဆုံခါစသာ ရှိသေးသဖြင့် အရမ်းကြီး တရင်းတနှီးနေမိလျှင် ကလေးအတွက် အသားမကျမည်ကို သူမ စိုးရိမ်နေမိ၏ ။ သူ့အတွက် အသားကျဖို့ရာ အချိန်တစ်ခု ပေးထားသည်က ပိုကောင်းပေသည် မဟုတ်ပါလား…
အဲ…ငါ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ သူ့ကို နေသားကျအောင် လုပ်ပေးဖို့ကို တောင် စဉ်းစားနေမိတာလဲ ။ အခုနကပဲ မောင်းထုတ်ပစ်ဖို့ စဉ်းစားထား တာမဟုတ်ဘူးလား ။
ရီဝမ်ဝမ် ကောင်ငယ်လေးအား စောင်ခြုံပေးနေချိန် သူမဖုန်းကနေ အသိပေးချက်သံ ထွက်လာသည် ။ တစ်ယောက်ယောက် သူမအား WeChat ကနေ
စာပို့လာသည့်ဟန်ပင် ။
သူမနှင့် ရေခဲတုံးယောကျ်ားသာလျှင် ကျန်ခဲ့သည့်ဂရုအား ဖွင့်ကြည့်လိုက်၏ ။ စာကား အနည်းငယ်သာ ရှိနေချေ သည်…
[သင့်ရဲ့သူငယ်ချင်း လူသေကောင် က သင့်ရဲ့အနီရောင်စာအိတ်ကို လက်ခံသွားပါပြီ]
[သင့်ရဲ့သူငယ်ချင်း လူသေကောင်က သင့်ရဲ့အနီရောင်စာအိတ်ကို လက်ခံသွားပါပြီ]
[သင့်ရဲ့သူူငယ်ချင်း လူသေကောင် အဖွဲ့ကနေ ထွက်သွားပါပြီ]
….
ရီဝမ်ဝမ် ။ “…”
သောက်ကျိုးနဲ…။
ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဒီလောက်အရှက်မရှိတဲ့သူမျိုး ရှိသေးတယ်လား ။
အဖွဲ့ထဲကနေ မထွက်သွားခင် အနီရောင်စာအိတ်တွေအကုန်လုံးကိုပါ သမသွားသေးတယ်…။
သူမသည် မတူညီသည့်ပိုက်ဆံပမာဏတို့နှင့် စာအိတ်နှစ်အိတ် ပို့ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထိုယောကျာ်းသည် တစ်ပြားတစ်ကျပ်ပင် မကျန်စေရဘဲ အကုန်သမသွားခဲ့ချေပြီ ။
ရီဝမ်ဝမ် ဖုန်းကို တင်းကျပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထား၏ ။ သူမ၏ဒေါသရေဆူမှတ်မှာ ရုတ်ခြည်းပင် ၁၀၀ အထိ ရောက်သွားခဲ့ချေပြီ ။
သောက်ကျိုးနဲ…။ ငါ ဒါကို ငြိမ်ခံနေမယ်ဆိုရင်
ငါ့မျိုးရိုး ရီ မဟုတ်တော့ဘူး ။
နောက်တစ်စက္ကန့်တွင် အိပ်ရာဘောင်ပေါ် လက်လေးကျ နေပြီး စောင်ခြုံကာ လှဲနေသည့်ထိုကလေးလေးပေါ် မျက်လုံးတို့ ကျရောက်သွား၏ ။
ချက်ချင်းပင် သူမ၏မျက်နှာပေါ်က ဒေါသထွက်နေသည့်အကြည့်သည် နူးညံ့ညင်သာသည့်အကြည့်ဆီ ပြောင်းသွားခဲ့ချေပြီ ။ ထိုကလေးလေးကို လန့်အောင် လုပ်မိသွားမှာပင် စိုးနေမိ၏ ။
*အဟမ်း အဟမ်း*
“တန်တန်…အိပ်တော့နော် ။ ဂွတ်နိုက် ပါ”
“ဂွတ်နိုက်…မာမီ”
ရီဝမ်ဝမ် သူ့အား စောင်ခြုံပေးလိုက်ပြီးနောက် မီးပိတ်ပစ်လိုက်၏ ။
ထွက်သွားတော့မည်အပြု၊ သူမအနောက်ဘက်က ကောင်ငယ်လေး သည် ရုတ်တရက်ကြီး သူမအား လှမ်းခေါ်လာသည် ။
“မာမီ”
ရီဝမ်ဝမ် ခြေလှမ်းရပ်သွား၏ ။ “တန်တန်…ဘာဖြစ်လို့လဲ”
အမှောင်ထဲတွင် ကောင်ငယ်လေး၏ငယ်ရွယ်ပြီး မရင့်ကျက်သေး သည့်တိုင် အေးစက်ပြီး ဝေးကွာလှသည့်အသံကို သူမ ကြားလို့ရ၏ ။
“…မာမီ သားကို ထပ်စွန့်ပစ်ဦးမှာလား”
ထိုသည်ကို ကြားလိုက်သည့်အခိုက် ရီဝမ်ဝမ်၏နှလုံးသားလေး
ဒုတ်ခနဲ တစ်ချက်ခုန်တက်သွားပြီး အတိုင်းထက်အလွန် အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိသွား၏ ။
သူ တစ်ခုခုကို သိသွားတာများလား ။
ရီဝမ်ဝမ် ။ “ဘယ်ကသာ…မစွန့်ပစ်တော့ပါဘူး…”
ငါသာ မင်းအမေ ဖြစ်လို့ကတော့ ဘယ်တော့မှ ဘယ်တော့မှကို မစွန့်ပစ်တော့ဘူး ။
….
နန်တန်ရှောင်၏အမူအရာလေးသည် ရီဝမ်ဝမ်၏အစီအစဉ်များစွာကို မွှေနှောက်ပစ်နိုင်ခဲ့ချေသည်ပင် ။
တစ်ယောက်သောသူသည် မယုံကြည်စိတ်မချရခြင်းကြောင့် သူမဘာသာ အွန်လိုင်းပေါ် တက်ပြီး ကလေးစောင့်ရှောက်နည်းကို လေ့လာကာ ကျောက်ကျောက်နှင့်ဖက်တီးအား လိုအပ်သည်များ ဝယ်ခိုင်းလိုက်ရ၏ ။
အွန်လိုင်းပေါ်တွင် လေ့လာနေရင်း
သူမ တစ်ခုကို တွေးမိသွားသဖြင့်
နန် ကလန်အကြောင်းကိုပါ ရှာဖွေကြည့်လိုက်၏ ။ အမည်မရှိသောနန် ၏ နာမည်နှင့် နန်တန်ရှောင်၏ နာမည်ကိုပါ ရှာဖွေကြည့်လိုက်သည် ။
ထင်သကဲ့သို့ပင် သူမ ရရှိသည့်သတင်းတို့သည်ကား အချည်းနှီး ။
အမည်မရှိသော နန် နှင့် သူ့အဖွဲ့၏ နောက်ကြောင်းသည် မရိုးရှင်းဟု သူမ မှန်းဆထားပြီးသားပင် ။ နန်တန်ရှောင်၏ကိုယ်ရံတော်နှစ်ယောက်က ကယ်ဆယ်သွားပြီးသည့် နောက်တွင်မူ သူမ၏သံသယတို့မှာ ခိုင်မြဲသွားရ၏။
သူမသည် ဒီလူတွေကို မတေ်ာတဆ တွေ့ဆုံခဲ့မိခြင်းသာ ဖြစ်၍ ထိုအကြောင်းကို များများစားစားမတွေးတောမိခဲ့သလို သူတို့နှင့် အရမ်းရင်းရင်းနှီးနှီးမနေလိုပါချေ ။ ဤကလေးနှင့် ပတ်သက်နေရသည် ဆိုလျှင်တောင် အမည်မရှိသောနန်သည် သူ၏အမေအရင်းကို ရှာတွေ့သွားပြီးပါက
သူမတို့တွင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပတ်သက်စရာ လိုတော့မည်မဟုတ်ပေ…
အကောင်အထည်ဖော်မရသည့်အကြောင်းပြချက်တချို့ကြောင့် တန်တန်နှင့် တွေ့ရပြီးသည့်နောက်တွင်
သူမရင်ထဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေမိချေသည်…
………………………………………………………ဒီဝတ္ထုလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် vote and comment ဖို့ မမေ့နဲ့နော် 😘😘😘😘😘😘😘
Goddess > စာစဉ် ၃၇ တစ်ခုလုံးကို တစ်ခါတည်း အပြီးဖတ်လိုပါက ၅၀၀ ကျပ် ထဲနဲ့ ဖတ်လို့ရပါပြီ ။