04 - Endgame
Taas noo akong lumabas ng kotse nang makarating kami sa mansiyon ng mga Valdemar. Si mommy ay naiwan sa loob, pinapaypayan ang sarili at pinakakalma.
I sighed. I am used to this. Wala na dapat ikakaba at ikatakot. Palabas lang naman ang pagpunta pa namin dito. I know Atlas have a plan. Hindi kami maikakasal. Hindi ako maitatali. Siguro nga, matutuloy ang kasal ko ngunit nasisiguro kong hindi sakaniya. Mom is eager to sell me for the company. Kahit sinong mayamang pwede kong pakasalan ay papayagan niya basta't para sa kompaniya. Hindi ako naniniwalang Valdemar lang ang gusto niya para saakin. She wants money!
Narinig kong bumukas ang pinto ng kotse at lumabas do'n ang aking ina habang inaalalayan ni Cressida. Hindi ko na siya nilingon at tinitigan na lamang ang bulto ng mga kasambahay na naglalakad patungo saamin.
"Tumataas talaga ang presyon ko dahil sa batang iyan!"
I rolled my eyes. My pride is higher than her presyon or whatever!
"Madam.. Kumalma kayo.."
A woman in a corporate attire stood infront of us. Sa likod niya ay dalawa pang babaeng na sa parehong kasuotan habang limang lalaki naman ang kasunod nila.
The woman smiled at me. I didn't smile back. I'm in a bad mood. I don't feel like being nice.
My mother smiled at her. Iilang palitan ng salita ang binitiwan nila bago kami tuluyang tumulak papasok. I am shocked that Tita Alondra pushed this early dinner. Akala ko ay sa susunod pa gayong katatapos lamang ng party nila kagabi.
Agad na tumawa si mommy nang mamataan si Tita Alondra sa magarbong front door ng mansiyon. She is smiling widely while walking towards us. Sa likod na ay tatlong mga babaeng nakasuot ng scrubs.
"Anastasia!" Maligayang sigaw niya saka tumungo saakin. "Oh my! You look absolutely stunning!"
"T-tita!" I nervously laughed. "You look stunning, too!"
I forced myself to smile. Nakangiwing nakatingin saamin si mommy. Tita Alondra kissed my cheek before caressing my hair.
Nanatili ang ngiti niya saakin. Nilingon ko si mommy na nakabusangot na ngayon.
"Hello!" Agaw niya sa atensiyon ni Tita Alondra. "Your bestfriend is here!"
Lumingon sakaniya si tita at agad na tumawa. Nilapitan niya si mommy saka niyakap din. My mother pouted. Umaaktong nagtatampo dahil ako ang unang pinansin ni tita. Kahit na parang nakakainis tignan ang reaksiyon niya ay napairap na lang ako habang natatawa.
My sight shifted to the walk way and saw a man leaning on the wooden door. Lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil sa gulat. Kinakabahan kong ibinalik ang tingin ko kay mommy. She can't see him!
I looked at him again. A small smile appeared on his lips, showing his little dimple. Kumunot ang noo ko dahil sa ngiti niya. Nag-angat siya ng kilay, tila nang-aasar pa.
Palihim kong i-nginuso sina mommy at tita na nag-uusap at nagtatawanan. Well, he clearly knew that my mother despise him! Nanlalaki ang mga mata ko habang sinesenyasan siyang umalis at huwag na munang magpakita.
Lumawak ang ngiti niya sa ibig kong sabihin. Imbis na umalis ay ngumuso pa saakin ang kumag. Kasabay ng malakas na pagkabog ng dibdib ko ay ang pagpatid ng maiksi kong pasensiya.
"Go away." I mouthed.
Agad na nawala ang ngiti niya at nagseryoso. Umayos siya ng pagkakatayo, mukhang aalis na. Nakahinga ako nang maluwag. Buti naman at lalayas na.
Isinuksok niya ang kamay niya sa bulsa ng kaniyang pantalon at dahan-dahang humakbang palabas. Nanlaki agad ang mga mata ko. Humampas nang malakas ang dibdib ko habang pabalik-balik na tinitignan sina tita.
Isa pang hakbang ang pinakawalan niya habang naglalaro na naman ang ngiti sa labi.
"Stop it." I mouthed again.
Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang sarili kong sigawan siya. This motherfreak just won't listen to me!
Binalikan ko ng tingin sina mommy bago sakaniya. Dalawang hakbang na ang nagawa niya at naka ngising-aso pa.
Oo, sige! Ngumiti ka nang ganyan at talagang nagmumukha kang aso!
"I will kill you.." I whispered. "I will freaking kill you.."
Pinigil niya ang tawa niya at itinigil ang paghakbang. He raised his hands while trying to laugh silently. Isinenyas niya ang nakataas na kamay na parang walang gagawing masama. Paatras siyang humakbang para makabalik sa mansiyon. Pasimple kong sinilip sina mommy na ngayon ay malalakas ang halakhak. Nang bumalik ang tingin ko sakaniya ay naka-apak na siya sa loob.
I widened my eyes, not being contented with what he did. Makikita pa rin siya ro'n! Natatawa siyang umirap. Ibinalik niya ang tingin saakin at nagseryoso.
He stood there for seconds without smiling. Ang seryoso niyang mukha ay nagbigay na naman ng kaba sa dibdib ko. Para akong mapapatiran ng hininga sa pungay ng mga mata niya.
Tinanggal niya ang pagkakasuksok ng kamay sa bulsa ng pantalon at ipinakita saakin ang kamay niya. Kumunot ang noo ko.
"What?" I silently whispered, making sure that mommy won't hear me.
Inayos niya ang pagkakalahad ng kamay at nakita ko ang isang kumikinang na bato sa hinliliit niya. My heart started beating widely when I recognized the ring. It's my ring! The heart shaped ring he gave me on my 18th birthday!
I pursed my lips and acted natural. I raised my brows.
"So what?" I irritably mouthed.
He smiled and shrugged. Matapos iyon ibinalik niya ang kamay sa bulsa. He winked at me, making me fluster very hard. Bago pa ako bumulong ay tuluyan na siyang pumasok sa loob.
"Let's go inside?" Tita Alondra asked.
Natataranta akong lumingon sakanila at nakitang nagtatawanan silang naglalakad papasok. Lumingon ako sa iilang mga kasambahay na naghihintay lamang sa pagsunod ko sakanila. Nakahinga ako nang maluwag. Mabuti naman at hindi siya naabutan.
"Niña, call your señorito." Agad na utos niya sa kasambahay na sumalubong saamin.
They have way too many househelps. Sabagay, kung ganito kalaking mansiyon ay hindi sasapat ang sampung katulong lang. Lalo pa't madalas silang maghanda ng salu-salo.
The interiors of their mansion really attracts attention. Hindi gaya ng iba na mukhang luma na ang disenyo at mga gamit. The woods are usually in dark looking. From highly polished woods to sparkling crystal chandeliers, you will really think that the owners of this mansion are big pile of money. No wonder mom considers Tita Alondra her bestfriend.
The sound of my stilettos was echoing. The polished hardwood floor on the salas was covered with oriental rugs so I shouldn't worry. Hindi na ito magiging maingay. Nilingon ko sina mommy na patuloy pa rin ang ngisngisan. Wala sa sarili akong napangiti nang maalala ang isang kaibigan.
Nagpatuloy ako sa pag-aadmira sa interyor ng mansiyon. Crystal light fixtures sparkle on the walls. Almost all of their woods are unique and interesting piece of furniture. Made of Mahogany, walnut or oak, maybe? Some of the painting at the back of the door were covered by a luxurious fabric.
Lumapit ako sa isang painting na nakasabit sa dingding ngunit hindi naman kataasan. I am not really good in interpreting art but I can say that this one's quite good! Hmm. Monet? Sa tabi nito ay iilan pang hilera ng painting ang nadaanan ko. Most of them are oil paintings and lithographs.
"Oh! Atlas!" Mataas na tinig ni mommy. "Good to see you, hijo!"
Nagkunwari akong walang narinig at nagpatuloy sa pagmamasid. I am tired of all these match making scenes but what can I do?
Beside the grand piano was a tall window with elaborate covering. I shifted my sight to the grand spiral staircase covered with persian carpets. Kung sa salas ay kristal ang fixtures, doon naman ay brass. Nang makalampas sa mataas na bintana ay naagaw ng isang eleganteng cabinet ang atensiyon ko. I traced the carved details of it. They surely used several layers of laquer or polyurethane for this durable finish.
"What are you doing?"
Hindi ko nilingon ang mababang boses na iyon. Patuloy kong pinagmasdan ang ang cabinet kahit na wala na akong iba pang makita ro'n kundi ang mga carvings.
"What are you doing?" Tanong niya ulit.
"A thing that's none of your business."
Nakarinig ako ng tikhim mula sakaniya. I glanced at him and saw him raising his brows at me. I raised my brow, too. Akala niya niya ba ay pwede niya lang akong pagtaasan ng kilay. Lalaban ako ng pataasan ng kilay, ano!
"Napaka sungit mo." He chuckled. "But my brother's head over heels for you. Bakit kaya ganoon?"
My heart beated widely. Pinilit kong huwag intindihin ang sinabi niya. I showed him no interest.
"Ano nang plano mo?" Masungit kong tanong. "Bakit napaka kupad mo naman yata?"
Humalukipkip siya. I looked around when I felt someone staring at me. Nakapagtataka dahil wala naman na sina mommy dito. Kami na lang at iilang mga kasambahay.
"May plano na ako pero hindi ko itutuloy.. I am in love with someone else but-"
"But she doesn't feel the same way, does she?" Putol ko.
Umakto siyang natatawa. Umangat ang kilay ko at pinag-krus ang braso ko sa harap ng aking dibdib.
"She likes me but she doesn't know that yet. Masyado kasing mataas ang standards niya.."
Umirap ako. "Then surpass it!"
"But you know what's higher than her standards?" Nanloloko niyang tanong.
"What?" Naiirita kong tanong pabalik.
"Your brows.."
Nagngitngit ang panga ko. Binalot ng malakas na tawa niya ang silid. Iniyukom ko at naghahanda na siyang suntukin nang biglang matamaan siya ng libro sa ulo. Umawang ang labi niya at agad na hinawakan ang noo. Kasabay ng paglingon ko sa tuktok ng hagdan ay ganoon din si Atlas. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang seryosong mukha ni Ayden habang nakasandal sa dingding. Magkakrus ang braso niya sakaniyang dibdib kaya kitang-kita ko ang kislap ng singsing ko. Humikab siya matapos iyon.
"What the heck, kuya?!" Atlas growl.
Nalaglag ang panga ko at ibinalik ang tingin sa namumulang noo ni Atlas. Napatingin ulit ako kay Ayden nang um-echo ang boses niya.
"No one makes fun of her but me.." may diin niyang sabi saka tumalikod at naglakad palayo.
Awang pa rin ang labi ko, hindi nakakabawi sa nangyari. What the?
"Jealous ass! You punk!" Sigaw ni Atlas na parang maririnig pa siya ng kuya niya.
Sinapo niya ang namumulang noo saka naglakad palayo. Saktong papunta na siya sa kusina nang sumalubong sina Tita Alondra.
"Oh. What happened, son?" She asked, curious about the redness of Atlas' forehead.
"Wala ito, mama." Malamig na tugon niya. "Mayroon lang galit na galit na aso sa labas. Hinabol ako.."
Imbis na matawa sa palusot niya ay kumunot ang noo ko. He called Ayden a dog?!
I pursed my lips. How dare he call his brother a dog? Kung ako ang tatawag, ayos lang! Kung ibang tao na ay hindi!
I gulped when I realized what I was thinking. Why would I care? Ano naman ngayon kung tawagin niyang aso ang kuya niya. Ayos lang dahil mukha naman talagang aso ang isang iyon!
"K-kailan pa tayo nagkaroon ng aso, anak?"
Dinner came and Ayden didn't showed up anymore. Hindi na rin naman siya tinawag para sa hapunan. This dinner is just for the engagement, I guess? Kaya hindi na siya kailangan. Saan naman kaya iyon kakain? Dinalhan ng maid sa kuwarto?
"Eat more, hija.. Tikman mo ito. This is my favorite!"
Humalakhak si mommy. "Alondra naman.. her figure!"
Pilit akong ngumiti sakanila. Atlas stayed silent throughout the whole time. Wala si Tito Ignatius na ikinatuwa ko naman dahil naiilang na ako sakaniya simula noong party. There's just something in him that I don't like. I don't know what it is but he seems off to me.
"Kumusta naman ang panganay mo, Alondra? Balita ko ay na sa Cebu raw at gumagawa ng sariling pangalan.."
Maliliit ang subo ko dahil sa kawalan ng gana. Hindi naman ako masyadong kumain kanina. Hindi ko alam bakit nawalan ako ng gana ngayon.
"Yes, Rustesia." Magiliw niyang tugon. "Pinababalik ko na nga rito para sa VPHI pero ayaw bumalik.."
Tumango si mommy. "That's a good thing! Buti at hindi umaasa sa pera ng pamilya."
Nilingon ko agad siya. The shade on her voice was dripping. Hindi ko alam kung nararamdaman iyon ni tita pero damang-dama ko.
"You know.. Gumagawa ng sariling pangalan.. Hindi iyong basta lang na naghihintay na mapamanahan." She laughed.
Tumawa rin si Tita Alondra. She doesn't have the faintest idea that my mother is shading her own son.
"Aziel is a very responsible man. Hindi niya gawaing umasa sa iba para sa sarili. I raised my son right!"
"Buti nga at nagiging maayos na ulit siya. The news before stated that he can't handle the company because he's mourning for his late girlfriend!" her face saddens. "I was shocked!"
Nawala ang ngiti ni tita at pilit na tumango na lang. Her eyes immediately went to her plate. You can say that she's avoiding the topic with her body language. Why is she not comfortable with it?
"Pero bakit hindi mo pa rin piliting umuwi, Alondra?" Sumaya ulit ang mukha niya. "Malay mo ay makalimot kapag nakita itong si Asia.. Who knows? Baka hindi talaga si Atlas ang para sakaniya!"
Mariin kong ipinikit ang mga mata ko sa kahihiyan. She's literally selling me in to their faces. Ano ba naman ito?
"My brother is very happy on where he is right now. Let's not drag him into this mess, shall we?" Pormal na tugon ni Atlas.
Yumuko ako at kinagat ang labi. Gusto kong humiyaw sa inis pero hindi ko magawa. Nang lingunin ko si mommy ay napawi na ang ngiti niya at pormal ding tumango kay Atlas. Natahimik ang hapag hanggang sa matapos kaming kumain.
Gusto kong magpalamon na lamang sa lupa dahil sa mga kilos at salita ng ina ko pero wala naman akong magagawa. Buti na lamang at natahimik na siya sa sinabi ni Atlas. Aziel shouldn't really be dragged into this mess. Nakakahiya kung pakakasalan ako pero hindi pa nalilimutan ang girlfriend na namatay.
"We can actually have the wedding within a month.." nakangiting panimula ni Tita Alondra nang makalipat kami sa salas.
My eyes widened. Si Atlas naman ay walang reaksiyon sa sinabi ng mama niya. Lumawak ang ngiti ni mommy.
"I agree, Alondra! Wedding coordinators are used in rush weddings."
"Parang masyado naman po atang mabilis." Nilingon ko si mommy. "A month isn't enough to plan a wedding, right?"
Within a month? Are they insane? Paano kami makakawala nito kung aagarin nila ang kasal? At kung matutuloy nga, hindi rin ako papayag na cheap ang maging hitsura ng kasal ko. A month isn't enough!
Tita laughed. Hinawakan niya ang braso ng anak. "A month is enough, hija. Besides, we have connections. Kahit na dalawang linggo pa ay walang magiging problema.."
Napalunok ako. Humalakhak si mommy na ngayon ay tuwang-tuwa sa mga nangyayari. I cleared my throat. Kahit naman madaliin nila ito, Atlas will find a way. I will find a way!
"We will hire the best wedding organizers of the country. This wedding will be the talk of town." Humagikgik si mommy. "I will invite big magazines to cover the wedding!"
Tumango si tita kay saaking ina bilang pagsang-ayon. I glanced at Atlas. Nanatiling blangko ang mukha niya at sa kawalan nakatingin.
"H-how about my gown, my? Making my gown would take time!" Singit ko.
Ang bungisngis ni mommy ay nagpa-irita saakin. She now thinks that I am really willing to marry! Sa totoo lang ay gusto ko lamang na magkaroon ng dahilan para mapahaba pa ang kalayaan ko!
"Don't worry, anak. I know a designer from Dubai! He can do it." Kampante niyang tugon.
"I also know someone. He's based in France. Siya ang nagdidisenyo ng mga sinusuot ko tuwing may pagtitipon. Why don't we try him?"
Napaiwas na lamang ako ng tingin. They continued talking about the coordinators and designers. Pati ang pagpili ng petsa ay pinag-iisipan na rin nila. Kung sila na lang kaya ang magpakasal? Tutal mukhang gustong-gusto naman nila.
"Why don't we asked them, Rustesia?" Putol ni tita. "Any preferred dates?"
Atlas cleared his throat. They are so eager for this. Even Atlas can't interrupt. Nagsisimula na akong maubusan ng palusot para sa pagpapatagal ng kasal.
"How about the legal documents, tita?" I asked. "Hindi po ba ay matagal ang proseso no'n?"
My mother raised her brow. "What a nonsense question. Connections, Anastasia.."
I pursed my lips. Hinanap ko ang purse ko at hinawakan iyon nang mahigpit. Agad na lumingon saakin si Tita Alondra at nag-angat ng kilay habang nakangiti pa rin.
"What's wrong, hija?"
I smiled. "Powder room lang po ako, tita.."
"Oh. Okay." She nodded. "Lolita, assist her.."
I breathed deeply and stood up. Nag-angat ng tingin si Atlas kasabay ng pagtayo ko. I looked at him but didn't bother to even show an expression. Naglakad ako palayo sa salas. I followed the girl in scrubs. Nang makarating sa powder room ay binuksan niya ang pinto para saakin. I smiled at her before locking the door closed.
Naiinis kong inilapag ang purse. I sighed deeply as I stared at reflection in the carved mirror with shiny gold paint.
Hindi ko alam kung ano ba talaga ang nararamdaman ko. Ayos lang naman saakin ang magpakasal noon, ah? Ayaw ko na ba ngayon dahil lang may ibang mahal si Atlas? O ayaw ko na ngayon dahil may sarili na akong dahilan? Dahil hindi naman talaga siya ang gusto ko at may iba pa ring laman ang puso ko.
Bumuntong-hininga ako sa huling pagkakataon bago naghugas ng kamay. Hindi ko inialis ang mga mata ko saaking sariling repleksiyon.
"We don't really have much of a choice, Asia.." I whispered.
I crumpled a tissue to wipe my wet hands. Maka-ilang ulit kong sinuklay ang tuwid kong buhok gamit ang daliri ko. I applied another layer of lipstick before finally deciding to go back. I breathed deeply and opened the door. Nanlaki ang mga mata ko nang biglang kasabay ng pagbukas ko ay ang pagtulak ng pinto pabukas. Maging ako ay nadala at napaatras.
Humampas nang malakas ang dibdib ko nang makita kung sino iyon. Marahas niyang sinara ang pinto at sinandalan iyon para hindi mabuksan.
"W-what are you doing?" Kinakabahan kong tanong.
He raised his brows. Hinigpitan ko ang hawak sa purse ko kung sakali mang may gawin siyang hindi maganda. I stepped back when he started walking towards me.
"Why are you here, Ayden?!" Pagalit kong tanong.
"So, when's the wedding?" He coldly asked.
Umawang ang labi ko sa tanong niya. Hinawi ko ang buhok ko upang ipakita sakaniya na hindi ako naaapektuhan.
"Ano ngayon sa 'yo?"
He chuckled deeply. "Ano ngayon sa akin?"
I clenched my jaw. Talagang kahit kailan ay hindi siya pumapalyang pakuluin ang dugo ko. He perfected the art of annoying the hell out of me. Kaniyang-kaniya ang trono.
"Subukan mo pang lumapit at sisigaw ako." Banta ko nang humakbang na naman siya palapit.
"You're scared of me now?" Nanunudyo niyang tanong. "Dati lang ay inaakyat ko pa ang kuwarto mo."
"Shut up!" Gigil kong sabi. "Where's Lolita?"
Wala mang kinalaman dito ang maid na iyon pero kailangan niya akong tulungan. Hindi ba't nagbabantay lang iyon saakin sa labas?
"The wedding's in a month, huh?" A devilish smile appeared on his lips. "Kung natuloy kaya ang kasal natin noon, ilang taon na ang anak natin ngayon?"
Nalaglag ang panga ko sa tanong niya. Imbis na mainis, hindi ko alam kung bakit may kumurot sa puso ko. Malakas ang tibok no'n ngunit hindi na iyon kaba.
Nasasaktan ang puso ko. Hindi ko alam kung bakit.
"Kung hindi mo ako niloko noon, masaya pa rin kaya tayo hanggang ngayon?"
Nanghina ako sa sarili kong tanong. Lumambot ang tingin niya at nawala ang ngiti sa labi. I didn't mean to ask that. Siya ang naunang nagtanong. Kusa na lang lumabas sa bibig ko ang sinabi ko.
"Hindi kita niloko." Mariin niyang sabi."Hinding-hindi ko magagawa iyon-"
Agad ko siyang pinutol. Iwinaksi ko ang mga salitang gusto ko pa sanang sabihin at isumbat. Tapos na. Nangyari na. We cannot do anything about it anymore so we just have to move forward and forget. Iyon ang dapat gawin. Noon pa lang.
"Tapos na. Wala na tayong magagawa ro'n." I replied. Itinuro ko ang pinto na hinaharangan niya. "Tumabi ka na lang para makabalik na ako sa kapatid mo."
His jaw clenched. His dark eyes darted into me. Nakita ko ang paglunok niya habang nagngingitngit ang panga.
"Pakakasal ka talaga?" Malamig niyang tanong.
"Hindi mo na dapat iyan itinatanong."
I want him to think that I will really marry his brother. I want him to realize that I am over him. I want him to feel that I've forgotten about him. That I moved on.
Nabalot kami ng katahimikan sa loob ng powder room. Kahit na gusto kong maglakad na palabas ay hindi ko maigalaw ang katawan ko. Pakiramdam ko'y nanghihina ako para lumabas pa.
"No matter what you do, I am still your endgame."
Nag-angat ako ng tingin sakaniya. My heart started beating wildly again. Napakurap-kurap ako sa itinuran niya.
What?
"You hear me? You are not for my brother. Akin ka. Gaya noon." He darkly said.
Humakbang siya palapit saakin na lalo kong ikinaatras. I wanted to beat him with my purse but I cannot do it. Sa pag-atras ko ay hindi ko namalayan ang pader sa likod ko. I am cornered! Damn it!
His face moved closer to mine. Pilit man akong umatras pa ay wala na akong mapupuntahan. Gusto ko mang ipikit ang mga mata ko dahil sa lapit niya ay hindi ko ginawa. I am not a coward! I won't back down!
"You are mine, Anastasia. I am your endgame.."