Days passed and the dark organization became active. Parati silang sumusugod at ang nakakapagtaka pa ay tila ako ang pinupuntirya nila.
"Why do they seem to always come after me?" I once asked Nick but he just shrugged.
"I don't know. But don't worry, they can't hurt you because I'm here."
But a little part of me thinks that Nickolas knows something. I have a guess of what's really happening but I always shrugged my thoughts off.
Matapos ang nangyaring kaguluhan sa nullifying forest ay napilitan nang sumama ang head sorcerer sa amin patungong Winzellia. I saw him talking to Nickolas about something but I don't know what it is.
"I'm warning you, Nickolas. Do the right thing before it's too late."
That's all I heard from the head sorcerer.
"Ariel?"
"Sorry, ate. Nakabukas kasi ang pinto kaya pumasok na ako," napatango naman ako sa sinabi niya.
She's sitting in Victoria's study table, so, I went there. Nanlaki ang mata ko nang makitang nakabukas ang notebook ko kaya agad ko itong kinuha.
Pinanliitan ko naman ng mata si Ariel kaya napatawa siya at napakamot ng ulo.
"Sorry talaga, ate. I accidentally read it," palusot niya. But I know, she intentionally enter my room to read the story I'm writing.
"Is that your entry for the Royal Book Festival?" Tanong niya kaya napatango naman ako.
"Your plot is so cool, ate! A girl who woke up inside the book and accomplishing ten missions. Ate, what's your inspiration with that?"
Napangiti ako at lumingon sa kanya. "A dream." It's my story.
"Woah, cool!" Namamangha niyang sambit. "Pero ate, the girl fell in love with the knight inside that world even she knows that they can't be together because they are different."
Mapait akong napangiti habang inilalagay sa drawer ang kwaderno. Huminto ako at lumingon kay Ariel nang magtanong ulit siya.
"Ate, what will be the ending of the story?"
Napangiti ako.
I like reading tragic stories and tragic endings. I always love how I cry when two lovers in the book ended asunder. But if I would be asked, I really wanna write a happy ending story.
Even though I know that my real story will end up tragic, I want to see it end happily even just in a book.
If reality already gave us tragedy, let us end a fictitious story happy.
* * *
The sun's shining bright but my mind is clouded. The sound of the waves in the ocean is calming but not for me. For I know that it's a sign of danger I'm trying hard not to experience.
"Please, don't leave. Stay here. Stay safe," pakiusap ko habang mahigpit na yakap ang hari at reyna ng Winzellia.
"Victoria, we will be back for few days. No need to worry, my daughter." The king said but I just shook my head.
"The ocean will bring you danger. Kakainin ng alon ang barkong sasakyan niyo. I don't want that to happen."
Bahagyang tumawa ang mga magulang ni Victoria na tila ba nagbibiro lamang ako.
"At kailan pa naging manghuhula ang anak ko?" Biro ng reyna habang ginugulo ang buhok ko.
"Please, pagbigyan niyo ako kahit ngayon lang. Huwag kayong tumuloy," pakiusap ko.
"This day is so important. Hindi namin maaaring palampasin ito ng iyong ina. If the danger comes, the danger comes. Bukod pa doon, kampante kami na kahit may mangyari man sa aming masama, ligtas ang Winzellia sa pangangalaga mo."
Napailing lang ako habang umiiyak. No, they can't die. They may not be my true parents but they treated me as theirs. They can't die.
I want to do something to stop them but I just can't. The guardians also warned me not to make any actions about this. Their fate is already written and no matter how I try, they'll still end up with the same path.
Nagsimula nang maglayag ang barkong sinasakyan nila. I just stared at them until they finally vanished from the horizon.
Napalingon ako kay Nickolas nang hawakan niya ang balikat ko. "This will be the last time I'll see them alive," wala sa sarili kong saad.
"What does it feels like when you already know the painful thing that will happen next?" Aniya
Napalingon ako kay Nickolas na ngayon ay nakatulala sa guhit-tagpuan. His eyes are empty reflecting the bluebell sky.
"Sometimes, it gives preparation for the upcoming suffering. But most of the time, it's just prolonging the pain."
Days passed until we received a letter saying that the ship our parents were in sunk in the middle of a raging storm.
I hugged Ariel as she cry with the clothes of our parents found underneath the ocean. While Victor is just sitting in a couch curiously looking at her sister crying. He's too young and innocent for things like this.
I'm also crying but tears won't flow because my eyes have been dry for a week of grieving for this moment. I thought that knowing it early can somehow lessen the pain but why does it stayed the same?
The king and queen's bodies weren't found and only the baggages they brought came home in Winzellia. So, the burial will be in the means of their statues.
"Isn't it ironic," sambit ko kay Nickolas. "I was asked to save ten lives, yet, I can't even save those ones close to me?"
* * *
Days passed as the whole kingdom grieve for their ruler's death, the royal ministers decided to train me for being the next ruler.
There are so many law books I need to study. Daig ko pa ang mag-aabogado. Seriously. Yeah, I like reading books but not like that.
Today, I used invinsibility potion to escape. Pumunta ako sa gubat kung saan naroon ang mga magagandang orkidia at isang mababang bangin na matatanaw ang papalubog na araw sa guhit-tagpuan.
"I knew it. The silly princess is here."
Lumingon ako sa kanya at ngumiti. He's wearing his usual golden outfit. Umupo siya sa tabi ko at pinagmasdan din ang papalubog na araw.
"How have you been?"
I leaned my head on Nickolas' shoulder before answering. "Quite fine." I closed my eyes and felt the wind swaying my hair.
Nabaling ako sa palad niyang may benda. "Hey, what happened to your palm?"
Ngumiti siya at inilagay ito sa likuran. "That's nothing. Sa paghawak lang ng espada."
Pinitik ko ang noo niya dahilan upang mapahawak siya rito. "You should be careful. You're a great warrior but that doesn't mean that you won't be hurt anymore."
Sumandal ulit ako sa balikat niya at pinagmasdan ang papakubog na araw. Ilang minutong katahimikan din ang namayani sa amin bago siya magsalita.
"Can you tell me about you?"
"Huh?" Kunot-noo akong napalingon sa kanya.
"Tell me about yourself, about your world. Of how you live there and how different it is from Everland... Tell me about it. So that, you won't be sad whenever you miss it."
Napangiti ako at sumandal ulit sa balikat niya. Kinuha ko ang braso niya at niyakap ito.
"My life on Earth is not that adventurous. It's always a cicle. Waking up in the morning, attending to school, buying books to read, and such. I'm already in my senior highschool taking the STEM strand. I want to be an engineer like my aunt Lucia."
I looked at Nickolas. Patango-tango lang siya sa mga sinasabi ko. Palihim akong natawa. I know that some of what I am saying doesn't even make sense to him.
"My parents died in a car accidemt when I was three years old and only my aunt and grandmother raised me. I have a pet dog named Camih and a bestfriend named Cara."
"My world is just as same as yours. The only difference is that we don't have magic and you don't have technologies. We seem to live in a parralel universe."
Ipinikit ko ang mga mata ko upang damhin ang simoy ng hangin.
"Eerah,"
"Hmm?"
"Promise me, you won't change."
Nagtataka akong napalingon sa kanya. "Of course, I won't. There's no reason I will change."
Ilang sandali lang ay may narinig kaming mga yabag na nagmumula sa kagubatan. Naririnig ko mula rito ang pangalan ni Victoria.
Liningon ko si Nickolas at pinanliitan ng mata. "Hoy, itinuro mo ba sa mga royal ministers kung nasaan ako?"
"Sort of," aniya sabay talon sa mababang bangin patungo sa buhanginan ng dalampasigan.
Sumunod ako sa kanya at tumakbo kami upang hindi maabutan ng mga kawal. Narating namin ang dulo ng buhanginan hanggang sa makarating kami sa mataong pamilihan.
Hinitak ako ni Nickolas patungo sa kumpulan ng tao dahilan upang hindi kami maaninag ng mga kawal ng Winzellia. Nagtago kami sa isang eskinita habang pinagmamasdan silang sumuko sa paghahanap sa amin.
Lumabas kaming dalawa na hinihingal at nagtatawanan. "Muntik na 'yon ah!" Saad ko.
This feeling is familiar. Naalala ko noon, ganito rin ang pakiramdam ko nang tumakas kami mula sa kasal namin ni Primo.
Escaping is indeed fun...
Not until reality caught you off-guard.
"Hey, Eerah. Ayos ka lang? Nasaktan ka ba?" Tanong ni Nickolas nang aksidente akong matunggo ng isang nagmamadaling lalaki.
"Y-Yeah, I'm fine," saad ko at pilit ja ngumiti.
"Pero bakit ganyan ang mukha mo?"
Hindi ko siya pinansin at sinundan lang ng tingin ang nagmamadaling lalaki na nakatunggo sa akin.
"Hey, Eerah."
Hindi ko pa rin siya kinibo at patuloy lang ang pagsunod ng tingin sa lalaki. Napahawak ako nang mahigpit sa saya ng bestidang suot ko upang patigilin ang panginginig ng aking mga kamay.
Hinawakan ni Nickolas ang magkabila kong balikat at ihinarap ako sa kanya. "Eerah, what's wrong!?"
Bumaling muna ang tingin ko sa lalaki kanina bago lumingon muli sa kanya. Pilit pa ring naglalaro sa isipan ko ang pangitaing nakita ko nang magdikit ang mga balat namin.
I should be glad about this. But I don't know why I'm hurting because of the fact that I'll be really leaving soon.
"Nick, that man is my last mission."
* * *
Nagmamadali kaming naglakad patungo sa palasyo. Alam ko na ang magiging kapalaran ng lalaking iyon at misyon ko ang baguhin ito.
Nang makarating kami ni Nickolas sa gate ay naroon na ang lalaki at nakaluhod habang nakatutok ang espada ng isang kawal.
"Anong nangyayari rito?"
Yumuko naman upang magbigay galang ang mga kawal at bantay ng makita ang pagdating namin.
"Ang lalaki pong ito ay nagnakaw ng tatlumpung pirasong ginto sa palasyo dalawang araw ang nakakalipas at palihim na nakatakas. Mabuti na lamang ay nadakip namin siya at nadala rito."
Napatitig ako nang mabuti sa kawal na nagsalita. That's the exact words he said in my vision.
"Ganoon ba? Ngunit paano niyo naman nalaman na siya nga ang nagnakaw gayong ikaw na mismo ang nagsabi na palihim siyang tumakas?" Pagsusuri ni Victoria.
"Mayroon po kaming isang saksi," saad ng kawal at tinawag ang isang babaeng kasing-edad lamang ng magnanakaw.
"T-Totoo po. Siya po ang magnanakaw," nakayuko nitong usal.
Pinagmasdan ni Victoria ang babae na tila ba hindi kumbinsido sa sinasabi nito.
"H-Hindi totoo iyan. Nagsisinungaling siya, kamahalan." Pagtatanggol ng magnanakaw sa sarili.
"Nagsasabi ako ng totoo! Hindi pa ba sapat na pruweba ang mga gintong hawak mo upang masabing ikaw ang magnanakaw? "
Inilipat-lipat ng tingin ng prinsesa sa dalawa. Kapwa sila nagsisigawan na sa harap ng palasyo.
Napangisi si Victoria nang may maramdamang galit mula isa sa kanila. Tila alam niya na ang nangyayari.
"Hindi ba't kamatayan ang kaparusahan ng pagnanakaw sa ganoong halaga ng ginto?" Tanong niya sa mga kawal at tumango naman ang mga ito.
Lumingon siya sa babaeng saksi at ngumisi. "Hatulan ng kamatayan ang magnanakaw sa harap ng saksi."
I don't understand. Nakalagay sa batas na ang pagnanakaw ng napakalaking halaga sa palasyo ay hahatulan ng kamatayan. Tama ang naging pagpapasya ni Victoria ngunit bakit misyon ko ang iligtas ang magnanakaw.
"S-siya po talaga ang nagnakaw," turan ng babaeng kakadating lang.
Tinitigan ko ito. May kapayatan ito at mahaba ang buhok. Nakayuko ito na tila ba hindi makatingin ng maayos kahit kanino.
Bumaling ang tingin ko sa lalaking nakaluhod sa lupa. Nakayuko rin siya habang ang mga ginto ay nakalatag sa lupa.
Bakit ako bibigyan ng misyong iligtas ang isang may sala? Inilipat-lipat ko sa kanilang dalawa ang tingin. May mali rito.
Tinitigan ko nang mabuti ang babae. "Ikaw ang magnanakaw, hindi ba?"
Gulat naman siyang napalingon sa akin at umiling-iling. "Hindi po, kamahalan."
Lumapit ako sa kanya upang mapagmasdan siyang mabuti. Hindi ko masabi kung nagsisinungaling nga siya.
Lumapit naman ako sa lalaking magnanakaw. Nakayuko lang ito at tahimik na umiiyak. "Hindi, hindi ako nagnakaw." Paulit-ulit niyang sambit kahit na nasa lupa na ang mga ebidensya.
Huminga ako ng malalim at may kinuha sa bulsa. "Kapwa kayo mga mamamayan lamang ng Winzellia kung kaya't nakakasigurado akong hindi pa kayo nakakatapak dito. Ang palasyo ay may mga kristal na alikabok na maaaring kumapit sa paanan," panimula ko at pinagmasdan silang dalawa.
"Ang tubig sa bote na ito ay kayang pakinangin ang mga kristal na iyon," saad ko at ibinuhos sa kanilang dalawa ang potion.
Napaatras ang babae nang kuminang ang paanan niya at ang sa lalaki'y hindi. Akmang tatakas siya nang makuha na siya agad ng mga kawal.
Tama nga ang hinala ko. Idinidiin ng babae ang lalaki sa kasalanang hindi naman nito ginawa. Alam ni Victoria iyon noong una palang ngunit mas pinili niyang mangyari ang mali.
Humarap ako sa lalaking gulat din sa nangyari. "Malaya ka na. Ibibigay ko sayo ang pagpapasya. Hahatulan ng kamatayan ang babaeng ito o papalayain?"
Sigurado akong hahatulan niya ng kamatayan ang babae. Ngunit nanlaki ang mata ko nang magsalita ito.
"Pakiusap, palayain niyo na lamang siya. Ibabalik ko nalang po ang mga ginto."
"Masusunod ang nais mo," hindi ko makapaniwalang saad at sinenyasan ang mga kawal na ihatid sila sa bayan.
"Bakit ganoon? Ipinahamak siya ng babae ngunit bakit hindi siya gumanti?" Baling ko kay Nickolas.
Ginulo niya ang buhok ko at ngumiti. "Hindi sa lahat ng oras ay galit ang mananaig sa isang tao, Victoria."
Nakunot ang noo ko nang hindi niya ako tawagin sa tunay kong pangalan. Magsasalita sana ako nang biglang humapdi ang kanang pulso ko at nagliwanag ito.
Nagkatinginan kami ni Nick nang maglaho na ang numero rito. Napaatras ako nang biglang lumiwanag ang buo kong katawan.
Ipinikit ko ang aking mga mata. Uuwi na ako.
* * *
Tulala lang ako habang binabagtas ang mapunong gubat. Papalubog na ang araw ngunit hindi ko alintana ang nakasisilaw nitong liwanag bago magdilim.
Patuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa makita ko ko ang mga nilalang na hinahanap ko.
"Bakit hindi ako nakauwi? Tapos ko na ang mga misyon."
Ang pagkasabik na naramdaman ko nang mag-ilaw ang buo kong katawan ay napalitan ng pagkabigo nang naglaho ito at naroon pa rin ako sa aking kinaroroonan.
"Nagsinungaling ba kayo sa akin?"
I miss Lola Esme, I miss my pet, I miss my bestfriend. I miss everything about my world. I badly wanna go home.
"Hindi kami nagsinungaling sa'yo," sambit ng gabay ng nakaraan.
"Ang totoo niyan, ay isang bagay lamang kaming hindi pa nasasabi," wika naman ng gabay ng kasalukuyan.
"May ikalabing-isang misyon pa," turan ng hinaharap.
"At ano na naman iyon? Hindi ba matatapos-tapos ang bwisit na misyon na 'yan!?"
Huminga nang malalim ang tatlo at lumapit sa akin. Tumaas ang mga balahibo ko sa batok nang sabay sabay silang ngumisi sa akin.
"Eerah, haven't you ever wonder who Nickolas is? He's not in the book nor in your mission," Sabay sabay nilang saad.
"A-Ano bang sinasabi niyo? Ano namang kinalaman ni Nickolas dito?"
"The curse is the reason why you are here. And to go back, you need to break the curse," wika ng nakaraan.
"The only way to break the curse is to kill the one who casted it. And do you know who casted it?... It's Nickolas."
Napailing-iling lang ako sa sinabi ng kasalukuyan. Imposible ang sinasabi nila. I can't kill anyone... especially Nick.
"In order to go back to your world, you need to kill him."
------------
A/N: Three chapters to go! Any prediction of what will happen next? I'll be glad to hear it. Haha