Nadat het geheugen van de dooddoeners volledig gewist is, hef ik de verstijvingsspreuk op en kijk onzichtbaar toe hoe hij verdwaasd overeind komt. Nu iedereen veilig is en ik deze dooddoener heb afgeschud, kan ik door naar Grimboudplein.
Ik draai in het rond en voel niet lang daarna de veranda van Grimboudplein onder mijn voeten. Heel even lijkt het erop dat ik me evenwicht zal verliezen, maar ik weet mezelf te herstellen.
Zachtjes duw ik de deur open. In de hal schiet direct een silhouet overeind en vliegt op hoge snelheid naar me toe.
'Severus Sneep?'
Ongewild stap ik even achteruit als de nep-Perkamentus weer verdwijnt in een grote stofwolk. Het is een angstaanjagend iets wat ze bedacht hebben.
Het geluid wat de pop heeft gemaakt heeft er wel voor gezorgd dat mijn aanwezigheid bekend is.
'Wie is daar?!' roept opeens een stem. Ik herken het silhouet van Harry aan de bovenkant van de trap, met uitgestoken toverstok in zijn hand.
'Katelynn Katherina Merope Mergel. Geboren op 19 mei en deel van een tweeling.'
Het feit dat ik meld dat ik een deel van een tweeling ben moet genoeg zijn voor Harry. Als het goed is weet nog steeds niemand dat Noah mijn tweelingzus is, behalve mensen die dichtbij ons staan.
Harry lijkt het inderdaad best te vinden en komt de trap af stormen met een grote lach op zijn gezicht. Het geluid zorgt ervoor dat de moeder van Sirius wakker wordt en ze begint meteen te schreeuwen, maar we negeren het. Harry valt me om de hals.
'Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent,' mompelt hij.
'Harry, wie is daar?'
Hermelien en Ron komen in het trapgat tevoorschijn.
'Is dat Kate?' vraagt Ron twijfelend. Hermelien loopt voorzichtig naar beneden en geeft een kreet als ze me herkent.
'Ja, het is Kate!'
Harry, die me ondertussen had losgelaten, doet een stap opzij zodat Hermelien me een knuffel kan geven.
'Ik was zo bang dat je dood ging. Waarom zijn we ook zonder je vertrokken,' jammert ze.
'Volgens mij was ik veiliger dan jullie, daar in dat café,' zeg ik, terwijl ik ook Ron een knuffel geef.
'Hoe weet je dat?' vraagt hij.
'Dat je dat nu nog vraagt,' zeg ik grijnzend. 'Laten we naar boven gaan, dan vertel ik alles. En we moeten die vrouw even stoppen.'
Ik wijs op de moeder van Sirius, die nog steeds moord en brand schreeuwt. Harry rolt met zijn ogen en samen met Ron trekt hij uiteindelijk het gordijn dicht.
Met zijn vieren lopen we naar boven, proberen de woonkamer wat meer leefbaar te maken en ploffen neer op de bank met een kop thee.
'Vertel,' spoort Hermelien me aan.
'Nadat jullie drie waren vertrokken, kwamen er eigenlijk steeds meer dooddoeners. Ik heb zelf eerst Theo daar weggehaald en thuis afgezet, omdat de dooddoeners hem niet mochten herkennen. Daarna ben ik terug gegaan en heb met de rest mee gevochten.'
'Is iedereen ongedeerd?' vraagt Harry bezorgd, die het nog altijd moeilijk vindt dat mensen voor hem gewond raken.
Ik knik. 'Er zijn geen gewonden gevallen aan onze kant. Enkel een lichte snee, maar altijd iets wat direct geheeld kon worden. Iedereen die op de bruiloft was en waarvan men weet dat je met ze omging, wordt nu wel geschaduwd.'
'Dus daarom mochten we niet antwoorden op de patronus,' mompelt Harry. 'Kunnen we contact zoeken met ze op een manier?'
'Ik kan een boodschap voor je doorgeven maar verder zou ik geen contact zoeken als ik jullie was. Dat is te gevaarlijk.'
Hermelien knikt instemmend. 'Hoe meer mensen van onze locatie weten, hoe gevaarlijker het is voor ze.'
We kletsen tot ver in de avond door over de bruiloft en de toekomstige plannen van het drietal. Uiteindelijk besluiten we maar om te gaan slapen, wetende dat we de slaap goed kunnen gebruiken.
's Ochtends word ik ver voor de rest wakker. Het is zelfs nog donker buiten. Ik rek me even uit en kruip weg van de slaapzak. Voor het raam zit een donker silhouet, die zachtjes op het raam tikt. Ik open het en Trix vliegt naar binnen, meteen gevolgd door Hedwig.
'Hoi jongens,' fluister ik naar de twee uilen. Ze krassen even zacht en zoeken een plek op een houten stoel om te gaan zitten. Trix krast nogmaals en ik kijk hem even streng aan. Als hij zo door gaat dan maakt hij de rest nog wakker.
'Wat is er?' sis ik. Trix houdt zijn kop even schuin en ik rol met mijn ogen. 'Niet leuk doen nu. Heb je bericht?'
'Die Italiaanse jongen vraagt naar je.'
Mijn ogen worden ronde schoteltjes. Benno! Ik heb door al het gedoe van de afgelopen weken geen tijd gehad om naar iemand ook maar een brief te sturen, op Draco na. Benno moet vast bezorgd zijn.
Ik zoek in mijn rugzak naar een pen en perkament. Opeens voel ik een klein rechthoekig stukje papier en haal het uit de rugzak. Het is de foto van mij en Hermelien. Ik leg het op een tafeltje naast de grote fauteuil. Als ik ook de pen en het perkament heb gevonden, ga ik in de fauteuil zitten en begin weer te schrijven.
'Allerleukste Draak,
Onkruid vergaat niet, dat weet je. Ja, onze bruiloft werd redelijk ruw verstoord, maar er zijn geen gewonden gevallen. Met mij gaat alles goed.
Het spijt me dat je Bijlhout moest martelen en dat ik niet bij je kon zijn. Het spijt me echt dat je zulke vreselijke dingen moet doormaken.
Op Zweinstein is het voorbij, dat beloof ik.
Zie je snel weer,
Kate
PS: dit is een foto van Hermelien en mij van de bruiloft.'
'Duplicatus,' fluister ik. De foto verdubbelt zich en ik vouw eentje mee in het perkament.
Daarna haal ik een tweede stuk perkament te voorschijn en krabbel er een paar simpele zinnen op:
'Lieve Benno,
Het spijt me dat ik zo lang niks van me heb laten horen. Ik ben gezond en veilig.
Ik zie je op Zweinstein weer.
Liefs, K.'
Ik loop naar de twee vogels toe, die ondertussen bijna liggen te slapen.
'Laat me met rust,' krast Trix geïrriteerd als ik voor ze sta.
Ik grijns hoofdschuddend naar de vogel. 'Hedwig, wil jij hem voor mij bezorgen?'
'Waarom niet.'
Ik bind de brief vast aan haar poot en ze vliegt weg door het open raam. Het is ondertussen schemerachtig geworden en ik kijk de uil even na.
'Kate?' hoor ik opeens. Ik draai me om en zie Harry opkijken vanuit zijn slaapzak.
'Goedemorgen' zeg ik vrolijk. Harry heeft een echte ochtendkop. Hij heeft zijn bril nog niet op en zijn haren zitten nog erger dan normaal. Hij kruipt moeilijk zijn slaapzak uit.
'Hoe laat is het?'
'Vroeg genoeg.'
Ik wijs op de klok, die nog steeds de vroege uren van de ochtend aangeeft. Ik stop het perkament en de overgebleven foto weer terug in mijn rugzak.
'Wat gaan we nu doen?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Na het gesprek van gister valt er niet veel meer te overleggen.
'Ben je al eens in de slaapkamers van bijvoorbeeld Sirius geweest?'
Harry schudt zijn hoofd, maar kijkt me nieuwsgierig aan. 'Moet ik daar heen?'
'Ga eens kijken,' zeg ik. Harry draait zich al om en wil naar boven lopen. 'Oh Harry.' Hij kijkt me vragend aan.
'Ja?'
'Ik ga weer naar huis. Ik zie je over een paar dagen.'
'Wat? Waarom? Heb je een missie?' vraagt Harry. Ik zie hem zijn teleurstelling verbergen.
'Ik moet naar huis,' zeg ik zacht. 'Er zijn dingen die ik moet regelen en ik heb de rest al meer dan een dag niet gezien. Kom mee Trix!' Harry knikt even. Mijn uil landt op mijn schouder. Ik loop de trap af, de voordeur uit. Op de veranda blijf ik even staan.
Twee dooddoeners zitten tegenover het huis op een bankje. De één heeft rossig haar en een trollengezicht, terwijl de ander juist zwart achterovergekamd haar heeft en lijkt op een gladjakker. Ze zien er enorm verveeld uit. Ik grijns. Het wordt tijd voor een grapje. Ik maak me onzichtbaar en verdwijnsel een stukje verderop in de straat. Stilletjes loop ik naar ze toe en ga vlak achter ze staan.
'Waarom doen we dit nou eigenlijk?' vraagt de een. Hij zit onderuit gezakt op de bank en speelt met een stuk van zijn gewaad.
'Als jij wilt blijven leven zal ik de Heer zijn orders gewoon opvolgen,' gromt de ander.
'Wat zou hier eigenlijk moeten zijn waar Potter zich verborgen houdt?'
'Er schijnt hier een schuilplaats van hem te zijn, maar ik zie niks.'
Het gesprek is ten einde en ze zitten weer stil op de bank. Tot eentje opeens weer iets zegt:
'Zeg, heb je gehoord wat er met van Zanem is gebeurd?'
De ander schudt zijn hoofd. 'Moest hij niet die Mergel in de gaten houden?'
'Ja, dat moest hij. Niet dat het hem gelukt is...'
De trol schudt even medelevend zijn hoofd. 'Dat zegt al genoeg. Ik hoop voor hem dat de Heer hem heeft laten leven. Nadat Bijlhout Potter heeft laten ontsnappen voor de zoveelste keer is hij niet meer zo makkelijk en dan krijgt van Zanem ook nog eens die Mergel...'
'Ze schijnt een best knap meisje te zijn.'
Ik overweeg in mijn vuist te bijten om niet een opmerking eruit te flappen.
'Niet doorvertellen hoor,' zegt de trol opeens, 'maar ik heb gehoord dat ze de vriendin is van die kleine Malfidus.'
Vol ongeloof kijkt zijn maat hem aan.
'Het schijnt ook dat zij Vleesschouwer heeft vermoord, niet dat iemand hém mist,' gaat trol verder. 'En ook de Heer heeft achter haar aan gezeten toen bij die vlucht, maar ze is een steengoede vlieger op een bezem, dus al zijn spreuken misten. Er zijn zelfs geruchten dat hij bang voor haar is. Je weet toch nog wel die avond voordat Potter vervoerd zou worden? Die dreuzelkunde lerares hing toen boven de tafel.'
Gladjakker huivert even.
'Toen verscheen ze ook opeens, maar ik heb het idee dat ze er al langer was, dat ze het hele gesprek mee heeft geluisterd of in ieder geval aanwezig was geweest. Zelfs toen de Heer kwaad over haar sprak. Heb je zijn gezicht niet gezien toen ze verdween? Het was vertrokken van woede, maar, en dit mag je nooit aan hem vertellen, maar ik meende angst te zien. Misschien was het maar een heel klein beetje, maar het was er. Ook zei ze toen iets in sisselpraak, weet je nog? We weten niet wat ze zei, maar het maakte de Heer woedend.'
'Ik weet niet wie ze is, maar ik heb eigenlijk respect voor haar. Je wilt haar niet op straat tegen het lijf lopen als ze boos is.'
'En daar heb je helemaal gelijk in,' zeg ik, terwijl ik me zichtbaar maak. Van schrik valt de gladjakker van de bank af.
'Hoelang ben je hier al?' vraagt Trol met een van angst vertrokken gezicht.
Ik grijns. 'Lang genoeg om het gesprek te horen.' De twee dooddoeners kijken elkaar kort aan, maar trekken dan snel hun toverstok. Ik ben echter sneller en ben alweer verdwijnselt, achter ze.
'Te langzaam jongens.'
In seconde dat ze zich omdraaien, ben ik verdwenen. Op weg naar mijn eigen huis om een paar dagen later terug te keren, maar dat weten zij niet. Zij weten niet waar die Mergel heen is en of ze niet stiekem onzichtbaar naar hen staat.
Bij de voordeur blijf ik even staan en haal diep adem. Binnen zullen waarschijnlijk een handvol boze en bezorgde familieleden zijn.
.............................
:)