Trigger Warning: Self-harm; rape
____
Kabanata 15
Rope
I had to go to school after a week of my dad's burial. Our Christmas break had just ended.
The worst kind of feeling was you needed to hold your tears back because you were in school. I did not want them to see me like this. And I did not want to be absent for the reason that my mom pushed me to do so.
If only I could just think of myself.
I busied myself by taking photos since the heavens decided to open the gate to welcome my dad. I tried to divert my attention to the things I used to love.
My passion, my photographs... I could not see the shades of rainbows in them anymore. All I could see were just the hues of pitch black and white.
I tried. But I was just hoping onto the nothingness.
And I tried to lift my hand and grab onto the rope to keep myself from falling, but the natural fibers in my palms were causing me to let go of what I should not have been holding onto.
The reason why I should not give up also kept on pushing me onto the shelter of darkness. So much... So much somber inside of it. And what made me scare was I am not even frightened of the demons in the corners who were whispering discouraging words onto my ears.
Because I have lived on it a week ago. I got used to it. Slowly, yet in further.
"Is everything alright?" Rae whispered in the middle of the discussion.
I'm existing in a world where I had to convince myself that thoughts were not holding me back. That's all right with me. But I just kept that to myself because I did not want to make anyone worry.
Halata namang hindi ako ayos dahil sa mga namamaga kong mga mata, pati na rin sa pamumutla ko. Miski lip tint ay hindi ako naglagay dahil tuyot ang aking mga labi.
Hindi ko sinagot ang tanong ni Rae, sa halip ay nangalumbaba lang habang deretso ang mga mata sa prof.
I had to maintain my grades, or else I will be out of the Dean's Lister. Kaya kahit anong paghihirap man ang ipabuhat sa 'kin, kailangan kong hindi magpaapekto kahit ang totoo... durog na durog na ako't gusto ko nang maglaho mula sa mundong kinabibilangan ko.
But that's not how the mental health of people flow. Once everything falls, even if you wanted to fist your hands to push your negative thoughts away from your mind, it will affect and affect your positivity.
And it will lead to depression.
Naramdaman ko naman ang mga mata ni Dani sa aking gilid. If I could just tell anyone what happened, the heaviness in my heart might be lessened if I could just vent my feelings out freely. Iyong walang pipigil.
I still have no sleep and I haven't eaten anything yet. Para akong patay na nabubuhay.
I listened to the discussion but my mind absorbed none. It was just roaming about my memories with dad—our complete family either.
"Class dismissed."
Napangiwi na lang ako nang marinig ang huling sinabi ng prof bago lumabas. Ngayon lang ako walang natutuhan sa klase dahil sa kawalaan sa sarili. Pero... ano'ng magagawa ko? Ako, laban sa utak ko. Hindi ko mapigilan kung hindi ang magpalamon na lang sa kalungkutan.
"Lunch na, malapit nang mag-uwian. Gusto mo bang mag-ditch ng klase?" Tumayo si Rae sa harapan ko at inangat ang aking baba dahilan para magtama ang mga mata namin. "Mukhang wala ka sa pokus, eh. Sasamahan kita kung gusto mong maglibang."
I just stared at him with no emotion playing in my eyes. Inalis ko ang kaniyang daliri, sabay iling. "Dito lang ako, Rae. Salamat na lang."
Napatigil si Dani sa pag-ayos ng kaniyang gamit at nilingon ang direksyon namin. Pumaywang siya. "Ikaw talaga iniimpluwensyahan mo pa si Jaryllca sa kademonyohan mo!"
Narinig pala ni Dani ang sinabi ni Rae kaya naman kaagad silang nagtalo. Natigil lang iyon nang may kumatok sa pinto ng room namin. Nagturuan pa sila kung sino'ng magbubukas pero sa huli, si Rae rin ang pumunta roon.
Pagkabalik niya'y may dala siyang dalawang paper bag galing McDonald's. Nagkatinginan naman kami ni Dani dahil sa pagtataka.
"Sa 'yo raw, 600 plus lahat." Rae put the paper bags on my table before seriously looking into my eyes that made my heart beat fast.
I confusedly looked at him. "Ano? Wala akong pambayad, letse!" hiyaw ko at tiningnan ang mga laman no'n. Bakit naman ako mago-order nang ganito karami?!
Umiling-iling si Rae sa 'king harapan. "Ipo-post ka as fake booking!" aniya na mas lalong nagpakunot sa aking noo. I was about to stand up but he quickly held my wrist.
He shook his hands in front of me as a sign of 'no'. "Uy, joke lang! Ang seryoso mo kasi. Smile ka na, libre 'yan ng boyfriend mo," sambit niya't nakikuha sa fries ko.
I just glared at him and gazed at Dani who was sitting beside me. Inalukan ko siya pero tinanggihan niya. Sabi niya'y hinihintay niya lang si Kian.
Dahan-dahan naman akong napatigil sa pagnguya. Baka mas lalong lumala ang apoy kapag nagkita pa kami. "Sa labas mo na lang kaya siya hintayin? Rae and I have to talk kasi..."
Tipid siyang ngumiti. "Yeah, I understand... You don't have to tell me lies, okay? I am always on your side," she said before leaving.
Nagkatinginan kami ni Rae. "Joke lang 'yon. Wala tayong dapat pag-usapan," mahina akong natawa at nakipaghati ng pagkain sa kaniya.
Umikot na lang ang kaniyang mga mata bago siya umayos mula sa pagkakaupo. "Props na lang yata ang ganap ko sa buhay mo," he lowly chuckled.
I giggled before taking my phone out of my bag. Huling chat ko kay Von ay kanina pang paalis ako ng bahay, at tanghali na ngayon.
Ako:
Hi bb, tenchu po sa lunch! Gulat ako, ang dami jusko. Kain ka na rin, ha? Mwa
I immediately sent it. Stress eating is what I'm doing right now.
Rae cleared his throat that caught my attention. "Spoiled girlfriend, ah."
I just chuckled.
I was not asking for it. And Von loves to do this.
Nang natahimik ako ay nagmunimuni na naman ako sa mga bagay-bagay. Hindi ko na namalayang nakarami na pala ako ng kain. Ilang araw ba namang nagpapalipas, e.
Mabilis na nagdaan ang oras at uwian na. Nag-ring ang bell sa building namin at kaagad akong tumayo.
"Una na ako, Rae." I tapped his shoulders but he just removed it. Hindi na ako tumutol nang sabayan niya ako pababa.
Nasa may tapat na kami ng gym ng school namin nang may lumabas mula roon. Mula sa maikli at straight nitong buhok ay kaagad ko itong nakilala. It was Vannah!
My smile immediately vanished when I heard my friends' screams. Hindi ko alam kung saang direksyon ako lilingon, at hindi ko makapa kung bakit ganoon ang tono ng kanilang boses. Parang may ibang nangyayari!
"Jaryllca, si Vannah!"
Nagulat naman ako nang makita ko si Aya at Arianne sa harap ni Vannah. Her wrists were bleeding and I saw how it flows like a river. I couldn't even count how many cuts were there and it made me terrified seeing how deep it was.
Vannah was walking too fast but I immediately held her shoulders. At kasabay ng pagbagsak ng katawan niya ay ang pagbagsak din ng hawak niyang blade. Naroon pa ang bakas ng dugo niya.
Nilingon ko sina Aya at Arianne na parehas nanginginig at nanlaki ang mga mata sa nasaksihan.
Kumunot naman ang noo ko. "Ano! Bakit pa kayo nakatulala riyan!" natataranta kong sinabi sa dalawa at kaagad kong inilagay ang ulo ni Vannah sa 'king bisig.
Tears clouded in my eyes and it made my sight blurred. I tried to do CPR with her until I heard the ambulance's sirene. Naghahalo-halo na rin ang mga bulungan sa 'king paligid. Nanonood lang ang mga tao!
Napatulala na lang si Aya. "W-We were supposed to surprise you and Vannah... Pero, it turned out na kami ang... na-surprise..." she whispered through a shivering voice.
"Excuse me, Ma'am."
Maingat kong binitawan ang ulo ni Vannah na nasa bisig ko at kaagad akong gumilid para bigyan sila ng daan.
"Arianne!" I shouted through gritted teeth because she was no longer in her senses. Mabilis ang aking paghinga at kaagad siyang hinila patungo sa loob ng ambulansya. Aya will ride her own car because we're already full.
"K-Kapit lang, Vannah..." marahang bulong ko.
I want to take the blame for not asking how she was the past weeks. We weren't communicating that much anymore dahil sa mga nangyayari. Ni isa sa kaibigan ko ay hindi ko na-reply-an magmula noong... namatay si Daddy. Ni isa sa kanila ay walang nakakaalam.
I was just staring into nothingness. And the fact that Vannah hurt herself made me drown deeper into my thoughts. We all have our stories that anyone hasn't heard... Or no one has listened.
The paramedics immediately went down when we reached the hospital and took the wheeled stretcher out of it. Hinabol pa namin sila ngunit kaagad nila kaming pinigilan.
"Ma'am, hindi po kayo allowed dito sa E.R!"
Napasalampak na lang ako ng upo sa sahig. Hindi mawala-wala ang pangamba sa puso ko at ang paulit-ulit at naghahalo-halong salita sa utak ko. Patuloy pa rin akong hinihila ng nasaksihan namin kanina.
Natatakot ako sa mga susunod na mangyayari. Natatakot ako sa panibagong pagsilip ng araw. Na baka... panibagong problema na naman ang ibigay sa 'kin. Bakit ako? Bakit kami pa? Ano ba'ng nagawa namin? Naging masama ba 'ko?
Kahit gaano ko man kagustong lakasan ang loob ko, hindi ko pa rin mapigilang mangamba. Sa dinami-rami ng mga 'paano' at 'baka' sa isip ko, wala man lang akong makuhang kasagutan.
Maya-maya lang ay dumating na ang natatarantang si Aya. She sat between me and Arianne.
"Muntik pa akong mabangga," aniya at tinapik-tapik si Arianne sa likod na mukhang na-trauma.
Miski ako, nang nasaksihan ko mismo sa harap ko ang paglaslas ni Mommy, katulad din sa reaksyon ni Arianne na gulat at hindi alam ang gagawin. Nakaka-trauma.
I stood up and went to the vending machine na malayo-layo nang kaunti sa kinaroroonan namin. I inserted 5 pesos coin at pinili ang hot choco. Naupo ako sa bench na kaharap no'n at hinipan ang hawak kong paper cup.
I was kinda intimidated when a doctor sat beside me. I looked at my peripheral vision at medyo nakaharap siya sa akin kaya naman nabasa ko ang name tag sa lab gown niya.
Ranzel Figueroa, MD
His hair was fixed and his eyes were narrowed. His nose is not-that-pointed but it suits him well. Ang maninipis at mapupula niyang labi ay kaagad namang pumasok sa isipan ko na hindi ito naninigarilyo dahil wala man lang bahid ng kaitiman dito.
He then cleared his throat that made me alert. "You're that Jaryllca she was saying?" Dr. Figueroa said.
Kaagad na nagsalubong ang aking kilay. How did he know my name?
"Pardon?" I snorted. Doesn't he have any formality?
"Are you that Jaryllca-"
Inis kong pinutol ang dapat niyang sasabihin. "I am 'that' Jaryllca." I faced him. "Why, Doctor... Figueroa?"
Tumango-tango siya at walang sabing tumayo mula sa pagkakaupo. Inis ko siyang sinundan ng tingin. Sa bawat nurse na dumaraan ay iginagalang siya. Saglit niya lang iyuyuko ang kaniyang ulo pero alam mong sinsero ito. Pero bakit sa akin parang ang angas niyang gumalaw? I don't even know him! Ito ang unang beses na nakita ko siya sa ospital na 'to kahit pa na rito kami lagi dati kapag nako-confine ang isa sa pamilya namin.
Kunot-noo akong bumalik sa puwesto namin kanina. Sa bench na sila nakaupo at tulala pa rin si Arianne habang nakatulog naman si Aya sa kaniyang balikat.
I tried comforting her with my words of affirmations but I guess it didn't help. I had to let the time passed by and it actually helped.
Nang dumating kagabi ang magulang ni Vannah na sina Tito Gio at Tita Sylvane ay kaagad nila kaming pinauwi at sinabing sila na raw ang bahala. Which we followed. We had no choice but to agree because we can't argue with them. And why would we, though? We wanted to stay for Vannah but they didn't let us.
Naging usap-usapan iyon sa SPU pagkapasok ko kinabukasan. Pasok-labas sa tainga ko ang mga bulungan nila na nakabibingi. Ang sarap i-stapler ng mga bunganga nila!
Aya and Arianne did not experience getting stared at the next day because of the incident yesterday. We weren't going to the same university, that's why.
I was so irritated and feeling the heaviness within my heart at the same time whenever there were people who even had the urge to ask me. But later, I got used to it. Not minding their questions, trying to avoid their gazes, and just walked straight.
They couldn't understand what privacy is!
I was actually expecting the professors to ask for an excuse letter or any concern about what happened. But to my surprise, it was just like a normal day for them!
It was so impossible for the news to not reach them. Makipot ang daan kapag dating sa balita. At hindi basta-basta ang nangyari kay Vannah kaya hindi ko lang maiwasang magtaka kung bakit parang... wala silang pakialam?
"Daan muna tayo sa any fast food chain," suhestiyon ko nang madaanan ng sasakyan ang hilera ng kainan. In the end, we just chose KFC because it was the only nearest kaysa naman mag-u-turn pa.
Katatapos lang ng klase namin at kaagad naman kaming nagkita-kita. Aya rode a car from Katipunan to Santa Cruz, Manila, where the hospital was located. Ganoon din kami ni Arianne na nagsabay patungo roon.
"What's yours, Arianne?" Aya turned her head around and waited for her answer. Nagulantang naman siya nang makita niyang sagot niya ang hinihintay namin.
"Tang ina, teka lang," aniya at kaagad na nag-isip. "Hot shots and fries na lang."
Nilingon niya si Aya at nginitian ito. Ako ang nasa back seat kaya naman nakikita ko ang mga galaw nila sa harap.
"Libre mo? Salamat, tang ina mo," kinurot niya pa ang tagiliran ni Aya.
Nang marinig ko ang pagmumura niya ay kaagad namang gumaan ang pakiramdam ko, medyo ayos na ang lagay niya kumpara kahapon. Nakakapagmura na ulit, e.
"Wait n'yo na lang po sa next, Ma'am," the Cashier said.
"Ice cream lang muna kay Vannah," Aya exclaimed when we already got our orders. She parked at the parking lot in front of the restaurants. Doon namin kinain ang pagkain namin.
Hindi ko alam pero sa tuwing lilipas ang ilang minuto ay mas lalo akong kinakabahan sa hindi malaman na dahilan. Parang pabigat nang pabigat.
"Siguro naman, nasa maayos na lagay na siya," Arianne whispered when we got down.
Mabilis ang lakad namin papasok ng hospital. Ako ang dumeretso sa front desk para tanungin ang room number ni Vannah.
I approached the receptionist politely. "What's the room number of Savannah Hermione Rosero?" I gave her a small smile as I waited for her answer.
She excused herself and typed numbers to call someone on the telephone.
I took a step backward. Tiningnan ko naman ang dalawang nag-uusap sa gilid ko. Aya was slapping Arianne's arms but she was moving away. She was scared of her hands because she's a volleyball player.
"Excuse me, Ma'am," she cleared her throat. "I couldn't find her name on the list..." She checked it again just to make sure. "But I called the doctor who handled her, pababa na po at gusto kayong makausap ni Dr. Santos."
Kinakabahan man, tumango na lang ako at naghintay sa katapat na bench. Nagtataka ako kung bakit wala si Vannah sa list. Pero ayaw ko namang tanungin ang babae dahil panigurado, wala siyang alam sa bagay na 'yon.
I played with my fingers when the receptionist called me. Tumayo ako nang makita ang doktor.
"How are you related to Ms. Rosero?" pormal ang kaniyang pagkakatanong. Nababakasan ko naman ng kabaitan ang kanyiang itsura kaya kaagad akong napanatag sa lagay ng kaibigan ko.
Kumapit ang mga kaibigan ko sa braso ko at malamang, kinakabahan din sa sasabihin ng doktor.
"She's our friend," Aya interfered.
Bumaling naman ang tingin sa kaniya ng doktor. "Your friend was indeed a warrior..."
Doon na dumagundong ang aking puso. I know that Vannah is really strong. Kaya alam naming kaya at kakayanin niya. But his next words made my ear hear something frosted.
"We did our best to save her life, but she didn't make it. We found out that she was raped... At sa tingin namin ay iyon ang dahilan ng pananakit niya sa kaniyang sarili. It's a wrist-cutting suicide... I am sorry for your loss."
Dali-dali ang pagkagat ko sa aking labi. Paulit-ulit ang mga salita niya sa 'king utak. Para akong nabingi... Para akong nasa isang bangungot na gustong-gusto ko nang takasan.
"No!" Aya screamed, the reason why we all looked at her.
My hands were shaking as I caressed her back. Rinig na rinig ang mabigat at mabilis niyang buntong-hininga. Her brows were furrowed, too.
Nagtama ang mata namin ni Arianne at miski siya, alam kong nanlulumo rin ito sa kaniyang narinig.
Si Aya ang pinakabata sa aming apat at siya ang may pinakakailangan pagtuunan ng pansin sa amin.
I remember when we were in high school, she would go to school while tears were streaming down her face. Tanging kami lang ang may kakayahang i-comfort siya dahil ang daming takot lumapit sa kaniya kasi anak siya ng may-ari ng school. Pero hindi naman madalas mangyari ang pag-iyak niya.
"Aya... 'Wag na tayong gumawa ng eksena..." marahang bulong ni Arianne sa kaniyang tainga.
Kung ano-ano ang mga pinagsasabi ng doktor sa amin. He said that Vannah did her best to survive, pero dahil naputol ang ugat sa pulso, naging dahilan iyon ng pagkamatay niya.
"There was a chance that she might survive yesterday. But... she drank hydrochloric acid. Highly corrosive 'yon na kaagad nag-cause ng damage sa tissues niya, such as burning."
Hearing the words the Doctor Santos was saying... hindi pa rin ako makapaniwala. Nasaan ang labi ni Vannah? We'll call Tita Vane or Tito Gio later.
He suddenly shook his head in disbelief. "We really are sorry for what happened," aniya at isa-isang tinapik ang aming mga balikat bago tumalikod, iniwan kami nang punong-puno ng katanungan sa aming isip.
Paalis na dapat kami nang mapukaw ng aking atensyon ang isang doktor na nakita ko kahapon. Nakayuko siya at nakita ko kung paanong bumagsak ang kaniyang mga luha sa sahig.
Ang dalawa kong kaibigan ay hindi alam kung bakit ako nagpaiwan saglit dito. Wala naman akong balak na lapitan ang lalaki ngunit may nagpupumilit sa akin na huminto kahit saglit man lang.
I immediately looked away when he noticed how long I've been staring at him. Ayan na naman ang mga mata niyang akala mo ay may nagawa kang atraso sa kaniya.
Hindi tulad ngayon, nakasuot siya ng simpleng sweat pants at t-shirt lang. Aakalain mong may hinihintay lang siya.
Dali-dali akong tumalikod nang tumayo siya. Mabilis ang lakad ko palabas kaya naman ganoon na lang din ang gulat ko nang may humila sa aking braso na nagpalaki sa mga mata ko.
Sa sobrang lakas ng kabog ng puso ko sa 'king dibdib ay nagpadagdag kaba na baka marinig niya 'yon. Nag-angat ako ng tingin sa kaniya at sinubukang alisin ang pagkakahawak ngunit masyadong mahigpit.
"Doctor Figueroa!" I said through gritted teeth. I didn't want to make a scene that's why I chose to not scream.
"Alam mo na ba ang nangyari kay Vannah?" mariing bulong niya. Bawat segundo na lumilipas ay pahigpit nang pahigpit ang kaniyang hawak sa akin.
I immediately nodded. "Malamang!" Inis ko siyang tiningnan. "Now, please, bitawan mo na ako!"
Tanging iling lang ang kaniyang isinagot. Muling bumagsak ang luha niya na siyang ikinagulat ko. Hindi ko inasahang... iiyak siya sa harap ko. May galit siya sa 'kin at hindi ko man lang alam kung saan nanggaling!
Dinuro-duro niya ako sa mukha. "Tandaan mong ikaw ang hinahanap niya bago siya namatay!"
My brows furrowed in shock because of his words. I squinted my eyes at him even though I was hurt by how he held my arm. If I only know that Vannah was looking for me before she died, I'll be by her side immediately, of course!
"Paanong naging ako? Paano mo nalaman? Si Doctor Santos ang humawak sa kaniya at hindi ikaw," napasinghal ako. May butas ang mga sinasabi niya.
Sino ba siya para malaman ang mga bagay na 'yon? Malabong kapatid dahil nag-iisang anak si Vannah. Kung kamag-anak man niya, hindi ko maaninag. Parte ng politiko ang pamilya niya... Marurumi. Mga kurakot. Mga hindi ginagamit sa tama ang kapangyarihan. Kaya hindi ko iyon lubos makita.
At kung boyfriend niya man si Doctor Figueroa? Napakaliit ng tyansa dahil ayaw niyang mag-asawa o magkaroon ng anak balang araw.
Saka lang siya nakasagot sa tanong ko matapos ang ilang segundong pagkatulala niya. Naging dahilan din iyon nang unti-unti niyang pagbitaw sa akin. Muli siyang umiling. "Wala akong ibang mahanap na masisisi kung hindi ikaw lang."
Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kaniya. "Ang bobo mo, tanga! May nare-rape dahil may rapist. At hindi ako ang gumawa no'n. Hindi rin ako ang nanakit sa kaniya. Tapos ang usapan!"
I turned my back around and I thanked God because the man didn't follow me anymore.
Pabagsak kong isinara ang pinto. My friends didn't even glance at me. And then I found out that they were crying... that's why.
Malakas ang pag-iyak ni Aya samantalang si Arianne naman sa kaniyang gilid ay nakatulala sa bintana, nangalumbaba.
Seeing my friends like this weakens me. Paano pa kaya 'yong kinahantungan ni Vannah? Hindi ko maatim ang nangyari sa kaniya... I don't even know how did that happen.
Hindi ako basta-basta puwedeng magturo ng daliri lalo na at wala naman akong sapat na ebidensya. At kung magkakaroon man, kahit ilang taon pa ang lumipas, bubuksan at bubuksan ang kaso kay Vannah. Mabubulok at mabubulok sa kulungan ang mga dapat managot.
Vannah is introverted and she has social anxiety. She was only an extrovert when she's with us. Napipilitan lang siya sumama sa amin kapag may ibang kasama na hindi naman niya nakasama kahit isang beses.
Ganoon na lang din kahirap isipin kung sino ang gumawa ng bagay na 'yon sa kaniya... Hindi naman siya pala-gala. At umuuwi kaagad siya matapos ang pasok niya. Kaya... sino, paano, at kailan?
Gayunpaman, sinusubukan naming tulungan siyang mabawasan ang social anxiety niya... We were boosting her confidence in the way we could and the way she wanted.
Buhay pa ako at humihinga. Pero buhat ng mga balita ngayong linggo, pakiramdam ko'y dalawang beses na akong namatay. Buhay nga ako pero bawat pangyayari ay para akong sinasaksak nang paulit-ulit.
Sa loob lamang ng isang buwan, talagang kagimbal-gimbal sa akin ang nangyari na tuluyan na Niyang kinuha ang aking ama at kaibigan.
They will always have a special place in my heart. And those spaces were only exclusive for them. None of the people I know will ever take their place.