Een harde klap en scherpe pijn trekt me uit de gedachten van Harry. Ik ben tijdens het kijken verkeerd geleund en uit de boom gevallen. Kreunend van de pijn sta ik weer op. Mijn ribben en arm zijn gebroken, dat voel ik meteen. In mijn been is een diepe snee te zien waar het bloed uit stroomt en ik zie een beetje wazig aan mijn linkeroog. Ik kijk om me heen. Waar is mijn bezem? Hij ligt niet op de grond. Ik kijk omhoog de boom in. Daar lijkt alles op elkaar. Allemaal hout.
Dan zie ik hem, drie meter omhoog hangt hij aan een tak. Met één arm hijs ik mezelf weer in de boom. Het kost enorm veel inspanning en ik hoop dat ik nog kan verdwijnselen zo meteen. Uiteindelijk weet ik mijn bezem bij zijn staartpunt te grijpen en trek hem omlaag. Ik besluit meteen op te stappen en een veilige plek te zoeken om te verschijnselen. Gelukkig vind ik in dit bos al snel een open plek.
Ik stap af van mijn bezem. Mijn hele lichaam rilt en ik voel me plotseling enorm slap. De rit heeft me helemaal uitgeput. Ik besluit om eerst te kijken of ik wel kan verdwijnselen en richt me gedachten op een paar meter verder op de open plek. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en concentreer me op de plek. Dan draai ik in het rond en voel me meteen in die verstikkende buis komen. Hijgend kom ik inderdaad een paar meter verder tot stilstand. Een gevoel van vreugde gaat door me heen. Ik kan verdwijnselen!
Waar kan ik heen? Welke plek is dichtbij het Nest, maar ver genoeg om te verdwijnselen. Ik weet niet hoever de bescherming strekt, dus besluit om te verdwijnselen naar de heuvel vlakbij het Nest. Deze zijn we ook opgeklommen toen we naar het WK Zwerkbal gingen om de Viavia te nemen.
Ik knijp mijn ogen weer dicht en draai een keer in het rond.
Met goed geluk open ik ze weer en zie dat ik inderdaad op de heuvel ben geland. Ik merk ook meteen wat anders. Iets dat helemaal niet goed is. Ik zak door mijn benen en val recht op mijn gebroken arm. Ik slaak een kreet van pijn. Het lukt niet meer. Ik heb bijna geen kracht meer. Het natte gras zorgt ervoor dat mijn kleding binnen enkele seconden doorweekt is.
'Kom op Kate. Je bent een Mergel. Je vrienden zijn bezorgd om je' mompel ik. Hoe kan ik zo dom zijn geweest om zo'n val te maken? Ik overleef een achtervolging door Voldemort om vervolgens meters naar beneden te vallen uit een boom.
Met de laatste krachten die ik nog heb, sta ik op, pak mijn bezem en vlieg weg. Het Nest is maximaal een halve minuut vliegen vanaf hier en ik zie ook snel het schots en scheve huis verschijnen. Zo snel als ik kan vlieg ik erheen, want ik merk dat mijn energie echt op is en ik niet lang meer op de bezem zou kunnen zitten. Ik land met een klap zo dicht mogelijk bij de deur. Hij zit niet op slot en ik weet hem open te duwen.
Strompelend sleep ik mezelf de woonkamer in, waar het doodstil is en ik de rest met grote geschrokken ogen naar me zie kijken. Ik val op de grond neer. Een scherpe pijnscheut gaat door mijn borst en arm. Ik sluit mijn ogen en voel langzaam een duisternis me omringen.
'KATE IS TERUG' hoor ik Harry opeens nog hard schreeuwen, waarschijnlijk naar Hermelien en Noah, voordat ik wegzak in de diepte.
***
Ik knipper kort met mijn ogen en moet wennen aan het felle licht dat vol in mijn gezicht schijnt. Kreunend draai ik mijn hoofd. Ik kijk recht in de ogen van Noah. Een waterige glimlach breekt door op haar gezicht.
'Dag Kate. Hoe voel je je?' fluistert ze. Ik denk er even over na en zoek naar de goede woorden.
'Alsof ik ben aangereden door de Zweinsteinexpress' zeg ik uiteindelijk met raspende stem. ' Hoe lang ben ik buiten westen geweest?'
Ze grijnst even, al zij het wat wrang. 'Bijna een dag. En zo zag je er ook uit. Waardoor had je al die sneeën en die gebroken botten?'
'Uit een boom gekletterd' mompel ik en ik grijns. Noah begint te lachen. Het geluid zorgt ervoor dat Fred en George de kamer binnenkomen. Dan merk ik pas dat ik niet meer in de woonkamer ben, maar op een kleiner kamertje, die vol met dozen staat. Het is de oude kamer van Fred en George.
'De slaapkop is weer wakker!'
'Het leek wel of je geen oren meer had. Je sliep door al het geluid heen!' zegt George grijnzend. Hij heeft een groot wit verband om zijn hoofd zitten.
'Kate is uit een boom gekletterd. Daarom heeft ze al die sneeën en botbreuken' zegt Noah meteen. Beschuldigend kijk ik haar aan.
'Moest dat nou?'
Maar als de tweeling de slappe lach krijgt, lukt het ook mij niet langer een serieuze blik op te houden.
'A-auw, mijn r-ribben' hik ik na een tijdje. De botbreuken zijn nou wel genezen maar ze zijn redelijk gevoelig nog. We zijn eindelijk uitgelachen.
'Kate' zegt George plots en zijn gezicht betrekt weer. 'Ze zeiden dat je Dwaaloog hebt dood zien gaan en dat Vo-Jeweetwel achter je aan zat. Hoe-?'
Ik grimas kort. Het is iets waar ik liever niet aan wil denken. Ik zucht kort en leg het hele verhaal uit aan de rest. Mijn gesprek met Sneep laat ik wel even achterwege.
Plotseling komen meneer Wemel, Harry, Ron en Hermelien mijn kamer inlopen.
'Oh Kate, godzijdank' roept Hermelien en ze stort zich snikkend in mijn armen. 'We d-da-a-achten d-a-at je d-do-ood was' brengt ze uit.
'Nou, maak je geen zorgen: Je zit nog even aan me vast' zeg ik grijnzend. Ze begint nog harder te huilen.
'Kate, hoe heb jij dit overleefd?' vraagt Harry verbaasd. Voor de tweede keer doe ik mijn verhaal. Als ik bij het uilen gedeelte ben aangekomen, ga ik opeens rechtop zitten, zo snel dat mijn in verband verpakte been even protesteert.
'Waar zijn Trix en Hedwig?' vraag ik.
'Maak je geen zorgen. Ze zijn beide levend aangekomen en zitten bij Koe' zegt Ron. Ik laat me opgelucht weer achterover zakken.
'Trix heeft mijn leven gered' mompel ik. Zonder mijn uil lag ik nu dood op de grond in het lichaam van Harry.
'Ik heb een dooddoener vermoord' zeg ik plots. Iedereen staakt zijn gesprekken en kijkt me aan. 'Ik heb er eentje gedood met de Vloek des Doods, maar ik heb er ook meerdere verlamt en die zijn van hun bezem gevallen. Het kan zijn dat ze zijn doodgevallen door de hoogte.'
'Je moest wel Kate' zegt Hermelien zacht. Haar stem is schor van het huilen. Ik staar wazig naar het verband om mijn been. Dit is niet mijn eerste keer dat ik iemand gedood heb, maar hij valt een stuk zwaarder.
'Ik wil Hermelien, Ron en Harry spreken,' zeg ik. Iedereen kijkt me verbaasd aan.
'Nou, oké' zegt meneer Wemel. Hij kijkt waarschuwend naar Noah en Fred en George, die duidelijk niet willen gaan. Mopperend verlaten zij samen met meneer Wemel de kamer. We zeggen alle vier niks totdat de deur in het slot is gevallen.
'Wat is er Kate?' vraagt Harry meteen daarna. Hij kijkt me bezorgd aan.
'Ik wil iets zeggen over de zoektocht naar Gruzielmenten. Ik-ik ga niet mee.'
Ron en Hermelien kijken me verward aan, maar Harry lijkt eerder opgelucht.
'Zien jullie nou, jullie moeten niet mee gaan met me. Het is veel-'
'Jullie moeten wel gaan,' onderbreek ik hem. 'Ik zal gewoon naar Zweinstein gaan, maar zo vaak als ik kan jullie bezoeken. Ik weet wat jullie zullen gaan doen en waar jullie zullen verblijven. Ik kom helpen met de zoektocht, maar ga wel naar Zweinstein zodat ik de leerlingen daar kan helpen en jullie informatie kan geven. Dit is voor ons allebei een voordeel.'
Harry kijkt een beetje nors, maar Hermelien en Ron dit keer juist enthousiast.
'Geweldig plan!' zegt Ron.
'Dat is slim bedacht Kate' zegt ook Hermelien. Harry moppert wat binnensmonds en wil zijn mond opentrekken als de deur plotseling open gaat.
Sirius en mijn vader komen binnenlopen. Mijn vader valt me meteen om mijn hals.
'Oh Kate, ik dacht dat we jou ook kwijt waren' zegt hij zacht in mijn oor. Een traan glijdt over mijn wang.
'Onkruid vergaat niet pap' zeg ik met een glimlach. Ik kijk naar Sirius. Hij ziet er moe uit, maar wel gezond.
'Ik ben blij dat alles goed met je is Kate,' zegt hij. Ik knik even.
'Kunnen jullie me naar huis brengen?' vraag ik, terwijl ik me wat meer overeind hijs. Theo is nog thuis en ik had gezegd dat ik diezelfde middag weer terug zou zijn.
'Wil je niet hier blijven?' vraagt Ron. 'Harry's verjaardag is over twee dagen en ik weet zeker dat ma het prachtig vindt om voor nog meer mensen te koken.'
Ik glimlach even naar de roodharige, maar schudt mijn hoofd. 'Theo is thuis en hij zal nu wel bezorgd zijn.'
Rons blik betrekt direct en ook Harry kijkt even zuinig. Hermelien aan de andere kant knikt begrijpend. Aan de voet van het bed staan Sirius en mijn vader en voeren zo te zien een non-verbaal gesprek.
'Is het mogelijk dat Noot hierheen komt?' vraagt Harry voorzichtig aan Sirius. Met grote ogen kijk ik hem aan. Dat hij dit voorstelt betekent dat hij Theo vertrouwt en Harry was een van de laatste personen van wie ik had verwacht dat hij Theo zo snel zou vertrouwen.
'Weet je dat zeker, Harry?' vraagt Hermelien, duidelijk geschrokken van die vraag. Harry kijkt even bedachtzaam naar Ron, die zijn mond stijf dicht houdt maar daarna toch even zijn schouders ophaalt.
'Katelynn lijkt Theo te vertrouwen en ik vertrouw Kate.'
Dankbaar kijk ik Harry aan, die met een glimlach naar me knikt. Daarna kijken we afwachtend Sirius en mijn vader aan.
'Het is een goede jongen,' zegt Sirius uiteindelijk. 'Maar dit is niet mijn huis, dus we zullen dit eerst met Molly en Arthur moeten overleggen. We moeten zeker weten dat hij de locatie van het Nest niet zal verraden aan anderen.'
'Dat houden de beschermingen wel tegen,' gromt mijn vader, waarna hij zijn blik op mij laat rusten. 'Je weet dat ik de jongen nog niet vertrouw, mijn dochter, maar we zullen het overleggen met Molly en Arthur en de rest.'
Dat is voor mij genoeg en tevreden laat ik me weer in mijn kussen zakken.
................................
Beetje laat, i guess? Eerste week van de uni achter de rug nu. Wel gek om alles online te hebben.
Hoe dan ook, hier een leuk hoofdstuk voor het slapen gaan ;)