XXXVI. Kizea
Ang gulong nangyari sa kasal ni Primo at Angeline ang naging simula ng isang patas na laban. Kung saan alam na ng lahat ang masama nilang balak, alam na ng lahat kung sino ang mga kalaban.
Matapos ng gabing iyon ay nagbalik na ako sa Winzellia. Tama nga ang hinala ko. Matapos kong mawala ay nagsimula nang maghanda ang Winzellia para sa labang ito.
Dati ay hindi nila alam kung kakayanin ba nila but now, we already have the alliance of the six kingdoms. And now, I'm going to ask for the help of the seventh and last one.
"Are you sure about this, Eerah?"
Ngumiti ako at tumango kay Nickolas. "Won't you trust me?" Tinitigan niya lang ako at napailing sa sarili.
"Do you want us to accompany you?" Tanong ni Ethan ngunit umiling lang ako.
"Victoria, Kizea is a dangerous kingdom. Tahimik ang kaharian na'yon at misteryoso. They might be more evil than the dark organization."
Ngumiti naman ako kay Ashley at umiling. Sa librong isinulat ni Victoria, naging kakampi ang mga Kizean sa paglaban sa dark kingdom. And I'm sure that they will be in our side again.
"Just give me three days. Kapag hindi ako nakabalik, sunduin niyo ako."
Lumingon ako kay Nick. He avoided my gaze as a sign that he didn't agree with me. But he can't do anything with my decision now.
* * *
Mag-isa akong naglakbay patungo sa kaharian ng Kizean. Hindi ko alam kung sino ang mga pinuno nila. I haven't seen them in any events. Their seats are always vacant when there's a royal meeting.
Hindi rin sila nagpapapasok sa lupain nila ng mga dayuhang maharlika. Ni hindi ko pa nakitang pumunta rito ang mga magulang ni Victoria.
And that's the reason why I'll go alone. Baka hindi nila ako papasukin kung malaman nila agad na isa akong maharlika. And I don't wanna lose a chance of alliance just because of a wrong move.
Masagana ang kaharian ng Kizean. Magaganda ang ani ng kanilang mga halamanan. Malaki rin ang kanilang pamilihan. But their native products can't be seen outside their kingdom. I wonder why they aren't traiding nor connecting to other kingdoms.
Masigla ang umaga sa mga kabahayan. Maingay na rin ang pamilihan. Ngunit may napansin akong kakaiba. Tila puro mga lalaki ang nakikita ko.
"Pasensya na po," hingi ko ng tawad nang mabangga ko ang isang matandang lalaking may dala dalang mga mansanas.
Tinulungan ko siyang magpulot ng mga natapon. Magpapasalamat sana siya ngunit tila nabigla siya nang makita ang mukha ko. Nakikilala niya ba ako?
"Isang dayuhang babae," sambit niya. Nagtaka naman ako nang italukbong niya muli ang suot ko kaninang balabal.
"Hija, mabuti pa at umuwi ka na sa pinanggalingan mo. Sa oras na malita ka ng mga naglilibot na kawal ay tiyak na huhulihin ka nila at dadalhin sa palasyo."
"Salamat po sa paalala ngunit sa palasyo po talaga ang tuloy ko," saad ko sa kanya.
"Ganoon ba? 'O siya, mag-iingat ka. Nawa'y alam mo ang ginagawa mo," wika nito at lumakad na paalis. Nagtataka ko naman siyang sinundan ng tingin. Napailing nalang ako at nagpatuloy sa paglalakad.
Paglapit ko sa pinto ng palasyo ay nagpakita ako sa mga bantay. Napansin kong gulat ang ekspresyon nila kung kaya't napagpasyahan kong magpakilala.
"I'm Princess Victoria of Winzellia and I want to talk to your king."
Nagkatinginan silang dalawa at may binulong ang isa. Napatango naman ang kasama niya at pinagbuksan ako ng gate.
"Pumasok na po kayo. Kanina pa kayo hinihintay ng kamahalan," saad ng kawal. Sa una ay nagtaka ako ngunit kalaunan ay naglakad nalang ako papasok.
Sinalubong ako ng mga kagamitang napapalamutian ng pilak at ginto pagpasok ko sa loob ng palasyo. Halos kasing-lawak lamang ito ng palasyo ng Winzellia ngunit ang atmospera sa loob ay ibang-iba.
Pinapasok ako sa isang bulwagan. Nakapagtataka lamang dahil iisa lang ang trono rito. Karaniwan kasi ay may isa pang nakalaan para sa reyna.
Nakaupo ang hari sa trono sa gitna ng bulwagan habang nakatalikod mula sa akin ang taong kausap niya. Tumayo ito nang mapansin ang presensya ko. Ngunit napaatras ako nang humarap sa akin ang kasama niya.
Ngumisi si Vincent at naglakad papalapit sa akin. Umatras naman ako hanggang sa mapasandal ako sa isang poste. Inilapit niya ang mukha niya sa tainga ko at bumulong.
"Paano ba 'yan? Naunahan na kita."
* * *
Naalimpungatan ako dahil sa malamig na sahig na humahalik sa aking balat. Bumangon ako habang hawak ang noo sapagkat masakit pa rin ito mula pagkagising.
Ano ba ang nangyari?
Nanlaki ang mata ko nang makita ang rehas sa harap ko imbis na isang pinto. Agad ko itong pinuntahan at niyugyog.
"Hey, may tao ba dya'n? Pakawalan niyo ako dito," sigaw ko habang sinisilip ang pasilyo sa labas ngunit walang katao-tao.
Pilit kong inalala ang nangyari. The last thing I remember is Vincent whispering something in my ears then something hard hit my head.
"Tulong! Pakawalan niyo ako," sigaw ko habang niyuyugyog ang rehas at nagbabakasakaling mabuksan ito. Heck, anong ginagawa ni Vincent sa Kizea?
"Huwag ka ngang maingay dyaan. Walang makakarinig sa'yo sa labas. At kung mayroon man, paniguradong hindi ka nila tutulungan."
Inilibot ko ng tingin ang paligid upang hanapin ang boses ng babae. Ngayon ko lang napansin na may kasama pala ako sa madilim na kulungang ito.
She's leaning on the wall opposite of my direction. She has a crimson curly hair that you can still clearly see even in the dark. Her porcelain skin is wounded but her bluebell eyes look at me as if I am more pathetic.
Her eyes are blue but as I stare longer in it, I can see nothing but voidness. A dark matter under a pair of blue galaxian orbs, how ironic. She closed her eyes as if tired of looking at my pathetic cowardness.
"S-Sino ka?"
She opened her eyes and looked at the ceiling as if thinking of an answer in a mathematical equation. Napakunot naman ang noo ko. I only asked her for her name.
"What name should I tell you? I have used a dozen of names. Hmm... maybe, you can just call me Lorraine. And you are?" she said and gave me a half smile. But that smile looks like nothing but a forced curve in her lips.
"Eerah."
Bumalik ako sa pagsilip mula sa rehas sa pagbabaka-sakaling may dadaang kahit sino. Narinig ko siyang mahinang tumatawa kaya napatingin ako sa kanya.
She looks at me as if examining my whole self. "Your skin is so fair like it was always bathed in moisturizing milk. You look like a royal girl. So, tell me. What an outsider royal like you doing in a kingdom like Kizea?"
"I... I want to form an alliance with the Kizea against the dark kingdom."
Napakunot ang noo ko nang bigla siyang tumawa. Kibit-balikat akong naghintay hanggang sa mapagod siya kaka-tawa.
"Sorry, I just can't stop laughing at your joke. Bentang benta 'yun sa'kin ah," saad niya habang pinapakalma ang sarili mula sa pagtawa.
"Seryoso ako."
"Oh, I see."
Napatango-tango siya bago ulit magsalita. "Sabagay, tahimik ang Kizea mula sa ibang mga kaharian. You don't even know that their rulers is just as evil as that dark organization."
"But I thought--" I thought they are good because that's what was said in Victoria's book.
"Evils are ruling this kingdom for almost a century, Eerah. You can't form any alliance with those people," she said with eyes full of hatred. I wonder why it is.
"Especially because you're a mere girl," dagdag niya.
Napataas naman ang kilay ko sa kanila. "At ano naman ang kinalaman ng kasarian ko doon?"
"Oo nga pala, you know nothing about this kingdom's stupid system. Women are nothing in this kingdom. They are treated as slaves. Alam mo bang kahit ang mismong anak na babae ng hari ay ipinatapon niya dahil sa kasarian nito?"
Napayuko ako sa sinabi niya. Kaya pala ganoon nalang ang gulat ng matandang lalaki nang makita ako sa daan at kung bakit wala akong nakikitang mga babae sa labas.
Bahagyang tumawa si Lorraine upang pagaanin ang sitwasyon. "Those men... takot na takot silang mataasan ng mga babae."
"Kaya ka ba nandito? Gusto mong baguhin ang sistema ngunit nahuli ka nila?"
Naglaho ang ngiti sa labi niya at pinagmasdan ako. Sasagot sana siya ngunit may mga yabag ng paa ang patungo sa kulungan namin.
Napalingon ako sa rehas nang magbukas ito. "Prinsesa Victoria, pinapatawag ka na ng hari."
Bigla nila akong hinitak at hinila palabas. Mabilis ang mga pangyayari at hindi man lang ako nakalingong muli kay Lorraine.
* * *
Dinala ako ng mga kawal sa isang malawak na kapatagan sa likod ng palasyo. Madilim na ang paligid at ang apoy na lamang mula sa mga sulo ang nagsisilbing liwanag.
Nakatayo sa malayo ang hari ng Kizea at si Vincent. May hawal siyang isang lalaki na duguan at nakaluhod sa damuhan. Hindi ko maaninag ang mukha nito dahil sa dilim ngunit nanghina ang mga tuhod ko nang makilala ko ito sa malapit.
"K-Kuya Art."
Pinagmasdan ko ang duguan niyang mukha. Nakaluhod siya habang nakatapat ang espada ni Vincent sa kanyang leeg.
"Hindi ba't siya ang sorcerer na pinalaya mo?"
Nais ko siyang sugurin ngunit hawak ako ng mga kawal kung kaya't ang nagawa ko na lamang ay titigan siya nang matalim.
"Vincent, pakawalan mo siya."
Ngumisi lamang siya sa akin at sinabunutan si kuya Art upang patingalain ito. Nagpipintig ang tainga ko sa tuwing naririnig ang daing niya sa tuwing hinihigpitan ito ni Vincent.
"Tama na, please. Huwag mo siyang saktan. Ako nalang. Huwag ka nang mandamay ng iba," pakiusap ko habang nakaluhod at umiiyak.
Binitawan siya ni Vincent at lumapit sa akin. Lumuhod siya at hinawakan ang panga ko upang magkapantay kami. Nanlaki ang mga mata ko nang idampi niya sa pisngi ko ang wand na hawak niya. Ang wand ni kuya Art.
"Naaalala mo pa ba noong dinukot ka namin? Hinanap ko sa'yo ang wand na ito ngunit wala. Ngayon ay nasa akin na ito."
"Nakuha mo na pala. Pakawalan mo na siya!"
Tumayo siya at tumawa na para bang wala nang bukas. "Sa tingin mo ba ay ganoon lang iyon?" Sinenyasan niya ang mga kawal na itayo ako.
"Panuorin mong mabuti ang gagawin ko, Victoria."
Naglakad siya papunta sa kinaroroonan ni kuya Art at itinutok ang espada sa leeg nito. Pilit akong nag-pumiglas sa pagkakahawak ng mga kawal ngunit mahina ako.
Napaluhod nalang ako at napahagulhol nang bigla niyang gilitan ang leeg ni kuya Art.
"H-Hindi,"
Ang katahimikan ng gabi ay nabasag dahil sa malakas niyang halakhak. Isang tawa ng tagumpay. Hayop ka, Vincent.
Lumapit siya sa akin at ihinarap ang mukha kong nakayuko. "Napakasama mo, Vincent."
Ngumisi lang siya sa akin at tumayo. "Hindi mo ba alam na may mas isasama pa ako?"
Pilit akong nagpumiglas ulit sa pagkakahawak ng mga kawal ngunit wala pa ring nangyari.
"Naaalala mo pa ba ang reverse potion sa alchemy class? Yaong para sa ibang estudyante na sinalo mo?"
Naiyukom ko ang mga kamay habang matalim na nakatitig kay Vincent. Siya rin pala ang nagtuloy ng reverse potion noon.
"Muntik ka nang mamatay noon," wika niya at may inilabas na bote gamit ang wand. Ngumisi siya at bumaling uli sa akin.
"... Sa tingin mo, makakaligtas ka kaya ulit ngayon?"
Nanlaki ang mata ko nang makita ang laman ng bote. Lumayo ang mga kawal sa akin kasabay ng pagbato niya nito sa direksyon ko.
Nagkaron ng mga berdeng usok sa paligid ko. Ilang minuto rin ang nakalipas upang tuluyan itong mawala at makita ko nang malinaw ang paligid. Ngunit napaluhod ako nang maramdaman ang kawalan ng hininga.
"Ang mga sorcerer lang ang may kakayahang makapagbigay lunas sa mga lasong katulad niyan. At kung minamalas ka nga naman, ako lang ang may hawak ng wand dito," turan niya at naglakad muli patungo sa direksyon ng hari malayo sa akin.
Nakatayo lang sila sa malayo at tila pinapanuod lamang akong mawalan ng hininga. Nakakahumaling ba talagang panuorin ang isang nilalang habang binabawian ng buhay?
Bawat paghinga ko ay kabaliktaran ang epekto, lalo akong nawawalan ng hangin. Pilit kong pinakalma ang sarili. Hindi ako pwedeng mamatay.
"Eerah!"
Lumingon ako sa pinanggagalingan ng boses. Isang lalaki ang tumatakbo patungo sa akin. Huhulihin sana siya ng mga kawal ngunit piniglan sila ni Vincent.
"Hayaan nating mapanuod din niya ang kamatayan ng prinsesa ng Winzellia," turan ni Vincent sa hari.
"N-Nickolas,"
Agad siyang lumapit sa akin. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang inilabas niya sa kanyang bulsa. Isang wand.
"Isa kang sorcerer?" Tanong ko sa pinakamahinang boses upang hindi marinig ni Vincent at ng hari. Nakatalikod si Nickolas sa kanila kung kaya't hindi nila ito nakikita.
Marahan lang siyang ngumiti at tumango. He was about to raise the wand and cast a spell when I stopped him. Hinawakan ko nang mahigpit ang wand upang hindi niya ito maitaas.
"What the hell do you think you're doing?" Asik niya ngunit hindi ko siya pinansin. Buong lakas kong hinigpitan ang hawak dito habang pilit niya naman itong inaagaw.
"You can't use your wand, Nick. Did you see what happened to kuya Art? They'll also kill you for the wand."
"I don't care. You're going to die if I wouldn't use this," saad niya ngunit umiling lang ako. Mahigpit pa rin ang hawak ko sa wand ngunit mas malakas siya kaya nakuha niya ito.
"Hindi," kasambay ng salitang iyon ay ang pagliwanag ng buo kong katawan at unti-unting pagbalik ng hangin sa akin.
Nakita ko naman ang gulat sa mukha ni Vincent ngunit napalitan agad ito ng ngisi. Itinaas niya ang wand at gumawa ng harang upang hindi kami makatakas.
"Hulihin sila!"
Hinitak ako ni Nickolas upang lumayo ngunit agad kaming naharangan ng mga kawal. Tumalikod kami at akmang tatakbo sa kabilang direksyon ngunit nandito na ang hari at si Vincent.
"I would be glad to kill for another wand," nakangising saad nito habang papalapit sa amin.
Nick is about to cast a spell but Vincent quickly hit his hand with a fire magic that made Nick lose his grip to his wand. Agad naman itong kinuha ng isang kawal.
"I would be glad to kill both of you together."
He created an enormous fire ball with his wand. Tumingin siya sa amin ni Nickolas at ngumisi. Naghanda na siya upang ibato ito sa amin.
Niyakap ako ni Nickolas nang ibato niya ito habang ako naman ay napapikit nalang. Please, someone spare us. Nick and I can't die tonight.
Ngunit bago pa man tumama sa amin ang apoy ni Vincent ay isang liwanag na bumulusok mula sa taas ang naunahan ito.
The light touches both of our skin. It feels cold and warm, both chaotic and calm, both a bliss and sorrow at the same time. It feels balance.
Naipon ang mga inerhiya sa aming dalawa, or I should say, sa akin hanggang sa kumawala ito at kumalat sa paligid.
And in a blink of an eye, everyone around me are laying on the gound including Nickolas. The energy vanished and it also took the light from the torches leaving us in a complete darkness.
Lumapit ako kay Nickolas at tiningnan ang pulso niya. He's still alive. Agad ko siyang niyugyog hanggang sa siya ay magising.
"What happened?" Bungad niya sa akin.
"I don't know. Please... let's leave now."