ထယ္ေယာင္း ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အ႐ွင္ ႏွိပ္စက္ထားသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ႏိုင္။
အခုလည္း နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ႏိုးထလာၿပီးမွ သူေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ကိုမျပန္ရဲ။
အ႐ွင့္ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ လုပ္မိလို႔ ေနာက္ထပ္ အျပစ္ေပးခံရႏိုင္သည္ေလ။
ခနေနေတာ့ အပ်ိဳေတာ္အခ်ိဳ႕ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။
လက္ထဲတြင္လည္း အဆင္တန္ဆာအခ်ိဳ႕ႏွင့္..။
"ကင္မ္ထယ္ေယာင္း ဒီေန႔အ႐ွင္က အခ်စ္ေတာ္တင္ေျမႇာက္မွာပါ"
အပ်ိဳေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းမွာ အလန္႔တၾကားႏွင့္။
ႀကိဳတင္သိခဲ့ေပမယ့္ ဒီလိုအလ်င္အျမန္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူမထင္ထားခဲ့မိတာအမွန္..။
အ႐ွင္ဘာလို႔ ဒီေလာက္ႀကီး အလ်င္လိုရတာလည္း...။
ဧကႏၱ..ထင္သလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႔...။
"ကဲ အေတြးမ်ားမေနနဲ႔ ေနာက္က်ေနရင္ ကြၽန္မတို႔က လည္းျဖတ္ခံရမွာ႐ွင့္"
အပ်ိဳေတာ္မ်ားလည္း ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထယ္ေယာင္းကို အခ်စ္ေတာ္ အဆင္တန္ဆာတို႔ ဝိုင္းဝန္းဆင္ျမန္းေပးၾကသည္။
ထယ္ေယာင္းမွာေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္ေနေလသည္။
ခနေနေတာ့ ထယ္ေယာင္းဟာ အဆင္တန္ဆာတို႔ ထံုးဖြဲ႔၍ၿပီးသြားသည္။
အစိမ္းေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ ထယ္ေယာင္းဟာ နတ္သက္ေႂကြလာတဲ့ နတ္သားေလးအလား...။
"အမ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုေမးစရာ႐ွိတယ္"
ထယ္ေယာင္း အပ်ိဳေတာ္တစ္ေယာက္ကို လက္တို႔၍ အေမးစကာူဆိုမိေတာ့ အပ်ိဳေတာ္အမက ျပံဳးလာၿပီး...။
"ေျပာေလ ထယ္ေယာင္း"
"ကြၽန္ေတာ္ ဟို သခင္ေလးေဆာ့ဂ်င္ကို မေတြ႔တာၾကာလို႔"
ထယ္ေယာင္းစကားေၾကာင့္ ထိုအပ်ိဳေတာ္အမက မ်က္ႏွာသိသိသာသာ ပ်က္သြားသည္။
"႐ွိမွာပါ ထယ္ေယာင္းရဲ႕"
"အာ ဟုတ္မွာပါ"
အပ်ိဳေတာ္ရဲ႕ စကားကို ထယ္ေယာင္းသိပ္ေတာ့ သေဘာမက်မိ..။အခု စစ္သူႀကီးကင္မ္ကလည္း ျပည္တြင္းမွာမ႐ွိေတာ့
ထယ္ေယာင္းထင္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာကို ထယ္ေယာင္းစိုးရိမ္မိသည္...။
_______________________
"သခင္ေလးေဆာ့ဂ်င္ တံခါးဖြင့္ပါဦး"
အေစခံအခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေအာ္ေခၚသံကို ေဆာ့ဂ်င္လ်စ္လ်ဴ႐ႈမိလ်က္။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေဆာ့ဂ်င္ ဒီႏိုင္ငံတြင္ တစ္ခနမွ်ေတာင္မေနႏိုင္ေတာ့..။ဒါေပမယ့္လည္း နမ္ဂြၽန္းကို ေတြ႔ရမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္းနဲ႔အတူ..။
"သားေလး ေဆာ့ဂ်င္ မယ္ေတာ္လာၿပီး တံခါးဖြင့္ပါဦး သားငယ္ေလးရယ္"
ေဆာ့ဂ်င္၏ မိခင္သည္ ငိုသံစြက္ေသာ အသံႏွင့္ တံခါးကို ဖြင့္ခိုင္းသည္။
ေဆာ့ဂ်င္ စိတ္မေကာင္း..။
သူ၏မိခင္သည္ သူ႔အတြက္နဲ႔ အျမဲငိုေနရတာေၾကာင့္..။
မွန္ကန္ေနတဲ့ တစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ ေဆာ့ဂ်င္ကို ကိုယ္ခ်င္းမစာၾက...။
သူတို႔အျပစ္ေပးခံရမွာေၾကာက္ရြံ႔လြန္း၍သာ ဒီလိုေခၚေနၾကသည္ကို ေဆာ့ဂ်င္သိသည္။
"သားေလး သားေလး စစ္သူႀကီးကင္မ္ျပန္ေရာက္လာၿပီ သားေလးကိုေတြ႔ခ်င္လို႔ လားေနၿပီသားေလး ထြက္ႀကိဳလိုက္ပါဦး"
ေဆာ့ဂ်င္၏ မိခင္သည္ ေဆာ့ဂ်င္ကို မုသားစကားဆိုမိသည္။
သူတို႔ သားအေၾကာင္းကို သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိသည္ေလ...။
ေဆာ့ဂ်င္ သူ၏မိခင္စကားအဆံုးမွာ ႐ုတ္တရက္မတ္တပ္ရပ္
မိၿပီး တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
ဂြၽန္း...မင္းငါ့ကိုလာကယ္တာမဟုတ္လားဟင္။
ေဆာ့ဂ်င္အျပင္ေရာက္ေတာ့ အကုန္လံုးက သူ႔ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ၾကသည္။
ေဆာ့ဂ်င္၏မိခင္သည္လည္း ေဆာ့ဂ်င္ကို လြတ္ထြက္မတတ္ဖက္ထားၾကသည္။
"အေမ ဂြၽန္းဘယ္မွာလည္းဟင္ ဂြၽန္းလာေတာ့မွာမလား ဂြၽန္းေရ ဂြၽန္း ငါ့ဆီလာပါဦး ဟင့္ "
ေဆာ့ဂ်င္၏မိခင္သည္ ေဆာ့ဂ်င္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
ကိုယ္လံုးေလးက ပူက်စ္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးတို႔ကလည္း တုန္ခါေနသည္။
မ်က္လံုးေလးေတြကလည္း ငိုရလြန္းလို႔ မို႔ေမာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေဆာ့ဂ်င္ကို ကိုယ္လုပ္ေတာ္တင္ေျမႇာက္ရန္အဆင္တန္ဆာတို္႔ ဆင္ျမန္းေပးၾကသည္။
ဒါေတာင္ ေဆာ့ဂ်င္က အေလ်ာ့မေပး ႐ုန္းေကာင္းဆဲ...။
"အေမ ဘာလုပ္ေနၾကတာလည္း ေျပာေတာ့ ဂြၽန္းလာၿပီဆို
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ ဒါႀကီးေတြ ဝတ္ေပးေနရတာဘလည္း လႊတ္ပါ ကြၽန္ေတာ္ ဂြၽန္းဆီသြားမို႔ေလ"
"သားေလးရယ္ အေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ သားေလး စိတ္ေအးေအးထား သားအခု အ႐ွင္ယြန္းဂီ ရဲ႕ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ျဖစ္ေတာ့မွာ"
ေဆာ့ဂ်င္မိခင္စကားေၾကာင့္ ေဆာ့ဂ်င္မွာ ႐ုန္းေနရင္း ၿငိမ္က်သြားသည္။
"ဘာဗ် ဒါဆို ဂြၽန္းျပန္ေရာက္ၿပီးဆိုတာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ညာတာေပါ ့ ကြၽန္ေတာ့က ဘာျဖစ္လို႔ ဟင့္ ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့လူရဲ႕ကိုယ္လုပ္ေတာ္ျဖစ္ရမွာလည္းဟင့္"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သားငယ္ေလးရယ္ အ႐ွင့္အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တာမို႔"
ေဆာ့ဂ်င္ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြသာ တြင္တြင္စီးက်လာေတာ့သည္။
ဟုတ္သည္။
အ႐ွင္ယြန္းဂီသည္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္အတူ ေဆာ့ဂ်င္ကိုပါ
ေတာ္ေကာက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေဆာ့ဂ်င္ကိုက ကိုယ္လုပ္ေတာ္အဆင့္သာ။
______________________________________
T.B.C
𝒐𝒓𝒅𝒆𝒓 / 𝒑𝒆𝒓𝒎𝒊𝒔𝒔𝒊𝒐𝒏
[𝐀/𝐍 ; 𝐈 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞 𝐭𝐡𝐢𝐬 𝐟𝐢𝐜 𝐛𝐞𝐟𝐨𝐫𝐞 𝐈 𝐚𝐭𝐭𝐞𝐧𝐝 𝐦𝐲 𝐆-𝟏𝟎 𝐜𝐨𝐮𝐫𝐬𝐞❤🐰]
Written By
Guulili
Unicode~
ထယ်ယောင်း ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး အရှင် နှိပ်စက်ထားသည့် ဒဏ်ကြောင့် လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်။
အခုလည်း နာကျင်မှုတွေနဲ့ နိုးထလာပြီးမှ သူဆောင်ကြာမြိုင်ကိုမပြန်ရဲ။
အရှင့်ခွင့်ပြုချက်မပါဘဲ လုပ်မိလို့ နောက်ထပ် အပြစ်ပေးခံရနိုင်သည်လေ။
ခနနေတော့ အပျိုတော်အချို့ဝင်ရောက်လာကြသည်။
လက်ထဲတွင်လည်း အဆင်တန်ဆာအချို့နှင့်..။
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း ဒီနေ့အရှင်က အချစ်တော်တင်မြှောက်မှာပါ"
အပျိုတော်တစ်ယောက်ရဲ့ စကားကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ အလန့်တကြားနှင့်။
ကြိုတင်သိခဲ့ပေမယ့် ဒီလိုအလျင်အမြန်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ သူမထင်ထားခဲ့မိတာအမှန်..။
အရှင်ဘာလို့ ဒီလောက်ကြီး အလျင်လိုရတာလည်း...။
ဧကန္တ..ထင်သလိုမဖြစ်ပါစေနဲ့...။
"ကဲ အတွေးများမနေနဲ့ နောက်ကျနေရင် ကျွန်မတို့က လည်းဖြတ်ခံရမှာရှင့်"
အပျိုတော်များလည်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထယ်ယောင်းကို အချစ်တော် အဆင်တန်ဆာတို့ ဝိုင်းဝန်းဆင်မြန်းပေးကြသည်။
ထယ်ယောင်းမှာတော့ ကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်နေလေသည်။
ခနနေတော့ ထယ်ယောင်းဟာ အဆင်တန်ဆာတို့ ထုံးဖွဲ့၍ပြီးသွားသည်။
အစိမ်းရောင်ဝတ်စုံနှင့် ထယ်ယောင်းဟာ နတ်သက်ကြွေလာတဲ့ နတ်သားလေးအလား...။
"အမ ကျွန်တော် တစ်ခုမေးစရာရှိတယ်"
ထယ်ယောင်း အပျိုတော်တစ်ယောက်ကို လက်တို့၍ အမေးစကာူဆိုမိတော့ အပျိုတော်အမက ပြုံးလာပြီး...။
"ပြောလေ ထယ်ယောင်း"
"ကျွန်တော် ဟို သခင်လေးဆော့ဂျင်ကို မတွေ့တာကြာလို့"
ထယ်ယောင်းစကားကြောင့် ထိုအပျိုတော်အမက မျက်နှာသိသိသာသာ ပျက်သွားသည်။
"ရှိမှာပါ ထယ်ယောင်းရဲ့"
"အာ ဟုတ်မှာပါ"
အပျိုတော်ရဲ့ စကားကို ထယ်ယောင်းသိပ်တော့ သဘောမကျမိ..။အခု စစ်သူကြီးကင်မ်ကလည်း ပြည်တွင်းမှာမရှိတော့
ထယ်ယောင်းထင်နေသလို ဖြစ်နေမှာကို ထယ်ယောင်းစိုးရိမ်မိသည်...။
_______________________
"သခင်လေးဆော့ဂျင် တံခါးဖွင့်ပါဦး"
အစေခံအချို့ရဲ့ အော်ခေါ်သံကို ဆော့ဂျင်လျစ်လျူရှုမိလျက်။
ဖြစ်နိုင်လျှင် ဆော့ဂျင် ဒီနိုင်ငံတွင် တစ်ခနမျှတောင်မနေနိုင်တော့..။ဒါပေမယ့်လည်း နမ်ဂျွန်းကို တွေ့ရမယ့် မျှော်လင့်ချက်လည်းနဲ့အတူ..။
"သားလေး ဆော့ဂျင် မယ်တော်လာပြီး တံခါးဖွင့်ပါဦး သားငယ်လေးရယ်"
ဆော့ဂျင်၏ မိခင်သည် ငိုသံစွက်သော အသံနှင့် တံခါးကို ဖွင့်ခိုင်းသည်။
ဆော့ဂျင် စိတ်မကောင်း..။
သူ၏မိခင်သည် သူ့အတွက်နဲ့ အမြဲငိုနေရတာကြောင့်..။
မှန်ကန်နေတဲ့ တစ်ခုကတော့ သူတို့ ဆော့ဂျင်ကို ကိုယ်ချင်းမစာကြ...။
သူတို့အပြစ်ပေးခံရမှာကြောက်ရွံ့လွန်း၍သာ ဒီလိုခေါ်နေကြသည်ကို ဆော့ဂျင်သိသည်။
"သားလေး သားလေး စစ်သူကြီးကင်မ်ပြန်ရောက်လာပြီ သားလေးကိုတွေ့ချင်လို့ လားနေပြီသားလေး ထွက်ကြိုလိုက်ပါဦး"
ဆော့ဂျင်၏ မိခင်သည် ဆော့ဂျင်ကို မုသားစကားဆိုမိသည်။
သူတို့ သားအကြောင်းကို သူတို့ကောင်းကောင်းသိသည်လေ...။
ဆော့ဂျင် သူ၏မိခင်စကားအဆုံးမှာ ရုတ်တရက်မတ်တပ်ရပ်
မိပြီး တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။
ဂျွန်း...မင်းငါ့ကိုလာကယ်တာမဟုတ်လားဟင်။
ဆော့ဂျင်အပြင်ရောက်တော့ အကုန်လုံးက သူ့ကို ဝိုင်းချုပ်ကြသည်။
ဆော့ဂျင်၏မိခင်သည်လည်း ဆော့ဂျင်ကို လွတ်ထွက်မတတ်ဖက်ထားကြသည်။
"အမေ ဂျွန်းဘယ်မှာလည်းဟင် ဂျွန်းလာတော့မှာမလား ဂျွန်းရေ ဂျွန်း ငါ့ဆီလာပါဦး ဟင့် "
ဆော့ဂျင်၏မိခင်သည် ဆော့ဂျင်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။
ကိုယ်လုံးလေးက ပူကျစ်နေပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတို့ကလည်း တုန်ခါနေသည်။
မျက်လုံးလေးတွေကလည်း ငိုရလွန်းလို့ မို့မောက်နေပြီဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ဆော့ဂျင်ကို ကိုယ်လုပ်တော်တင်မြှောက်ရန်အဆင်တန်ဆာတ်ို့ ဆင်မြန်းပေးကြသည်။
ဒါတောင် ဆော့ဂျင်က အလျော့မပေး ရုန်းကောင်းဆဲ...။
"အမေ ဘာလုပ်နေကြတာလည်း ပြောတော့ ဂျွန်းလာပြီဆို
ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ ဒါကြီးတွေ ဝတ်ပေးနေရတာဘလည်း လွှတ်ပါ ကျွန်တော် ဂျွန်းဆီသွားမို့လေ"
"သားလေးရယ် အမေ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါနော် သားလေး စိတ်အေးအေးထား သားအခု အရှင်ယွန်းဂီ ရဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်ဖြစ်တော့မှာ"
ဆော့ဂျင်မိခင်စကားကြောင့် ဆော့ဂျင်မှာ ရုန်းနေရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်။
"ဘာဗျ ဒါဆို ဂျွန်းပြန်ရောက်ပြီးဆိုတာက ကျွန်တော့်ကို ညာတာပေါ့ ကျွန်တော့က ဘာဖြစ်လို့ ဟင့် ဘာဖြစ်လို့ အဲ့လူရဲ့ကိုယ်လုပ်တော်ဖြစ်ရမှာလည်းဟင့်"
"တောင်းပန်ပါတယ် သားငယ်လေးရယ် အရှင့်အမိန့်ကို မလွန်ဆန်နိုင်တာမို့"
ဆော့ဂျင် ဘာစကားမှမပြောနိုင်တော့ မျက်ရည်တွေသာ တွင်တွင်စီးကျလာတော့သည်။
ဟုတ်သည်။
အရှင်ယွန်းဂီသည် ထယ်ယောင်းနှင့်အတူ ဆော့ဂျင်ကိုပါ
တော်ကောက်သည်။
သို့သော် ဆော့ဂျင်ကိုက ကိုယ်လုပ်တော်အဆင့်သာ။
______________________________________
T.B.C
𝒐𝒓𝒅𝒆𝒓 / 𝒑𝒆𝒓𝒎𝒊𝒔𝒔𝒊𝒐𝒏
[𝐀/𝐍 ; 𝐈 𝐰𝐢𝐥𝐥 𝐜𝐨𝐦𝐩𝐥𝐞𝐭𝐞 𝐭𝐡𝐢𝐬 𝐟𝐢𝐜 𝐛𝐞𝐟𝐨𝐫𝐞 𝐈 𝐚𝐭𝐭𝐞𝐧𝐝 𝐦𝐲 𝐆-𝟏𝟎 𝐜𝐨𝐮𝐫𝐬𝐞❤🐰]
Written By
Guulili